Πάνε δύο χρόνια απ' όταν πρωτόγραψα ενθουσιασμένος περί μπλογκ, και τέσσερα απ' όταν σκάρωσα το πρώτο μου αδέξιο ιστολόγιο στο blogspot.com. Σήμερα ο ενθουσιασμός έχει καταλαγιάσει· τη θέση του έχει πάρει ο εθισμός. Αλλά και ο αναστοχασμός.
Το μέσον με συνεπήρε, κυριολεκτικά: με οδήγησε σε δικούς του δρόμους, με έβαλε να γράψω διαφορετικά, να γευτώ τις ηδονές των υπερδεσμών και της υπερκειμενικής γραφής, να παίξω με μουσικές και βίντεο που μεταμόρφωναν πρωτόγνωρα τις λέξεις. Το μέσον επίσης με οδήγησε σε ανθρώπους, ενδιαφέροντες, λαμπερούς, που τους νιώθω κοντινούς ακόμη κι όταν λείπει η φυσική επαφή. (Λινκ: φαντασιακές κοινότητες - Μaffesoli - Appadurai - Telliard de Chardin - Michel de Certeau [να κοιτάξω κι άλλα: ένα, δύο, τρία ])
Αρκετά με τον εθισμό. Υστερα από 140 ποστ, 1.223 σχόλια, 86.288 αναγνώσεις και άφθονη περιήγηση στο ελληνόφωνο κυρίως μπλόγκινγκ, είναι ώρα για τον περίφημο αναστοχασμό. Φυσικά μπορώ να παρατηρήσω τους άλλους, πολύ καλύτερα από τον εαυτό μου.
Σε γενικές γραμμές, προσυπογράφω και τώρα τη ριψοκίνδυνη εκτίμηση που είχα κάνει προ διετίας (paste): «την ώρα που η γλώσσα της αφήγησης, της κριτικής, του δημόσιου λόγου, ξεψυχάει στα ρηχά των μαζικών μέσων, στον πολτό του λάιφσταϊλ, στη μυρηκαστική πεζογραφία, στην ανία της ακαδημίας, την ίδια ώρα, εκεί, στα εφήμερα κηπάρια του Δικτύου, καλλιεργείται ένα στυλ που είναι προκλητικό, ερεθιστικό του νοός, σαγηνευτικό, τσιτωμένο στα κόκκινα».
Ακουγα τότε το στυλ, τα στυλ, κι αφουγκραζόμουν τα δυνητικά περιεχόμενα, τις κορφές τους. Καθώς εντρύφησα και σε περιεχόμενα, και καθώς σταδιακά οι αναγνώσεις μου έγιναν πιο εκλεκτικές και βάθυναν, είδα ότι τα πιο ελκυστικά γραψίματα προέρχονταν από ώριμους ανθρώπους, συν-πλην σαράντα, ας πούμε. Προφανώς σε αυτούς καθρεφτίζονται το γούστο και το χνώτο μου. Αλλά και σε τριαντάρηδες βρίσκω χρυσό· μαθαίνω, απολαμβάνω, ερεθίζομαι, μεταλαβαίνω μουσικές, ευαισθησίες. Ακολουθώ τα λινκ τους στο YouTube και τις κατεβασιές τους απ' τους σέρβερ. Μαθαίνω: αυτό κυρίως.
Μαθαίνω στην πράξη πώς σχηματίζεται το Web 2.0, πού κυλάνε τα ρυάκια της επικοινωνίας σήμερα, πώς μεταμορφώνεταιι το κείμενο από νήμα σε πολύμιτο ύφασμα, πώς μετασχηματίζεται το νοικοκυριό καθώς δικτυώνεται ευρυζωνικά και παραγγέλνει video on demand (λινκ), πώς αλλάζουν τα κανάλια διανομής περιεχομένου. Αντιλαμβάνομαι τι είναι περιεχόμενο και τι μέσον διανομής, πώς το στυλ μπορεί να δρα παράλληλα με το περιεχόμενο (λινκ: CSS), αντιλαμβάνομαι τέλος ότι και τα παραδοσιακά μήντια, τα χάρτινα ας πούμε, δεν είναι πια τα ίδια· τα αλλάζει ραγδαία ο δικτυακός πολιτισμός, τα μπολιάζει με το νεύρο και την πολυεδρικότητά του, με τις ταχύτητες και τον ακαριαίο χρόνο του.
Οχι, τα χάρτινα μέσα δεν γίνονται Semantic Web 2.0, με copy-paste, αντιγράφοντας λ.χ. την τυπογραφία τoυ WordPress ή ψευτολινκάροντας εδώ κι εκεί, ούτε προσθέτοντας ένθετα για μπλογκ. Η εφημερίδα του 21ου αιώνα (δηλαδή, οι δημοσιογράφοι της) μαθαίνει να προσαρμόζεται στοχαστικά, να επινοεί νέες αφηγήσεις και επιτέλους να ακούει το κοινό της στην ώρα του. Οι αναγνώστες, συχνά, μπορεί να είναι πιο μορφωμένοι και πιο ενήμεροι από τους δημοσιογράφους - τουλάχιστον από τους αλαζόνες δημοσιογράφους που αναπαύονται αυτάρεσκα στις μαραμένες δάφνες του λάιφσταϊλ, του ναρκισισμού χωρίς αίμα, του φτενού power game.
Από την άλλη πλευρά του εκράν τώρα. Πολλοί μπλόγκερ υποφέρουν από παιδικές ασθένειες της δημοσιογραφίας: εντυπωσιοθηρία, αδιασταύρωτη είδηση, αφρόντιστη γλώσσα. (Αλλοι επιμένουν στον ιμπρεσιονισμό του προσωπικού ημερολογίου - είναι άλλη συζήτηση) Δεν απαιτώ επαγγελματικές αρετές από τους ερασιτέχνες, ακριβώς διότι δεν πληρώνονται. Ωστόσο, εφόσον διεκδικούν τη μαζικότητα του μέσου, φέρουν παρόμοια την ηθική ευθύνη έναντι του δυνητικού κοινού. Και ακεραία την ευθύνη για το ψέμα ή την κακογουστιά. Κρίνεται και ο μπλόγκερ, όπως κρίνεται ο κάθε δημοσιολογών.
Είπαμε τα αυτονόητα, ανακάτεψα και κάμποσους όρους χωρίς δυστυχώς τους αναγκαίους εξηγητικούς υπερδεσμούς (χαρτί γαρ). Επιμύθιο: το μπλόγκινγκ, το ελληνικό κυρίως που ξέρω καλύτερα, περνά την παιδική του ηλικία. Θα ωριμάσει καθώς πυκνώνουν οι συνδέσεις ADSL, και καθώς θα μπαίνουν ορμητικά οι νεότερες γενιές των WoW addicts ( γκούγκλισον!) και των άλλων RPG ( ξαναγκούγκλισον!), καθώς οι γεννηθέντες στο γέρμα του 20ού αιώνα, οι γαλακτισμένοι με Web θα γράφουν διαφορετικά. Αλλά τότε όλα αυτά θα τα ονομάζουμε και θα τα εννοούμε διαφορετικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου