Η ώρα 8π.μ. Αυθαίρετα πριν λίγα λεπτά το ξυπνητήρι αποφάσισε να διακόψει τον ύπνο μου, τη στιγμή μάλιστα που είχα στα χέρια μου το πολυπόθητο εισιτήριο για το ονειρικό ταξίδι. «Πετάτε;», είχε μόλις προφθάσει να με ρωτήσει η κοπέλα με την πολύχρωμη στολή. «Γι' αυτό ζω», είχα μόλις προφθάσει να της απαντήσω εγώ.
Τότε ακριβώς ήταν που ακούστηκε ο ήχος. «Η προειδοποίηση για την ταχύτερη δυνατή επιβίβασή μου», σκέφτηκα στιγμιαία. Είχα σφάλει. Ήταν το ξυπνητήρι που μου επέτασσε την ταχύτερη δυνατή αποβίβασή μου από το όνειρο. Αρχίζω να εκνευρίζομαι. Δεν έχω συχνά τέτοιες ευκαιρίες για απόδραση. Ούτε καν στον ύπνο μου. Την ίδια στιγμή συνειδητοποιώ πως το μόνο που έχω είναι μια ηλίθια υποχρέωση να δουλέψω με εργαλεία μου δεκάδες αδιάφορα λευκά χαρτιά.
Σηκώνομαι βιαστικά από το κρεβάτι. Στον καθρέφτη αντικρίζω μια χλωμή μορφή και όλα γύρω μου χλωμιάζουν. Ο νιπτήρας, τα πλακάκια, η πόρτα, οι τοίχοι. Μου έρχονται στο νου τα χλωμά χαρτιά του γραφείου με τα μαύρα γράμματα, λες και χάνεται το βάρος του περιεχομένου αν τα χαρτιά ή τα γράμματα είναι χρωματισμένα.
Κάθομαι σε μια απελπιστικά χλωμή καρέκλα. Η αγωνία μου για το ταξίδι οδηγεί το χέρι μου στο ακουστικό. Εντός ολίγου ακούω τη φωνή μου να λέει: «Ξύπνησα με πυρετό. Δεν είμαι σε θέση να βγω απ' το σπίτι». Ο ήχος του κλεισίματος του τηλεφώνου μοιάζει λυτρωτικός. Μια φράση του Καζαντζάκη έρχεται να σκαρφαλώσει στη σκέψη μου: «Πρώτα γεννιέται η καινούρια στεριά μες στην καρδιά μας κι ύστερα ξεπροβαίνει μες απ' τη θάλασσα». Η καινούρια στεριά γεννήθηκε χθες βράδυ στ' όνειρό μου, συλλογίζομαι, κι ένα ηλίθιο ξυπνητήρι μου στέρησε την ευκαιρία να την επισκεφθώ.
Κατευθύνομαι στο μικρό δωμάτιο στα δεξιά. «Παρ' όλα αυτά γεννήθηκε», σιγοψιθυρίζω. Αρπάζω ένα μεγάλο λευκό καμβά και ορίζω τη θέση του στο καβαλέτο. Αναζητώ με μανία τα πινέλα μου και χρώματα θερμά να με συντροφεύσουν σε μια νέα περιπέτεια των αισθήσεων. Τα χέρια μου αναλαμβάνουν αυτόβουλα πλοηγοί. Με εκτοξεύουν με ορμή μακριά, περνώντας μέσα από τα χρυσοκίτρινα νέφη της αυγής. Ρόδινα κλαδιά προβάλλουν λαθραία στον ορίζοντα, λικνιζόμενα στους ρυθμούς του αναβαπτισμένου πρωινού. Το μελανό χρώμα σφραγίζει την ένταση των φιγούρων που εναρμονίζονται με την εωθινή αφύπνιση.
Λίγες ώρες μετά με συναντούν αναγεννημένη. Η καινούρια στεριά γεννήθηκε πράγματι χθες βράδυ και σήμερα με την ανατολή ξεπρόβαλε μες απ' τη θάλασσα. «Γι' αυτό ζω», βεβαιώθηκα. Αφέθηκα στην αναδυόμενη αύρα της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου