Το σπίτι που μας είχε καλέσει στο χτεσινό πάρτυ ήταν γνώριμο. Δικοί μας άνθρωποι, και γι αυτό αποφασίσαμε και να πάμε. Η γιαγιά μας και η νύφη της η Μαρία η οποία το οργάνωσε. Και μιας και ο άντρας του σπιτιού λείπει, είπαμε να το ρίξουμε έξω. Ξέρουμε ότι κι ο Γιώτης περνάει καλά και δεν είναι μόνος του στη θεσσαλονίκη κι έτσι αυτό κάνει λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. Είναι με παρέα και το γλεντάει κι εκείνος. Μας περίμεναν από πολύ νωρίς το απόγευμα αλλά τελικά πήγαμε καθυστερημένα. Παρόλα αυτά είμασταν οι πρώτοι επισκέπτες. Έπρεπε να βάψουμε και τη Μαρία, πριν αρχίσει και φτάνει η παρέα της.
Προσπάθησα να το κάνω εγώ, αλλά τελικά πήρε τα ηνία η μαμά μιας και στο μακιγιάζ ξέρει πιο πολλά. Έπρεπε να κάνουν κι εκείνες τις καταραμένες γραμμές στα μάτια που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνονται. Χαλαρά, με καφέ και καλή μουσική το διασκεδάσαμε μιας και η Μαρία αφιέρωνε με τις ατάκες της.
Έτοιμη η Μαρία, και επιβάλλεται να βγάλουμε φωτογραφίες στο σπίτι αφού θα θέλει να τις δει και ο Γιώτης όταν επιστρέψει από θεσσαλονίκη. Όλα είναι έτοιμα. Τα φαγητά, τα γλυκά. Το τραπέζι στρωμένο. Μένει μόνο να έρθουν και οι υπόλοιποι καλεσμένοι. Ως τότε ένα ουισκάκι είναι ότι μας χρειάζεται. Παρόλο που παίρνω αντιβίωση δεν πτοούμαι. Δε χαλάνε τέτοιες στιγμές με δεν μπορώ και δεν θέλω. Αυτά τα έκανα κάποτε. Τώρα ζω τις στιγμές όσο πιο καλά γίνεται.
Το πάρτυ έχει μόνο γυναίκες καλεσμένες. Γυναίκες με υποχρεώσεις, άντρες, παιδιά που πριν έρθουν θα πρέπει να τις τακτοποιήσουν. Έτσι έχει πάει 9:30 κι ακόμη δεν έχει φανεί καμία. Αλλά ούτε κι αυτό μας χαλάει τη διάθεση. Έχουμε μπροστά μας ένα ολόκληρο βράδυ. Και φυσικά και έξοδο στην πόλη αργά για να παρακολουθήσουμε τα δρώμενα. Έξω γίνεται ένας πανικός. Καρναβάλια, μικροί και μεγάλοι όλοι στους δρόμους.
Οι πρώτες που ήρθαν ήταν μια γκέισα και ένα γλυκό διαβολάκι. Η Ντίνα με την κόρη της. Το τι γέλιο έχουμε κάνει με τον φιόγκο της Ντίνας δεν περιγράφεται. Εντελώς ξαφνικά κάποια στιγμή κάποια της είπε ότι ο φιόγκος πρέπει να είναι πίσω και όχι μπροστά. Γιατί έτσι είναι σα να ντύθηκε μπομπονιέρα! Η Ντίνα είναι ένας άνθρωπος με πολύ κέφι και χιούμορ. Γεμάτη ενέργεια παρόλο που έχει και μεγάλη οικογένεια. Τη ρώτησα αν μπορώ να βάλω φωτογραφία της στο μπλοκ μου και εντελώς αυθόρμητα απάντησε... «Φυσικά και μπορείς! Μόνο στο ίντερνετ να μην με βάλεις!».
H βραδυά ήταν ενδιαφέρουσα. Με πολύ γέλιο και κέφι αν και μόλις είχαμε γνωριστεί με τα κορίτσια. Κρασί, μεζέδες και δεν θέλει πολύ το κέφι για να ανάψει. Έχουμε τρέλα μπόλικη σε τούτον τον τόπο. Και δεν το κρύβουμε. Η τρέλα είναι απαραίτητο συστατικό της ζωής. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να νιώθεις ζωντανός. Κι εμείς νιώθουμε το αίμα να κυλάει στις φλέβες μας γρήγορα.
Η μουσική δεν μπορεί να είναι άλλη από την ντόπια αποκριάτικη. Το σήμα κατατεθέν της πόλης με τα Μπρε Μπρε και το Έντεκα. Αυτά ξεσηκώνουν τον κόσμο αυτές τις μέρες. Μια πίστα ολόκληρη η πόλη που όλοι τραγουδάνε και χορεύουνε. Και δεν υπάρχουν ξένοι και γνωστοί εδώ. Όλοι είναι μια παρέα. Η Μαρία είναι υπέυθυνη για τη μουσική. Μέχρι ένα σημείο, γιατί μετά μάλλον στο χορό έχει το μυαλό της...
Και ζεμπεκιές στο μουσικό μας πρόγραμμα. Δεν μένουμε κολλημένες στην παράδοση. Και όταν μάλιστα χορεύει ζειμπέκικο μια γιαπωνέζα, τότε αυτό είναι αξιοπερίεργο και δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Η Ντίνα δεν σταμάτησε σχεδόν καθόλου όλο το βράδυ, λες και την είχαν κουρδίσει. Με το χαμόγελο στα χείλη δεν πτοήθηκε ακόμη κι όταν στείλαμε για ύπνο το μικρό της διαβολάκι. Το καημένο είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ. Και λογικό ήταν.
Τσιφτετέλια, και τραγούδι κι αυτά μέσα στη βραδυά μας. Μέχρι και ζίλιες είχαμε οι οποίες με ενθουσίασαν. Φερμένες από την Τουρκία με έναν καταπληκτικό ήχο, σχεδόν απόκοσμο, συνόδευαν το τραγούδι μας και το χορό μας. Τελικά το να περνάς καλά δε θέλει κόπο. Τρόπο θέλει. Κι εμείς μάλλον τον βρήκαμε.
Η Μαρία, όλο το βράδυ στο πέρασμα της σκόρπιζε φτερά και πούπουλα... βαρεθήκαμε να τα μαζεύουμε και κάποια στιγμή της το πήραμε πια αυτό το αιθέριο τεράστιο φτερό που δεν το άφησε στιγμή ήσυχο. Η κυρία στη φώτο, μια πολύ γλυκειά γυναίκα, υπομένει το μαρτύριο του φτερού... τι να κάνει η κακομοίρα!
Η Κική είναι η παρουσία που με κέρδισε περισσότερο. Ίσως γιατί μιλήσαμε πιο πολύ και για θέματα πέρα από την Αποκριά. Βρήκαμε κοινούς γνωστούς από Χαλκιδική μιας και η εργασία της είναι στον Πολύγυρο. Τραυματιοφορέας η Κική και μάλιστα νεοδιοριζόμενη. Αναγκάζεται να αφήνει την οικογένεια της για να είναι συνεπής στην εργασία της. Απόκριες όμως κι όπως μου είπε είναι δύσκολο να βρίσκεσαι μακρυά από τα παιδιά και τον άντρα σου. Έτσι αφού έκανε τα καθήκοντα σαν μαμά και σύζυγος και παρόλη την κούραση της, διασκέδασε μαζί μας μέχρι πολύ αργά. Την επόμενη έπρεπε και πάλι να φύγει για Χαλκιδική. Το καθήκον πάνω από όλα. Και η επιβίωση...
Τελικά ο κόσμος όλος έχει νομίζω ανάγκη από τέτοιες μικρές γιορτές. Να ξεδώσει, να μην σκέφτεται τα πρόβληματα του και να αφήσει την καρδούλα του για λίγο ελεύθερη να ανασάνει. Το βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων. Το νιώθεις. Και είναι λογικό. Δύσκολες εποχές και δεν πρέπει να μας πάρουν από κάτω. Χρειάζεται πείσμα και επιμονή για να ελέγξουμε και να κοντρολάρουμε τα κακώς κείμενα. Ο καθένας τα δικά του...
Το καλύτερο όπλο στον αγώνα αυτόν είναι το γέλιο. Κι εμείς χτες γελάσαμε με την ψυχή μας. Σε σημείο δακρύων φτάσαμε. Η παρέα είχε κέφια και αυτό ήταν ολοφάνερο. Είναι εύκολο να ταιριάξουν άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση και θετική ενέργεια. Και σε μας υπήρχε μάλλον και περίσσεμα. Η Νίκη που σε κάποια στιγμή μελαγχόλησε γιατί σκέφτηκε ότι έπρεπε να φύγει την επόμενη το πρωί δεν μπόρεσε να μην λυγίσει στα μπέντια που λέγαν οι υπόλοιπες. Κική το Νο 5... ξέρεις εσύ!
Χόρεψε και μάλλον σκέφτηκε ότι πρέπει να ζήσουμε την στιγμή και να μην την κάνουμε δύσκολη με σκέψεις που δεν είναι και τόσο ωραίες. Άλλωστε δώσαμε και νέα ραντεβού. Ένα Πολύγυρο και ένα θεσσαλονίκη μόλις η Μαρία με το Γιώτη μετακομίσουν προς τα εκεί. Είναι όμορφο να έχεις κάτι να προσμένεις. Έστω και από φίλους που μόλις γνώρισες.
Χορός και πάλι χορός... η νύχτα έχει ακόμη μέλλον και καμιά δεν δείχνει να θέλει να σταματήσει αυτό που ζούμε. Είναι που μάλλον καμιά μας δεν άδειασε ακόμη. Όλες έχουμε πολλά μέσα μας και πρέπει να φύγουν μέχρι το τελευταίο. Να μείνουν άδεια τα ντουλαπάκια του εγκεφάλου μας για να ξαναγεμίσουν με νέα δεδομένα. Είναι σωτήρια αυτή η ανακύκλωση σκέψεων, και απαραίτητη για να συνεχίζουμε.
Οι κυρίες μένουν όλες στην ίδια οικοδομή, οπότε μια μια ανά τακτά διαστήματα ανεβαίνουν να δούνε αν είναι όλα υπό έλεγχο στα σπίτια τους. Αν κοιμούνται τα παιδιά ή αν οι σύζυγοι θέλουν κάτι. Δεν τίθεται θέμα ώρας εδώ. Έχουν ελευθέρας για τη βραδυά αυτή. Έχουν κάνει πολλές φορές τέτοια πάρτυ, όπως μου είπαν. Και πάντα περνάνε καλά. Το ίδιο και τώρα. Και δεν μοιάζει να ενοχλούνται από μια ξένη παρουσία. Τη δική μου. Ίσα ίσα. Νομίζω ότι την χαρήκαμε όλες αυτήν την συνύπαρξη.
Η κυριά αριστερά χτυπά τις ζίλιες και χορεύει το κουρδισμένο γιαπωνεζάκι. Βρε λεπτό δε στάματησε... φτου φτου αυτό το κορίτσι! Μου άρεσε η Ντίνα. Και το γλυκό της με τα φουντούκια δίχως ζάχαρη ήταν νοστιμότατο. Με τον τεράστιο φιόγκο πίσω πια, χωρίς να την εμποδίζει, επιδίδεται σε σκέρτσα και φιγούρες. Το κορυφαίο της βραδυάς ήταν όταν μας είπε ότι αν καλέσει κανείς την αστυνομία λόγω φασαρίας θα κάνει την κινέζα! Ή μάλλον την γιαπωνέζα!
Κική και Ντίνα οι νικήτριες στο μαραθώνιο του χορού. Πετάξαν τα παπούτσια και χορεύουν άνετα. Χωρίς καμιά καταπίεση. Το βράδυ έχει αρχίσει να φεύγει και το ξημέρωμα έρχεται σιγά σιγά. Μέσα έχουμε και το Μάνο που κοιμάται. Απίστευτο παιδί! Με τόση φασαρία πως μπορεί να κοιμάται... αλλά είπαμε η νύχτα ήταν των γυναικών. Και τίποτα και κανένας δεν μπορούσε να το χαλάσει αυτό.
Ήταν μια υπέροχη βραδυά. Χάρηκα που γνώρισα τα κορίτσια και ελπίζω να το ξανακάνουμε. Όσο υπάρχει η Μαρία, ο κρίκος μας είναι καλά στερεωμένος. Η συνέχεια στο κέντρο της πόλης.... καλές αποκριές!
Η ώρα τον πυροτεχνημάτων στο Πάρτυ νεολαίας και φυσικά η ώρα είναι 11... ώρα για τον Εθνικό μας ύμνο το τραγούδι 11 σήμα κατατεθέν για την Αποκριά στη Κοζάνη. Με βιντεάκι παλιό, μιας και ακόμη δεν κυκλοφόρησαν τα φετινά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου