O Σαίξπηρ είχε πει ότι είμαστε φτιαγμένοι από την σκόνη των άστρων. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ταξιδεύουμε στο μεγάλο ταξίδι της ζωής, δίχως προορισμό. Δίχως κανέναν σκοπό αν το καλοσκεφτείς. Ζούμε, ανασαίνουμε, αισθανόμαστε και δημιουργούμε. Γεμάτοι ανησυχίες. Όλοι μας. Τα σημαντικά είναι για τον κάθε ξεχωριστά. Τα βλέπει μέσα από τα δικά του μάτια. Τα κουβαλά ο καθένας μαζί του. Σαν μια μπουκάλα με οξυγόνο.
Ο καθένας δίνει και ένα διαφορετικό νόημα στην υπάρξη του. Κι αυτό το νόημα στη ζωή μας είναι το πιο σπουδαίο. Το νόημα που βρίσκει ο καθένας μας σε ότι ζει και βιώνει. Από τη φύση μου παθιάζομαι έντονα με ότι θεωρώ ξεχωριστό στη ζωή μου. Κι αυτό μου το πάθος με κυριεύει σε όλες τις πτυχές της ζωής μου. Είναι η πιο γλυκειά ασφυξία που ένιωσα ποτέ. Σκέφτομαι ότι ίσως αυτό να εννοούνε οι δύτες όταν λένε ότι αισθάνονται ευτυχία και ηδονή όταν βρίσκονται βαθιά μέσα στη θάλασσα. Λίγο πριν τον πνιγμό.
Η δική μου βουτιά, είναι βουτιά στη ζωή. Θα ανεβαίνω που και που στην επιφάνεια να παίρνω αέρα και να σας λέω τι βρήκα στο βυθό της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου