Ένα κανάτι σώμα.
Από τους πόρους του μια λέξη ιδρώνει-αγάπη
Όλα ένα ασυγκράτητο νερό που καίγεται,
μέσ' τη ροή του καίγεται-για να επιστρέψει
Μια μουσκεμένη λέξη που δεν λέει-κραυγάζει
Σταγόνα του απείρου στα χείλη ενός όστρακου
Η μνήμη μια καμπύλη είναι πάντα.
Μια φλούδα φεγγαριού. Απάνω της
βραχιόλια αέρινα χτυπούν τα περιγράμματα σωμάτων
περιμένοντας το φιλντισένιο πλήρωμα
τη στάση του εμβρύου μέσ' στο κοίλο που μας περιέχει
και που τ' αγκαλιάζουμε με τη σειρά μας-πεπρωμένη κίνηση
εμείς νερό μέσ' στο νερό
αέρας στα διασπαθίσματα του αέρα
όλα μέσα στα όλα
κηλίδα λάμψης
από το ταξίδι του βυθού στον ουρανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου