Οταν μας είπαν ότι η τιμή του δωματίου ήταν διακόσια εξήντα ευρώ η διανυκτέρευση, δαγκωθήκαμε. Αλλά υπήρχε σοβαρός λόγος για να περάσουμε τη νύχτα στο ξενοδοχείο αυτό.
Το δωμάτιό μας, φαινομενικά πολυτελές αλλά με λεκιασμένα σκεπάσματα, «έβλεπε» σε μια θλιβερή τσιμεντοκατάσταση (η θέα στη θάλασσα χρεωνόταν εκατό ευρώ περισσότερο!). Στις τέσσερις το πρωί, επιστρέφοντας από ξενύχτι, και αφού το ξενοδοχείο διαφήμιζε το 24ωρο σέρβις του, ζητήσαμε κάτι ελαφρύ να φάμε.
Κανείς δεν απαντούσε στις κλήσεις μας. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας άνθρωπος πολύ ζοχαδιασμένος: «Είναι μόνος του και ετοιμάζει διακόσια πρωινά». Νιώσαμε φρικτά που τον ενοχλούσαμε με τα ταπεινά μας τοστάκια. Πήρα όμως το θάρρος να τον ρωτήσω μήπως ξέρει πώς κλείνουν τα στόρια, γιατί μόλις πήγα να τραβήξω τη μία (από τις οκτώ παράταιρες) κουρτίνες, μου έμεινε η μισή στο χέρι.
«Ποιος το κανε αυτό;», εξεμάνη ο «έχω να ετοιμάσω διακόσια πρωινά» κι άρχισε κανονικά την ανάκριση. «Μη μου πείτε ότι το βρήκατε έτσι!». Νιώσαμε σαν τους «Ρόλινγκ Στόουνς» που σπάνε ξενοδοχεία για χαβαλέ. Εδωσα τόπο στην οργή και ψευτοκοιμήθηκα με τον ήλιο στα μούτρα. Το πρωί παραγγείλαμε καφέ και αβγά και υπογράψαμε για τον λογαριασμό.
Σε λίγη ώρα, άλλη εξαντλητική ανάκριση! Και «γιατί κάνατε λάθη στην υπογραφή» και «γιατί γράψατε αριθμό στο τετραγωνάκι που προορίζεται για τα φιλοδωρήματα;» και «πώς θα χρεώσω τώρα εγώ;», μισή ώρα παραλήρημα.
Και το κορυφαίο: «μη μου πείτε εμένα ότι τα έγραψε η σερβιτόρα, γιατί ξέρω τον γραφικό της χαρακτήρα, και είμαι σε θέση να το αποδείξω! Να διορθώσετε το λάθος και να μονογράψετε την επικύρωση!» (μιλάμε τώρα για δύο καφέδες κι ένα πιάτο αβγά).
Φύγαμε έντρομοι, αλλά ευχαριστημένοι που γλιτώσαμε το μαστίγιο. Αχ, Ελλαδοκαρπούζα μου, σαδομαζοχιστάν μου, δεν μαζεύεσαι με τίποτα: Δεν θα ησυχάσεις μέχρι να διώξεις κλωτσηδόν και τον τελευταίο σου παραθεριστή!
Καλό μας καλοκαίρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου