Τι σχήμα έχουν τα όνειρα (μου);
Τα πιο όμορφα όνειρα τα πλάθω ξύπνια. Τραβάω την δήθεν ευτυχία μου από τα μαλλιά, την ακινητοποιώ και τη κόβω σε μικρά κομμάτια, τις σκηνές. Ύστερα ανακατεύω αυτές τις κίτρινες, θολές εικόνες και τις χώνω μέσα στην τρύπα. Ορίστε. Μόλις έφτιαξα κι ένα ακόμη.
Όχι, αν με ρωτάς. Δεν κρατάνε όλα. Τα περισσότερα σαπίζουν όσο ακόμη κρέμονται από το ταβάνι.
Όχι. Δε βοηθάει το πότισμα. Αν έχουν πεισμώσει, σε παρατάνε έτσι κι αλλιώς.
Και όχι. Δεν έχω συνηθίσει ακόμη. Εξακολουθώ να θρηνώ όταν πεθαίνουν.
Κι είναι αυτό το τρέμουλο στα χέρια, αυτή η ανησυχία που σε κατατρώει όταν το ξεκινάς.
Θα αντέξει;
Θα αντέξεις;
Θέλω να ελευθερώσω τη λέξη "άει παρατήστε με" αλλά δεν ξέρω σε τι θα ωφελήσει.
Για να καλύψει ίσως τα ουρλιαχτά του φόβου.
Θέλω να βγω στο μπαλκόνι γυμνή και να φωνάξω "Κοίταξέ με! Μπορώ κι εγώ να το κάνω!"
Θέλω να χτυπήσεις την πόρτα , κάποια Κυριακή από εκείνες που μυρίζουν τεμπελιά και αλκοόλ από το πρηγούμενο βράδυ και να μου πεις γλυκά και προκλητικά ταυτόχρονα..."μου δίνεις το μέσα σου, σε παρακαλώ;"
Κι ύστερα βάλε μου να ακούω βιολιά και σαξόφωνα κι άσε με να πεθάνω. ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου