Ο καθένας μας στην ζωή του ζωγραφίζει το δικό του ουράνιο τόξο, με τα δικά του χρώματα, μετά από τις βροχές του και τις καταιγίδες του, μόλις ξαναβλέπει τον ήλιο να στεγνώνει τις στάλες της μπόρας.
Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις ότι "η μπόρα πέρασε" και βλέπεις τα σύννεφα να απομακρύνονται σιγά σιγά, όταν τα τρυπά το φως και καταλαβαίνεις ότι μπορείς να αφήσεις για κάποιες στιγμές τα όπλα κάτω και να ξεκουραστείς για την επόμενη καταιγίδα. Και ακριβώς την ίδια στιγμή, βλέπεις το δικό σου ουράνιο τόξο να σχηματίζεται και του βάζεις κι άλλα χρώματα και το απολαμβάνεις να λάμπει και μετά να ξεθωριάζει.
Το δικό μου ουράνιο τόξο, χρειάζεται λίγη περισσότερη δουλειά, όχι γιατί ήταν μεγάλη η καταιγίδα ή λίγο το φως, αλλά γιατί θέλω να το φτιάξω από την αρχή μόνη μου.
Να το βάψω, να το πλάσω σε πολύχρωμο αστέρι και μετά να το φυσήξω στον ουρανό, ώστε να το δω στην επόμενη βροχή και να με οδηγήσει στον ήλιο.
Και όταν το χρειαστώ, να το κατεβάσω από τον ουρανό και να το ξαναζωγραφίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου