30/6/08

Σιγά μην κλάψω...


Αέλιε σε σένα το αφιερώνω, σε σένα γιατί και πάλι σήμερα σε έχω στην σκέψη μου, και γιατί πολλές φορές θέλουμε να πούμε πόσο αγαπούμε κάποιους ανθρώπους και δεν βρίσκουμε τις λέξεις...

Το μαύρο θέατρο


Μπαμ - μπουμ δυο πιστολιές στο δόξα πατρί κι ο ήρωας πέφτει ξερός. Γκαχ - γκουχ, πάρ την κάτω τη φυματική Τραβιάτα. Πεθαίνουν. Αλλά δεν πεθαίνουν. Το επόμενο δευτερόλεπτο έχουν σηκωθεί και αποθεώνονται από το κοινό τους, γιατί, φυσικά, δεν είναι μακαρίτες, υποδύονται ρόλους. Κι όλοι ξέρουμε ότι το κάνουν «στα ψέματα».

Πολύτιμο εργαλείο η θεατρική σύμβαση. Τη μαθαίνουμε από παιδιά, πάνω στο παιχνίδι («μπαμ σε σκότωσα») και ευτυχώς. Αλλιώς, δεν θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα, την πραγματικότητα από την αναπαράστασή της, τον ρεαλισμό από τη φαντασία. Επιπροσθέτως, διασκεδάζουμε κιόλας.

Αυτή την αίσθηση του «θεάτρου» μού δημιουργεί όλο αυτό το σόου της μίζας και των μαύρων χρημάτων. «Στα ψέματα» πιστεύουμε ότι τα ελληνικά κόμματα είναι το σύγχρονο αντίστοιχο του Χριστού (κάνουν προεκλογικές καμπάνιες τύπου Χόλιγουντ με πέντε ψωμιά και πέντε ψάρια).

«Στα ψέματα» δεχόμαστε ότι υποψήφιοι βουλευτές στήνουν πανάκριβα σκηνικά, κέντρα και μηχανισμούς στήριξης, με τα ψωρο-ευρώ που τους επιτρέπει ο νόμος. «Στα ψέματα» αποδεχόμαστε το παράδοξο το να ζουν αρχοντικά και να μην το κρύβουν υπηρέτες του λαού (ωραίο, γλυκό ψέμα κι αυτό), που ξεκίνησαν σεμνοί, ταπεινοί και γιατί να το κρύψουμε, άλλωστε; Φτωχοί.

Οταν σκάει το σκανδαλάκι, η σκανδαλάρα ή το «σούπερ σκάνδαλο», το πιο σοκαριστικό είναι ότι... δεν σοκάρεται κανείς. Απλώς, αντί να μιλάμε με ψιθυριστές γενικούρες, λέμε φωναχτά ονόματα ανθρώπων (και εταιρειών) στα τηλεπαράθυρα. Με την πλήρη αίσθηση ότι κουβεντιάζουμε μόνο για την κορυφή ενός παγόβουνου που, πιθανότατα, δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ

Ολοι συμφωνούμε υπογείως ότι βλέπουμε, απλώς, μια καλοστημένη παράσταση. Στην οποία κι εμείς παίζουμε έναν ρόλο - αυτόν του εύπιστου θεατή. Στην πραγματικότητα, ούτε εμείς είμαστε ανυποψίαστοι ούτε οι πρωταγωνιστές της παράστασης πεθαίνουν στ αλήθεια. Στο επόμενο δευτερόλεπτο, θα είναι πάλι όρθιοι και θα υποκλίνονται στο χειροκρότημά μας.

The show must go on...

29/6/08

Το ναυτάκι του περιβολιού


Mε όρτσα ψυχή με άρμη στα χείλια
με ναυτικά και με σαντάλια κόκκινα
σκαλώνει μες στα σύννεφα
πατάει τα φύκια τ' ουρανού!
H αυγή σφυρίζει στην κοχύλα της
μια πλώρη έρχεται αφρίζοντας -
Άγγελοι! Tράβα τα κουπιά,
ν' αράξη εδώ η Eυαγγελίστρια!

Kάτω στη γη πως καμαρώνει το αρχοντολόι του περιβολιού!
Όταν γυρίζη ο αλάδανος το αχτένιστο κεφάλι του
οι χαβούζες ξεχειλίζουνε
κ' η Eυαγγελίστρια μπαίνει
γυμνή σταλάζοντας αφρούς με αστερία στο μέτωπο
με αγέρι μοσχοκάρφης στα λυτά μαλλιά
κ' ένα καβούρι που τρικλίζει ακόμη στον ηλιοκαμμένον ώμο της!

- Nονά των άσπρων μου πουλιών
Γοργόνα Eυαγγελίστρα μου!
Tί μπάλλες θαλασσιά γαρούφαλλα ρίχνουν στο μώλο τα κανόνια σου
πόσες αρμάδες κοχυλιών βουλιάζουνε οι φωτιές σου
και πως λυγάς τις φοινικιές όταν τρελλαίνεται ο γαρμπής
και σούρνει άμμους και βότσαλα!

Περνάν οι ελπίδες μες στα μάτια της
με βάρκες από σουπιοκόκκαλο
στα τρία δελφίνια που χοροπηδούν
πίσω της φλοκωτές παντιέρες ανεμίζουνε!

- Aχ με τι βιόλες με τι πασχαλιές
θα κάρφωνε έλεος μιαν ευχή στα στήθια σου
να ώριζες άλλο ριζικό μου εμένα!
Δεν την αντέχω τη στεριά
δεν με βαστάνε οι νερατζιές
δώσε να πάω για τ' ανοιχτά με μπαλλωθιές και σήμαντρα!

Γρήγορα Παναγιά μου γρήγορα
κιόλας ακούω τραχειά φωνή ψηλά πάνω απ' τις ντάπιες
χτυπάει χτυπάει στις χάλκινες αμπάρες
χτυπάει χτυπάει κι αντρειεύεται,
στράφτουν σαν ήλιοι τα τσαπράζια της
αχ και προστάζει - δεν ακούς; -
αχ και προστάζει: η Mπουμπουλίνα!


K' η Παναγία χαίρεται η Παναγία χαμογελά
το πέλαγο έτσι που κυλάει βαθειά πόσο της μοιάζει!
- Nαι βρε κεφάλι αγύριστο
ναι βρε ναυτάκι του περιβολιού
στον ύπνο σου προσμένουν τρία τρικάταρτα!

Tώρα με ψάθα γυριστή και με σαντάλια κόκκινα,
μ' ένα σουγιά στο χέρι
πάει το ναυτάκι του περιβολιού
κόβει τα κίτρινα σκοινιά.
λασκάρει τ' άσπρα σύννεφα
η αυγή σφυρίζει την κοχύλα της
μπαρούτι σκάει στα όνειρα
Λαμπρή στα φύκια τ' ουρανού!
άγγελοι!

Κούνα τα κουπιά,
ν' αράξει εδώ η Eυαγγελίστρια!

Zampetas - Naftaki...

(Ο.Ελύτης Το ναυτάκι του περιβολιού)

Πράγματά μου, τίποτα...


Πάλι ανασαίνω με δυσκολία. Προχτές έκανα Restart στην μνήμη μου, συγχώρεσα τα λάθη μου, τους γύρω μου, συνειδητοποίησα για μία φορά ότι όλα τα αντέχω και θα τα αντέξω και ένιωσα ευτυχισμένη και έτοιμη να αφήσω πίσω μου κάθε τι παλιό.
Πάλι ανασαίνω με δυσκολία. Σήμερα έκανα Run την θλίψη. Ενώ γύρω μου όλα σιγά σιγά ομορφαίνουν, μένω να ερωτεύομαι μόνο τα αντικείμενα μου.
Τελικά όσο ομορφαίνει κάτι γίνεται και πιο θλιβερό, ή η θλίψη είναι παντού παρούσα?

Ρολόι μου σ' αγαπώ,
Mολύβια μου,
Τασάκι μου,
Κρεβάτι μου,
Δωμάτιό μου,
Τσάντα μου,
Γυαλιά μου,
Άρωμά μου,
Κινητό μου,
Laptop μου,
Κραγιόν μου,

Κενό μου, τίποτα,
σ' αγαπώ.
εσύ δεν είσαι εδώ,
τα βάζω όλα στο κουτί σου για όταν έρθεις.
Έτσι είναι η αγάπη, γεμάτη!

Θα είμαι έτοιμη.

28/6/08

Με συγχωρείτε, διακοπές


Κάποτε κορόιδευα έναν φίλο που μισούσε το ελληνικό καλοκαίρι, τα νησιά, τον ήλιο και τον Αύγουστο πήγαινε στην Κεντρική Ευρώπη, κλεινόταν σε άδεια ξενοδοχεία, στην Πράγα, στη Βιέννη. Ακουγε μουσική και διάβαζε. Σήμερα καταλαβαίνω ότι ήταν απλώς ένας χορτάτος σοφός. Γιατί πρέπει οι διακοπές όλων μας να είναι ένα καρμπόν, μια από τα ίδια; Οι περισσότεροι «διακόπτουν» τη δουλειά. «Να φύγω», λένε, «να ξεκουραστώ, να μη σηκώνω ούτε το δαχτυλάκι μου». Εμένα δεν με νοιάζουν οι δουλειές. Στις διακοπές μου ψωνίζω, σφουγγαρίζω, μαγειρεύω, μαζεύω σκουπίδια, διορθώνω ηλεκτρικά. Στις διακοπές διακόπτω το μυαλό μου. Θέλω να πηγαίνω σε μέρη οικεία, στο ίδιο νησί, στο ίδιο σπίτι, με τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους.

Τα ίδια πράγματα σε επαναλαμβανόμενα πατρόν. Επειτα από λίγες μέρες μπαίνει ο εγκέφαλος στο ρελαντί. Γίνεσαι αυτοποτιζόμενος. Ακριβώς σαν φυτό. Και λίγα λόγια. Ξέρω ζευγάρια που έχουν χωρίσει στις διακοπές, επειδή προσπάθησαν να «ξαναβρούν τη σχέση τους». Χριστός και Παναγία!

Μη μου το κάνεις εμένα αυτό, να με βάλεις να «συζητήσουμε για τη σχέση μας». Καλύτερα να δέσω μια πέτρα στον λαιμό μου να φουντάρω ανοιχτά της Πανόρμου. Ευτυχώς ο δικός μου με καταλαβαίνει, αλλιώς δεν θα ήταν «ο δικός μου». Στις διακοπές παραιτούμαι από την υποχρέωση να είμαι ένας προσαρμοστικός, ευγενής, ενδιαφέρων άνθρωπος. Γίνομαι το άλλο -μια μονόχνωτη εσώκλειστη.

Διακόπτω τις τυπικούρες, τις ψεύτικες ευγένειες, τα κοινωνικά παντός είδους και μεταμορφώνομαι σε οστρακόδερμο. Βαθιά αλλού, βαθιά εκτός. Υστερα από λίγες εβδομάδες αναδύομαι από το καβούκι μου καινούργια, φρέσκια και έτοιμη για όλα.

Κι αυτό είναι το καλύτερο δώρο που φέρνει η ωριμότητα της ηλικίας. Να μπορείς να στείλεις στον διάολο όλα τα προκατασκευασμένα κλισέ και να χαρίσεις στον εαυτό σου ό,τι του έχει λείψει. Για το καλοκαίρι που έρχεται, σας εύχομαι να γευτείτε λίγο απ αυτό το σπάνιο δώρο.

Θα τα ξαναπούμε κατόπιν αδείας.

Ώρα για διαφημίσεις


Αν ποτέ αποφάσιζα να ζήσω κάπου αλλού, θα ζούσα μέσα σε μια διαφήμιση.
Δεν έχει νόημα να μετακομίσεις σε άλλη χώρα. Παντού έχει μπελάδες. Αλλά στη
διαφημισοχώρα η ζωή δεν παίζεται.

Εχετε προσέξει πώς ξυπνάνε όλοι το πρωί; Μ ένα χαμόγελο μέχρι τa αυτιά.
Και πώς να μη χαμογελάνε, αφού όλοι έχουν απαραιτήτως κάνει σεξ την
προηγούμενη νύχτα; Είναι πεντακάθαροι, μοσχομυριστοί, καλοχτενισμένοι.
Τεντώνονται στα κατάλευκα σεντόνια τους και δεν μπορούν να περιμένουν να
αρχίσει η μέρα τους. Την οποία ξεκινούν τρώγοντας τον αγλέουρα, σε μια
τεράστια κουζίνα-ελικοδρόμιο, (η οποία είναι συνέχεια του τεράστιου σπιτιού
τους με τον ακόμα πιο τεράστιο κήπο).

Ολο το μαγαζί, σπίτι, κουζίνα, μπάνιο και γκαζόν-αγγλικό άλσος είναι
πεντακάθαρα: Δεν υπάρχει σκουπίδι, ούτε άπλυτο πιάτο. Από παντού τρέχουν
φρεσκοστυμμένες πορτοκαλάδες, φρέσκα φρούτα φυτρώνουν στις πιατέλες, σπιτικά
φαγητά εκσφενδονίζονται από τους φούρνους. Οι λεκέδες εξαφανίζονται μόνοι
τους. Κανείς ποτέ δεν έχει βοήθεια στο σπίτι του. Γιατί άλλωστε; Η
εργαζόμενη μητέρα της διαφήμισης έχει καριέρα, κορμάρα και τις ικανότητες
των Φαντάστικ Φορ και των Μεταλλαγμένων Νίντζα ταυτοχρόνως. Κάθε βράδυ, αφού
έχει διευθύνει μια πολυεθνική, έχει πλύνει, σκουπίσει, σφουγγαρίσει,
σιδερώσει και μαγειρέψει, και επίσης έχει απασχολήσει δημιουργικά τα παιδιά,
πριν τα πλύνει και τα βάλει στα κρεβατάκια τους.

Μετά χτυπάει ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο, φοράει σέξι λιλά εσώρουχα και κάνει
τρελές ταρζανιές και ακροβατικά στον σύζυγο που έρχεται από το γραφείο. Και
τις νύχτες, που ξυπνάνε τα χρυσά μου, είναι εκείνος, ο μοντέρνος σύζυγος που
σηκώνεται να τα νανουρίσει, να τους δώσει γάλα, και να αποκοιμηθεί
χαριτωμένα μαζί τους, πριν οι πρώτες ηλιαχτίδες ξυπνήσουν και πάλι τη
"Μεταλλαγμένη Αγία Οικογένεια", για να ξεκινήσει το επόμενο εικοσιτετράωρο.

Δεν θέλω διακοπές. Δεν θέλω λούσα. Δεν θέλω καν τα προϊόντα που διαφημίζουν
στις διαφημίσεις: Θέλω απλά να ζήσω μέσα τους!

Ζητάω πολλά;

27/6/08

O δρόμος της ζωής μου


Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με προβλήματα, με διλήμματα, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο σοβαρά, τα οποία περιμένουν... τη λύση τους. Τελικά, o τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας, πόσο καταφέρνουμε να δεσμευόμαστε με ένα αληθινό «ναι» ή να αρνιόμαστε με ένα ξεκάθαρο και ευγενικό «όχι» έχει τεράστια σημασία.

Ωστόσο, φαίνεται ότι δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα να πούμε ένα «ναι» ή ένα «όχι», δηλαδή να τολμήσουμε να δεσμευτούμε εκφράζοντας την αληθινή θέση μας. Γιατί, σ' αυτό το ψυχολογικό «στριπτίζ» όλοι οι φόβοι και οι αδυναμίες μας ξεπηδούν στο προσκήνιο και απαιτούν από εμάς να τους αντικρίσουμε με θάρρος, να τους κατανοήσουμε, να τους αποδεχτούμε.

Το «όχι» είναι σίγουρα μια λέξη που οι περισσότεροι από εμάς ξεστομίζουμε πολύ δύσκολα.
Μήπως, όμως, όταν έχουμε συνηθίσει να λέμε «ναι» στα πάντα κάπου εκεί καιροφυλακτεί και o μεγάλος κίνδυνος να μας καταπιεί το περιβάλλον μας, με αποτέλεσμα να βρεθούμε στο σκοτεινό χώρο της ανυπαρξίας, εκεί όπου έχουν ξεχαστεί και τα δικά μας όνειρα; Ίσως δεν υπάρχει πολυτιμότερη απόκτηση στη σύντομη ζωή μας και -ανήκει μόνο σε κάποιους τολμηρούς και τυχερούς- από αυτή τη διαδρομή, μέσα από την οποία αναγνωρίζουμε, γινόμαστε φίλοι με τα πιο ενδόμυχα «θέλω» μας.
Σύμφωνα με τον Μπαλζάκ, «η ευγένεια συνίσταται στο να υποχωρείς εσύ για να προβληθούν οι άλλοι». Το «ναι», λοιπόν, τίθεται στην υπηρεσία της ευγένειας, της υπακοής, του σεβασμού, ενώ το «όχι» υπηρετεί τα αντίθετά τους.
Είναι αλήθεια πως και η εκπαίδευση προωθεί αυτά τα πρότυπα που μας διδάσκουν να συγκρατούμε τις φυσικές μας τάσεις, υποχρεώνοντας μας να τις τροποποιήσουμε ή να τις αλλάξουμε.
Στην ουσία οι ιδέες μάς προσφέρονται έτοιμες, ενώ μαθαίνουμε ελάχιστα να αναπτύσσουμε το κριτικό μας πνεύμα. Πέρα όμως από τους κοινωνικοεκπαιδευτικούς λόγους, ποιος είναι άραγε o ανθρώπινος φόβος μας που κάνει αυτή τη μικρή λέξη να ξεστομίζεται τόσο δύσκολα;
Μήπως o φόβος ότι οι άλλοι θα μας απορρίψουν είναι η σημαντικότερη αιτία που μας κάνει να διστάζουμε να τους αρνηθούμε κάτι; Αλλάζοντας πολλές όψεις, o φόβος της σύγκρουσης με την «εξουσία» ή τους αγαπημένους μας είναι και o πλέον προφανής.
Μήπως όταν δεν ξέρουμε πότε να λέμε «όχι» σημαίνει ότι δεν ξέρουμε ταυτόχρονα και να λέμε «ναι»;

«Είναι αλήθεια ότι και στις δύο περιπτώσεις», μας διευκρινίζει o Ελβετός ψυχολόγος Μάνουελ Σοχ, «δεν πατάμε πολύ γερά στα πόδια μας, δεν γνωρίζουμε και κυρίως δεν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, αμφιβάλλουμε για το τι θέλουμε, τι είναι καλό ή κακό για μας. Όταν ανήκουμε στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που έχουν αδύναμη προσωπικότητα, γεγονός που σημαίνει ότι δεν εμπιστευόμαστε την εσωτερική μας σοφία, αλλά κάθε είδους εξουσία (ειδικούς, ψυχολόγους, θρησκείες κ.ά.) -γιατί στο φινάλε ποιος ξέρει καλύτερα από εμάς τι είναι καλύτερο για τον ίδιο μας τον εαυτό;-, είναι πολύ συνηθισμένο να πέφτουμε στην παγίδα της σύγχυσης ή της αμφιβολίας, που μας οδηγεί να ζούμε μια ζωή για τους άλλους, αλλά όχι για τον ίδιο μας τον εαυτό».

«Confusion will be my epitaph» τραγουδούσαν οι King Crimson στη δεκαετία του '70, τότε που τα στερεότυπα και τα κοινωνικά πρότυπα -όπως και τώρα βέβαια- ήταν πολύ ισχυρά, σχεδόν απόλυτα δεσμευτικά.
Είναι δυνατόν, όταν τα κοινωνικά συστήματα γνώσης, προτύπων και αξιών υπαγορεύουν και καθορίζουν τις ανάγκες, τα όνειρα, τα «θέλω» μας και τελικά τη ζωή μας, να μπορούν πάντα να συνταιριάξουν με την εσωτερική «πάστα», από την οποία είμαστε μοναδικά πλασμένοι o καθένας από εμάς; Πώς μπορούμε να ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι ένας αεροναυπηγός o οποίος έφτασε μέχρι την Αμερική για να σπουδάσει, αλλά εργαζόμενος αργότερα στη σκληρή πραγματικότητα της βιομηχανίας όπλων ανακάλυψε ότι η μάταιη πραγματικότητα πρόδωσε τα «θέλω» και μετέτρεψε τη δουλειά του σε καταναγκασμό; Μήπως αυτός ο άνθρωπος θα είναι πιο ευτυχισμένος αν δεχτεί ότι μπορεί να έκανε λάθος και ότι o πράος χαρακτήρας του θα... ανθήσει αν τολμήσει να αφοσιωθεί σε κάποια άλλη «αγάπη» του;
«Φαίνεται», τονίζει o κ. Σοχ, «ότι η επιλογή που καλούνται να κάνουν οι νέοι στην τρυφερή ηλικία των 18-20 ετών για το ποια σχολή θα ακολουθήσουν βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στα κοινωνικοοικονομικά κριτήρια κάθε εποχής και όχι στο πολυτιμότερο εχέγγυο που διαθέτει κάθε άνθρωπος για να ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή: την πραγμάτωση της φυσικής του κλίσης. Oι άνθρωποι θα έπρεπε να πάρουν τέτοιες σημαντικές αποφάσεις μετά τα 28 τους χρόνια, όταν έχει αρχίσει να ολοκληρώνεται η ανάπτυξη του βιολογικού, του πνευματικού και του συναισθηματικού τους δυναμικού και είναι σε θέση να αναγνωρίσουν τα ταλέντα τους».

«Το σημαντικότερο», τονίζει o Μάνουελ Σοχ, «δεν είναι μόνο να γνωρίζουμε πότε και γιατί θέλουμε να πούμε "όχι" ή "ναι", αλλά η συνολική στάση που υιοθετούμε σε σχέση με αυτό που δηλώνουμε. Ποια η αξία να πούμε "ναι" σε κάτι που δεν θέλουμε πραγματικά, αν η στάση μας δείχνει περίτρανα όχι, και το ανάποδο; Oι πράξεις μας είναι σίγουρα πιο σημαντικές από τις δηλώσεις μας, γιατί πράττοντας το αντίθετο από αυτό που υποσχόμαστε προκαλούμε πολύ απλά τους άλλους να μη μας εμπιστεύονται. O δρόμος της συνδιαλλαγής που δεν στηρίζεται στην αληθινή έκφραση των αναγκών και επιθυμιών μας δεν περικλείει και την ποιότητα της πραγματικής επικοινωνίας».
Σύμφωνα με τον Μ. Σοχ, όμως, οι εκδοχές των «ναι» που υποδηλώνουν κάτι άλλο μπορεί να είναι ποικίλες. «Όπως το "ναι μεν, αλλά" που είναι η αγαπημένη απάντηση εκείνων που επιθυμούν να παίζουν το ρόλο του θύματος, που έχει πάντα ένα λόγο καλά κρυμμένο στο τσεπάκι, ώστε να μην είναι ποτέ καλά! Εξάλλου, οι καλοί Σαμαρείτες δεν λείπουν και είναι έτοιμοι να αποδείξουν ότι γνωρίζουν καλύτερα από εμάς τι είναι καλύτερο για μας».

Υπάρχει όμως και το «ναι» του οπορτουνισμού. Στηρίζεται στην πολύ κοινότοπη παρατήρηση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως άσχετα με το αν θα κρατήσουν την υπόσχεσή τους, έχουν την αγάπη και την αποδοχή των άλλων όταν λένε «ναι» αντί για «όχι». Τα «ναι» του οπορτουνισμού μαρτυρούν πάντα μια ανεπτυγμένη αυτοπεποίθηση, που πολλές φορές φτάνει στα όρια της μεγαλομανίας. Και βέβαια όλοι μας γνωρίζουμε τους τύπους που έχουν διαγράψει το «όχι» από το λεξιλόγιό τους από φόβο μήπως πληγώσουν τους άλλους ή φανούν εγωιστές ή τελικά μήπως δεν κατακτήσουν την αναγνώριση και την αγάπη. O ίδιος μηχανισμός όμως μας οδηγεί και στα επιθετικά «όχι», τα οποία δεν είναι πάντα οι εκφραστές μιας ξεκάθαρης άρνησης, ούτε το στίγμα που οριοθετεί μια συγκροτημένη προσωπικότητα. Τα «όχι» από αντίδραση μας θυμίζουν πολλές «επαναστατικοποιημένες» προσωπικότητες που η αντίδραση αποτελεί το λόγο της ύπαρξής τους.

«Η άρνηση για τα μωρά από 18 μηνών μέχρι 2 ετών», μας δηλώνει o Μ. Σοχ, «είναι o φυσιολογικός δρόμος για να ανακαλύψουν το Εγώ τους μέσα από τα δικά τους όρια καθώς και των άλλων. Όταν όμως ως ενήλικοι έχουμε τυποποιήσει αυτή τη συμπεριφορά, σημαίνει ότι ποτέ δεν καταφέραμε να βρούμε ένα θετικό τρόπο για να εκφράζουμε τα όρια και τις επιθυμίες μας και καθηλωθήκαμε στην υποτιθέμενη προστασία που παρέχουν τα αντιδραστικά "όχι". Βέβαια, άλλη λεπτή απόχρωση της ίδιας κατηγορίας αποτελούν οι αντιρρησίες από πεποίθηση. Τα σύννεφα μιας ελαφριάς μελαγχολίας κρύβονται πίσω από τα "όχι" που λέμε επειδή δεν έχουμε όρεξη και δεν μας αρέσει σχεδόν τίποτα".

Πού όμως εντάσσονται τα αγχώδη "όχι"; Μα όταν νομίζουμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, να προλάβουμε κάθε κακό που μπορεί να μας βρει, ότι χωρίς εμάς o κόσμος θα καταποντιστεί, τότε δεν μένει χώρος παρά να κρυφτούμε πίσω από την ασπίδα της άρνησης.

Ποια είναι όμως τα εργαλεία που μας βοηθούν στην πραγμάτωση των ονείρων μας; «Η βάση, άρα και η ολοκλήρωση της ανθρώπινης ύπαρξης», μας λέει o Μ. Σοχ, «είναι o τρόπος με τον οποίο κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται τα συναισθήματα και όχι τις σκέψεις του. Την ίδια στιγμή όλα τα ψυχολογικά μας προβλήματα έχουν αιτία τους φόβους μας, ενώ με τη σειρά τους οι ανθρώπινοι φόβοι γεννούν το 80% των σκέψεών μας. Έτσι λοιπόν, επειδή δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος από το αν μας αγαπάνε και μας αποδέχονται, οι σκέψεις που περνούν καθημερινά από το μυαλό μας κινούνται γύρω από αυτό το φόβο της απόρριψης. Από πού πηγάζουν οι φόβοι μας; Όλοι οι φόβοι μας είναι η προβολή του παρελθόντος -με άλλα λόγια του Εγώ μας- στα μελλούμενα μας. Εφόσον τα συναισθήματά μας είναι αυτά που κεντρίζουν τις σκέψεις μας, δεν μπορούμε να βρούμε το αληθινό νήμα της ζωής με το μυαλό μας, δηλαδή τις επιθυμίες μας, παρά μόνο με τη φωνή της καρδιάς μας".

Τα συναισθήματα, λοιπόν, είναι o δρόμος για να υπερνικήσουμε τους φόβους μας. Τα συναισθήματά μας δεν δημιουργούνται γιατί συνέβη εκείνο ή το άλλο ούτε γιατί τα θρέψαμε με τις σκέψεις μας. Υπάρχουν επειδή υπάρχει ένα τρίτο επίπεδο συναισθημάτων, το Time therapy, το "κλίμα". Καθένας από εμάς έχει το δικό του "κλίμα".
Και αυτό το τρίτο επίπεδο των συναισθημάτων είναι που αποφασίζει σε ποιες δόσεις τα συναισθήματά μας βγαίνουν κάθε φορά στην επιφάνεια. Υπεύθυνο λοιπόν για το πώς αισθανόμαστε και πώς σκεφτόμαστε είναι αυτό το "κλίμα". Δεν υπάρχει χρώμα, φως στη ζωή του ανθρώπου αν δεν έχει επαφή με το "κλίμα" του.

Τι θα συνέβαινε άραγε αν σταματήσουμε να κάνουμε προβολή του Εγώ μας στο μέλλον; Το 80% των πράξεών μας στηρίζονται στο φόβο μας για το μέλλον. Εκεί που σταματάει η προβολή του παρελθόντος στο μέλλον, ερχόμαστε σε επαφή με το "κλίμα" μας. Τότε το Εγώ και οι σκέψεις μας χάνονται μέσα στην ουσία του "κλίματος". O άνθρωπος ολοκληρώνεται και καταφέρνει να ανακαλύψει και να πραγματοποιήσει τα όνειρά του όταν δεν στηρίζεται ούτε στο παρελθόν -στα βιώματά του- ούτε στο μέλλον -στις επιθυμίες-, αλλά στη... φωνή της καρδιάς του».

Ίσως το σημαντικότερο λιθαράκι που μας οδηγεί στην πραγμάτωση, την ολοκλήρωση της ζωής μας, δεν είναι τόσο να γνωρίζουμε πώς να απορρίπτουμε όποιον και ό,τι μπαίνει εμπόδιο στο δρόμο μας ή στενεύει τους ορίζοντές μας, αλλά να αποδεχόμαστε αυτό που αγγίζει την καρδιά μας.
Η άκρατη άρνηση, δυστυχώς, μεταμορφώνεται πολύ συχνά σε χιονοστιβάδα, που στο πέρασμά της συμπαρασύρει τη βαθύτερη αλήθεια του εαυτού μας και μας κάνει να την ξεχνάμε και να βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε άλλα μονοπάτια εξαιτίας των φόβων και των πιστεύω μας.
Δεν είμαστε λίγοι όσοι αντιμετωπίζουμε σε κάποιες φάσεις της ζωής μας δυσκολίες να νιώσουμε ευτυχισμένοι. Μπορεί να έχουμε μια καλή δουλειά, έναν καλό σύζυγο, ισορροπημένες οικογενειακές σχέσεις και παρ' όλα αυτά να νιώθουμε ότι η ζωτικότητά μας είναι πεσμένη ή ότι οι τάσεις «κατάθλιψης» έχουν γίνει η σκιά μας.

Πόσες φορές δεν έχουμε πει τη φράση «δεν νιώθω ότι είμαι o εαυτός μου»; «Μήπως πίσω από αυτό το φαινομενικά "αναίτιο" ανικανοποίητο συναίσθημα για τη ζωή μας», μας διευκρινίζει o Μ. Σοχ, «ξεπροβάλλει απλώς το ότι δεν ζούμε τη ζωή που εμείς επιλέξαμε, αλλά εκείνη που μας χάραξαν κάποιοι άλλοι - κοινωνικά πρότυπα, δάσκαλοι, γονείς, σύζυγος, παιδιά, φίλοι; Όμως, λέμε "ναι" στη ζωή όταν δεχτούμε την αλήθεια που φωλιάζει μέσα μας, όταν τελικά παραδοθούμε άνευ όρων στα πιο ενδόμυχα όνειρά μας. O δρόμος που θα μας χαρίσει την εσωτερική μας αλήθεια προϋποθέτει να προβάλουμε μερικά τολμηρά "όχι": στις κοινωνικές συμβάσεις, στις προσδοκίες και την προβολή που ασκούν οι άλλοι πάνω μας, στα συστήματα γνώσης και αξιών, στις συνήθειές μας και στις δικλίδες ασφαλείας μας».
Τελικά πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι διάφοροι ανθρώπινοι φόβοι μας είναι αυτοί που μας φρενάρουν.
Θα πετύχουμε; Μήπως αγοράσαμε το σπίτι μας πολύ ακριβά; Θα το μετανιώσουμε; Γιατί να μην το τολμήσουμε; Ποιοι είναι οι πραγματικοί κίνδυνοι - και όχι αυτοί που φτιάχνει το μυαλό μας; Για ένα πράγμα όμως μπορούμε να είμαστε σίγουροι: δεν θα μετανιώσουμε ποτέ για τις στιγμές που είπαμε το μεγάλο «ναι» στη ζωή, ακόμη και στις περιπτώσεις που αποτύχαμε.
Όταν εναρμονιστούμε με τη δυναμική που έχουν τα όνειρά μας, νιώθουμε απίστευτα ζωντανοί. Πώς μπορούμε να ξέρουμε εκ των προτέρων αν o δρόμος που μας ανοίγεται είναι και o σωστός; Σημασία έχει πως όταν λέμε «ναι» στη φωνή της καρδιάς μας, η κούραση εξαφανίζεται, ενώ το πέπλο της χαράς γίνεται το αγαπημένο μας ρούχο.


26/6/08

Aψέντι


Η ιστορία του αψέντι είναι μια διαδρομή από το ζενίθ στο ναδίρ και πίσω.
Oταν πίνεις την πράσινη νεράιδα ...
Μετά το πρώτο ποτήρι, βλέπεις τα πράγματα όπως θα ήθελες να είναι.
Μετά το δεύτερο, βλέπεις τα πράγματα όπως δεν είναι.
Τέλος, τα βλέπεις όπως πραγματικά είναι, και αυτό είναι το πιο φρικτό πράγμα στον κόσμο.

Η αγάπη δεν είναι ζάλη


Η αγάπη δεν είναι ζάλη.
Δεν είναι άνθος που μεθάει απ' το φιλί της άνοιξης.

Μυρωμένο τραγούδι που απλώνεται πάνω στη σάρκα γλυκά.
Η αγάπη είναι φόβος.

Δεν είναι σώμα που ζητάει να βρει παρηγοριά.
ήρυφερή αύρα που λικνίζει τα νοσταλγικά απογεύματα.

Είναι ποτάμι που περνάει μέσα από τα μαύρα λιβάδια.
Άγριος αγέρας που σπάζει τα κλαδιά στους κήπους και στα όνειρα.

Δεν είναι ζάλη η αγάπη. Δεν είναι σιγανή φωτιά.
Ούτε χωράει στα κλειστά, στα σίγουρα βράδια.

Βγαίνει έξω και χτυπιέται με το δαίμονα.
Παλεύει όλη νύχτα στ' αναμμένα αλώνια.

Βαδίζει στα τυφλά πάνω στο τεντωμένο σύρμα.
Όταν κάτω απ' τα πόδια ανοίγονται

Τα κοφτερά φαράγγια.
Όμως δεν είναι ζάλη η αγάπη.

Αγάπη είναι ο τρόμος που η ζωή μετράει το ανάστημά της.
Μετριέται με το άδειο πρόσωπο που βγαίνει απ' το σκοτάδι

Θανάσης Κωσταβάρας

Με τα μυαλά στις σαγιονάρες


Ο Υμηττός καίγεται έξω από το παράθυρό μου, ένα πάκο απλήρωτοι λογαριασμοί τσουρουφλίζουν το γραφείο μου, η ατζέντα μου κοντεύει να εκραγεί από τις σημειώσεις, το κινητό χτυπάει κάθε τρία λεπτά κι εγώ, το μόνο πράγμα που έχω στο μυαλό μου, είναι μια σαγιονάρα. Μια φτηνή, πλαστική, ακαθορίστου χρώματος, βραζιλιάνικη σαγιονάρα.
Διότι βρίσκω μόνο τη μία. Πού πήγε η άλλη;
Το ζευγάρι το αγόρασα ένα εξευτελιστικό ποσόν και έκτοτε δεν ξαναφόρεσα άλλο ζευγάρι καλοκαιρινά παπούτσια, εκτός από κάτι βραδινά που τα φοράω μόνο σε γάμους και βαφτίσεις. Τρία καλοκαίρια την έβγαλα μ αυτές τις σαγιονάρες, τον φερετζέ της ξυπόλυτης. Δεν μπορώ πια να αντιληφθώ το θέρος μου χωρίς αυτές.
Τώρα στο σπίτι υπάρχει μόνο η μία. Κι όλα έχουν φρενάρει, δεν προχωράει η ζωή μου. Πάνω σ' αυτή τη σαγιονάρα έχω κρεμάσει όλα μου τα όνειρα: Τις διακοπές μου, τα ταξίδια μου, τις ρομαντικές ώρες που θα περάσω επιτέλους με τον άντρα μου, τον ποιοτικό χρόνο που θα αφιερώσω επιτέλους στο παιδί μου. Αυτή η χαμένη σαγιονάρα είναι το διαβατήριό μου για την αληθινή, ζωοδότρια καλοκαιρινή ξενοιασιά: το μόνο πράγμα που μου χαρίζει απλόχερα ακόμα η Ελλάδα (όλα τ άλλα μου τα χει κόψει).
Χωρίς τη σαγιονάρα μου είμαι ακόμα μια νευρωτική μεσόκοπη καριερίστα, χαμένη σε μια πόλη που της ρουφάει το αίμα: Αναπνέω διαφθορά και μόλυνση, ντόπινγκ και μαύρο χρήμα, αναθυμιάσεις από την εξάτμιση και αέρα από σάπια σκουπίδια.
Με τις σαγιονάρες μου στα πόδια, είμαι μια γελαστή, αληθινή γυναίκα, φίλη, γκόμενα και μαμά, που τη νανουρίζουν κύματα, πλάκες και φιλιά στην παραλία.
Ποιο τέρας κρατάει αιχμάλωτη τη σαγιονάρα μου, την πραγματική ζωή μου; Θα τη βρω, πάντως: Σήμερα. Αύριο, την άλλη εβδομάδα, θα γκρεμίζω το σπίτι, αλλά θα τη βρω. Και τότε, ποιος με πιάνει...

Η υπέροχη σαγιονάρα είναι ζωγραφισμένη από το κόκκινο φιλί

25/6/08

Εξι και μία τύψεις για το περιβάλλον


1. Επειδή έχω την απροσδιόριστη αίσθηση ότι η «Μέρα του Περιβάλλοντος» θα καταντήσει κάτι σαν τη Μέρα της Γυναίκας, ή την Πρωτομαγιά. Αντί προβληματισμού και μεγάλων ερωτήσεων, θα καταλήξουμε να ευχόμαστε «χρόνια πολλά» στους φύκους και τις ορτανσίες και να σαχλαμαρίζουμε βλακωδώς, ενώ πραγματικά ολόγυρά μας ο κόσμος καίγεται -ή πνίγεται ή πεινάει ή παγώνει.

2. Επειδή στη σημερινή Ελλάδα, οι άνθρωποι που ανακυκλώνουν, εξοικονομούν συστηματικά ενέργεια και νερό και προσπαθούν να «ελαφρύνουν» τα ίχνη που αφήνουν στο περιβάλλον, αντιμετωπίζονται ως γραφικά, καλοκάγαθα ψώνια. Επειδή οι οργισμένες ομάδες κατοίκων διαφόρων περιοχών της Ελλάδας που αντιδρούν βίαια στις χωματερές, στα ρυπογόνα εργοστάσια και στα σχέδια πρόσθετης επιβάρυνσης του περιβάλλοντός τους, παρουσιάζονται ως «εχθροί της ανάπτυξης» και συχνά, ως κακοποιά στοιχεία.

3. Επειδή ακόμα κι αυτή τη στιγμή που σας γράφω, καμιά από τις τρεις τηλεοράσεις και τα δύο τερματικά υπολογιστή στο σπίτι δεν βρίσκεται στο off. Κι ας ξέρω πόσο μεγάλο είναι το μερίδιο ευθύνης των νοικοκυριών στις εκπομπές ρύπων (αγγίζει το σαράντα τοις εκατό μόνο η... οικιακή ρύπανση).

4. Επειδή οι περισσότεροι πολιτικοί μας είναι ικανοί να πέσουν από το μπαλκόνι από την ντροπή τους, έτσι και τους κάνεις τσακωτούς σε καμιά γκομενοδουλειά, αλλά κανείς δεν δείχνει να ντρέπεται, όταν μετακινείται με κάτι αυτοκινητάρες «νααα» (με το αντιπάθιο), για να πάει από το Κολωνάκι... στο Κολωνάκι.

5. Επειδή εμείς, η «κοινή γνώμη», δείχνουμε σοκαρισμένοι, όταν επιχειρείται η νομιμοποίηση του γάμου δύο ομόφυλων ζευγαριών σ' ένα μακρινό νησί του Αιγαίου, αλλά κανείς δεν δείχνει να ταράζεται για τη φρικτή μόλυνση των νερών του Ασωπού.

6. Επειδή τα περισσότερα χρόνια της ενήλικης ζωής μου άκουγα, διάβαζα, ενημερωνόμουν και γνώριζα για το διεθνές περιβαλλοντικό έγκλημα, αλλά πάντα νόμιζα ότι αυτό αφορούσε κάποιους άλλους, όχι εμένα.

6+1. Επειδή οι τύψεις μου δεν επαρκούν. Χρειάζεται και ο θυμός μου.

Σαδομαζοχιστάν 2008


Οταν μας είπαν ότι η τιμή του δωματίου ήταν διακόσια εξήντα ευρώ η διανυκτέρευση, δαγκωθήκαμε. Αλλά υπήρχε σοβαρός λόγος για να περάσουμε τη νύχτα στο ξενοδοχείο αυτό.

Το δωμάτιό μας, φαινομενικά πολυτελές αλλά με λεκιασμένα σκεπάσματα, «έβλεπε» σε μια θλιβερή τσιμεντοκατάσταση (η θέα στη θάλασσα χρεωνόταν εκατό ευρώ περισσότερο!). Στις τέσσερις το πρωί, επιστρέφοντας από ξενύχτι, και αφού το ξενοδοχείο διαφήμιζε το 24ωρο σέρβις του, ζητήσαμε κάτι ελαφρύ να φάμε.

Κανείς δεν απαντούσε στις κλήσεις μας. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας άνθρωπος πολύ ζοχαδιασμένος: «Είναι μόνος του και ετοιμάζει διακόσια πρωινά». Νιώσαμε φρικτά που τον ενοχλούσαμε με τα ταπεινά μας τοστάκια. Πήρα όμως το θάρρος να τον ρωτήσω μήπως ξέρει πώς κλείνουν τα στόρια, γιατί μόλις πήγα να τραβήξω τη μία (από τις οκτώ παράταιρες) κουρτίνες, μου έμεινε η μισή στο χέρι.

«Ποιος το κανε αυτό;», εξεμάνη ο «έχω να ετοιμάσω διακόσια πρωινά» κι άρχισε κανονικά την ανάκριση. «Μη μου πείτε ότι το βρήκατε έτσι!». Νιώσαμε σαν τους «Ρόλινγκ Στόουνς» που σπάνε ξενοδοχεία για χαβαλέ. Εδωσα τόπο στην οργή και ψευτοκοιμήθηκα με τον ήλιο στα μούτρα. Το πρωί παραγγείλαμε καφέ και αβγά και υπογράψαμε για τον λογαριασμό.

Σε λίγη ώρα, άλλη εξαντλητική ανάκριση! Και «γιατί κάνατε λάθη στην υπογραφή» και «γιατί γράψατε αριθμό στο τετραγωνάκι που προορίζεται για τα φιλοδωρήματα;» και «πώς θα χρεώσω τώρα εγώ;», μισή ώρα παραλήρημα.

Και το κορυφαίο: «μη μου πείτε εμένα ότι τα έγραψε η σερβιτόρα, γιατί ξέρω τον γραφικό της χαρακτήρα, και είμαι σε θέση να το αποδείξω! Να διορθώσετε το λάθος και να μονογράψετε την επικύρωση!» (μιλάμε τώρα για δύο καφέδες κι ένα πιάτο αβγά).

Φύγαμε έντρομοι, αλλά ευχαριστημένοι που γλιτώσαμε το μαστίγιο. Αχ, Ελλαδοκαρπούζα μου, σαδομαζοχιστάν μου, δεν μαζεύεσαι με τίποτα: Δεν θα ησυχάσεις μέχρι να διώξεις κλωτσηδόν και τον τελευταίο σου παραθεριστή!

Καλό μας καλοκαίρι...

24/6/08

Ώρες καλοκαιριού


Πόσο πολύ σ' αγάπησα ομοίωμα του ήλιου
Πάνω σε νότες μουσικής ...
ώρες καλοκαιριού
Σημάδι στο άσπρο δέρμα σου - έρωτες με φεγγάρια-
Νεράιδες που παγίδεψαν
αχτίδες πρωινού
Μες τα γαλάζια μάτια σου θάλασσες ταξιδεύουν
Τη νύχτα εκείνη που φωτιές αγκάλιασαν τη γη
Πόθοι ...
ελπίδες ...
όνειρα ...
αγάπες που χορεύουν
Απόψε η ίδια μου η ζωή
Μπροστά σου μ' εξαντλεί.

Πόσο πολύ μου έλειψες
Στο απόλυτο σκοτάδι
Όταν ο Άρχων ζήλεψε
Κι άγρια με καλεί
Στο χέρι μου ακάνθινο φοράω δαχτυλίδι
... "Δέκατο Τρίτο Βήμα μου"
Απόλυτη σιωπή ...

«Μην κουραστείς να μ' αγαπάς ... κι αν κουραστείς μη φύγεις» ...
Όταν στα τείχη στέκομαι
Της θλίψης ...
των λυγμών ...
Μόνο βαθειά στο αίμα σου άσε να ξεψυχήσω
Κάπου στο μέρος της καρδιάς ...
Μαριάννα των Θεών!

Χάρης Καφετζόπουλος


Της θάλασσας...


Πρέπει να ξέρεις τη γλώσσα της θάλασσας να διαβάζεις.
Τις φωνές της όστριας. Και του πόντου τα βογκητά.
Πρέπει να μάθεις στο ευφάνταστο να κωπηλατεί-
στο σώμα να γίνεται κύμα εύφωνο, της άνοιξης γεμάτο σπόρους

Θα τραυλίζουν οι αρμοί και τα ξύλα
μέχρι να φορέσεις του ωκεανού τους τρόπους.

Σε πίνω και με πίνεις ως τη στιγμή της λάβας
που η ψυχή μας ψύχει σε σχέδια ζωής
για ν' αντέχει.

Σε πίνω και με πίνεις ως τ' άστραμμα της πέτρας
που μέσα της ξυπνά το κλάμα ενός νεογέννητου.

Της θάλασσας...

23/6/08

Θερινό Ηλιοστάσιο


Ο Κύκλος γύρισε
Ο Ήλιος προχώρησε
Η Ώρα δείχνει εσένα συνεχώς ...

Mareld

Mar =Θάλασσα, eld = φωτιά

Η λέξη υπάρχει στη βιοχημεία.
Είναι σουηδική.
Στο κέντρο της Στοκχόλμης υπάρχει βιβλιοπωλείο με αυτό το όνομα. Εκεί στεγάζεται και το Καφέ φιλοσοφίας, Sokrates.














και κρύβει τόσες φωτιές η θάλασσα....


Κάνω μια ευχή

22/6/08

Σταματήστε το Facebook να κατέβω!


Δεν «παίζω» στο Facebook. Οταν άρχισε να παίρνει φόρα-ανηφόρα, συσπείρωσε κυρίως τη νεανική διαδικτυακή κοινότητα, άντε και τους γύρω από τα τριάντα. Εργένηδες κυρίως, με χρόνο στη διάθεσή τους και αρκετά ενδιαφέρουσα ζωή για να τη μοιράζονται με άλλους. Επεφτε και μπόλικο φλερτάκι. Μια χαρά, δηλαδή, απλώς όχι για μένα. Πού να βρω χρόνο και για Facebook, όταν ήδη δεν προλαβαίνω να παίξω με όλα μου τα ιντερνετικά μπιχλιμπίδια, την αλληλογραφία, τις ιστοσελίδες, τα φόρουμ, τα games, τα blogs, τα chats, τις ηλεκτρονικές εκδόσεις.

Ασε και το σύνδρομο του «μεγάλου Αδελφού» που με κατατρέχει: πώς να νιώσω άνετα σε ένα δίκτυο στο οποίο ανά πάσα στιγμή εκατοντάδες άνθρωποι ξέρουν τη φάτσα, τα στέκια, τις συνήθειες και τους γνωστούς σου; «Δώσε ψεύτικα στοιχεία», με συμβούλευαν. Πάλι δεν το καταλάβαινα. Γιατί να παρουσιάζομαι στην παγκόσμια κοινότητα με πλαστή ταυτότητα, αφού ο λόγος ύπαρξης του FB είναι να γνωρίζει ανθρώπους μεταξύ τους και να τους κρατάει σε συνεχή κοινωνική επαφή;

Στο μεταξύ, το πάρτι συνεχιζόταν, χωρίς εμένα. Η παρέα μου άρχισε να ανταλλάσσει κουτσομπολιά, εσωτερικά αστεία και απόψεις επί φλεγόντων θεμάτων, για τα οποία εγώ δεν γνώριζα τίποτα, πλην όμως στο FB ήταν καυτά ζητήματα! «Καλά, δεν μπήκες καθόλου «μέσα» σήμερα», με ρωτούσαν απορημένοι. Ε, όχι, δεν μπήκα, μη με πρήζετε!

Τις τελευταίες μέρες, η «έκρηξη» για την ηλεκτρονική κηδεία του Νίκου Σεργιανόπουλου έκανε το FB διάσημο σε όλη τη χώρα και εκτόξευσε τον αριθμό των χρηστών του κατά χιλιάδες. Και εγώ εξακολουθώ να λείπω: μια απουσία που δεν ξέρω τι θα μου κοστίσει, αφού το στάτους ενός προσώπου στο Facebook αρχίζει πια να επηρεάζει και το κοινωνικό του προφίλ, στην «αληθινή» ζωή! Πόσο θα αντέξω ακόμα να κυκλοφορώ χωρίς ταυτότητα, χωρίς λογαριασμό χρήστη, χωρίς «πρόσωπο» στην ηλεκτρονική κοινωνία.

Μια «trendy» βοσκοπούλα


Ένα κορίτσι νεαρό, σε μια σύντευξη χείμαρρο. Η παιδική αθωότητα που ενώ ακολουθεί την εποχή της, παρόλα αυτά μπορεί ακόμη να ξεχωρίσει την ποιοτική ζωή. Ένα κορίτσι που αν και δεν πήγε σχολείο ξέρει τι θέλει και έχει κατασταλαγμένες απόψεις. Δυναμικό, ατίθασο μα και μετρημένο, ξέρει να σταθεί με θάρρος απέναντι στην ζωή, μπορεί να ονειρευτεί και να μας γοητεύσει!

Κινούνταν σ' ένα μικρό επαρχιακό δρόμο λίγα χιλιόμετρα έξω από τα Καλάβρυτα. Ξεχώριζε ανάμεσα σε καμιά πενηνταριά πρόβατα, που μου είχαν «κόψει» το δρόμο και εμπόδιζαν το αυτοκίνητο να περάσει. Το κοπάδι «οδηγούσε» μια νέα, όμορφη και περιποιημένη κοπέλα. Με σκουλαρίκι στη μύτη και ταγάρι στον ώμο. Με την γκλίτσα στο ένα χέρι και το hi tech κινητό στο άλλο. Με ένα επιμελώς ατημέλητο κούρεμα, δυο-τρεις διακριτικούς κρίκους στα αφτιά, δαχτυλίδια, μοδάτα παπούτσια και ρούχα...

Η Φ. Μ. είναι ένα 20χρονο κορίτσι. Ιδιαίτερο. Ζει με και από τα ζώα στο μικρό χωριό της, το Πλανητέρο Αχαΐας. Κι όμως, δεν είναι ένα χωριατόπαιδο σαν τ' άλλα. Είναι μια «τρέντι» (!) βοσκοπούλα, που οδηγεί αγροτικό, αρμέγει και μένει τα καλοκαίρια σε μια τσίγκινη παράγκα στο βουνό, διατηρώντας... «ιν φάσιον» εμφάνιση και προχωρημένες απόψεις. Είναι ευγενική, με χιούμορ και χαμογελά συνέχεια. Λάτρης της τεχνολογίας (πήρε με δικά της χρήματα υπολογιστή, ψηφιακή φωτογραφική μηχανή και κινητό) και της μόδας. Τρύπησε με βελόνα τα αφτιά της -«σκέφτηκα, αφού κάποιοι το κάνουν δεν θα πονάει και τόσο.

Τελικά, πόνεσα πολύ!»- ενώ πριν από δύο χρόνια πήγε στην Τρίπολη και έκανε τρύπα στη μύτη. Οι φίλοι, τουλάχιστον οι συνομήλικοί της, είναι «μετρημένοι». Εδώ και τρία χρόνια έχει σχέση με ένα νεαρό ξυλουργό από γειτονικό χωριό. Της αρέσει να πίνει ουίσκι και σφηνάκια και ακούει λαϊκά και δημοτικά. Η «αδυναμία» της είναι ο Ζάχος, το νεογέννητο κατσικάκι της, και ο Τούλης, ο γέρικος τράγος που «σιχαίνεται το χορτάρι αλλά τρελαίνεται για πορτοκαλάδα Λουξ και κρουασάν σοκολάτας!».

Κάθε φορά που μιλά για τα ζωντανά της χρησιμοποιεί υποκοριστικά: «Εχω 250 προβατάκια, 15 γίδια, δύο μοσχαράκια, δύο κουνελάκια και δύο γουρουνάκια, ένα γαϊδαράκο, ένα άλογο και πολλές κοτούλες. Τα "αναγνωρίζω" όλα, τα θυμάμαι από τη γέννησή τους». Ηταν πέντε χρόνων όταν έβγαλε για πρώτη φορά τα πρόβατα από το μαντρί και, με τη βοήθεια του μπαμπά, τα οδήγησε στα βοσκοτόπια. Στα εννιά της ξεγέννησε μία προβατίνα, στα δεκατέσσερα «εγχείρησε» ένα άρρωστο πρόβατο και στα δεκαπέντε πρωτοέπιασε το τιμόνι ενός αγροτικού-σακαράκα. Είχε ήδη αρχίσει να περιποιείται μόνη της το κοπάδι της οικογένειας.

Το σχολείο

Ο τρόπος ομιλίας της είναι κομψός, αν και ...; χειμαρρώδης. Κουνάει με φινέτσα τα χέρια της καθώς μιλάει και υποθέτει κανείς ότι πρόκειται για ένα μορφωμένο άνθρωπο. «Μπα, για μένα οι κοπάνες ξεκίνησαν από την πρώτη Δημοτικού. Το έσκαγα και ανέβαινα στο βουνό. Ημουν χαρούμενη κοντά στα ζωάκια. Βαριόμουν κλεισμένη στην αίθουσα του σχολείου». Γι' αυτό το εγκατέλειψε γρήγορα. «Με τα χίλια ζόρια έβγαλα το Δημοτικό. Στο Γυμνάσιο πήγα μόνο για 45 μέρες... συνολικά! Την πρώτη χρονιά κάθισα ένα μήνα. Τη δεύτερη χρονιά άντεξα δύο εβδομάδες. Ε, την τρίτη φορά πήγα μόνο για μία μέρα... Στον αγιασμό!». Τα μεγαλύτερα αδέλφια της Φωτεινής, ο Γιάννης και η Ντίνα, τελείωσαν το σχολείο, έφυγαν από το χωριό και σπούδασαν. Η Ντίνα μένει στην Καλαμάτα και ο Γιάννης στην Αθήνα. «Πέρσι, σκέφτηκα μήπως θα ήταν καλύτερα να φύγω κι εγώ, να βρω μια δουλειά στην πόλη. Αποφάσισα να πάω στην Καλαμάτα, όπου έπιασα δουλειά σε ένα σούπερ μάρκετ... Αρρώστησα! Δεν άντεξα πάνω από δύο εβδομάδες. Ετσι, επέστρεψα στο βουνό και βρήκα την υγειά μου». Οσο για την Αθήνα;

«Α, έχω πάει και στην πρωτεύουσα τέσσερις φορές. Βγήκα σε μπαράκια, έκανα βόλτες. Αλλά ούτε εκεί μου άρεσε. Απορώ πώς ζείτε με τόση φασαρία, κίνηση και φωνές. Στην Αθήνα από το πρωί όλοι έχουν... νεύρα! Στο χωριό περπατάω κάθε μέρα δέκα χιλιόμετρα, ξημεροβραδιάζομαι σε μια παράγκα στο βουνό, έχω τόσες δουλειές για τα ζώα - άρμεγμα, γεννητούρια, βόσκηση- αλλά μεγαλύτερη κούραση ένιωθα στην Αθήνα. Ολη τη μέρα την έβγαζα στο κρεβάτι. Δεν μου έκανε όρεξη να πάω πουθενά». Πλέον, η Φωτεινή «κατεβαίνει στην πόλη» μόνο για αγορές. Συνήθως πηγαίνει στην Καλαμάτα ή στην Τρίπολη.

Μπορεί να παρακολουθεί τη μόδα, αλλά βαριέται τα ψώνια. «Δεν είμαι από τις κοπέλες που τριγυρνούν για ώρες στις βιτρίνες και, τελικά, δεν αγοράζουν τίποτα. Εγώ θα μπω σε ένα μαγαζί και, σε δέκα λεπτά, ή θα έχω βρει κάτι ή θα έχω φύγει. Φέτος το καλοκαίρι με "βλέπω" με τα περσινά μου ρούχα. Δεν μου αρέσει καθόλου η μόδα. Ας πούμε, παντού βλέπεις αυτά τα ψηλά μονοκόμματα παπούτσια. Πού να τα βάλω εγώ αυτά; Θα τρέχουν τα προβατάκια και ...; θα μείνω να τα κοιτάω να εξαφανίζονται!».


Οταν ανεβαίνω στο βουνό, τα ξεχνάω όλα


«Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι η κακία. Και δεν πιστεύω ότι στα χωριά οι άνθρωποι είναι περισσότερο κακοί ή κουτσομπόληδες... Απλώς στις πόλεις ο κακός ή ο κουτσομπόλης "χάνεται" στο πλήθος».

Η 20χρονη Φωτεινή γυρνούσε από μικρό παιδί την πλάτη σε τυχόν κακοπροαίρετα σχόλια συγχωριανών της και τα κουτσομπολιά. «Οι ";μεγάλοι";, οι γονείς των παιδιών που μεγαλώσαμε μαζί, είναι περισσότερο εκείνοι που ψιθυρίζουν λόγια πίσω από την πλάτη μου ...; Λένε ότι είμαι αμόρφωτη, ότι αντί να πάω για σπουδές έγινα βοσκός και ότι στο χωριό δεν υπάρχει πολιτισμός. Ομως όσο αυτοί λένε τέτοια, τόσο πεισμώνω εγώ! Και τους λέω ότι ακόμα και σε ένα χωριό των δέκα κατοίκων μπορεί να υπάρχει πολιτισμός».

Η καθημερινότητα, βέβαια, σε ένα μικρό χωριό είναι πράγματι δύσκολη, λέει η Φωτεινή. Ο,τι κι αν κάνεις μαθαίνεται. Σχολιάζεται. «Εχω μια σχέση εδώ και τρία χρόνια. Οι δικοί μου έχουν γνωρίσει το φίλο μου, ο οποίος καμιά φορά μένει στο σπίτι μας. Στο χωριό όλοι τον ξέρουν. Τα κουτσομπολιά όμως δεν σταματούν ποτέ. Πάντως δεν έχω αισθανθεί να πιέζομαι ή να θέλω να φύγω.
Καμιά φορά αισθάνομαι κουρασμένη. Αλλά μόλις γεννά ένα ζωάκι ή από τη στιγμή που ανεβαίνω στο βουνό τα ξεχνάω όλα και νιώθω ότι δεν μου ";πάει"; να ζήσω πουθενά αλλού και να ασχοληθώ με τίποτα άλλο».


«Το facebook είναι χάσιμο χρόνου ...;»


Εχει ακουστά το.. facebook, αλλά το θεωρεί «χάσιμο χρόνου». Προτιμά να παίζει παιχνίδια στο Iντερνετ και να κατεβάζει ελληνική μουσική. Χάσιμο χρόνου θεωρεί και την τηλεόραση. «Αν και βλέπω αρκετά συχνά. Οταν δεν έχω να κάνω κάτι άλλο, παρακολουθώ ελληνικές σειρές και ειδήσεις». Οχι όμως την πολιτική επικαιρότητα. «Ξέρω μόνο τα βασικά. Τους περισσότερους πολιτικούς τούς γνώρισα πέρυσι. Τότε που έβγαιναν όλοι στην τηλεόραση και μιλούσαν για τις φωτιές».

Ονειρεύεται να κάνει οικογένεια. Και θα ήθελε να μπορούσε να ταξιδεύει συχνότερα. «Εντός Ελλάδας όμως. Αν και έχω ακούσει για το Παρίσι και για τη Ρώμη, δεν ";καίγομαι"; να πάω στο εξωτερικό».

Οσο για τα άμεσα σχέδιά της ...; «Θα μετακομίσω! Ετσι λέω τουλάχιστον. Θέλω να μείνω μαζί με το φίλο μου και προγραμματίζουμε να φτιάξουμε το δικό μας σπίτι στην Κλειτορία (σ.σ.: ο δήμος στον οποίο ανήκει το χωριό της, το Πλανητέρο). Θέλω να κάνω και ένα παιδάκι. Οχι ακόμα βέβαια, είμαι μικρή ...;». Το σίγουρο είναι ότι η Φωτεινή δεν έχει σκοπό να «απομακρυνθεί» πολύ από το μέρος όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. «Πού να πάω; Και γιατί να φύγω; Καταλαβαίνω όλους αυτούς που φεύγουν από τα χωριά τους και πάνε στην πόλη για μια καλύτερη ζωή. Εγώ, απλά, δεν είμαι ένας απ' αυτούς. Η ζωή μου είναι καλή εδώ ...;».

Στης ψυχής μου τη λάβα


Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη...


Ιωάννα Καρυστιάνη

21/6/08

Αχ έρωτα...


Στην πορτοκαλιά από κάτω
Πλένει τα μπαμπακερά
Πράσινα έχει τα μάτια
κι η φωνή της βιολετιά
Αχ έρωτα!

Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα...

Τρέχει το νερό στ' αυλάκι
Με τον ήλιο στην καρδιά του
Τραγουδάει ένα σπουργίτι
πάνω στη μικρή ελιά
Αχ έρωτα!!

Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα...

Κι όταν θα'χει αποσώσει
Όλο το σαπούνι η Λόλα
Θα 'ρθουν οι μικροί Τορέρος,
Οι Τορέρος οι μικροί
Αχ έρωτα!!

Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα...

Αλήθεια και ψέμα...


Μια φορά και έναν καιρό ήταν κάποτε η Αλήθεια ,ήταν μια πανέμορφη γυναίκα.Όλος ο κόσμος την αγαπούσε και την έβαζε στο σιτίτι του. Από την άλλη μεριά, ένα κακάσχημο τέρας,που μόνο στην όψη του τρόμαζε τους ανθρώπους,αναγκαζόταν να ζει κρυμμένο στις σπηλιές,πάντα έβρισκε τις πόρτες του κόσμου κλειστές για αυτό...

Έτσι λοιπόν αποφάσισε να κυρήξει πόλεμο στην αλήθεια...

Βρέθηκαν σε ένα ξέφωτο έτοιμοι για Μάχη .. Δέκα μέρες και δέκα νύχτες πάλευαν ασταμάτητα,τα σπαθιά τους έβγαζαν φλόγες,τίποτα δεν σταμάταγε το Ψέμα μέχρι να υπάρξει κάποιος νικητής. Η Αλήθεια πάλευε με όλη της την δύναμη.Η κούραση ήταν χαραγμένη στα πρόσωπα τους , αλλά κανείς νικητής κανείς νικημένος ακόμα.

Για μια στιγμή βρήκαν το κουράγιο να σηκώσουν και οι δυο τα σπαθιά τους,η ένταση ήταν στο ζενίθ της,ο στόχος ήταν το κεφάλι του αλλουνού.. Τι σύμπτωση όμως...Η Αλήθεια κατάφερε να κόψει το κεφάλι του Ψέματος και το Ψεμα να κόψει το κεφάλι της Αλήθειας...

Για μια στιγμή σιγή... Άρχισαν να ψάχνουν στα τυφλά τα κεφάλια τους. Δυστυχώς όμως η Αλήθεια πήρε το κεφάλι του Ψέματος και το Ψέμα το κεφάλι της Αλήθειας.....

Και απο τότε ο κόσμος δυσκολεύετε να τους αναγνωρίσει..Το ψέμα γίνεται αλήθεια και η αλήθεια ψέμα.....

20/6/08

Τι εννοούσε ο Σαρτρ ...


"Οι αληθινά σπουδαίοι άνθρωποι μιλάνε για ιδέες, οι συνηθισμένοι άνθρωποι μιλάνε για γεγονότα και οι μέτριοι άνθρωποι μιλάνε για τους άλλους ανθρώπους..."


Κάθε ένας από εμάς ένα μέλος σε πολλές ομάδες, ένα πρόσωπο με δεκάδες ρόλους που διαπλέκουν τους δεσμούς με τους γύρω μας, αυτούς που τόσο αγαπάμε να μισούμε και μισούμε να τους έχουμε ανάγκη... Συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι, γνωστοί-άγνωστοι, όλοι παρατηρητές και μάρτυρες έτοιμοι να αποδώσουν τα δέοντα σε κάθε μας πράξη ή σε παράλειψη αυτής, πρόθυμοι να εκφέρουν τη γνώμη τους για κάθε μας αλλαγή ή αποφυγή της. Εξ ού και οι κουβέντες που λαμβάνουν χώρα στις απανταχού παρέες, ομάδες, σε κάθε τέλος πάντων κοινωνικό χώρο, είναι σταθερά προσανατολισμένες σε άξονες του τύπου "τι νέα;" και οι συζητήσεις διαγράφονται στο τόσο γνώριμο πια μοτίβο "και του είπα.. και μου είπε.... και.... και... ". Δεν υπάρχει διάθεση καμία άλλη παρεκτός της κλειδαρότρυπας, δεν είναι εύκολο να αποφύγεις τον εξομολογητικό τόνο, την εκ βαθέων κατάθεση του βιώματος - κουβέντες άλλου ύφους κρίνονται φιλοσοφικές κι άρα μάταιες, κουραστικές και ψυχοφθόρες, ανασταλτικές του light που τόσο του συρμού είναι επί παντός επιστητού. Όταν το υποκείμενο δεν είναι "ΕΓΩ" αλλά "Όι άνθρωποι γενικά .." βλέπεις τους γύρω να διασπώνται ατάκτως ή να αφοσιώνονται σε πηγαδάκια πιο μικροκοσμικά - πάνω από δύο συνήθως είναι υπερβολή ..
Καλή διάθεση γνήσια ή προσποιητή αδιάφορο σε τύπους που δεν καταδέχονται καν να ρωτήσουν, να βολιδοσκοπήσουν αυτά που δεν τους αφορούν- όχι απο διακριτικότητα ή απουσία "κοινωνικού ενδιαφέροντος", προς Θεού! Δεν υπάρχουν τόσο ιδιαίτερες φύσεις, μονάχα πρακτικές, αυτές που πραγματικά ασχολούνται με τα προσωπικά τα δικά τους καθώς αυτά και μόνο διαμορφώνουν τη ζωή τους.. - . Τι περίεργοι τύποι αυτοί αλήθεια; Σνόμπ, δήθεν, υπεράνω, ανάλγητοι..σωστά; Και μάλλον συγκαταλέγομαι κι εγώ σε αυτή τη ράτσα την τόσο απροσάρμοστη..όμως.. εξάπτει την περιέργεια μου και τη φαντασία μου να παρακολουθώ όλη αυτή την κίνηση και τη ζωηράδα που αναπτύσσεται σε σχέση με τον κάθε κακομοίρη που μπαίνει στο στόχαστρο της κάθε κουβέντας. Όλα περνάνε από το μικροσκόπιο, ανατέμνονται, ανασυντίθενται, ερμηνεύονται, διαφωνούν για τη διεκδίκηση του ορθού, θυμώνουν, χαίρονται, λυπούνται..
Και αυτό που φαίνεται να μην αντέχουν με τίποτα είναι το να μην τους δίνεις το παραμικρό δικαίωμα να σε συμβουλεύσουν, να σε παρηγορήσουν, να σε πατρονάρουν, να σε κάνουν βορά στα άγρια στόματα τους. Κρίνεται απορριπτέα η στάση η ξεκάθαρη, η ορθή κοφτή οπως και κάθε επιλογή η διαφορετική . Όλοι επιθυμούν να ζήσουν τη ζωή τους μέσα από τον άλλο, όλοι έχουν ανάγκη να βρίσκουν συνεργό στα ίδια εγκλήματα, να είναι θλιμμένοι θεατές στην ίδια παράσταση.. γιατί όταν δεν τους μοιάζεις οφείλεις να υποφέρεις ώστε να διατηρούν την ψευδαίσθηση της ατομικής γαλήνης κι ευδαιμονίας, ειδάλλως να εξοστρακίζεσαι ως πλάσμα αντικοινωνικό και παράταιρο σε κάθε νόρμα - διαταραγμένη ήδη τόσο πίσω στο χρόνο, που αναρωτιόμαι αν υπήρξε ποτέ ισορροπημένη-.
Αδυνατώ πραγματικά να δω τη χαρά που παρέχει το να λιθοβολείς, να στιγματίζεις, να περιθωριοποιείς το οτιδήποτε δεν μοιάζει με σένα και γι' αυτό και μόνο σε ταράζει. Αλλά πραγματικά δε μπορεί... κάποια χαρά θα υπάρχει, ένα συναίσθημα υψηλό, υψηλότερο από το συναίσθημα της προσωπικής πληρότητας και τάξης... ειδάλλως τόσος κόπος χαμένος; Από την άλλη συλλογιέμαι πόσο σημαντικοί είναι οι γύρω μας στο βαθμό που λειτουργούν ως καθρέφτες, εφόσον στα μάτια τους βλέπουμε την ποιότητα μας, το ελάττωμα μας, το προτέρημα μας... Εκεί λυγίζω και νοιώθω πόσο ανθρώπινο είναι να επιζητάμε την εξομοίωση, την ταυτότητα και να διεκδικούμε αυτά ακόμη και με την αδιακρισία ή γιατί όχι με την αδικία... και τότε όλα μπαίνουν σε μια άλλη λογική, σε ένα παιχνίδι ατελείωτο κινήσεων αρωγής και φροντίδας.. δώσε τροφή, άσε κάτι να διογκώσει τη φαντασία, απολύμανε την πληγή τους, άσε τους να ξύσουν τη δική τους.. η δική σου πονάει λιγότερο συνήθως. Άλλωστε κι αν δεν δώσεις, το βέβαιο είναι πως θα βρουν έναν τρόπο να το εκβιάσουν - στην εσχάτη θα το κατασκευάσουν... και κάπου εκεί καταλαβαίνεις τι πραγματικά σημαίνει το περίφημο και τόσο παρεξηγημένο.

Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.

Heaven.mp3

From the distansce...

Μικρές Οδηγίες Ζωής


Μπορείς να αγοράσεις ένα σπίτι, ... αλλά όχι την εστία.
Μπορείς να αγοράσεις ένα κρεβάτι, ..... αλλά όχι τον ύπνο.
Μπορείς να αγοράσεις ένα ρολόι, ..... αλλά όχι το χρόνο.
Μπορείς να αγοράσεις ένα βιβλίο, ... ... αλλά όχι την γνώση.
Μπορείς να αγοράσεις μια θέση,.... αλλά όχι το σεβασμό.
Μπορείς να αγοράσεις τον γιατρό, .. ... αλλά όχι την υγεία.
Μπορείς να αγοράσεις την ψυχή, .. ... αλλά όχι την ζωή.
Μπορείς να αγοράσεις το σέξ, ... ..... αλλά όχι την αγάπη.


Δεν μπορούμε να κατευθύνουμε τον άνεμο.
Μπορούμε όμως να ρυθμίσουμε τα πανιά...

Από Colosseoum club

Λέξεις


Οι λέξεις λείπουν οταν θέλω κάτι να σου πω,
όχι πως δεν υπάρχουν απλά δεν είναι η ώρα θεωρώ

μα η αίσθηση είναι τέτοια που μοιάζει πυρκαγιά
σαρώνει ότι βρίσκει φουντώνει την φωτιά

Φωνάζει η καρδία μου, τελειώνει η αναπνοή
τι άλλο να θελήσω ...; μόνο να είμαι εκεί

Θέλω να σ'αγκαλιάσω, θέλω να τρελλαθώ
θέλω μέσα στα δυο σου χέρια, να σβήσω να χαθώ

Γλυκιά μελαγχολία κι οι σκέψεις μου θολές
φοβάμαι και τρομάζω μα ελπίζω πως το θες ...

Στ'αλήθεια αμφιβάλλω, σαν μπαίνει η λογική
μα όλα αυτά τα σβήνει η δική σου η φωνή

Πως γίνεται να νιώθω, πως γίνεται να ζω
πως γίνεται να είμαι τόσο μακριά σου εγώ

Κι αν όλα απλά τελειώσουν, κι άν όλα αυτά χαθούν
ξέρω πως θα'χω ζήσει οτι κι'αν άλλοι πουν

Ξέρω πως θα κρατάω για πάντα την στιγμή
που δάκρυσαν τα μάτια για μια γλυκιά φωνή

Μια υπέροχη καρδούλα, μια λαμπερή ψυχή
που μου δειξε πως είναι να νιώθεις στη ζωή

Ηρθες μες το σκοτάδι να μου θυμίσεις πως
μες τη ζωή μας πάντα γυρνάει ενας τροχός

Φωτίζει σκοτεινιάζει, στρίβει στριφογυρνά
μα πάντα προχωράει δεν σταματά απλά

Ξέρω πως είναι τρέλα, πως λείπει η λογική
μα δεν έχω άλλη λύση ... λατρεύω μια φωνή!!

Λατρεύω μια καρδούλα, θαυμάζω μια ψυχή
και δίνω την δική μου και όπου θέλει ας βγεί ...

Δεν έχω εγγυήσεις, δεν έχω συμβουλές
δεν σκέφτομαι καθόλου, μα νιώθω όπως λες

Νιώθω ερωτευμένη, νιώθω τον ουρανό
και είμαι ευτυχισμένη που το'νιωσα αυτό

Ξέρεις πως η ευχή μου, κι'αυτό που επιθυμώ
είναι στην αγκαλιά σου να βγεί αληθινό ...

To ξέρω πως υπάρχεις



19/6/08

Πνευματικό ρυζόγαλο

Σ' ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το παρελθόν της η Ιζαμπέλ Αλιέντε προσφέρθηκε στη θεά Αφροδίτη και συνέθεσε ένα αισθησιακό πόνημα για τον ερωτισμό των φαγητών. Ετσι κι αλλιώς η ερωτική επιθυμία ξεκινάει από τη μύτη.


«Τα πενήντα χρόνια είναι σαν την τελευταία ώρα του δειλινού, όταν ο ήλιος έχει δύσει και κλίνει κανείς φυσικά προς τον συλλογισμό. Στην περίπτωσή μου, παρ' όλα αυτά, το δειλινό με ωθεί στην αμαρτία και ίσως γι' αυτό στα πενήντα μου συλλογίζομαι γύρω από τη σχέση μου με το φαγητό και τον ερωτισμό, τις αδυναμίες της σάρκας που περισσότερο με βάζουν σε πειρασμό, αν και, ορίστε, δεν είναι αυτές στις οποίες περισσότερο έχω υποπέσει». Δεν ξέρω τι θα λέγατε αν η κυρία που δηλώνει τα παραπάνω ήταν μαμά σας, μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω ότι η μαμά της εν λόγω κυρίας έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της προκειμένου να τη βοηθήσει να βάλει όλους τους συλλογισμούς και τις ανησυχίες της σε τάξη! Ηταν τον περυσινό χειμώνα όταν η Ιζαμπέλ Αλιέντε σήκωσε το τηλέφωνο και ζήτησε από τη μητέρα της να αναδιφήσει στο γαστρονομικό της συνταγολόγιο και να πάει να τη βρει στο σπίτι της στο Αγιο Φραγκίσκο. Η Παντσίτα Γιόνα, μη αντιλαμβανόμενη ακριβώς περί τίνος επρόκειτο, κουβάλησε όλη τη γαστρονομική σοφία της στην καλιφορνέζικη μεγαλούπολη. Επί τρεις συνεχείς μήνες μαμά και κόρη βάλθηκαν να δοκιμάζουν συνταγές τη μία πίσω από την άλλη με ένα και μοναδικό σκοπό: να αποτίσουν φόρο τιμής στη θεά του κάλλους και του πόθου, της σαγήνης και του πάθους, την Αφροδίτη. Εκτός από τη βαρυστομαχιά, όπως είναι λογικό, καρπός αυτού του πειράματος είναι ένα βιβλίο, μια σύνθεση διηγημάτων, συνταγών, προσωπικών εκμυστηρεύσεων και άφθονου γαστρονομικού αισθησιασμού. Η Ιζαμπέλ Αλιέντε άργησε τριάντα χρόνια για να ανακαλύψει ότι, όπως λέει η ίδια, «η σεξουαλικότητα είναι συστατικό στοιχείο της καλής υγείας, εμπνέει τη δημιουργία και είναι μέρος του δρόμου της ψυχής». Σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το παρελθόν της, προσφέρθηκε στη θεά που αναδύθηκε από τους αφρούς για να γράψει ένα αισθησιακό πόνημα γύρω από τον ερωτισμό του φαγητού. «Μετανιώνω για τις δίαιτες, για τα νοστιμότατα πιάτα που απέρριψα από ματαιοδοξία, όπως και για τις ευκαιρίες να κάνω έρωτα, που άφησα να χαθούν είτε λόγω απασχόλησής μου με άλλα πράγματα είτε από καθαρό πουριτανισμό», γράφει στον πρόλογό της η συγγραφέας του «Σπιτιού των πνευμάτων» και του πιο πρόσφατου «Πάουλα». Ισως ακριβώς να πρέπει να ανατρέξουμε στο «Πάουλα» για να εξηγήσουμε το πρόσωπο της σημερινής Αλιέντε. Βυθισμένη επί τρία χρόνια σε έναν πόνο που μόνον όποιος περνά από την εμπειρία μιας αναπάντεχης απώλειας μπορεί να κατανοήσει, νιώθει σταδιακά την ανάγκη να αναγεννηθεί από τις ίδιες της τις στάχτες. Να τριφτεί πάνω στα κοτρόνια που της πέταξε η ζωή, να πετάξει τα γκρίζα και μουντά ρούχα που τη συνόδευαν τα τελευταία χρόνια και να παρουσιασθεί τώρα στη Μαδρίτη ντυμένη με γήινες αποχρώσεις και γελαστή, με εκείνη τη μελαγχολική περιέργεια στα μάτια που τόση γοητεία της χαρίζει. Ιδια με τα χρώματα του δειλινού των πενήντα και κάτι χρόνων της.

Η Αλιέντε μάς προσφέρει με το βιβλίο της αυτό ένα ρεσιτάλ πλούσιων και επικίνδυνων συνταγών μαγειρικής και με τη γραφίδα της καταφέρνει να ηχούν τα πάντα σαν ένα τέλειο σύνολο μουσικής δωματίου της καλύτερης ερωτικής λογοτεχνίας. Με πρόθεση να αποκαλύψει μερικά από τα κλειδιά γύρω από τις βιογραφικές και αυτοβιογραφικές πηγές των αφηγήσεών της, προσθέτει στην «Αφροδίτη» σκηνές από κάθε δεκαετία σχεδόν της ηλικίας της: «Στα δεκαοκτώ μου, όταν δούλευα αντιγράφοντας στατιστικά στοιχεία, ονειρευόμουν ότι ήμουν η τέταρτη σύζυγος ενός άραβα εκατομμυριούχου που θα εκτιμούσε τα οπίσθιά μου και θα μου επέτρεπε να περάσω τη ζωή μου τρώγοντας σοκολάτες και διαβάζοντας μυθιστορήματα. Ο φεμινισμός με έσωσε από αυτές τις παγίδες της φαντασίας», εξηγεί και δεν επιτρέπει στον χρόνο να σβήσει αυτές τις αναμνήσεις. Δεν σταματάει όμως εκεί η έρευνα. Για τις βιβλιογραφικές της ανάγκες χρειάστηκε να κάνει μια διεξοδική έρευνα σε όλα τα σεξ-σοπ του Αγίου Φραγκίσκου. Αυτό το αισθητικά άψογο βιβλίο ο σχεδιασμός του έγινε στον Αγιο Φραγκίσκο με ειδική παραγγελία έχει απ' όλα. Πρώτα απ' όλα όμως έχει πολλή φαντασία και πολλές συνταγές! Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να το χωρίσει σε μέρη, αν και σχηματικά μπορούμε να πούμε ότι το πρώτο μέρος, τα δύο τρίτα περίπου του βιβλίου, περιλαμβάνει διηγήματα και ιστορίες περί τον ερωτισμό των πολυποίκιλων πρώτων υλών και το δεύτερο είναι αφιερωμένο κατ' εξοχήν στις συνταγές. Τι είναι όμως ένα αφροδισιακό; Επισήμως είναι «οποιαδήποτε ουσία ή ενέργεια διεγείρει την ερωτική επιθυμία». Ωραία ως εδώ. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο αλλά η ίδια η Αλιέντε δεν πιστεύει ότι ένα φαγητό μπορεί να είναι αφροδισιακό από μόνο του. Και αυτό επειδή «τα αφροδισιακά είναι θέμα φαντασίας. Αν κάποιος δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον για τον αισθησιασμό, τότε προκαλείται. Είναι όπως η πίστη. Στην αντίθετη περίπτωση, αποτυγχάνει. Αυτό που δημιουργεί την ερωτική επικοινωνία είναι η έκπληξη». Πολλά ερωτικά έργα ασχολούνται με τον θάνατο, με το υπερπέραν. Ο ερωτισμός αναβιώνει τις πλέον επίπονες εμπειρίες για να θριαμβεύσει αμέσως μετά επί του πόνου και της μνήμης. Μονάχα σε αυτό το απλόχερο άνοιγμα τόσο προς τον θάνατο όσο και προς την αγαλλίαση των αισθήσεων μπορεί να κατανοηθεί η βαθύτερη σημασία αυτού του λογοτεχνικού παιχνιδιού της Αλιέντε. Και ο κανιβαλισμός; Η Αλιέντε μάς διδάσκει όπως κανείς ότι τα σώματα έχουν τη γεύση τους: υπάρχουν δέρματα οξέα, γλυκά, πικρά· δέρματα φρουτώδη. Τα δάκρυα έχουν κι αυτά γεύση, οι εραστές οσμίζονται ο ένας τον άλλον, ρουφάνε ο ένας τον άλλον, αλείφονται με αγουακάτε, σαμπάνια, μαρμελάδα: το φύλο είναι ένα σύκο, το εφηβαίο της επιδερμίδας μοιάζει με το τρίχωμα ενός ροδάκινου, οι μορφές διεισδύουν η μία μέσα στην άλλη. Συνταγές, πράξεις μαγείας και παιχνίδια «που οι σοβαροί και ευυπόληπτοι πολίτες βιάζονται να χαρακτηρίσουν διαστροφές», ερωτικά φίλτρα, μεσαιωνικές φόρμουλες, μαγικά για να παγιδευθεί ο δύσκολος εραστής, αφροδισιακά «που προτρέπουν στον σαρκικό έρωτα, αλλά αν χάνουμε χρόνο και ενέργεια στην προετοιμασία τους, μάλλον στράφι θα πάνε». Η Αλιέντε δίνει ιδιαίτερη σημασία στη μεσογειακή κουζίνα, για την οποία πιστεύει ότι είναι η πιο αισθησιακή από όλες. Και αυτό επειδή όλα τα συστατικά που χρησιμοποιούνται σε αυτήν είναι φρέσκα και φυσικά. Ολα αυτά τα συστατικά είναι αφροδισιακά και το μεγαλύτερο μέρος τους το έχει χρησιμοποιήσει στις συνταγές της. Αναφέρουμε τις σάλτσες της: σπιτική μαγιονέζα, μεσογειακή, τουρκική, γουακαμόλε, αρωματική, πέστο αμαράντα. Ορεκτικά: καρύδια του Αδάμ, σύκα του χήρου, πειρασμός του σολομού. Σούπες: κρεμμυδόσουπα, καροτόσουπα, γκαθπάτσο. Σαλάτες: ελληνική, καλιφορνέζικη με σπανάκι, σεβίτσε (περουβιανή). Κύρια πιάτα: Σολομός Ποσειδώνας, λουκούλλεια καλαμάρια, γαλοπούλα του χαρεμιού, το χαρούμενο κοτόπουλο, η κότα Βαλεντίνος, αρνάκι με σπανάκι και βερίκοκκα, ανατολίτικο φιλέτο, πικάντικος λαγός, μυαλά α λα ιταλικά. Το μενού όμως έχει και τη χορτοφαγική του διάσταση: κολοκύθια με κάρι, λαζάνια με αγκινάρες, μελιτζάνες του σεΐχη. Επιδόρπια: κρέμα μόκας, σάλτσα μελιού, ανάσα μπανάνας, Μαντάμ Μποβαρί, μους ο σοκολά, σουφλέ της Δαμασκού, ρυζόγαλο. Η «Αφροδίτη» μάς θυμίζει ότι η τέχνη είναι επίσης μια πράξη βίας. Το να μπει κανείς στον πειρασμό να τα δοκιμάσει όλα αυτά είναι μια εμπειρία ανεπανάληπτη. Οπως αυτή που έζησε η ίδια η συγγραφέας όταν αφέθηκε στον πειρασμό του τελευταίου της επιδορπίου, του «ρυζόγαλου ως πνευματικής παρηγοριάς»: «Μου είναι αδύνατον να φαντασθώ επιδόρπιο πιο αισθησιακό... Αν περισσέψει, μπορείτε να το διατηρήσετε στο ψυγείο και, αν έχετε διάθεση, χρησιμοποιήστε αυτά τα υπόλοιπα για να καλύψετε τον εραστή σας ή την ερωμένη σας από την κορυφή ως τα νύχια και έπειτα να τον/τη γλείψετε αργά. Σε μια τέτοια περίπτωση οι θερμίδες είναι απολύτως δικαιολογημένες». Η Ιζαμπέλ Αλιέντε σε ρόλο μεγάλης ηδονίστριας μας κάνει να πιστέψουμε ότι τα ερωτικά βιώματα, όταν αποτελούν αντικείμενο κρυστάλλινης αφήγησης, δεν υπάρχει λόγος να λειτουργούν διεγερτικά για τους αναγνώστες. Αυτό όμως που ξέρουμε, ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον, είναι ότι η Αλιέντε τα πέρασε εξαιρετικά κατά τη συγγραφή της «Αφροδίτης».


Ο κ. Χάρης Παπαγεωργίου είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής ισπανικής λογοτεχνίας. Ζει στη Μαδρίτη.

18/6/08

Καλοκαίρι




Πες μου μια ιστορία...


Πιου, πες μου μια ιστορία

- Τι είδους ιστορία, παιδί μου;

- Μια ιστορία με ευτυχισμένο τέλος.

- Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε όλο τον κόσμο παιδί μου.

- Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος;

- Δεν υπάρχει τέλος ...;

- Πες μου μια ιστορία, Πιου

- Ποια ιστορία, παιδί μου;

- Την ιστορία του μυστικού του Μπέιμπελ Νταρκ.

- Υπήρχε κάποια γυναίκα.

- Πάντα το ίδιο λες.

- Υπάρχει πάντα μια γυναίκα κάπου, παιδί μου,
κάποια πριγκίπισσα, κάποια μάγισσα, κάποια
μητριά, κάποια γοργόνα, κάποια καλή νεράιδα,
ή κάποια που είναι ωραία αλλά κακιά, ή είναι
άσχημη και καλή.

- Είναι αυτή ολόκληρη η λίστα;

- Υπάρχει και η γυναίκα που αγαπάς.

-Ποια είναι αυτή;

- Αυτή είναι μια άλλη ιστορία...

-Πες μου μια ιστορία Πιου

- Ποια ιστορία, παιδί μου;

- Μια ιστορία που αρχίζει από την αρχή.

- Αυτή είναι η ιστορία της ζωής.

- Είναι όμως η ιστορία της δικής μου ζωής;

- Μόνο αν την πεις εσύ!!!...


Αποσπάσματα σπό το :
"Πες μου μια ιστορία" της Τζάνετ ΓουΪντερσον

Nothing gonna change my love for you

Ασήμαντα


Τι σχήμα έχουν τα όνειρα (μου);

Τα πιο όμορφα όνειρα τα πλάθω ξύπνια. Τραβάω την δήθεν ευτυχία μου από τα μαλλιά, την ακινητοποιώ και τη κόβω σε μικρά κομμάτια, τις σκηνές. Ύστερα ανακατεύω αυτές τις κίτρινες, θολές εικόνες και τις χώνω μέσα στην τρύπα. Ορίστε. Μόλις έφτιαξα κι ένα ακόμη.

Όχι, αν με ρωτάς. Δεν κρατάνε όλα. Τα περισσότερα σαπίζουν όσο ακόμη κρέμονται από το ταβάνι.
Όχι. Δε βοηθάει το πότισμα. Αν έχουν πεισμώσει, σε παρατάνε έτσι κι αλλιώς.
Και όχι. Δεν έχω συνηθίσει ακόμη. Εξακολουθώ να θρηνώ όταν πεθαίνουν.

Κι είναι αυτό το τρέμουλο στα χέρια, αυτή η ανησυχία που σε κατατρώει όταν το ξεκινάς.
Θα αντέξει;
Θα αντέξεις;


Θέλω να ελευθερώσω τη λέξη "άει παρατήστε με" αλλά δεν ξέρω σε τι θα ωφελήσει.
Για να καλύψει ίσως τα ουρλιαχτά του φόβου.

Θέλω να βγω στο μπαλκόνι γυμνή και να φωνάξω "Κοίταξέ με! Μπορώ κι εγώ να το κάνω!"

Θέλω να χτυπήσεις την πόρτα , κάποια Κυριακή από εκείνες που μυρίζουν τεμπελιά και αλκοόλ από το πρηγούμενο βράδυ και να μου πεις γλυκά και προκλητικά ταυτόχρονα..."μου δίνεις το μέσα σου, σε παρακαλώ;"

Κι ύστερα βάλε μου να ακούω βιολιά και σαξόφωνα κι άσε με να πεθάνω. ..

17/6/08

Γοργόνα Μου...γοργόνα Μου

Γοργόνα μου γοργόνα μου θαλασσογεννημένη
έκλεψες την καρδούλα μου κι εσένα περιμένει
γοργόνα μου γοργόνα μου στ αφροκυλίσματα σου
περνάω χίλια κύματα για να βρεθώ κοντά σου.


Ρίχνω τα δίχτυα στο γυαλό ρίχνω τα παραγάδια
πέφτω για σένα στο βυθό να βρω μαργαριτάρια
Αγέρα στ άσπρα μου πανιά τρέξε το τρεχαντήρι
να σε χορέψω αρχόντισσα πρώτη στο πανηγύρι.


Γοργόνα μου γοργόνα μου μελαχροινή κυρά μου
κεντάει σεντόνι η μάνα μου να ρθεις στην αγκαλιά μου
μέρεψε τ άγρια κύματα για μένα αγιά Μαρκέλα
στο ερημοκκλήσι στο γυαλό προσμένει μια κοπέλα.


Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι χαρισμένες από τον φίλο μου Πάνο. Τον ευχαριστώ πολύ.
http://profiles.pathfinder.gr/kartson

Imagine


Φαντάσου... Φαντάσου πως δεν υπάρχει παράδεισος, -ειν' εύκολο αν προσπαθήσεις-, ούτε κόλαση ανάμεσά μας, πάνω από μας, μόνον ουρανός. Φαντάσου, όλοι οι άνθρωποι να ζουν για το σήμερα.! Φαντάσου πως δεν υπάρχουν χώρες, -δεν είναι δύσκολο να γίνει-, καμιά αιτία, για να σκοτώσει ή να πεθάνει κανείς κι ούτε θρησκεία επίσης. Φαντάσου, όλοι οι άνθρωποι να ζουν ειρηνική ζωή. Φαντάσου, όχι πια εξουσίες, -αν το μπορέσεις, σε θαυμάζω-, καμιά ανάγκη για απληστία ή πείνα, μιά Αδελφότητα του Ανθρώπου. Φαντάσου, όλοι οι άνθρωποι, να μοιράζονται όλο τον κόσμο. Μπορεί να πεις πως είμαι ονειροπαρμένος, μα δεν είμαι ο μόνος. Κάποια μέρα, ελπίζω, θα ενταχθείς σε μας κι όλος ο κόσμος θα γίνει ένα!

Συνταγές μαγειρικής


Από μικρή τής άρεσε, μες στην κουζίνα μόνη
τις ώρες να σκοτώνει
με τη μαγειρική,
και πέφτανε τα δάκρυα θυμώντας τη ζωή της
και δίναν στο φαΐ της
μια γεύση μαγική.

Κύμινο, μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι,
ποτέ δεν είχε ταίρι
ν' αλλάξει μιαν ευχή,
να χαμηλώσεις τη φωτιά μετά την πρώτη βράση,
να γίνονταν η πλάση
ξανά απ' την αρχή.

Ψιλοκομμένος μαϊντανός, και σκόρδο μια σκελίδα,
να 'φεγγε μιαν ελπίδα
στα μάτια τα μελιά,
και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι,
να 'νιωθε ένα χάδι
μια μέρα στα μαλλιά.

Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της,
που 'κανε το φευγιό της
να μοιάζει με γιορτή,
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα,
ολόιδια με κείνα
που είχε ονειρευτεί.

Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη,
μας κάμανε μεγάλη
κάποια μικρή στιγμή,
κι αθόρυβα διαβήκανε απ' της ζωής την άκρη,
χωρίς ν' αφήσει δάκρυ
σε μάγουλο γραμμή.


Η μέρα που έρχεται


Τελικά, η εβδομάδα που μας πέρασε μου θύμισε πολλά... Μου θύμισε κυρίως, ότι η ευτυχία είναι ολόγυρά μας εκεί που βρισκόμαστε. Υπάρχει στον ήλιο και στη φύση, υπάρχει στον καφέ που πίνουμε, υπάρχει στο αστείο που κάνουμε, υπάρχει στην αγάπη που δίνουμε, υπάρχει στο κείμενο που γράφουμε, υπάρχει στην αγκαλιά που δίνουμε και στην αγκαλιά που χωνόμαστε, υπάρχει στο μεθύσι που κάνουμε και στη βόλτα που πάμε, υπάρχει στο δρόμο όταν τρέχουμε με το αμάξι στην εθνική οδό και υπάρχει όταν ψάχνουμε να παρκάρουμε και βλέπουμε ότι ζούμε στην πραγματική ζωή, υπάρχει στη δουλειά μας όταν πάμε καλά και χαιρόμαστε, αλλά και όταν "μας τη λένε" και διορθωνόμαστε και γινόμαστε ακόμα καλύτεροι... Η ευτυχία υπάρχει και στο γέλιο και στο δάκρυ. Η ευτυχία υπάρχει μέσα μας από τότε που γεννηθήκαμε και είναι ταυτισμένη με τη ζωή. Απλά, κάποιοι προσπαθούν να μας κάνουν να την ξεχνάμε, για να πουλάνε περισσότερο από τις ανασφάλειές μας... Τελικά, σήμερα το πρωί ανακάλυψα ότι η ευτυχία είναι στα μάτια του καθενός μας... Αρκεί, να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας.

To γατίδι αφιερώνει.... σε ένα διαόλι και έναν άγγελο



Γατάκι και ευτυχία ....


Ένας μεγάλος γάτος βλέπει ένα γατάκι να κυνηγά την ουρά του και το ρωτά:

"Γιατί κυνηγάς την ουρά σου;"

Και το γατάκι λέει:
"Έχω μάθει ότι το καλύτερο πράγμα για τις γάτες είναι η ευτυχία κι αυτή η ευτυχία είναι η ουρά μου.
Γι' αυτό την κυνηγώ, κι όταν την πιάσω, θα 'χω την ευτυχία".

Είπε τότε ο μεγάλος γάτος:
"Κι εγώ το ίδιο, γιε μου, έχω δώσει προσοχή στα προβλήματα της ύπαρξης,
κι εγώ το ίδιο έκρινα ότι η ευτυχία βρίσκεται στην ουρά μου.

Αλλά παρατήρησα πως όσο πιο πολύ την κυνηγούσα τόσο περισσότερο έφευγε μακριά μου,
ενώ όταν κοιτάζω τη δουλειά μου, αυτή έρχεται ξοπίσω μου, όπου και να πάω".

Από τον Blue Dream

Ταξίδι του βυθού στον ουρανό....


Ένα κανάτι σώμα.
Από τους πόρους του μια λέξη ιδρώνει-αγάπη
Όλα ένα ασυγκράτητο νερό που καίγεται,
μέσ' τη ροή του καίγεται-για να επιστρέψει

Μια μουσκεμένη λέξη που δεν λέει-κραυγάζει
Σταγόνα του απείρου στα χείλη ενός όστρακου

Η μνήμη μια καμπύλη είναι πάντα.
Μια φλούδα φεγγαριού. Απάνω της
βραχιόλια αέρινα χτυπούν τα περιγράμματα σωμάτων
περιμένοντας το φιλντισένιο πλήρωμα
τη στάση του εμβρύου μέσ' στο κοίλο που μας περιέχει
και που τ' αγκαλιάζουμε με τη σειρά μας-πεπρωμένη κίνηση

εμείς νερό μέσ' στο νερό
αέρας στα διασπαθίσματα του αέρα
όλα μέσα στα όλα

κηλίδα λάμψης
από το ταξίδι του βυθού στον ουρανό.

16/6/08

Φίλα με πάλι...



Kι όλο πετάω...

Immortality


So this is who i am
And this is all i know
And i must choose to live
For all that i can give
The spark that makes the power grow

And i will stand for my dream if i can
Symbol of my faith in who i am
But you are my only
And i must follow on the road that lies ahead
And i won't let my heart control my head
But you are my only
And we don't say good bye
And i know what i've got to be

Immortality
I make my journey through eternity
I keep the memory of you and me inside

Fufill your destiny
Is there within the child
My storm will never end
My fate is on the wind
The king of hearts, the joker's wild
But we don't say goodbye
I'll make them all remember me

Cause i have found a dream that must come true
Every ounce of me must see it through
But you are my only
I'm sorry i don't have a role for love to play
Hand over my heart i'll find a way
I will make them give it to me

Immortality
Ihere is a vision and a fire in me
I keep the memory of you and me inside
And we don't say goodbye
With all my love for you
And what else we may do
We don't say goodbye