tag:blogger.com,1999:blog-76555075352411411312024-03-13T13:11:50.198+02:00ΚαραβάκιΈνα ατέλειωτο ταξίδι στη θάλασσα της ψυχής μου...Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.comBlogger1616125tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-48235705624004675782013-10-25T11:30:00.004+03:002015-01-11T05:35:58.461+02:00Το μέλλον δεν χαρίζεται σε κανέναν <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://bibliotheque.gr/wp-content/uploads/2013/10/tumblr_mtwwowsKb81qkdrkzo1_r2_500.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://bibliotheque.gr/wp-content/uploads/2013/10/tumblr_mtwwowsKb81qkdrkzo1_r2_500.gif" height="400" width="305" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΗΛΙΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΣ, Delivery boy, εκδόσεις Γαβριηλίδη, σελ. 111<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Τα κείμενα του Ηλία Κουτσούκου είναι φυτίλια ταχείας αναφλέξεως. Βρίσκονται στα όρια της αυτόματης γραφής και της ενστικτώδους αντίδρασης σε εξωτερικά ερεθίσματα. Είναι ατημέλητα αλλά διόλου απρόσεχτα. Χωράνε σε μια χαρτοπετσέτα αλλά κρύβουν σπασμένα ξυραφάκια.
Λάτρης και υπερασπιστής από παλιά της μικρής φόρμας, ο Κουτσούκος μονάζει πλέον στο ελάχιστο. Από το οπισθόφυλλο ήδη προαναγγέλλει για τον αναγνώστη: «Είναι εποχή για να λέμε λίγα. Με τα πολλά μπερδευόμαστε, μεγαλώνει η υπαρξιακή αγωνία, πληθαίνουν τα αδιέξοδα». Η μεγάλη αφήγηση στα κείμενα του Κουτσούκου ενυπάρχει μόνο ως καιόμενη χάρτινη μάζα των εποχών εκείνων που τα μυθιστορήματα διαβάζονταν κοντά στο τζάκι. Σήμερα υπάρχουν άλλες ανάγκες κραυγάζει. Και είναι τέτοιας έκτασης και μεγέθους οι ανάγκες αυτές που η καύση βιβλίων είναι μια πράξη σχεδόν υπερασπιστική της ανθρώπινης υπόστασης. Οι μυθιστορηματικοί ήρωες του παρελθόντος και του παρόντος έχουν άλλες προτεραιότητες από αυτές που η μεταμοντέρνα σαλονάτη εκδοχή ήθελε να επιβάλλει την τελευταία εικοσαετία. Οι άνθρωποι πρώτα πρέπει να ζεσταθούν άρα να μπαλώσουν τα αποφόρια τους και κυρίως να μην ρίξουν στη φωτιά τα κουρέλια της αξιοπρέπειας τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Διότι οι άνθρωποι είναι ξαφνικά πολύ μόνοι, όσο και ο συγγραφέας. Τους έχει απομείνει ένας άγγελος κατανόησης και παραφυσικά φαινόμενα τα οποία λειτουργούν ως αντιδραστήρια για να επιστρέψουν στην παιδική τους ηλικία η οποία θα τους θυμίσει ότι είχαν δίκιο τότε που φαντάζονταν και επιδίωκαν ένα άλλο κόσμο. Ένας κόσμος που δεν οικοδομήθηκε και φταίνε δυστυχώς οι ίδιοι γι αυτό και τα φτηνιάριακα προτάγματα που ακολούθησαν.
Η λογοτεχνία του Κουτσούκου απαντά με τον ίδιο ειρωνικά βίαιο τρόπο στις μέχρι πρότινος εκσυγχρονιστικές επιταγές: «πριν την λογοτεχνία έχω... μια δουλειά να κάνω». Η λυσσώδης αυτή αντιστροφή της απατηλής εκδοχής του «θαύματος» τις συνέπειες του οποίου ζούμε σήμερα φτάνει μέχρι καταργήσεως της λογοτεχνίας. Ή μήπως όχι;<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο συγγραφέας γράφει για να βρίσει. Χυδαία. Καθότι η περιρρέουσα χυδαιότητα δεν απαντιέται έλλογα αλλά και η τακτική του υβρίζοντος στρουθίου επί δώματος είναι χωρίς αποτέλεσμα. Καλείται λοιπόν η γραφή να μεγεθύνει την βωμολοχία να της δώσει υλική υπόσταση να αναστηθεί η ίδια η ζωή, να δηλώσει την ύπαρξή της, να εγγράψει τον καθαρό θυμό με σαφήνεια για να μην διαφύγει στα πτερόεντα καθημερινά και κυρίως να μην μολυνθεί από τις συμβάσεις.
Ο βωμολοχικός θυμός, αφιλτράριστος, λιπόσαρκος από καλλιλογίες, αγγίζει την προφορικότητα, την υποδύεται ή κρύβει επιμελώς την ανάγκη που υπάρχει να ακριβολογήσει, να πετύχει όσα ένας βομβαρδισμός δεν κατορθώνει, αλλά μια σφαίρα επιτυγχάνει.
Αυτή η συλλογή κειμένων είναι μια αναφορά στην παιδική ηλικία ταυτοχρόνως όμως και συνταγή επιβίωσης συνταξιούχων ανδρών. Συνταγή η οποία περικλείεται στη λογική: διάβασε τα βιβλία που δεν έχεις διαβάσει ακόμη, κάνε σκανταλιές που δεν έκανες τα χρόνια της λογικής και δικαιολόγησε την ύπαρξή σου στη διαστημική σούπα ζώντας αντισυμβατικά διότι έτσι κι αλλιώς από τις συμβάσεις μέχρι τώρα μόνο κακομοιριές και αποτυχίες σου έλαχαν.
Τι είναι το ντελίβερι μπόι; Ένας αποτυχημένος που όμως δεν είναι κάθαρμα φιλοτομάρι με μερσέντες. Ή αλλιώς το τρακάρισμα μιας αποτυχίας που την φχαριστιέσαι με μια επιτυχία γουρουνότητας.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τι είναι η καύση των βιβλίων; Τίποτα άλλο από μια πετυχημένη ανάγνωση λογοτεχνικών θριάμβων που ευτυχώς πέτυχαν να μάθουν αξιοπρέπεια στον αναγνώστη.
Τι σημαίνει να είσαι εκτός θέματος στην έκθεση για το πρώτο χιόνι; Ότι είσαι ένας γραφιάς που πριν καθίσεις να γράψεις μαζεύεις τα άντερά σου από τις μαχαιριές της αληθινής απόγνωσης που κυκλοφορεί τριγύρω και σκουπίζεις τα χέρια σου στις λευκές κόλλες.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι ασέβεια έφηβος να ορέγεσαι σεξουαλικά μια Αργυρούλα την ώρα των θρησκευτικών;<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τι είναι μια ολόγυμνη δίμετρη Ουκρανέζα που κόβει βόλτες στο σαλόνι σου; Το κόκκινο ιππικό του Μπάμπελ που καταπίπτει στην χαράδρα του ορίζοντα.
Ποτέ μην πετάξεις του τόμους του Τολστόι διότι έχουν και κατασταλτικές ιδιότητες ενίοτε χρειαζούμενες καθότι ένα βιβλίο είναι πάντα ένα ...όπλο.
Ο Κουτσούκος γράφει την ζωή του ή ζει γράφοντας τα γεγονότα που τον ενδιαφέρουν. Παραφυσικά γεγονότα διαστέλλουν την πραγματικότητα κατά την μεριά του ανθρώπινου θαύματος ενόσω το αλτσχάιμερ παραμονεύει. Η … δημιουργική γραφή ξακρίζει ερωτικές επιθυμίες και τις τοποθετεί στις πραγματικές τους διαστάσεις. Από κοντά αθώοι σταυροφόροι και άραβες πολεμιστές με κατανόηση συναντιούνται με ζιγκολό της σήμερον και βγαίνουν γυμνοί όπως ο άνθρωπος του Βιτρούβιου στην ίδια λεωφόρο όπου έκπληκτοι αυτοκινητιστές καλούνται να καταλάβουν πρώτα το νόημα της ύπαρξης τους κι ύστερα των εκπλήξεων που καραδοκούν μπροστά στα μάτια τους. Πολλές αναγνώστριες διαβάζουν έναν μισογυνισμό στα κείμενα του Η.Κ. αλλά όπως πολλές άλλες, αντιθέτως, ανακαλύπτουν ότι ο συγγραφέας απέναντι στην γυναικεία ομορφιά είναι παντελώς ανυπεράσπιστος.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εν ολίγοις ο συγγραφέας με τα τελευταία του κείμενα αντιδιαστέλλει στην παθητικότητα που γεννά -ή από την οποία γεννιέται- η θλίψη την ενεργητικότητα του απελπισμένου. Στο κάτω κάτω της γραφής το μέλλον δεν χαρίζεται σε κανέναν και για το παρελθόν μην κλαίς εφόσον δεν αξίζει δυάρα τσακιστή. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απόστολος Λυκεσάς </div>
</div>
Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-39586209642285645842013-09-30T08:24:00.000+03:002013-09-30T08:25:12.425+03:00Mόνο έτσι η ζωή είναι ωραία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifXEtMgiP8mOwiwklr0s-sO6gCVzEjYy3ClQd5a3nUFDxkqSgEdQNwsqGqQ27p6rYejPHpK19puBYnrNZLGa6n89O-0_5BnFqkt-_AtxQ41_DeLlV-8m6hoCWVj5Pi_eyphqBC4SWzOaei/s1600/xomlife2-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifXEtMgiP8mOwiwklr0s-sO6gCVzEjYy3ClQd5a3nUFDxkqSgEdQNwsqGqQ27p6rYejPHpK19puBYnrNZLGa6n89O-0_5BnFqkt-_AtxQ41_DeLlV-8m6hoCWVj5Pi_eyphqBC4SWzOaei/s1600/xomlife2-thumb-large.jpg" height="266" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Σεπτέμβριος 1999. Είμαι τριαντατριών -έχω τα χρόνια του Χριστού, που έλεγαν οι παλιοί- αντίθετα όμως από Εκείνον, εγώ δεν νοιάζομαι να διδάξω τίποτα σε κανέναν. Ζω σάμπως να έχω κάνει κοπάνα απ’ το σχολείο στα δεκάξι μου και να μην έχω επιστρέψει ποτέ. Δεν έχω καμιά απολύτως πρόθεση ούτε να σοβαρευτώ ούτε να νοικοκυρευτώ, πόσω δε μάλλον να πλουτίσω.
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ουσιαστικά είμαι πλούσιος. Κατοικώ σε ένα ισόγειο εσωτερικό διαμέρισμα τριάντα τετραγωνικών στην πλατεία Κολιάτσου. Σε πολυκατοικία του 1960. Δύο δωμάτια, κουζινίτσα, μπάνιο (με ροζ, «κουφετί» πλακάκια, όπως συνηθιζόταν τότε), το γραφείο μου, το κρεβάτι μου, ένα μικρό μπαλκόνι στον φωταγωγό… Στον πυθμένα τού φωταγωγού, δυο μέτρα από κάτω μου, παίζουν μαύρα παιδάκια ενώ οι γονείς τους τηγανίζουν ρύζι ή γονατίζουν σε τρύπιο χαλί με το κούτελο προς τη Μέκκα. Η Κολιάτσου και τα πέριξ είναι μια μικρή Αφρική. Κομμωτήρια για ράστα, ιδιωτικά τηλεφωνικά κέντρα -χίλιες δραχμές η πεντάλεπτη σύνδεση με Νιγηρία-, κλαμπ με μαύρικη μουσική και αραπίνες που μπαλαμουτιάζονται με τους δικούς τους φόρα-παρτίδα μες στον δρόμο. «Έχουμε καταντήσει μετανάστες στην ίδια μας την πόλη!» γκρινιάζουν μέσα απ’ τις μασέλες τους οι παλιοί Κυψελιώτες. Εμένα μου αρέσει να είμαι μετανάστης, με ενθουσιάζει το πολυφυλετικό αυτό χύμα -δεκάδες γλώσσες στον αέρα και άλλες τόσες μυρωδιές εξωτικών φαγητών-, μου επιτρέπει, μεταξύ των άλλων, να πηγαίνω στο περίπτερο με τις πιζάμες, μέσα σε τόσες κελεμπίες ποιος θα με κοιτάξει στραβά;
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ουσιαστικά είμαι πλούσιος. Τα μυθιστορήματά μου αγοράζονται από κάθε λογής αναγνώστες – ένα μεγάλο ποσοστό, το ξέρω, τα χρησιμοποιεί απλώς για να στηρίζει την πετσέτα του στην πλαζ, δεν με χαλάει ωστόσο αυτό, δεν με ενδιαφέρει να ποδηγετήσω τα πλήθη - απ’ όταν, έφηβος, ξεκίνησα να γράφω, καημός μου ήταν να συγκινήσω δέκα φίλους, πέντε που είχα ήδη και πέντε που θα συναντούσα στη συνέχεια της ζωής μου… Ένας μεγαλοεκδότης περιοδικών -ο οποίος τη μια μέρα νομίζει ότι είναι ο Χιου Χέφνερ του PlayBoy και την επόμενη ο Τεντ Τέρνερ του CNN- μου πληρώνει τριακόσιες χιλιάδες δραχμές για κάθε άρθρο ή διήγημα, βαυκαλίζεται ότι κι εγώ είμαι αντιστοίχως ο Νόρμαν Μέηλερ. Δεν κάνω πάντως πασαλείμματα, δουλεύω κατά μέσο όρο δέκα ώρες καθημερινά, τα ταλαιπωρώ τα γραπτά μου, το “delete” είναι το πιο πατημένο πλήκτρο στο κομπιούτερ μου - «τη σάρκα, το αίμα θα βάλω σε σχήμα βιβλίου μεγάλο», αυτός ο στίχος του Καρυωτάκη με στοιχειώνει, κι αν πρόκειται για σαρκασμό, εγώ τον παίρνω τοις μετρητοίς.
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Τα λεφτά μου δεν τα βάζω καν στην τράπεζα. Τα φυλάω σε ένα κουτί παπουτσιών - ποιος θα μπει στον κόπο να διαρρήξει μια γκαρσονιέρα στην Κολιάτσου; Όποτε βγαίνω έξω, χώνω στην τσέπη μου πεντέξι χαρτονομίσματα δίχως καλά-καλά να τα μετρήσω. Τα λεφτά μου τα τρώω και τα πίνω και τα ταξιδεύω - δεν οδηγώ καν αυτοκίνητο, μπαίνω σε ένα ταξί και λέω «βουρ, στη Χαλκίδα για ψάρι!», εν μέρει θέλω να εντυπωσιάσω το κορίτσι που έχω βγει ραντεβού, εν μέρει απολαμβάνω την αίσθηση πως ο κόσμος είναι ένας ολάνθιστος κήπος κι όλα τα φρούτα του στο χέρι μας…
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Tις Τετάρτες τα απογεύματα πηγαίνουμε με το Ντεσεβό της μαμάς στους πρόποδες του Υμηττού και κόβουμε λουλούδια για τα βάζα της. Η μαμά οδηγεί απαίσια, από τα γύρω αυτοκίνητα τη μουντζώνουν και τη βρίζουν, εκείνη παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει, δυναμώνει απλώς στο κασετόφωνο τη φωνή του Φοίβου Δεληβοριά: «Μόνο έτσι η ζωή είναι ωραία…».
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Σεπτέμβριος 2013. Είμαι σαραντεφτά -έχω τα χρόνια του Ιωσήφ όταν γεννήθηκε ο Χριστός- δεν έχω δει όμως ακόμα Άγγελο Κυρίου. Ή ίσως και να ’χω. Η μαμά μου κοιμάται εδώ και πέντε χρόνια σε ένα μαρμάρινο κρεβάτι στο νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης. Μα το όνομά της αντηχεί εκατό φορές τη μέρα μες στο σπίτι – «Νίκη, μάζεψε επιτέλους τα τουβλάκια σου! Θες, Νίκη, μια μπανάνα; Ο μπαμπάς φεύγει, Νίκη, θα του δώσεις ένα φιλί;». Όταν της πρωτομίλησα για τη γιαγιά Νίκη, που πήγε στον ουρανό προτού να γεννηθεί η ίδια, με κοίταξε απορημένη – «και τη βαφτίσατε Νίκη για μένα;» με ρώτησε.
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Δεν έχω εγκαταλείψει την Κυψέλη, κατοικώ απλώς στους αντίποδες της Κολιάτσου. Τα στενά πάνω από την Πατησίων με δυσκολία περπατιούνται πια. Πέρυσι σε έπιανε φόβος από τις αγριεμένες φάτσες, φέτος σε πιάνει θλίψη από την εγκατάλειψη, η φτώχεια σάρωσε τον πολυπολιτισμό, οι αραπίνες δεν μπαλαμουτιάζονται πλέον με τους δικούς τους, εκδίδονται σε κάτι κωλο-Έλληνες για δέκα ευρώ.
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Έχω πάψει να είμαι πλούσιος. Δουλεύω όσο και τη χαρισάμενη εποχή και βγάζω το ένα πέμπτο των χρημάτων και δεν τα βάζω σαν παλιόχαρτα στην τσέπη μου, τα μετράω και τα ξαναμετράω, πρέπει να πληρωθεί η ΔΕΗ, το σούπερ-μάρκετ, η εφορία… Θυμάμαι έπειτα τη Λωξάντρα και αναθαρρώ: «Τις έστιν πλούσιος; Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος.».
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Σηκώνομαι κάθε πρωί στις εφτά για να κατεβάσω τη Νίκη στο σχολικό. Όταν ξυπνάς πολύ πρωί έχεις όλη τη μέρα μπροστά σου -ισχύει- μόνο που όλη τη μέρα σούρνεσαι. Για να μην ντουμανιάζω το σπίτι, παίρνω το κομπιούτερ μου και πηγαίνω να γράψω στα καφενεία. Έχω μάθει να αποκόπτομαι τελείως από το περιβάλλον και να συγκεντρώνομαι φορώντας τα ακουστικά κι ακούγοντας κλασσική μουσική. Στα διαλείμματα, τα βγάζω και παρακολουθώ τις κουβέντες των θαμώνων. Συχνάζω σε συνοικιακά κατά προτίμηση στέκια, όπου πλειοψηφούν οι συνταξιούχοι. Πληροφορούμαι τα κουτσομπολιά της γειτονιάς, λαθρακούω λογομαχίες για το ποδόσφαιρο και για την πολιτική - πάνω απ’ το τάβλι ή από την πρέφα ανταλλάσσουν εξωφρενικές πληροφορίες - πως τα ροδάκινα, λόγου χάριν, εισάγονται από το Ισραήλ αφού πρώτα τα έχουν ψεκάσει ραβίνοι με σκοπό να ναρκώσουν τον Ελληνισμό. Πάω να ξεκαρδιστώ, συνειδητοποιώ αμέσως ύστερα πως με αυτά τα μυαλά -τα τηγανισμένα από την τηλεόραση, τα αλαλιασμένα από την κρίση- ψηφίζουν. Κρατιέμαι για να μη βάλω τα κλάματα.
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Τα παιδιά έχουν ανάγκη και απ’ τους δυο γονείς τους, βεβαιώνομαι για αυτό κάθε στιγμή. Όχι πως δεν μπορούν να μεγαλώσουν μια χαρά και με έναν -και με μισόν ακόμα- όταν ωστόσο χώνουν το ένα χέρι την παλάμη της μαμάς και το άλλο στην παλάμη του μπαμπά, η σιγουριά τους γίνεται αγαλλίαση.
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η συμβίωση, από την άλλη, φθείρει αδυσώπητα τον έρωτα - η κοινή καθημερινότητα κινδυνεύει να καταντήσει μια ατέρμονη σειρά από για ασήμαντη αφορμή καβγάδες - «γιατί μου πήρες τον αναπτήρα;», «ποιος έκλεισε τον θερμοσίφωνα;» (λες και κυκλοφορεί κανένας τρίτος ενήλικας μες στο σπίτι). Η συμβίωση είναι λαμπαδηδρομία υπό βροχήν: Πασχίζεις να κρατήσεις τον πυρσό αναμμένο τσαλαβουτώντας μες στις λάσπες. Μονάχα η αίσθηση του χιούμορ και η έλξη των σωμάτων μπορεί να σε σώσει. Το μυστικό για να διαρκέσει μία σχέση είναι να ερωτεύεσαι τον ίδιον άνθρωπο ξανά και ξανά.
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ποιος όμως στην Ελλάδα του 2013 έχει διάθεση να ερωτευτεί; Όταν δε, συμπιέζει ο κόσμος και τα βασικά του έξοδα για να βγάλει τον μήνα, τσακώνεται, τρώγεται μεταξύ του. Οι πιο φανατικοί δεν είναι παραδόξως οι πιο αδικημένοι από την κρίση κι από τα αλλεπάλληλα κύματα λιτότητας. Είναι εκείνοι που ανέκαθεν αναζητούσαν μια ευκαιρία για να βγουν μπροστά, να τους παραδοθεί το πόπολο, να τους χειροκροτήσει έστω. Έχουμε γεμίσει μικρούς Ροβεσπιέρους, εκ δεξιών και εξ αριστερών. Αρκετούς τους θυμάμαι πριν από το 2010: Συντάκτες σε περιοδικά λάιφ-στάιλ που το όνομά τους δεν μπήκε ποτέ στο εξώφυλλο, σφουγγοκωλάριοι κάθε ισχυρής κυρίας ή κυρίου, διανοούμενοι βαρέων βαρών που δεν ευδόκησαν να βρουν εκδότη για τα ακατάληπτα κείμενά τους... Για την προσωπική τους κακοδαιμονία ή οσφυοκαμψία μέμφονταν πάντοτε το «σύστημα» και τώρα μάχονται για το αιματηρό του γκρέμισμα. Είναι οπαδοί της «καλής» βίας. Πού θα βρίσκονται άραγε σε δέκα χρόνια από σήμερα; Εκεί προφανώς που θα τους έχει πάει ο άνεμος. Ο συρμός…
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πρέπει να ερωτευτούμε ωστόσο ξανά στην Ελλάδα, την Ελλάδα, του 2013. Επείγει. Όχι για να ξεφύγουμε από τα βάσανά μας. Μα για να βρούμε μια βάση -μια πλατφόρμα εκτόξευσης- για τα όνειρά μας. Καμία επανάσταση δεν έγινε ποτέ από ανθρώπους που τα έβλεπαν όλα μαύρα. Η επανάσταση -όπως και έρωτας- είναι ένα φυτίλι που πυροδοτεί το πυροτέχνημα της ευτυχίας, το οποίο κρύβεις μέσα σου.
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Παραδίδω τη Νίκη στο σχολικό και διασχίζω το Πεδίον του Άρεως. Η πάχνη δεν έχει ακόμα στεγνώσει απ’ τα φύλλα, οι οδοκαθαριστές δεν έχουν μαζέψει τα πεταμένα προφυλακτικά από τις νυχτερινές αρπαχτές. Κατεβαίνω την οδό Ηρώων, με τις προτομές των αγωνιστών του 1821 ένθεν και ένθεν – παρ’ όλα τα εμφύλια μίση που τους χώριζαν, μαρμάρωσαν τελικά στους αιώνες ο ένας πλάι στον άλλον. Πάντοτε με εντυπωσίαζε πόσο ονειροπόλο βλέμμα είχε ο Αθανάσιος Διάκος, πόσο λεβεντομούνα ήταν η Μαντώ Μαυρογένους…
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Στα πόδια του Κολοκοτρώνη ελλοχεύει ένας γάταρος -ένας τίγρης τσέπης- με παχιά γούνα και με ορθωμένα μουστάκια. Το ένα του αφτί είναι μισοφαγωμένο, απώλεια προφανώς σε συμπλοκή για τα μάτια κάποιας ωραίας. «Τι έγινε, μεγάλε;» τον ρωτάω. «Την κέρδισες τουλάχιστον την ψιψίνα;». Κάνει τη ράχη τόξο και γουργουρίζει απειλητικά. «Όχι σε μένα τέτοια!» τσαμπουκαλεύομαι με τη σειρά μου. Βγάζω απ’ την τσέπη το πακέτο, του το τείνω. «Τσιγαράκι; Να κεράσω τσιγαράκι;» Ο γάτος τότε νιαουρίζει. Το νιαούρισμά του φτάνει στα αυτιά μου σαν γέλιο γάργαρο είτε σαν στίχος του Τσιτσάνη: «Σε παλάτια, σε τσαντίρια, θα τα πιούμε τα ποτήρια!».
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Μόνο έτσι η ζωή είναι ωραία.</div>
</div><br /><br />
Πηγή:protagon
Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-2599051438262529832013-09-03T23:57:00.003+03:002013-09-04T00:23:12.761+03:00Το πουκάμισο και η Ελένη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6FOMFcsPYBrHmQ3SQaq3-2R_YkKaCme96atP1s1Q8U7OPoU4kAfxUdephl0klPG0XtNBxza0ZqY4eMMG_PG7kw4z2qlGBh9tRMVVo5J7DkNymmfmHCg4i5UBARuF63EzgvcbZcC1G1v4O/s1600/page34_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6FOMFcsPYBrHmQ3SQaq3-2R_YkKaCme96atP1s1Q8U7OPoU4kAfxUdephl0klPG0XtNBxza0ZqY4eMMG_PG7kw4z2qlGBh9tRMVVo5J7DkNymmfmHCg4i5UBARuF63EzgvcbZcC1G1v4O/s400/page34_1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Με βλοσυρότητα αντάξια ενός Νίκου Ξανθόπουλου στις παλιές ελληνικές ταινίες και με μελοδραματισμό εφάμιλλο μιας Μάρθας Βούρτση, κάποιοι επίδοξοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης αστράφτουν και βροντάνε καθημερινώς κατακεραυνώνοντας το «σύστημα», την «εξουσία», κυρίως δε τους «υπηρέτες» τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σαν «υπηρέτες» της «εξουσίας», ως «λακέδες» του «συστήματος» ορίζονται όσοι δεν έσπευσαν να ενταχθούν ψυχή τε και σώματι στον Αντιμνημονιακό Αγώνα, στο κίνημα του «Δεν Πληρώνω» ή ακόμα και στο κίνημα του «Ψόφα!», παρά διατήρησαν τις επιφυλάξεις και τις ενστάσεις τους προς πάσα κατεύθυνση. Όσοι όταν διαπιστώθηκε η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους δεν έθρεψαν τη δονκιχωτική ονείρωξη να γυρίσει ο χρόνος πίσω -στις ημέρες των παχιών αγελάδων- ούτε κάλεσαν τους Έλληνες να ποντάρουν σε φανταστικούς σωτήρες, στο ξανθό γένος, στους Κινέζους ή στους εξωγήινους. Όσοι δεν πήραν στα σοβαρά τον λεονταρισμό ότι μπορούμε να καταργήσουμε τα μνημόνια με έναν νόμο του ενός άρθρου αλλά ζήτησαν τα βάρη της οδυνηρότατης μνημονιακής πραγματικότητας να κατανεμηθούν κοινωνικά πιο δίκαια και εθνικά πιο δημιουργικά. Όσοι κουβέντιασαν και την ηρωική ακόμα έξοδο σαν ύστατη λύση, και τον τσαμπουκά ακόμα σαν αποδοτικότερη στάση, ώσπου το πάθημα της Κύπρου τον Μάρτιο του 2013 απέδειξε περίτρανα ότι οι τσαμπουκάδες με άσφαιρα πυρά σε φτάνουν στο χείλος της πανωλεθρίας και σε οδηγούν μοιραία σε πανικόβλητες αναδιπλώσεις. Αυτοί παρουσιάζονται σαν «υπηρέτες» της «εξουσίας».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ποια είναι όμως η «εξουσία» και ποιο το «σύστημα»; Σύμφωνα με τους Νίκους Ξανθόπουλους και με τις Μάρθες Βούρτση των ΜΜΕ και των social media, η Ελλάδα υπήρξε ανέκαθεν και παραμένει διαιρεμένη σε αφεντικά και σε δούλους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, καταπιεστές και καταπιεζόμενους, δοσίλογους και πατριώτες. Από τη μία, το «σύστημα» και η «εξουσία» -που κατασπαράζει ό,τι βρίσκει μπροστά της- και από την άλλη ο αγέρωχος, αδάμαστος λαός!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η παραπάνω εικόνα θα ενθουσίαζε πιθανόν κάποιον λαϊκό καλλιτέχνη, (θα τον ενέπνεε να ζωγραφίσει στα δεξιά το σεράι του Πασά και στα αριστερά την καλύβα του Καραγκιόζη), θα έκανε όμως κάθε σοβαρό ιστορικό, κοινωνιολόγο, οικονομολόγο να ξεσπάσει σε τρανταχτά γέλια. Ο ίδιος ο Κάρολος Μαρξ θα ξεκαρδιζόταν και στη συνέχεια θα εξοργιζόταν με όλους αυτούς τους Έλληνες αλμπάνηδες που τον λιβανίζουν στο εικονοστάσι τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Διότι ακόμα και αν θεωρεί κανείς τον καπιταλισμό αιτία όλων των δεινών της ανθρωπότητας, η στοιχειώδης διανοητική εντιμότητα τού απαγορεύει να αντιμετωπίζει την πατρίδα μας σαν τυπική καπιταλιστική χώρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν αναπτύχθηκαν -φευ!- μεγάλες παραγωγικές μονάδες που να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη και τον φυσικό πλούτο. Πλην μετρημένων εξαιρέσεων, η βιομηχανία σταδιακά παρήκμασε και η μεταποίηση μπήκε σε βαθύ χειμώνα εξαιτίας της αλματώδους ανόδου των εισαγωγών. Τα υφαντουργεία, τα μηχανουργεία, τα ναυπηγεία -ό,τι συγκροτούσε τον παραγωγικό ιστό της χώρας- έκλεισαν ή μεταφέρθηκαν εκτός συνόρων. Νέες τεχνολογίες πολύ σπάνια βρήκαν εύφορο έδαφος, η καινοτομία γενικά κάθε άλλο παρά ενθαρρύνθηκε. Ακόμα και η «βαριά βιομηχανία» μας, ο τουρισμός, δεν κατάφερε ουσιαστικά να ξεφύγει από τη λογική των μικρομεσαίων οικογενειακών επιχειρήσεων, που εξαρτώνταν από δάνεια και λειτουργούσαν με προγραμματισμό διετίας το πολύ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το μόνο που ήκμασε στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης ήταν το κράτος. Το κράτος έκανε παιχνίδι, μοίραζε τα χαρτιά. Το κράτος προκήρυσσε τα μεγάλα έργα και τα ανέθετε στους εκλεκτούς του κατόπιν διαγωνισμών, οι οποίοι στήνονταν ή νοθεύονταν με χίλιους τρόπους. Το κράτος στήριζε τα ΜΜΕ δια της διαφήμισης. Το κράτος προστάτευε κάθε κλειστό επάγγελμα και κάθε συντεχνία. Το κράτος -διαχειριζόμενο πακτωλούς φόρων και ευρωπαϊκών επιδοτήσεων- τακτοποιούσε, διόριζε, εξαγόραζε…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ποιοι αποτελούσαν το ελληνικό κράτος; Οι εκλεγμένοι, πρώτα από όλα, άρχοντές του. Από τον βουλευτή -ο οποίος έφερνε ή ψήφιζε στα τυφλά και την πιο φωτογραφική τροπολογία- μέχρι και το δημοτικό συμβούλιο της κωμόπολης, που ανέθετε την κατασκευή της παιδικής χαράς στον τοπικό εργολάβο. Οι γραφειοκράτες έπειτα. Οι ανώτεροι αλλά και οι μέσοι υπάλληλοι στην πολεοδομία και στην εφορία, οι διεφθαρμένοι μα και οι νομοταγείς -δυστυχώς- μοχλοί ενός μηχανισμού που είχε κατασκευαστεί για να δουλεύει στο ρελαντί παρεκτός εάν λαδωνόταν. Οι συνδικαλιστές οι οποίοι εκπροσωπούσαν τους εργαζόμενους, είχαν εξελιχθεί όμως από πολύ νωρίς σε μιαν ανεξάρτητη κάστα με δικά της συμφέροντα και προτεραιότητες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ποιοι ωφελούνταν από το ελληνικό μεταπολιτευτικό κράτος; Η πλειονότητα όσων σχετίζονταν μαζί του. Οι πολιτικοί που έχτιζαν καριέρες εξυπηρετώντας τούς ισχυρούς τους φίλους αλλά και τους ψηφοφόρους τους. Οι δημοσιογράφοι εκείνοι που εξωράιζαν την εικόνα, που ξεσκόνιζαν τη βιτρίνα, που αποκάλυπταν -στοχευμένα- ένα σκάνδαλο ενώ συγκάλυπταν δέκα. Οι πολίτες, τέλος, οι οποίοι αντήλλασσαν τις ψήφους τους με παντοειδή ρουσφέτια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μαύρο το όφελος για τους πολίτες! Αντί να παλέψουν για καλύτερη υγεία, βολεύονταν με ένα ράντζο σε νοσοκομείο με «σημείωμα υπουργού». Αντί να διεκδικήσουν υψηλότερης ποιότητας δημόσια παιδεία, αρκούνταν σε μισθολογικές αυξήσεις που τις έδιναν στα φροντιστήρια. Αντί να απαιτήσουν την ανταποδοτικότητα των φόρων, απολάμβαναν να ψιλοκλέβουν -ή να χοντροκλέβουν- την εφορία…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Μεταπολίτευση που ξεκίνησε το 1974 αποτέλεσε τη μακρότερη περίοδο ειρήνης, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και καταναλωτικής ευημερίας στην Ιστορία του ελληνικού κράτους. Υπήρξε όμως και η εποχή όπου οι πατροπαράδοτες μας παθογένειες (τις απαριθμεί και ο Θουκυδίδης, τις καυτηριάζει και ο Παπαδιαμάντης στους «Χαλασοχώρηδες») παροξύνθηκαν στον μέγιστο βαθμό. Η φράση «όλοι μαζί τα φάγαμε» συσκοτίζει την πραγματικότητα εφόσον άλλοι βαρυστομάχιασαν κι άλλοι αρκέστηκαν σε ψίχουλα. Το γεγονός ωστόσο είναι ότι όλοι βράσαμε στο ίδιο καζάνι. Η διαφθορά εκλαϊκεύτηκε, κατήντησε κυρίαρχη αντίληψη. Διαπότισε τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά μας ήθη, εξαπλώθηκε παντού –στον αθλητισμό, στις πολιτιστικές επιδοτήσεις-, συνέτεινε στη χρεοκοπία του 2009 αποφασιστικότερα από κάθε παγκόσμια κρίση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα, τέσσερα χρόνια αργότερα, κάποιοι επιμένουν να διακινούν φαιδρές θεωρίες συνομωσίας και να καλλιεργούν απλοϊκά σενάρια σωτηρίας. Να ισχυρίζονται πως η Ελλάδα θα απαλλαγεί από τα δεινά της αρκεί ο λαός να κάνει γιούργια εναντίον ενός «συστήματος» -το οποίο απαρτίζεται από συγκεκριμένους, δακτυλοδεικτούμενους «κακούς». Αρκεί ο λαός να καταλάβει την «εξουσία».</div>
<div style="text-align: justify;">
Περί θεσμικών αλλαγών, λίγα και μασημένα τα λόγια τους, ανάλογα κάθε φορά με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται. Περί μεταρρυθμίσεων, καινούργιου παραγωγικού μοντέλου, νέας εθνικής αφήγησης ούτε κουβέντα. Έως και το αίτημα για τη νομοθέτηση κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος το απορρίπτουν επειδή τους μυρίζει -άκουσον, άκουσον- «νεοφιλελεύθερη, διαχειριστική λογική»…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι μεταμοντέρνοι αυτοί Νίκοι Ξανθόπουλοι και Μάρθες Βούρτση βολεύονται να αντιμετωπίζουν τη ζοφερή πραγματικότητα σαν μια παλιά ασπρόμαυρη ταινία. Οι ίδιοι ενσαρκώνουν το άσπιλο λευκό. Η «εξουσία» και το «σύστημα» το ερεβώδες μαύρο. Αποχρώσεις δεν υπάρχουν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η μικρονοϊκή τους ανάγνωση θα ήταν ίσως συγγνωστή εάν δεν υπέκρυπτε δόλο. Πίσω από τους μύδρους που ακατάπαυστα εξαπολύουν, διακρίνεται η λαχτάρα τους να καταλάβουν εκείνοι την «εξουσία». Να ηγηθούν εκείνοι του νέου «συστήματος». «Σήκω εσύ, να κάτσω εγώ!»: Σε τέσσερις μόλις λέξεις συνοψίζεται το πολιτικό τους πρόγραμμα και το κοινωνικό τους όραμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το πιο εξωφρενικό δε είναι ότι επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται ότι κανείς δεν έχει πιά να κάτσει πουθενά. Όλοι οι θρόνοι και όλες οι καρέκλες έχουν προ πολλού καταρρεύσει. Ή έχουν -ακόμα χειρότερα- βγάλει καρφιά…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σύμφωνα με την εκδοχή του Ευριπίδη στην ομώνυμη τραγωδία του, η Ελένη δεν είχε πάει ποτέ στην Τροία. Η αιματοχυσία δέκα χρόνων συνέβη με έπαθλο ένα σύννεφο, ένα πουκάμισο αδειανό κατά τον Γιώργο Σεφέρη. Στην Ελλάδα του 2013, δεν έχουμε περιθώριο για ανάλογες χίμαιρες. Ας αφήσουμε τα άδεια πουκάμισα στους μεταμοντέρνους Νίκους Ξανθόπουλους και Μάρθες Βούρτση. Κι εμείς ας κυνηγήσουμε και ας αφοσιωθούμε στην Ελένη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πηγή:protagon
</div>
</div>
Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-49282569156170869372013-07-14T18:19:00.002+03:002013-07-14T18:21:04.634+03:00Εξαιρετική Πρώτη Ύλη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtjxIVJ69GwXz0nsuKhVcGKoHxoFGIGEk9tw7jf6HCgqJKVtr-09I-JynOl1x4HIMFqOS4QcZdPDeQ1lNQFgzM88_9Q6AQKzFticFqya8CdWssE7g7dAnASQ_W4_0q-NGVTIDrkyFnXmRv/s1600/388880_365013653578249_693167671_n-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtjxIVJ69GwXz0nsuKhVcGKoHxoFGIGEk9tw7jf6HCgqJKVtr-09I-JynOl1x4HIMFqOS4QcZdPDeQ1lNQFgzM88_9Q6AQKzFticFqya8CdWssE7g7dAnASQ_W4_0q-NGVTIDrkyFnXmRv/s400/388880_365013653578249_693167671_n-thumb-large.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Στην παράσταση του Παπαϊωάννου. Κάποια στιγμή άρχισα να χασμουριέμαι. Πολλές φορές. Σαν νευρικό τικ. Ύστερα, με το βλέμμα πάντα καρφωμένο στη σκηνή, μ’ έπιασε κάτι σαν λιποθυμία. Ανακάθισα στην καρέκλα. Στήριξα την πλάτη στο σκληρό μέταλλο της καρέκλας. Τι είχα πάθει; Σαν απάντηση, μ’ έπιασε δύσπνοια. Ήταν η στιγμή που ο γυμνός Μιχάλης Θεοφάνους περνάει μέσα από το σώμα του ντυμένου Παπαϊωάννου και στη συνέχεια ο ντυμένος Παπαϊωάννου περνάει με τη σειρά του μέσα από το γυμνό σώμα του Θεοφάνους. Σκηνή ασφυκτική, καθώς το ένα σώμα συστρέφεται, περιστρέφεται, εισχωρεί από κάθε πιθανό άνοιγμα και τελικώς περνά από την άλλη πλευρά, ενώ το άλλο σώμα μένει όσο πιο ακίνητο και δύσκαμπτο γίνεται.
<br />
<br />
Η άκρως ασφυκτική σχέση που περιγράφει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στην «Πρώτη ύλη», έπαιζε με τη μνήμη μου και μου προκαλούσε ψυχοσωματικές αντιδράσεις. Τικ (χασμουρητό) από νευρικότητα, άρνηση (τάση για λιποθυμία για να μη βλέπω), ασφυξία (δύσπνοια). Μόλις το συνειδητοποίησα άρχισα να αναπνέω κανονικά και μπόρεσα να απολαύσω ανενόχλητη πλέον την υπόλοιπη παράσταση.
<br />
<br />
Δεν είναι μόνο η πρώιμη σχέση με το σώμα μας που περιγράφεται σ’ αυτό το έργο . Είναι και οι κοινωνικές συμβάσεις που μας υποχρεώνουν σε πολύ νεαρή ηλικία να διαλέξουμε ένα πρόσωπο-ρόλο ώστε να είμαστε ευπαρουσίαστοι και αποδεκτοί. Κοινωνικές συμβάσεις που μας υποχρεώνουν να έρθουμε σε ρήξη με την ίδια μας τη φύση, να τη βάλουμε σε Προκρούστειο τραπέζι και να κόψουμε ό,τι περισσεύει, να γυαλίσουμε και να λειάνουμε τις διαφορές. Χωλή και ανάπηρη φύση, ίδια ωστόσο, με ότι θεωρεί οικείο το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.
<br />
<br />
Στο έργο, ο Θεοφάνους, με σώμα αρχαίου ελληνικού αγάλματος ενσαρκώνει όχι μόνο το φυσικό κάλλος αλλά και την αγαθή, την απονήρευτη φύση.
Ο Παπαϊωάννου, ντυμένος στα μαύρα, είναι ο κοινωνικός εαυτός μας. Ο νους μας. Ο νους ενός συνηθισμένου ανθρώπου.<br />
<br />
Δοκιμάζει τη δύναμή του πάνω στον άλλον. Μερικές φορές του βγαίνει και λίγη κακία. Λίγος σαδισμός. Μια κάποια βία. Υπολογισμένη.<br />
<br />
Ο Θεοφάνους αντιδρά βίαια μονάχα όταν προκαλείται. Χωρίς θυμό. Όχι για εκδίκηση. Απλά αντιδρά. Όπως όταν μας πετάνε μια μπάλα κι εμείς αποκρούομε και τη στέλνουμε πίσω.
Ο επιβεβλημένος αργός ρυθμός σε κάποια σημεία τονίζει το αργό, συχνά οδυνηρό ταξίδι της ενηλικίωσης. Φυσικά υπάρχει και εδώ όπως στα περισσότερα έργα του Π., το στοιχείο του νερού, ως υπόμνηση του αμνιακού υγρού στο οποίο κάποτε ζήσαμε άσπιλοι κι ευτυχισμένοι.
<br />
<br />
Ο νους και το σώμα παλεύουν επί σκηνής, αγαπιούνται τρυφερά, αστειεύονται, πετσοκόβονται, και στο τέλος μαθαίνουν να φροντίζουν ο ένας τον άλλον. Μαθαίνουν στη συγκλονιστική σκηνή του τέλους, πετσοκομμένοι και ανάπηροι να γίνονται ένα κι ό,τι λείπει του ενός (πόδια), να τα προσφέρει ο άλλος. Κι έτσι χωλοί αλλά ένα, να σέρνονται, ύστερα να σηκώνονται και, τέλος, να περπατούν!
<br />
<br />
Πηγή:protagon</div>
Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-25514208078242802682013-07-12T22:58:00.001+03:002013-07-13T02:11:31.554+03:00Χρόνος απουσίας...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpNYb-lq_FflXs4or7lWYJZVmhg-VRrUVi3vsqdEzEAKqk5g1qTNAPSbme8FHPDIJROtVobvvJupQBkdMaEtrr-5z6CdIvSDULbIv3BiDM7KPsktiIzpmo30c5smpwQ-iCo6I9DcvuXszu/s1600/408408_526562104067532_1403672868_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpNYb-lq_FflXs4or7lWYJZVmhg-VRrUVi3vsqdEzEAKqk5g1qTNAPSbme8FHPDIJROtVobvvJupQBkdMaEtrr-5z6CdIvSDULbIv3BiDM7KPsktiIzpmo30c5smpwQ-iCo6I9DcvuXszu/s320/408408_526562104067532_1403672868_n.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΚΙ όπως έμπαινε η θάλασσα απ' τα παράθυρα και την παραβιασμένη πόρτα, οι τοίχοι ξεφλούδιζαν σαν
ταπετσαρία κι έφερναν ένα γύρο τα έπιπλα.<br />
Εμοιαζαν παγιδευμένα στο σπίτι. Το πάτωμα γινόταν σιγά σιγά θηλυκό. Αποκτούσε καμπύλες, πτυχώσεις, ιριδισμούς. Το στόμα του, σαν ανοιχτό, ρουφούσε τη θάλασσα και πνιγόταν. Απ' έξω ο δρόμος. Τόσο μακριά και τόσο κοντά.<br />
Σαν φίδι, που λίγο πριν νυχτώσει επίσημα, τα κλείνει όλα σε ένα αχόρταγο τώρα, που είναι εντελώς χθες. Και τα σφίγγει.<br />
<br />
Η ζωή λέει τα πάντα στους πάντες σε παρατατικό χρόνο. Ο ενεστώτας είναι χρόνος απουσίας. Μια ανυπόφορη επέτειος. Πού πήγαν τα πράγματα; Θα τα ξαναδούμε;<br />
Τo κουρτινόξυλο είναι πεταμένο σε μια γωνιά. Μια παρατημένη κιθάρα, έρημο σύμβολο. Της σιωπής. Ενα πλαστικό ποτήρι καφέ. Με κοιτάζει το γυμνό στήθος μιας γυναίκας. Ή είναι πίνακας; Τα βιβλία επιπλέουν.<br />
<br />
Θα 'ρθει καιρός που, από έλλειψη χρόνου, οι σελίδες θα γυρίζουν μόνες τους. Θα καταδιώκουν την
έλλειψη νοήματος με υπεράνθρωπη ελπίδα.<br />
Θέλω να βγάλω τα γεγονότα του σπιτιού έξω. Φτάνουν στην άκρη και αφήνουν ήλιο να στάζει. Αλλος τρόπος από χυμένο ήλιο δεν έμεινε. Πέφτει πάνω στο νερό, δημιουργώντας δέσμες. Είναι σανίδες φυγής.<br />
Μην ξαναπείς ποτέ ότι η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση. Ολοι οι σκύλοι είναι στον παράδεισο. Η αγάπη είναι αλλού.<br />
<br />
ΘΥΜΑΜΑΙ τις παλιές εποχές. Σαν να κοιτάζω από τραβηγμένη κουρτίνα. Εκείνο το αργοπορημένο κορίτσι στις κερκίδες του Λυκαβηττού. Κάποια μέρη σιωπή, κάποια μέρη λέξεις. Ποτέ δεν βρίσκεις το σωστό κοκτέιλ. Το παρελθόν είναι κάτι που βλέπεις, χωρίς να ακουμπάς. Κάτι που το βάφεις ξανά και ξανά, με σπρέι θερμοκρασίας. Θυμάμαι πως άγγιζα με τα δάχτυλα, σαν πινέλο. Υπήρχα για να διαπιστώσω τα πράγματα, για να τα δω να γεμίζουν συνήθεια. Μετά να χωλαίνουν. Οταν τα πράγματα παύουν να αποτελούν ερωτικά αντικείμενα, χάνουν τη σημασία ζωής που έχουν. Το υλικό τους βαραίνει.<br />
<br />
ΕΞΩ η νύχτα φωτίζει τη νύχτα, προετοιμάζει αργά το επόμενο βήμα της. Τι είναι βήμα; Αμίλητο νερό. Από τα βράχια του ουρανού οι άγγελοι πέφτουν ακόμα. Σαν τρομαγμένες πεταλούδες, έρχονται από ψηλά. Είναι τόσο σύντομη η πτώση τους, που δεν προλαβαίνεις ούτε να την αντιληφθείς.<br />
<br />
Πέρασε τόσος καιρός απ' το μέλλον. Σχεδόν τον έσκαψα μέσα μου. Τώρα διαρκώ. Θα μακρύνω κι άλλο τα χέρια μου, για να μπορώ να σ' αγγίζω.<br />
<br />
ΔΕΝ γράφω πια. Σημειώνω τις σκιές των ανθρώπων που γυαλίζουν τη νύχτα, σαν ψεύτικα κτήρια. Το λούστρο τους καθώς ζουν σβήνει. Μένει μόνο μια ανοιχτή επιφάνεια, σαν κοιλιά ψαριού, που περιέχει νεκρά σχέδια. Τα αντιγράφω σε μια κόλλα, για να τα σώσω.<br />
<br />
Οι άνθρωποι δεν είναι ούτε ευτυχισμένοι ούτε δυστυχισμένοι.<br />
<br />
Είναι απλώς τραγικοί.
<br />
<br />
Σταύρος Σταυρόπουλος
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/Mvr6h3HK_AM?list=PLnUTOyQIwIWWpfRsPZUkQ9_qQoQDH2EeY" width="460"></iframe></div>
Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-85591859732247800312013-06-12T01:24:00.002+03:002013-06-12T01:26:24.707+03:00Μη μου μιλάτε για πατρίδα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<object height="390" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/XC53w-SZq-I&hl=sv_SE&feature=player_embedded&version=3">
</param>
<param name="allowFullScreen" value="true">
</param>
<param name="allowScriptAccess" value="always">
</param>
<embed src="http://www.youtube.com/v/XC53w-SZq-I&hl=sv_SE&feature=player_embedded&version=3" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowScriptAccess="always" width="480" height="390"></embed></object></div>
Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-23223543341754830092013-03-04T09:08:00.004+02:002013-03-04T09:11:41.987+02:00Πριν από το κύκνειο άσμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTKrAlWzu1e9sxpjwXP0wGz8foDgBolq6vJz6tFBx1MBpLrhP0UpRMRa8QphEbJcc1HVtCf8VqxzXvRgP956yHq49POXOvBkjDX77m29NI4Z47ZqJyRsdj1iIDVYW1b4hdwi88x0KcmAAo/s1600/agkali.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTKrAlWzu1e9sxpjwXP0wGz8foDgBolq6vJz6tFBx1MBpLrhP0UpRMRa8QphEbJcc1HVtCf8VqxzXvRgP956yHq49POXOvBkjDX77m29NI4Z47ZqJyRsdj1iIDVYW1b4hdwi88x0KcmAAo/s400/agkali.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Που λέτε, δυο κύκνοι κουβεντιάζανε και σχολιάζανε τα της λίμνης που φέτος δεν πάγωσε σαν πέρσι, που φέτος έκανε ήπιο χειμώνα και ακυμάτιστο, που οι πελεκάνοι δεν πολυταξιδέψανε και ξέμειναν εδώ από την περσινή άνοιξη, περιμένοντας την νέα άνοιξη. Που - και τις ηλιόλουστες ημέρες - ένας γκρίζος φερετζές μισόκρυβε τον ήλιο ελέω αιθαλομίχλης απ' τις ξυλόσομπες των ανθρώπων, που περιμένουν κι αυτοί την άνοιξη μπας και ζεσταθεί το κοκαλάκι τους, γιατί, είπαμε: ήπιος χειμώνας, μα χειμώνας. Παγωνιά δίχως πετρέλαιο και πολιτεία εκτεθειμένη, ορεινοί όγκοι τριγύρω και πληγωμένος - ελέω ξύλευσης - Γράμμος και Βίτσι και υψόμετρα και χιονισμένες βουνοκορφές σαν πασπαλισμένοι κουραμπιέδες. Σαν ξεχασμένα δώρα από τις γιορτές των Χριστουγέννων και τα διονυσιακά Ραγκουτσάρια.
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibmopDkOy5CCr6VhqowitSdNfOrsRQVOxqzcqW0EzgcB1YPmiW2WBlvnTmxQnpYmueyfFFJCze-f9fCtcXBgbcoX2P3W70VW7g5Os9K-Z4uhJpW34HIB_e-AqxG1qi7xbEaythDn9JuVAE/s1600/4230242200_85cab773d5_b.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibmopDkOy5CCr6VhqowitSdNfOrsRQVOxqzcqW0EzgcB1YPmiW2WBlvnTmxQnpYmueyfFFJCze-f9fCtcXBgbcoX2P3W70VW7g5Os9K-Z4uhJpW34HIB_e-AqxG1qi7xbEaythDn9JuVAE/s400/4230242200_85cab773d5_b.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Και συνέχιζαν οι κύκνοι για τα χρόνια που περνάνε και για τα αρχοντικά που χάσκουν σαν στόματα ατάιστα πάνω από τη λίμνη με τα πολυάριθμα παραθύρια τους και θα φαντάζουν στο μέλλον σαν άχρηστα γερόντια μιας άλλης εποχής, αν το τσιμέντο και η μοντέρνα αρχιτεκτονική μπαζώσουν και τις τελευταίες ρυτίδες γοητείας. Και είπαν μετά για την ερήμωση της παλιάς συνοικίας με τα 72 βυζαντινά εκκλησάκια της - για όσους χάσανε τη μάνα τους την Κωνσταντινούπολη: Αυτές οι πόλεις είναι κάτι σαν τη θεία τους. Και για την τουριστική παράκτια ζώνη που στήθηκε Κολωνακιστί και τους ενοχλεί ενίοτε με τα εκκωφαντικά μπιτ των διασκεδαστηρίων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgyPJdQRSW4lSePXV9cr3dR5HduutEKllxxajJKvGOlTTnr7h6A-HXFGLZwgabq4xE1xXx8QY02ZjXIKiF0KdiJkzpbljjzVZ0OK9AvoWceOSa5QS_xTWxUfaxl_cxZYXn_yNFnN8UGo6U/s1600/4172384912_ae8c2241e8_b.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgyPJdQRSW4lSePXV9cr3dR5HduutEKllxxajJKvGOlTTnr7h6A-HXFGLZwgabq4xE1xXx8QY02ZjXIKiF0KdiJkzpbljjzVZ0OK9AvoWceOSa5QS_xTWxUfaxl_cxZYXn_yNFnN8UGo6U/s400/4172384912_ae8c2241e8_b.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Και καθώς τουρίστες, ντυμένοι με γούνες, τους πέταξαν τροφή, αυτοί τιτίβισαν από ευχαρίστηση και σχολίασαν τα 500 χρόνια γουνοποιίας της περιοχής και το αγχώδες μέλλον των βιοτεχνών και ευχήθηκαν ένα μέλλον ευήμερο χωρίς τη σπατάλη σε κάμπριο άλλων εποχών και παρακάλεσαν περισσότερη γενναιοδωρία από τους έχοντες και περισσότερη σύνεση από τους διαχειριστές. Να χτιστεί επιτέλους και ένα πολιτιστικό κέντρο αντάξιο της ιστορίας της Καστοριάς, να συγχρονίζουν και αυτοί το τραγούδι τους με άλλα ωραία τραγούδια προτού το κύκνειο άσμα τους, προτού αντιληφθούμε κι εμείς την αχρηστία των χρημάτων και πέσουμε σε χρονολογικό και υπαρξιακό χάσμα και προτού γίνουμε ανήμποροι στο να φτιάξουμε μέλλον.<br />
<br />
Τους άκουσαν οι λεύκες και τα πλατάνια γύρω από τη λίμνη, κούνησαν τα φύλλα τους και ακούστηκε δυνατό, πολύ δυνατό χειροκρότημα. Ναι, εδώ στην Καστοριά, όλα συμμετέχουν και κουβεντιάζουν.
<br />
<br />
Θα σας κρατάω ενήμερους, από εδώ και στο εξής...
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/U6XRm1V_BjI" width="420"></iframe>
<br />
Πηγή: Protagon
</div>
Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-15111301023946447412013-02-05T13:30:00.000+02:002013-02-05T14:02:59.571+02:00Ημερολόγια Κατοχής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitWM3vaQSMR5jUkgUSzGUxmx1VJ9__pc6nY3-FMbxoYrKP6K5QBNof24AwTrwc2XRdWsoDCpgxvbCXKcqjAIYjWMGLFhf-FLpKLJAQitE8CUQrk_P8mCEKa6tA5feQYRTKtZ3VSPMD47fb/s1600/sissitio+stin+Katoxi.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitWM3vaQSMR5jUkgUSzGUxmx1VJ9__pc6nY3-FMbxoYrKP6K5QBNof24AwTrwc2XRdWsoDCpgxvbCXKcqjAIYjWMGLFhf-FLpKLJAQitE8CUQrk_P8mCEKa6tA5feQYRTKtZ3VSPMD47fb/s320/sissitio+stin+Katoxi.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Η παράσταση «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά από το Εθνικό Θέατρο, θυμίζοντας με τραγικό τρόπο την αναβίωση των συσσιτίων στα σχολεία, στην Ελλάδα της τρόικας.<br />
<br />
«Στου Πέτρου το σχολείο, το άδειο γκαράζ, άρχισαν πάλι τα μαθήματα, και τώρα δεν απουσιάζει κανένα παιδί, γιατί αν λείψει χάνει το ΣΥΣΣΙΤΙΟ. Κάθε μεσημέρι καταφτάνει ένα κάρο και ξεφορτώνει τον Δάμωνα και τον Φιντία. Ο Δάμων και ο Φιντίας είναι δυο καζάνια μαύρα σαν πίσσα που αχνίζουν…».<br />
<br />
<br />
Σάββατο απόγευμα στην Πανεπιστημίου. Έξω από το θέατρο «Rex» βλέπεις μικρά και μεγαλύτερα παιδιά, συνηθισμένους γονείς και κοτσονάτες γιαγιάδες που κάνουν παρατηρήσεις του τύπου «αυτά τα έργα είναι αγέραστα». Το πολυδιαβασμένο έργο της Άλκης Ζέη «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» ζωντανεύει για δεύτερη χρονιά από την παιδική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία του Tάκη Τζαμαργιά, και δίνει την ευκαιρία στις παλαιότερες γενιές να θυμηθούν τους εαυτούς τους και να συγκρίνουν εποχές και καταστάσεις. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στις πρώτες σειρές του θεάτρου κάθονται μικρά και μεγαλύτερα παιδιά, πιο πίσω οι γονείς και μπροστά, μια ανάσα από τη σκηνή, οι μεγαλύτεροι θεατές, οι γιαγιάδες και οι παππούδες. Γιατί μπορεί «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» (εκδόθηκε το 1971 από τον Κέδρο και επανεκδόθηκε το 2011 από το Μεταίχμιο) να χαρακτηρίστηκε παιδικό ανάγνωσμα, όμως η Άλκη Ζέη υπερβαίνει εποχές και κατηγοριοποιήσεις.
Έζησε έναν πόλεμο, δυο δικτατορίες, εξορίες, όλες τις μεγάλες στιγμές της ελληνικής Ιστορίας, και κατάφερε να τις αποτυπώσει μέσα στο έργο της. «Πήρα ενεργό μέρος κάθε φορά… δεν έζησα τα γεγονότα σαν απλός παρατηρητής… και να ήθελα, δεν θα μπορούσε το έργο μου να μην επηρεαστεί από τα ιστορικά γεγονότα που συγκλόνισαν τη χώρα μας» θυμάμαι τα λόγια της κυρίας Ζέη, καθώς τα φώτα χαμηλώνουν και οι σειρήνες μάς μεταφέρουν στα χρόνια του Πολέμου. Σε πρώτο πλάνο, ο 9χρονος Πέτρος και η αθηναϊκή οικογένειά του θα βιώσουν την επιβολή της γερμανικής κατοχής, την πείνα που ακολούθησε, τη θηριωδία του κατακτητή. <br />
Ο Πέτρος και οι φίλοι του θα προβληματιστούν, θα φοβηθούν, θα πεινάσουν, θα ωριμάσουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Αμούστακα παλικάρια και κορίτσια με άσπρα σοσόνια θα βιώσουν τη φρίκη, θα περάσουν στη δράση, θα γράψουν συνθήματα στους τοίχους διεκδικώντας «Ελευθερία» και «Συσσίτια». Το χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης είναι αυθόρμητο και γενναιόδωρο. Βγαίνει από την ψυχή των θεατών. «Η πείνα από μόνη της είναι μια ιστορία φρίκης» έχει γράψει η Άλκη Ζέη. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει το αίσθημα της πείνας, αν δεν θυμάται ή δεν ξέρει τι σημαίνει τούτη λέξη. Γιατί κάποιοι συνάνθρωποί μας θα βγουν και απόψε να ψάξουν στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί.
<br />
<br />
<br />
Με άδειο στομάχι
<br />
<br />
Στην αρχή της κρίσης τα περιστατικά ήταν μεμονωμένα. Κάποιο αγόρι ζαλίστηκε από την πείνα μέσα στην τάξη, ένα άλλο κορίτσι εξομολογήθηκε στη καθηγήτριά του ότι στο σπίτι το φαγητό δεν έφτανε για όλους, το τρίτο παιδί λιποθύμησε την ώρα της γυμναστικής. Καθώς η ψαλίδα της κρίσης ανοίγει, στέλνοντας τους γονείς στην ανεργία, τα παιδιά είναι οι παράπλευρες απώλειες ενός ακήρυχτου πολέμου δίχως τέλος. Πώς να περιγράψεις τα συναισθήματα, να μιλήσεις για τους εκπαιδευτικούς που βλέπουν καθημερινά τη φτώχεια και τη δυστυχία μπροστά στα μάτια τους; Στην Ελλάδα του σήμερα, ζούμε σε φτώχεια περισσότερα χρόνια από όσα έζησαν οι μανάδες και οι πατεράδες μας στην Κατοχή.
<br />
<br />
«Το μόνο που θέλω για τη νέα χρονιά είναι μια δουλειά για τον πατέρα μου για να έχουμε στο σπίτι ένα πιάτο φαΐ» γράφει στην έκθεση μια μαθήτρια Δημοτικού Σχολείου της συμπρωτεύουσας και συγκινεί το πανελλήνιο. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης διανέμει σε περίπου 800 μαθητές καθημερινό κολατσιό, ενώ και οι διδασκαλικές ομοσπονδίες θα εφαρμόσουν το ίδιο πρόγραμμα σε σχολεία υποβαθμισμένων περιοχών της Αττικής.
«Αμηχανία, ντροπή, θυμό! Αυτά νιώθω..» μας λέει η Ελένη Κ., η νεαρή δασκάλα της τρίτης Δημοτικού υποβαθμισμένης περιοχής στο κέντρο της Αθήνας. «Πονάει η κοιλιά τους, είναι σκυθρωπά και συχνά ντρέπονται να μιλήσουν για τη φτώχεια τους. Πεινάνε!» μας εξομολογείται η εκπαιδευτικός που καλείται να παίξει τον πιο ουσιαστικό ρόλο στην καριέρα της. Τι να διδάξεις, άλλωστε, σε ένα νηστικό παιδί; Για ποιες αξίες να του μιλήσεις;
<br />
<br />
Από τα επίσημα χείλη της πολιτείας έρχεται η σκληρή πραγματικότητα. Η πείνα χτύπησε την πόρτα των σχολείων, παραδέχεται το υπουργείο. Στα τέλη του Φλεβάρη σε 250.000 μαθητές Δημοτικών Σχολείων θα διανέμεται καθημερινά φρούτο και γάλα. Ώς τότε; Είναι αλήθεια ότι η κρίση έχει δημιουργήσει νέες κατηγορίες νεόπτωχων. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας προστίθενται καθημερινά σε μια ατελείωτη στρατιά ανέργων. Άντρες και γυναίκες που έχασαν τη δουλειά τους, νέοι, γυναίκες με ανήλικα παιδιά, μονογονεϊκές οικογένειες, ζουν τον πιο σκληρό χειμών <br />
α μετά τον Πόλεμο. Τα «συσσίτια» στα σχολεία επιστρέφουν για να μας θυμίσουν την Κατοχή, όπως τη γνωρίσαμε μέσα από τα ολοζώντανα κείμενα της <a href="http://www.alkizei.com/" target="_blank">Άλκης Ζέη</a>.
</div>
<br />
<br />
Πηγή: c<span style="color: #cc0000;">λ</span>οpy paste από τη θάλασσα του διαδυκτίου...</div>
Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-55105249776786008502013-01-18T21:26:00.002+02:002013-01-18T21:27:43.477+02:00Μη μιλάς, αν δεν έχεις κάτι να πεις <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpv1xINm6WwJcrsiweSA5B43BDn2jeheFCYJ5qKV_1inw0SGbGqDX-1PYF2Nb29k26lHkgABxPP99A8C2q0GYWYUtCO-iPPCOYlEywlzLdZYK8RNZ4-twRbRdS_or4q-2samBLZoqMqZEm/s1600/tumblr_lvyrt1lovV1r1nydzo1_1280-560x834.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpv1xINm6WwJcrsiweSA5B43BDn2jeheFCYJ5qKV_1inw0SGbGqDX-1PYF2Nb29k26lHkgABxPP99A8C2q0GYWYUtCO-iPPCOYlEywlzLdZYK8RNZ4-twRbRdS_or4q-2samBLZoqMqZEm/s400/tumblr_lvyrt1lovV1r1nydzo1_1280-560x834.jpg" width="267" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Κάθε πρωί την ώρα που πίνοντας τον πρώτο μου καφέ προσπαθώ να ξυπνήσω, σκέφτομαι, μέσα στις σκοτούρες, αν έχω κάτι να γράψω που να μην είναι περιττό. Διότι τα περισσότερα από αυτά που γράφoνται ή διαβάζω στις εφημερίδες ή στα media social μου φαίνονται λόγια βερεσέ.
<br />
<br />
Λένε τα ίδια και τα ίδια, με όλους τους δυνατούς κάθετους και οριζόντιους συνδυασμούς των «θέσεών» τους. Που είναι σχεδόν πάντα απλοϊκές και λίγο-πολύ δημαγωγικές. Εκφράζουν συναισθήματα και όχι πραγματικές απόψεις – συναισθήματα αχρείαστα τέτοια ώρα. Aπό πανικό μέχρι παπαδιαμάντεια εγκαρτέρηση, από θυμό μέχρι αυτομαστίγωση και τύψεις.
<br />
<br />
Γκώσαμε...
<br />
<br />
Σπανίως διαφωτίζουν και αναλύουν την κατάσταση. Προφανώς, οι γράφοντες δεν έχουν επιστημονική αντίληψη, ούτε ιδιαίτερη πείρα σε ανάλογες καταστάσεις. Είτε απλώς δεν είναι οξυδερκείς. Είναι υποκριτικά (και διδακτικά). Υπάρχει τεράστια απόσταση, συνήθως, ανάμεσα σε αυτά που κάποιος γράφει και αυτά που ζει. Αυτά που θέλει κι αυτά που λέει πως θέλει. Θεωρώ εμετικό να γράφεις για τα βάρη της φτωχολογιάς από την ξαπλώστρα σου στο Μπαλί.
<br />
<br />
Τέτοια σκέφτομαι καθώς προβάλλω τα υποψήφια θέματά μου πάνω στις (σκυθρωπές) εικόνες του δρόμου. Και πάντα αποφασίζω ότι αυτά που πάω να γράψω είναι «πολυτελή» και άχρηστα και βαρετά. Θα ήθελα πραγματικά να ήξερα να γράψω κάτι που να σηκώσει απ' την καρέκλα τους όσους πίνουν καφέ άεργοι, να βγάλει από τα μαγαζιά τους όσους βαράνε μύγες περίλυποι – κάτι πέρα από μεμψιμοιρίες, κατάρες, πεζοτράγουδα, σπουδαιοφάνειες, κηρύγματα, δημαγωγίες, φληναφήματα, ψευδορκίες, αναμασήματα, στρεψοδικίες, φήμες, συκοφαντίες, απειλές, στομφώδη τίποτα.
<br />
<br />
Να γράψω κάτι που να τους διαφωτίσει και να τους βοηθήσει, να τους εξηγήσει πού πάει το πράγμα και γιατί. Επί της ουσίας. Αλλά δεν έχω. Δεν ξέρω. Οι εποχές της κρίσης, ανέκαθεν, γεννούν όγκους νοσηρότητας. Και πλήθος από κήρυκες. Αγκιτάτορες. Προφήτες. Κομπογιαννίτες. Και λοιπά.
<br />
<br />
Στο ίδιο κλίμα, νόσου, γεννιούνται και οι αποκαλυπτικές φωνές – η μεγάλη ποίηση: ο Σολωμός με τη Γυναίκα της Ζάκυθος, ο Ούγκο Φόσκολο, πρωτύτερα, με την Υπερκάλυψή του.
<br />
<br />
Εδώ, σήμερα, υπάρχουν κυρίως φλύαροι νάνοι, όχι ποιητές. Οπότε; Τι απομένει στους απλούς ανθρώπους; Κάτι καλύτερο από τα λόγια. Οι πράξεις. Η πρακτική βοήθεια προς όσους είναι σε χειρότερη φάση από σένα. Ο εθελοντισμός. Τα έργα. Η προσφορά.
<br />
<br />
Όχι άλλο κάρβουνο.
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/W5wtZrHkcDQ" width="420"></iframe>
<br />
Πηγή: www.lifo.gr</div>
Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-11604264294718717002012-06-10T18:47:00.000+03:002013-01-18T20:36:29.189+02:00Να θυμάσαι....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXVN2s0fVeV5Exdf2gCePgzx1dXga_4oOfmBb_7phNWUN6kAgCy-XClx-vK3vcDHdsbT8gIgwdHuD0c0PQX94U77yRBwkn_cwTMyJdJvLCgW1VDK9SjwIWy6kpM7XkOL0k58gO7U2hIWrI/s1600/18797_535493449796523_1684547683_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="147" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXVN2s0fVeV5Exdf2gCePgzx1dXga_4oOfmBb_7phNWUN6kAgCy-XClx-vK3vcDHdsbT8gIgwdHuD0c0PQX94U77yRBwkn_cwTMyJdJvLCgW1VDK9SjwIWy6kpM7XkOL0k58gO7U2hIWrI/s400/18797_535493449796523_1684547683_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Το παράδοξο της εποχής μας στο διάβα της ιστορίας είναι ότι έχουμε <br />
ψηλότερα κτήρια, αλλά με χαμηλότερες προδιαγραφές, πλατύτερους δρόμους <br />
αλλά στενότερες αντιλήψεις.<br />
<br />
Ξοδεύουμε περισσότερα αλλά έχουμε <br />
λιγότερα. Αγοράζουμε περισσότερα αλλά απολαμβάνουμε λιγότερα<br />
<br />
Έχουμε<br />
μεγαλύτερα σπίτια, αλλά μικρότερες οικογένειες, περισσότερες ανέσεις <br />
αλλά λιγότερο χρόνο.<br />
<br />
Έχουμε περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερο <br />
νόημα, περισσότερη γνώση αλλά λιγότερη κρίση, περισσότερους<br />
ειδικούς <br />
και ακόμη περισσότερα προβλήματα.<br />
<br />
Περισσότερα φάρμακα και <br />
λιγότερη ευφορία.<br />
<br />
Πίνουμε πολύ, καπνίζουμε πολύ, ξοδεύουμε πολύ <br />
απερίσκεπτα, γελούμε πολύ λίγο, οδηγούμε πολύ γρήγορα,<br />
θυμώνουμε πολύ<br />
γρήγορα, ξενυχτούμε πολύ, ξυπνούμε πολύ κουρασμένοι, διαβάζουμε πολύ <br />
λίγο,<br />
παρακολουθούμε πολύ τηλεόραση και προσευχόμαστε πολύ σπάνια.<br />
<br />
Έχουμε<br />
πολλαπλασιάσει τα υπάρχοντά μας, αλλά έχουμε μειώσει τις αξίες μας.<br />
<br />
Μιλούμε<br />
πολύ, αγαπούμε πολύ σπάνια και μισούμε πολύ συχνά.<br />
<br />
Μάθαμε πώς να<br />
εξασφαλίζουμε τα προς το ζην, αλλά όχι τη ζωή.<br />
<br />
Προσθέσαμε χρόνια<br />
στη ζωή μας αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.<br />
<br />
Φτάσαμε στο Φεγγάρι, <br />
αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε τον δρόμο που πάει για τον γείτονά <br />
μας.<br />
<br />
Κατακτήσαμε το έξω διάστημα, αλλά όχι τον εσωτερικό μας <br />
κόσμο.<br />
<br />
Κάναμε μεγαλύτερα πράγματα αλλά όχι καλύτερα πράγματα.<br />
<br />
Καθαρίζουμε<br />
τον αέρα αλλά μολύνουμε την ψυχή. Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι την <br />
προκατάληψη.<br />
<br />
Γράφουμε περισσότερα αλλά μαθαίνουμε λιγότερα. <br />
Σχεδιάζουμε περισσότερα αλλά πραγματοποιούμε λιγότερα.<br />
<br />
Μάθαμε να <br />
βιαζόμαστε αλλά όχι να περιμένουμε.<br />
<br />
Φτιάξαμε περισσότερους Η/Υ να<br />
κρατούν περισσότερες πληροφορίες, να παράγουν περισσότερα αντίγραφα από<br />
ποτέ αλλά εμείς επικοινωνούμε όλο και λιγότερο.<br />
<br />
Αυτές είναι οι <br />
μέρες του γρήγορου φαγητού και της αργής χώνεψης, μεγάλοι άντρες αλλά <br />
μικροί χαρακτήρες,<br />
υπερβολικά κέρδη αλλά ρηχές σχέσεις.<br />
<br />
Αυτές <br />
είναι οι μέρες των δύο εισοδημάτων αλλά των περισσότερων διαζυγίων, των <br />
πιο εντυπωσιακών σπιτιών<br />
αλλά των διαλυμένων σπιτικών.<br />
<br />
Αυτές <br />
είναι οι μέρες των γρήγορων ταξιδιών, των πανών μιας χρήσης, της <br />
πεταμένης ηθικής,<br />
των υπέρβαρων σωμάτων και των χαπιών που κάνουν τα <br />
πάντα, από ευθυμία, ηρεμία μέχρι θάνατο.<br />
<br />
Ζούμε σε ένα καιρό που η<br />
βιτρίνα της ζωής μας φαίνεται ότι είναι πλούσια και γεμάτη,<br />
αλλά η <br />
αποθήκη της είναι άδεια.<br />
<br />
Είναι ο καιρός που η τεχνολογία μπορεί <br />
να φέρει αυτό το γράμμα σε σένα και ο καιρός που μπορείς να διαλέξεις ή<br />
να<br />
μοιραστείς αυτή την ενόραση ή απλώς να πατήσεις σβήσιμο.<br />
<br />
Να <br />
θυμάσαι, πέρνα χρόνο με αυτούς που αγαπάς, γιατί δε θα ναι κοντά σου <br />
πάντα.<br />
<br />
Να θυμάσαι να λες μια ευγενική κουβέντα σε κάποιον που <br />
αποβλέπει σε σένα με θαυμασμό,<br />
γιατί αυτό το μικρό άτομο σύντομα θα <br />
μεγαλώσει και θα φύγει από το πλευρό σου.<br />
<br />
Να θυμάσαι, να δίνεις μια ζεστή αγκαλιά σε αυτόν που βρίσκεται δίπλα σου γιατί αυτό είναι ο μόνος θησαυρός που μπορείς να δώσεις με την καρδιά σου και δεν κοστίζει <br />
τίποτα.<br />
<br />
Να θυμάσαι να λες «σε αγαπώ» στο σύντροφό σου και στους αγαπημένους σου αλλά κυρίως να το εννοείς.<br />
<br />
Ένα φιλί και μια <br />
αγκαλιά μπορεί να επουλώσει τραύματα όταν ξεκινά από βαθιά μέσα σου.<br />
<br />
Να θυμάσαι να κρατάς τα χέρια και να χαίρεσαι τη στιγμή γιατί μια μέρα αυτό το άτομο κάποια μέρα δε θα ναι πια εκεί.<br />
<br />
Δώσε χρόνο για αγάπη, δώσε χρόνο για συνομιλία!<br />
<br />
Και δώσε χρόνο για να μοιραστείς πολύτιμες σκέψεις του μυαλού σου.<br />
<br />
<br />
Και πάντα να θυμάσαι:<br />
<br />
Η ζωή δε μετριέται με το πόσες ανάσες παίρνουμε αλλά με τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα.</div>
<br />
George Carlin
</div>
Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-54617362108407143722012-06-10T02:27:00.000+03:002012-06-10T02:27:03.112+03:00Άγριοι καιροί...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHwOLdKHaO13XmS9GtcpsG4JxjreVjysy8HGmv-iu_Bmzf5cw72A8Mj8sGJTO_q89zGykNjZglQRFGOHWG-Iu7mAz0jhFRDTaI9PBqbppdt1HUnswKFInQQhsmJlkyOkMAnrgt7SK0YLBi/s1600/12835549a.JPG" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHwOLdKHaO13XmS9GtcpsG4JxjreVjysy8HGmv-iu_Bmzf5cw72A8Mj8sGJTO_q89zGykNjZglQRFGOHWG-Iu7mAz0jhFRDTaI9PBqbppdt1HUnswKFInQQhsmJlkyOkMAnrgt7SK0YLBi/s1600/12835549a.JPG" style="cursor: hand; cursor: pointer; height: 435px; width: 390px;" /></a><br />
<br />
«Τον κόσμο, μάνα, τον κόσμο πήρα σβάρνα,<br />
σε μια ζωή ζητιάνα να βρω ευθύνη<br />
και τη δικαιοσύνη να μάθω ποιος τη δίνει».<br />
<br />
Άγριοι καιροί!<br />
<br />
Ιδιωτικοποιήσεις, ελαστικά ωράρια, ωρομισθίες, ευέλικτες σχέσεις εργασίας, ασυδοσία των εργοδοτών και ανεργία. Άγριοι καιροί, μα τω Θεώ, για τους εργαζομένους. Διαβάζω στις εφημερίδες:<br />
<br />
«Τέσσερα χρόνια περιμένω την αποζημίωση», «Δε μας πληρώνουν τις υπερωρίες», «Οι εργοδότες θα απασχολούν υπαλλήλους μόνο τις ώρες που υπάρχει κίνηση», «Μας θέλουν για δουλειά χωρίς ασφάλιση». Υπάρχουν οι σχετικοί νόμοι και παραβιάζονται όλοι. Πρόκειται για ασυδοσία της εργοδοσίας. Και τα πράγματα χειροτερεύουν. Στις προθέσεις της κυβέρνησης είναι και το Δημόσιο να λειτουργεί με καθαρά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια (π.χ. περίπτωση Ο.Τ.Ε.).<br />
<br />
Και η αξιωματική αντιπολίτευση εκφέρει με μισόλογα τον αντιφατικό της αντιπολιτευτικό λόγο και όλοι ξέρουμε πως αν ήταν στην κυβέρνηση τα ίδια θα έπραττε.«30.000 άνεργοι στην Κεντρική Μακεδονία τα τρία τελευταία χρόνια», «60.000 στην ανεργία μετά τους Ολυμπιακούς», «Μπήκαν λουκέτα σε επιχειρήσεις», «Χάθηκαν εκατοντάδες θέσεις εργασίας στη Μαγνησία». Και οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται από το φόβο μη χάσουν τη δουλειά να δέχονται παθητικά την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους.<br />
<br />
Και η υπεύθυνη κυβέρνηση να μιλά για τα «ρετιρέ» των εργαζομένων-αυτών που κατάφεραν να έχουν αξιοπρεπή ασφαλιστικά δικαιώματα- και αντί να αναβαθμίσει τους πολλούς να θέλει να μας «μπουζουριάσει» όλους στο «υπόγειο» του Ι.Κ.Α και να τηρεί «σιγή ιχθύος» για τα κλαμπ των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών και για τα υπερ-κέρδη τους.<br />
<br />
Μια ζωή «σφίξτε το ζωνάρι», και πάντα η χλίδα στην Εκάλη και ο ΧΥΤΑ στα Λιόσια. Και σπουδάζουμε τα παιδιά μας ξοδεύοντας εκατομμύρια. Παίρνουν πτυχία, κάνουν μεταπτυχιακά, για να βρουν δουλειά, αν βρουν, με 600 ευρώ το μήνα.Και η ζωή σου, μες στην ελαστικότητα της εργασιακής σου σχέσης, λάστιχο τσιτωμένο έτοιμο να σπάσει. Και ο φόβος της ανεργίας να σου παγώνει την ψυχή και να σκύβεις το κεφάλι και να μη μιλάς.<br />
<br />
Πώς το είπε ο Ν. Καρούζος:<br />
<br />
«Περπατά αργά, σκυφτός στο δρόμο<br />
είναι άνεργος, τα χέρια του γροθιές<br />
στις τσέπες<br />
σα δυο χειροβομβίδες».<br />
<br />
Πρωί πρωί στο τρένο για τη Λάρισα για το καθημερινό μεροκάματο. Πιάνω κουβέντα με ένα μεσήλικα που τρεις μήνες τώρα χτυπά πόρτες για δουλειά και τις βρίσκει κλειστές. Μου ‘ρχονται στο νου τα πικρά δάκρυα του άνεργου απ’ το Μαντούδι με τα εφτά παιδιά.<br />
<br />
Κυριακή πρωί μπρος στην κάμερα της τηλεόρασης. Και οργίζεται η θάλασσα μέσα μου. Το ραδιόφωνο παίζει Μητροπάνο. Η λαϊκή, όλο παράπονο φωνή του, τραγουδάει στίχους Μ. Ελευθερίου:<br />
<br />
«Τον κόσμο, μάνα, τον κόσμο πήρα σβάρνα<br />
σε μια ζωή ζητιάνα να βρω ευθύνη<br />
και τη δικαιοσύνη να μάθω ποιος τη δίνει».<br />
<br />
Αλήθεια ποιος τη δίνει;<br />
<br />
Άγριοι καιροί!<br />
<br />
<br />
Γιάννης Π. Τζήκας<br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/P_3k8q0l8RM&hl=el_GR&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/P_3k8q0l8RM&hl=el_GR&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object></div>Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-49709853470297848782011-07-26T20:11:00.000+03:002011-07-26T20:11:59.063+03:00Amy Winehouse: To κοριτσάκι με τα σπίρτα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirMfEnj4fjrqRdUjHSoAB_bP3dpsM9BolKaMnvO2b-6JRd5tQctYDOrGd2dpnxJw3gukOPtPQQxu8WRoNn8Xd6lJEBqfoBWFPEq5bfYLpl0od6gUhBs87ajII66lKCP7i-2OLn-jyt5K68/s1600/amy_winehouse_mosaic_by_cornejo_sanchez-d41efl6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirMfEnj4fjrqRdUjHSoAB_bP3dpsM9BolKaMnvO2b-6JRd5tQctYDOrGd2dpnxJw3gukOPtPQQxu8WRoNn8Xd6lJEBqfoBWFPEq5bfYLpl0od6gUhBs87ajII66lKCP7i-2OLn-jyt5K68/s400/amy_winehouse_mosaic_by_cornejo_sanchez-d41efl6.jpg" width="400" /></a></div><br />
Νομίζω πως το μεγαλύτερο χάρισμά της ήταν το ότι είχε τη δυνατότητα να «μιλήσει» στις ψυχές ακόμα και των μουσικών ΑΜΕΑ. Η φωνή της ερχόταν από κάπου αλλού, από ένα κόσμο όπου δεν είχε σημασία το σωστό «κάρφωμα της νότας», ούτε οι μοναδικές λαρυγγικές ακροβασίες. Ερχόταν από την άβυσσο μιας πρωτόγονης, ωμής απόγνωσης, κάτι που σε συνδυασμό με το αθώο παιδί που ακόμα ήταν, αποτελούσε ένα ακαταμάχητο παράδοξο.<br />
<br />
Η Εϊμι, στα εικοσιένα, τραγουδούσε τα μπλούζ και τα τζαζάκια της σαν να ήταν γεννημένη χιλίων χρονών. Την έχω δει πιτσιρίκα, υγιέστατη, μπουμπούκα, λίγο αδέξια, να «κατεβάζει θέατρα» στις πρώτες της κιόλας εμφανίσεις. Τηn έχω δει -όπως όλοι- λιώμα, ένα σκέλεθρο με χαραγμένο στο κούτελο το εισιτήριο εξόδου -one way pass για το μακάβριο κλάμπ των «27»: μια ηλικία στην οποία «την έκαναν», σαν από μυστικό ραντεβού, ο Τζίμ Μόρρισον, η Τζάνις Τζόπλιν, ο Κέρτ Κομπαίην και Τζίμμυ Χέντριξ.<br />
<br />
Σε όποια κατάσταση κι αν τη έβλεπα, δεν ήταν καθόλου δική μου δουλειά να την κριτικάρω και να την κουτσομπολέψω: αν ήταν αυτοκαταστροφική, η απρόσεκτη, ή απλώς βαριά άρρωστη. Καμιά φορά μόνο τη σκεφτόμουν σαν μια σύγχρονη έκδοση του πιο πικρού παραμυθιού που γράφτηκε ποτέ, εκείνη τη μικρούλα στο «κοριτσάκι με τα σπίρτα»: Το τελευταίο που άναψε για ζεστάνει την παγωνιά της ψυχής της, ήταν κι αυτό που την πήρε μακριά.<br />
<br />
Όλοι είχαν ένα «αγαπημένο» κομμάτι της. Το δικό μου ήταν το "Ι am no good’” για το οποίο είμαι ακόμα απολύτως -και ηλιθίως- πεπεισμένη ότι εγώ το σύνθεσα, εγώ το στιχούργησα και βεβαίως, εγώ το ηχογράφησα. Τρέλες. Η Εϊμι ήταν, τα τελευταία χρόνια για μένα κάτι σαν το μπαστούνι και απαραίτητο σκυλί-συνοδός για τον τυφλό -μου έδειχνε, με τη σκοτεινή της λάμψη, το δρόμο μέσα στο το σκοτάδι της μουσικής μου ανεπάρκειας: Δεν ήταν μόνη -η Τζάνις και η Μπίλι ήταν οι άλλες μου «φωνές», τόσο νωρίς φευγάτες. Αλλά, γαμώτο, η Εϊμι με είχε κάνει να ξαναπιστέψω. Οτι οι μούσες μου είχαν επιστρέψει, στο βλέμμα, τον λυγμό και στο χάσιμο αυτού του κοριτσιού. Πίστευα πως με κάποιο μαγικό τρικ θα έσπαγε το κλισέ, ότι θα ήταν εκείνη που θα νικούσε -κάπως- τους δαίμονές της. Πως αυτό το αξιοθρήνητο "hello Athens” καταμεσίς του εμβρόντητου Βελιγραδίου, ήταν κάτι περισσότερο από το ντελίριο μιας τελειωμένης. Ευχόμουν -το ψιλοπίστευα- ότι αυτό το «γειά σου Αθήνα» ήταν, ας πούμε, ένας υπαινιγμός για την μελλοντική πραγματοποίηση μιας, έστω μεθυσμένης υπόσχεσης,.<br />
<br />
Χτες, περνούσα το πιο βαρετά νορμάλ σαββατόβραδο στον κόσμο -στο λούνα πάρκ «Αηδονάκια», αγοράζοντας μάρκες για τα αλογάκια και τα τραμπολίνα των παιδιών και περιέργως, τη σκεφτόμουν.<br />
<br />
«Λες να τα καταφέρει κάποτε να πεί «γεια σου Αθήνα» και να είναι στη σωστή πόλη;» Το ευχόμουν με όλη μου τη ψυχή.<br />
<br />
Μισή ώρα αργότερα πήραν φωτιά τα τέλια στα τουϊτερ: «η γκόμενα την έκανε», συνοδευόμενα από το γνωστό RIP, ένα αρκτικόλεξο που σιχαίνομαι βαθειά, μέσα από τη ψυχή μου.<br />
<br />
Οσο για την υπόθεση «καταραμένοι καλλιτέχνες», οι στατιστικές λένε ότι αποτελούν μια ισχνή μειοψηφία. Αντίθετα με τον ευρέως διαδεδομένο μύθο του “die young, live forever”, οι σπουδαίοι του κόσμου χαρακτηρίζονται, κυρίως, από την αντοχή στα ζόρια, και κυρίως, τη διάρκειά τους. Η Εϊμι Γουϊνχάουζ ανήκε, στις λίγες, αλλά αλησμόνητες εξαιρέσεις εκείνων που «καίνε το κερί τους κι από τις δυό μεριές, γρήγορα, άτσαλα, σαν επικίνδυνο πυροτέχνημα -ή σαν μοναχικό σπίρτο…<br />
<br />
Κοριτσάκι μου γλυκό, θυμωμένο, μοναδικό, είπες «γειά σου Αθήνα» -νομίζω πως πραγματικά ήθελες να φτάσεις μέχρι εδώ, πιστεύω πώς αλήθεια το εννοούσες.<br />
Η Αθήνα τώρα λέει "γειά" -και επίσης το εννοεί.<br />
<br />
Κι εμείς το θέλαμε, μικρούλα...<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #cc0000;">Πηγή:</span> Protagon</div>Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-89240161004005515862011-07-16T08:08:00.000+03:002011-07-16T08:08:17.728+03:00Ο πρόστυχος παράδεισος<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVyyTfwtERUVmNKBW1yxsEZuy8YM1nCP9ww2YwdjxPmeElEn-8Vd6NMJF9iL6E0IyqcAIXtBg5EMd61_ULggbUaKBGwe_CdETYNpaekgQbb8dPjjV3OKrEsfXoS0EcOQxIufPHn4J_GfQv/s1600/dark_matter_numero_uno.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="237" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVyyTfwtERUVmNKBW1yxsEZuy8YM1nCP9ww2YwdjxPmeElEn-8Vd6NMJF9iL6E0IyqcAIXtBg5EMd61_ULggbUaKBGwe_CdETYNpaekgQbb8dPjjV3OKrEsfXoS0EcOQxIufPHn4J_GfQv/s400/dark_matter_numero_uno.jpg" width="400" /></a></div><br />
Εκείνα τα καλοκαίρια που ήμουν λίγο πιο μεγάλος από παιδί και λίγο μικρότερος από έφηβος, ήταν -θαρρώ- τα πιο υπέροχα καλοκαίρια της ζωής μου. Τριγυρίζαμε απ’ το πρωί ως αργά το βράδυ, πότε στη θάλασσα, πότε στα χωράφια και πότε στην πλατεία ή τα σοκάκια του χωριού χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν. Τα κεφάλια μας ήταν κουρεμένα με την ψιλή, οι πλάτες μας κατάμαυρες απ’ τους ήλιους, οι πατούσες μας πετσιασμένες απ’ την ξυπολισιά, τα γόνατα μας μόνιμα πληγιασμένα απ’ τις κουτρουβάλες και τα κυνηγητά. Τρώγαμε φέτες ψωμί βουτηγμένες στο λάδι με τριμμένη ντομάτα και λίγο αλάτι από πάνω, απαλλοτριώναμε αγγούρια και καρπούζια απ’ τα μποστάνια, τσακίζαμε τα σύκα από τις συκιές του δρόμου, κλωτσούσαμε ξεφούσκωτες μπάλλες μαζί με πέτρες, κυνηγούσαμε πουλιά με αυτοσχέδιες σφεντόνες που τις λέγαμε χαρχάλες.<br />
<br />
Παίζαμε πόλεμο στα κατσοπρίνια και φτιάχναμε το αντριλίκι μας ψευτομαλώνοντας με παιδιά από διπλανά χωριά σε κάτι ανοικτά χωράφια στη μέση της απόστασης, χωρίς ποτέ να θυμάμαι κάποιον από μας χτυπημένο. Μερικές φορές κατασκευάζαμε μικρές καλύβες με τάβλες και ξύλα, που τις θεωρούσαμε παλάτια και φρούρια μαζί. Κόβαμε κλαδιά από πλατάνους με πυκνό φύλλωμα και φτιάχναμε τη σκεπή τους. Πιάναμε καβρούς και σκατζόχοιρους, αλλά αφού τους χαζεύαμε λίγο τους αφήναμε. Μαζεύαμε το πάνω μέρος από τα άδεια πακέτα τσιγάρων, ΕΘΝΟΣ, ΣΑΝΤΕ και ΑΣΣΟ ΦΙΛΤΡΟ, διότι τα παίζαμε στις αμάδες. Κατεβαίναμε στη θάλασσα τους Αύγουστους με τα μεγάλα κύματα, σκαρφαλώναμε σε ψηλούς βράχους και συναγωνιζόμασταν ποιός θα κάνει την πιο επικίνδυνη βουτιά. Αν και κατά βάθος ζηλεύαμε, κοροϊδεύαμε όσους πρωτευουσιάνους είχαν μάσκες και πέδιλα. Εκεί πρωτοείδα φουσκωτό στρώμα. Πετούσαμε ο ένας στον άλλον χουφτιές βρεγμένης άμμου και τρώγαμε πεταλίδες απ’ τους βράχους ακούγοντας από μακριά το a caza d’ Ιrene. Ερχόταν απ’ το τζουκ-μποξ του μοναδικού ουζερί που βρισκόταν στην άκρη της παραλίας.<br />
<br />
Δυο τρεις φορές τη μέρα τραβούσαμε νερό απ’ το πηγάδι, που το περνούσαμε από το λεπτό σουρωτήρι του χαμομιλιού ή από ένα τούλι για να μη πιούμε τις βδέλες και πάθουμε εντερικά. Τα Σάββατα ερχόταν υπαίθριος κινηματογράφος στο χωριό. Έφερνε ταινίες με τον Ρίζο, τον Κωσταντάρα, τον Φούντα και τη Μάρθα Βούρτση. Ένα δίφραγγο έκανε το εισητήριο και τα έργα ήταν πάντα ελληνικά διότι οι περισσότεροι χωριανοί δε μπορούσαν να διαβάσουν υποτίτλους. Μέσα στο καφενείο απαγορευόταν να μπούμε, αλλά το καλοκαίρι που τα τραπέζια ήταν έξω μπορούσαμε να πλησιάσουμε προσεκτικά και ν’ ακούσουμε τις κουβέντες των μεγάλων. Για τις ελιές έλεγαν, για τις προβατίνες και για το ποδόσφαιρο. Πολιτικά λίγα, τα αποφεύγανε. Καμιά φορά, αν υπήρχε κανένας θείος μας ανάμεσα στους θαμώνες, τον κοιτάζαμε τόσο παρακαλετά που στο τέλος μας κερνούσε γκαζόζα, βανίλια ή λουκούμι.<br />
<br />
Ήμασταν πλάσματα φασαριόζικα και άγαρμπα, αλλά με μια αίσθηση κοινωνικής και οικογενειακής ιεραχίας που μας έκανε εν’ τέλει καλά παιδιά. Σκληραγωγημένα σαν πετραμύγδαλα, ευρηματικά σαν Ροβινσώνες. Κι εκείνα τα καλοκαίρια ήταν τα πιο μεστά, τα πιο ανέμελα και πιο αθώα της ενσυνείδητης ζωής μου. Ό,τι κι αν φέρω στο μυαλό μου από κείνη την περίοδο, είναι διαποτισμένο από μια αίσθηση βαθιάς ανεπιτείδευτης ευτυχίας. Ο χυμός του καρπουζιού που έτρεχε στο πηγούνι μου, ο αφρός της θάλασσας που έδερε το πρόσωπο μου, το τρεχαλητό μας πίσω απ’ τη μπάλλα στην αλάνα, η βαθιά ησυχία του δειλινού στο σκαλοπάτι, ο καπνός απ’ τα τσιγάρα των μεγάλων στην πλατεία, τα μουρμουρητά των γιαγιάδων που αποσπερίζανε στις αυλές. Όλα είναι αποτυπωμένα στο μυαλό μου ως ένας ανεπίστρεπτος προεφηβικός παράδεισος, που όμοιος του δεν θα ξαναϋπάρξει για μένα.<br />
<br />
Μα πιο πολύ απ’ όλα, έρχεται στο μυαλό μου εκείνη η ανυπόφορα φορτισμένη ώρα της νύχτας, όταν όλοι είχαν πια ησυχάσει, που ανοίγαμε σιγά-σιγά την πόρτα του σπιτιού μας και χανόμασταν τρέχοντας μέσ’ τα σκοτάδια. Προχωρώντας προσεκτικά για να μη μας δει κανένα μάτι και ακούγοντας μόνο γρύλους απ’ το χώμα, κουκουβάγιες απ’ τα σκοτεινά δέντρα και σκυλιά να γαυγίζουν απ’ τα σπίτια, φθάναμε στο προκαθορισμένο σημείο. Ήμασταν πάντα η παρέα με τον Νικολή, τον Γιώργη, τον Ευθύμη και τον Μανόλη. Δεν ανταλλάσαμε ούτε λέξη, αλλά σαν ληστές της νύχτας, σαν Χαϊνηδες, σαν καλοκαιρινά ξωτικά, κινούσαμε όλοι μαζί κάτω απ’ το μεγάλο φεγγάρι προς τον στόχο που είχαμε από νωρίς εντοπίσει. Μια ασυγκράτητη εσωτερική δύναμη μας έφερνε ως το πορτάκι της αυλής που είχαμε βάλει στο μάτι, αδιαφορώντας για τις φρικτές συνέπειες που θα μας επιφύλασε το σκληρό περιβάλλον του χωριού, αν μας ανακάλυπταν. Ήταν πάντα η αυλή κάποιου σπιτιού που είχε νεαρό κορίτσι ή κάποια νέα και όμορφη παντρεμένη γυναίκα.<br />
<br />
Σαν επαγγελματίες διαρρήκτες δρασκελίζαμε αθόρυβα τους φράκτες, περνούσαμε ανάμεσα από γλάστρες και καρέκλες, αποφεύγαμε κλαδιά και μικροαντικείμενα που θα μπορούσαν να ξυπνήσουν τους ενοίκους και φθάναμε ως την απλώστρα. Με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις ξεκρεμούσαμε τις γυναικείες κυλότες που είχαμε εντοπίσει στις ημερήσιες βόλτες μας στα σοκκάκια, τις χώναμε στην τσέπη μας και αποσυρόμασταν αστραπιαία σαν τους φονιάδες. Δεν έπρεπε να μας δει κανείς μέχρι να γυρίσουμε, διότι όλα συζητιόντουσαν στο καφενείο και θα καταλάβαιναν τι ζητούσαμε έξω μεσάνυκτα. Και μόνο όταν κλείναμε την πόρτα του σπιτιού πίσω μας βεβαιωμένοι ότι οι δικοί μας δεν είχαν πάρει χαμπάρι την απουσία μας, μόνο όταν χωνόμασταν κάτω απ’ το σεντόνι, αφήναμε την ερωτική αγαλλίαση να μας συνεπάρει και μας ταξιδέψει ως την άκρη του σύμπαντος. Διότι εκείνη την περίοδο εξερευνούσαμε το μυστήριο της νέας μας ζωής, από τα πιο ανυπόφορα ύψη ως τα πιο βαθιά πηγάδια του... κι είχαμε αντιληφθεί πως άλλη ήταν η γλύκα της ικανοποίησης πάνω σε μια αόρατη φαντασίωση κι άλλη η ένταση του ξεσπάσματος πάνω στην κλεμμένη κυλότα της γυναίκας που βλέπαμε το απόγευμα να περνά απ’ το σοκάκι... διότι καθώς περνούσε κρατώντας το καλάθι με τα κηπευτικά, πηγαινόφερνε πρόστυχα τα καπούλια της και μας καλούσε...<br />
<br />
Πηγή: ProtagonΚαραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-70901453086001831962011-05-26T23:46:00.000+03:002011-05-26T23:46:56.697+03:00Σημειώσεις για το ανώνυμο καλοκαίρι που πλησιάζει...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih2vMpDnXRtAy5F2zWgSL0i1mn_pmkJXSRLkcRoUCHCPldRb_tSPFzxkpfi0v0fkRao9fsViezlmCau62nbsKLnZlQpBRF6RQ4HpXH_iy8xSKAfaK3XnQC5F8_1zQaF-9gCrbfd5UH54_a/s1600/19770_1342192833661_1196403839_1039719_6356805_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih2vMpDnXRtAy5F2zWgSL0i1mn_pmkJXSRLkcRoUCHCPldRb_tSPFzxkpfi0v0fkRao9fsViezlmCau62nbsKLnZlQpBRF6RQ4HpXH_iy8xSKAfaK3XnQC5F8_1zQaF-9gCrbfd5UH54_a/s400/19770_1342192833661_1196403839_1039719_6356805_n.jpg" width="300" /></a></div><br />
- Από πέρσι άρχισε να “χαλάει” ο καιρός. Πλησιάζει Ιούνης μα τα πρόσωπα έχουν φθινόπωρο. Έχουν πια μαζευτεί πολλά σύννεφα για τόσο ευλογημένο τόπο…<br />
<br />
- Ξεκινούν οι πρώτες καλοκαιρινές συναυλίες. Ωραίες συλλογικότητες, που τραβούν το μέλι του καιρού σου, του τραγουδιού του, των δικών σου ανθρώπων.<br />
<br />
- Έχει μείνει βέβαια ο ήλιος. Υπό την ίδια γωνία. Κοίτα να κρατήσεις κι εσύ την θέση σου.<br />
<br />
- Περισσότερη Αθήνα φέτος... Σκαλωμένοι στην μοναδική παραθαλάσσια πρωτεύουσα της Ευρώπης.<br />
<br />
- Περισσότερη βία. Φτωχοδιάβολοι αλλά και εγκληματίες εγκλωβισμένοι στην ανατολική είσοδο της Ευρώπης, μπερδεμένοι με νεόπτωχους Έλληνες που τους κρέμονται πια τα νεύρα έξω από την σάρκα.<br />
<br />
- Κανένα σχέδιο με βάθος πέρα από το καλοκαίρι. Πάνε αυτά. Τώρα κάθε μέρα κι ένα σενάριο καταστροφής παραλύει την ραχοκοκκαλιά σου και μια μαρτυριάρα ζυγαριά δείχνει τα πραγματικά κιλά σου.<br />
<br />
- Θάλασσα. Θα χώνονται τα ποδαράκια της στην άμμο και θα περπατάει σαν αναποφάσιστο βαρελάκι. Ενός έτους. Τι ηλικία Θεέ μου!<br />
<br />
- Κορίτσια. Ελεύθερα, γυμνά χέρια σε σχηματισμούς χελιδονιών. Ερωτισμός με ενδεχόμενο δόλο.<br />
<br />
- Κορίτσια, ξανά. Η πατρίδα του γέλιου, του ήχου τού τρεχούμενου νερού όταν ξεπηδάει από μία ερεθιστική νεότητα. Υλικό που προσφέρεται για πλήθος παρερμηνειών.<br />
<br />
- Κορίτσια. (πλάκα μου κάνεις, ξεκόλλα!). Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους όταν θεωρούν την ομορφιά τους δεδομένη και αιώνια. Στην κατάρρευση κοίτα να λείπεις μακριά…<br />
<br />
- Λεφτά. Τσαλακωμένα, καχεχτικά χαρτονομίσματα, μαραμένα μεγαλεία, και να τα μετράς κρυφά. Η πιο κρυφή πράξη του ανθρώπου πια. Έχει ξεπεράσει ακόμη και τις άλλες…<br />
<br />
- Κόλαση. Γιατί όχι; Γιατί πιστεύεις πως δεν αντιστοιχεί τουλάχιστον μία στην δική σου εποχή, σε εσένα;<br />
<br />
- Ένα όνειρό σου γίνεται πραγματικότητα. Ή εφιάλτης. Απλώνονται χέρια δικών σου ανθρώπων κι εσύ παλεύεις να τα πιάσεις. Δεν τα φτάνεις, βουλιάζουν.<br />
<br />
- Ιούνιος. Τόσο καιρό λέμε να τα πούμε. Δεν βρισκόμαστε πια, χανόμαστε ρε, δεν το βλέπεις; Θα μπορέσεις;<br />
<br />
- Ιούλιος. Κουλουριασμένος δίπλα στην θάλασσα, λίγο διαφέρει το σχήμα σου από τα κορμιά στην Μενάνδρου, την Σωκράτους, την Σοφοκλέους. Μόνο που τώρα δεν πιστεύεις πια πως την έχεις γλιτώσει. Περιμένεις να σε βρούνε. Έχουν ξαμολυθεί.<br />
<br />
- Αύγουστος. Κάποιος να κλείσει τον ήλιο. Αναστροφές και διαθλάσεις μου δείχνουν νερό, αλλά δεν υπάρχει τίποτα. Έρημος. Μείνε μακριά μου.<br />
<br />
- Καλοκαίρι. Μασκαρεμένο σε κάτι άλλο που δεν έχει ακόμη όνομα...<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/fi6Yl4bb7Nw" width="425"></iframe><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Πηγή:</span> c<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">λ</span>οpy paste από τη θάλασσα του διαδυκτίου...</div>Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-76405310815025526532011-04-23T02:06:00.000+03:002011-04-23T02:06:21.837+03:00Απόψε βρέχει αστέρια...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgviQhQ7s5t5wgEoR_KrgfCBj3eGuoTY6to6wGs7CpXcT6UGBN6NlkxkfCmMQE1SuwT7xYfsxmatXxdodDjDGSgPqJrjaJM7doFmM9B_9HGtp9GB9KfXsS3tyUzeW9d6JS5vkGENix36L46/s1600/197798_194404370593858_100000728896743_546203_5893226_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgviQhQ7s5t5wgEoR_KrgfCBj3eGuoTY6to6wGs7CpXcT6UGBN6NlkxkfCmMQE1SuwT7xYfsxmatXxdodDjDGSgPqJrjaJM7doFmM9B_9HGtp9GB9KfXsS3tyUzeW9d6JS5vkGENix36L46/s400/197798_194404370593858_100000728896743_546203_5893226_n.jpg" width="400" /></a></div><br />
Σβήνω το φως.<br />
Κάθε βράδυ.<br />
Και καπνίζω.<br />
Περιμένω.<br />
Από παράθυρο σε πόρτα.<br />
Περπατώ.<br />
Μεγάλες αποστάσεις.<br />
Αλλάζω συνοδοιπόρους.<br />
Από σκέψη σε σκέψη.<br />
Συνομιλώ με όνειρα.<br />
Και με χτυπήματα φλεβών.<br />
Με την ανάμνηση του έρωτα.<br />
Και ξενυχτώ.<br />
Τον διακεκομμένο ύπνο<br />
Των φιλενάδων μου.<br />
Σβήνω το φως.<br />
Και καπνίζω...<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="25" src="http://www.youtube.com/embed/JrCDSGAG2cM" title="YouTube video player" width="400"></iframe></div>Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-86695544009798101122011-04-03T22:36:00.001+03:002011-04-03T22:37:13.164+03:00Το τραγούδι της Μοσχαρούλας Παραζητούλη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigOcdodnQGY7f9yfMDbTu_ppesX7gaQYkMkDBWLoXkQSIhYuxcqxdiO2FoClrBVKsvxpxojfq2chU91P-cN0xzy8n1B-pK-jlgT8RywN5feAeN8fD-SWbKPu_7jEzdtuxo5KdXR8FapInw/s1600/BLOG%252BPROINAKIA%252B5%252Begw%252C%252Bparamythi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigOcdodnQGY7f9yfMDbTu_ppesX7gaQYkMkDBWLoXkQSIhYuxcqxdiO2FoClrBVKsvxpxojfq2chU91P-cN0xzy8n1B-pK-jlgT8RywN5feAeN8fD-SWbKPu_7jEzdtuxo5KdXR8FapInw/s400/BLOG%252BPROINAKIA%252B5%252Begw%252C%252Bparamythi.jpg" width="400" /></a></div><br />
Aν ανοίξτ' ένα κουτάκι που η θάλασσα το βρέχει<br />
κι αν θα βρείτε ένα λύκο που να τρώει κρουασάν,<br />
το ρινόκερο που τρέχει όταν άλλοι περπατάν,<br />
το λουκάνικο που στρίβει στη γωνία και πιστεύει<br />
πως το σύννεφο θα γίνει παντελόνι που χορεύει<br />
τότε πείτε: "είμαι κύμα, κιμάς και κιμωλία,<br />
βαρόνος των ψαριών που ψάχνουν στην πλατεία<br />
τους πρίγκηπες των άστρων που άρπαξαν φωτιά,<br />
τα κίτρινα λουλούδια που γίναν βιολετιά,<br />
κουνούπια που τσιμπάνε μία χοντρή μου θεία,<br />
καρέκλες που μικραίνουν και γίνονται σα πλοία<br />
και πέφτουνε στο πέλαγο που κυματίζει αργά<br />
<br />
Αχ, αέρα, φύσα, φύσα, με φτερά από πεταλούδες,<br />
λιγνά χελιδονόψαρα, πορτοκαλιές μαϊμούδες,<br />
μήπως κι έρθει η βροχή τις τσέπες μου να βρέξει<br />
που στέγνωσαν χωρίς πουλιά και, ποιός θα με γιατρέψει;<br />
<br />
Aχ, αέρα, φύσα, φύσα, με φτερά από ανεζούλες,<br />
ιπτάμενους ρινόκερους, κλαδιά 'πο νεραντζούλες,<br />
μήπως κι έρθει η βροχή τα χέρια μου να βρέξει<br />
που στέγνωσαν και κάτσιασαν, προσμένοντας να φέξει...<br />
<br />
Αλλ' αν πείτε έτσι θά'ρθει εκείνο το μωρό<br />
που ζεί μέσα στους λόφους και πίνει το νερό<br />
μες το ψηλό ποτήρι που πλέει ο πινγκουίνος<br />
μέσα σ' ένα σωσίβιο, λευκός σα νά'ναι κρίνος<br />
και τότε, ξεκαρδίζεται της κότας το ζουμί<br />
και λέει: "δε το ποτίσατε αυτό το γιασεμί,<br />
γι αυτό και σταματήσανε της πόλης τα ρολόγια<br />
γι αυτό το άσπρο ψάρι πλέει μέσα στα υπόγεια,<br />
καθώς ισορροπεί πάνω σ' ένα πηρούνι,<br />
δεινόσαυρων πατημασιές, σαύρες χωρίς πηγούνι...<br />
<br />
Τί είπατε; Πώς είπατε; Πινγκ-Πονγκ; Μα, δε ταιριάζει!<br />
Της σαύρας η πατημασιά πώς μπήκε μες το τσάι;<br />
Ένα και τρία τέσσερα, κλιπ-κλαπ κι εγώ να τρέμω<br />
και μπι και σι, πιστέψτε με, ούτε ήξερα, ούτε ξέρω...<br />
Είμαι δω, είμαι κει, είμαι πού; Καλαμαζού!<br />
Ντοκ σφυρίζω, ντοκ ελπίζω, έχασα το νου,<br />
στης Μοσχαρούλας το λαιμό, τον παραπονεμένο,<br />
η πόρτα κλείνει τρίζοντας, μα ΄γω πιά δω δε μένω!<br />
<br />
Η μέδουσα πιό χαμηλά να φτάσει, και πιό κάτω,<br />
στου κήπου σας το ήσυχο, το ασημένιο πιάτο,<br />
εκεί που λιώνουνε αργά της πόλης οι κιθάρες<br />
με ένα "πλινγκ", αφήνοντας δύο καμπύλες ζάρες<br />
στης Μοσχαρούλας το λαιμό που ζει το σαλιγκάρι,<br />
κοιτάζοντας στοχαστικά το άδειο το φεγγάρι<br />
<br />
Αχ, νοτιαδάκι, φύσα με φτερά 'πο ανεζούλες,<br />
ιπτάμενους ρινόκερους, κλαριά απο νεραντζούλες,<br />
μήπως κι έρθει λίγο φως τις τσέπες μου να φέξει<br />
που μούχλιασαν χωρίς πουλιά και, ποιός θα με προσέξει;<br />
<br />
Πώς είπατε; Τί είπατε; Φλιπ-φλοπ, χοροπηδάει,<br />
η σαύρα μες το τσάι μου γλυκά με πιτσιλάει...<br />
Πλινγκ η χάντρα, φλουπ το ψάρι, η μέρα σκοτεινιάζει<br />
και τρέχει, βρέχει, χάνεται κι όλο μας τραγουδάει<br />
της Μοσχαρούλας το σκοπό, τον παραπονεμένο<br />
και κλείν' η πόρτα τρίζοντας, μα 'γω πιά εδώ δε μένω!<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;"><b><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">*</span></b></span> Του Κώστα Λαδόπουλου... όλα... </div><br />
<iframe title="YouTube video player" width="400" height="280" src="http://www.youtube.com/embed/5kJk7dRDLsA" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-91209569751352186512011-03-08T00:39:00.002+02:002012-04-08T02:20:31.805+03:00Γιατί οι καρδιές μας, δεν μας χωράνε πια...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNDecmk8khspmTlZYdSXNu-mUKFhHwt6N2WTtLXhyphenhyphenEKGIbi9dFfOVKQdyCI-BD8fUcECehKvIrY8rTIDULyrMWmb_bhSqJdsWOfNKc1bCVsf35vpdOEg1Y9OQI0TqFO-535DjNrWs-tdeY/s1600/997d0564ab22f0506f7529b57d26eeda.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNDecmk8khspmTlZYdSXNu-mUKFhHwt6N2WTtLXhyphenhyphenEKGIbi9dFfOVKQdyCI-BD8fUcECehKvIrY8rTIDULyrMWmb_bhSqJdsWOfNKc1bCVsf35vpdOEg1Y9OQI0TqFO-535DjNrWs-tdeY/s400/997d0564ab22f0506f7529b57d26eeda.gif" width="400" /></a></div><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Το ραδιόφωνο έπαιζε λαικά της δεκαετίας του 60.<br />
<br />
Σάββατο , απόκριες, και θάλεγες ότι γλέντι χωρίς λαικά της δεκαετίας του 60 δεν γίνεται.<br />
Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια μέχρι τα 10.<br />
Κάτοικος παράγκας, στην οδό Θράκης 21, στη παραγκούπολη της Παναγίτσας , στο Ταύρο.<br />
Το σοκκάκι που χώριζε τις εξώπορτες ήταν δεν ήταν 1,5 μέτρο πλάτος.<br />
<br />
Και ήταν ανίκανο βέβαια να απομονώσει τις οικογένειες που ζούσαν πίσω από τις εξώπορτες.<br />
<br />
Η Τασούλα, η Μαρίτσα, η Σταυρούλα, ή Βάσω<br />
<br />
Ηταν όλες μαζί ένα, μόνο το βράδυ οι ζωές χωρίζονταν, μόνο τότε που η κάθε οικογένεια πήγαινε για ύπνο.<br />
<br />
Στη δική μας παράγκα, ο ύπνος ήταν ιεροτελεστία, είχε συγκεκριμένο τελετουργικό.<br />
Θα τρώγαμε πριν τις 8, ο πατέρας έπρεπε να ξυπνήσει πρωι για να φύγει για τη δουλειά.<br />
Στη συνέχεια, το Τελεφουνγκεν με τα δύο στρογγυλά κουμπιά και το φωτεινό καντράν στη μέση, θα έπιανε στις 8 ακριβώς, την εκπομπή με τα λαικά τραγούδια της Κολούμπια.<br />
<br />
Μισή ώρα, με ένα διαφημιστικό στη μέση, αν θυμάμαι καλά, όλη η οικογένεια θα ακουγε τα λαικά, και ύστερα θα σβύνανε τα φώτα και ύπνο.<br />
<br />
Εμαθα να μετράω μέχρι το οκτώ, μετρώντας τον αριθμό των τραγουδιών της εκπομπής!!!<br />
<br />
Τις πιο πολλές φορές η ακρόαση δεν σταματούσε, γιατί ακούγαμε τα τραγούδια από την ταβέρνα στην απέναντι γωνία, την ταβέρνα του Κούλα.<br />
<br />
Καμμιά φορά, αργότερα έμαθα ότι αυτή η φορά είχε να κάνει με το ύψος του μεροκάματου που έφερνε στο σπίτι ο κυρ Τάσος, τα τραγούδια έφερναν τη μάνα στο τσακίρ κέφι, και τότε, το μικρό δωμάτιο, που ήταν όλο το σπίτι, γινόνταν πίστα όπου το ζευγάρι χόρευε χασάπικο, ή ο πατέρας ζειμπέκικο.<br />
<br />
Την άλλη μέρα, άρεσε στη μάνα να της λένε, τι έγινε Ανιώ πάλι γλέντι είχατε χτες;<br />
<br />
Ολα σε κοινή θέα, όλα με ανοιχτές πόρτες, όλα με ανοιχτές καρδιές.<br />
Μπορεί να υπήρχαν ζήλιες, κουτσομπολιά, λόγια, μα έλειπε παντελώς η κακία.<br />
<br />
Το "αχ", ένωνε όλο το στενό στο προσκεφάλι του πονεμένου, το "δεν μπορώ" του ενός, γινόταν έγνοια της παραγκογειτονιάς.<br />
<br />
Αργότερα πήγαινα και χάζευα το διαμέρισμα στη προσφυγική πολυκατοικία, που ήταν για μας, αλλά δεν μας το είχαν παραδώσει ακόμα.<br />
Πολλά δωμάτια, πολυτέλεια, τρεχούμενο νερό , αποχέτευση, τουαλέτα, αποθήκη, ξεχωριστές κρεββατοκάμαρες, σαλόνι.<br />
Ομως, τα παιχνίδια που έβρισκα, όταν κάποιος ανέβαινε και έφτιαχνε τα κεραμίδια της παράγκας, και πέταγε κάτω ό,τι εβρισκε, τα έχασα.<br />
<br />
Δεν ξαναβρήκα σύρμα για να φτιάξω αυτοκινητάκι με τιμόνι συρμάτινο, δεν ξαναέβαλα το σεντόνι στα ξύλινα κάγκελα για να παίξω καραγκιόζη, δεν ξαναήρθε ο παπλωματάς, να χτυπήσει το μπαμπάκι και να ξανακάνει αφράτο το πάπλωμα, δεν ξαναθαύμασα τα κουτάλια που έμπαιναν μαύρα σε μία μικρή τρυπούλα στη φουφού του γανωματή γεμάτη υγρό κασσίτερο, και έβγαιναν γυαλιστερά γυαλιστερά σαν ασημένια.<br />
<br />
Στη σημερινή βραδυνή βόλτα μου παρατήρησα τις μοναξιές των νέων, ανά δύο -τρεις, σε παρέες του ίδιου φύλου, να κυκλοφορούν πηγαίνοντας κάπου.<br />
<br />
Που;;<br />
<br />
Η διασκέδαση είναι μέσα μας.<br />
<br />
ΚΑι τη βρίσκουμε στα πιο μικρά πράγματα.<br />
<br />
Σ ένα κομμάτι φλούδα πεύκου, που το φτιάχνεις καραβάκι και το βάζεις να ταξιδεύει στο νερό που γεμίζει τον αναποδογυρισμένο πάτο των βαρελιών, που τα έχει αφήσει έξω ο ταβερνιάρης για να σφίξουν,<br />
<br />
Σ ένα σύρμα που το κάνεις ρόδα και το τσουλάς μ ένα άλλο σύρμα κατάλληλα διαμορφωμένο,<br />
<br />
Σ ενα παλιό ρουλεμάν που το κάνεις ρόδα για αυτοσχέδιο πατίνι.<br />
<br />
Η διασκέδαση, η χαρά, η ικανοποίηση είναι μέσα μας.<br />
<br />
Σ εκείνο το καμμάτι τηςκαρδιάς μας, που στις μέρες μας, το έχουμε γεμίσει κατάθλιψη.<br />
Και όσο πιο καλύτερη η οικονομική μας κατάσταση, τόσο μεγαλύτερη η κατάθλιψη.<br />
Αντικαταστήσαμε τις παράγκες- σπίτια με παράγκες - ζωές.<br />
Μεγαλώσαμε τα σπίτια και μικρύναμε τις καρδιές μας.<br />
ΚΑι τώρα που η οικονομική κατάσταση μας μικραίνει τα σπιτια,<br />
δεν έχουμε που να κατοικήσουμε.<br />
<br />
Γιατί οι καρδιές μας,<br />
δεν μας χωράνε πια.<br />
<br />
Ακούω ένα ακόμα λαικό.<br />
( Γιατί θες να φύγεις που θα πας<br />
αφού σ αγαπώ και μ αγαπάς<br />
Γρηγορά θα πληγωθείς, θα γυρίσεις μα δεν θα με βρεις<br />
Γιατί θες για πάντα να με χάσεις και πικρά<br />
πολύ πικρά να κλάψεις ).<br />
<br />
Χορεύω μόνος μου.<br />
<br />
Ζειμπέκικο.<br />
<br />
Πηγή: <a href="http://irasot.capitalblogs.gr/listArticles.asp"><span class="Apple-style-span" style="color: #990000;"><b>Hρακλής</b></span></a></div><br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="25" src="http://www.youtube.com/embed/UG74dkbxwW8" title="YouTube video player" width="400"></iframe></div>Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-88060186971793273652011-02-21T02:01:00.000+02:002011-02-21T02:01:20.979+02:00Χώρα ποτέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6M9O3whGcf8PCVwcm8dRis0Eu0PdHqyiIyuyHuCbC4_jThMSyfjkmEK8CIABg1nEkZi8Eeh4nL0t7uYQm_u_wo-M2_x-A0lIZBn9e3S_xUUBx4P5MDy3g5UkgiTsi3tF6HS59-voiYas/s1600/IMG_8507.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6M9O3whGcf8PCVwcm8dRis0Eu0PdHqyiIyuyHuCbC4_jThMSyfjkmEK8CIABg1nEkZi8Eeh4nL0t7uYQm_u_wo-M2_x-A0lIZBn9e3S_xUUBx4P5MDy3g5UkgiTsi3tF6HS59-voiYas/s1600/IMG_8507.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a><br />
<ol><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6M9O3whGcf8PCVwcm8dRis0Eu0PdHqyiIyuyHuCbC4_jThMSyfjkmEK8CIABg1nEkZi8Eeh4nL0t7uYQm_u_wo-M2_x-A0lIZBn9e3S_xUUBx4P5MDy3g5UkgiTsi3tF6HS59-voiYas/s1600/IMG_8507.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; display: inline !important; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6M9O3whGcf8PCVwcm8dRis0Eu0PdHqyiIyuyHuCbC4_jThMSyfjkmEK8CIABg1nEkZi8Eeh4nL0t7uYQm_u_wo-M2_x-A0lIZBn9e3S_xUUBx4P5MDy3g5UkgiTsi3tF6HS59-voiYas/s400/IMG_8507.JPG" width="400" /></a> </ol><div><span class="Apple-style-span" style="color: #0000ee;"><u><br />
</u></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color: #0000ee;"><u><br />
</u></span></div><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Εν τω μεταξύ τίποτε δεν μπορούσε να περιορίσει αυτή τη χυδαία πληγή που ανέβαιναν τα μυρμήγκια και μαζεύονταν.<br />
Αφηναν τα χειμωνιάτικα σημάδια τους που σαν αρρώστια όλο μεγάλωνε. Και απ' το στόμα της. Ερείπια έσταζαν σαν ποτάμια. Οσοι είχαν την ευθύνη του παρελθόντος της είχαν κρυφτεί.<br />
<br />
Ξεπούλαγε αυτή η γριά γη την ήττα της σε δημοπρασία. Την έβγαζε στο παράθυρο και την έδειχνε με τα χαλασμένα δόντια της. Σαν δελτίο ειδήσεων ήταν με ματωμένο σεντόνι· η παρθενιά της είχε κοπεί. Αλλά μιλούσε χθές.<br />
<br />
Και μιλούσε με το στόμα όλων των λαών, γιατί σε αυτήν δεν είχε μείνει πια λαός, ο λαός που ήταν δεν ήταν δικός της, αυτός δεν μπορούσε να είναι άλλο ο δικός της λαός, ήταν ο μοναδικός λαός που ήταν λαός και της τον πήραν μέσα απ' τα χέρια, είχε φύγει στα βάθη της Ιστορίας και στα βάθη του κόσμου, αυτός ο κρεμασμένος λαός δεν είχε άλλο λαό, από αυτόν τον λαό δεν θα προέκυπτε κανείς λαός ποτέ, και έκανε απ' τα μάτια της να κυλάνε ερείπια.<br />
<br />
Ήταν καιρός τότε που σήμαινε να πεθάνει. Σαν ανάμνηση, και δεν χρειαζόταν. Αυτή η ουδέτερη γη είχε εξαντλήσει το μέρος της. Την είχαν εισβάλει.<br />
<br />
Το σύνορό της είχε σκιστεί από ζάρες ανάκατες, τα πόδια της, παραμορφωμένα. Θα μπορούσε να τη συλλυπηθεί κανείς με το τρομαγμένο βλέμμα ενός ελαφιού. Αλλά εξακολουθούσε να χωρά σε άθλια δωμάτια χωρίς ντους.<br />
<br />
Το σύνορό της δεν είχε νερό. Ηταν άνερο, άπλυτο, άυγρο. Λες και κάποιος είχε κλείσει από καιρό τη βάνα. Σαν να ήθελε να πεθάνει από τη δίψα το σύνορο και να σκάσει με αυτόν τον θόρυβο που θα ακουστεί.<br />
<br />
Έτσι σκισμένη θα επέβλεπε την έρευνα για τον θάνατό της. Τον αντιμετώπιζε σαν εξ αίματος αμαρτία. Και σαν περίεργη προπατορική δέσμευση. Θα μιλούσε χθες χωρίς λέξεις. Μόνο χθες είχε.<br />
<br />
«Τα κράτη είναι κινητά. Ο καθένας παίρνει το δικό του μαζί και ζητάει διόδια. Ολοι μεταναστεύουν, όλοι υψώνουν σημαίες. Σε όλο τον κόσμο. Τα παιδιά τους ήδη κουνούν τις κουδουνίστρες τους και σέρνουν τη βρομιά τους σε κύκλους».1<br />
<br />
Αυτή η κορδωμένη γη έχασε το περιεχόμενο της φωνής της και ανοιγοκλείνει τώρα το στόμα της· έγινε βωβός κινηματογράφος. Την δαπάνησαν με ωμότητα και κάθεται στα σκαλάκια γυμνή, στο μαρμάρινο προαύλιο του πρώην πολιτισμού της. Με την κρύα απουσία του σώματος. Και καπνίζει.<br />
<br />
Καμιά φορά πνίγεται από την ιστορία. Η ιστορία τής κάθεται στον λαιμό, βγάζει έναν βήχα μαρμάρινο, όλες οι ιστορίες κάθονται στον λαιμό όλων των χωρών και κρυώνουν. Εχουν κλείσει όλες οι αναπνευστικές δίοδοι. Βλέπεις τα γουρλωμένα μάτια. Το αίμα παντού.<br />
<br />
Η χώρα που ψάχνει τη χώρα. Οχι χώρα. Χώρα ποτέ.<br />
<br />
1. Wim Wenders - Peter Handke, Τα φτερά του έρωτα<br />
<br />
<b><a href="http://sstavropoulos.blogspot.com/"><span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Σταύρος Σταυρόπουλος</span></a></b></div><br />
<iframe title="YouTube video player" width="400" height="25" src="http://www.youtube.com/embed/HxumOwkzE2s" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-3363948581695025342011-02-11T23:05:00.000+02:002013-02-05T14:05:19.971+02:00Iστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1ihBiYWmuGo3X0SSoYwcD0vKWFwDQTiSvyIsJv6Up3EmuVFHXHqPWb2I8L8Gwgn0IPqR8k4Ephpsw0jwQRkTd49zAhmMRI5Z7UAAJ81VB5Bls5fHzlC-XxGGPDr-46bSapcezKiCKgTi6/s1600/ftou.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1ihBiYWmuGo3X0SSoYwcD0vKWFwDQTiSvyIsJv6Up3EmuVFHXHqPWb2I8L8Gwgn0IPqR8k4Ephpsw0jwQRkTd49zAhmMRI5Z7UAAJ81VB5Bls5fHzlC-XxGGPDr-46bSapcezKiCKgTi6/s400/ftou.jpg" width="400" /></a></div>
Από τους αγνότερους εκπροσώπους μιας γενιάς που οραματίστηκε το θρίαμβο του σοσιαλισμού επί της βαρβαρότητας, ξαπόστειλε θαρραλέα το ωραίο όνειρο όταν αποδείχτηκε εφιάλτης, αφήνοντας τις «κόκκινες» πολιτείες για τις «πράσινες». H ολιστική οικολογία και τα εναλλακτικά δίκτυα κοινωνικής οργάνωσης είναι, λέει, η μόνη μας βιώσιμη ελπίδα απέναντι στον «χρηματιστηριακό ιμπεριαλισμό» που σαρώνει τον πλανήτη. Και, πάνω απ’ όλα, ο έρωτας – «πολιτισμό και προϋπόθεση ελευθερίας» τον χαρακτηρίζει, κι αν τον ακούσεις να μιλά γι’ αυτόν μαγεύεσαι. <br />
<br />
Εμφύλιος, φυλακές, βασανιστήρια, αγώνες, διώξεις, εξορίες... Μια ζωή σαν παραμύθι, κι όμως, εντελώς πραγματική, αποτυπωμένη σε κάθε ρυτίδα του προσώπου αυτού του λεβεντάνθρωπου. Σήμερα, στα ογδόντα τόσα χρόνια του, ο συγγραφέας του «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και του «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» παραμένει μαχητής («Δεν άλλαξα το σύστημα, αλλά ούτε εκείνο θα με αλλάξει»), εξακολουθεί να γράφει, αν και αναρωτιέται πού να τοποθετήσει τους ήρωές του «αφού θα κινδυνεύουν διαρκώς με σύλληψη, ξύλο ή απέλαση!», και μένει σε ένα νοικοκυρεμένο αγρόκτημα στο Μικροχώρι Καπανδριτίου απ’ όπου δίνει, λέει, «την ύστατη μάχη της ζωής του». Δεν κατεβαίνει Αθήνα, δεν έχει καν Internet –κι όμως, στη σελίδα που του έφτιαξαν στο facebook «μετρά» πολυάριθμους «φίλους»!– και μοιράζεται τις μέρες του με τη Ρηνιώ, τα βιβλία, τα δέντρα και τα δυο σκυλιά του: η καλύτερη πατρίδα για έναν αληθινό «σύντροφο». <br />
<br />
<i>Το 2010 βρήκε μια Ελλάδα χρεοκοπημένη, στο έλεος της Κομισιόν, του ΔΝΤ και των διεθνών αγορών. Περιμένατε, αλήθεια, μια τέτοια εξέλιξη; </i><br />
Όχι, βέβαια. Το ίδιο, νομίζω, ισχύει και για τον μέσο Έλληνα. Η κοινωνία όλη έπαθε εγκεφαλικό... Στην εποχή, βλέπετε, του καταιγισμού της πληροφορίας ο πολίτης παραμένει τραγικά απληροφόρητος. Και… καλά αυτός, οι τύποι που ορκίστηκαν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της χώρας και του λαού της τι διάολο κάνανε τόσα χρόνια; Ή είναι παντελώς ανίκανοι ή πράκτορες ξένων συμφερόντων. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα - κυβέρνηση, κόμματα συνδικάτα... <br />
<br />
<i>Δεν φέρει, όμως, κι ο μέσος Έλληνας μια κάποια ευθύνη; </i><br />
Φυσικά, στο βαθμό που ανέχτηκε κι εκμεταλλεύτηκε κάποιες καταστάσεις. Αλλά, καθώς είπα, υπήρξε και απληροφόρητος. Χάρη στην κρίση αντιληφθήκαμε επιτέλους ότι περάσαμε στο χρηματιστηριακό στάδιο του καπιταλισμού. Βρισκόμαστε μπροστά σε πολλές δικτατορίες. Ένας χρηματιστηριακός ιμπεριαλισμός σαρώνει τον πλανήτη. Και δεν παράγει πλούτο (παρά μόνο για τους λίγους), παράγει όμως «φούσκες». Η τοκογλυφία καθορίζει τη μοίρα λαών, αλλάζει κυβερνήσεις, κλέβει πόρους. <br />
<br />
<i>Ακούγεστε απαισιόδοξος. </i><br />
Είμαι, διότι βλέπω, δυστυχώς, να τρεμοσβήνει η σπίθα που μεταμορφώνει τον άνθρωπο από σκλάβο σε επαναστάτη, από οπαδό σε πολίτη. Στην εποχή μου η εξουσία ασκούσε βία στο κορμί μας. Σήμερα κάνει «λοβοτομή», μας καθιστά άβουλα αντικείμενα παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων. Την οποία κατανάλωση βεβαίως προωθεί η διαφήμιση, ένα καρκίνωμα που καβαλά σε κάθε δημιουργία τσαλαπατώντας την ανθρώπινη σκέψη. Ένα παρασιτικό, χυδαίο φαινόμενο, που ουδείς ενοχλείται γιατί κρατά απ’ το λαιμό τα ΜΜΕ. <br />
<br />
<i>Δηλαδή, δεν υπάρχει ελπίδα; </i><br />
Καμιά χώρα σήμερα δεν μπορεί να ονειρεύεται ένα ελεύθερο μέλλον. Πώς να πείσεις την Τουρκία, π.χ., να μη χτίσει πυρηνικά εργοστάσια που σε περίπτωση ατυχήματος θα κάνουν όλους τους γείτονές της «ραδιενεργούς»; Και μην ακούτε τα περί ασφαλούς πυρηνικής ενέργειας, κολοκύθια στο πάτερο είναι! Ή πώς να πείσεις την BP να μην κάνει γεωτρήσεις στον Κόλπο του Μεξικού, όταν το μόνο που τη νοιάζει είναι πόσα σεντς θα κοστίσει την ώρα η αποκατάσταση της τεράστιας διαρροής; Η κοινωνία, βεβαίως, μεταβάλλεται – και μέσα στην κρίση η σπίθα που λέγαμε μπορεί να γίνει φλόγα, ανεβάζοντας το λαό στο επίπεδο της ιστορικής του συνείδησης. Έτσι, ναι, ίσως υπάρξει ελπίδα. Από πεφωτισμένους ηγέτες και σωτήρες χορτάσαμε! <br />
<br />
<i>Τι να κάνουμε με το χρέος της χώρας, να το πληρώσουμε ή όχι; </i><br />
Δεν ξέρω, δεν είμαι οικονομολόγος. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, χρειάζεται να αλλάξουμε. Να αποσυμφορήσουμε την Αθήνα, να τονώσουμε την επαρχία, να ξαναβρούμε τις αξίες τού ευ ζην, να στραφούμε σε άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Ήδη ακούω για πρωτοβουλίες νέων αγροτών στη Θεσσαλία και αλλού, που έχουν καταργήσει το χρήμα κι ανταλλάζουν προϊόντα και υπηρεσίες. <br />
<br />
<i>«Η αστική δημοκρατία είναι ένας σκελετός» είχατε πει. Υπάρχει, όμως, αξιόπιστη εναλλακτική; </i><br />
Κοιτάξτε, το σύστημα δεν ανατρέπεται συνολικά. Σπάει, όμως, σε μικρά κομμάτια κι έτσι μπορεί να το ελέγξουμε. Το πρόβλημα δεν είναι να κατακτήσουμε πολλές μικρές ελευθερίες, όπως έλεγε ο Μαρκούζε, αλλά να ανατρέψουμε κατ’ αρχήν το κομμάτι του συστήματος που έχουμε εσωτερικεύσει. Μόνη διέξοδος είναι η ολιστική οικολογική σκέψη, φιλοσοφία, συμπεριφορά. Η πραγματική οικολογία καταργεί την εξουσία, προωθεί την άμεση δημοκρατία, την αποκέντρωση, τις μικρές αλληλέγγυες κοινότητες, την εναλλακτική τεχνολογία. <br />
<br />
<i>Με τους έλληνες Πράσινους έχετε επαφές; </i><br />
Είχα, αλλά διαφωνούμε – γιατί η οικολογία, πιστεύω, αξίζει μόνον ως αυθόρμητο κίνημα, διαφορετικά ενσωματώνεται στο σύστημα. Καλός ο ακτιβισμός, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται να γίνει τρόπος σκέψης και ζωής του καθενός. Και, κατ’ αρχήν, οικολογία και ανθρωποκεντρισμός δεν συμβιβάζονται. <br />
<br />
<i>Η Αριστερά; </i><br />
Δεν ξέρω τι σημαίνει πια Αριστερά. Οι ταμπέλες; Τα λάβαρα; Η Αριστερά που γνώρισα πάλευε με τον πολιτισμό και, όταν χρειάστηκε, με το τουφέκι. Πάλευε, έστω, με τα λάθη της. Σήμερα, όμως, δεν παράγει τίποτε. Στον Συνασπισμό τριάντα χρόνια τώρα σκοτώνονται – ξεφτίλα. Στο ΚΚΕ βγαίνει η Αλέκα και μιλά λες και διαβάζει έκθεση της β’ λυκείου... <br />
<br />
<i>Έχουμε, όμως, ακόμα «αντάρτικο» – πόλεων... </i><br />
Το «αντάρτικο» αυτό, η τρομοκρατία που λέμε, πιθανόν να χρησιμοποιείται από κάποιους κύκλους, πιθανόν να είναι απλώς κάποια τρελόπαιδα – δεν εννοώ, βέβαια, τους δολοφόνους. Αλλά δεν είμαστε στον 19ο αιώνα. Αν είστε μάγκες, αντί να σπάτε βιτρίνες και να βάζετε γκαζάκια, κατακτήστε την τεχνολογία, σπάστε τους κωδικούς των τραπεζών και μοιράστε τα λεφτά στον κόσμο. <br />
<br />
<i>Είπατε κάποτε «ευτυχώς που δεν νικήσαμε», αναφερόμενος στον Εμφύλιο. </i><br />
Ναι, γιατί αλλιώς θα ήμασταν πολλές δεκαετίες πίσω – και όσοι σκεφτόμαστε διαφορετικά θα βλέπαμε τα ραδίκια ανάποδα! Θυμάμαι τους καθοδηγητές… καθίκια σκέτα. Αυτοί υπουργοί; Θεός φυλάξοι! <br />
<br />
<i>«Ο έρωτας είναι το πιο προσωπικό καταφύγιο του ανθρώπου, η πιο απελευθερωτική του διαδικασία» έχετε πει. Θα μας έσωζε, πιστεύετε, ο έρωτας; </i><br />
Στα χρόνια της χολέρας πού να τον βρεις τον έρωτα! Σεξ βρίσκεις άφθονο, πορνό επίσης, έρωτα όμως... Ο άνθρωπος γίνεται μονοσήμαντος, αποσυναισθηματοποιείται, αποξηραίνεται εσωτερικά από το άγχος μιας βάρβαρης, ανήθικης πραγματικότητας. Το σύστημα καθαγιάζει τη βία και τον πόλεμο και ενοχοποιεί τον έρωτα, τη φωτιά της ζωής… έγραφε ο Μπορίς Βιάν. Είναι, βλέπεις, αντιπαραγωγικός και δυνάμει ανατρεπτικός. Η σεξουαλική απελευθέρωση κατάντησε ένα καταναλωτικό αλισβερίσι, το σεξ έγινε εμπόρευμα, όπως και η αμφισβήτηση – δες τον Τσε... <br />
<br />
<i>Ελάχιστοι παλιοί αριστεροί ύμνησαν τον έρωτα όπως εσείς. Είχατε «τολμήσει» να μιλήσετε ακόμα και στο περιοδικό «Κράξιμο» της τραβεστί Πάολας... </i><br />
Ναι, υπήρξαν εποχές που η Αριστερά υπήρξε συντηρητική, σεμνότυφη. Εγώ δεν έγινα κομπλεξικός, γιατί από μικρό με αγαπούσαν οι γυναίκες! Με τη Ρηνιώ είμαστε μαζί 47 χρόνια κι ακόμα αγαπιόμαστε. Ούτε χαλιόμουνα ποτέ με το πώς τη βρίσκει ο καθένας, ο έρωτας είναι παντού και πάντα ίδιος. Ο ερωτευμένος ανθίζει, μεταβάλλεται, ο έρωτας είναι πολιτισμός και προϋπόθεση ελευθερίας, θέλει όμως χώρο σε μυαλό και ψυχή για να υπάρξει. <br />
<br />
<i>Τι σας κράτησε, αλήθεια, ζωντανό τα χρόνια της φυλακής; </i><br />
Η πεποίθηση ότι συμμετείχα σε ένα παγκόσμιο όνειρο. Νομίζαμε πως πλάθαμε ιστορία. Ήμασταν πλούσιοι σε ψευδαισθήσεις, βλέπαμε ακόμα και τους βασανιστές με επιείκεια. Αυτή η ιδεολογία ως άρωμα ενός νέου κόσμου με κράτησε άνθρωπο. Δίχως κακία, δίχως μίσος, αλλά με κάποια σοφία, που ωστόσο μοιάζει άχρηστη πλέον... Γι’ αυτό και απελπίζομαι βλέποντας σημερινά παιδιά να αντιγράφουν πολιτικά τη γενιά μου – μα τίποτα καινούργιο δεν υπάρχει; <br />
<br />
<i>Δορυφόροι-κατάσκοποι, συστήματα παρακολούθησης, κάμερες παντού... Βαδίζουμε, λέτε, σε μια κοινωνία οργουελιανή; </i><br />
Μα έχουμε ξεπεράσει ήδη τον Όργουελ. Ο Χάξλεϊ ακούγεται πιο προχωρημένος, γιατί στη δική του δυστοπία τα βιβλία δεν καίγονται – απλώς δεν ενδιαφέρουν πια τους ανθρώπους. <br />
<br />
<i>Με την επίσημη πολιτική δεν ασχολείστε πια; </i><br />
Όχι, αλλά μήτε έχω αποσυρθεί, όπως με αγένεια μου είπαν κάποτε. Δίνω πλέον την ύστατη μάχη μου. Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, όμως δεν θα επιτρέψω ούτε σ’ αυτό να με αλλάξει. Με ρωτούν άλλοτε πώς αντέχω τη μοναξιά εδώ στο χωριό. Θρασύτατη ερώτηση – η πραγματική μοναξιά είναι στις πόλεις!<br />
<br />
Έχω τη Ρηνιώ, τους φίλους, τα σκυλιά μου, τα δέντρα και μια κόλλα χαρτί που μπορεί να σε ανοίξει σε περιπέτειες που δεν φαντάζεσαι...</div>
<br />
Πηγή: c<span style="color: #cc0000;">λ</span>οpy paste από τη θάλασσα του διαδυκτίου...</div>
Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-21567000224471505372011-01-28T23:23:00.000+02:002011-01-29T01:18:53.686+02:00Παγωτό νεράντζι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUNBYrdf8DBhWeUNcfH9O2hNz57xnGwbd6EYqi62wUI6mWzK-LudHaWzGo-fkVSk_FNX4OBL_S_UhnSXg6KVEDJ27jcpK8qeqXUE06E1fl-5Tli973ZScupVKGoOvnWdQFUlVfifFST3I/s1600/Clipboard.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" height="379" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUNBYrdf8DBhWeUNcfH9O2hNz57xnGwbd6EYqi62wUI6mWzK-LudHaWzGo-fkVSk_FNX4OBL_S_UhnSXg6KVEDJ27jcpK8qeqXUE06E1fl-5Tli973ZScupVKGoOvnWdQFUlVfifFST3I/s400/Clipboard.jpg" style="height: 370px; width: 390px;" width="400" /></a><br />
<br />
Χειμερινή σπεσιαλιτέ. Σερβίρεται κατευθείαν από το δέντρο...<br />
<br />
<iframe title="YouTube video player" class="youtube-player" type="text/html" width="400" height="25" src="http://www.youtube.com/embed/n2uKe1TYqrY" frameborder="0" allowFullScreen></iframe><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Πηγή:</span> O σκύλος της Βάγια Κάλντα</div>Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-87512356759910980992011-01-26T00:39:00.003+02:002011-01-27T22:21:59.165+02:00«Πες μας τι έκανες σ' αυτή τη γη»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHzEoTC8lutb2Q6xg2NIKMat1pgZoqCtnwosoXNwlPUQxe552j36ttAjTQEgRVPxyv5pcb13L-RYMsKiTG5WpmOaYR63KufSfv1ikLL3jUI1CqHFWvCUFVTLtrVwF52WQdGWRcTtfcJeWo/s1600/tzavelas1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="253" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHzEoTC8lutb2Q6xg2NIKMat1pgZoqCtnwosoXNwlPUQxe552j36ttAjTQEgRVPxyv5pcb13L-RYMsKiTG5WpmOaYR63KufSfv1ikLL3jUI1CqHFWvCUFVTLtrVwF52WQdGWRcTtfcJeWo/s400/tzavelas1.jpg" width="400" /></a></div><br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="http://www.tvxs.gr/news/%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE/%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B6%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%BF-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7%CF%82"><span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">«Ζούμε σ’ ένα κόσμο απάνθρωπο, όπου τα πάντα πουλιόνται και αγοράζονται. Ακόμα και η τέχνη και οι δημιουργοί. Κι έρχεται μια κορυφαία στιγμή στην καριέρα σου όπου πρέπει ν’ αποφασίσεις: με τις πολυεθνικές, να γράφεις κατά παραγγελία και να γίνεσαι εμπόρευμα στα χέρια τους ή περιθώριο, να γράφεις με το αίμα της καρδιάς σου και να τραγουδάς τα ντέρτια σου και τους καημούς σου; </span></a><br />
<br />
<a href="http://www.tvxs.gr/news/%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE/%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B6%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%BF-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7%CF%82"><span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Χίλιες φορές περιθώριο...»</span></a><br />
<br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE6x_eJIAw_xfcigjH_F1GYr5rwCWoHE7Zb6vkkgu5WSw4-zil187-AtTESpl31wVDqw1SZOhQ_mfp8WZUqO58ZmPeLFARPSw4YT9ZdlPn-E2j-bAwqQc3sc0uPrOHdlKEUNM84FTZuDbv/s1600/oikonomou_kirkos_tzavellas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE6x_eJIAw_xfcigjH_F1GYr5rwCWoHE7Zb6vkkgu5WSw4-zil187-AtTESpl31wVDqw1SZOhQ_mfp8WZUqO58ZmPeLFARPSw4YT9ZdlPn-E2j-bAwqQc3sc0uPrOHdlKEUNM84FTZuDbv/s400/oikonomou_kirkos_tzavellas.jpg" width="400" /></a></div><br />
Κάποτε υπήρχε ένα λεωφορείο που έφευγε από την Πλατεία Συντάγματος και κατέληγε στην Αμφιθέα και το Παλαιό Φάληρο. Όταν ήμασταν μικροί, η διαδρομή φάνταζε σχεδόν εξωτική, ολάκερο ταξίδι σε άλλους τόπους μακρινούς. <br />
<br />
Το λεωφορείο ήταν το «32».<br />
Πρέπει λοιπόν που λέτε, να ήταν προς τα τέλη του Αυγούστου. Είχε ζέστη και ήμουν στη στάση του 32 στο Σύνταγμα. Στο ένα μου χέρι, κρατούσα 1-2 τεύχη του περιοδικού Φιλμ που εξέδιδε τότε ο καλός κινηματογραφιστής Θανάσης Ρεντζής. Το περιοδικό, που έβγαινε κάθε δυο τρεις μήνες ήταν χοντρό σαν βιβλίο και στις σελίδες του άνοιγες τα μάτια σου σε θαυμαστούς κόσμους του τότε στρατευμένου κινηματογράφου τόσο της Ευρώπης όσο και της Νότιας Αμερικής. Και ταυτόχρονα σπουδαία κείμενα για την Αισθητική της εικόνας. Με μάγευε. <br />
<br />
«Καλό περιοδικό, σπουδαία προσπάθεια. Σ’ αρέσει;»<br />
<br />
Ακούστηκε η φωνή, λίγο βραχνή αλλά πάντως με εξαιρετική καθαρότητα στην εκφορά του λόγου. <br />
<br />
Γύρισα, και είδα έναν άνδρα που στηρίζονταν σε δύο πατερίτσες, φορούσε κάτι μεγάλα γυαλιά με μαύρο κοκάλινο σκελετό, είχε μακριά μαλλιά τελείως ατίθασα και, θυμάμαι ακόμα το πουκάμισο του ανοιχτού πράσινου χρώματος-σκέφτηκα πως δεν μου άρεσε το χρώμα. Στη μασχάλη του είχε σφιγμένα πολλά χαρτιά, πεντάγραμμα νότες και στιχάκια σκαλισμένα με μολύβι. <br />
<br />
Πιάσαμε την κουβέντα. Δηλαδή, τι πιάσαμε την κουβέντα, μισή λέξη έλεγα, με διακόσιες απαντούσε.<br />
Του άρεσε να μιλάει του άρεσε να «μεταδίδει» τα όσα ήξερε και, όλα τα έλεγε σαν να διηγιόνταν παραμύθια μόνο που, δεν έλεγε παραμύθια.<br />
Ταξιδέψαμε μαζί όλη τη διαδρομή, γύρω στα 40 λεπτά τότε, κατέβηκε κάπου στην Αμφιθέα, αφού πρώτα φρόντισε να μου δώσει ένα χαρτί με σημειωμένη τη διεύθυνση της μπουάτ που θα έπαιζε από τα τέλη Οκτωβρίου και θα έπαιζε τα αγαπημένα του Αντάρτικα. Στην οδό Κυδαθηναίων. <br />
<br />
«Αν ήξερα εγγλέζικα» –μου είπε-« θα έπαιζα και τραγούδια του <a href="http://www.youtube.com/watch?v=clq01TXQR0s">Johnny Cash</a>-τον ξέρεις;» <br />
<br />
Δεν τον ήξερα τότε.<br />
-Καλά, θα σου πω την άλλη φορά. <a href="http://www.panostzavellas.gr/home">Πάνο Τζαβέλα</a> με λένε. <br />
<br />
Πράγματι, μετά από μερικές βδομάδες, καθώς ήμουν πάλι στο 32 και ως συνήθως κάτι διάβαζα, ίσως κάποιο τεύχος του Φιλμ, τσουπ, νάτος, ανεβαίνει τα σκαλοπατάκια του λεωφορείου.<br />
Είχε αναπτύξει μία εξαιρετική άνεση με τις πατερίτσες του, ήταν πια μία σχεδόν φυσική προέκταση του τραυματισμένου του κορμιού.<br />
<br />
Νεαρός ακόμα ο Τζαβέλας, ζούσε στην πατρίδα του την Κοζάνη όταν ξέσπασε ο Β Πόλεμος και πρώτα μπαίνει στις τάξεις της ΕΠΟΝ και λίγο μετά στον ΕΛΑΣ με τον οποίο βγήκε στα βουνά, στο Αντάρτικο. Εκεί τραυματίστηκε άσχημα, με αποτέλεσμα να χάσει το δεξί του πόδι. <br />
<br />
Η συνέχεια ξετυλίγεται με μία αρκετά μακρά περιοδεία στις φυλακές και τους τόπους εξορίας της Ελληνικής Επικράτειας, μέχρι που, βαριά άρρωστος με την ασθένεια του Burgen, καταλήγει στη Σοβιετική Ένωση για θεραπεία. Εκεί όμως, όχι μόνο ακολουθεί τη θεραπεία αλλά πραγματοποιεί το όνειρό του. Σπουδάζει μουσική και μάλιστα γνωρίζει και συνδέεται με τον μεγάλο Ντιμίτρι Σοστακόβιτς.<br />
<br />
Το 1965 επιστρέφει στην πατρίδα προσπαθεί για λίγο να υπάρξει ως μουσικός αλλά μόλις η Ελλάδα μπαίνει στον γύψο της στρατιωτικής συμμορίας των συνταγματαρχών ξαναμπαίνει φυλακή. Τον αφήνουν ελεύθερο υποχρεωτικά το 1971 γιατί κινδύνευε να τους μείνει στα χέρια λόγω της υγείας του που ήταν σε κακή κατάσταση. <br />
<br />
Τότε είναι, που ο Τζαβέλας άρχισε να παίζει στην Πλάκα, σε μικρές μπουάτ κάνοντας ένα απίστευτο κρυφτούλι με τις αρχές, ακροβατώντας διαρκώς στο πρόγραμμα που παρουσίαζε μεταξύ απαγορευμένων και μη τραγουδιών. <br />
<br />
Σαν η χούντα πνίγηκε στο αίμα της Κύπρου και κατέρρευσε, ο Πάνος αποφάσισε να φτιάξει ένα οριστικό λημέρι, ένα ταμπούρι στο οποίο θα έμενε πιστός μέχρι τέλους για να τραγουδά τα τραγούδια του και να θυμίζει τον αγώνα στα βουνά. <br />
<br />
Συναντηθήκαμε πολλές φορές.<br />
<br />
Στο λεωφορείο τυχαία, στο καφενείου του Πετράκου στην Αγίου Αλεξάνδρου στο Φάληρο, στην Κυδαθηναίων στην Πλάκα.<br />
<br />
Του άρεσε να είναι διαρκώς με νέους ανθρώπους.<br />
Είχε πάθος να μιλάει να μεταλαμπαδεύει, να μεταβιβάζει όσο είναι δυνατό την εμπειρία του και είχε ένα τεράστιο χάρισμα: Δεν ήταν ποτέ, «διδακτικός». Δεν νουθετούσε.<br />
Μετέφερε αβίαστα τις Αλήθειες του με τον ίδιο τρόπο που στη μπουάτ του ξεκινούσε να παίζει στις 8 και πολλές φορές έκανε και δύο και τρεις παραστάσεις τραγουδώντας ακατάπαυστα μέχρι τα ξημερώματα.<br />
<br />
Αλλά, υπήρξαν κάποιες φορές -αλησμόνητες- που με παρέες του Φαλήρου και όχι μόνο βρεθήκαμε στην αμμουδιά του Μπάτη στην παραλία εξοπλισμένοι με τις κιθάρες.<br />
Τότε, αφού με τον ίδιο πάντα ενθουσιασμό έλεγε τα Αντάρτικα-γιατί ο Τζαβέλας, δεν έκανε “παράσταση” ποτέ, δεν έκανε performance, μου είχε ζητήσει 2-3 φορές να πω τα “εγγλέζικα”.<br />
Με το «εγγλέζικα» εννοούσε τα τραγούδια του <a href="http://www.youtube.com/watch?v=YwSZvHqf9qM">Bob Dylan</a> που και αυτόν τον αγαπούσε πολύ.<br />
Πρέπει να ήταν γύρω στο 79, εγώ γύρω στα 22, ο Τζαβέλλας 50 κάτι. (όσο εγώ τώρα…)<br />
<br />
Έτσι, έπιανα την κιθάρα βόλευα κατευθείαν τα δάχτυλα μου στην πρώτη συγχορδία , ντο ματζόρε, για να πούμε το κλασικό <a href="http://www.youtube.com/watch?v=3t4g_1VoGw4">Blow in the wind</a>…the answer my friend is blowing in the wind…και επειδή δεν ήθελε να λέει τις λέξεις για να μην φανεί η προφορά –δεν ήξερε εγγλέζικα είπαμε- έκανε ωραία φωνητικά με φωνήεντα και ωραία βραχνά σχεδόν μπλουζίστικα «μμμ». <br />
<br />
Από τον Τζαβέλα, έμαθα τότε και τον <a href="http://www.youtube.com/watch?v=VwcKwGS7OSQ&feature=related">Woody Guthrie</a>… <br />
<br />
Μετά, χαθήκαμε τελείως. Τον είδα μια φορά, από μακριά αρκετά χρόνια αργότερα, έμοιαζε απείραχτος από τον χρόνο, με την ίδια δεξιοτεχνία στις πατερίτσες και ωστόσο σα να είχε ξεκινήσει η ύφανση ενός ίσκιου πάνω από την κεφαλή του, του ίσκιου των ερωτηματικών και της αμφιβολίας.<br />
Εκείνου του ίσκιου ή της ομίχλης που αποκτούμε οι άνθρωποι όταν αρχίζουμε να νιώθουμε σαν πλάσματα μιας άλλης εποχής που έχει περάσει ανεπίστρεπτη.<br />
Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά αυτή ήταν η αίσθηση. <br />
<br />
Ποτέ του στην πραγματικότητα δεν εντάχθηκε σε τίποτα πέρα από τις αξίες του. Φύση ατίθαση έμεινε έξω από τις στενές κομματικές γραμμές επιλέγοντας να υπηρετεί την Αριστερά έτσι όπως την εννόησε εκείνος σαν δύναμη απελευθέρωσης των ανθρώπων από όλα τα δεσμά και όχι μόνο τα «δεξιά» ήταν ωστόσο κοντά στον Συνασπισμό ενεργά. <br />
<br />
Ηταν ο αντιπροσωπευτικός ερμηνευτής των αντάρτικων τραγουδιών, μερικά από τα οποία είχε γράψει ο ίδιος - τα είχε ζήσει άλλωστε.<br />
Αγωνιστής της Αντίστασης, με φυλακές, εξορίες, θανατικές καταδίκες και αναπηρία -πάει το δεξί του πόδι- στον Εμφύλιο. Αυθεντικός εκπρόσωπος των ταραγμένων εκείνων εποχών, που εξέφραζε -και- με την τέχνη του. Ανθεκτικό κατάλοιπο, οι δίσκοι που άφησε με τη φωνή του.<br />
<br />
Είναι ο Πάνος Τζαβέλλας, που «έφυγε» πριν από δύο χρόνια (27 Ιανουαρίου 2009) στα 84 του. Γεννημένος στην Κοζάνη, γεμάτος όνειρα κι ελπίδες, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, αγαπούσε το τραγούδι, το γέλιο, τη χαρά, τον έρωτα, την ανέμελη ζωή, ώσπου, γράφει στο βιβλίο του <a href="http://www.panostzavellas.gr/assets/images/Antarto%20Rock.jpg">«Αντάρτικο - Ροκ» </a>(εκδ. «Ελεύθερος Διάλογος», 1992): «Ηρθαν φασίστες κατακτητές, Γερμανοί, Ιταλοί, Βούλγαροι και πάτησαν τη γη μας. Κατοχή, πείνα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκτελέσεις. Παρατήσαμε τις κιθάρες και τα τραγούδια και αδράξαμε τα όπλα και τους τηλεβόες. Παιχνίδι καθημερινό με το θάνατο. Παρανομία, αντάρτικο, κακουχίες. Μες στη φωτιά του αγώνα αντρωθήκαμε. Η γενιά μου είναι η γενιά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1945».<br />
<br />
Ποια απελευθέρωση;<br />
<br />
Ηρθε η απελευθέρωση, αλλά όχι και η ειρηνική ζωή. Αγγλοαμερικανοί, ταγματασφαλίτες, δωσίλογοι, μαυραγορίτες «εξαπόλυσαν πογκρόμ ενάντια στο λαό. Καίνε, βιάζουν, βασανίζουν, δολοφονούν. Θέλουν να εξαφανίσουν ό,τι θυμίζει την Εθνική Αντίσταση». Για τους διωκόμενους, αναγκαστικά, ο δρόμος, ξανά, στο βουνό. Μαζί τους και ο Πάνος, ώς την ήττα.<br />
<br />
«Στις φυλακές έπεσα νωρίς, από το 1945. Τις καταδίκες όμως σε θάνατο τις άρπαξα όταν πιάστηκα βαριά τραυματισμένος σαν αντάρτης στο Δημοκρατικό Στρατό τον Ιούλη του 1949». Γλίτωσε την εκτέλεση, αλλά όχι τα δεινά και τις κακουχίες».<br />
<br />
«Είναι η εποχή του Μίκη και του Μάνου. Το τραγούδι τους, γνήσια λαϊκό, συνεπαίρνει καρδιές και συνειδήσεις. Είναι μιας άλλης ποιότητας. Λίγο αργότερα εμφανίζεται το Νέο Κύμα, που εκφράζει τους νέους. Βρίσκομαι σ' έναν καινούργιο κόσμο. Κούτσα κούτσα αρχίζω να κατεβαίνω στα υπόγεια καπηλειά κι εκεί, σε μια γωνιά, παίζω την κιθάρα μου για ένα πιάτο φαΐ».<br />
<br />
Αλλά πάνω που είχε αρχίσει να βγάζει κάτι, ενσκήπτει η χούντα - οπότε ξανά στον αγώνα: «1968. Στο αρχηγείο της Ασφάλειας, στη Νέα Ιωνία. Μια νύχτα. Μ' έχουν λιανίσει στα βασανιστήρια. Καταξεσκισμένο το κορμί μου, από παντού να τρέχουν αίματα». Αρπάζει είκοσι χρόνια για την αντιδικτατορική του δράση και διαβιώνει στις φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού. Ώσπου το 1971 αποφυλακίζεται προσωρινά, «λόγω ανηκέστου βλάβης». Υπηρετώντας τον άνθρωπο.<br />
<br />
Δουλεύει σε καμπαρέ, ταβέρνες, σκυλάδικα, σε κάθε είδους στέκια. Γνωρίζεται με τον Μάνο Λοΐζο και τον Χρήστο Λεοντή και ανεβαίνει στις μπουάτ της Πλάκας: «Το τραγούδι μας έπεσε σαν βροχή σε καψαλισμένη γη». Εκεί ακούγονται και τα πρώτα του τραγούδια, εκεί και το διαχρονικό «Κυρ Παντελής».<br />
<br />
Με την πτώση της χούντας περνάει στο στοιχείο του, στα αντάρτικα: «Ηταν μια ιστορική στιγμή και μια ευκαιρία να ενώσουμε μέσα από τα τραγούδια της Εθνικής Αντίστασης ξανά το λαό. Τι έκαναν οι ηγέτες του κόμματός μου; Κομμένοι στα δύο, ο ένας προσπαθούσε να βγάλει τα μάτια του άλλου. Ετσι η ιστορική στιγμή χάθηκε...».<br />
<br />
Το αντάρτικο τραγούδι κυριαρχεί στην Πλάκα, με τον Πάνο στη «Λήδρα», στο στοιχείο του. Και τα πλήθη, νέοι κυρίως, να τραγουδάνε μαζί του. Τραγούδι με περιεχόμενο, αλλά και με ποιότητα: «Κάθε ευσυνείδητη ενέργεια του ανθρώπου είναι πράξη πολιτική. Ετσι και το τραγούδι. Όμως επειδή το τραγούδι είναι έργο τέχνης κρίνεται με μέτρα καλλιτεχνικά κι όχι πολιτικά (...). Ο συνθέτης λοιπόν πρέπει να κρίνεται με βάση την ποιότητα του έργου και όχι με τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Γι' αυτό βλέπουμε δεξιούς συνθέτες-καλλιτέχνες να είναι με το έργο τους προοδευτικοί, ενώ το αντίθετο συμβαίνει με προοδευτικούς, πολιτικά, καλλιτέχνες, όταν το έργο τους είναι ευτελές. Γίνονται αντιδραστικοί (...). Ο καλλιτέχνης δεν υπηρετεί το κόμμα. Υπηρετεί τον άνθρωπο».<br />
<br />
Παρ' όλες τις δοκιμασίες του, ο Τζαβέλλας διέθετε αρκετά αποθέματα αισιοδοξίας - γι' αυτό άλλωστε κι επέζησε: «Στον αγώνα καταθέσαμε τη ζωή μας γιατί ονειρευτήκαμε έναν κόσμο της Αδελφοσύνης, της Δημιουργίας, της Χαράς». Γι' αυτό και μέμφεται ανθρωπάκους όπως ο κυρ Παντελής, που νοιάζονται αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτούλη τους, χωρίς να σκέφτονται αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους, «να γίνει τ' όνειρο φέτα ψωμί». «Κι εσύ τι έκανες κυρ Παντελή / Πες μας τι έκανες σ' αυτή τη γη / Πες μας τι άφησες κληρονομιά / Που να εμπνέει τη νέα γενιά».<br />
<br />
Πρέπει να νιώθουμε τυχεροί που υπήρξε, κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 70 που άφησε πάνω μας κάποια λιθαράκια κυρίως μέσα από το τι ήταν ο ίδιος σαν προσωπικότητα. Απόλυτα Αληθινός και Ηθικός μακριά από τις ορδές των νεοελλήνων.<br />
<br />
Καταδικασμένος τρεις φορές σε θάνατο αναχώρησε όταν <a href="http://www.panostzavellas.gr/home">το βιβλίο της ζωής του</a> έκλεισε γεμάτο με κεφάλαια που το κάθε ένα του είναι και ένα δείγμα ζωής , αγώνα και συνέπειας. <br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" class="youtube-player" frameborder="0" height="260" src="http://www.youtube.com/embed/XGqG9FYwMUA" title="YouTube video player" type="text/html" width="400"></iframe><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;"><b>Πηγές:</b></span> "Ο Πάνος Τζαβέλλας των αντάρτικων" του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ και "Ο Πάνος Τζαβέλας και η συνάντηση με τον Γιώργο Πήττα" (κείμενο Γιώργος Πήττας).</div></div></div>Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-39729917553529001542011-01-23T23:36:00.001+02:002011-01-23T23:39:30.917+02:00Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh82b7DTcQPBysFhZnol2FR2r5KW3z1OXV0W069U9N7G5Xcv4c6wd87_RTb_yyz9bsowSqnrl3E5LfcCelwz6Gr_eOv8ElBVePdOwK2YpfKiuEcXRKgXpaojjJVTlx7Z7N4XCH3RSlJR-j1/s1600/2584540434_db3f850ec5_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh82b7DTcQPBysFhZnol2FR2r5KW3z1OXV0W069U9N7G5Xcv4c6wd87_RTb_yyz9bsowSqnrl3E5LfcCelwz6Gr_eOv8ElBVePdOwK2YpfKiuEcXRKgXpaojjJVTlx7Z7N4XCH3RSlJR-j1/s400/2584540434_db3f850ec5_b.jpg" width="400" /></a></div><br />
Για σένα που απορείς, για σένα που θυμώνεις μαζί μου, θα ήθελα να πω ότι μπορεί να είναι κι έτσι όπως το λες. <br />
<br />
Mπορεί να υπήρξα άβουλη. Ίσως και αθώα. Ίσως να είμαι πράγματι μια γυναίκα μπαρόκ. Mπορεί να πίστεψα αβασάνιστα τις κοινότοπες συνταγές ευτυχίας, απλώς επειδή ήθελα απελπισμένα να πιστέψω. <br />
<br />
Δε μετανιώνω για ό,τι πρόσφερα, ούτε και για τα άλλα μετανιώνω. Kάθε πράξη έχει κι ένα τίμημα. Eγώ η ίδια χάλκεψα τις αλυσίδες μου. Nαι. Ξέρω πως ίσως έπρεπε να είχα σκίσει μόνη μου τη σελίδα της ζωής μου που γράφει «πρόλογος» πριν ξεκινήσω το πρώτο κεφάλαιο. Θα 'ταν μια πράξη ηρωική, όπως λες κι εσύ. <br />
<br />
Πού χαθήκαμε; Σε ποια στροφή, τίνος σκοτεινού δρόμου; <br />
Για κοίτα, έξω απ' το παράθυρο ο ουρανός ξαστέρωσε.<br />
<br />
H μέρα μεγαλώνει και -τι περίεργο!- σαν να μου φαίνεται πως από μακριά ακούγεται ένα μεθυστικό τραγούδι, όπως εκείνα τα μακρόσυρτα, όλο προσμονή και υπόσχεση τραγούδια, που τραγουδούν τα βράδια στην έρημο οι καμηλιέρηδες.</div><br />
ΛΙΒΑΝΟΥ ΜΠΕΣΣΗΚαραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-22369317171251418512011-01-20T22:13:00.001+02:002011-01-20T22:20:57.454+02:00Αυτό που βλέπεις να έρχεται<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlAnwDunKaqOwYj2O3NJHGVa8GWIkEtNW6CcnvU6fg45nq7fN8y1Ew1z_05LtDclNJssAnKlXGxr6LQQnVO4bPCHU85LMKJ59ibh-BxG4EzfEXnJ_yVC4Eny7v2A0C9XxD6zihiRxVeOQx/s1600/76156_160968123940100_100000807400660_264117_7943539_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlAnwDunKaqOwYj2O3NJHGVa8GWIkEtNW6CcnvU6fg45nq7fN8y1Ew1z_05LtDclNJssAnKlXGxr6LQQnVO4bPCHU85LMKJ59ibh-BxG4EzfEXnJ_yVC4Eny7v2A0C9XxD6zihiRxVeOQx/s400/76156_160968123940100_100000807400660_264117_7943539_n.jpg" width="286" /></a></div><br />
Άφησε πίσω του τετράγωνες λέξεις.<br />
<br />
Σαν κληματαριές έπεφταν. Τους είχε δωρίσει ζωή. Και τον δηλητηρίασαν. Δεν θα τις έβλεπε ξανά. Το βράδυ, όταν θα γύριζαν σπίτι, αυτός θα έλειπε. Θα είχε μαζέψει τα πράγματά του. Ακόμη κι εκείνη την παλιά μονοκατοικία ιδρώτα. Πίσω απ' τις κουρτίνες. Κανένα ίχνος. Μόνο ένα ποτήρι. Στολισμένο. Κόκκινο γάλα. Ενα χειμωνιάτικο φως. Μαύρα ψίχουλα. Πάνω στο τραπεζομάντιλο. Κάποτε ήταν λέξεις.<br />
<br />
Από τότε που άρχισαν να μένουν μαζί, συνήθιζε να τις ταΐζει. Στο στόμα. Ηταν μικρές και ανόρεχτες - τα μεγάλα ψέματα πρέπει να γευματίζουν σωστά για να αντέχουν. Τα βράδια τις συγκέντρωνε όλες κάτω απ' την παλάμη του. Φυσούσε τη σκόνη από το ξύλινο δέρμα τους για να μπορούν να κοιτάζουν. Μακριά, όσο φαντάζονταν.<br />
<br />
Από τότε που πίστευε μέχρι τώρα που είδε. Ποτέ δεν περίμενε να ζήσει το τέλος.<br />
<br />
Εκείνο που από μακριά το βλέπεις να έρχεται και λες, έχει δρόμο ακόμη. Ομως ο καιρός πάντα ξεπερνά. Μόνο ό,τι αντέχει μένει και γίνεται.<br />
<br />
Οταν οι λέξεις μεγαλώνουν, ονειρεύονται να σκοτώσουν. Και να σκοτωθούν. Μεταξύ τους.<br />
<br />
Στη ζωή οι άνθρωποι οπλοφορούν γεγονότα. Διαρκούν το κοινόχρηστο, το μεταφέρουν σαν φήμη. Αυτό γυρίζει αργά τον πανικό του προς τα μέσα και γίνεται εμπόδιο. Εννοεί άμυνα.<br />
<br />
Πηδάς τον εαυτό σου για να φτάσεις στον εαυτό σου. Οι λέξεις ανάμεσα παρακολουθούν. Σκαρφαλώνουν λιμάνια. Η ιστορία λήγει πάντα με θάνατο.<br />
<br />
Σου είπα να μαζέψεις όλο τον κόσμο σ' ένα μπουκάλι κρασί και να τον κάνεις να χωρέσει. Χόρεψε, χόρεψε. Το τραγούδι του Ιγκι Ποπ είναι, ολόκληρη όπερα. Αφαιρώντας το χάρισμα, αγγίζεις τα όρια της ζωής. Να τη μεγαλώνεις μέσα σου. Μετά να την αφήνεις να κυλάει.<br />
<br />
Αυτό το μπαλέτο είναι πολύ παλιό. Σχεδόν αρχαίο. Οι χορευτές αναγνωρίζονται από το τραγούδι και αποχωρούν μόνοι τους. Τα παιδιά που θα γεννηθούν θα επιστρέψουν στο νερό. Στη νοημοσύνη του χρόνου. Τα παιδιά του ωκεανού.<br />
<br />
Η τέχνη της επιβίωσης ξέρει καλά να ουρλιάζει.<br />
<br />
Τώρα οι λέξεις. Κολυμπούν στο κόκκινο γάλα, ένα χειμωνιάτικο φως. Οι λέξεις είναι ο φόβος των λέξεων. Δεν πρόκειται να επαληθευτούν. Κανένα μεγάλο δωμάτιο δεν χώρεσε ποτέ την αληθινή υγρασία τους. Οσο και να ανάβει το σπίτι, δεν θα στεγνώσουν.<br />
<br />
Μίλησε τρεις φορές και βγήκε. Χωρίς βήματα. Στην ανοιχτή εξώπορτα δεν στεκόταν κανείς. Τα μάτια του. Σκεπασμένα από τους οργασμούς, έτοιμα να ξεχάσουν. Δυο πρόστυχοι υποδοχείς. Εκκρεμούν λαγνεία.<br />
<br />
Οι εικόνες ζουν βιαστικά, όσο τους επιτρέπεις, μια σιωπηλή ζωή και μετά πεθαίνουν. Καταπατημένες. Τιμωρημένες να γίνουν χθες.<br />
<br />
Μέσα στο σκοτάδι περιμένουν τα πράγματα που θα λάμψουν. Με μια απελπισμένη ικανοποίηση. Ο έρωτας γι' αυτά είναι η συνειδητοποίηση του θανάτου τους. Κάθε αρχή είναι προσκολλημένη στο τέλος της. Δεσπόζει και εξηγεί το σύμπλεγμα των ανθρώπων.<br />
<br />
Οι λέξεις τους, σαν εξαντλημένες, σβήνουν πάνω στο χώμα. Αδύναμοι, σκοτεινοί σπόροι.<br />
<br />
Όμως, παραλίγο να πω νύχτα.<br />
<br />
<b><a href="http://sstavropoulos.blogspot.com/"><span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Σταύρος Σταυρόπουλος</span></a></b><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;"><br />
</span></div><iframe allowfullscreen="" class="youtube-player" frameborder="0" height="25" src="http://www.youtube.com/embed/hUD7m3MZOt4" title="YouTube video player" type="text/html" width="400"></iframe></div>Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-6370552908862829202011-01-19T23:09:00.000+02:002011-01-19T23:09:48.641+02:00Μίλα τους βρώμικα… αλλιώς δεν καταλαβαίνουν<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="http://visualartscamstylon.files.wordpress.com/2010/03/image145.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="http://visualartscamstylon.files.wordpress.com/2010/03/image145.png" width="400" /></a></div><br />
Η σάτιρα απογυμνώνει την εξουσία, όπως είχε πει και ο Αριστοφάνης, που άλλωστε αντιμετώπισε έντεκα χρόνια εξορία και όχι 20.000 ευρώ πρόστιμο από το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο της εποχής. Και στα αλήθεια το σκεπτικό της επιβολής προστίμου σε εκπομπές σάτυρας, για μείωση της ποιότητας του τηλεοπτικού προγράμματος, είναι ένα βίαιο γδύσιμο της εξουσίας από κάθε στολίδι τύπου ανεξάρτητη αρχή. Καθόλου ανεξάρτητη από τα στερεότυπα της τρέχουσας ηθικής και των προστίμων ανάδειξής της σε κυρίαρχη ιδεολογία. Μπορεί να διαφωνώ με κάποιες πολιτικές παραμέτρους της σάτιρας. Κι εγώ κι άλλοι τόσοι. Αλλά στην περιρρέουσα τρέχουσα ατμόσφαιρα όπου ο τρέχων κυρίαρχος πολιτικός λόγος είναι εξ ορισμού αντιλαϊκός και χυδαίος, η λέξη μακακίες ως επισύρουσα ποινή αγγίζει τα όρια του αφόρητα γελοίου.<br />
<br />
Όμως ο τίτλος και αντιυβριστικός είναι και αντιηρωικός. Πώς να μιλήσεις σε όλους αυτούς τους ψεύτες, υποκριτές και φαρισαίους που μας περνάνε 24 ώρες το 24ωρο έναν έναν και όλους μαζί από τη λαιμητόμο της ύφεσης έχοντας εγκαθιδρύσει μια χρηματοπιστωτική δικτατορία βασισμένη μόνον σε ψευδή τεχνητά στοιχεία; Και να σκεφτεί κανείς ότι ζούμε στη χώρα που ο Αδαμάντιος Κοραής έγραφε στον και πνευματικά επαναστατημένο τόπο του 1821 προς τους Αμερικανούς «λυπάμαι που οι επαναστατημένοι Ελληνες δεν συνορεύουν με έναν λαό σαν και τον δικό σας».<br />
<br />
Τώρα που ανοίγει η κουβέντα για τον πατριωτισμό - χειρότερη βρισιά από το στόμα των πατριδοκάπηλων δεν θα μπορούσε να ακουστεί- είναι καιρός να θυμηθούμε καθώς σκάει μύτη η άνοιξη και ξίνισε το αθάνατο κρασί του ΄21 ότι σύνορα για να υπερασπιστούμε, έχουμε εκχωρήσει προ πολλού με το αείμνηστο κείμενο της Κωνσταντινούπολης. Τα δε καινούργια μας, στενότερα, μικρότερα και ίσως νοικιασμένα, πρέπει να τα αναζητήσουμε στο σχέδιο για τη Δυτική Θράκη.<br />
<br />
Η προτροπή είναι διάχυτη. Μίλα τους βρώμικα κι εσύ κι ο καθένας και ο διπλανός, όσοι δηλαδή είναι αποφασισμένοι να μη σκύψουν, να μη συναινέσουν και κυρίως να μην πνιγούν στις ενοχές για όσα καλούνται να πληρώσουν και χωρίς να πρέπει και χωρίς να μπορούν. Κι επειδή μιλάμε για δημόσιο λόγο, μίλα τους βρώμικα. Των ίδιων των ΜΜΕ που μιλάνε όχι απλώς σαν εξουσία εναντίον σου, αλλά εν τέλει και σαν υποβολείς αυτής καθεαυτήν της εξουσίας. Πώς αλλιώς δηλαδή στην εποχή της δήθεν δημόσιας διαβούλευσης θα απαντήσουμε στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα; Με τη δημόσια διαπόμπευση των στοιχείων της ηθικής και της διαφάνειάς τους. Λόγου χάριν, πού είδατε, πού ακούσατε, πού διαβάσατε πως όλη η καταστροφή περί δημοσίου χρέους αφορά μια χώρα της ευρωζώνης, την Ελλάδα, υπό τις εξής πραγματικές προϋποθέσεις: σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ το συνολικό χρέος της χώρας μας είναι 179% του ΑΕΠ, ο μέσος όρος κρατικών χρεών στην ΕΕ είναι 175% του ΑΕΠ! <br />
<br />
Δηλαδή, γι’ αυτό το 4% θα γίνουμε δούλοι των δήθεν καλύτερων από εμάς. Η Ολλανδία χρωστάει 234%, το Βέλγιο 219%, η Ισπανία το 207%. Χα χα! Αυτοί ήρθαν εδώ ως άγρια να διώξουν τα ήμερα. Τόσο ήμερα που πια κοιμισμένα οδεύουν στη σφαγή. Γιατί βέβαια, όταν οι New York Times ομολογούν πως η αναλογία δημοσίου χρέους προς ΑΕΠ στην Ελλάδα δεν είναι υψηλότερη από κείνην της Γερμανίας, αν δεν το γράψει κάνας ξεκάμπανος, ποιος θα ξυπνήσει;<br />
<br />
Πριν ανοίξουμε κουβέντα σοβαρή για το παρόν και το μέλλον μιας ουσιαστικής έννοιας πατριωτισμού και διεθνισμού, ήρθε καιρός να επαναπατρίσουμε τη λογική μας εδώ και τώρα όντως με βαρύ τίμημα. Ξεβόλεμα, αυτοκριτική, διόρθωση της ψήφου, αντισυμβατική συμπεριφορά, καθορισμό καινούργιο της έννοιας παρανομία. <br />
<br />
Τολμηρό; Μπορεί. Δίκαιο όμως. Αν όλοι γίνουμε παράνομοι, η κυρίαρχη νεοφασιστική νομιμότητα πάει περίπατο. <br />
<br />
Καινούργιο κρασί σε παλιά βαρέλια...<br />
<br />
Λιάνα Κανέλλη<br />
<br />
<object height="285" width="400"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/0fbzVIvDnPQ?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/0fbzVIvDnPQ?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object><br />
<br />
<object height="285" width="400"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/4ZHExSH_J18?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/4ZHExSH_J18?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object><br />
<br />
<object height="290" width="400"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/62NjZHUPsMs&hl=en_US&feature=player_embedded&version=3"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowScriptAccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/62NjZHUPsMs&hl=en_US&feature=player_embedded&version=3" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowScriptAccess="always" width="400" height="290"></embed></object>Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7655507535241141131.post-398324601352770102011-01-17T17:58:00.003+02:002011-01-17T18:06:37.712+02:00Παραστάσεις κατ' οίκον...<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB_vEwovpfsgSvF2yuQydCfcBjGqPs7ZVs4jxIuU0KfaeC1ZFDOrJabtOPenbjB2ET9CJP4-Ks89PUwKWJdcryrO4Hl7NVJkov79AogYRcmXBmeBx8-riS16AVRjdnEftORti9gs4rp2vD/s1600/bwsea.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB_vEwovpfsgSvF2yuQydCfcBjGqPs7ZVs4jxIuU0KfaeC1ZFDOrJabtOPenbjB2ET9CJP4-Ks89PUwKWJdcryrO4Hl7NVJkov79AogYRcmXBmeBx8-riS16AVRjdnEftORti9gs4rp2vD/s400/bwsea.jpg" width="400" /></a></div><br />
Σε ένα χειμώνα που μας κλείνει όλο και περισσότερο μέσα, ίσως η ιδέα του «Οικείου θεάτρου», της πρώτης δηλαδή προσπάθειας για ένα θέατρο που πηγαίνει το ίδιο στους θεατές (και δεν περιμένει τους θεατές να έρθουν σε αυτό), να ορίζει και μια νέα παράμετρο στην κατ' οίκον διασκέδαση. Πίτσα, dvd, επιτραπέζια, τώρα και θέατρο με ένα τηλεφώνημα!<br />
<br />
Με ανάλογες σκέψεις, μια παρέα δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ χτυπούσαμε το Σάββατο βράδυ το κουδούνι για να παρακολουθήσουμε την πρώτη παράσταση της ομάδας στο πρώτο της σπίτι. Η φιλόξενη οικοδέσποινα τακτοποιεί τα παλτά μας και, δίνοντάς μας ένα ποτήρι κρασί, μας οδηγεί στο σαλόνι. «Προσοχή μη χαλάσετε το σκηνικό!», λέει αστειευόμενη, δείχνοντάς μας ένα μαύρο πανί που όριζε ένα μικρό χώρο μέσα στον οποίο είχαν τοποθετηθεί τρεις καρέκλες (του σπιτιού!) και ένα αρμόνιο (της ομάδας, όπως μάθαμε αργότερα).<br />
<br />
Είναι φανερό πως κάτι πρόκειται να συμβεί σε λίγο. Οι πόρτες ανοιγοκλείνουν κι εμείς ξεκλέβουμε εικόνες δημιουργικού πανικού τόσο από την κρεβατοκάμαρα, που φιλοξενεί σήμερα τα καμαρίνια των ηθοποιών, όσο και από την κουζίνα, όπου μαγειρεύονται τα εδέσματα για τη μικρή γιορτή που θα ακολουθήσει με αφορμή την παράσταση.<br />
<br />
Λίγο αργότερα οι ηθοποιοί μας συστήνονται κι εμείς τους βομβαρδίζουμε με ερωτήσεις. Αρχικά για το έναυσμα της ιδέας. <a href="http://www.petrasdrama.gr/site/index.php?option=com_content&view=article&id=15:miltos-dimoulis&catid=6:instructors&Itemid=9">Ο Μίλτος Δημούλης</a>, σκηνοθέτης και ψυχή του όλου εγχειρήματος, μας εξηγεί πώς εμπνεύστηκε το «Οικείο θέατρο» πέντε χρόνια πριν, χωρίς να γνωρίζει πως η πρακτική αυτή κρατά από την Αναγέννηση, ούτε πως τα τελευταία χρόνια ορισμένοι θίασοι σε Βρετανία και Γαλλία έχουν ανακινήσει την ιδέα επιτυχώς. «Μαθαίνοντάς το πήρα ακόμα μεγαλύτερη ώθηση. Είχα κι ένα φωτεινό παράδειγμα από την πρόσφατη ιστορία», λέει.<br />
<br />
«Ο κινηματογράφος μπαίνει εδώ και χρόνια στα σπίτια μας, μέσω της τηλεόρασης. Ηρθε η στιγμή να μπει και το θέατρο», συμπληρώνει η ηθοποιός Παρασκευή Κατσάνη.<br />
<br />
Πώς νιώθουν άραγε οι ηθοποιοί, που όχι μόνο εγκαταλείπουν την ασφάλεια της σκηνής, αλλά «εισβάλλουν» μέσα σε έναν τόσο ιδιωτικό χώρο; «Ακόμα πιο μεγάλη ευθύνη απέναντι στην τέχνη μας. Θέλουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί», παρατηρεί η ίδια. «Οφείλεις να σεβαστείς την ενέργεια του κάθε σπιτιού», συμπληρώνει η Ανδρομάχη Δαυλού.<br />
<br />
«Ηθοποιοί και θεατές είμαστε εξίσου εκτεθειμένοι σε αυτή τη συνθήκη», συμπληρώνει ο Τάσος Σωτηράκης που έγραψε και τη μουσική της παράστασης. Με αυτή την προειδοποίηση και με την ώρα να πλησιάζει εννέα, μας αφήνουν για να ξεκινήσει η παράσταση.<br />
<br />
Και στο ανθοπωλείο<br />
<br />
Η οικοδέσποινα αναλαμβάνει την ταξιθεσία, τοποθετώντας τους καλεσμένους με βάση το ύψος ώστε να βλέπουν όλοι. Βεβαιωνόμαστε πως όλοι έχουμε κλείσει τα κινητά μας τηλέφωνα, υποσχόμαστε πως δεν θα καπνίζουμε πολλοί ταυτόχρονα και ξεκινάμε!<br />
<br />
Επιλέγοντας έργο, η ομάδα έβαλε ακόμη μία πρόκληση στον εαυτό της. Κάτω από τον τίτλο <a href="http://www.artandlife.gr/2-thytes_i_thymata_kai_kati_gkri_se_skinothesia_miltoy_dimoyli">«Θύτες ή θύματα και κάτι γκρι»</a> υπάρχει μια σύνθεση κειμένων από Ζαν-Πολ Σαρτρ, Τάσο Λειβαδίτη, Μπέρτολντ Μπρεχτ και την «Ελληνική Νομαρχία Ανωνύμου του 'Ελληνος».<br />
<br />
Κοινός άξονας που συνδέει την παράσταση είναι ο υπαρξιακός. Στο έργο παρακολουθούμε τις διαπροσωπικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τριών εγκληματιών (Τάσος Σωτηράκης, Παρασκευή Κατσάνη και Δάφνη Ασημακοπούλου) που μεταφέρονται στην Κόλαση. Ενώ η Ανδρομάχη Δαυλού και ο Μίλτος Δημούλης κρατούν δύο πιο υπερβατικούς και ποιητικούς ρόλους (Εξυπηρέτηση και Ο άλλος).<br />
<br />
Ενδιάμεσα ακούγονται τέσσερα τραγούδια που προωθούν και σχολιάζουν τη δράση. Τα κοστούμια του Θεοδόση Δαυλού έδιναν μια απαραίτητη ομοιομορφία στον θίασο που δεν υποστηριζόταν από άλλα μέσα.<br />
<br />
Επρόκειτο αναμφισβήτητα για μια καλοδουλεμένη πρόταση και οι ηθοποιοί πέτυχαν την απόλυτη συγκέντρωση, παρασύροντας κι εμάς. Κανείς δεν άναψε τσιγάρο, τα εβδομήντα λεπτά κύλησαν... «απνευστί». Χειροκρότημα, υπόκλιση και αποσυμπίεση.<br />
<br />
Οι ηθοποιοί αποσύρονται. Τα φαγητά βγαίνουν αχνιστά, το κρασί ξεκινά να κυλά άφθονο στα ποτήρια, όμως οι λέξεις θέλουν λιγάκι ακόμα για να βγουν.<br />
<br />
«Πρώτη φορά είδα θέατρο σε τόσο μικρή κλίμακα», παρατηρεί μία από τους θεατές. «Κι όμως οι περισσότερες νέες σκηνές στην Αθήνα προσφέρουν αυτό το πλησίασμα με τους ηθοποιούς. Μόνο που έκει παίζουν για σαράντα θεατές κι εδώ τώρα για δεκαπέντε», διαφώνησε ένας άλλος από την παρέα. Προσωπικά η διαφορά που εντοπίσαμε ήταν το θέμα του φωτισμού, που δεν βύθισε εμάς τους θεατές στο σκοτάδι, ούτε καθοδηγούσε τα βλέμματά μας, ούτε συνέβαλε στη δημιουργία ατμόσφαιρας.<br />
<br />
Η συζήτηση αρχίζει να ζωηρεύει και στο παιχνίδι μπαίνουν και οι ηθοποιοί. Μπορεί αυτή η πρακτική στην Αναγέννηση να προσέλκυε εκ των πραγμάτων το πιο υποψιασμένο τότε αριστοκρατικό κοινό, οι ίδιοι όμως στοχεύουν και σε ένα άλλο κοινό: «Μας ενδιέφερε να μπούμε σε σπίτια και μέρη όπου οι άνθρωποι ίσως και να μην έχουν δει ποτέ θέατρο», λένε.<br />
<br />
Και τα πιο πρακτικά ζητήματα: Το κόστος για μια παράσταση έχει οριστεί σε τουλάχιστον 250 ευρώ που μπορούν να μοιραστούν δεκαπέντε θεατές μεταξύ τους.<br />
<br />
Ηδη μεθαύριο αλλά και στις 26 Ιανουαρίου το «Οικείο θέατρο» θα παρουσιάσει την παράστασή του στον «Ιανό». Ακολουθούν τρία σπίτια σε Παλαιό Φάληρο και Πολιτεία, τα γραφεία ενός περιπατητικού συλλόγου και το πατάρι ενός ανθοπωλείου στην Πετρούπολη. <br />
<br />
Κάποιος ρίχνει την ιδέα να παίξουν και στη Βουλή! Γιατί όχι;<br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #990000;">Πηγές<span class="Apple-style-span" style="background-color: white;">:</span></span><span class="Apple-style-span" style="color: #0b5394;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"> </span></span><a href="http://www.oikeiotheatro.gr/"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><span class="Apple-style-span" style="color: #073763;">www.oikeiotheatro.gr</span></span></a><span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><span class="Apple-style-span" style="color: #073763;"> </span>κ</span>αι 6977771821 και <a href="http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=242086"><span class="Apple-style-span" style="color: #073763;">Εnet</span></a><br />
<br />
<object height="285" width="400"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Mc09h0FRMGc?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Mc09h0FRMGc?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="285"></embed></object>Καραβάκιhttp://www.blogger.com/profile/17241237844675184594noreply@blogger.com0