Είναι σφαιρικό, συνήθως όσο μια ανθρώπινη μπουνιά! Πορτοκαλί, σε διάφορες αποχρώσεις πάντα! Με φύλλο, ή χωρίς! Μυρίζει έντονα ή πιο ελαφρά! Πάντως το σίγουρο είναι ότι κανένα πορτοκάλι δεν είναι ίδιο... Και το ακόμα πιο σίγουρο είμαι ότι πλέον έχω μάθει κάθε περίεργη και ξεχωριστή τους "πτυχή!"
Ξέρεις όταν ήμουν μικρή, είχαμε μια φρουτιέρα στο τραπέζι της κουζίνας! Η μαμά πάντα τοποθετούσε με τάξη τα ολόφρεσκα πορτοκάλια κι εγώ καθόμουν και τα χάζευα ώρες ατελείωτες... Έκλεινα τα μάτια και αφουγκραζόμουν... Λες και θα μου τραγουδούσαν... Αισθανόμουν το άρωμά τους! Και λάτρευα την υφή τους!
Σε όλα τα νηπιακά και στα πρώτα σχολικά μου χρόνια ήμουν πεπεισμένη ότι αυτό που οι άλλοι ονόμαζαν καρδιά, κάτω από το δικό του στήθος φάνταζε ένα υπέροχο πορτοκάλι! Αργότερα βέβαια μου κατέρριψαν αυτήν την πεποίθηση..
Ως νέα έφηβη... είχα το συνήθειο να παίρνω τα πορτοκάλια από την φρουτιέρα, να τα βάζω πάνω στο κομοδίνο μου και να τα ζωγραφίζω... Κάτι που μεγαλώνοντας έγινε καθημερινή ασχολία!...
Στα Λυκειακά χρόνια μετά το σχολείο πήγαινα στο ίδιο πάντα κοντινό μανάβικο και καθόμουν ώρες ολόκληρες μπροστά από τον πάγκο με τα πορτοκάλια, διαλέγοντάς τα πολύ προσεκτικά και έφευγα για το σπίτι με μια μεγάλη χαρτοσακούλα αγκαλιά... Διαφορετικά σε υφή, σε απόχρωση, σε σχήμα (όσο γίνεται αυτό), σε οσμή... Αλλά όλα πορτοκάλια! Έμπαινα σπίτι και έτρεχα στο δωμάτιο... Τα έβαζα διαφορετικά να ποζάρουν πάντα και με μεγάλη αφοσίωση τα ζωγράφιζα... "Σχέση ερωτική" έλεγε η μαμά!...
Μπα! Τώρα πια δεν ζωγραφίζω... Δεν βρίσκω χρόνο... Μόνο όταν μελαγχολώ βάζω ένα -δύο πορτοκάλια απέναντι και τα σκιτσάρω! Σου είπα ποτέ ότι όταν βάζω ένα πορτοκάλι μπροστά μου, όταν έχω για μάσκα μου ένα πορτοκάλι αισθάνομαι εκείνη την στιγμή αληθινή! Ενίοτε νιώθω ευάλωτη... Αλλά από πότε αυτό είναι κακό?...
...Τι έλεγα?
Α! ναι! Για τα πορτοκάλια! Ότι κάθε ένα τους είναι ξεχωριστό! Όπως οι άνθρωποι!... Όπως όλα!... Όπως εσύ κι εγώ!
Γι αυτό όταν σου λέω πορτοκάλι να με αγκαλιάζεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου