To παζλ της ζωής

Όταν πλησιάζεις στα σαράντα και σου μιλούνε για παιδιά τα συναισθήματα είναι μπερδεμένα. Νιώθεις έναν φόβο απροσδιόριστο. Που δεν μπορείς να εξηγήσεις από που πηγάζει και γιατί. Αναλογίζομαι τον τελευταίο καιρό συχνά πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα ένα παιδί. Όμως όσο κι αν προσπαθώ, απάντηση δεν μπορώ να δώσω.


Σήμερα ένας άνθρωπος που αγαπώ και εκτιμώ πολύ, μου είπε...«Δεν κάνεις ένα παιδί;»To παράξενο βέβαια δεν είναι αυτό που ειπώθηκε, όσο αυτό που ένιωσα εγώ στην καρδιά μου, ακούγοντας το. Μια γλυκειά αίσθηση απλώθηκε μέσα μου.


Ένα παιδί, είναι κάτι που πολύ συχνά τελευταία περνά από το μυαλό μου. Από τις σκέψεις μου, τη φαντασία μου, την καρδιά μου. Και κάθε φορά που το συλλογίζομαι ένα χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη μου. Ένα χαμόγελο διαφορετικό από τα άλλα. Γλυκό σαν μέλι.


Και είναι περίεργο να το σκέφτεται ένας άνθρωπος για σένα αυτό. Περίεργα όμορφο. Δείχνει ότι σε νοιάζεται. Προσωπικά μου ξυπνάει πολλές αναμνήσεις. Άλλες καλές και άλλες όχι. Μια παράξενη ιστορία που έζησα για περισσότερα από δέκα χρόνια. Και που ίσως κάποια στιγμή του την εξιστορήσω για να μπορέσει να καταλάβει γιατί αυτό που είπε με έκανε να νιώσω τόσο όμορφα.


Το σίγουρο είναι πως αν ποτέ συμβεί αυτό θα ήθελα να είναι ο νονός του παιδιού μου. Μένει μόνο να περιμένουμε... ο χρόνος θα δείξει...