Kάτω από την ίδια στέγη,παιδιά ενός ανώτερου θεού...

Η μαμά παρακολουθεί τα παιδιά που μας μιλάνε για τα όνειρα τους... Τα αγόρια πιο λιγομίλητα προτιμούν να παρακολοθούν κι αυτά.

Η Κυριακή που μας πέρασε ήταν πολύ ιδιαίτερη. Μαζί με τα παιδιά της «Στέγης» βγήκαμε για φαγητό. Να γνωριστούμε. Να μιλήσουμε, να δούμε τις ανάγκες τους. Είχα πολύ μεγάλο άγχος πριν την συνάντηση. Σκεφτόμουν πως θα νιώθουν τα παιδιά, τι θα συζητήσουμε... δεν είναι εύκολο να μιλάς σε τόσο τρυφέρες ηλικίες, ειδικά όταν οι ψυχούλες τους είναι γεμάτες πληγές. Η «Στέγη» είναι ένα ίδρυμα της πόλης, που φιλοξενεί παιδιά ορφανά από γονείς ή παιδιά κακοποιημένα. Η «Στέγη» είναι μια καρδιά, ένα σπίτι, ένα χαμόγελο πλατύ για τις ψυχούλες αυτές.


Ο Ηλίας... ένα από τα δύο αγόρια της παρέας μας. Είναι λίγο μελαγχολικός γιατί δεν μπορεί να φάει. Έχει αλλεργία στα πάντα. Δύσκολο αυτό... Προσπαθούμε να διαπραγματευτούμε με την κουζίνα για να είναι το φαγητό του καλό.

Είχαμε δώσει ραντεβού το μεσημέρι στο «ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ». Είμασταν όλοι εκεί στην ώρα μας. Η αλήθεια είναι ότι η επικοινωνία με τα παιδιά έγινε μαγικά και αστραπιαία. Δε χρειάστηκε καμιά προσπάθεια. Μέσα σε λίγα λεπτά το κλίμα ήταν ζεστό και όμορφο και αυτό το νιώθαμε όλοι. Μιλήσαμε, γελάσαμε, μπήκαμε στις ψυχές ο ένας του άλλου. Και πιστέψτε με... όταν οι παιδικές ψυχές σου ανοίγουν τις πόρτες τους, νιώθεις κάτι απροσδιόριστα όμορφο.


Ο Βαλάντης. Με τα υπέροχα μάτια του. Που σε κοιτάζουν και νομίζεις ότι βλέπεις τη θάλασσα μέσα τους...

Εκείνο που με εντυπωσίασε είναι ότι τα παιδιά έχουν όνειρα. Κάνουν σχέδια για το μέλλον. Δεν το έβαλαν κάτω. Σε κάποια στιγμή η κοινωνική λειτουργός γύρισε στο Βαλάντη και του έφερε παράδειγμα τον πατέρα μου, λέγοντας του ότι παρόλο που κι εκείνος είχε μεγαλώσει ορφανός, κατάφερε να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα. Τι παράξενο... παιδιά τόσο μικρά να έχουν την αγωνία για το αν θα τα καταφέρουν στο διάβα της ζωής τους. Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουν. Κι ας μην το ξέρουν ακόμη. Κι ας έχουν το φόβο και την αγωνία μέσα τους. Φαίνεται στα μάτια τους η δίξα για να δημιουργήσουν, για να χτίσουν το δικό τους κόσμο με τον τρόπο που τον ονειρεύονται.


Ο Κώστας τρέχει... έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους μαζί με την Αγγελικούλα και τους ευχαριστούμε... ήταν όλα υπέροχα!


Και κάποιες στιγμές χαλάρωσης μετά το τρέξιμο. Η Αγγελικούλα με τον Κώστα μαζί με τα παιδιά μας.

Τα παιδιά ήξεραν το σπίτι μας. Άλλωστε είμαστε πολύ κοντά με τη Στέγη. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όταν μας ρώτησαν... «Το σπίτι με τους νάνους στον κήπο είναι το δικό σας;» Kαι πέρνωντας θετική απάντηση χαμογέλασαν. Κανονίσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα με τα παιδιά. Από περιπάτους μέχρι εκδρομές αλλά και να ψήσουμε στην αυλή όταν ο καιρός ζεστάνει. Για την ώρα θα ασχοληθούμε με τα μαθήματα. Τα εφόδια τους για ένα καλύτερο μέλλον.


Η Αγγελικούλα φέρνει γλυκά για όλους. Κάνει αστεία στα παιδιά κι εκείνα γελάνε. Μια όμορφη παρέα όλοι μαζί...


Χαμόγελα από τα κορίτσια μας που απολαμβάνουν το γλυκό τους...

Η πρώτη επαφή έγινε. Τώρα πρέπει να χτίσουμε τις βάσεις στην σχέση μας. Και πιστεύω ότι θα τα πάμε περίφημα. Τα παιδιά μας κάλεσαν και στο δικό τους σπίτι, τη Στέγη. Και θα πάμε. Όπως θα έρθουν κι εκείνα στο δικό μας.


Πέρα από τα παιδιά ήταν και πολύς κόσμος δικός μας εκεί. Στο βάθος ο νονός μου με τη νονά μου και ο Κώστας που παίζει με τη Μαρία, την Ιφιγένεια και το Νικόλα μας.

Ήταν μια όμορφη συνάντηση. Με πολλά χαμόγελα, όνειρα, και αυθορμητισμό. Χάρηκα που το κάναμε και ελπίζω ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο για όλους μας. Παιδιά ενός ανώτερου θεού, παλεύοντας για τη ζωή με το κεφάλι ψηλά.