Mολυβιές σε χαρτί υγρό από την αλμύρα της θάλασσας

κλικάρετε στην εικόνα...

Το πρωινό βυθίζεται στη θάλασσα. Ο ήλιος κάνει βουτιά στο θερμαικό. Φυσάει ένα υπέροχο αεράκι. Το πλήθος με παρασύρει. Περπατώ. Κολυμπάω. Ένα χαρτί τσαλακωμένο σέρνεται κάτω από το δέρμα μου. Ο αέρας φτάνει μέσα μου και παρασύρει το χαρτί σε μια τρελή διαδρομή. Το χαρτί ξέρει μόνο να κολυμπάει. Το πλήθος με προσπερνά. Ανύποπτο. Χωρίς να μπορεί να καταλάβει. Δεν έχει ιδέα για το χαρτί που κολυμπάει μέσα μου.

Το χαρτί βρίσκει στο θώρακα μου, ένα ουράνιο τόξο. Στέκεται λίγο στην κορυφή της καμπύλης του, μετά γλιστράει προς κάτω. Παίρνει λίγο από τα χρώματα του και ιριδίζει. Σκαλώνω τα μάτια μου στο πλήθος και κολυμπώ ήρεμα, νωχελικά. Το νερό μέσα μου είναι δροσερό και αβέβαιο. Διάφανο, κρυστάλλινο. Κολυμπώ μέσα στο δίχτυ. Κολυμπώ και περπατώ. Η πόλη μια θάλασσα ανεξιχνίαστη. Ένα δίχτυ έχω κολυμπήσει κυνηγώντας το χαρτί μέσα μου. Θυμάμαι ότι έχω ξανακάνει πολέμο για τα ίδια. Για το ίδιο δίχτυ. Για ένα ουράνιο τόξο. Για το ίδιο χαρτί. Το δίχτυ κλείνει. Περπατώ. Το φως απλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο δρόμος κλείνει και ανοίγει. Το πλήθος ετοιμόρροπο. Δε βλέπω το πρόσωπο του. Συγκεχυμένη φιγούρα σε θέατρο σκηνής. Μια κόκκινη χαρακιά. Μια θολή σκιά που παραμιλά κι εξέχουν μόνο τα άκρα της. Εγώ μια χορογραφία από βαλς, από δίχτυα και εικόνες. Περπατώ. Μέσα μου είναι πολλά γραμμένα. Ψυχές από ασημένια τοπία της θάλασσας. Υποταγμένα πλάσματα στην αήττητη ψυχή της. Κολυμπώ. Τα λόγια στο χαρτί νωτίζονται και φουσκώνουν σαν άμπωτες και παλίρροιες. Φτάνουν στο λαιμό, δε βγαίνουν αλλά με πνίγουν. Περπατώ, Ρίχνω στη θάλασσα ένα ερωτηματικό. Και μετά ένα άλλο. Κάνει θόρυβο όπως βιθύζεται. Λίγο πιο κάτω μια τελεία, που βυθίζεται σαν βαρύδι στο παγωμένο νερό.

Το πρωινό πέφτει αργό και ζεστό δινοντάς μου ένα ανέλπιστο περιθώριο χρόνου διάσωσης, δεμένο σε μια αόρατη αποβάθρα με χοντρό κάβο. Κολυμπώ. Για να κατακτήσω το βυθό που μου αρνείται τη βιολογική μου συνέχεια. Περίγραμμα έχω και είναι αυτό των καραβιών στη θάλασσα. Είμαι μια γαλάζια χοάνη. Ένα μεγάλο κόκκινο φουγάρο. Ο άνεμος εκσπερματώνει στη μέρα και τη γονιμοποιεί. Είμαι ένα γυαλιστερό ψάρι που μέσα του κολυμπάει ένα χαρτί τσαλακωμένο γεμάτο λέξεις και μουντζούρες.