15/6/10

Μικρές χαραμάδες φωτός στην παράνοια των καιρών και των ανθρώπων...



Μετά που άρχισαν να αντιγράφουν, κουράστηκαν, και βγήκαν στην παραλία να πιάσουν πέτρες...

Ο Μπουβάρ κι ο Πεκυσέ με ένα τράστο γεμάτο βιβλία, περπατούσαν και πετούσαν από ένα τόμο βιβλίου ο ένας στον άλλον.

- "Χοχοχο, αγαπητέ Μπουβάρ πάρε έναν Πάουντ, δώσε μου ένα Ελύτη ανοιχτά χαρτιά..."

Ήταν χάρμα να τους βλέπεις... μέχρι και η παρέα του τσίπουρου, οι λογοτέχνες της Κυριακής, βγήκαν στην πόρτα να τους θαυμάσουν καθώς πετούσαν τόμους ανάμεσα στις νερατζιές.

- "Ω Μπουβάρ Μπουβάρ, η φήμη τυφλή ούσα, δεν γίνεται να μου γίνει μούσα".

- "Ω, Πεκυσέ Πεκυσέ, η έμπνευσις απούσα, και η φήμη τυφλή ούσα, μια μούσα απούσα, πάρε ένα τομάκι..."

Και πήγαιναν πετώντας τόμους ο ένας στον άλλον προς την ακτή πετώντας τόμους και τόμους. Ώσπου έφτασαν στις πέτρες. Χιλιάδες πέτρες, λες και τα στήθια όλων των γυναικών είχαν πετρώσει στην ακτή. Μπουβάρ, ναι Πεκυσέ, ο συγγραφεύς είναι ένας κάποιος που ξέμεινε να παίζει
- Μπουβάρ, ναι Πεκυσέ, να παίζει λέγω με το στήθος της γυναικός του.



- "Έλα στις πέτρες Μπουβάρ, ναι Πεκυσέ, να πιάσωμεν στήθη γυναικών, να σκάσουν οι οχτροί μας".

- "Τη φήμη που αδέξια κυνηγούμε θα μας την δώσουν οι πέτρες".

Μπουβάρ, ναι Πεκυσέ, είναι σκληρές οι πέτρες της φήμης. Πιάσε μερικές... Μπουβάρ, ναι Πεκυσέ, συλλογίζομαι τινάς, μήπως αντί να εκσφενδινίζουμε πέτρες παρα θιν' αλός, μήπως λέγω ήταν καλύτερα να χτυπάμε το κεφάλι μας και επίσης Μπουβάρ, ναι Πεκυσέ, αναρωτιέμαι τι θέλουν μαζί ένας μπούλης κι ένας μουνάκιας, Μπουβάρ, ναι Πεκυσέ, λιγότερος κόπος, ίδιο αποτέλεσμα... η μαλακία λέω... ( εδώ το χειρόγραφο έχει ένα κενό).

Αρχίζουν να πετάνε πέτρες ο ένας στον άλλον.

Υ.Γ. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά περιστατικά είναι τελείως συμπτωματική.
Ποιος θα ήταν τόσο ηλίθιος να κάνει τέτοια πράγματα εκτός μυθοπλασίας...;

Απόσπασμα από το ημιτελές, πολύπλοκο και πάντα εξαιρετικά επίκαιρο αριστούργημα του Φλωμπέρ


4 σχόλια:

Side21 είπε...

Η "ατέλεια" είναι ...
η πιο επιβεβαιωμένη ιδιότητα
της κάθε ανθρώπινης προσπάθειας !!!
Σε τέχνες, επιστήμες, φιλοσοφία ...
Μια συνεχής "ατελής" προσπάθεια !!!
Ίσως βέβαια αυτό να αποτελεί την
κινητήρια δύναμη για την εξέλιξη ...
Προσπαθούμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε,
συνεχίζουμε !!!

Global Greek είπε...

κάτι άσχετο (εντελώς άσχετο όμως) Αζα που πάντα ήθελα να σου το ρωτήσω. Αυτήν την απίστευτη coοl γραμματοσειρά πώς την κάνεις!!! Φιλιά!

Βασιλική Ν. είπε...

Εξαιρετικό το κείμενο που δεν γνώριζα... Σ' ευχαριστώ καραβάκι, καλά ταξίδια!

Καραβάκι είπε...

Side21

Η ατέλεια, η ανάγκη και η υπέρβαση.Η ατέλεια και η ανάγκη, είναι οι ισχυρότερες έννοιες.Κρύβονται πίσω από κάθε Δημιουργία και Υπέρβαση,είναι τα αιώνια κίνητρα που θέτουν σε κίνηση τα πάντα.Όσο πιο ατελής είσαι,όσο μεγαλύτερες ανάγκες έχεις τόσο πιο δημιουργικός γίνεσαι,τόσο δυνατότερο ένστικτο και θέληση αναπτύσσεις.Τα μεγαλύτερα κατορθώματα του ανθρώπου έγιναν σε καταστάσεις πίεσης,μεγάλης ανάγκης και μεγάλου κινδύνου
"Πρέπει να πάθεις για να μάθεις" λέει ο σοφός λαός και πραγματικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή γνώσης και σοφίας από το πάθημα,δεν υπάρχει διδακτικότερη εμπειρία από το πάθημα,από την επίπονη στέρηση,τη ξαφνική μεγάλη ατυχία.Κι αυτό είναι τελικά η ζωή. Η επίπονη διαδικασία της σάρκωσης,ένα μεγάλο μάθημα,το μάθημα της Ατέλειας,το μάθημα της συνεχούς Ανάγκης,της διαιωνιζόμενης ανάγκης και της δύναμης της θέλησης που προσπαθεί και ΜΠΟΡΕΙ να νικήσει όλους τους περιορισμούς μέσω της Δημιουργίας.

Global Greek

Tη γραμματοσειρά τη διάλεξα από το word και την πρόσθεσα μέσα στον html της ανάρτησης.Αν χρειάζεσαι περισσότερες πληροφορίες πες μου να σου στείλω αναλυτικά τι πρέπει να κάνεις gLobal.

Βασιλική Ν.

Βασιλική δεν μπορείς να φανταστείς τι χαρά μου έδωσε η επισκέψη σου στο καραβάκι.Σε διαβάζω πάντα και εύχομαι κάποια στιγμή να τα πούμε κι από κοντά.
Το Μπουβάρ και Πεκισέ είναι ένα «φιλοσοφικό μυθιστόρημα», ένα βιβλίο «που απευθύνεται σε ευφυείς».
Το εκπληκτικό είναι ότι ένα τέτοιο βιβλίο διαπραγματεύεται το θέμα της ανθρώπινης βλακείας. Έτσι ο αφορισμός του Αϊνστάιν για τη βλακεία και το Σύμπαν δεν πρόσθεσε τίποτε στα όσα είπε ο Φλομπέρ 100 χρόνια νωρίτερα, "πως η γη έχει όρια, όχι όμως και η ανθρώπινη βλακεία".