Αλλά πάνω απ όλα ελπίζω να διασκεδάσουμε και να χαμογελάσουμε, γιατί τα παιχνίδια γι αυτό είναι... ακόμη κι αν είναι ψεύτικα!
Καλοκαίρι... Μετά από 4 ολόκληρους μήνες διακοπές στη Σάμο, η ώρα της επιστροφής. Τον τελευταίο μήνα μαζί μου ήταν και ένα ζευγάρι φιλικό. Γειτονόπουλα. Η Ειρήνη και ο Παναγιώτης. Αναχωρούμε λοιπόν από τον παράδεισο με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Στο λιμάνι μας κατεβάζει ο Άγγελος. Φίλος από το νησί. Έχουμε προλάβει να πιούμε όλοι μαζί τον τελευταίο καφέ. Γελάμε, αλλά μια μελαγχολία για τον αποχωρισμό υπάρχει ανάμεσα μας. Η Ειρήνη το δείχνει, είναι στεναχωρημένη. Γυρίζω και της λέω, "έλα μην στεναχωριέσαι, και στο καράβι θα αφήσουμε τον Παναγιώτη και θα πάμε να πιούμε καφέ με τον καπετάνιο". Με κοιτά με μάτια όλο περιέργεια και ρωτά, "Τον γνωρίζεις;"
"Όχι" απαντώ, αλλά αυτό δεν είναι δύσκολο να γίνει. Η Ειρήνη χαμογελά. Της κλείνω το μάτι.
Μπαίνουμε στο καράβι. Καθυστερημένα. Και βιαστικά. Βρίσκουμε τις καμπίνες μας και τρέχουμε γρήγορα προς το κατάστρωμα. Το πλοίο έχει ήδη ξεκινήσει. Μια τελευταία ματιά στο νησί. Ένα αντίο και στο νησί και στον Άγγελο.
Και ξαφνικά ενώ τρέχω στο κατάστρωμα, δεν βλέπω ένα σιδερένιο μικρό εμπόδιο και πέφτω πάνω του. Λιγώθηκα από τον πόνο. Η κραυγή που έβγαλα πρέπει να ήταν πολύ σπαραχτική, γιατί όλο το κατάστρωμα γύρισε και με κοίταξε. Βλέποντας τα αίματα στα δάχτυλα των ποδιών μου μάλλον έχασα το τι έγινε στη συνέχεια.
Όταν συνήλθα είδα μπροστά μου δυο άντρες με στολές ναυτικές. Ήμασταν κάπου σκοτεινά... "Λες να είμαι στον παράδεισο..." σκέφτηκα. Αλλά τόσο σκοτάδι... Ο ένας άντρας μου μίλησε. "Είσαστε καλύτερα;" με ρώτησε. "Ναι" απάντησα, πονάω μόνο... "θα σας περάσει, χτυπήσατε άσχημα" ξανάπε ο άντρας. Και αμέσως μου πρόσφερε μια πορτοκαλάδα.
Ένιωσα καλύτερα αν και ο πόνος ήταν δυνατός. Αλλά κατάφερα να δω γύρω μου... Απέναντι άλλος ένας άντρας με στολή στο τιμόνι του πλοίου. Η Ειρήνη δίπλα μου μου έπιανε το χέρι και μου χαμογελούσε. Οι δυο άντρες, ήταν ο καπετάνιος και ο γιατρός του πλοίου. Ένας παπαγάλος πλάι μου έκανε κούνια στο κλουβί του. Και τέλος....
...Το πιο όμορφο θέαμα που είχα δει στη ζωή μου. Η θάλασσα από τη γέφυρα του πλοίου. Μοναδική, υπέροχη, σε τόνους γκρίζους και μαβιούς....
Ψιθύρισα σιγά σιγά "θεέ μου είναι υπέροχο.....!!!!"
Γύρισα και κοίταξα την Ειρήνη χαμογελώντας της. Μου έκλεισε το μάτι. Και μου ψιθύρισε.. " Σε ευχαριστώ..."
Καλοκαίρι... Ψήνεται ο τόπος στην Θεσσαλονίκη. Μπα, δεν το αντέχω άλλο. Σηκώνομαι, ετοιμάζω μια βαλίτσα, ντύνομαι και βρίσκομαι στο δρόμο περιμένοντας για Ταξί. Απλά έπρεπε να αποφασίσω γρήγορα. Αεροδρόμιο ή λιμάνι;
Ο ταξιτζής ρωτάει "που πάμε;" Απαντώ "Λιμάνι".
Μπαίνω στο πρώτο καράβι που βρίσκω μπροστά μου. Και κάνω ένα σεργιάνι στο Αιγαίο. Κάθε μέρα και σε άλλο νησί. Κάθε μέρα και άλλο μπλε... Κάποτε φτάνω στην Κάλυμνο. Εκεί σταματώ. Με κερδίζει. Υπέροχο νησί, υπέροχοι άνθρωποι, γαλήνη, μπλε βαθύ, σφουγγάρια. Οι μέρες περνάνε γρήγορα και έρχεται η ώρα της επιστροφής. Καράβι από Κάλυμνο για Θεσσαλονίκη.
Δεν βρίσκω καμπίνα. Τα νεύρα μου... Το πλοίο είναι φίσκα! Στο κατάστρωμα έχει ψύχρα. Είναι κοντά μεσάνυχτα. Κατευθύνομαι προς το bar. Γεμάτο και αυτό. Στο κέντρο ένα στρογγυλό σαλόνι. Γεμάτο άντρες που καπνίζουν... Ντουμάνι... Οι θέσεις των καπνιστών! Έλεος! Σαν τα ποντίκια στη φάκα. Αποφασίζω να μην καπνίσω. Η αξιοπρέπεια μου δεν με αφήνει.
Κάθομαι κοντά σε ένα φινιστρίνι. Η ώρα δεν περνά. Με έχει πιάσει μια απίστευτη νευρικότητα. Κάποτε, δόξα τω Θεό, το σαλόνι αδειάζει. Ο κόσμος εξαφανίζεται και το bar κλείνει. Είμαι μόνη! Δεν το πιστεύω!
Σκέφτομαι για λίγο και βγάζω τσιγάρο. Είμαι μόνη και δεν χρειάζεται να μετακινηθώ στο σαλόνι των καπνιστών. Δεν θα ενοχλήσω κανέναν. Ανάβω το τσιγάρο. Είναι απόλαυση κι ας λένε ότι θέλουν! Κι εκεί που απολαμβάνω το τσιγάρο μου στην ηρεμία το βλέμμα μου στρέφεται απέναντι... Αχμμμμ ο καπετάνιος στέκει εκεί και με κοιτάει. Όχι απλά με κοιτάει, έχει τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου. Σβήνω γρήγορα το τσιγάρο Πάει η αξιοπρέπεια μου... Έγινα ρεζίλι....
Ότι πιο άσχημο έχω ζήσει. Δε θυμάμαι να ένιωσα πιο αμήχανα στη ζωή μου!
Καλοκαίρι... Σε νησί και πάλι. Η παρέα - 4 ζευγάρια και τα παιδιά τους - αποφασίζουν να πάμε με το κότερο στο εξοχικό του ενός ζευγαριού που βρίσκεται στην τοποθεσία "Διάολος". Η διαδρομή με το σκάφος μαγική! Μετά από μιάμιση περίπου ώρα υπέροχων εικόνων και μαγευτικού γαλάζιου φτάνουμε. Το εξοχικό είναι στον λόφο. Μέσα στο δάσος. Ανηφορίζουμε... υπέροχη μέρα!
Κολύμπι, ηλιοθεραπεία, παιχνίδια στην άμμο και μετά μεζέδες και καλό κρασί. Στην παρέα το ένα ζευγάρι είναι γηραιότερο Ο άντρας παλιός ναυτικός. Μας διηγείται ιστορίες από τα ταξίδια του. Καλά εγώ δεν κουνιέμαι μην τυχόν και χάσω κανένα σίγμα... Έτσι η μέρα περνά χωρίς να το καταλάβουμε Τελευταίος καφές, παγωτά για τα πιτσιρίκια και θα ετοιμαστούμε να φύγουμε.
Κι ενώ είμαστε έτοιμοι να κατηφορίσουμε κοιτάω μια τελευταία φορά τη θάλασσα από ψηλά. Χμμμ... πολλά προβατάκια βλέπω, αλλά καθησυχάζω τον εαυτό μου. Δεν θα ξεκινούσαν σκέφτομαι ειδικά με τα παιδιά για να επιστρέψουμε αν είχε θάλασσα.
Στην παραλία μας πλησιάζει μια παρέα. Κι εκείνοι με παιδιά. Κάτι λένε με τους άντρες. Μια αναστάτωση επικρατεί. Ακούω τον καπετάν Μανώλη να λέει "Δεν μπορώ να πάρω τέτοια ευθύνη. Συγχωρέστε με αλλά δεν μπορώ". Οι γυναίκες ρωτάνε τι συμβαίνει. Δεν απαντούν. Μας ανεβάζουν στο σκάφος. Οι γυναίκες καθόμαστε στα καθίσματα και πιανόμαστε από τα σίδερα. Τα παιδιά χαμηλά στα πόδια μας και πιασμένα κι αυτά από τα σίδερα. Κάτι γίνεται αλλά τι....
Ξεκινάμε. Οι άντρες όλοι στο τιμόνι. Μας έχουν πει να μην πανικοβληθούμε και να κρατιόμαστε καλά. Και ξαφνικά η κόλαση αρχίζει.... Το σκάφος χορεύει τρελά στα τεράστια κύματα. Έναν χορό που σε κάνει να χάνεις το νου σου. Μια βρισκόμαστε κοντά στον ουρανό, και μια βουτάμε στη θάλασσα. Είμαστε όλοι μούσκεμα, αλλά ποιον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο αυτήν την στιγμή; Είμαστε όλοι γατζωμένοι στα σίδερα και μάλλον προσευχόμαστε. Κάποιες από τις γυναίκες κλαίνε σιγαλά. Εγώ δεν σκέφτομαι τίποτα. Απόλυτο κενό. Απλά περιμένω να δω τη συνέχεια του έργου...
Αναγκαζόμαστε να ανοιχτούμε. Μήπως και το κύμα είναι εκεί πιο ήρεμο... δεν θυμάμαι πια γιατί. Κι ενώ αρχίζω να απελπίζομαι βλέπω στο βάθος ένα σκάφος του Λιμενικού. Οι γυναίκες φωνάζουν, τα παιδιά κλαίνε, αλλά λογικά όλα αυτά. Ο φόβος σε κάνει να αντιδράς περίεργα... Σε λίγο οι άντρες του Λιμενικού μας ανεβάζουν στο δικό τους σκάφος και δυο μένουν στο δικό μας. Μας δίνουν κουβέρτες να τυλιχτούμε και προσπαθούν να μας ησυχάσουν.
Έχουμε σωθεί.... Τότε, μόνο όταν ένιωσα σιγουριά, δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου.
Καλοκαίρι... στη Χαλκιδική. Γυρίζω σπίτι από την εργασία μου όταν ξαφνικά ακούω κάποιον να με φωνάζει. Ένας φίλος με παρέα κάθονται σε ένα ταβερνάκι. Πηγαίνω. Μου συστήνει την παρέα του. Τρεις νεαροί φίλοι του, από Γερμανία. Ο ένας είναι πολύ νόστιμος. Αφού ουζάραμε έφυγα για το σπίτι. Είπαμε να ξαναβρεθούμε.
Το βραδάκι ο νόστιμος νεαρός μου χτύπησε την πόρτα. Ήρθε να με πάρει να πάμε Disco. Δέχτηκα με χαρά! Η βραδιά ήταν ζεστή, η μουσική σε έκανε να χορεύεις ασταμάτητα, το ποτό σου έφερνε μια γλυκιά ζάλη. Ήταν όμορφα! Στη συνέχεια κατεβήκαμε στην παραλία. Με φίλησε, και με κράτησε αγκαλιά. Μακάρι να μην τέλειωνε ποτέ εκείνο το βράδυ...
Την άλλη μέρα μετά τη δουλειά ο Peer με περίμενε έξω από τη δουλειά μου. Στο χέρι του κρατούσε ένα μικρό κουτάκι. Το άνοιξε και μου χαμογέλασε. Μέσα είχε 2 βέρες.... Δεν χρειάστηκε να πει ούτε εκείνος αλλά ούτε κι εγώ τίποτα. Απλά κοιταχτήκαμε στα μάτια κι εκείνα τα είπαν όλα. Σε λίγο βρεθήκαμε στο μικρό ξωκλήσι, και ανταλλάξαμε όρκους και δαχτυλίδια.
Ο Peer ήταν για 13 χρόνια ο άντρας της ζωής μου. Παντρευτήκαμε 5 μήνες μετά από κείνο το βράδυ.
Καλώ να παίξουν τους : sta_gona ( όταν θα έχει χρόνο ), Γιώργο τον ήλιο μας ( ξέρω ότι έχει χρόνο...), aristodhmos ( θα το ήθελα πολύ ), Pan KaRTson ( είμαι βέβαιη ότι θα αφιέρωνε, όχι γιατί είναι ψεύτης, αλλά γιατί γράφει όμορφα ), και όποιον άλλον βέβαια επιθυμεί... είσαστε πολλοί παιδιά κι η ώρα περασμένη... Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι!
Ας ανοίξουμε λοιπόν τα χαρτιά να δούμε ποια ιστορία είναι η αληθινή...
Ξεκινάω από την τελευταία ιστορία.Είναι αληθινή, αλλά υπάρχουν 2 ψευδή στοιχεία. Το πρώτο ότι παντρευτήκαμε 5 μήνες μετά - παντρευτήκαμε πολλούς μήνες αργότερα - και το δεύτερο ότι γνωριστήκαμε σε ταβερνάκι μέσω φίλου. Τον Peer τον γνώρισα στην πιτσαρία απέναντι από το σπίτι μου, απ όπου πολλές φορές έπερνα φαγητό, λόγω του ότι βαριόμουν να μαγειρέψω.
Η τρίτη ιστορία όσο και να μοιάζει σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, είναι αληθινή. Το ψευδές σημείο, είναι ότι μας έσωσε το Λιμενικό. Είχε απαγορευτικό καιρού και κανένας δεν μπορούσε να έρθει να βοηθήσει. Φτάσαμε σε άθλια κατάσταση στο λιμάνι Καρλοβασίου, χάρη στο γεροκαπετάνιο. Εκεί μας περίμεναν άντρες του λιμενικού και αρκετός κόσμος.
Την επόμενη εβδομάδα, δεν νιώθαμε τα χέρια μας.... και γενικά οι υπόλοιποι σπίτι ήταν σοκαρισμένοι.
Η δεύτερη ιστορία κι αυτή αληθινή... αλλά με σοβαρό ψέμα μέσα της. Ο καπετάνιος που με κοίταγε αγριωπά, και με έκανε να νιώσω άκομψα και άβολα δεν έλεγε να κουνηθεί. Λες και είχε κολλήσει εκεί... Έστρεψα το κεφάλι αλλού και αφού πέρασε αρκετή ώρα και σκέφτηκα ότι θα έχει φύγει, άναψα και άλλο τσιγάρο. Γυρίζοντας πάλι απέναντι, εκεί πάλι ο καπετάνιος!!!!!!!
Κάτι δεν πήγαινε καλά.. σηκώθηκα πήγα προς το μέρος του και... ένα κάδρο σε φυσικό μέγεθος τα είχε καταφέρει να με τρομοκρατήσει!!!!!! Ένα κάδρο του οποίου η κορνίζα έμοιαζε σαν φινιστρίνι πλοίου....
Έσκασα στα γέλια!!!!!
Η αληθινή ιστορία είναι η πρώτη. Και καπετάνιος υπήρχε, και ο γιατρός, και παπαγάλος και όλα!!!!!
Κι εγώ αν και πονούσα αφόρητα μάλλον δεν το σκεφτόμουν γιατί είχα άλλα να προσέχω. Φύγαμε με την Ειρήνη από τη γέφυρα το πρωί, λίγο πριν φτάσουμε Θεσσαλονίκη και ομολογώ πως δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη βραδυά στη γέφυρα!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου