Σταγόνες βροχής,σταγόνες ζωής...

Απόψε έφτασε από το νησί μια σταγόνα βροχής. Κύλησε στην ψυχή μου και την πότισε, όπως η βροχή ποτίζει τα λουλούδια. «Ακολούθησε με...», μου είπε. «Έχω κάτι για σένα...». Φτάνοντας στο σύννεφο της, με έκανε κομμάτι μιας ανθρώπινης αλυσίδας. Μου χάρησε έναν κρίκο φιλίας, όπως τον ονόμασε, και μου τον παρέδωσε μέσα από ένα βραβείο.

Το βραβείο Proximidade αναφέρει... «Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα - την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες.Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ' αυτούς τους συγγραφείς!».

Γλυκειά μου Ελένη, σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και τη φιλία σου. Οι λέξεις μάλλον είναι πολύ μικρές για να σου δείξουν πως νιώθω. Θα σου χαρίσω όμως ένα τραγούδι. Και θα κάνω μια ευχή. «Οι κρίκοι μας να αντέξουν στο χρόνο».


Με τη σειρά μου θα πρέπει να δώσω το βραβείο σε οχτώ αγαπημένους bloggers. Κι εκείνοι να κάνουν το ίδιο, ώστε η αλυσίδα να γίνει ακόμη πιο μεγάλη. Για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ενώσουμε όλους τους κρίκους, ώστε να είναι γερή η αλυσίδα τούτη.

Το βραβείο προσφέρω στους:

«Θραψανιώτης μέχρι κόκκαλο», και στο Νίκο, γιατί μέσα από το blog του με ταξιδεύει, μου μαθαίνει πολλά, μα πάνω από όλα είναι ζεστό και ανθρώπινο. Σαν τον Νίκο. Με το υπέροχο χαμόγελο του. Που σε κάνει να ξεχνάς ότι υπάρχει γύρω μας τόσο ασχήμια.

«Αντίσταση στις γειτονιές», και στο Δημήτρη, γιατί μου έμαθε πως η καλύτερη αντίσταση είναι η δύναμη της ηρεμίας. Γιατί μου έδειξε, ότι ακόμη και στις μέρες μας, υπάρχουν άνθρωποι καθαροί και αληθινοί. Αγωνιστές. Και δεν πειράζει καθόλου που έχουν υψοφοβία. Πάντα θα υπάρχει κάποιος να τους κρατά το χέρι...

«Αelius», και στον Χρήστο, γιατί είναι πραγματικά μονομάχος και δεν φοβάται τους αγώνες, στις αρένες της ζωής. Επίσης, γιατί έχει γερό μνημονικό. Ξέρει εκείνος τι εννοώ...
«Άποψη», και στη Νικούλα, γιατί πέρα από τα blog΄s, είναι η κολλητή μου και την αγαπώ πολύ. Ο δικός μας κρίκος φαίνεται να αντέχει στον χρόνο.

«Νόστιμον Ήμαρ», και στο Δημητρό, γιατί αποδείχτηκε ότι τα θεμέλια που βάλαμε ήταν γερά. Καιρός να συμπληρώσουμε εκείνη την αίτηση... Όσο για τον τίτλο του ακυκλοφόρητου ακόμη βιβλίου σου... νομίζω πως με σημάδεψε.

«Γιώργος», και στον Γιώργο, γιατί είναι ο μοναδικός που με φωνάζει Γλυκεράκι και μου αρέσει πολύ. Και για άλλα πολλά που δεν ξεχνώ...

«Από το μηδέν στο άπειρο», και στο αγαπημένο μου Αντιγονάκη (κι επειδή το έχουν μαζί με τον Ορέστη, θα το προσφέρω και στους δυο), γιατί θα ήθελα αν είχα παιδιά να ήταν σαν και τούτα. Χρειάζεται να γράψω κι άλλα... ; Aυτό τα λέει όλα.

«Ελευθερία», και στην γλυκειά μου Ελευθερίτσα, που τη νιώθω δικό μου άνθρωπο πια. Και δεν την ξεχνώ. Μια Κρητικιά που το λέει η καρδούλα της. Μια γυναίκα, που μπορεί να σε αγγίζει και να σε κάνει να νιώθεις όμορφα μαζί της, ακόμη και από μακρυά.

Θα παραβώ τους κανονισμούς, και θα προσφέρω σε ακόμη δύο άτομα το βραβείο. «Τιμής ένεκεν». Ελπίζω να μην μου κάνουν μήνυση...είμαι λίγο αντιδραστικό με τους κανόνες...

«Ο Κύριος με τα σου», και στον λατρεμένο μου Σπούργο, που όσο κι αν του φανεί παράξενο, μου λείπει πολύ. Εύχομαι να είναι καλά και να τον συναντήσω σύντομα.

«Βlue orizon», και στον φωτεινό ορίζοντα, που χάθηκε και μαζί του πήρε και το φως... Ελπίζω να γυρίσει σύντομα. Ένας ορίζοντας, είναι πάντα ευπρόσδεκτος.