Αγαπάς; Το φωνάζεις... Το ζωγραφίζεις... Το τραγουδάς... Χτυπάς τη πόρτα του νύχτα μες στη βροχή και φεύγεις αφήνοντας στο κατώφλι του τη καρδιά σου. Πολεμάς. Άλλοτε νικάς άλλοτε χάνεις. Νικάς τον εγωισμό. Χάνεις απλά λίγα δάκρυα. Δε ζητάς κάτι πέρα από τα αυτονόητα. Και αν αυτά τα αυτονόητα δε σου δοθούν, απλά φεύγεις. Με το κεφάλι ψηλά. Δεν είναι ντροπή. Αν ντρέπεσαι τότε δεν αγαπάς. Δεν έχεις αγαπήσει. Ποτέ σου και κανέναν. Τόλμα. Η αγάπη είναι δύναμη. Θα σου γεμίσει κάθε κύτταρο και θα ξεχειλίσεις από αυτή. Δε τη κρατάς μόνο για σένα. Την εκπέμπεις. Θες δε θες. Σ εκείνον και στους άλλους. Είναι η σκόνη των αστεριών.. είναι το χρώμα του ουρανού όταν είναι καθαρός. Eίναι ο ήλιος όταν καίει και σε τυφλώνει. Είναι η μοναξιά της νύχτας και της πανσελήνου. Είναι η Ζωή. Η κάθε μορφή της. Το τέλος και η αρχή της. Ένα πραγματικό κίνητρο να θες να γεννηθείς. Και όταν πεθαίνεις από αυτή μόνο τότε καταλαβαίνεις ότι ήσουν ζωντανός. Αλλιώς είσαι ένα περιπλανώμενο και χωρίς ουσία πλάσμα. Στο δειλινό σου να κρυφτώ, τότε που φεύγεις, που μ' αποφεύγεις και σε κυνηγώ.
Μέσα στη νύχτα να σε συναντώ, αγάπη αν είναι αυτό, θα' ρχομαι μαζί σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου