Μου χτύπησες και δεν άνοιξα. Με άφησα να κυλήσω σ’ ένα ποτήρι και σαν νερό με ήπια. Δεν ξεδίψασα. Δεν βράχηκαν καν τα χείλη μου. Κόλλησα στο ποτήρι θαρρείς. Πνίγηκα σε μια θηλιά. Μπλέχτηκα χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Δεν ήθελα να πάρω τίποτα κι ας έδωσα. Με κοιτούσα στο παράθυρο να γλιστράω. Σαν στάλα βροχής. Δεν έπεφτα όμως. Πόσο πιο κάτω να πάω; Στην γη είμαι. Ένα μαζί της. Χώμα. Λάσπη. Λιώμα. Σημάδι σε παπούτσια απάτητα. Χώνομαι στο χαλάκι. Έξω από πόρτες που κι αν δικές μου φαντάζουνε άλλοι τις ανοιγοκλείνουν. Άλλοι έχουν τα κλειδιά. Δεν ήταν. Παρέα πια το δεν απόκτησε. Κύκλος πρότασης που κι αυτός πάει να κλείσει. Η κιμωλία όμως δεν με χωρά. Στα χέρια σου μένω. Άσπρη σκόνη που σαν την φυσάς στον αέρα σκορπίζεται. Κι εγώ; Γραμμή πάνω σ’ έναν μαυροπίνακα. Αφαίρεση στιγμών. Αναπνοών. Κλείσιμο ματιών. Μέσα στον κύκλο μπήκα να τον σπάσω στα δυο. Δεν ήταν. Έσπασα πάλι εγώ...
[Broken Key paint by Paul Klee]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου