31/1/09

Έλα λίγο... μόνο για λίγο...

Κοίταμε αντέχω...


Κρατώ στα χέρια μου έναν ήλιο φωτεινό. Διώχνω μακρυά μου κάθε τι κακόγουστο. Το μόνο που θέλω είναι να στίψω όλον τον ουρανό. Να πλυθώ από αυτόν. Αν τυχόν εκεί που είσαι, εγώ ξαναβρεθώ...

30/1/09

Κράτα με...

Kάτω από την ίδια στέγη,παιδιά ενός ανώτερου θεού...


Η μαμά παρακολουθεί τα παιδιά που μας μιλάνε για τα όνειρα τους... Τα αγόρια πιο λιγομίλητα προτιμούν να παρακολοθούν κι αυτά.

Η Κυριακή που μας πέρασε ήταν πολύ ιδιαίτερη. Μαζί με τα παιδιά της «Στέγης» βγήκαμε για φαγητό. Να γνωριστούμε. Να μιλήσουμε, να δούμε τις ανάγκες τους. Είχα πολύ μεγάλο άγχος πριν την συνάντηση. Σκεφτόμουν πως θα νιώθουν τα παιδιά, τι θα συζητήσουμε... δεν είναι εύκολο να μιλάς σε τόσο τρυφέρες ηλικίες, ειδικά όταν οι ψυχούλες τους είναι γεμάτες πληγές. Η «Στέγη» είναι ένα ίδρυμα της πόλης, που φιλοξενεί παιδιά ορφανά από γονείς ή παιδιά κακοποιημένα. Η «Στέγη» είναι μια καρδιά, ένα σπίτι, ένα χαμόγελο πλατύ για τις ψυχούλες αυτές.


Ο Ηλίας... ένα από τα δύο αγόρια της παρέας μας. Είναι λίγο μελαγχολικός γιατί δεν μπορεί να φάει. Έχει αλλεργία στα πάντα. Δύσκολο αυτό... Προσπαθούμε να διαπραγματευτούμε με την κουζίνα για να είναι το φαγητό του καλό.

Είχαμε δώσει ραντεβού το μεσημέρι στο «ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ». Είμασταν όλοι εκεί στην ώρα μας. Η αλήθεια είναι ότι η επικοινωνία με τα παιδιά έγινε μαγικά και αστραπιαία. Δε χρειάστηκε καμιά προσπάθεια. Μέσα σε λίγα λεπτά το κλίμα ήταν ζεστό και όμορφο και αυτό το νιώθαμε όλοι. Μιλήσαμε, γελάσαμε, μπήκαμε στις ψυχές ο ένας του άλλου. Και πιστέψτε με... όταν οι παιδικές ψυχές σου ανοίγουν τις πόρτες τους, νιώθεις κάτι απροσδιόριστα όμορφο.


Ο Βαλάντης. Με τα υπέροχα μάτια του. Που σε κοιτάζουν και νομίζεις ότι βλέπεις τη θάλασσα μέσα τους...

Εκείνο που με εντυπωσίασε είναι ότι τα παιδιά έχουν όνειρα. Κάνουν σχέδια για το μέλλον. Δεν το έβαλαν κάτω. Σε κάποια στιγμή η κοινωνική λειτουργός γύρισε στο Βαλάντη και του έφερε παράδειγμα τον πατέρα μου, λέγοντας του ότι παρόλο που κι εκείνος είχε μεγαλώσει ορφανός, κατάφερε να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα. Τι παράξενο... παιδιά τόσο μικρά να έχουν την αγωνία για το αν θα τα καταφέρουν στο διάβα της ζωής τους. Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουν. Κι ας μην το ξέρουν ακόμη. Κι ας έχουν το φόβο και την αγωνία μέσα τους. Φαίνεται στα μάτια τους η δίξα για να δημιουργήσουν, για να χτίσουν το δικό τους κόσμο με τον τρόπο που τον ονειρεύονται.


Ο Κώστας τρέχει... έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους μαζί με την Αγγελικούλα και τους ευχαριστούμε... ήταν όλα υπέροχα!


Και κάποιες στιγμές χαλάρωσης μετά το τρέξιμο. Η Αγγελικούλα με τον Κώστα μαζί με τα παιδιά μας.

Τα παιδιά ήξεραν το σπίτι μας. Άλλωστε είμαστε πολύ κοντά με τη Στέγη. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όταν μας ρώτησαν... «Το σπίτι με τους νάνους στον κήπο είναι το δικό σας;» Kαι πέρνωντας θετική απάντηση χαμογέλασαν. Κανονίσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα με τα παιδιά. Από περιπάτους μέχρι εκδρομές αλλά και να ψήσουμε στην αυλή όταν ο καιρός ζεστάνει. Για την ώρα θα ασχοληθούμε με τα μαθήματα. Τα εφόδια τους για ένα καλύτερο μέλλον.


Η Αγγελικούλα φέρνει γλυκά για όλους. Κάνει αστεία στα παιδιά κι εκείνα γελάνε. Μια όμορφη παρέα όλοι μαζί...


Χαμόγελα από τα κορίτσια μας που απολαμβάνουν το γλυκό τους...

Η πρώτη επαφή έγινε. Τώρα πρέπει να χτίσουμε τις βάσεις στην σχέση μας. Και πιστεύω ότι θα τα πάμε περίφημα. Τα παιδιά μας κάλεσαν και στο δικό τους σπίτι, τη Στέγη. Και θα πάμε. Όπως θα έρθουν κι εκείνα στο δικό μας.


Πέρα από τα παιδιά ήταν και πολύς κόσμος δικός μας εκεί. Στο βάθος ο νονός μου με τη νονά μου και ο Κώστας που παίζει με τη Μαρία, την Ιφιγένεια και το Νικόλα μας.

Ήταν μια όμορφη συνάντηση. Με πολλά χαμόγελα, όνειρα, και αυθορμητισμό. Χάρηκα που το κάναμε και ελπίζω ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο για όλους μας. Παιδιά ενός ανώτερου θεού, παλεύοντας για τη ζωή με το κεφάλι ψηλά.

Ανθίζουν ξανά οι νεραντζιές στις βιβλιοθήκες


Το 2000 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2000 και με το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού Διαβάζω για το βιβλίο της «Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές».

Την Τετάρτη ανακοινώθηκε από το Μονομελές Πρωτοδικείο, η άρση της απόσυρσης από τις σχολικές βιβλιοθήκες του βιβλίου της συγγραφέως Έρσης Σωτηροπούλου. Η απόφαση αυτή ελήφθη μετά από σχετική αίτηση της συγγραφέως κατά προηγούμενης απόφασης που αποδέχθηκε αίτημα του δικηγόρου κ.Κώστα Πλεύρη για απόσυρση του βιβλίου. Ο δικηγόρος υποστήριζε ότι το επίμαχο βιβλίο προσβάλει το κοινό και τα ήθη.


Στο σκεπτικό της απόφασης που δικαιώνει τη συγγραφέα, αναφέρεται ότι το επίμαχο έργο είναι λογοτεχνικό και προϊόν καλλιτεχνικής δημιουργίας που δεν πλήττει το αναγνωστικό κοινό. Επιπλέον, όπως αναφέρεται στην απόφαση,«φορείς της ελευθερίας της τέχνης δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες και οι δημιουργοί, αλλά και τα πρόσωπα που απολαμβάνουν το έργο τους και κατά συνέπεια το επικαλούμενο δικαίωμα της προσωπικότητας του κ. Πλεύρη συγκρούεται με αυτό των λοιπών πολιτών στην ελεύθερη ανάγνωση του επίμαχου βιβλίου».

Υπενθυμίζεται ότι η κ. Σωτηροπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε φιλοσοφία και πολιτιστική ανθρωπολογία στη Φλωρεντία και εργάστηκε ως μορφωτική σύμβουλος στην ελληνική πρεσβεία στη Ρώμη. Έχει γράψει ποιήματα, νουβέλες και μυθιστορήματα.

Dust in the wind...

29/1/09

Ένα τραγούδι να αγαπάς...

Βλέμμα γλυκό και όμορφο


Πέρασε πολλά τον τελευταίο καιρό κι ο Μήτσος. Έχασε τη σειρά του και αγρίεψε. Ένιωσε και την εγκατάλειψη, και τη μοναξιά. Είμαι σίγουρη ότι ο Αλέκος είναι πια ορκισμένος εχθρός του. Είναι ο φύλακας, βασανιστής του. Τον κούρεψε, κάτι που δεν αντέχει, τον είχε κλεισμένο σε ένα κλουβί, τον τάιζε κροκέτα. Τι άλλο χειρότερο θα μπορούσε να κάνει;


Φέρνοντας τον πάλι στο σπίτι, ήταν μέσα στα νεύρα. Νομίζω πως ένιωθε και τι γινόταν. Σιγά σιγά όμως ο Μήτσος και μαζί και μεις μπαίνουμε στην καθημερινότητα. Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι η ζωή προχωράει και πάλι. Και είμαι σίγουρη, πως θα ξεπεράσουμε όλοι μαζί αυτό το δύσκολο μονοπάτι που πορευόμαστε.

Στην καρδιά του χειμώνα...


Το σαββατοκύριακο που έφυγε ήταν γεμάτο από πολλές απόψεις. Οι ώρες, λες και βιάζονταν, μας παρέσυραν μαζί τους και δεν άφησαν τις σκέψεις ούτε στιγμή να ξεστρατίσουν. Πολλές οι δουλειές, αλλά και οι υποχρεώσεις και έπρεπε να είμαι σε ετοιμότητα.

Καταρχήν τα ξύλα. Έπρεπε να κοπούν, και να στιβαχτούν μπροστά και να είναι έτοιμα για τούτη τη βδομάδα. Αυτό το ανέλαβε ο Ντάνι. Πάντα έρχεται όταν έχουμε εξωτερικές εργασίες που είναι δύσκολες για μας. Όλο το πρωινό του Σαββάτου δούλεψε και τα ξύλα είναι έτοιμα, στη θέση τους.


Συζητήσαμε και για την κατασκευή του υπόστεγου μόλις ανοίξει ο καιρός. Ήταν μέσα στα σχέδια μας μαζί με τη διαμόρφωση του λαχανόκηπου που δεν υπάρχει πια. Μπορεί να άλλαξαν τα δεδομένα στη ζωή μας, αλλά ότι είχαμε σχεδιάσει θα γίνει. Τώρα νομίζω πως αυτό επιβάλλεται. Οι δουλειές την άνοιξη θα είναι πολλές, αλλά μου αρέσει αυτή η προοπτική.


Τα ξύλα έτοιμα. Σε αναμονή, ενός χειμώνα που ακόμη δεν έχει τελειώσει. Το κρύο ακόμη εδώ πάνω στα βόρεια είναι τσουχτερό. Τα Πιέρια με γυμνό μάτι φαίνονται χιονισμένα.


Το τζάκι αναμμένο συνέχεια, δε σβήνει καθόλου. Είναι μια γλυκειά συντροφιά τούτες τις ώρες.


Κόσμος πολύς καθημερινά. Από νωρίς το πρωί, μέχρι αργά το βράδυ. Και για πρώτη φορά δεν με ενοχλεί. Θέλω να έρχεται κόσμος στο σπίτι μας, πάντα ανοιχτό ήταν. Και έτσι θα μείνει.


Η μαμά και η θεία Στέλλα ετοίμασαν τα γιαπράκια. Δεν τα έκαναν τόσο καλά όσο τα μαγείρευε ο μπαμπάς, αλλά δεν πειράζει. Πίτες, σαρμαδάκια, πρέπει να ετοιμαστούν κι αυτά στην ώρα τους.


Κι εγώ πρέπει να έχω έτοιμο το βιβλίο του μπαμπά. Μικρολεπτομέρειες έμειναν ακόμη, τα δύσκολα έχουν ήδη γίνει.

Ρόδο του ανέμου


-Αν ήμουνα ένα πουλί και μίσευα στα ξένα
πες μου τι θα γινόσουνα να`ρχόσουνα σε μένα.
-Αγέρας θα γινόμουνα,ένα ζεστό μελτέμι
να τυλιγόμουν γύρω σου το σώμα σου μην τρέμει.

-Αν ήμουν δέντρο μοναχό σε ρεματιά σπαρμένο
πες μου πώς θα με σίμωνες για να σε περιμένω.
-Νεράκι θα γινόμουνα μια δροσερή πηγούλα
να μ`έπιναν τα φύλα σου σαν σιγανή βροχούλα.

-Αν θα γινόμουν ξωτικό στα δάση τριγυρνούσα
πες μου τι θα γινόσουνα να μη σε λησμονούσα.
-Διαβάτης θα γινόμουνα τη σκέψη να μου κλέψεις
με τη ματιά σου τη ζεστή να`ρθεις να με μαγέψεις.

-Αν είχα σώμα πέτρινο αν είμουνα ξωκλήσι
πώς θα`χα τη φωνούλα σου να μου γλυκομιλήσει.
-Καμπάνα θα γινόμουνα στ`αμώνι καμωμένη
να ψέλνω για χατήρι σου αιώνια αγαπημένη.

28/1/09

Είδα φως και βγήκα...


Μέσα στο θόλο του ουρανού,νότες θα βρεις αν ψάξεις...

Σταγόνες βροχής,σταγόνες ζωής...


Απόψε έφτασε από το νησί μια σταγόνα βροχής. Κύλησε στην ψυχή μου και την πότισε, όπως η βροχή ποτίζει τα λουλούδια. «Ακολούθησε με...», μου είπε. «Έχω κάτι για σένα...». Φτάνοντας στο σύννεφο της, με έκανε κομμάτι μιας ανθρώπινης αλυσίδας. Μου χάρησε έναν κρίκο φιλίας, όπως τον ονόμασε, και μου τον παρέδωσε μέσα από ένα βραβείο.

Το βραβείο Proximidade αναφέρει... «Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα - την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες.Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ' αυτούς τους συγγραφείς!».

Γλυκειά μου Ελένη, σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και τη φιλία σου. Οι λέξεις μάλλον είναι πολύ μικρές για να σου δείξουν πως νιώθω. Θα σου χαρίσω όμως ένα τραγούδι. Και θα κάνω μια ευχή. «Οι κρίκοι μας να αντέξουν στο χρόνο».


Με τη σειρά μου θα πρέπει να δώσω το βραβείο σε οχτώ αγαπημένους bloggers. Κι εκείνοι να κάνουν το ίδιο, ώστε η αλυσίδα να γίνει ακόμη πιο μεγάλη. Για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ενώσουμε όλους τους κρίκους, ώστε να είναι γερή η αλυσίδα τούτη.

Το βραβείο προσφέρω στους:

«Θραψανιώτης μέχρι κόκκαλο», και στο Νίκο, γιατί μέσα από το blog του με ταξιδεύει, μου μαθαίνει πολλά, μα πάνω από όλα είναι ζεστό και ανθρώπινο. Σαν τον Νίκο. Με το υπέροχο χαμόγελο του. Που σε κάνει να ξεχνάς ότι υπάρχει γύρω μας τόσο ασχήμια.

«Αντίσταση στις γειτονιές», και στο Δημήτρη, γιατί μου έμαθε πως η καλύτερη αντίσταση είναι η δύναμη της ηρεμίας. Γιατί μου έδειξε, ότι ακόμη και στις μέρες μας, υπάρχουν άνθρωποι καθαροί και αληθινοί. Αγωνιστές. Και δεν πειράζει καθόλου που έχουν υψοφοβία. Πάντα θα υπάρχει κάποιος να τους κρατά το χέρι...

«Αelius», και στον Χρήστο, γιατί είναι πραγματικά μονομάχος και δεν φοβάται τους αγώνες, στις αρένες της ζωής. Επίσης, γιατί έχει γερό μνημονικό. Ξέρει εκείνος τι εννοώ...
«Άποψη», και στη Νικούλα, γιατί πέρα από τα blog΄s, είναι η κολλητή μου και την αγαπώ πολύ. Ο δικός μας κρίκος φαίνεται να αντέχει στον χρόνο.

«Νόστιμον Ήμαρ», και στο Δημητρό, γιατί αποδείχτηκε ότι τα θεμέλια που βάλαμε ήταν γερά. Καιρός να συμπληρώσουμε εκείνη την αίτηση... Όσο για τον τίτλο του ακυκλοφόρητου ακόμη βιβλίου σου... νομίζω πως με σημάδεψε.

«Γιώργος», και στον Γιώργο, γιατί είναι ο μοναδικός που με φωνάζει Γλυκεράκι και μου αρέσει πολύ. Και για άλλα πολλά που δεν ξεχνώ...

«Από το μηδέν στο άπειρο», και στο αγαπημένο μου Αντιγονάκη (κι επειδή το έχουν μαζί με τον Ορέστη, θα το προσφέρω και στους δυο), γιατί θα ήθελα αν είχα παιδιά να ήταν σαν και τούτα. Χρειάζεται να γράψω κι άλλα... ; Aυτό τα λέει όλα.

«Ελευθερία», και στην γλυκειά μου Ελευθερίτσα, που τη νιώθω δικό μου άνθρωπο πια. Και δεν την ξεχνώ. Μια Κρητικιά που το λέει η καρδούλα της. Μια γυναίκα, που μπορεί να σε αγγίζει και να σε κάνει να νιώθεις όμορφα μαζί της, ακόμη και από μακρυά.

Θα παραβώ τους κανονισμούς, και θα προσφέρω σε ακόμη δύο άτομα το βραβείο. «Τιμής ένεκεν». Ελπίζω να μην μου κάνουν μήνυση...είμαι λίγο αντιδραστικό με τους κανόνες...

«Ο Κύριος με τα σου», και στον λατρεμένο μου Σπούργο, που όσο κι αν του φανεί παράξενο, μου λείπει πολύ. Εύχομαι να είναι καλά και να τον συναντήσω σύντομα.

«Βlue orizon», και στον φωτεινό ορίζοντα, που χάθηκε και μαζί του πήρε και το φως... Ελπίζω να γυρίσει σύντομα. Ένας ορίζοντας, είναι πάντα ευπρόσδεκτος.

Έξω φυσάει ένας άνεμος που με ταξιδεύει...


Τις ώρες τούτες τις πρωινές, που τρέχουν σαν να θέλουν να προλάβουν κάτι... η ψυχή ταξιδεύει. Τρέχει πίσω, σε μέρες όμορφες. Μέρες με πολύ φως. Με ζεστό ήλιο, μπλε σύννεφα, γεύση αρμύρας και ήχους...

23/1/09

Ταξίδι με τα καραβάκια του παρελθόντος


Μια ιστορία με παιδιά και μυρωδιές. Με εικόνες, χαμόγελα και ξεγνασιά. Ταξίδι στο βάθος του μυαλού εκεί που όλα είναι τακτοποιημένα, σαν εικονίσματα και κοιτούν με μάτια ορθάνοιχτα τους προσκυνητές.

-Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια σαγιονάρα που επιθύμησε να γίνει καράβι...

Τα καλοκαίρια ήταν ο παράδεισος των παιδιών. Με μια φέτα ζυμωτό ψωμί με φρέσκο βούτυρο και μαρμελάδα φράουλα στο χέρι, αράζαμε δίπλα στο μικρό πέτρινο αυλάκι, που καθοδηγούσε το ορμητικό, αφρισμένο νερό μέσα στους μπαχτσέδες..
Εκεί κόβαμε το «σαπούνι της γάτας» και προσπαθούσαμε να κάνουμε αφρό τρίβοντάς το μετά μανίας, μέσα στις παλάμες μας, κι αυτό για να μας κάνει το χατίρι άφριζε και έλιωνε...

Εκεί μια μέρα αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μακρινό ταξίδι...
Το ταξίδι της σαγιονάρας.
Χωμένα, ως πάνω από το γόνατο, στα μπουζένια νερά, αφήσαμε τη μια μας σαγιονάρα να ταξιδέψει... και μείς στο κατόπι της τρέχαμε να προλάβουμε το ταξίδι της...
Ακόμα την ψάχνω εκείνη τη μικρή πράσινη σαγιονάρα με τη μαργαρίτα πάνω της...


-Μια φορά κι έναν καιρό οι βραδιές ήταν γεμάτες αστέρια και πυγολαμπίδες - κωλοφωτιές τις λέγαμε τότε - και φωτάκια φορτηγών πάνω στο βουνό, και μυρωδιές βασιλικού και δυόσμου...

Σκαλοπάτια, δύο, τσιμεντένια, μπροστά στην ξύλινη - ανοιχτή, πάντα ανοιχτή και ξεκλείδωτη - πόρτα.
Άλλοτε καθισμένη στα σκαλιά άκουγα «τους μεγάλους» να αφηγούνται τα κατορθρώματά τους, άλλες πάλι φορές, χωμένη στην αγκαλιά του πατέρα μου, άκουγα το «θέατρο» από το ραδιόφωνο με τα φιλντισένια κουμπιά...

Μα τις περισσότερες βραδιές τις γέμιζε το παιχνίδι: Παιδιά, που στέκουν ακίνητα, σα θίασος μυστικός, παίζουν «αγαλματάκια ακούνητα αμίλητα αγέλαστα».
Μπροστά στη βιτρίνα με τα ξανθά μέλια.
Με θεατές μια σειρά από γυναίκες - μάνες, γιαγιάδες, θείες - που κάθονταν στον ξύλινο κορμό ενός δέντρου και έπλεκαν τις λευκές δαντέλες που θα στολίσουν το μέλλον μας. Σκοποί ακούραστοι των περασμάτων, ζητούσαν πάντα το σύνθημα και το παρασύνθημα μετά από κάθε νεαρή «καλησπέρα».
«-Τίνος παιδί είσαι συ?»

Κι όλα μαζί ...ένα παιχνίδι!
Κρυφτό, τζαμί, σχοινάκι, τσινιά, πόλεμος και ειρήνη, κυνηγητό...
Σκουμπανιάααα κι αμπεμπαμπλόμ και κλειδιά που κριτσιανούν.
Κόκκινες καλές ντομάτες τις πουλούν στην αγορά μια δεκάρα την οκά.
Σας δίνουμε ένα ναύτη που όλο μύγες χάφτει...

Μοσχοβολούσαν τ' αστέρια από τα χαμόγελα,
Η κληματαριά σιγοτραγουδούσε τα κουτσομπολιά των γυναικών
Κι έκρυβε μέχρι τα «εκατό» τα μυστικά του κόσμου όλου.

Καλοκαίρια άγουρα.
Μεσημέρια που μύριζαν χόρτα ξερά και ώριμα ροδάκινα.
Νύχτες που το παιχνίδι ξεγελούσε τους φόβους μας...

21/1/09

Κάτι παλιό,κάτι γλυκό,κάτι ζεστό...


Τρέχουμε χωρίς να γνωρίζουμε το ρυθμό του χρόνου, μα τον προσπερνούμε. Κι ανεβαίνουμε στο πέτρινο πεζουλάκι πριν μας πιάσει.
Χειμώνας και άπειρο. Γεμάτος τραγούδια τετράγωνα, κάρβουνα και ξύλα κάτω από τη σκάλα. Οι αμπάρες σφαλίζουν τις αμέτρητες περιστροφές και τη μυρωδιά του βαρελιού με το κρασί.
Περπατώ στο καλντερίμι δίπλα στην εκκλησία. Φύτρωσαν ανάμεσα στις ακανόνιστα σχηματισμένες πέτρες πρασινάδες και χορτάρια. Οι κριθαρένιες σκούπες τα χτενίζουν απαλά, και οι πεταλωμένες οπλές τα λειαίνουν και τα κάνουν να τραγουδούν. Στη μέση το αυλάκι και πιο δίπλα η μουριά. Το τεφτέρι στο ένα χέρι και στο άλλο τα τρία λουλουδάκια του ΟΜΟ για τη λουλουδιαστή φλιτζάνα. Μετά η μυρωδιά του ξύλου κι ο στριγκός ήχος της κορδέλας, το παλιό γαλάζιο σπίτι με τις ζωγραφιές, και ο κυρ- Πολυνείκης ο μπακάλης.
Πάντα σκοτεινό το μπακάλικο, μα γεμάτο μυρωδιές και θάματα. Σήμερα έχει σύννεφα, και το φως που μπαίνει απ' το μικρό παράθυρο δίπλα στο γραφειάκι του είναι θλιμμένο. Κι αυτός στέκεται πίσω από τον μακρύ ξύλινο πάγκο του, μπροστά από τα βάζα με τις ριγέ τριγωνικές καραμελίτσες με άρωμα κανέλας. Μέχρι το ταβάνι τα ράφια, και μέχρι το πάτωμα η μυρωδιές. Κόκκινο πιπέρι, μπαχάρι, και δίπλα στην είσοδο τα μπισκότα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ τακτοποιημένα μέσα στα κουτιά με το διάφανο καπάκι. Και πίσω από την πόρτα οι κουβαρίστρες, τα μασουράκια, οι «μουλινέδες».
Ρύζι καρολίνα, φακές, σαπούνι γλυκερίνης κόκκινο, και λίγο πετρέλαιο. Στο μικρό χακί τεφτεράκι καταχωρούνται με καλλιγραφικά γράμματα. Και δυο καραμέλες χαρισμένες μέσα στη μια μου χούφτα.

Οι αναμνήσεις μέσα μου σαν ξυλόγλυπτες κρεμάστρες αναρτημένες στους τοίχους της καρδιάς μου, αναμένουν με λαχτάρα να ξεκουράσουν τις θλίψεις μου. Φορώ την ζεστή τους απαλότητα και χουλουλιάζω σαν τη γάτα δίπλα στη φωτιά.

20/1/09

Ένα όμορφο δώρο ελπίδας από το Μαράκι...


Σίγουρα είμαστε ένα μεγάλο σόι. Πενήντα άτομα οι συγγενείς πρώτου βαθμού, δηλαδή τα αδέρφια του μπαμπά και της μαμάς με τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους. Τον τελευταίο καιρό βρεθήκαμε με όλους σχεδόν πολύ κοντά. Μέσα υπάρχουν μικρά παιδιά που έχω να τα δω από μωρά. Υπάρχουν όμως και άλλα, που τα συναντώ αρκετά συχνά. Είναι όμορφο να ανακαλύπτεις τον ψυχισμό ενός παιδιού, να μπορείς να το κάνεις να νιώθει ασφάλεια κοντά σου. Δεν είναι δύσκολο να γίνεις παιδί. Σε παρασύρει μια αύρα και μπαίνεις στο κάστρο της Λιλιπούπολης. Εκεί που έχουν τα παιδιά φυλαγμένα τα όνειρα τους.

Το βέβαιο είναι ότι κάποιους από τους συγγενείς τους έχεις μια αδυναμία. Η δικές μου αδυναμίες είναι δύο. Ο θείος μου ο Σούλης, και η ξαδέρφη μου η Δώρα. Με τη Δώρα σαν μικρά παιδιά περάσαμε όμορφα χρόνια.Κι αυτές οι αναμνήσεις θαρρώ δεν σβήνουν ποτέ. Μένουν ανεξίτηλες μέσα μας. Τώρα υπάρχει και η Μαρία, η κόρη της Δώρας για να μου θυμίζει τη μαμά της όταν ήταν παιδί.


Η Μαρία είναι ένα παιδί γλυκό και ευγενικό. Εκείνο που δεν ήξερα και με έκανε να χαρώ ιδιαίτερα, είναι ότι έχει μεγάλη φαντασία και ζωγραφίζει υπέροχα. Χτες που ήρθε, κάθησε και ζωγραφίσε όλες τις νεράιδες που ήξερε. Ασυνήθιστες γραμμές, παράξενα σχήματα για ένα μικρό παιδί, περίεργα ονόματα. Τη νεράιδα του νερού για παράδειγμα την ονόμασε Νερούλα! Και όλα αυτά τα περίεργα και παράξενα τα βρίσκω υπέροχα!

Οι ζωγραφιές ενός παιδιού δηλώνουν το τι κρύβει στην ψυχή του. Τα χρώματα που χρησιμοποιεί, οι λεπτομέρειες στην εικόνα βοηθούν να μάθεις πολλά. Τα σχέδια της Μαρίας με κάνουν να χαμογελώ. Είναι ζωγραφιές που δεν σε αφήνουν να είσαι σιωπηλός και στεναχωρημένος.


Και παρόλο που η ζωή είναι μια συνεχής εναλλαγή άσπρου και μαύρου πάντα πρέπει να υπάρχει φως και ελπίδα. Θετική σκέψη. Να μένει ο πόνος αλλά να μαλακώνει μέσα μας. Να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, κι όχι χειρότερους. Όταν πονάμε, παίρνουμε ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Και εξαρτάται από μας, πως θα το διαχειριστούμε.

Με τόσες νεράιδες να στέκουν στο γράφειο μου πάνω, δεν μπόρεσε να μην περάσει από το μυαλό μου μια σκέψη τρελή... το πόσο θα ήθελα να έχω ένα μαγικό ραβδάκι. Να το χτυπώ και να εκπληρώνεται κάθε επιθυμία... Να μπορεί να διώχνει τον πόνο από τις ανθρώπινες καρδιές. Και οι σκέψεις αυτές με έκαναν να κλείσω τα μάτια και να κάνω μια ευχή. Με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Να γίνει καλά ένας άνθρωπος που δίνει έναν αγώνα δύσκολο. Ένας δικός μας άνθρωπος. Είμαι εκεί με τη σκέψη μου, και στέλνω όλη μου την αγάπη στους δυο καλούς μου φίλους που κι εκείνοι περνούν ώρες δύσκολες. Είθε οι νεράιδες μας να κάνουν το θαύμα τους...


Εκείνο το βράδυ αργά, τακτοποιώντας τις ζωγραφιές στο γραφείο μου βρήκα αυτό το σημείωμα της Μαρίας. Δεν μπορώ να εκφράσω με λέξεις τι ένιωθα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα σαν κοκόρι περήφανο. Και δεν ντρέπομαι καθόλου γι αυτό...

16/1/09

Αχ μάνα μ’ κάηκα


Την παράσταση «Αχ μάνα μ' κάηκα» του Γιώργου Παφίλη, μια σατιρική ηθογραφία που εκμεταλλεύεται την Αποκριά για να προσφέρει ψυχαγωγία στο κοινό μέσα από κωμικές καταστάσεις, πρόκειται να παρουσιάσει το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κοζάνης για την φετινή Αποκριά.
Το έργο κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου και θα παρουσιάζεται στο θέατρο της Λέσχης Αξιωματικών Φρουράς Κοζάνης (Φίλιππος), μέχρι το Σάββατο 8 Μαρτίου. Συνέντευξη Τύπου για το έργο παραχώρησαν το πρωί της Τρίτης οι συντελεστές της παράστασης.

Για τα δρώμενα της Κοζανίτικης Αποκριάς που ενσωματώθηκαν για πρώτη φορά στη θεατρική έκφραση αναφέρθηκε μεταξύ άλλων η πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ Κούλα Καλογερίδου: «Αποκριά στην Κοζάνη, κάτι μαγικό να συντελείται στην πόλη όλη τη διάρκεια του Δωδεκαήμερου. Όλοι στο δρόμο να χορεύουμε στους ρυθμούς των παραδοσιακών μας τραγουδιών, να κυριαρχεί το ιδιαίτερο γλωσσικό κοζανίτικο ιδίωμα, ο φανός σε κάθε γειτονιά να ξορκίζει τον ατομισμό και την απομόνωση της εποχής μας. Σε όλα αυτά τα δρώμενα της κοζανίτικης Αποκριάς για πρώτη φορά ενσωμάτωσε τη θεατρική έκφραση ως δρώμενο αυτών των εκδηλώσεων, ο Γιώργος Παφίλης».
«Μας δίνεται η ευκαιρία να αγκαλιάσουμε ταλαντούχους ερασιτέχνες δημιουργούς και να συμμετέχουμε στη μαγεία των ημερών» ανέφερε τέλος η ίδια. Να σημειωθεί πως πρόκειται για την πέμπτη συνεργασία του ΔΗΠΕΘΕ με τον Γιώργο Παφίλη για το ανέβασμα θεατρικού του έργου.
Το δικό του κάλεσμα στο κοζανίτικο κοινό να πάει στο θέατρο Φίλιππος και να απολαύσει το έργο κατά το εννιάημερο των παραστάσεων απηύθυνε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Γιάννης Καραχισαρίδης, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στο πρόσωπο του Γιώργου Παφίλη λέγοντας χαρακτηριστικά: «Τον Γιώργο Παφίλη τον γνώρισα πριν δέκα χρόνια και έχουμε μια σιωπηλή συνοδοιπορία όλα αυτά τα χρόνια. Ο Γιώργος Παφίλης είναι πέραν όλων των άλλων, θεατρικός συγγραφέας. Η ηθογραφική αυτή κωμωδία έχει ξαναπαιχθεί και στο παρελθόν. Το ΔΗΠΕΘΕ χρειάζεται να χτίσει και άλλες συνεργασίες με τον Γιώργο Παφίλη γιατί έχει στο συρτάρι κάποια ενδιαφέροντα θεατρικά έργα, πέρα από ηθογραφικές κωμωδίες».
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης και συγγραφέας του «Αχ μάνα 'μ' κάηκα» Γιώργος Παφίλης, χαρακτήρισε το έργο ως ένα βάσανο που τον ταλαιπωρούσε αρκετά χρόνια. «Όταν γράφτηκε το 1992 και παίχτηκε το 1993 το θεωρούσα μια απλή ηθογραφία» υποστηρίζει και συνεχίζει λέγοντας: «Στο πέρασμα των 15 αυτών χρόνων το ξανασκέφτηκα. Το να ασχοληθείς με τον θάνατο και μάλιστα όπως τον παρουσίασα ήταν φοβερά επικίνδυνο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια γελοία παράσταση, αλλά ευτυχώς κατάφερα να κάνω την πρωταγωνίστρια μέσα από την ελαφρομιαλιά της να κατεβάσει από τον βάθρο τους συνήθειες της κοινωνίας εκείνης της Κοζάνης και να τα φέρει ως προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας».
Στην παράσταση αυτή, σύμφωνα με τον κ. Παφίλη «τα ήθη και τα έθιμα της Κοζάνης κατέβηκαν από το βάθρο τους και ανέβηκαν σε μια θεατρική σκηνή, ένα πείραμα δύσκολο. Στόχος δεν ήταν μόνο να ασχοληθούμε με τον θάνατο, έπρεπε να διακωμωδήσουμε την αντιμετώπιση του από τους Κοζανίτες και την Κοζανίτικη οικογένεια.
Διαπίστωσα ότι η πρωταγωνίστρια μέσα από το θάνατο θεωρεί ότι είναι θεία τιμωρία και θεία δίκη προς τον άντρα της που δεν σεβάστηκε ποτέ την σχέση τους και ο θάνατος τους ανδρός της ήταν για αυτή ο λυτρωμός».
Ο ίδιος έκανε αναφορά σε σκηνοθετικά ευρήματα που θα βοηθήσουν την παράσταση από μια σατυρική ηθογραφία να γίνει μια κοινωνική παράσταση που θα φέρει το δραματικό στοιχείο.
Για τη συμμετοχή τους στην παράσταση και τον ρόλο τους μίλησαν όλοι οι συντελεστές της, καλώντας τον κόσμο να σπεύσει να απολαύσει μια παράσταση στην οποία κυριαρχεί το ηθογραφικό στοιχείο.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: ΓΙΩΡΓΟΣ Χαρ. ΠΑΦΙΛΗΣ
Σκηνογραφία:ΓΙΩΡΓΟΣ Χαρ. ΠΑΦΙΛΗΣ
Μελέτη - Εφαρμογή:ΝΙΚΟΣ ΛΑΒΑΝΤΣΙΩΤΗΣ
Μουσική επιμέλεια: ΓΙΩΡΓΟΣ Χαρ. ΠΑΦΙΛΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΝΤΙΑΝΗΣ
Φωτισμοί:ΣΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Βοηθός σκηνοθέτη:ΒΙΚΥ ΤΣΙΦΤΣΗ
Φροντιστήριο-Επιμέλεια κοστουμιών: ΤΑΣΟΥΛΑ ΣΙΜΑΡΑ


Ερμηνεύουν τους ρόλους (με σειρά εμφάνισης)
Δημ΄τρούλτ΄ς: ΤΑΚΗΣ ΣΥΝΔΟΥΚΑΣ
Αφρατή: ΘΕΟΔΩΡΑ ΔΡΑΜΑΛΗ -ΚΟΥΤΣΦΕΤΣΟΥΛΗ
Τιάτιου: ΑΓΓΕΛΑ ΔΗΜΟΥ- ΡΟΥΣΗ
Μπαλάσου: ΓΙΩΡΓΟΣ Χαρ. ΠΑΦΙΛΗΣ
Κώτιας: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΡΙΚΟΣ
Κατιρίν΄ : ΝΟΥΛΑ ΑΛΕΥΡΑ-ΜΑΚΡΟΓΛΟΥ
Λάζους: ΒΙΚΤΟΡΑΣ ΚΟΚΑΛΙΑΡΗΣ
Μαρούσιου: ΔΩΡΑ ΣΙΑΛΒΕΡΑ


Πηγή www.soyrdos.gr

Το Γιώργο Παφίλη τον είδα για πρώτη φορά στην παράσταση «Μπάκα Μάκα πάκα πάκα». Ήμουν μικρή τότε. Πήγαμε στο θέατρο με τη γιαγιά και τον παππού. Παρόλο που δεν καταλάβαινα σχεδόν τίποτα μιας και η παράσταση ήταν στην Κοζανίτικη διάλεκτο, θυμάμαι ότι γέλασα με την ψυχή μου.Και μόνο ο τίτλος του έργου έφτανε για να μην τον ξεχάσω ποτέ και να συνεχίσει να είναι μια ευχάριστη ανάμνηση. Για το Γιώργο Παφίλη τα λόγια είναι περιττά. Θαρρώ πως ακόμη κι εμείς που ζήσαμε πολλά χρόνια μακρυά από την Κοζάνη γνωρίζουμε τον άνθρωπο που με τα έργα του και το πηγαίο ταλέντο του μας χάρισε ώρες γέλιου και προβληματισμού.

O Iπποκράτης,ο μονομάχος,κι εγώ


Μερικές φορές, κάποια πρωινά με τον καφέ και μέσα σε μια απόλυτη ησυχία, ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου και προσπαθώ να τις βάλω σε σειρά. Να τυλίξω τα κουβαράκια για να είναι τακτοποιημένα στα συρταράκια του μυαλού. Τις τελευταίες μέρες λείπει η ησυχία. Το σπίτι είναι συνεχώς γεμάτο κόσμο από το πρωί μέχρι και αργά το βράδυ. Νιώθω ότι πολλά από τα θέλω μου καταχωνιάστηκαν, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.


Με ο τζάκι αναμμένο, μέσα σε μια ζέστη λυτρωτική οι σκέψεις μοιάζει να τρέχουν σαν τρελές. Αλλάζουν σειρά και θέση τόσο γρήγορα, που καμιά φορά μπερδεύονται. Έτσι και σήμερα. Ξεκίνησαν με τον Ιπποκράτη, τον όρκο του και κάποιες σκέψεις με αναπάντητα γιατί. Πέρασαν σε κρύα δωμάτια εντατικής, έκαναν μια στάση, έδωσαν εικόνες που πονάνε και μετά χάθηκαν. Το ίδιο ξαφνικά, όπως είχαν έρθει. Κι ύστερα οι σκέψεις πέρασαν στον μονομάχο... που μπήκε στη ζωή μου πολύ απρόσμενα.Θυμάμαι ότι στις αρχές μου έδινε κονταριές κι εγώ προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί. Γιατί με κέντριζε, γιατί με πονούσε, γιατί με έκανε να βγαίνω από τα ρούχα μου.Αν και ο θυμός αυτός ήταν αλλιώτικος. Πάντα κατέληγε σε σκέψη και προβληματισμό υγιή και εποικοδομητικό.


Ο μονομάχος στέκεται δίπλα μου έως και σήμερα. Παρόλο που ποτέ δεν μου χάιδεψε τα αυτιά, παρόλο που ήταν σκληρός απέναντι μου κάποιες φορές, απέδειξε ότι όλα τα έκανε επειδή με νοιαζόταν. Εκείνο που τώρα σκέφτομαι και με κάνει να νιώθω όμορφα, είναι ότι ο μονομάχος όσα έλεγε τα πίστευε. Δεν πήρε πίσω καμιά κουβέντα του. Τα κράτησε όλα. Παράξενο για τις μέρες μας. Οι περισσότεροι λένε εύκολα λόγια και μετά τα πετάνε. Τα ξεχνάνε. Αλλάζουν στάσεις και συμπεριφορές ανάλογα με τις εποχές. Έτσι φαίνεται... δίχως να έχουν τα κότσια να μιλήσουν για το τι άλλαξε μέσα τους.


Ο καθένας έχει τα δικά του καμπανάκια. Καμπανάκια που χτυπούν συνέχεια μέσα στο μυαλό. Που κουδουνίζουν κάθε φορά που οι πράξεις δεν συμβαδίζουν με τα λόγια. Εύχομαι ο μονομάχος να συνεχίσει να με κεντρίζει. Να με κάνει να σκέφτομαι. Να υπάρχει στη ζωή μου. Γιατί ζωή δίχως μονομαχίες δεν γίνεται. Αρκεί να είναι τίμιες και με χτυπήματα καθαρά.

9/1/09

Αχ, Ελλάδα σ' αγαπώ...


Γιατί δεν αγαπώ τη σημερινή Ελλάδα; Εύκολο. Ο καθένας μπορεί να γράψει (ειδικά τώρα) ολόκληρους τόμους γι' αυτό.

Τo δύσκολο είναι το αντίθετο. Γιατί αγαπάω την Ελλάδα; Θα προσπαθήσω να απαριθμήσω τους λόγους που με κάνουν να αγαπάω τη χώρα μου, ακόμα κι αν φανούν παιδαριώδεις.

Λοιπόν, αγαπάω την ελληνική φύση, το τοπίο της. Κάτι γίνεται όταν αράζω κάτω από λεμονιές, συκιές και πεύκα, όταν κρύβομαι από το ανελέητο φως σ' ένα σκιερό βραχάκι μιας γυμνής παραλίας. Γίνομαι ολόκληρη.

Αγαπάω το ελληνικό «παιδικό». Είμαστε ακόμα πιτσιρίκια, άτακτα, απείθαρχα, μας αρέσει να αμφισβητούμε, να παίρνουμε το χαρτζιλίκι των μεγάλων και να το τρώμε σε τσιχλόφουσκες αντί να το «αποταμιεύουμε» για ένα σοβαρό μέλλον. Μας λένε αεριτζήδες, εμείς απλώς καταλαβαίνουμε ότι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες.

Αγαπάω τους σπαραξικάρδιους στίχους των τραγουδιών της πίστας, την κλειστοφοβική ποίηση της Νικολακοπούλου, τη ρομαντική μουντρουχιά των Active Member, τα πολλά κιλά τρέλας του Ρασούλη. Κόβομαι για vintage Σαββόπουλο. Αγαπάω τους ταξιτζήδες, τις διπλές πίτες με γύρο, τους περιπτεράδες, τους καραγκιοζοπαίκτες, τους «φεύγα» γέρους στο Ζάππειο.

Αγαπάω τα συνθήματα σε δρόμους, τοίχους και γήπεδα. Αγαπώ το Λεμονοδάσος, τη βόρεια Κέρκυρα, όλες τις Κυκλάδες και όλες τις θείες της Σκιάθου που έμειναν απαράλλαχτες από τα χρόνια του Παπαδιαμάντη.

Αγαπάω ένα χωριό τέρμα Θεού στην Τήνο, που συμπτωματικά λέγεται «Αγάπη»... Αγαπάω τους ποιητές μας, επειδή ζωγράφισαν με λέξεις την Ελλάδα που όλοι έχουμε στην καρδιά μας, γλυκιά και πικρή, ηρωίδα και κότα, αγία και πόρνη. Δεν αγαπώ απλώς την Ελλάδα, τη λατρεύω. Αρνούμαι να την ανταλλάξω με το ξεπουλημένο μπορντέλο που μου αντιπροτείνουν να αποδεχτώ ως πατρίδα.

Δεν θα μασήσω. Αυτό που αγαπώ εγώ αισθάνομαι ότι βαστάει γερά, σε γερά θεμέλια. Δεν είμαι μόνη μου. Δεν είμαστε μόνοι μας. Δεν το πιστεύετε; Ε, ας βγούμε να μετρηθούμε. Κι αν τα πληκτρολόγια δεν είναι αρκετά, υπάρχει πάντα και ο δρόμος. Που, ως γνωστόν, γράφει τη δική του ιστορία.

Τελικά, η χώρα αυτή όσο και να μας πληγώνει καθημερινά, έχει κερδίσει την καρδιά μας.

7/1/09

Σχετικά με μάγισσες και άλλα παραμύθια...


Οι μάγισσες, στην πλειοψηφία τους, έχουν σκούπα. Μ' αυτήν κόβουν βόλτες στον αέρα κι όταν περπατάνε στο δάσος σβήνουνε τα ίχνη που αφήνουν ξοπίσω τους σκουπίζοντας το χώμα. Ετσι κανείς δεν τις βρίσκει, κανείς δεν τις ακολουθεί. Σκούπα κρατάνε και οι καθαρίστριες ως άλλες μάγισσες και σκουπίζουνε τα ίχνη τα δικά μας. Αυτά που αφήνουμε στο πέρασμά μας, φτύνοντας, πετώντας αποφάγια κι αποτσίγαρα, τσίχλες και καθετί. Απολυμαίνουν τα χερούλια στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία και το τρένο, ξύνουν τις λάσπες απ' τους δημόσιους χώρους και γυαλίζουν τα τζάμια στο μετρό, για να καθρεφτίζουμε τη φάτσα μας και να δούμε αν είμαστε ωραίοι λίγο πριν κατέβουμε στη στάση μας. Τις προσπερνάμε αδιάφορα ή αποφεύγουμε και να τις αγγίξουμε ακόμα σαν να 'χουν πάνω τους όλες τις βρομιές μας. Εκείνες όμως, απ' τις βρομιές μας παθαίνουν καρκίνο, έχουν αναπνευστικά προβλήματα και γδαρμένα χέρια απ' τις χλωρίνες και τ' απορρυπαντικά, πρησμένα πόδια με κιρσούς και μέση κομμένη στα δύο. Παρ' όλα αυτά η δουλειά τους δεν συγκαταλέγεται στα βαρέα κι ανθυγιεινά. Καλή φάση. Μαγική. Μαγικά κι όσα βρόμικα παίζονται μέσα στις εταιρίες που δουλεύουν. Ωστόσο, αν μια καθαρίστρια κάνει να τρίψει αυτού του είδους τις βρομιές, τότε δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Ενοχλεί. Και επομένως μετατίθεται δυσμενώς σε δύσκολο πόστο, απολύεται ή τη λούζουν με βιτριόλι στο πρόσωπο. Τόσο απλά και εκσυγχρονισμένα.

Παραδείγματος χάριν, παραμονές γιορτών η Κωνσταντίνα Κούνεβα, καθαρίστρια στο σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι. Πριν από κάποια χρόνια ήταν ιστορικός επιστήμονας στη Βουλγαρία. Ως και λίγες μέρες πριν από τις γιορτές, είχε μια σκούπα και καθάριζε τα ίχνη μας.

Σαν μάγισσα κι αυτή σε κακό παραμύθι. Λένε ότι μίλαγε πολύ, ότι διαμαρτυρόταν ανοιχτά για τα προβλήματα του κλάδου της. Ηταν στόχος που επετεύχθη κατάμουτρα και παραδειγματικά. Τώρα έχει ένα κρεβάτι στον Ευαγγελισμό και μόνιμα σημάδια απ' το βιτριόλι. Ο φταίχτης κρύφτηκε σαν σκόνη κάτω απ' το χαλί. Μα το κυνήγι μαγισσών άρχισε.

Αυτή η ιστορία, με έκανε να σκεφτώ πολύ. Τι σόι άνθρωποι υπάρχουν και κυκλοφορούν ανάμμεσά μας. Πως κρύβουν με τόση μαεστρία το πρόσωπο τους και μοιάζουν με αγγέλους που έπεσαν από τον ουρανό. Αυτοί οι ίδιοι που μπορούν και διαπράττουν όλα αυτά τα εγκλήματα και που κανείς μας δεν μπορεί να τους υποψιαστεί, υπάρχουν γύρω μας. Δίπλα μας.

Ντρέπομαι για όλα αυτά. Και νιώθω θυμό. Ελπίζω κάποια μέρα σε τούτη τη χώρα να πάψουμε να κρύβουμε τη σκόνη κάτω από το χαλί. Να μάθουμε ότι η καθαριότητα είναι μεγάλη υπόθεση.Βέβαια πρέπει να ξεκινήσει ο καθένας από τον εαυτό του. Έτσι, ίσως βρούμε άκρη...

5/1/09

Eίπα συγνώμη στη ζωή πρώτη φορά...


Είχα πολλά χρόνια να δω τέτοιο χειμώνα. Τόσο χιόνι και τέτοιο κρύο. Το σκηνικό ταιριάζει απόλυτα με τις μέρες που ζούμε...


Παγωμένες. Μουδιασμένες κι εμείς, προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να νιώσουμε ζεστασιά...


Όλα κινούνται αργά. Το τοπίο μοιάζει απόκοσμο αλλά και όμορφο συνάμα. Το απόλυτο λευκό.Το λευκό του χειμώνα που σκεπάζει τα πάντα...


Σκεπάζει ότι έχουμε στις καρδιές μας. Το κρατά ζεστό. Αφήνει το κρύο και την παγωνιά μακρυά μας. Να μην μας αγγίζει...


Ο Μήτσος μάλλον έχει πάθει μελαγχολία. Δε σηκώνεται από το καλαθάκι του. Εκεί καθισμένος όλη μέρα. Και όταν πρέπει να βγει έξω τρέμει σαν το ψάρι...


Έχει μεγάλες φροντίδες ένα σπίτι το χειμώνα. Να καθαρίσεις τα χιόνια, να κόψεις ξύλα, να φροντίζεις τα λουλούδια,τα ζωντανά του. Μου αρέσει που τα κάνω όλα αυτά. Μου αρέσει που δεν έχω ώρες για να κάθομαι. Σκέφτομαι λιγότερο...


Και μετά όταν πέφτει το βράδυ κοντά στο αναμμένο τζάκι να κοιτάς τη φωτιά. Να χάνεσαι μέσα στις φλόγες της. Να ταξιδεύεις... εκεί που αγαπάς. Εκεί που η καρδιά γλυκαίνει και νιώθει όμορφα...


Τούτο τον χειμώνα θα τον θυμάμαι. Το ξέρω ότι θα είναι πάντα μέσα μου. Εικόνες... πολλές εικόνες... άσπρες και μαύρες. Εικόνες ζωής...


Και το λατρεμένο μου ελατάκι έτσι μέσα στα χιόνια θα μου φέρνει πάντα ένα χαμογέλο στα χείλη. Μια όμορφη ανάμνηση, γλυκειά...


Λευκός κλοιός γύρω μας. Όλα παγωμένα. Ανάσες, λόγια, μνήμες, όλα μοιάζουν σαν να σταμάτησαν. Κι όμως... όλα κινούνται...


Βαρυχειμωνιά φέτος. Ακόμη και στις καρδιές μας. Μα ακόμη κι έτσι είναι όμορφα... και ο χειμώνας παραμένει η αγαπημένη μου εποχή. Το μαύρο και το άσπρο παίζουν γύρω μας. Μέχρι να έρθει η άνοιξη...