Eίπα συγνώμη στη ζωή πρώτη φορά...

Είχα πολλά χρόνια να δω τέτοιο χειμώνα. Τόσο χιόνι και τέτοιο κρύο. Το σκηνικό ταιριάζει απόλυτα με τις μέρες που ζούμε...


Παγωμένες. Μουδιασμένες κι εμείς, προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να νιώσουμε ζεστασιά...


Όλα κινούνται αργά. Το τοπίο μοιάζει απόκοσμο αλλά και όμορφο συνάμα. Το απόλυτο λευκό.Το λευκό του χειμώνα που σκεπάζει τα πάντα...


Σκεπάζει ότι έχουμε στις καρδιές μας. Το κρατά ζεστό. Αφήνει το κρύο και την παγωνιά μακρυά μας. Να μην μας αγγίζει...


Ο Μήτσος μάλλον έχει πάθει μελαγχολία. Δε σηκώνεται από το καλαθάκι του. Εκεί καθισμένος όλη μέρα. Και όταν πρέπει να βγει έξω τρέμει σαν το ψάρι...


Έχει μεγάλες φροντίδες ένα σπίτι το χειμώνα. Να καθαρίσεις τα χιόνια, να κόψεις ξύλα, να φροντίζεις τα λουλούδια,τα ζωντανά του. Μου αρέσει που τα κάνω όλα αυτά. Μου αρέσει που δεν έχω ώρες για να κάθομαι. Σκέφτομαι λιγότερο...


Και μετά όταν πέφτει το βράδυ κοντά στο αναμμένο τζάκι να κοιτάς τη φωτιά. Να χάνεσαι μέσα στις φλόγες της. Να ταξιδεύεις... εκεί που αγαπάς. Εκεί που η καρδιά γλυκαίνει και νιώθει όμορφα...


Τούτο τον χειμώνα θα τον θυμάμαι. Το ξέρω ότι θα είναι πάντα μέσα μου. Εικόνες... πολλές εικόνες... άσπρες και μαύρες. Εικόνες ζωής...


Και το λατρεμένο μου ελατάκι έτσι μέσα στα χιόνια θα μου φέρνει πάντα ένα χαμογέλο στα χείλη. Μια όμορφη ανάμνηση, γλυκειά...


Λευκός κλοιός γύρω μας. Όλα παγωμένα. Ανάσες, λόγια, μνήμες, όλα μοιάζουν σαν να σταμάτησαν. Κι όμως... όλα κινούνται...


Βαρυχειμωνιά φέτος. Ακόμη και στις καρδιές μας. Μα ακόμη κι έτσι είναι όμορφα... και ο χειμώνας παραμένει η αγαπημένη μου εποχή. Το μαύρο και το άσπρο παίζουν γύρω μας. Μέχρι να έρθει η άνοιξη...