Οι μάγισσες, στην πλειοψηφία τους, έχουν σκούπα. Μ' αυτήν κόβουν βόλτες στον αέρα κι όταν περπατάνε στο δάσος σβήνουνε τα ίχνη που αφήνουν ξοπίσω τους σκουπίζοντας το χώμα. Ετσι κανείς δεν τις βρίσκει, κανείς δεν τις ακολουθεί. Σκούπα κρατάνε και οι καθαρίστριες ως άλλες μάγισσες και σκουπίζουνε τα ίχνη τα δικά μας. Αυτά που αφήνουμε στο πέρασμά μας, φτύνοντας, πετώντας αποφάγια κι αποτσίγαρα, τσίχλες και καθετί. Απολυμαίνουν τα χερούλια στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία και το τρένο, ξύνουν τις λάσπες απ' τους δημόσιους χώρους και γυαλίζουν τα τζάμια στο μετρό, για να καθρεφτίζουμε τη φάτσα μας και να δούμε αν είμαστε ωραίοι λίγο πριν κατέβουμε στη στάση μας. Τις προσπερνάμε αδιάφορα ή αποφεύγουμε και να τις αγγίξουμε ακόμα σαν να 'χουν πάνω τους όλες τις βρομιές μας. Εκείνες όμως, απ' τις βρομιές μας παθαίνουν καρκίνο, έχουν αναπνευστικά προβλήματα και γδαρμένα χέρια απ' τις χλωρίνες και τ' απορρυπαντικά, πρησμένα πόδια με κιρσούς και μέση κομμένη στα δύο. Παρ' όλα αυτά η δουλειά τους δεν συγκαταλέγεται στα βαρέα κι ανθυγιεινά. Καλή φάση. Μαγική. Μαγικά κι όσα βρόμικα παίζονται μέσα στις εταιρίες που δουλεύουν. Ωστόσο, αν μια καθαρίστρια κάνει να τρίψει αυτού του είδους τις βρομιές, τότε δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Ενοχλεί. Και επομένως μετατίθεται δυσμενώς σε δύσκολο πόστο, απολύεται ή τη λούζουν με βιτριόλι στο πρόσωπο. Τόσο απλά και εκσυγχρονισμένα.
Παραδείγματος χάριν, παραμονές γιορτών η Κωνσταντίνα Κούνεβα, καθαρίστρια στο σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι. Πριν από κάποια χρόνια ήταν ιστορικός επιστήμονας στη Βουλγαρία. Ως και λίγες μέρες πριν από τις γιορτές, είχε μια σκούπα και καθάριζε τα ίχνη μας.
Σαν μάγισσα κι αυτή σε κακό παραμύθι. Λένε ότι μίλαγε πολύ, ότι διαμαρτυρόταν ανοιχτά για τα προβλήματα του κλάδου της. Ηταν στόχος που επετεύχθη κατάμουτρα και παραδειγματικά. Τώρα έχει ένα κρεβάτι στον Ευαγγελισμό και μόνιμα σημάδια απ' το βιτριόλι. Ο φταίχτης κρύφτηκε σαν σκόνη κάτω απ' το χαλί. Μα το κυνήγι μαγισσών άρχισε.
Αυτή η ιστορία, με έκανε να σκεφτώ πολύ. Τι σόι άνθρωποι υπάρχουν και κυκλοφορούν ανάμμεσά μας. Πως κρύβουν με τόση μαεστρία το πρόσωπο τους και μοιάζουν με αγγέλους που έπεσαν από τον ουρανό. Αυτοί οι ίδιοι που μπορούν και διαπράττουν όλα αυτά τα εγκλήματα και που κανείς μας δεν μπορεί να τους υποψιαστεί, υπάρχουν γύρω μας. Δίπλα μας.
Ντρέπομαι για όλα αυτά. Και νιώθω θυμό. Ελπίζω κάποια μέρα σε τούτη τη χώρα να πάψουμε να κρύβουμε τη σκόνη κάτω από το χαλί. Να μάθουμε ότι η καθαριότητα είναι μεγάλη υπόθεση.Βέβαια πρέπει να ξεκινήσει ο καθένας από τον εαυτό του. Έτσι, ίσως βρούμε άκρη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου