Στο νιο φεγγάρι

Στις νιογέννητες φεγγαράδες πίνω απόψε. Σ' ό,τι χρόνια παραμονεύει και, φοβισμένο απ' τη ζωή,
πισωπατεί και βουβαίνεται.
Μα να δεις που φέτος θα'ρθει.
Ίδιο φεγγάρι, ναι.
Δίχως σχήμα και μορφή θα πέσει στα χέρια μας μέσα.
Και θα στάζει κείνα που χρόνια μας αρνείται τ΄όνειρο, κείνα που με τα δάχτυλα, θα κάνουμε Αρχή.

Μπαγιάτικα ευχολόγια όλα τούτα λες; Μα πως αλλιώς... Δίχως αχτίδα, χωρίς άστρι, μ' αποφέγγαρο λειψό;

Ζωντανή εντός η πίστη. Το βαθύ χρώμα της ελπίδας που αποζητάμε για ν' ακουμπάμε, ν' ανασαίνουμε.
Γι αυτό συνεχίζουμε να ευχόμαστε.
Για να τ' ακούμε πρώτα εμείς, οι ίδιοι.
Να θεριεύει μέσα μας το φως. Κι η ψυχή ολόλευκη, παιδούλα που ξαναζεί τη ζωή απ' την πρωταρχή της.

Μακάρι να κατορθώσουμε, τούτη τη χρονιά, να συγκεντρώσουμε ακοή και όραση εντός μας. Να 'χουμε τη ικανότητα -πιά-, ν' ακούμε τις πραγματικές αναζητήσεις της ψυχής και τον κόσμο που απλώνεται εκεί μέσα.

Και να 'ναι η αγάπη μας γυμνή, εντελώς.
Ξεσκέπαστη να τη δίνουμε, δίχως προϋποθέσεις, χωρίς κρατούμενα κι αναφορές.

Όλα τα Ωραία, μέσα ατην νέα χρονιά.
Κι η αγάπη, το'παμε, πρωτομαστόρισσα.

Κι οι αστροευχές του Νότου να πέφτουν σα φιλιά από τα χείλη:

Για την καινούργια τη χρονιά
Ό,τι ποθείς ν' αδράξεις
Σαν καραβάκι σε γιαλό
Απάνεμο ν΄ αράξεις
Μες στο χειμώνα να φορείς
Λουλούδι στα μαλλιά σου
Για να κλουθούν νεράιδες
Σιμά στα βήματά σου

Ω, μα δε χορταίνεται η ζωή!
Ούτε οι άνθρωποι... Ευτυχώς, μήτε οι μουσικές τους.
Δώρο γλυκομιλημένο, οι Μαντινάδες της Γιορτής!


Cλopy από τη θάλασσα του διαδυκτίου