Η ελίτ των ανόητων...

Ξέρεις πότε ενηλικιώνεται ο άνθρωπος; Όταν χάνει την μάνα του ή τον πατέρα του.

Αυτό μου είπε ένας φίλος αντί συλλυπητηρίων τη μέρα που έχασα τον πατέρα μου. Για πολύ καιρό προβληματιζόμουν εάν η ασθένειά του αντιμετωπίστηκε σωστά ή εάν οι τρόποι που επελέγησαν ήταν ελλιπείς. Αποφασίσθηκε η  πεπατημένη ή μήπως  έπρεπε να δοκιμασθούν νέα σχήματα νέα πρωτόκολλα δηλαδή πειραματικά; Ίσως και να είχε μεγαλύτερη παράταση ζωής. Λίγο ακόμα θα ζούσε, πόσο θα ζούσε, σε τι κατάσταση θα ήταν; Με το χρόνο κατάλαβα πως όλα τα ερωτήματα και οι απαντήσεις στρεφόντουσαν στο ΕΓΩ.

-Δε σου κρύβω ότι τα ίδια ερωτήματα έχω και εγώ, για την δεύτερη μητέρα μου. Αν και 81 ετών, την θυμάμαι να μου κρατά μικρή το χέρι, να μου χαμογελά να με φροντίζει να με καλύπτει στις σκανταλιές που έκανα με την αδελφή μου.

Έφηβο, έτσι τον είδα χθες τον πατέρα μου, μέσα στο δωμάτιο της εντάτικης. Ένας αγωνιστής, να καθρεφτίζεται στο ρυτιδιασμένο και συνάμα γλυκό και ταλαιπωρημένο πρόσωπό του. Αραγε πόσο επώδυνες ήταν εκείνες οι ατελειώτες μέρες; Πόσο ακόμη να άντεχε;

- Άστο, όσο εμείς φιλοσοφούμε τη ζωή και το θάνατο μετά την ενηλικίωσή μας, τόσο οι γιατροί και το σύστημα υγείας προσπαθούν να μας γυρίσουν πίσω στην νηπιακή ηλικία. Να μας μικρύνουν, να μας εγκλωβίσουν στους φόβους και στο άγνωστο για να νιώσουν θεοί. Να προστάζουν αυτοί και να ακολουθούμε εμείς.

- Μέσον ...δόντι, βύσμα όπως θες πες το. Οι λέξεις έχουν μικρή σημασία μπροστά στην πραγματικότητα. Οι πύλες του πολύωρου κρίσιμου χειρουργείου άνοιξαν όχι από καθήκον, αλλά μετά από ένα τηλεφώνημα.... Μέχρι να βγει από το χειρουργείο η γιαγιά μου ένιωσα πως είναι να ζεις στον αέρα στο κενό σε μια χώρα χωρίς γερά θεμέλια... Πληρώνεις μια ολόκληρη ζωή για να μην πάρεις σύνταξη ποτέ, για να μην την έχεις ποτέ ανοιχτή την πόρτα που χρειάζεται, για να πορευτείς με ελπίδα στο αύριο....

- Αυτή η χρονιά έχει σημαδευτεί από την αποκάλυψη της διαφθοράς που συντηρούσαμε τουλάχιστον 25 χρόνια. Να! και πρόσφατα μετά το εμπάργκο που έκαναν οι προμηθευτές υγειονομικών υλικών στα νοσοκομεία μέχρι να ρυθμιστούν τα 5 δισεκατομμύρια ευρώ που τους χρωστάνε, πέντε χρόνια, αποδείχθηκε πως μια ομάδα γιατρών η "ιατρική ελίτ" διόρθωνε το χαμηλό εισόδημά της δεχόμενη επί χρόνια μίζες έως 20% από τις υπερτιμολογήσεις των υλικών κυρίως ορθοπεδικών και καρδιολογικών εν γνώσει των συναρμόδιων υπουργείων που έβγαζαν τις τιμές και τις κλείδωναν σε ΦΕΚ και βγάζοντας επιπλέον χρήματα από την κατάχρηση υλικών που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν στα χειρουργεία χρεώνοντας και φεσώνοντας τα ασφαλιστικά ταμεία, και κάνοντας ακόμα πολλά και άχρηστα χειρουργεία.

- Αλαζόνες και κερδοσκόποι είναι ένα μέρος της "ιατρικής ελίτ". Και αναρωτιέμαι, λες ευχαριστώ που μόνο με βύσμα άνοιξαν οι πόρτες του χειρουργείου ή μήπως πρέπει να πεις ντρέπομαι; Να πεις φοβάμαι, αγωνιώ για το αύριο που θα αντικρύσουν τα παιδιά μας;

Όχι τίποτα από τα παραπάνω. Απλώς συνεχίζεις και ναι, ελπίζεις. Αυτό μου έχει διδάξει άλλωστε η ζωή.

"Το βύσμα αποτελεί ομπρέλα προστασίας. Προσέχει ο γιατρός τον ασθενή, γλιτώνει και το φακελάκι ο συγγενής του. Όσοι δεν έχουν βύσμα γίνονται βορρά στις ορέξεις των κερδοσκόπων γιατρών".

Ξέρεις με πόσο κομψό τρόπο περιγράφουν αυτή την ομάδα των γιατρών οι
σύμβουλοι του υπουργείου υγείας; οι καθηγητές των οικονομικών της υγείας που προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα ;

"Το ιατρικό σώμα έχει μια έμφυτη τάση υπερπαραγωγής και άρα υπερκατανάλωσης ιατρικών υπηρεσιών κυρίως τεχνολογικών από αυτό αντλεί εξουσία και εισοδήματα. Σε αυτήν την τάση πρέπει να επέμβουμε".

Δε σου θυμίζει χολιγουντιανές συμπεριφορές;

-Μια ρυτίδα ακόμα και για μένα πατέρα...που θα τη χαϊδεύω για το υπόλοιπο της ζωής μου με αγάπη. Που θα με κάνει να θυμάμαι...Να μαθαίνω...Να προχωρώ μπροστά με αποφασιστικότητα...Και γιατί όχι να ψαρεύω...

Τσαπαρί... Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, το ψάρεμα ίσως είναι η μόνη μας ελπίδα. Ψάρεμα ιδεών, αναζήτηση αξιών, αλίευση ελπίδας.