Ο Υμηττός καίγεται έξω από το παράθυρό μου, ένα πάκο απλήρωτοι λογαριασμοί τσουρουφλίζουν το γραφείο μου, η ατζέντα μου κοντεύει να εκραγεί από τις σημειώσεις, το κινητό χτυπάει κάθε τρία λεπτά κι εγώ, το μόνο πράγμα που έχω στο μυαλό μου, είναι μια σαγιονάρα. Μια φτηνή, πλαστική, ακαθορίστου χρώματος, βραζιλιάνικη σαγιονάρα.
Διότι βρίσκω μόνο τη μία. Πού πήγε η άλλη;
Το ζευγάρι το αγόρασα ένα εξευτελιστικό ποσόν και έκτοτε δεν ξαναφόρεσα άλλο ζευγάρι καλοκαιρινά παπούτσια, εκτός από κάτι βραδινά που τα φοράω μόνο σε γάμους και βαφτίσεις. Τρία καλοκαίρια την έβγαλα μ αυτές τις σαγιονάρες, τον φερετζέ της ξυπόλυτης. Δεν μπορώ πια να αντιληφθώ το θέρος μου χωρίς αυτές.
Τώρα στο σπίτι υπάρχει μόνο η μία. Κι όλα έχουν φρενάρει, δεν προχωράει η ζωή μου. Πάνω σ' αυτή τη σαγιονάρα έχω κρεμάσει όλα μου τα όνειρα: Τις διακοπές μου, τα ταξίδια μου, τις ρομαντικές ώρες που θα περάσω επιτέλους με τον άντρα μου, τον ποιοτικό χρόνο που θα αφιερώσω επιτέλους στο παιδί μου. Αυτή η χαμένη σαγιονάρα είναι το διαβατήριό μου για την αληθινή, ζωοδότρια καλοκαιρινή ξενοιασιά: το μόνο πράγμα που μου χαρίζει απλόχερα ακόμα η Ελλάδα (όλα τ άλλα μου τα χει κόψει).
Χωρίς τη σαγιονάρα μου είμαι ακόμα μια νευρωτική μεσόκοπη καριερίστα, χαμένη σε μια πόλη που της ρουφάει το αίμα: Αναπνέω διαφθορά και μόλυνση, ντόπινγκ και μαύρο χρήμα, αναθυμιάσεις από την εξάτμιση και αέρα από σάπια σκουπίδια.
Με τις σαγιονάρες μου στα πόδια, είμαι μια γελαστή, αληθινή γυναίκα, φίλη, γκόμενα και μαμά, που τη νανουρίζουν κύματα, πλάκες και φιλιά στην παραλία.
Ποιο τέρας κρατάει αιχμάλωτη τη σαγιονάρα μου, την πραγματική ζωή μου; Θα τη βρω, πάντως: Σήμερα. Αύριο, την άλλη εβδομάδα, θα γκρεμίζω το σπίτι, αλλά θα τη βρω. Και τότε, ποιος με πιάνει...
Η υπέροχη σαγιονάρα είναι ζωγραφισμένη από το κόκκινο φιλί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου