28/2/09

Έτσι απλά ...

Τα «Φραντζόλια» της αποκριάς


Σε τούτο το σοκάκι έχω περπατήσει, έζησα σε ένα από τα γραφικά σπιτάκια του. Και ένιωσα να συγκινούμαι όταν είδα τη φωτογραφία στο διαδίκτυο...

Στην Σάμο, στον Δήμο Μαραθοκάμπου οι μασκαράδες ονομάζονται «Φρατζόλια». Η ονομασία πιθανότατα προήλθε από τη λέξη φράντζα, που σημαίνει στόλισμα, επειδή οι συγκεκριμένοι καρναβαλιστές δεν υπακούουν σε καμία από τις σχετικές φόρμες και δεν έχουν συγκεκριμένη εμφάνιση. Αντίθετα στολίζονται με ό,τι βρουν φορώντας παράταιρα, υπερβολικά, κακάσχημα πράγματα το ένα πάνω στο άλλο, έχοντας το πρόσωπό τους πάντοτε καλυμμένο.

Παλαιότερα, κατά τη διάρκεια του Τριωδίου, κυκλοφορούσαν αποκλειστικά τη νύχτα. Επισκέπτονταν τα σπίτια του χωριού, πείραζαν τους νοικοκύρηδες και τους περαστικούς, έμπαιναν στα καφενεία και δέχονταν κεράσματα και δώρα.
Το έθιμο συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Τα φρατζόλια κυκλοφορούν τα βράδια παρέες παρέες ή κατά μόνας, αλλά η δραστηριότητά τους κορυφώνεται την Κυριακή της τελευταίας Αποκριάς. Μαζεύονται τότε στην αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου και επιδίδονται στη σάτιρα χορεύοντας και τραγουδώντας.
Η συνήθεια φαίνεται πως είναι πολύ παλιά και τα δρώμενα κατά την εκτέλεσή της παραπέμπουν στα Ανθεστήρια των αρχαίων Ελλήνων, κατά τη διάρκεια των οποίων εορτάζονταν η είσοδος στην περίοδο της Άνοιξης, αλλά ταυτόχρονα η γιορτή ήταν αφιερωμένη στους νεκρούς και τις ψυχές.
Οι αρχαίοι πίστευαν πως κατά τη δεύτερη μέρα των Ανθεστηρίων, άνοιγαν οι πύλες του Άδη και οι νεκροί ανέβαιναν στον Απάνω Κόσμο όπου παρέμεναν για τρεις μέρες. Σ αυτό το διάστημα πολλοί θέλοντας να παραστήσουν τους πεθαμένους που κυκλοφορούσαν κρυφά ανάμεσα στους ζωντανούς, μεταμφιέζονταν και συμπεριφέρονταν αλλόκοτα χορεύοντας και πηδώντας. Οι άνθρωποι τους έκαναν μεγάλες τιμές και τους τάιζαν «πανσπερμία», ένα παρασκεύασμα από σπόρους δημητριακών και όσπρια που θυμίζει τα κόλλυβα των μνημόσυνων και του Ψυχοσάββατου.

Την Καθαρή Δευτέρα διοργανώνονται τα Κούλουμα στον Όρμο Μαραθοκάμπου από τον τοπικό Πολιτιστικό Σύλλογο, στα πλαίσια των οποίων προσφέρονται στους επισκέπτες δωρεάν παραδοσιακά νηστήσιμα φαγητά, ενώ η μουσική και το κρασί συμβάλλουν ώστε να δημιουργηθεί το κέφι και η διασκέδαση που διαρκούν ως αργά τη νύχτα.

Πηγή πληροφοριών και φωτογραφίας: Δήμος Μαραθοκάμπου

Tι Kοζάνη, τι Bενετία... τι Rio di Janeiro!


click

Yπάρχει ένα μικρό χωριό στο Tέξας, που δεν έχει τίποτε δικό του να δείξει στον κόσμο. Eίναι γνωστή η ιστορική ένδεια των HΠA, μα σ' εκείνη την άγνωστη γωνιά του πλανήτη τίποτε άξιο λόγου δεν έλαχε να συμβεί. Oι κάτοικοί του όμως θέλησαν σώνει και καλά να γίνουν μέτοχοι του παγκόσμιου πολιτισμού. Ξεπατίκωσαν λοιπόν όλα τα μεγάλα μνημεία του κόσμου (Aκρόπολη, Πύργο του Άϊφελ, Kολοσσαίο κ.λ.π.) και έστησαν λεπτομερείς μικρογραφίες τους στην μέση της ερήμου. Xασκογελούν οι Eυρωπαίοι επισκέπτες, μα οι καουμπόϊδες έχουν κάποια δικαιολογία. Τόσα (δεν) είχαν, τόσα έκαναν.

Σ' αντίθεση με το Σαν Tζιόρτζιο του Tέξας η Kοζάνη, έχει ρίζες και παράδοση. Όποιος ζητήσει να χτίσει ένα αντίγραφο του Παρθενώνα στην κεντρική πλατεία θα αντιμετωπίσει στην καλύτερη περίπτωση την «συμπάθεια» όλων μας. Όλων μας; Δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Ήδη κάποιοι το έκαναν μπροστά στον Aϊ Nικόλα χωρίς να σηκωθεί το πλακόστρωτο που υπήρχε να τους χτυπήσει. Aυτό το μαρμάρινο ανοσιούργημα, αντάξιο του πολιτισμού των τεξανών πετρελαιάδων, απέκτησε και θεατρικό επόμενο μεσούντος του καρναβαλιού. Mε φόντο τον Nικόλαο Kασομούλη είδαμε βενετσιάνικες μάσκες να «εκσυγχρονίζουν» το Kοζανίτικο καρναβάλι. Σάββατο βράδυ στην πλατεία κι ενώ από τις γειτονιές έφτανε ο αχός του γνήσιας παράδοσης, κάποιοι έκαναν τσίρκο την κορυφαία πολιτιστική εκδήλωση της πόλης μας.

Δεν πρέπει να παρεξηγηθούμε. Καλό είναι το βενετσιάνικο καρναβάλι, αλλά για την Bενετία, όπως καλό είναι και το πατρινό καρναβάλι, αλλά για το Pίο Nτε Tζανέϊρο. Kαλή η Kομέντια ντε λ'άρτε αλλά για τα Λασσάνεια. Tο κοζανίτικο καρναβάλι έχει ρίζες και παράδοση, έχει ύφος και χρώμα.
Aυτό σημαίνει πως ποτέ δεν πρέπει ν' αλλάξει; Πρέπει κάθε Aποκριές να ξεπατικώνουμε την παράδοση; Xρειάζεται να παστώσουμε το «Σιουρδόμετρο» για να'χουμε και να σερβίρουμε κάθε χρόνο; Σαφώς όχι.

Πολιτισμός είναι δημιουργική συνέχεια. Eίναι να πιάνεις το νήμα εκεί που τ' αφήσαν άλλοι και να πλέκεις, μ' αναφορά στα σύγχρονα δρώμενα, το δικό σου μοτίβο. Πολιτιστική παρέμβαση έκαναν οι «Kασμιρτζίδες» πριν 15 χρόνια, τα «Sourd games» πέρυσι, και η «κλωνοποίηση του Σίμηνα» φέτος. Πολιτισμός δεν είναι να πιάνεις το νήμα και να ξεπατικώνεις τα πουλόβερ των άλλων. Πολιτιστική παρέμβαση δεν είναι να φυτεύεις μπανανιές (όπως είδαμε πριν λίγα χρόνια σε πεζόδρομο της Kοζάνης) να αντιγράφεις (καθ' όλα αξιόλογες) πολιτιστικές παραδόσεις και χωρίς σκέψη να τις χτίζεις μπροστά στον Aϊ-Nικόλα. Πολιτισμός είναι στεγανοποιείς τα ξύλινα παράθυρα στα αρχοντικά και να μην τ' αντικαθιστάς με πλαίσια αλουμινίου, όσο εύκολη κι αν είναι η δεύτερη λύση. Δυστυχώς η φετινή παρέμβαση του ΔHΠEΘE στο Kοζανίτικο καρναβάλι ήταν αλουμινένια πλαίσια στο αρχοντικό του Bούρκα. Eκτός τόπου, εκτός χρόνου, εκτός καρναβαλιού.

Y.Γ. Aυτές οι αράδες δεν θέλουν ν' ακυρώσουν τις ελπίδες που όλοι επενδύουμε στο περιφερειακό θέατρο. H ύπαρξή του και μόνο λογίζεται στα θετικά της πολιτιστικής σκηνής της πόλης. Ίσως μασκαράτη παρέμβαση να ήταν μια ατυχής επιλογή ανθρώπων που λίγη σχέση είχαν με την πόλη και το καρναβάλι. Oψόμεθα εις Kοζάνην και μόνο εις Kοζάνην...

Γραμμένο από τον Πάσχο Μανδραβέλη

Όμορφοι προορισμοί

Variety show

Νύχτες σε λευκό σατέν

27/2/09

Aποκριάτικη φιέστα


Το σπίτι που μας είχε καλέσει στο χτεσινό πάρτυ ήταν γνώριμο. Δικοί μας άνθρωποι, και γι αυτό αποφασίσαμε και να πάμε. Η γιαγιά μας και η νύφη της η Μαρία η οποία το οργάνωσε. Και μιας και ο άντρας του σπιτιού λείπει, είπαμε να το ρίξουμε έξω. Ξέρουμε ότι κι ο Γιώτης περνάει καλά και δεν είναι μόνος του στη θεσσαλονίκη κι έτσι αυτό κάνει λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. Είναι με παρέα και το γλεντάει κι εκείνος. Μας περίμεναν από πολύ νωρίς το απόγευμα αλλά τελικά πήγαμε καθυστερημένα. Παρόλα αυτά είμασταν οι πρώτοι επισκέπτες. Έπρεπε να βάψουμε και τη Μαρία, πριν αρχίσει και φτάνει η παρέα της.


Προσπάθησα να το κάνω εγώ, αλλά τελικά πήρε τα ηνία η μαμά μιας και στο μακιγιάζ ξέρει πιο πολλά. Έπρεπε να κάνουν κι εκείνες τις καταραμένες γραμμές στα μάτια που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνονται. Χαλαρά, με καφέ και καλή μουσική το διασκεδάσαμε μιας και η Μαρία αφιέρωνε με τις ατάκες της.


Έτοιμη η Μαρία, και επιβάλλεται να βγάλουμε φωτογραφίες στο σπίτι αφού θα θέλει να τις δει και ο Γιώτης όταν επιστρέψει από θεσσαλονίκη. Όλα είναι έτοιμα. Τα φαγητά, τα γλυκά. Το τραπέζι στρωμένο. Μένει μόνο να έρθουν και οι υπόλοιποι καλεσμένοι. Ως τότε ένα ουισκάκι είναι ότι μας χρειάζεται. Παρόλο που παίρνω αντιβίωση δεν πτοούμαι. Δε χαλάνε τέτοιες στιγμές με δεν μπορώ και δεν θέλω. Αυτά τα έκανα κάποτε. Τώρα ζω τις στιγμές όσο πιο καλά γίνεται.


Το πάρτυ έχει μόνο γυναίκες καλεσμένες. Γυναίκες με υποχρεώσεις, άντρες, παιδιά που πριν έρθουν θα πρέπει να τις τακτοποιήσουν. Έτσι έχει πάει 9:30 κι ακόμη δεν έχει φανεί καμία. Αλλά ούτε κι αυτό μας χαλάει τη διάθεση. Έχουμε μπροστά μας ένα ολόκληρο βράδυ. Και φυσικά και έξοδο στην πόλη αργά για να παρακολουθήσουμε τα δρώμενα. Έξω γίνεται ένας πανικός. Καρναβάλια, μικροί και μεγάλοι όλοι στους δρόμους.


Οι πρώτες που ήρθαν ήταν μια γκέισα και ένα γλυκό διαβολάκι. Η Ντίνα με την κόρη της. Το τι γέλιο έχουμε κάνει με τον φιόγκο της Ντίνας δεν περιγράφεται. Εντελώς ξαφνικά κάποια στιγμή κάποια της είπε ότι ο φιόγκος πρέπει να είναι πίσω και όχι μπροστά. Γιατί έτσι είναι σα να ντύθηκε μπομπονιέρα! Η Ντίνα είναι ένας άνθρωπος με πολύ κέφι και χιούμορ. Γεμάτη ενέργεια παρόλο που έχει και μεγάλη οικογένεια. Τη ρώτησα αν μπορώ να βάλω φωτογραφία της στο μπλοκ μου και εντελώς αυθόρμητα απάντησε... «Φυσικά και μπορείς! Μόνο στο ίντερνετ να μην με βάλεις!».


H βραδυά ήταν ενδιαφέρουσα. Με πολύ γέλιο και κέφι αν και μόλις είχαμε γνωριστεί με τα κορίτσια. Κρασί, μεζέδες και δεν θέλει πολύ το κέφι για να ανάψει. Έχουμε τρέλα μπόλικη σε τούτον τον τόπο. Και δεν το κρύβουμε. Η τρέλα είναι απαραίτητο συστατικό της ζωής. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να νιώθεις ζωντανός. Κι εμείς νιώθουμε το αίμα να κυλάει στις φλέβες μας γρήγορα.


Η μουσική δεν μπορεί να είναι άλλη από την ντόπια αποκριάτικη. Το σήμα κατατεθέν της πόλης με τα Μπρε Μπρε και το Έντεκα. Αυτά ξεσηκώνουν τον κόσμο αυτές τις μέρες. Μια πίστα ολόκληρη η πόλη που όλοι τραγουδάνε και χορεύουνε. Και δεν υπάρχουν ξένοι και γνωστοί εδώ. Όλοι είναι μια παρέα. Η Μαρία είναι υπέυθυνη για τη μουσική. Μέχρι ένα σημείο, γιατί μετά μάλλον στο χορό έχει το μυαλό της...


Και ζεμπεκιές στο μουσικό μας πρόγραμμα. Δεν μένουμε κολλημένες στην παράδοση. Και όταν μάλιστα χορεύει ζειμπέκικο μια γιαπωνέζα, τότε αυτό είναι αξιοπερίεργο και δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Η Ντίνα δεν σταμάτησε σχεδόν καθόλου όλο το βράδυ, λες και την είχαν κουρδίσει. Με το χαμόγελο στα χείλη δεν πτοήθηκε ακόμη κι όταν στείλαμε για ύπνο το μικρό της διαβολάκι. Το καημένο είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ. Και λογικό ήταν.


Τσιφτετέλια, και τραγούδι κι αυτά μέσα στη βραδυά μας. Μέχρι και ζίλιες είχαμε οι οποίες με ενθουσίασαν. Φερμένες από την Τουρκία με έναν καταπληκτικό ήχο, σχεδόν απόκοσμο, συνόδευαν το τραγούδι μας και το χορό μας. Τελικά το να περνάς καλά δε θέλει κόπο. Τρόπο θέλει. Κι εμείς μάλλον τον βρήκαμε.


Η Μαρία, όλο το βράδυ στο πέρασμα της σκόρπιζε φτερά και πούπουλα... βαρεθήκαμε να τα μαζεύουμε και κάποια στιγμή της το πήραμε πια αυτό το αιθέριο τεράστιο φτερό που δεν το άφησε στιγμή ήσυχο. Η κυρία στη φώτο, μια πολύ γλυκειά γυναίκα, υπομένει το μαρτύριο του φτερού... τι να κάνει η κακομοίρα!


Η Κική είναι η παρουσία που με κέρδισε περισσότερο. Ίσως γιατί μιλήσαμε πιο πολύ και για θέματα πέρα από την Αποκριά. Βρήκαμε κοινούς γνωστούς από Χαλκιδική μιας και η εργασία της είναι στον Πολύγυρο. Τραυματιοφορέας η Κική και μάλιστα νεοδιοριζόμενη. Αναγκάζεται να αφήνει την οικογένεια της για να είναι συνεπής στην εργασία της. Απόκριες όμως κι όπως μου είπε είναι δύσκολο να βρίσκεσαι μακρυά από τα παιδιά και τον άντρα σου. Έτσι αφού έκανε τα καθήκοντα σαν μαμά και σύζυγος και παρόλη την κούραση της, διασκέδασε μαζί μας μέχρι πολύ αργά. Την επόμενη έπρεπε και πάλι να φύγει για Χαλκιδική. Το καθήκον πάνω από όλα. Και η επιβίωση...


Τελικά ο κόσμος όλος έχει νομίζω ανάγκη από τέτοιες μικρές γιορτές. Να ξεδώσει, να μην σκέφτεται τα πρόβληματα του και να αφήσει την καρδούλα του για λίγο ελεύθερη να ανασάνει. Το βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων. Το νιώθεις. Και είναι λογικό. Δύσκολες εποχές και δεν πρέπει να μας πάρουν από κάτω. Χρειάζεται πείσμα και επιμονή για να ελέγξουμε και να κοντρολάρουμε τα κακώς κείμενα. Ο καθένας τα δικά του...


Το καλύτερο όπλο στον αγώνα αυτόν είναι το γέλιο. Κι εμείς χτες γελάσαμε με την ψυχή μας. Σε σημείο δακρύων φτάσαμε. Η παρέα είχε κέφια και αυτό ήταν ολοφάνερο. Είναι εύκολο να ταιριάξουν άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση και θετική ενέργεια. Και σε μας υπήρχε μάλλον και περίσσεμα. Η Νίκη που σε κάποια στιγμή μελαγχόλησε γιατί σκέφτηκε ότι έπρεπε να φύγει την επόμενη το πρωί δεν μπόρεσε να μην λυγίσει στα μπέντια που λέγαν οι υπόλοιπες. Κική το Νο 5... ξέρεις εσύ!


Χόρεψε και μάλλον σκέφτηκε ότι πρέπει να ζήσουμε την στιγμή και να μην την κάνουμε δύσκολη με σκέψεις που δεν είναι και τόσο ωραίες. Άλλωστε δώσαμε και νέα ραντεβού. Ένα Πολύγυρο και ένα θεσσαλονίκη μόλις η Μαρία με το Γιώτη μετακομίσουν προς τα εκεί. Είναι όμορφο να έχεις κάτι να προσμένεις. Έστω και από φίλους που μόλις γνώρισες.


Χορός και πάλι χορός... η νύχτα έχει ακόμη μέλλον και καμιά δεν δείχνει να θέλει να σταματήσει αυτό που ζούμε. Είναι που μάλλον καμιά μας δεν άδειασε ακόμη. Όλες έχουμε πολλά μέσα μας και πρέπει να φύγουν μέχρι το τελευταίο. Να μείνουν άδεια τα ντουλαπάκια του εγκεφάλου μας για να ξαναγεμίσουν με νέα δεδομένα. Είναι σωτήρια αυτή η ανακύκλωση σκέψεων, και απαραίτητη για να συνεχίζουμε.


Οι κυρίες μένουν όλες στην ίδια οικοδομή, οπότε μια μια ανά τακτά διαστήματα ανεβαίνουν να δούνε αν είναι όλα υπό έλεγχο στα σπίτια τους. Αν κοιμούνται τα παιδιά ή αν οι σύζυγοι θέλουν κάτι. Δεν τίθεται θέμα ώρας εδώ. Έχουν ελευθέρας για τη βραδυά αυτή. Έχουν κάνει πολλές φορές τέτοια πάρτυ, όπως μου είπαν. Και πάντα περνάνε καλά. Το ίδιο και τώρα. Και δεν μοιάζει να ενοχλούνται από μια ξένη παρουσία. Τη δική μου. Ίσα ίσα. Νομίζω ότι την χαρήκαμε όλες αυτήν την συνύπαρξη.


Η κυριά αριστερά χτυπά τις ζίλιες και χορεύει το κουρδισμένο γιαπωνεζάκι. Βρε λεπτό δε στάματησε... φτου φτου αυτό το κορίτσι! Μου άρεσε η Ντίνα. Και το γλυκό της με τα φουντούκια δίχως ζάχαρη ήταν νοστιμότατο. Με τον τεράστιο φιόγκο πίσω πια, χωρίς να την εμποδίζει, επιδίδεται σε σκέρτσα και φιγούρες. Το κορυφαίο της βραδυάς ήταν όταν μας είπε ότι αν καλέσει κανείς την αστυνομία λόγω φασαρίας θα κάνει την κινέζα! Ή μάλλον την γιαπωνέζα!


Κική και Ντίνα οι νικήτριες στο μαραθώνιο του χορού. Πετάξαν τα παπούτσια και χορεύουν άνετα. Χωρίς καμιά καταπίεση. Το βράδυ έχει αρχίσει να φεύγει και το ξημέρωμα έρχεται σιγά σιγά. Μέσα έχουμε και το Μάνο που κοιμάται. Απίστευτο παιδί! Με τόση φασαρία πως μπορεί να κοιμάται... αλλά είπαμε η νύχτα ήταν των γυναικών. Και τίποτα και κανένας δεν μπορούσε να το χαλάσει αυτό.


Ήταν μια υπέροχη βραδυά. Χάρηκα που γνώρισα τα κορίτσια και ελπίζω να το ξανακάνουμε. Όσο υπάρχει η Μαρία, ο κρίκος μας είναι καλά στερεωμένος. Η συνέχεια στο κέντρο της πόλης.... καλές αποκριές!



Η ώρα τον πυροτεχνημάτων στο Πάρτυ νεολαίας και φυσικά η ώρα είναι 11... ώρα για τον Εθνικό μας ύμνο το τραγούδι 11 σήμα κατατεθέν για την Αποκριά στη Κοζάνη. Με βιντεάκι παλιό, μιας και ακόμη δεν κυκλοφόρησαν τα φετινά...

Ένας περίπατος στην πόλη...

Πρωινό με μυρωδιές από βανίλια, γαρύφαλο και κανέλα


Ξημερώματα. Οι δείκτες του Μαμάτσιου έδειχναν κοντά έξι την ώρα που επέστρεφα σπίτι. Έξω το κρύο τσουχτερό. Μείον 6 έδειχνε το θερμόμετρο στην πλατεία. Παρόλα αυτά η πόλη δεν κοιμάται ακόμη. Οι δρόμοι γεμάτοι καρναβάλια. Κόσμος που κινείται γρήγορα λόγω του κρύου. Όλοι βιάζονται να φτάσουν σπίτι. Δύσκολες, τούτες οι μικρές ώρες. Έκανα ένα ζεστό τσάι, αν και δεν το συνηθίζω και κάθησα να χουχουλιάσω στη ζεστασιά του γραφείου μου παρέα με τις σκέψεις μου. Δεν έχω ύπνο. Μάλλον τώρα βγαίνει η υπερένταση όλης της βραδυάς. Το σκεφτόμουν από προχτές για το αν θα πήγαινα στο χτεσινό πάρτυ. Και ήθελα και δεν ήθελα. Τελικά καλά έκανα και πήγα. Γνώρισα καινούργια πρόσωπα, άλλαξε η διάθεση μου και ξεχάστηκα για λίγο. Γελάσαμε με την ψυχή μας, είπιαμε κάτι ουίσκι γιατί το κρασί μάλλον ήταν ελαφρύ, φάγαμε χίλια καλούδια, μιλήσαμε από καρδιάς, χορέψαμε, το ευχαριστηθήκαμε. Είναι όμορφο να βρίσκεσαι με καλή παρέα. Να ξεφεύγεις από τα ίδια και τα ίδια. Να ανανεώνεις τον αέρα της ζωής σου. Δίχως να φεύγεις ή να το βάζεις στα πόδια. Δίχως να ξεχνάς. Απλά να προχωράς. Μπροστά, γιατί η ζωή συνεχίζεται...

Πέρασε η ώρα. Και μάλλον μου χρειάζεται ύπνος. Απαραίτητος μιας και η μέρα που ξημερώνει έχει πολλά σε αναμονή. Καληνύχτα. Ή για όσους ξυπνούν τώρα ... καλημέρα!

26/2/09

Το μεγάλο Αποκριάτικο πάρτυ της νεολαίας


Σήμερα, όπως και κάθε χρόνο η νεολαία διοργανώνει στην πόλη ένα μεγάλο πάρτυ. Ένα πάρτυ για μικρούς και μεγάλους. Το έχω ζήσει και ομολογουμένως είναι απίστευτο. Μια παρέα μεγάλη γίνονται όλοι. Στο κέντρο της πόλης, στο ρολόι από κάτω, έξω από τα μαγαζιά ο κόσμος χορεύει, τραγουδάει και πίνει. Ένα ξεφρένο πάρτυ που κλείνει τα ξημερώματα αλλά συνεχίζεται με πολύ ένταση σε όλη την πόλη.


Στην τελική ευθεία λοιπόν αφού λίγες μόνο ώρες μας χωρίζουν από την μεγάλη γιορτή. Ήδη, με σύμμαχο τον καλό καιρό και την άνοδο της θερμοκρασίας, η κεντρική πλατεία της πόλης το βράδυ θα γεμίσει κόσμο, αφού χιλιάδες καρναβαλιστές αναμένεται να κατακλύσουν το κέντρο της Κοζάνης, για το καθιερωμένο, πλέον, πάρτι-μασκέ που διοργανώνει ο Δήμος και η νεολαία, σε ένα βράδυ που προμηνύεται άκρως ... συναρπαστικό!







Kαλές απόκριες εύχομαι σε όλους. Να περάσετε καλά. Φεύγω.... έξω είναι η ζωή...

Βρωμαίος και Τσιτσουλιέτα


Συνεχίζονται οι πολύ πετυχημένες παραστάσεις του έργου «Βρωμαίος και Τσιτσιουλιέτα» που παρουσιάζει την φετινή Αποκριά ο Λαογραφικός Σύλλογος «Κόζιανη» με την πολύτιμη συνεισφορά του Μανόλη Μαρκόπουλου και τη συμμετοχή πλήθος ερασιτεχνών ηθοποιών της περιοχής. Το έργο έκανε πρεμιέρα την περασμένη Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου και από τότε πλήθος συμπολιτών μας γεμίζει καθημερνά το κινηματοθέατρο «Ολύμπιον» όπου και ανεβαίνουν οι παραστάσεις.

Πρόκειται για μια κωμωδία καταστάσεων γραμμένη στο τοπικό κοζανίτικο ιδίωμα. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Μανόλης Μαρκόπουλος, η γνωστή σε όλους τους Κοζανίτες «Τσιτσιούλα», που φέτος όμως αποχωρίζεται τον γνώριμο χαρακτήρα της και υποδύεται την πρωταγωνίστρια του έργου, την Τσιτσιουλιέτα. Το έργο είναι μια φαρσοκωμωδία που δείχνει τι περνάει ένα ζευγάρι που ερωτεύεται κεραυνοβόλα, αλλά και τι σκαρφίζεται ούτως ώστε να κατορθώσει να πείσει τους γονείς τους να τους δώσουν την ευχή τους. Κάτι τέτοιο όμως φαίνεται ακατόρθωτο, αφού η μαμά της Τσιτσιούλας είχε στα νιάτα της έναν τραυματικό έρωτα με νεαρό Τζαμαριώτη. Έλα μου ντε όμως που ο Βρωμαίος είναι από τη Τζαμάρα ... Αστείοι διάλογοι, μουσική, χορός- τραγούδι και το γνώριμο κοζανίτικο κασμέρι, εμπλουτισμένο με πολλές κοζανίτικες λέξεις συνθέτουν την παράσταση, που αποτελεί μια πρώτης τάξεως επιλογή για να περάσετε ευχάριστα ένα αποκριάτικο βράδυ.

Να σημειωθεί πως η ώρα έναρξης της παράστασης είναι 9.30 το βράδυ, ενώ η γενική είσοδος είναι 10 ευρώ. Προσκλήσεις διατίθενται στα καταστήματα: Ανθοπωλείο «Δάφνη» (πλατεία 28ης Οκτωβρίου) και κατάστημα ηλεκτρικών ειδών «Μελωδία» (πεζόδρομος Κοζάνης), καθώς επίσης και στην είσοδο του κινηματοθεάτρου «Ολύμπιον». Μέρος των εσόδων της παράστασης θα διατεθούν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.



Συντελεστές:

Τσιτσιουλέτα: Μανόλης Μαρκόπουλος
Βρωμιαίος: Αποστόλης Μηντελής
Έρωτας: Βαγγελιώ Παρδάλη
Delivery: Παρασκευάς Τζελαπτσής
Παπάς: Γεώργιος Πουλιόπουλος
Μπατσίλας: Γιάννης Πουλιόπουλος
Κουκούλα: Αναστασία Πλόσκα
Κουφογιάννης: Παναγιώτης Ζαφείρης
Τσιτσώνα-Τσάπου: Στέλλα Καραγιάννη
Λίγκαρς: Γιάννης Βαχτσεβάνος
Δήμαρχος: Βασίλης Τζήμος
Βαγγελούδα: Βασιλική Σκόρδα
Κοκόλης: Γιάννης Μπέμπης
Ξιάγκλια: Δήμητρα Τζημούρτα
Πεθερός: Ζήσης Παταβός
Μπατζώλας: Λάζαρος Παπαδόπουλος
Γίτσιους: Θεόδωρος Παπαθανασίου
Σενάριο- σκηνοθεσία: Μανόλης Μαρκόπουλος
Σκηνικά: Νίκος Λαβαντσιώτης, Βασίλης Τράγιας
Ρύθμιση ήχου: Γιάννης Φασούλας



O Mανόλης Μαρκόπουλος είναι μια φιγούρα γνωστή σε όλον τον κόσμο στην πόλη. Είναι η απίστευτη Τσιτσιούλα που επί σειρά ετών μας διασκέδαζε τα βράδυα της Αποκριάς. Είναι η φιγούρα της Σούρδας γιαγιάς, που έδινε μια όμορφη και χιουμοριστική νότα στα δρώμενα της μεγάλης παρέλασης την Κυριακή της μεγάλης Αποκριάς. Τον γνώρισα από κοντά στο σύλλογο των Κασμερτζήδων, και είναι ένας φοβερός τύπος. Φέτος ενσαρκώνει την Τσιτσουλιέτα σε μια μοναδική παράσταση που θαρρώ θα δει η πόλη όλη. Παρακολουθείστε ένα χαραχτηριστικό βιντεάκι από περσινές στιγμές με την Τσιτσιούλα μας.

Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά...


Η καρδιά της γης χτυπά ασταμάτητα. Και ας πονάει από τα όσα της κάνουμε. Μέσα στο απόλυτο πράσινο, μια σταγόνα χρώμα. Η πινελιά που κάνει τη διαφορά...


Το χαλί της φύσης είναι πάντα μια μαγική φούγκα με πλέξεις και νήματα απίστευτα...
Μοιάζουν οι πιρόγες να διασχίζουν το δάσος. Το ποτάμι χάνεται από την πλούσια βλάστηση...


Μια ξύλινη γέφυρα που ξεδιπλώνεται ανάμεσα σε χρωματιστά πετρώματα...


Παιχνίδιαρικα συννεφάκια που ταξιδεύουν πάνω από όμορφα μέρη...


Ένας πίνακας ζωγραφικής από απλωμένα πολύχρωμα χαλιά...



Ο Yann Arthus-Bertrand γεννήθηκε το Μάρτιο του 1946. Στα 30, μετακόμισε στην Κένυα με τη σύζυγό του Anne για να μελετήσει λιοντάρια στην Maasai Mara και ανακάλυψε ένα μοναδικό τρόπο που εξέφραζε την ομορφιά του φυσικού κόσμου, που πετούν πάνω από το τοπίο, σε ένα μπαλόνι.

Γη από τον αέρα ήταν ένα τεράστιο έργο του Yann. Δαπάνησε δέκα χρόνια ερευνών, και πέταξε πάνω από 76 χώρες, ξεπερνώντας τις 3000 ώρες πτήσης με ελικόπτερο. Με πάνω από 10.000 λήψεις έχτισε το δικό του όραμα. Το αποτέλεσμα της δουλειάς του είναι μια επιβλητική έκθεση με ένα συγκινητικό μήνυμα. Η γη είναι Τέχνη και ο μοναδικός μάρτυρας της είναι ο φωτογράφος.

25/2/09

Όνειρα γλυκά ...

Ennio Marchetto, ένα ζωντανό cartoon



Ennio Marchetto, ο άνθρωπος με τις πολλαπλές προσωπικότητες, δίνει μια παράσταση με ένα ρεπερτόριο βασισμένο σε πάνω από 100 παγκοσμίως γνωστούς χαρακτήρες. Με κοστούμια, μάσκες και περούκες από χαρτί και με τη βοήθεια της μουσικής, ο Ennio δίνει μια πολύχρωμη παράσταση βασισμένη σε περισσότερους από 100 παγκοσμίως γνωστούς χαρακτήρες.

Ο Βενετός μίμος, επηρεασμένος από τα cartoons του Disney, το Καρναβάλι της Βενετίας και τις χορογραφίες της Pina Bausch, δημιούργησε μια προσωπική θεατρική γλώσσα, που στηρίζεται στη μιμητική, το χορό και τη γρήγορη αλλαγή των κοστουμιών.

Πώς σ' ελάχιστα δευτερόλεπτα η Βασίλισσα της Αγγλίας γίνεται ο τραγουδιστής Φρέντυ Μέρκιουρυ των Κουήν ή ο Πάπας Φιντέλ Κάστρο; Κοστούμια, μάσκες και περούκες από χαρτί είναι το μοναδικό μέσο, μαζί με τη βοήθεια της μουσικής, που χρησιμοποιεί ο Μαρκέττο για να δώσει μια πολύχρωμη παράσταση μ' ένα ρεπερτόριο βασισμένο σε πάνω από εκατό παγκοσμίως γνωστούς χαρακτήρες. Αστείρευτη φαντασία, δεξιοτεχνία, ταχυδακτυλουργική ταχύτητα και σπαρταριστό χιούμορ είναι η συνταγή για να «γραφτεί» αυτό το σόου που θυμίζει παιδικό βιβλίο, με τους χάρτινους ήρωες να ξεπετάγονται από κάθε σελίδα.

Σαν τα χιόνια


Ανοιξα μηχανικά την πόρτα το πρωί και το κρύο όρμησε στο σπίτι τόσο βίαια που σχεδόν με έσπρωξε τρία βήματα πίσω. Είχα ξεχάσει πώς είναι το αληθινό κρύο. Θα κρατήσει λίγο. Ας το χαρώ. Εχω ξύλα, πετρέλαιο και Σαββατοκύριακο μπροστά μου.
Λογαριάζω χωρίς τον ψυχάκια τον ξενοδόχο μου, τη ρουφιάνα την τηλεόραση. Με «απειλεί» με το κρύο της: Οι εκφωνητές μου θυμίζουν τις πρόσφατες φονικές παγωνιές στην Ευρώπη, τους εκατοντάδες εγκλωβισμένους στους αυτοκινητόδρομους της Ισπανίας, τις πολυήμερες διακοπές του ηλεκτρικού στην παγοθύελλα της Αγγλίας. Με έναν υπαινιγμό χαιρεκακίας: «έρχεται και η ώρα σου», είναι σαν να μου λένε.

Δεν με αφήνουν τα το ευχαριστηθώ, καταλαβαίνεις; Αν ήταν στο χέρι μερικών μερικών δεν θα χαιρόμουν τίποτα, ούτε μια ανάσα ελεύθερη δεν θα έπαιρνα όλη την ημέρα. Κάθε στιγμή κρύβει έναν μεγάλο κίνδυνο, κάθε φαγητό ένα δηλητήριο, κάθε καιρικό φαινόμενο, κρύο, ζέστη, χιόνι, λιακάδα εγκυμονεί κινδύνους τους οποίους πρέπει να πληροφορηθώ.

Χιόνι στην Αθήνα: Ναι, αλλά κατά παραγγελία. Να μην είναι κάποιες «νιφάδες», ψωραλέο και τσουρούτικο, αλλά να μην το παρακάνει και δεν μπορούμε να πάμε ούτε στο περίπτερο για τσιγάρα. Να το στρώσει, αλλά νοικοκυρεμένα. Ελεγχόμενα. Εξι ή επτά πόντους, ας πούμε, ίσα ίσα για τις φωτογραφίες με τους χιονάνθρωπους. Στα ενδιάμεσα, να περνάνε αλπικών δυνατοτήτων εκχιονιστικά, έλκηθρα, αλατιέρες και ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά του Αγίου Βερνάρδου με κονιάκ στα βαρελάκια, να μας σώζουν από τους αποκλεισμούς στον περιφερειακό του Λυκαβηττού. Αλλιώς «δεν υπάρχει κράτος - πού είναι οι αρμόδιοι; -είμαστε στο έλεος του Θεού».

Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να κάνει κρύο, κι ό,τι βγει. Να το χαρώ, έτσι, επειδή είμαι ζωντανή και μπορώ. Δεν θέλω να με προειδοποιείτε για τίποτα, δεν θέλω να φοβάμαι άλλο. Θέλω μόνο να κάνει κρύο και να μου αρέσει.

Επιτρέπεται;

24/2/09

Βραδινό σημείωμα...

Πάμε θέατρο...


Το θεατρικό αυτό έργο το είδα σε πολύ μικρή ηλικία. Θυμάμαι μας πήραν μαζί τους στην παράσταση ο παππούς και η γιαγιά. Δεν πολυκαταλάβαινα τότε ( όχι ότι τώρα είναι καλύτερα ) αλλά θυμάμαι μια κατάμεστη αίθουσα να γελάει δίχως σταματημό και να χειροκροτεί. Το μόνο που έμεινε σαν μνήμη, είναι η επεξήγηση του τίτλου του έργου. Μπάκα, μάκα, πάκα πάκα... σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει μπαμπά η μαμά κάνει κεφτέδες!

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης στα πλαίσια της Κοζανίτικης Αποκριάς, παρουσιάζει τη σατιρική ηθογραφία «ΜΠΑΚΑ! ΜΑΚΑ ...; ΠΑΚΑ-ΠΑΚΑ» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Γιώργου Χαρ. Παφίλη, στο γλωσσικό ιδίωμα.
Η δράση του έργου διαδραματίζεται μια φθινοπωρινή μέρα στην Κοζάνη των αρχών της δεκαετίας του ΄50, στο σπίτι ενός βιοπαλαιστή και οικογενειάρχη του Νάτσιου.
Μέσα σε μια μέρα, ο θεατής θα παρακολουθήσει τη ζωή αυτής της οικογένειας κι όχι μόνο, αλλά και της γειτονιάς, τις σχέσεις των ανθρώπων, της πόλης ολάκερης.

Η μικρή - κλειστή κοινωνία, ακόμη δεν έχει ξεπεράσει τα ταμπού της επιβολής των κανόνων και κωδίκων του «έτς΄ πρέπει» και του «οι γυναίκις χράσ΄ να σκύφ΄ν του κιφάλ'». Όμως η γυναίκα σιωπηρά κι ίσως χωρίς να το συνειδητοποιήσει, έχει κάνει την φεμινιστική επανάσταση της στον σύζυγο-άντρα, μέσα απ΄ αυτή την τακτική της υποταγής και άρχει, τουλάχιστον μέσα στο σπίτι, αφού «άτυπα» είναι η αφέντρα της οικογένειας. Μέσα σ΄ αυτούς τους άγραφους κανόνες της κοινωνίας, γεννήθηκε και ο μικρός πρωταγωνιστής, ο Μήκας, που πληρώνει αυτή την έλλειψη επικοινωνίας και της επαφής του ζευγαριού - γονιών του, με την αδυναμία του ν΄ αρθρώσει λόγο. Αν και είναι στην ηλικία των έξη χρόνων, οι μόνες λέξεις που ξέρει ή θέλει να προφέρει είναι οι εξής δύο: «Μπάκα» και «Μάκα»!
Σ΄ αυτή την φθινοπωρινή μέρα, οι συνθήκες ή η ικανότητά του, θα το φέρουν να μάθει να προφέρει και την σύνθετη λέξη «πάκα-πάκα». Κι έτσι το λεξιλόγιό του θα εμπλουτιστεί και θα αποτελείται όλο μαζί από την φράση: Μπάκα, Μάκα ...; «πάκα-πάκα»!
Ο εμπλουτισμός του λεξιλογίου είναι ΤΟ γεγονός για τον πατέρα! Κι ίσως για όλους, γιατί έρχεται να προστεθεί μια καινούρια λέξη στους κώδικες της επικοινωνίας τους.
Μια σύνθετη λέξη που προκύπτει τυχαία μέσα από χιουμοριστικές καταστάσεις κι είναι απτό γεγονός. Και εύγευστο!
Όλα τ΄ άλλα είναι η τετριμμένη καθημερινότητα αυτών των δίχως ενδιαφέροντα ανθρώπων, που τη μεγεθύνουν ή την αποσιωπούν ανάλογα, για να ΄χουν να γεμίζουν την ημέρα τους και τη ζωή τους, η οποία στην ουσία, είναι απόλυτα κενή από λέξεις λόγω έλλειψης επικοινωνίας.

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: ΓΙΩΡΓΟΣ Χαρ. ΠΑΦΙΛΗΣ
Σκηνογραφία:ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΡ. ΠΑΦΙΛΗΣ
Μελέτη - Εφαρμογή:ΝΙΚΟΣ ΛΑΒΑΝΤΣΙΩΤΗΣ
Μουσική επιμέλεια:ΓΙΩΡΓΟΣ Χαρ. ΠΑΦΙΛΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΝΤΙΑΝΗΣ
Φωτισμοί:ΣΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Βοηθός Σκηνοθέτη:ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΩΣΤΑΡΕΛΛΗ
Φροντιστήριο-Επιμέλεια κοστουμιών: ΤΑΣΟΥΛΑ ΣΙΜΑΡΑ

Ερμηνεύουν τους ρόλους (κατ΄ αλφαβητική σειρα): Νούλα Αλευρά-Μακρόγλου, Γιώργος Γκιθώνας, Αναστασία Δαδαμόγια, Αγγέλα Δήμου-Ρούση, , Θεοδώρα Δράμαλη-Κουτσφετσούλη, Ηλίας Παρδάλης, Τάκης Συνδουκάς, , Βαγγέλης Μαλούτας, Γιώργος Παφίλης.



πηγή: Πρωινός λόγος

Δώσε ρυθμό...


click...

Γιαγιά άμεσης δράσης


Το γιαγιά εδώ έχει την έννοια της λέξης που μάθαμε όταν είμασταν παιδιά. Της τρυφερής εκείνης μορφής που γνωρίσαμε και περάσαμε μαζί της όμορφα παιδικά μας χρόνια. Της γιαγιάς, που ήταν αγαπημένο πρόσωπο και που πάντα μας πρόσεχε και μας περιποιόταν. Η γιαγιά τούτη είναι μορφή επίσης της παιδικής μου ηλικίας. Δεν είναι η πραγματική μου γιαγιά, αλλά είναι το ίδιο αγαπημένη. Είναι η γιαγιά μας τώρα πια και χαίρομαι που είναι μαζί μας.


Γυρίζοντας από θεσσαλονίκη ήταν σπίτι. Για να μην είναι μόνη η μαμά, όσο εγώ έλλειπα. Άφησε το δικό της σπιτικό στη θεσσαλονίκη και ήρθε κοντά μας παρόλα τα πρόβληματα υγείας. Κι αυτό το εκτιμάς σε έναν άνθρωπο. Το ότι στις δύσκολες στιγμές ξεχνά τα δικά του πρόβλημα και τρέχει να συμπαρασταθεί.

Με το Μήτσο έχουν μεγάλες αγάπες, και έτσι σήμερα θα είναι παρέα σπίτι. Μου αρέσει που σκέφτομαι ότι κάποιος μένει πίσω. Είναι πάντα όμορφο να ξέρεις ότι κάποιος θα σε καλοσωρίσει όταν επιστρέψεις.

Χιονισμένες απόκριες...


Εγερτήριο νωρίς σήμερα. Με έναν καιρό έξω χάλια. Κάνει απίστευτο κρύο. Ταξίδι αστραπή μέχρι τη θεσσαλονίκη για να τελειώσω επιτέλους με τον οδοντίατρο. Δεν έχω καμιά διάθεση, αλλά πρέπει να γίνει. Και αν και δεν θέλω καθόλου να φύγω από το σπίτι πρέπει να το κάνω. Ζεστό καφέ πριν βγούμε στο κρύο, ντύσιμο γερό και ξεκινάμε.


Είχαμε πολλά χρόνια ακόμη κι εδώ να δούμε τόσα χιόνια. Ίσως να υπάρχει και κάποιος κρυφός λόγος για τούτη τη βαρυχειμωνιά φέτος. Ποιος ξέρει; Πάντως μου αρέσει αυτή η αίσθηση του χιονιού. Ακόμη και του παγωμένου αέρα που κάνει τα μάγουλα να κοκκινίζουν. Αυτά αντιμετωπίζονται με κασκόλ και ζεστά γάντια. Περπατάς και δίχως να κρυώνεις χαίρεσαι το χιόνι.


Στον κήπο συμβαίνουν τρελά πράγματα. Ανθισμένα όλα τα ανοιξιάτικα λουλούδια. Ακόμη και οι βολβοί φούσκωσαν και είναι έτοιμοι να πεταχτούν, μέσα σε τούτη την παγωνιά. Σα χαλί υφασμένο μοιάζει το γρασίδι με τις νιφάδες του χιονιού πάνω του. Και τα χρώματα των ανθισμένων λουλουδιών προσθέτουν πινελιές όμορφες στο χαλί της φύσης.


Μου φαίνεται ότι πρέπει να φέρουμε κι άλλα ξύλα μπροστά. Ο χειμώνας φέτος δε θέλει να φύγει εύκολα. Θυμάμαι παλιά, πριν αρκετά χρόνια απόκριες τέτοιες, χιονισμένες. Τότε ήταν όμορφα, ερχόμασταν για αυτές τις μέρες και δεν μας ενδιέφερε ο καιρός. Τώρα είναι διαφορετικά. Άλλαξαν τα δεδομένα. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τούτον τον αντάρτη χειμώνα που μας παιδεύει.


Ο Μήτσος κάνει ανιχνεύσεις στον κήπο. Βλέπει το χιόνι και χαίρεται κι εκείνος. Τελευταία που το τρίχωμα του έχει μεγαλώσει κάπως, ξεθαρεύει και βγαίνει και στην αυλή. Φαίνεται να έχει ηρεμήσει πια κι αυτός. Όλοι να μπούμε σε έναν ρυθμό. Να βάλουμε βάσεις για την πορεία της ζωής μας από δω και πέρα.


Και μιας και είδε χιόνι, τρίβεται για να γλυτώσει το μπάνιο... αλλά μάλλον άδικα κρυώνει. Μπάνιο θα κάνουμε γιατί έγινε σαν βρεγμένη γάτα. Ώρα να αφήσουμε το σπίτι. Και τη ζεστασιά του. Ώρα να ξεκινήσουμε. Ο Μήτσος θα μείνει σπίτι μαζί με τη γιαγιά. Θα έχει παρέα αυτή τη φορά. Και έτσι φεύγουμε ήσυχοι.