Χέρια στη ζύμη

Η εκτόνωση είναι το ζητούμενο. Όχι το αδιέξοδο άδειασμα, γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της επιστροφής όσων κατέληξαν στον κάδο ανακύκλωσης. Ο λόγος για την ανάγκη να απαλλαγούμε από τα ασήκωτα βάρη της καθημερινότητας, το άγχος, την ψυχική πίεση που μας εξοντώνει. Σε αυτή την περίπτωση, λοιπόν, η λύση δεν είναι να παραχώσεις όσα σε τρώνε κάτω από το χαλί, αλλά να τα «φας» εσύ, να τα ξορκίσεις.

Αλλοι το καταφέρνουν τρέχοντας πάνω σε κυλιόμενους διαδρόμους και, μαζί με τις τοξίνες που αποβάλλει το σώμα με τον ιδρώτα, αποβάλλονται τα τοξικά συναισθήματα και οι φοβίες. Λίγοι τρόποι εκτόνωσης, όμως, είναι τόσο αποτελεσματικοί όσο η εισβολή στην κουζίνα.

Η ποδιά που δένεται, οι μπασίνες που βγαίνουν στους πάγκους, τα υλικά που αραδιάζονται, γίνονται πεδίο όπου θα αναμοχλευθούν, λειανθούν και εξαφανιστούν οι εντάσεις της ημέρας και η γκρίνια θα γίνει σιγανό μουρμούρισμα μιας μελωδίας.

Τα χέρια βουτάνε σε ζύμες, τραβάνε προς τα πάνω ζυμάρια, ελέγχουν υφές και μυρίζουν τη θεραπευτική ενέργεια της μαγιάς, καθώς τα ένζυμα αναλαμβάνουν δράση. Το άρωμα των μπαχαριών -ευπρόσδεκτο- ανοίγει τους πόρους των αισθήσεων, που καθημερινά ακινητοποιούνται κάπου μεταξύ μετρό, δρόμου και συσκέψεων και θυμίζουν τον πρωταρχικό πυρήνα της ίδιας της ύπαρξης. Το νερό που κοχλάζει, ο ήχος του μαχαιριού πάνω στο ξύλο, καθώς πολύχρωμα λαχανικά γίνονται φέτες, ροδέλες, κομματάκια, διευρύνουν τις συχνότητες που μπορεί να πιάσει ξανά η ακοή μας.

Ολες οι κοιμισμένες αισθήσεις απεγκλωβίζονται από την κωματώδη κατάσταση, τεντώνονται νωχελικά και αναδύονται, μαζί με το χαμόγελο της χαλαρής ευτυχίας. Και τότε ένα μπουκάλι κρασί ανοίγει, ένα ποτήρι συνοδεύει τις σιγανές κινήσεις πάνω από κατσαρόλες και πίτες που περιμένουν τη γέμιση, το ραδιόφωνο παίζει και ο άλλος που βρίσκεται στο σπίτι, κάπου στο βάθος, έρχεται κι αυτός στην κουζίνα.

Να γιατί είναι τόσες πολλές και επιτυχημένες οι εκπομπές και οι εκδόσεις για τη μαγειρική στο σπίτι. Όχι τόσο εξαιτίας της λατρείας του φαγητού και της συσσωρευμένης τάσης για κατανάλωση όσο γιατί, μέσα από τη διαδικασία αυτή καθαυτή, αποκτούμε το καλύτερο ψυχοφάρμακο, την πιο γρήγορη φόρμουλα επαναφοράς στον εαυτό μας και στην πλήρη υπόσταση αυτού που θέλουμε να αποκαλούμε «προσωπικότητα».

Και όταν χρόνος δεν υπάρχει, ακόμη και το κόψιμο μιας σαλάτας ρόκα στο χέρι, το πασπάλισμα με ρόδι και το μάδημα ενός κομματιού μοτσαρέλας -πάντα στο χέρι- αρκούν για την επιστροφή στο πρωταρχικό αίσθημα. Αν ρίξουμε και λίγες φλούδες πορτοκάλι στο τζάκι, η επαναφορά θα είναι πλήρης και απολύτως επιτυχημένη.