Τρέχουμε χωρίς να γνωρίζουμε το ρυθμό του χρόνου, μα τον προσπερνούμε. Κι ανεβαίνουμε στο πέτρινο πεζουλάκι πριν μας πιάσει.
Χειμώνας και άπειρο. Γεμάτος τραγούδια τετράγωνα, κάρβουνα και ξύλα κάτω από τη σκάλα. Οι αμπάρες σφαλίζουν τις αμέτρητες περιστροφές και τη μυρωδιά του βαρελιού με το κρασί.
Περπατώ στο καλντερίμι δίπλα στην εκκλησία. Φύτρωσαν ανάμεσα στις ακανόνιστα σχηματισμένες πέτρες πρασινάδες και χορτάρια. Οι κριθαρένιες σκούπες τα χτενίζουν απαλά, και οι πεταλωμένες οπλές τα λειαίνουν και τα κάνουν να τραγουδούν. Στη μέση το αυλάκι και πιο δίπλα η μουριά. Το τεφτέρι στο ένα χέρι και στο άλλο τα τρία λουλουδάκια του ΟΜΟ για τη λουλουδιαστή φλιτζάνα. Μετά η μυρωδιά του ξύλου κι ο στριγκός ήχος της κορδέλας, το παλιό γαλάζιο σπίτι με τις ζωγραφιές, και ο κυρ- Πολυνείκης ο μπακάλης.
Πάντα σκοτεινό το μπακάλικο, μα γεμάτο μυρωδιές και θάματα. Σήμερα έχει σύννεφα, και το φως που μπαίνει απ' το μικρό παράθυρο δίπλα στο γραφειάκι του είναι θλιμμένο. Κι αυτός στέκεται πίσω από τον μακρύ ξύλινο πάγκο του, μπροστά από τα βάζα με τις ριγέ τριγωνικές καραμελίτσες με άρωμα κανέλας. Μέχρι το ταβάνι τα ράφια, και μέχρι το πάτωμα η μυρωδιές. Κόκκινο πιπέρι, μπαχάρι, και δίπλα στην είσοδο τα μπισκότα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ τακτοποιημένα μέσα στα κουτιά με το διάφανο καπάκι. Και πίσω από την πόρτα οι κουβαρίστρες, τα μασουράκια, οι «μουλινέδες».
Ρύζι καρολίνα, φακές, σαπούνι γλυκερίνης κόκκινο, και λίγο πετρέλαιο. Στο μικρό χακί τεφτεράκι καταχωρούνται με καλλιγραφικά γράμματα. Και δυο καραμέλες χαρισμένες μέσα στη μια μου χούφτα.
Οι αναμνήσεις μέσα μου σαν ξυλόγλυπτες κρεμάστρες αναρτημένες στους τοίχους της καρδιάς μου, αναμένουν με λαχτάρα να ξεκουράσουν τις θλίψεις μου. Φορώ την ζεστή τους απαλότητα και χουλουλιάζω σαν τη γάτα δίπλα στη φωτιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου