Γιατί στριμώχνεται έτσι ο κόσμος μπροστά στη μεγάλη πόρτα; Πώς σπρώχνονται, ποδοπατιούνται, αναμερίζει ο ένας τον άλλον, με λαχτάρα και πάθος κι αλληλομισεμό; Τί κάνουν; Τί γίνεται;
Γιατί ο αστυφύλακας αγωνίζεται να βάλει σε τάξη όλον τούτο τον απειθάρχητο όχλο που κινείται - μια μάζα από υψωμένα χέρια κι άπληστα μάτιαα - να κάνει γιουρούσι στη μισάνοιχτη πόρτα;
Αγάπη... μοιράζουν αγάπη!
Πακεταρισμένη σε δυο κούτια γάλα, λίγη ζάχαρη κι αλεύρι, η αγάπη των πλούσιων Χριστιανών προς τους φτωχούς «πλησίον» τους, μοιράζεται, ανάμεσα σε μισολεγμένες βλαστήμιες κι ανείπωτη αγανάκτηση.
Αγανακτούν αυτοί που πήραν, αγανακτούν όσοι ακόμα προσπαθούν να πάρουν χωρίς να το πετυχαίνουν, αγανακτούν, προ παντός, εκείνοι που τη μοιράζουν...
«Αγαπάτε αλλήλους...»
Μοιράζεται σήμερα η αγάπη. Τη δέχονται τούτοι που τη δικαιούνται, κονσερβαρισμένη σε δυο κουτιά γάλα... κι υποβλέπονται για να την πάρουν, αλληλομισιούνται και δυσπιστούν ο ένας για τον άλλον. Κι η αγάπη, μας είναι λίγη, δεν μας φτάνει, δεν μας χορταίνει. Ο σπόρος της δεν ρίζοπιάνει μέσα μας. Είναι πολλά τα ζιζάνια στον αγρό μας. Κι αν καμιά φορά συμβεί το θαύμα, ο καρπός της είναι δυο κουτιά γάλα δοσμένα με αγανάκτηση στον «πλησίον» μας.
Αγάπη... Μοιράζουν Αγάπη.
Δώστε σε όλους μας και πάρτε κι εσείς και κάντε να υπάρχει πλούσιο απόθεμα. Σπείρτε αγάπη, μας χρειάζεται. Μας χρειάζεται... Να χαροποιηθεί η ζωή, να γελάσουν οι γειτονιές, να νοστιμίσει το ψωμί μας...
Απόσπασμα από το διήγημα της Σοφίας Κλήμης-Παναγιωτοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου