Η Άμπελος είναι μια ταβέρνα, που εδώ και πολλά χρόνια επισκεπτόμαστε. Κοντά στο σπίτι σχετικά, έτσι ώστε να μην μπλέκουμε στο άγχος του κέντρου. Απλωσιά και μπόλικος χώρος να παρκάρεις δίχως να το σκεφτείς. Ένα μικρό αλλά συμπαθητικό μαγαζί, πάνω από όλα με μερακλίδικους μεζέδες και φαγητό. Καθαρό φαγητό. Τις Κυριακές και τις αργίες μάλλον είναι δύσκολο να βρεις τραπέζι άδειο εδώ. Γίνεται πανικός.
Η μέρα ήταν καλή, κι έτσι αποφασίσαμε να μην καθήσουμε σπίτι για φαγητό. Σπάνια μπορούμε πια να βγαίνουμε έξω μιας και οι ασχολίες όλων μας είναι πολλές. Έτσι όταν το καταφέρνουμε μας δίνει χαρά. Όχι το φαγητό μόνο αλλά το ότι αλλάζεις εικόνες, βλέπεις κι άλλους ανθρώπους. Τα αφεντικά εκεί μας ξέρουν και ακόμη και δίχως τραπέζι να είναι μας βολεύουν πάντα. Αυτά είναι τα καλά όταν είσαι πελάτης κάπου. Την ώρα που φτάσαμε ήταν σχεδόν γεμάτο το μαγαζί. Η πρώτη φουρνιά, μιας και γεμίζει κι αδειάζει συνέχεια.
Μαζί με την Έρη και τη Μαρία, που όταν πεινάει έχει ένα βλέμμα που σκοτώνει. Πρέπει βέβαια να το ζήσεις για να το καταλάβεις... Κι εγώ το έζησα κι αυτό. Πάντως εδώ είναι χαρούμενη όπως και η Έρη. Δίχως γρίνιες και ακεφιές. Τι σου κάνει ο καθαρός αέρας! Θαύματα!
Εκπληκτικά σουτζουκάκια. Η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού. Με κίμινο και μπόλικο μπαχάρι. Γιατί αλλιώς δεν είναι σουτζουκάκια. Τηγανιά με σάλτσα ντομάτας, που δοκιμάσαμε και μας ενθουσίασε. Οι γυναίκες στην κουζίνα είναι Σμυρνιές. Το κάθε πιάτο θέλουν να είναι ένα ταξίδι γεύσης και απόλαυσης. Νομίζω το καταφέρνουν με επιτυχία.
Μανιτάρια... τα είδα και θυμήθηκα πως τα μαγείρεψα την τελευταία φορά. Απαράδεκτη είμαι. Μάλλον κάτι σε chips θύμιζαν, παρά σε μανιτάρι. Τα μανιτάρια στην άμπελο είναι νοστιμότατα. Η εικόνα μιλάει μόνη της άλλωστε.
Και μια σαλάτα που έχει τις ρίζες της στην Πόλη. Μελιτζάνα στα κάρβουνα με ντομάτα και μαιντανό. Λιτή αλλά γεμάτη νοστιμιά. Την τιμήσαμε δεόντος. Χόρτα, λαχανίδες, κασεροκροκέτες, μπουγιουρντί τα πρώτα πιάτα που συνοδεύουν το κρασί μας. Και είπια κι εγώ. Από το κρασί παραγωγής τους που είναι καλό. Αυτά τα ποτηράκια που είπια ήταν αρκετά για να με κάνουν να νιώσω ακόμη πιο χαλαρά.
Η κουβέντα άναψε, καθότι ως γνωστόν σε ένα τραπέζι που το απολαμβάνεις η συζήτηση είναι απαραίτητο συστατικό. Μιλάς πιο ελεύθερα, δίχως εκείνο το σφίξιμο που τις πιο πολλές φορές έχεις όταν χρειάζεται να είσαι στο τρέξιμο και στην πίεση. Εδώ οι ρυθμοί πέφτουν. Όλα είναι ήρεμα. Οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα και πλανούνται στον αέρα. Ακόμη και για τα πιο σοβαρά θέματα να μιλάς.
Την ώρα της επιστροφής ο ουρανός ετοιμάζεται κι αυτός να αποχαιρετήσει τον ήλιο. Τα σύννεφα παίζουν με το φως και δημιουργούν εικόνες μαγευτικές. Μια όμορφη μέρα πλησιάζει στο τέλος της. Και είμαστε όλοι καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου