Σίγουρα είμαστε ένα μεγάλο σόι. Πενήντα άτομα οι συγγενείς πρώτου βαθμού, δηλαδή τα αδέρφια του μπαμπά και της μαμάς με τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους. Τον τελευταίο καιρό βρεθήκαμε με όλους σχεδόν πολύ κοντά. Μέσα υπάρχουν μικρά παιδιά που έχω να τα δω από μωρά. Υπάρχουν όμως και άλλα, που τα συναντώ αρκετά συχνά. Είναι όμορφο να ανακαλύπτεις τον ψυχισμό ενός παιδιού, να μπορείς να το κάνεις να νιώθει ασφάλεια κοντά σου. Δεν είναι δύσκολο να γίνεις παιδί. Σε παρασύρει μια αύρα και μπαίνεις στο κάστρο της Λιλιπούπολης. Εκεί που έχουν τα παιδιά φυλαγμένα τα όνειρα τους.
Το βέβαιο είναι ότι κάποιους από τους συγγενείς τους έχεις μια αδυναμία. Η δικές μου αδυναμίες είναι δύο. Ο θείος μου ο Σούλης, και η ξαδέρφη μου η Δώρα. Με τη Δώρα σαν μικρά παιδιά περάσαμε όμορφα χρόνια.Κι αυτές οι αναμνήσεις θαρρώ δεν σβήνουν ποτέ. Μένουν ανεξίτηλες μέσα μας. Τώρα υπάρχει και η Μαρία, η κόρη της Δώρας για να μου θυμίζει τη μαμά της όταν ήταν παιδί.
Η Μαρία είναι ένα παιδί γλυκό και ευγενικό. Εκείνο που δεν ήξερα και με έκανε να χαρώ ιδιαίτερα, είναι ότι έχει μεγάλη φαντασία και ζωγραφίζει υπέροχα. Χτες που ήρθε, κάθησε και ζωγραφίσε όλες τις νεράιδες που ήξερε. Ασυνήθιστες γραμμές, παράξενα σχήματα για ένα μικρό παιδί, περίεργα ονόματα. Τη νεράιδα του νερού για παράδειγμα την ονόμασε Νερούλα! Και όλα αυτά τα περίεργα και παράξενα τα βρίσκω υπέροχα!
Οι ζωγραφιές ενός παιδιού δηλώνουν το τι κρύβει στην ψυχή του. Τα χρώματα που χρησιμοποιεί, οι λεπτομέρειες στην εικόνα βοηθούν να μάθεις πολλά. Τα σχέδια της Μαρίας με κάνουν να χαμογελώ. Είναι ζωγραφιές που δεν σε αφήνουν να είσαι σιωπηλός και στεναχωρημένος.
Και παρόλο που η ζωή είναι μια συνεχής εναλλαγή άσπρου και μαύρου πάντα πρέπει να υπάρχει φως και ελπίδα. Θετική σκέψη. Να μένει ο πόνος αλλά να μαλακώνει μέσα μας. Να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, κι όχι χειρότερους. Όταν πονάμε, παίρνουμε ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Και εξαρτάται από μας, πως θα το διαχειριστούμε.
Με τόσες νεράιδες να στέκουν στο γράφειο μου πάνω, δεν μπόρεσε να μην περάσει από το μυαλό μου μια σκέψη τρελή... το πόσο θα ήθελα να έχω ένα μαγικό ραβδάκι. Να το χτυπώ και να εκπληρώνεται κάθε επιθυμία... Να μπορεί να διώχνει τον πόνο από τις ανθρώπινες καρδιές. Και οι σκέψεις αυτές με έκαναν να κλείσω τα μάτια και να κάνω μια ευχή. Με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Να γίνει καλά ένας άνθρωπος που δίνει έναν αγώνα δύσκολο. Ένας δικός μας άνθρωπος. Είμαι εκεί με τη σκέψη μου, και στέλνω όλη μου την αγάπη στους δυο καλούς μου φίλους που κι εκείνοι περνούν ώρες δύσκολες. Είθε οι νεράιδες μας να κάνουν το θαύμα τους...
Εκείνο το βράδυ αργά, τακτοποιώντας τις ζωγραφιές στο γραφείο μου βρήκα αυτό το σημείωμα της Μαρίας. Δεν μπορώ να εκφράσω με λέξεις τι ένιωθα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα σαν κοκόρι περήφανο. Και δεν ντρέπομαι καθόλου γι αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου