Προσπαθώ να σε κλέψω ανάμμεσα από τόσες λέξεις, τόσες εικόνες... Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα φύγεις. Ο άνεμος φυσάει τα μάτια σου μακρυά... Όμως, δώσε μου τούτη την μέρα. Σαν νάναι η τελευταία μας μέρα. Δώσε μου τούτη την μέρα...
Γιατι πρέπει να χανόμαστε αβοηθήτοι ανάμεσα στον πόνο και την επιθυμία; Γιατί έζησα τη ζωή μου στην εξορία; Γιατί οι μόνες στιγμές που επέστρεφα ήταν αυτές που ακόμη μου δινόταν η χάρη να μιλήσω τη γλώσσα μου; Τη δική μου γλώσσα. Όταν ακόμη μπορούσα... να ξαναβρίσκω χαμένες ή να ανασύρω ξεχασμένες λέξεις από τη σιωπή...
Γιατί; Πες μου, γιατί δεν ξέραμε ποτέ να αγαπήσουμε...;
_Ήθελα να σου πω γεια...
_ Θα φύγεις λοιπόν απόψε. Θα φύγεις μες τη νύχτα... Νόμιζα...
_ Κι εσύ θα φύγεις. Δεν θα χω κανέναν πια.
_ Θα χεις... Το μεγάλο ταξίδι σε λίγο... τα λιμάνια... τον κόσμο όλο...
_ Γεια σου...
_ Στάσου μείνε.... μείνε μαζί μου....
_ Έχεις ακόμη καιρό μέχρι να φύγει το πλοίο, κι έχω μονάχα τούτη τη νύχτα... Μείνε μαζί μου...
_ Φοβάμαι...
_ Κι εγώ φοβάμαι... Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;
Σου γράφω μπροστά στη θάλασσα. Ακόμα και ακόμα... Σου γράφω, σου μιλάω... Όταν, όταν κάποτε ξαναγυρίσεις σε τούτη τη μέρα, θυμήσου.... Κοίταξε με με όλα τα μάτια. Χαιδέψε με με όλα τα χέρια... Στέκομαι εδώ και σε περιμένω τρέμοντας... Δώσε μου τούτη τη μέρα...
Δε θα φύγω. Θα θελα να κάνω σχέδια για το αύριο. Αύριο... τι είναι το αύριο; Κάποτε σε είχα ρωτήσει πόσο κρατά και μου είχες πει...." Μια αιωνιότητα και μια μέρα"....
Δε θέλω να φύγεις.... θέλω να είμαστε μαζί μια αιωνιότητα... και μια μέρα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου