Το Σαββατοκύριακο πέρασε. Γεμάτο από κόσμο, τρέξιμο, υποχρεώσεις. Κουραστικό μεν, αλλά φόρτωσε την καρδιά. Τη γέμισε με συναισθήματα ανάμεικτα. Είδα κόσμο που είχα καιρό να συναντήσω. Μίλησα με ανθρώπους που έπρεπε να πούμε κάποια πράγματα. Το οφείλαμε σε μας. Στους εαυτούς μας. Η οικογένεια όλη μαζεμένη. Η αδερφή μου μαζί μας. Και μου άρεσε αυτό.
Ο καιρός χιονιάς. Από την Παρασκευή τα ξημερώματα χιόνιζε. Το κρυό τσουχτερό παρόλο το ότι ντυνόμαστε καλά. Διαπερνά τα κόκκαλα αυτό το κρύο και τα κάνει να παγώνουν. Οι ανάσες αργές. Το τζάκι αναμμένο και τα κούτσουρα να τρίζουν. Ωραία αίσθηση. Γαλήνια. Καιρός για σκέψεις δε μένει. Μόνο τρέχεις. Κάνεις όσα πρέπει και κρατάς πεισματικά προσγειωμένο κάθε τι που θέλει να απογειωθεί.
Η πόλη ντυμένη στα λευκά σιωπηλή, λες και σταμάτησε να ανασαίνει. Λιγοστός ο κόσμος στους δρόμους. Το κρύο κρατάει τους ανθρώπους μέσα στα ζεστά τους σπίτια. Ειδικά στις αργίες που δεν έχουν υποχρεώσεις. Μου αρέσει ο χειμώνας, ο Φλεβάρης. Είναι ο αγαπημένος μου μήνας. Κι ας είναι κουτσός κάποιες φορές...
Στο κέντρο της πόλης δειλά δειλά παρατηρείς μια κίνηση. Κάποιοι πιο τολμηροί που βγαίνουν για καφέ. Που προτιμούν να τον πιούνε με θέα το ρολόι της πόλης, χαζεύοντας τους δρόμους στο κέντρο. Είναι όμορφα στο κέντρο. Αυτό το απόλυτο λευκό σε ηρεμεί, σου δίνει μια αίσθηση γαλήνης.
Το χιόνι σε κάποια σημεία απάτητο ακόμη. Και συνεχίζει να χιονίζει. Ο καιρός είναι κλειστός και δεν φαίνεται να θέλει να αλλάξει. Αρνείται πεισματικά. Και καλά κάνει, χειμώνας είναι ακόμη.
Αφήνοντας την Κοζάνη, τα τοπία μαγευτικά. Ο δρόμος μοιάζει με άσπρη κορδέλα. Πολύ ομίχλη και ορατότητα περιορισμένη. Εμείς όμως είμαστε καλά. Με καρδιές γεμάτες από όμορφα συναισθήματα. Μέσα στον χειμώνα, ζεστασιά και θαλμπωρή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου