Δεν «παίζω» στο Facebook. Οταν άρχισε να παίρνει φόρα-ανηφόρα, συσπείρωσε κυρίως τη νεανική διαδικτυακή κοινότητα, άντε και τους γύρω από τα τριάντα. Εργένηδες κυρίως, με χρόνο στη διάθεσή τους και αρκετά ενδιαφέρουσα ζωή για να τη μοιράζονται με άλλους. Επεφτε και μπόλικο φλερτάκι. Μια χαρά, δηλαδή, απλώς όχι για μένα. Πού να βρω χρόνο και για Facebook, όταν ήδη δεν προλαβαίνω να παίξω με όλα μου τα ιντερνετικά μπιχλιμπίδια, την αλληλογραφία, τις ιστοσελίδες, τα φόρουμ, τα games, τα blogs, τα chats, τις ηλεκτρονικές εκδόσεις.
Ασε και το σύνδρομο του «μεγάλου Αδελφού» που με κατατρέχει: πώς να νιώσω άνετα σε ένα δίκτυο στο οποίο ανά πάσα στιγμή εκατοντάδες άνθρωποι ξέρουν τη φάτσα, τα στέκια, τις συνήθειες και τους γνωστούς σου; «Δώσε ψεύτικα στοιχεία», με συμβούλευαν. Πάλι δεν το καταλάβαινα. Γιατί να παρουσιάζομαι στην παγκόσμια κοινότητα με πλαστή ταυτότητα, αφού ο λόγος ύπαρξης του FB είναι να γνωρίζει ανθρώπους μεταξύ τους και να τους κρατάει σε συνεχή κοινωνική επαφή;
Στο μεταξύ, το πάρτι συνεχιζόταν, χωρίς εμένα. Η παρέα μου άρχισε να ανταλλάσσει κουτσομπολιά, εσωτερικά αστεία και απόψεις επί φλεγόντων θεμάτων, για τα οποία εγώ δεν γνώριζα τίποτα, πλην όμως στο FB ήταν καυτά ζητήματα! «Καλά, δεν μπήκες καθόλου «μέσα» σήμερα», με ρωτούσαν απορημένοι. Ε, όχι, δεν μπήκα, μη με πρήζετε!
Τις τελευταίες μέρες, η «έκρηξη» για την ηλεκτρονική κηδεία του Νίκου Σεργιανόπουλου έκανε το FB διάσημο σε όλη τη χώρα και εκτόξευσε τον αριθμό των χρηστών του κατά χιλιάδες. Και εγώ εξακολουθώ να λείπω: μια απουσία που δεν ξέρω τι θα μου κοστίσει, αφού το στάτους ενός προσώπου στο Facebook αρχίζει πια να επηρεάζει και το κοινωνικό του προφίλ, στην «αληθινή» ζωή! Πόσο θα αντέξω ακόμα να κυκλοφορώ χωρίς ταυτότητα, χωρίς λογαριασμό χρήστη, χωρίς «πρόσωπο» στην ηλεκτρονική κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου