Ένα κορίτσι νεαρό, σε μια σύντευξη χείμαρρο. Η παιδική αθωότητα που ενώ ακολουθεί την εποχή της, παρόλα αυτά μπορεί ακόμη να ξεχωρίσει την ποιοτική ζωή. Ένα κορίτσι που αν και δεν πήγε σχολείο ξέρει τι θέλει και έχει κατασταλαγμένες απόψεις. Δυναμικό, ατίθασο μα και μετρημένο, ξέρει να σταθεί με θάρρος απέναντι στην ζωή, μπορεί να ονειρευτεί και να μας γοητεύσει!
Κινούνταν σ' ένα μικρό επαρχιακό δρόμο λίγα χιλιόμετρα έξω από τα Καλάβρυτα. Ξεχώριζε ανάμεσα σε καμιά πενηνταριά πρόβατα, που μου είχαν «κόψει» το δρόμο και εμπόδιζαν το αυτοκίνητο να περάσει. Το κοπάδι «οδηγούσε» μια νέα, όμορφη και περιποιημένη κοπέλα. Με σκουλαρίκι στη μύτη και ταγάρι στον ώμο. Με την γκλίτσα στο ένα χέρι και το hi tech κινητό στο άλλο. Με ένα επιμελώς ατημέλητο κούρεμα, δυο-τρεις διακριτικούς κρίκους στα αφτιά, δαχτυλίδια, μοδάτα παπούτσια και ρούχα...
Η Φ. Μ. είναι ένα 20χρονο κορίτσι. Ιδιαίτερο. Ζει με και από τα ζώα στο μικρό χωριό της, το Πλανητέρο Αχαΐας. Κι όμως, δεν είναι ένα χωριατόπαιδο σαν τ' άλλα. Είναι μια «τρέντι» (!) βοσκοπούλα, που οδηγεί αγροτικό, αρμέγει και μένει τα καλοκαίρια σε μια τσίγκινη παράγκα στο βουνό, διατηρώντας... «ιν φάσιον» εμφάνιση και προχωρημένες απόψεις. Είναι ευγενική, με χιούμορ και χαμογελά συνέχεια. Λάτρης της τεχνολογίας (πήρε με δικά της χρήματα υπολογιστή, ψηφιακή φωτογραφική μηχανή και κινητό) και της μόδας. Τρύπησε με βελόνα τα αφτιά της -«σκέφτηκα, αφού κάποιοι το κάνουν δεν θα πονάει και τόσο.
Τελικά, πόνεσα πολύ!»- ενώ πριν από δύο χρόνια πήγε στην Τρίπολη και έκανε τρύπα στη μύτη. Οι φίλοι, τουλάχιστον οι συνομήλικοί της, είναι «μετρημένοι». Εδώ και τρία χρόνια έχει σχέση με ένα νεαρό ξυλουργό από γειτονικό χωριό. Της αρέσει να πίνει ουίσκι και σφηνάκια και ακούει λαϊκά και δημοτικά. Η «αδυναμία» της είναι ο Ζάχος, το νεογέννητο κατσικάκι της, και ο Τούλης, ο γέρικος τράγος που «σιχαίνεται το χορτάρι αλλά τρελαίνεται για πορτοκαλάδα Λουξ και κρουασάν σοκολάτας!».
Κάθε φορά που μιλά για τα ζωντανά της χρησιμοποιεί υποκοριστικά: «Εχω 250 προβατάκια, 15 γίδια, δύο μοσχαράκια, δύο κουνελάκια και δύο γουρουνάκια, ένα γαϊδαράκο, ένα άλογο και πολλές κοτούλες. Τα "αναγνωρίζω" όλα, τα θυμάμαι από τη γέννησή τους». Ηταν πέντε χρόνων όταν έβγαλε για πρώτη φορά τα πρόβατα από το μαντρί και, με τη βοήθεια του μπαμπά, τα οδήγησε στα βοσκοτόπια. Στα εννιά της ξεγέννησε μία προβατίνα, στα δεκατέσσερα «εγχείρησε» ένα άρρωστο πρόβατο και στα δεκαπέντε πρωτοέπιασε το τιμόνι ενός αγροτικού-σακαράκα. Είχε ήδη αρχίσει να περιποιείται μόνη της το κοπάδι της οικογένειας.
Το σχολείο
Ο τρόπος ομιλίας της είναι κομψός, αν και ...; χειμαρρώδης. Κουνάει με φινέτσα τα χέρια της καθώς μιλάει και υποθέτει κανείς ότι πρόκειται για ένα μορφωμένο άνθρωπο. «Μπα, για μένα οι κοπάνες ξεκίνησαν από την πρώτη Δημοτικού. Το έσκαγα και ανέβαινα στο βουνό. Ημουν χαρούμενη κοντά στα ζωάκια. Βαριόμουν κλεισμένη στην αίθουσα του σχολείου». Γι' αυτό το εγκατέλειψε γρήγορα. «Με τα χίλια ζόρια έβγαλα το Δημοτικό. Στο Γυμνάσιο πήγα μόνο για 45 μέρες... συνολικά! Την πρώτη χρονιά κάθισα ένα μήνα. Τη δεύτερη χρονιά άντεξα δύο εβδομάδες. Ε, την τρίτη φορά πήγα μόνο για μία μέρα... Στον αγιασμό!». Τα μεγαλύτερα αδέλφια της Φωτεινής, ο Γιάννης και η Ντίνα, τελείωσαν το σχολείο, έφυγαν από το χωριό και σπούδασαν. Η Ντίνα μένει στην Καλαμάτα και ο Γιάννης στην Αθήνα. «Πέρσι, σκέφτηκα μήπως θα ήταν καλύτερα να φύγω κι εγώ, να βρω μια δουλειά στην πόλη. Αποφάσισα να πάω στην Καλαμάτα, όπου έπιασα δουλειά σε ένα σούπερ μάρκετ... Αρρώστησα! Δεν άντεξα πάνω από δύο εβδομάδες. Ετσι, επέστρεψα στο βουνό και βρήκα την υγειά μου». Οσο για την Αθήνα;
«Α, έχω πάει και στην πρωτεύουσα τέσσερις φορές. Βγήκα σε μπαράκια, έκανα βόλτες. Αλλά ούτε εκεί μου άρεσε. Απορώ πώς ζείτε με τόση φασαρία, κίνηση και φωνές. Στην Αθήνα από το πρωί όλοι έχουν... νεύρα! Στο χωριό περπατάω κάθε μέρα δέκα χιλιόμετρα, ξημεροβραδιάζομαι σε μια παράγκα στο βουνό, έχω τόσες δουλειές για τα ζώα - άρμεγμα, γεννητούρια, βόσκηση- αλλά μεγαλύτερη κούραση ένιωθα στην Αθήνα. Ολη τη μέρα την έβγαζα στο κρεβάτι. Δεν μου έκανε όρεξη να πάω πουθενά». Πλέον, η Φωτεινή «κατεβαίνει στην πόλη» μόνο για αγορές. Συνήθως πηγαίνει στην Καλαμάτα ή στην Τρίπολη.
Μπορεί να παρακολουθεί τη μόδα, αλλά βαριέται τα ψώνια. «Δεν είμαι από τις κοπέλες που τριγυρνούν για ώρες στις βιτρίνες και, τελικά, δεν αγοράζουν τίποτα. Εγώ θα μπω σε ένα μαγαζί και, σε δέκα λεπτά, ή θα έχω βρει κάτι ή θα έχω φύγει. Φέτος το καλοκαίρι με "βλέπω" με τα περσινά μου ρούχα. Δεν μου αρέσει καθόλου η μόδα. Ας πούμε, παντού βλέπεις αυτά τα ψηλά μονοκόμματα παπούτσια. Πού να τα βάλω εγώ αυτά; Θα τρέχουν τα προβατάκια και ...; θα μείνω να τα κοιτάω να εξαφανίζονται!».
Οταν ανεβαίνω στο βουνό, τα ξεχνάω όλα
«Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι η κακία. Και δεν πιστεύω ότι στα χωριά οι άνθρωποι είναι περισσότερο κακοί ή κουτσομπόληδες... Απλώς στις πόλεις ο κακός ή ο κουτσομπόλης "χάνεται" στο πλήθος».
Η 20χρονη Φωτεινή γυρνούσε από μικρό παιδί την πλάτη σε τυχόν κακοπροαίρετα σχόλια συγχωριανών της και τα κουτσομπολιά. «Οι ";μεγάλοι";, οι γονείς των παιδιών που μεγαλώσαμε μαζί, είναι περισσότερο εκείνοι που ψιθυρίζουν λόγια πίσω από την πλάτη μου ...; Λένε ότι είμαι αμόρφωτη, ότι αντί να πάω για σπουδές έγινα βοσκός και ότι στο χωριό δεν υπάρχει πολιτισμός. Ομως όσο αυτοί λένε τέτοια, τόσο πεισμώνω εγώ! Και τους λέω ότι ακόμα και σε ένα χωριό των δέκα κατοίκων μπορεί να υπάρχει πολιτισμός».
Η καθημερινότητα, βέβαια, σε ένα μικρό χωριό είναι πράγματι δύσκολη, λέει η Φωτεινή. Ο,τι κι αν κάνεις μαθαίνεται. Σχολιάζεται. «Εχω μια σχέση εδώ και τρία χρόνια. Οι δικοί μου έχουν γνωρίσει το φίλο μου, ο οποίος καμιά φορά μένει στο σπίτι μας. Στο χωριό όλοι τον ξέρουν. Τα κουτσομπολιά όμως δεν σταματούν ποτέ. Πάντως δεν έχω αισθανθεί να πιέζομαι ή να θέλω να φύγω.
Καμιά φορά αισθάνομαι κουρασμένη. Αλλά μόλις γεννά ένα ζωάκι ή από τη στιγμή που ανεβαίνω στο βουνό τα ξεχνάω όλα και νιώθω ότι δεν μου ";πάει"; να ζήσω πουθενά αλλού και να ασχοληθώ με τίποτα άλλο».
«Το facebook είναι χάσιμο χρόνου ...;»
Εχει ακουστά το.. facebook, αλλά το θεωρεί «χάσιμο χρόνου». Προτιμά να παίζει παιχνίδια στο Iντερνετ και να κατεβάζει ελληνική μουσική. Χάσιμο χρόνου θεωρεί και την τηλεόραση. «Αν και βλέπω αρκετά συχνά. Οταν δεν έχω να κάνω κάτι άλλο, παρακολουθώ ελληνικές σειρές και ειδήσεις». Οχι όμως την πολιτική επικαιρότητα. «Ξέρω μόνο τα βασικά. Τους περισσότερους πολιτικούς τούς γνώρισα πέρυσι. Τότε που έβγαιναν όλοι στην τηλεόραση και μιλούσαν για τις φωτιές».
Ονειρεύεται να κάνει οικογένεια. Και θα ήθελε να μπορούσε να ταξιδεύει συχνότερα. «Εντός Ελλάδας όμως. Αν και έχω ακούσει για το Παρίσι και για τη Ρώμη, δεν ";καίγομαι"; να πάω στο εξωτερικό».
Οσο για τα άμεσα σχέδιά της ...; «Θα μετακομίσω! Ετσι λέω τουλάχιστον. Θέλω να μείνω μαζί με το φίλο μου και προγραμματίζουμε να φτιάξουμε το δικό μας σπίτι στην Κλειτορία (σ.σ.: ο δήμος στον οποίο ανήκει το χωριό της, το Πλανητέρο). Θέλω να κάνω και ένα παιδάκι. Οχι ακόμα βέβαια, είμαι μικρή ...;». Το σίγουρο είναι ότι η Φωτεινή δεν έχει σκοπό να «απομακρυνθεί» πολύ από το μέρος όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. «Πού να πάω; Και γιατί να φύγω; Καταλαβαίνω όλους αυτούς που φεύγουν από τα χωριά τους και πάνε στην πόλη για μια καλύτερη ζωή. Εγώ, απλά, δεν είμαι ένας απ' αυτούς. Η ζωή μου είναι καλή εδώ ...;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου