To μάτι χάνεται στο γκρι μπλε της θάλασσας. Στο βάθος το παγόβουνο επιβλητικό, στέκει ακίνητο στη σιωπή της μέρας διαγράφοντας μια πορεία μέσα στο χρόνο.
Ο ουρανός που προσπαθεί να ενωθεί με τη θάλασσα... Να γίνουν ένα. Να σπάσει το μπλε από το άσπρο των νεφελωμάτων. Και το λευκό του παγόβουνου να βαθεί με πινελιές γαλάζιες. Σαν πίνακας ζωγραφικής. Από τα χέρια της φύσης.
Το μπλε της θάλασσας που μοιάζει ονειρικό. Που δε χορταίνεις να το κοιτάς. Κι από πάνω τα σύννεφα λες και χύθηκαν από τα κανάτια του ουρανού για να μπερδευτούν μαζί του. Μαζί με το απόλυτο λευκό του βουνού που στέκει μεγαλόπρεπο μέσα στα παγωμένα νερά.
Μαχαιριές λευκού μέσα στο μπλε. Κομμάτια πάγου που κινούνται αργά, νωχελικά μέσα σε τη τούτη την απέραντη θάλασσα. Βαρκούλες που ταξιδεύουν στο χρόνο. Δίχως να βιάζονται. Δίχως να αναζητούν κανένα λιμάνι. Απλά ταξιδεύουν...
Χρώματα μαγικά. Θάλασσα κι ουρανός. Κι ένας ορίζοντας στο βάθος γεμάτος πινελιές γκρίζες. Απόλυτη σιωπή στη χώρα των πάγων. Μια σιωπή που σπάει μόνο από τους ήχους που κάνει ο πάγος όταν παφλάζει μέσα στο νερό.
Το απόλυτο μπλε σε εναλλαγές με τους τόνους του. Πότε πιο σκούρο και πότε πιο φωτεινό. Αλλού με φως και αλλού με σκιές. Σε μια απόλυτη αρμονία οι αντιθέσεις του.
Βαρκούλες από πάγο. Μέσα στα γαλανά νερά. Με φόντο τα σύννεφα που φουσκώνουν από πάνω τους. Ταξιδεύοντας μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Σε μια σιωπηλή διαδρομή. Γεμάτη από χρώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου