30/9/09

Οι γραφίδες των αιώνων...


Ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει. Ερωτεύεται και πονάει. Συνειδητοποιεί όμως αυτά που του συμβαίνουν και θέλοντας να τα εκφράσει δημιουργεί.

Ο άνθρωπος μιλάει, γράφει, χειρονομεί, αφήνοντας τα χνάρια του σε μία προσπάθειά του
να διεισδύσει στο σκοτάδι που καλύπτει τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και του θανάτου, της γνώσης του ποιος ή τι είναι, τι ήταν και τι θα γίνει.

Η γνώση του καλού και του κακού, του νέου και του παλιού, του γνωστού και του άγνωστου. Η ετυμολογία της λέξης ΝΟΥΣ σημαίνει άλλωστε, νέου έσις, δηλαδή επιθυμία του νέου, του καινούργιου, του άγνωστου.

Ο άνθρωπος συνειδητοποιώντας την σημασία του θανάτου και νιώθοντας αυτή την πρόκληση, επιθυμεί να τον νικήσει με κάθε τρόπο.
Ο άνθρωπος και μέσα στις σπηλιές έκανε τέχνη.
Ο καλλιτέχνης της σπηλιάς πρόσφερε είδωλο στην κοινότητα όχι μόνο για διακοσμητικούς σκοπούς, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι οι διακοσμητικοί λόγοι δεν ήταν ο σκοπός του αλλά ήταν πολύ απλά το αποτέλεσμα μετά την όποια άλλη χρήση της εικόνας.

Ο σκοπός του καλλιτέχνη της σπηλιάς, ήταν τελετουργικός. Πρόσφερε είδωλο σε μια προσπάθεια εξουσίας πάνω στο αντικείμενο της επιθυμίας ή του φόβου του.
Πρόσφερε είδωλο στο ζώο που του ξέφυγε στο κυνήγι σε μια προσπάθεια να ξεγελάσει την πείνα του αλλά και κάρφωνε τα ακόντια πάνω του και σε συγκεκριμένα σημεία, σε μια προσπάθεια να συμβεί το ίδιο και στην πραγματικότητα και όλο αυτό για χάρη μίας πίστης του ότι αυτό όντως συμβαίνει.

Είναι ένας πανάρχαιος μαγικός τρόπος ότι έτσι φέρνεις, κάτω από τη δική σου κυριαρχία τον κόσμο.
Ένας πανάρχαιος μαγικός τρόπος, που οι ρίζες του χάνονται στα βαμμένα πρόσωπα,
στους χορούς και τις μεταμφιέσεις, αλλά και στη διακόσμηση της ασπίδας του πολεμιστή,
ίσως και πιο παλιά ακόμα.
Η μαγεία είχε από την αρχή το ρόλο της στην τέχνη, ένα ρόλο που στην πραγματικότητα ποτέ δεν άφησε, κρατώντας τον έως τα σήμερα, ευδιάκριτο ακόμη.

Ο Άνθρωπος πάντοτε επιθυμούσε να αφήσει τα χνάρια του και το κάνει αιώνες τώρα. Στην πραγματικότητα με το ίδιο πάθος.

Αλλάζοντας κάθε φορά μόνο το μέσο και την γραφίδα του!

Το κείμενο έγραψε ο Kartson

8 σχόλια:

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

είναι πράγματικά συγκλονιστικό, να διαπιστώνεις πως ο άνθρωπος, χιλιάδες χρόνια αργότερα, έχει ελάχιστα αλλάξει εσωτερικά, ψυχολογικά...
από τον άνθρωπο των σπηλαίων μέχρι τον σύγχρονο άνθρωπο των μεγαλουπόλεων η αγωνία για την επιβίωση, ο φόβος για το θάνατο και η ακατανίκητη επιθυμία να νικήσουμε το χρόνο είναι εδώ...
υπέροχος ο Κ.Χατζής πολύ καλά έκανες να μας τον θυμίσεις!
Αza,καλό σου βράδυ!

marilianni είπε...

Ο ανθρωπος Αζα μου, αφηνει το στιγμα του παντου... ειναι ενας μεγαλουργος ειναι το θαυμα της ζωης..καλο βραδυ καλη μου Αζα.

Καραβάκι είπε...

Η ουσία πάντα ίδια είναι Δημήτρη.Οι τρόποι αλλάζουν με τους οποίους προσπαθούμε να προσεγγίσουμε και να μάθουμε για ότι ακόμη παραμένει άγνωστο.Καλό μήνα να έχεις.

Καραβάκι είπε...

Δυστυχώς ή ευτυχώς marilianni μου αφήνει σημάδια παντού και πάντα.Άλλοτε μεγαλουργώντας και άλλοτε καταστρέφοντας ότι υπάρχει γύρω του.Θεός ή διάολος.Ανάλογα με την διάθεση του.Καλό μήνα!

Kartsonakis Pan είπε...

Μάλιστα.
Ευχαριστώ για την ανάρτηση.

Καραβάκι είπε...

Για δεύτερη φορά συγγνώμη,θα το διορθώσω.

Kartsonakis Pan είπε...

Καλό μεσημέρι.
Εύχομαι ότι ποθείς.

Καραβάκι είπε...

Να σαι καλά Πάνο.Ευχαριστώ.