30/7/10

Ζήστε την παράνοια σας...



«Αυτό θα με φάει το γιατί
γιατί να γίνουν όλ' αυτά
γιατί να τρέμω το μετά
σε μια παράνοια γενική
εγώ να ψάχνω λογική...
Λοιπόν που λες, όπως τ' ακούς,
έτσι με βρήκανε
και μου φορτώσαν κι όσα είχανε.
Με κλέψανε, μπερδέψανε ξανά
τις ιστορίες τους, τα λάθη,
τις κρυφές τις αμαρτίες τους...»

Το τραγούδι βγήκε στο διαδίκτυο. Μέσα στην παράνοια του μνημονίου που το καταγγέλλουν όσοι το ψήφισαν. Που κόβει τα πόδια της πατρίδας και των ανθρώπων της και βαφτίζεται πατριωτισμός. Το άκουσα τυχαία σ' ένα ραδιόφωνο μετά τις δηλώσεις του προέδρου της ΓΣΕΕ, ότι συμφώνησε με τ' αφεντικά στο σφάξιμο των γενεών.

Παράνοια.

Η γιαγιά μου έλεγε πως όσοι δε θέλουν να νηστέψουν, αλλά καμώνονται και κοροϊδεύουν, το κρέας το βαφτίζουν ψάρι και ντερλικώνουν τον άμπακο.

Καθώς δεν ανοίγει σοβαρή πολιτική συζήτηση, παρά μόνον μια υποκριτική υστερία κραυγών, για να πληρωθεί το ρηθέν υπό των λαϊκών προφητών «φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης», αυτοί που παρέδωσαν στο γερμανικό και άλλο ξένο κεφάλαιο τη χώρα για μισό αιώνα, είναι οι ίδιοι που φόρτωσαν το Γερμανό στο ΚΚΕ και ξεφόρτωσαν τον ιδεολογικό τους εμετό όταν τους άδειασε ο δικός τους άνθρωπος, ο Βερελής.

Παράνοια.

Είναι πολύς ο κόσμος που μοιάζει παράλυτος μπροστά στις εξελίξεις, μπουκωμένος από γιατί κι ορφανός από απαντήσεις. Γιατί του έκλεισαν χρόνια τ' αυτιά, έκαναν βουνό τα ψέματα ως σοσιαλισμό ιδιωτικής χρήσεως. Επαγγελματίες ενοικιαστές συνειδήσεων, που πήραν τις ιστορίες, τις πομπές τους, τις αμαρτίες και τα λάθη τους, την ίδια την καπιταλιστική τους φύση και τα φόρτωσαν ως χρέη στην πλάτη του εργαζόμενου λαού.

Αυτό που ζούνε χιλιάδες άνθρωποι αυτό το καλοκαίρι στην Ελλάδα, αυτοί που αιφνιδιάστηκαν (είναι όσοι νόμισαν, πίστεψαν, παραμυθιάστηκαν με μια «πραγματικότητα» που δεν τους ανήκει), είναι ένα αναιτιολόγητο γιατί. Που πηγάζει απ' την οδύνη και την ανασφάλεια, την κινούμενη άμμο κάτω απ' τα πόδια τους. Πού να χωρέσει στο μυαλό του φτωχού συνταξιούχου, του κακοπληρωμένου εργάτη, του άνεργου η επικοινωνιακή παράνοια που πλασάρεται χωρίς ντροπή ότι αυτός και φταίει για τη χρεοκοπία της χώρας και θα την σώσει απ' αυτά που δεν έχει να δώσει.

Αυτό το γενικευμένο αίσθημα του άδικου, του βίαιου εξανδραποδισμού και της μαχαιριάς σε κάθε ελπίδα για ...«περήφανα γηρατειά» και «φλογερά νιάτα» είναι που δίνει διάσταση παράνοιας στο παρόν για το μέλλον.

Όμως δεν απαντιέται μήτε με ιατρικούς μήτε με ψυχιατρικούς όρους. Μόνο πολιτικά. Γιατί μόνο παράνοια δεν είναι για τον καπιταλιστή η εκμετάλλευση του ανθρώπου απ' τον άνθρωπο, η εξόντωση κι η υποδούλωσή του μπροστά στη σώρευση πλούτου και τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Αυτό δεν είναι φάντασμα. Είναι όντως η πραγματικότητα. Που αρχίζει και γίνεται συνείδηση των πολλών. Όχι δεν υπογράφηκε εργασιακή ειρήνη από τη ΓΣΕΕ. Ενταφιασμός δικαιωμάτων υπογράφηκε. Όχι δεν είναι αξιόπιστος ο Βερελής όταν λέει ότι το ΚΚΕ δεν είχε ποτέ σχέση με το Γερμανό. Είναι αξιόπιστος ο Χριστοφοράκος όταν μαρτυρεί ότι λάδωσε χωρίς όνομα κι υπογραφή.

Παράνοια; Δε νομίζω....

Δια χειρός Λιάνας Κανέλλη

ΥΓ. Οι στίχοι είναι της Νάνσυς Κανέλλη και της Ξένιας Δικαίου, η μουσική του Α. Λάμπρου. Τραγουδάει η Αφροδίτη Φρυδά


Πάμε μια βόλτα...



Ρηγματώδες, σκληρόν, με γωνίες οξείες
και βραχώδες συνάμα
το ανατολικό όριο.
Υψιπετές, με δάκρυ κόντρα του τον ήλιο
το δυτικό.

Χιαστί, εμπλεκόμενο στο ζέον πάθος,
του βοριά,
το βορεινό σημείο.

Γαλήνη της σκούρας θάλασσας,
μα και του βυθού ο φόβος των ιχθύων, νηνεμία,
το νότιο ημισφαίριο.

Κι ωσάν πυξίδα,
να μετρούμε
- εγώ και τόσοι άλλοι,
ανεμοδείκτες,-
τη διαρπαγή της μωβ επιθυμίας,
τη συστροφή της μαύρης αληθείας.
Έως το σύνολο των οριζόντιων σημείων σου,
συναθροίσει, διαιρέσει κι αναστρέψει,
όσες στιγμές,
τόσες στιγμές , πόσες στιγμές...
στιγμές, που διέφυγαν κρυφίως,
μες απ’ τ’ "αχ" , ένα σωρό
και του σωρού,
τα μύρια "δεν μπορούσα".

Γιώργος Μπέρτσος



ΥΓ1 Σ' όλη μας τη ζωή βουλιάξαμε πολλά καράβια μέσα μας, ίσως για να μη ναυαγήσουμε μια ώρα αρχύτερα εμείς οι ίδιοι...

29/7/10

H επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη




Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Με την ευθύνη που μου δίνουν τα 85 μου χρόνια και με την ευκαιρία αυτής της συνεντεύξεως θεωρώ ότι είναι καθήκον μου να σας πω λίγα λόγια που θα σας ωφελήσουν.
Εμείς οι μουσικοί θεωρούμεθα και είμεθα προνομιούχα όντα, γιατί ασχολούμεθα με την Αρμονία. Δηλαδή τον τελικό σκοπό και το μέγιστο ιδανικό της φυσικής και κοινωνικής ζωής.

Όμως αν κρίνω από τον εαυτό μου, μονάχα στην τελευταία πενταετία συνειδητοποίησα ότι ο τελειότερος οργανισμός από όσους εγνώρισα – τελειότερος ακόμα και από την Μουσική- είναι ο Άνθρωπος. Και ο ανθρώπινος οργανισμός, για να λειτουργήσει ομαλά χρειάζεται πάνω απ’ όλα απόλυτη ισορροπία στις κινήσεις και στις συνήθειές μας.

Για τον λόγο αυτό κρίνω σκόπιμο να σας περιγράψω τις δικές μου καθημερινές επιλογές, που μου εξασφαλίζουν σωματική γαλήνη και πνευματική διαύγεια.

Πρωινό ξύπνημα έως τις εννέα και μισή. Πρωινό ραντεβού με την Μυρτώ. Κάθοδος στο γραφείο του ισογείου, όπου εντελώς μόνος από τις δέκα έως τη μία γράφω, διαβάζω και ακούω μουσική. Μετά το γεύμα, ανάπαυση έως τις πέντε. Δεύτερο ραντεβού με την Μυρτώ έως τις έξι. Νέα κάθοδος στο γραφείο είτε άνοδος στο δώμα, όπου δέχομαι φίλους και συνεργάτες έως τις οκτώ και μισή. Επάνοδος στο δεύτερο πάτωμα και τρίτο ραντεβού με την Μυρτώ, την Μαργαρίτα και τον Γιώργο και κάπου-κάπου τους τέσσερις εγγονούς και την εγγονή που έχει το όνομα της γιαγιάς της. Έντεκα και μισή διάβασμα στο κρεβάτι και ύπνος.

Επειδή γνωρίζω ότι θα με αντικαταστήσουν σήμερα τρεις εξαιρετικοί μου συνάδελφοι συνθέτες-μουσικοί και στιχουργοί, για τους οποίους αισθάνομαι εκτός από θαυμασμό και μια δίκαια νομίζω στοργή και υπερηφάνεια, δεδομένου ότι τους παρακολουθώ από τα πρώτα-πρώτα τους βήματα, τους καλώ να αναπαραστήσουν μελωδικά αλλά και αρμονικά αυτές τις καθημερινές, απολύτως ισόρροπες κινήσεις μου. Εγώ πάντως με βάση τα σημεία στίξεως (Ξύπνημα, Ραντεβού, Κάθοδος, Άνοδος, Ραντεβού, Άνοδος-Κάθοδος είτε Κάθοδος-Άνοδος, Δεύτερο πάτωμα (Δεσπόζουσα), Ραντεβού με οικογένεια, Ύπνος. Δηλαδή έχουμε 12 στίξεις-νότες. Με βάση το ΝΤΟ Ματζόρε εγώ θα έγραφα την εξής μελωδία:

[ακολουθούν οι πρώτες νότες από την Άρνηση (Στο περιγιάλι)]

Φυσικά μπορεί να υπάρξουν δεκάδες-εκατοντάδες-χιλιάδες παραλλαγές. Τούτων λεχθέντων κάθε έξοδος απ’ αυτό το κλειστό αρμονικό κύκλωμα μάς προκαλεί αφάνταστη σωματική κόπωση και επικίνδυνη πνευματική δυσφορία.

Και το χειρότερο, από την επομένη ο ανθρώπινος οργανισμός, διαμαρτυρόμενος μάς εκδικείται. Και πρέπει να περάσουν πολλές μέρες, συχνά με γιατρούς και φάρμακα, για να ξανακερδίσουμε τη χαμένη μας ισορροπία.

Είναι όμως άτι τέτοιο φυσιολογικό; Φυσικά όχι. Με την προϋπόθεση ότι σε κάθε μας έξοδο η κερδισμένη από μας εσωτερική αρμονία θα συναντούσε στους άλλους και γενικά στην κοινωνία που μας περιβάλλει μιαν αντίστοιχη αρμονία. Στην περίπτωση αυτή η έξοδος για μας δεν θα ήταν μια πληγή αλλά αντίθετα θα μας πλούτιζε.
Όμως δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, γιατί από καιρό η δυσαρμονία και η κακοφωνία κερδίζουν συνεχώς έδαφος και μπορούμε να πούμε ότι σήμερα η κατάσταση αυτή έφτασε στο αποκορύφωμά της, κάτι που οπωσδήποτε επηρεάζει τους ανθρώπους ψυχικά, πνευματικά και σωματικά.

Νομίζω μάλιστα ότι έχουμε φτάσει στο σημείο ΜΗΔΕΝ, που από κει και πέρα η κοινωνική δυσαρμονία γίνεται Βροντή-Κρότος-Σεισμός.

Γι’ αυτό το λόγο μετριάζω όσο μπορώ τις εξόδους μου, που τις έχω περιορίσει σε εξαιρετικές περιπτώσεις, καθαρά μουσικού ενδιαφέροντος. Άλλωστε και εάν υποθέσουμε ότι σήμερα θα ήμουν μαζί σας, απ’ τη μια μεριά εγώ θα είχα μόνο ένα σκοπό, να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με οποιονδήποτε τρόπο με τιμούν, ενώ από τη δική σας διαβλέπω καθαρά ότι το ενδιαφέρον σας περιορίζεται σε ένα και μοναδικό θέμα:
«Ποια είναι η γνώμη σας για τη σημερινή κατάσταση;» Και πιο ειδικά « Τι πιστεύετε για το ΔΝΤ;»

Όπως πιθανόν θα το έχετε κι εσείς πια καταλάβει, το ΔΝΤ είναι η ΦΑΚΑ. Και τώρα πια δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τη ΓΑΤΑ. Όλα αυτά τα έχω διατυπώσει εκτενώς στο φιλόξενο φύλλο της εφημερίδας Espresso της περασμένης Δευτέρας, μιας και ο συνάδελφός σας κ. Μαρδάς είχε την καλωσύνη να με ρωτήσει:

«Ο καθείς και τα όπλα του, είπα», μας λέει ο Ελύτης.

« Ο καθείς και αυτοί που τον εκτιμούν και τον τιμούν και δεν τον φιμώνουν», λέω εγώ.

Ο οποίος, ευτυχώς, βρίσκομαι έξω από την ΦΑΚΑ μη γνωρίζοντας πια τι να σκεφτώ και τι να κάνω.


Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, σας χαιρετώ και σας εύχομαι Καλή Τύχη.

Μίκης Θεοδωράκης
Αθήνα, Πέμπτη 22 Ιούλη 2010


Το καλοκαίρι δεν είναι πια αυτό που ήταν...



Tα πράγματα μέρα με τη μέρα αγριεύουν. Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Παντού συναντάς Θυμωμένους ανθρώπους. Δίχως ίχνος χαμόγελου στα πρόσωπα. Με χείλια σφιγμένα. Με δόντια έτοιμα να ξεσκίσουν σάρκες. Με μάτια βουτηγμένα σε μια παράξενη λάμξη. Τη λάμψη που σου χαρίζει η αβεβαιότητα όταν έρχεται και φωλιάζει στη ζωή σου.

Κι αυτοί που το παίζουν ήρεμοι μέσα τους βράζουν. Ψάχνουν ευκαιρία να βγάλουν τα αποθυμένα τους σε ότι τους καταπίεζε χρόνια τώρα. Σε ότι θέλουν να στείλουν στο διαόλο και να μην ξανασχοληθούν μαζί του. Το όλοι για έναν και ένας για όλους δεν ισχύει σε καμιά περίπτωση. Το δείχνουν άγρια με το δάχτυλο οι μέρες που ζούμε. Την πάρτη του κοιτάει ο καθένας. Το βόλεμα του. Τους υπόλοιπους τους έχει χεσμένους. Κι όση δύναμη κι αν έχει η πειθώ του λόγου, οι πράξεις έρχονται να γκρεμίζουν τις λέξεις μια μια με μανία.

Μια ανάσα κάθε βράδυ, μακρυά από την τρέλα που ζούμε είναι η καλύτερη τιμή που μου κάνει πια η ζωή μου...

Δεν γκρινιάζω...

Υπάρχουν και χειρότερα...

Υπήρχαν και καλύτερα... Και το κακό είναι ότι τα θυμάμαι... Όπως τα θυμόμαστε όλοι. Διότι η μνήμη αυτού του λαού- εκτός από ασθενής- είναι και επιλεκτική...

Και θυμόμαστε... Τα καλοκαίρια που οι παραλίες, το χάραμα, έπαιρναν το εκτυφλωτικό χρώμα του οινοπνεύματος. Θυμόμαστε τις θάλασσες με φύκια, αχινούς και πεταλίδες που τις ξεκολλάγαμε υπομονετικά με το σουγιαδάκι... Χωρίς πλαστικά ποτήρια να επιπλέουν, χωρίς την αποθέωση του βλακώδους καταναλωτισμού μεταμφιεσμένη σε άχρηστα υποπροϊόντανα ξεβράζεται στην άμμο...

Θυμόσαστε έναν ουρανό χωρίς όζον, έναν ήλιο χωρίς καρκίνο, ένα μπλε ολόλαμπρο χωρίς ρύπους, νέφη, καυσαέρια...

Θυμόμαστε μια Ελλάδα με βαθιές εισπνοές... Εισπνοές που σαν αποσκευές μας ακολουθούσαν τους μήνες του χειμώνα. Τους μήνες της δουλειάς, των σπουδών, της καθημερινότητας, της φθοράς, του «κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια».

Θυμόμαστε παιδιά που κλωτσάγανε το τόπι στις αλάνες... Θυμόμαστε τις ίδιες τις αλάνες... Θυμόμαστε το κουτσό στα τετράγωνα πλακάκια των πεζοδρομίων... Το σχοινάκι, το κυνηγητό και το κρυφτό...

Θυμόμαστε ευτελή- κι όμως πολύτιμα- παιχνίδια. Το μικρό αυτοκινητάκι, τον μολυβένιο στρατιώτη, την ξεμαλλιασμένη κούκλα, το διαλυμένο επιτραπέζιο που του λείπανε τα μισά πιόνια και τα αντικαθιστούσαμε με χαλίκια...

Θυμόσαστε γέλια και καβγαδάκια και έρωτες παιδικούς, πλην αβυσσαλέους... Θυμόμαστε μαμάδες να βγαίνουν την ώρα του φαγητού και να μας μαζεύουν... Θυμόμαστε τα παγωτά ξυλάκια, τον πασατέμπο, το θερινό σινεμά της γειτονιάς... Θυμόμαστε την ίδια τη γειτονιά...

Θυμόμαστε... Εμείς, τα παιδιά «με το γρατσουνισμένο γόνατο»... Η μυρωδιά του οινοπνεύματος που έτσουζε πάνω στην πληγή, το ιώδιο- παράσημο μιας γενιάς που γνώρισε την παιδική ηλικία... Και την κουβαλάει μέσα της... Σαν την πληγή απ΄ το γρατσουνισμένο γόνατο... Σαν το τραύμα που έκλεισε... Αλλά μια τόση δα, σχεδόν αόρατη, ουλή πάντα θα στο θυμίζει...

Και οι νύχτες διάσπαρτες από ράντζα που μέτραγαν τα αστέρια... Έτσι κοιμόταν ο κόσμος τότε. Χωρίς κλιματιστικά, χωρίς κλειδωμένες πόρτες, χωρίς αμπαρωμένα παράθυρα... Με ένα τρανζιστοράκι να τους νανουρίζει απαλά... Και το πρώτο φως της μέρας να τους χαϊδεύει το νυσταγμένο πρόσωπο...

Τι γράφω, τι περιγράφω σήμερα;

Μια άλλη εποχή, μια άλλη χώρα, έναν άλλο πλανήτη, μια άλλη στρατόσφαιρα; Η επιλεκτική μου μνήμη έχει τρυπώσει στα αρχεία του υπολογιστή και δεν λέει να με αφήσει σε ησυχία.

Κι αυτό το «θυμάμαι» πονάει... Όπως κάθε τι που είναι ακόμα ζωντανό, ακόμα υπαρκτό, ακόμα «παρών και τα πάντα πληρών». Κι αν οι βαθιές ανάσες κρύβονται σε επώδυνες αναδρομές, αξίζουν τον κόπο...

Νομίζω...



«Σπάνια όταν προσπίπτει η θάλασσα στα πόδια μου
και μου ζητάνε οι αφροί συγγνώμη διαλυόμενη τότε,
είναι η αλήθεια συγκινούμαι...

Πόσο να κρατήσει ο θυμός;

Δεν το έκανε εκ προμελέτης η ρηχότητα που είμαστε.

Ούτε μας έδωσαν γραπτή την παρουσία τους τα βάθη.

Και ξεδίνω λιγάκι...

Ακομπανιάρω τους λουόμενους στο αδελφωμένο ασματίδιο της επίπλευσης».

Κική Δημουλά, «Τα πάτρια όρη»




ΥΓ1 Καλό καλοκαίρι- όπου, όπως το βρούμε...

ΥΓ2 Με βαθιές ανάσες- όπου, όπως τις βρούμε...

ΥΓ3 Να βγούμε αλώβητοι από τούτο το καλοκαίρι - όπου και όπως μπορούμε!

ΥΓ4 Τα κολλάζ είναι δημιουργίες της Sian Robertson's

28/7/10

Για μια σταγόνα ευτυχίας...



Το φεγγάρι πάει να γιομίσει. Φυσάει οχτάρι κι η άμμος τσούζει. Η έκπληξη κρέμεται από απλά καθημερινά πράγματα, όπως οι γεύσεις. Λιαστή ντομάτα με λάδι και σκόρδο. Ντομάτα που μυρίζει τον εαυτό της. Τυριά από μικρούς ντόπιους τυροκόμους με μεράκι. Η ισοπεδωτική «τουριστίλα» δεν είναι ορατή στη Μήλο. Οφθαλμοφανείς είναι οι «τρύπες» σ' αυτόν τον κυκλαδίτικο παράδεισο, που άφησαν η έλλειψη σχεδιασμού, κεντρικού, στο αγαθό των διακοπών, που ως δικαίωμα καταργείται πλέον συστηματικά και βασανιστικά για την πλειονότητα των εργαζομένων.

Μαγκωμένοι είναι όλοι γύρω. Ντόπιοι, και Γάλλοι, και Ισπανοί, και Γερμανοί. Σέβονται τις λίγες μέρες διακοπών τους, ωσάν να είναι οι τελευταίες της ζωής τους. Πού να το φανταστείς ότι θα μιλάς με νέα παιδιά, που πασχίζουν να κρατήσουν μια δουλειά εποχιακή, στην Ελλάδα του 2010, για τις μεταναστευτικές τους σκέψεις και προοπτικές (!)... Κι εκεί που νομίζεις ότι είναι στον κόσμο τους, συκοφαντημένοι ως νέοι από τους φέροντες τη λεοντή του «κυβερνώντος» κατέχοντες τη χώρα, πετάς μια κουβέντα για τη νομιμοποίηση της ανεξαρτησίας του Κοσσόβου από το Δικαστήριο της Χάγης και η ερώτηση σε αποστομώνει βαριά σαν πέτρα: Και με τη Θράκη τι θα γίνει τώρα; Με το Αιγαίο;

Ποιος από τους βαρύγδουπους αρθρογράφους της Αθήνας, τους «φούφουτους» με τους οποίους υπέγραψε συμβόλαιο υποταγής η κυβέρνηση, φαντάζεται ότι στο Αιγαίο, στη Μήλο της φυσικής καλλονής που ο αδίδακτος στα σχολεία Ελύτης ύψωσε σε ποίηση, υπάρχουν, εκτός από λαμόγια, Ελληνες που ζούνε μόνο για την κατανάλωση και τις πιστωτικές τους κάρτες, τεμπέληδες του ήλιου και του καμακιού, και πολίτες με σκέψη κι ανάγκες υψηλής πολιτικής και ουσιαστικού πατριωτισμού;

Έχει μια μαγκωμάρα αυτό το καλοκαίρι. Δεν είναι μονάχα τα ελάχιστα λεφτά στην τσέπη για τους περισσότερους. Είναι που δε συναντιούνται με χαρά όσοι τα καταφέρνουν σε διακοπές, παρά με κείνο το άγχος για τον επερχόμενο χειμώνα.

Είναι σαν τις μέρες του ΄36, βαριά προειδοποιητικές για τη δηλητηρίαση της κοινωνίας από κείνο το γνωστό κι ακριβοπληρωμένο φίδι του ύπουλου και συνάμα θρασύτατου εκφασισμού της ζωής σ' όλες της τις εκφάνσεις.

Όμως, σύντροφοι, η ομορφιά της φύσης και των ανθρώπων είναι συνθλιπτική του φόβου. Έρχεται και ξυπνάει μέσα στον καθένα και την καθεμιά εκείνες τις δυνάμεις που δεν ξέρουμε ότι έχουμε, κατάκοποι από τον αγώνα επιβίωσης, στην έλλογη και έμφυτη ανάγκη για πραγματική ζωή.

Η θάλασσα που πνίγει είναι αυτή που ταξιδεύει σώμα και νου. Ο αέρας που φουσκώνει πανιά είναι που ξεθεμελιώνει και το μάταιο συναίσθημα ότι ελέγχεις μονάχος σου, χωρίς τους άλλους, την πραγματικότητα. Η άνυδρη γη είναι που νοστιμεύει, όχι χωρίς κόπο, κάθε της καλούδι και σου διδάσκει ότι πρέπει να την βυζαίνεις κι όχι να την απομυζείς μόνο για κέρδος.

Σε τούτο δω τον τόπο, την όμορφη Μήλο, θα μπορούσαν να γίνουν θαύματα πάνω στα θαύματα. Το ξέρουν όλοι. Ακόμα και το εκπεσμένο, κάποτε κραταιό, Εργατικό της Κέντρο, ακόμα κι όσοι υποχρεώθηκαν ή συναίνεσαν στην ταξική κυριαρχία της Βαρυτίνης του Κυριακόπουλου (πρώην προέδρου του ΣΕΒ).

Αυτό που τ' αναβάλλει, τα όνειρα νέων που ναυαγούν, η αναξιοποίητη σοφία των μεγαλύτερων που φθίνει χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα, το εξανέμισμα μιας γιγάντιας υπεραξίας, όπως είναι η φυσική ομορφιά ενός τόπου, είναι η έλλειψη συλλογικότητας. Η έλλειψη παιδείας του δημόσιου κοινού αγαθού. Αλλά θα συνεχίσω...

Λ. Κανέλλη: Σημειώσεις από τη Μήλο ...

26/7/10

Γυναίκες σε καιρό κρίσης...



Κάτι μου συμβαίνει τις τελευταίες μέρες, δεν είμαι στα καλά μου. Σαν να τσατίζομαι πιο εύκολα, να αρπάζομαι πιο συχνά. Τις προάλλες προσπαθούσα να ανοίξω μια κόκα κόλα και έσπασε το τσίγκινο μαραφετάκι που ανοίγει το κουτί και δεν μπορούσα να το ανοίξω. Πέταξα την κόκα κόλα στον τοίχο – βλέπω ακόμα το σημάδι.

Τι έχω πάθει;

Σαν ένας υπόγειος θυμός να σιγοβράζει κάτω από την επιφάνεια όλες τις ώρες της ημέρας. Και δεν είμαι μόνο εγώ.







Το βλέπεις κι έξω, όλοι μοιάζουν πιο ευερέθιστοι απ’ ό,τι συνήθως, σαν τσατισμένοι. Τις προάλλες είδα έναν να βρίζεται με τον περιπτερά επειδή δεν είχε πορτοκαλάδα με ανθρακικό. Είχα χρόνια να δω ανθρώπους να πλακώνονται στο ξύλο στα σοβαρά σε δημόσιο χώρο – μέσα στον τελευταίο μήνα το είδα δύο φορές.

Φοβάμαι δε να κυκλοφορήσω με το αυτοκίνητο. Όλοι οδηγούν με τον ίδιο τρόπο που μιλάνε: πιο κοφτά, πιο απότομα απ’ ότι παλιά.

Γιατί είμαστε θυμωμένοι;





Είναι η κρίση, φυσικά, η αβεβαιότητα. Άλλος επειδή βλέπει να τελειώνει το πάρτι, άλλος επειδή συνειδητοποιεί ότι έχασε για πάντα την ευκαιρία να συμμετάσχει σ’ αυτό, όλοι επειδή βλέπουμε ότι το μέλλον μας θα είναι χειρότερο από το παρόν και πολύ χειρότερο από το παρελθόν.

Είμαστε λοιπόν βουλιαγμένοι στην κατάθλιψη, και αναμενόμενο υποπροϊόν της κατάθλιψης είναι η οργή. Τη νιώθουμε στο πετσί μας, και όσο περνά ο καιρός και τα πράγματα θα σφίγγουνε (γιατί θα σφίξουνε) θα τη νιώθουμε εντονότερα.





Υπάρχουν όμως ευτυχώς κάποια αξιώματα που είναι τόσο παλιά όσο και ο κόσμος.

Όταν οι γυναίκες καλούνται να αντιμετώπισουν την κρίση ξεσπάνε με στυλιστική μανία σε οτιδήποτε μπορεί να καλμάρει την υπερένταση τους. Και είναι πολύ βασικό ο θυμός να μετατρέπεται σε δημιουργία...

25/7/10

Ουσίες κι οινοπνεύματα...



Μη με διαβάζετε… όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια ο Νοστράδαμος…



Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά ενοχλώντας το σύμπαν…



Μη με διαβάζετε όταν έχετε δίκιο...

Νίκος Καρούζος – "Ρομαντικός επίλογος"



ΥΓ1 Πωλείται νόημα, σε τιμή ευκαιρίας…



ΥΓ2 Περασμένες τρεις...

24/7/10

Γεννημένοι έναν άλλο Ιούλιο...



Ψάχνοντας θέματα για κολλάζ μανιωδώς τις τελευταίες μέρες, έπεσα πάνω σε ένα περίεργο ημερολόγιο, ένα ημερολόγιο-κολάζ φωτογραφιών που τύπωσε στις αρχές του χρόνου η εφημερίδα "Manifesto", του Πρίμο Λέβι.

Tο κοίταζα παράξενα αυτό ημερολόγιο με τίτλο «Η γήινη επανάσταση. 365 γυναίκες και άντρες που συντάραξαν την ιστορία του κόσμου», το οποίο σίγουρα θα σηκώνει τις τρίχες σταλινικών, νεοσταλινικών και δογματικών κάθε είδους. Δίπλα στον Τσε η Άννα Φρανκ, δίπλα στην Πασιονάρια η Σιμόν Σινιορέ, δίπλα στον Χο Τσι Μιν ο Τίτο, δίπλα στον Αραφάτ η Κολοντάι, δίπλα στον Σταχάνοφ ο Ταμπούκι, δίπλα στον Έριχ Φρομ και τον Μανόλη Αναγνωστάκη ο Φαμπρίτσιο Ντε Αντρέ και ο Τζέημς Ντιν. Ένα ημερολόγιο εύκολα διαλυόμενο σε μια σειρά φωτογραφιών που θυμίζουν τις κάρτες που συλλέγαμε όταν ήμασταν παιδιά, το μάτι μου έπεσε σε όσους γεννήθηκαν τον μήνα Ιούλιο.

Η σοδειά πολύ καλή. Διάλεξα μερικά από τα πρόσωπα του ημερολογίου, πρόσωπα που κατά κάποιον τρόπο προκάλεσαν την ευαισθησία μου, και τα κάλεσα να μας κάνουν παρέα - όπως εκείνο το ωραίο τραγούδι-πάρτι που ετοίμαζε ο Κηλαηδόνης καλώντας αυτούς που πολύ αγάπησε στη ζωή του.



Ανέφερα πριν τον Πρίμο Λέβι. Ο Λέβι γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου του 1919. Το όνομά του και η λογοτεχνία του θα μείνουν για πάντα συνδεδεμένα με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Λέβι ήταν ο αριστερός Εβραίος που δεν περιοριζόταν στον θρήνο για το Ολοκαύτωμα, αλλά ήθελε να βρει τις αιτίες, και που δεν θυσίαζε εν ονόματι της εβραιοσύνης του (όπως συμβαίνει συχνά) τις αριστερές πεποιθήσεις του - αξέχαστες και πολύ προχωρημένες για την εποχή του οι κριτικές που έκανε στις κυβερνήσεις του Ισραήλ για τον τρόπο που φέρονταν στους Παλαιστίνιους. Κυρίως όμως ήταν το ζωντανό παράδειγμα της ιδέας ότι ο άνθρωπος μπορεί να πάει στον Άδη και να επιστρέψει. Η τελευταία του πράξη, όταν προς μεγάλη έκπληξη όλων πήδηξε από το μπαλκόνι του σπιτιού του το 1987, διέψευσε την εικόνα του ανθρώπου που μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα, δεν αναίρεσε όμως τον τρόπο με τον οποίο έζησε. Απλώς ο θάνατος τον Λέβι δεν έπαψε ποτέ να τον κυνηγά.

Από την Ευρώπη στην Αφρική. Δεν μιλάμε πια συχνά για τον Πάτρικ Λουμούμπα και φαντάζομαι οι νεότεροι ούτε που έχουν ακούσει το όνομά του. Όταν όμως ήμουν δεκάχρονο παιδί, ο Λουμούμπα ήταν ένα ίνδαλμα, ήταν η ενσάρκωση της αντίληψης που μπορούσε να είχε ένα παιδί αριστερής οικογένειας για την ελευθερία και τον αντιρατσισμό. Πρέπει, ταυτόχρονα, να ήταν ένα από τα πρώτα και έντονα μαθήματα που μπορούσε να πάρει ένα παιδί για την αδικία του κόσμου, για τη βία της πολιτικής και την υποκρισία της διπλωματίας. Ο Κογκολέζος Λουμούμπα γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1925 και δολοφονήθηκε από αποικιοκράτες το 1961.



Πίσω σε ένα άλλο εμβληματικό πρόσωπο. Όταν ήμουν δεκάχρονο παιδί, ήξερα το όνομα του Μαγιακόφσκι, δεν ήξερα την ποίησή του και δεν μπορούσα να ξέρω όσα ξέρω σήμερα για τους λόγους που τον έσπρωξαν στην αυτοκτονία. Σήμερα, περισσότερο κι από την ποίησή του, με γοητεύει ο χαρακτήρας του. Ο ποιητής που πίστεψε στην επανάσταση, που πίστεψε ότι η επανάσταση καλυτερεύει τους ανθρώπους και τους απελευθερώνει ακόμα και στην ιδιωτική τους ζωή, δεν θα μπορούσε να ζήσει τον σταλινισμό και τον μπρεζνιεφισμό. Κι αν δεν έβαζε τελικά μόνος τέλος στη ζωή του, σίγουρα θα τον σκότωνε ο Στάλιν. Διότι η επίσημη επανάσταση δεν θα μπορούσε να ανεχτεί ούτε τους άναρχους στίχους του, ούτε τις τριγωνικές ερωτικές του σχέσεις, ούτε τη μόνιμη ανατρεπτική του διάθεση. Γεννήθηκε έναν Ιούλιο του 19ου αιώνα και άφησε αυτόν τον κόσμο το 1930, σε ηλικία 37 χρόνων.



Μια γυναίκα που είναι αδύνατο να σε αφήσει αδιάφορο, ακόμα κι αν δεν αγαπάς τη ζωγραφική της, ακόμα κι αν δεν αγαπάς την προσωπικότητά της. Από το σπίτι της, που σήμερα είναι μουσείο, μπορείς να υποψιαστείς πολλά για τη ζωή της: με ένα κορμί που της προξενούσε καθημερινά αφόρητους πόνους, με έναν σύζυγο που στη ζωή του τα είχε όλα μεγάλα (μέγας ζωγράφος, μέγας ιδεολόγος, μέγας μπήχτης και με μεγάλη κοιλιά) και γι' αυτό προκαλούσε την αρρωστημένη ζήλια της (γεγονός που δεν την εμπόδιζε να έχει και τις δικές της εξωσυζυγικές σχέσεις - η σχέση με τον Τρότσκι υπήρξε μία από αυτές), και με μια έντονη αίσθηση προσκόλλησης στη μεξικάνικη λαϊκή κουλτούρα, η Φρίντα Κάλο ήταν μια δυστυχισμένη, αλλά υπερήφανη γυναίκα, μια δυνατή προσωπικότητα από αυτές που έδωσε αρκετές το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Η Κάλο είχε γεννηθεί στις 6 Ιουλίου του 1907 και πέθανε το 1954, τρία χρόνια πριν τον σύζυγό της Ντιέγκο Ριβέρα.



Στην ίδια ήπειρο, αλλά πιο νότια. Οι δύο πιο γνωστές προσωπικότητες της Χιλής γεννήθηκαν και οι δύο Ιούλιο. Ο Πάμπλο Νερούντα στις 12 Ιουλίου του 1904, ο Σαλβαδόρ Αλιέντε στις 26 Ιουλίου του 1908. Πέθαναν και οι δύο με 12 μέρες διαφορά, το 1973, με το πραξικόπημα του Πινοσέτ. Ο ένας κομμουνιστής, ο άλλος σοσιαλιστής. Και οι δύο πίστευαν σε έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. Ο ένας έγινε ο μεγάλος ποιητής της ηπείρου του - τραγούδησε τα δέντρα, τις θάλασσες, το ψωμί, τους αγρότες, την αδικία και τον έρωτα με τον ίδιο πάντα λυρισμό και με βαθιά γνώση της λαϊκής κουλτούρας της χώρας του. Ο άλλος έγινε, μαζί με τον Τσε Γκεβάρα, διαφορετικά από τον Τσε Γκεβάρα, ο μεγάλος ουτοπιστής ήρωας, αφήνοντας τη ζωή του στα σκαλιά του προεδρικού μεγάρου, στις στάχτες μιας καταλυμένης δημοκρατίας. Ο ένας χάρηκε τη ζωή του (το δείχνουν τα τρία σπίτια που είχε στη Χιλή, το Νόμπελ και το Λένιν που πήρε, οι φίλοι που τον τιμούσαν σε όλο τον κόσμο), ο άλλος έδωσε τη ζωή του για να μάθουμε ότι οι καταλήψεις των ανακτόρων, χωρίς ένα μεγάλο πλέγμα πολιτικών συμμαχιών, οδηγούν είτε στον σταλινισμό είτε στην αιματοχυσία.

Πίσω στην Ευρώπη, σε μια άλλη εμφύλια σύγκρουση. Ο αναρχικός Μπουαναβεντούρα Ντουρούτι (γεννηθείς το 1896) είχε την τύχη να βρει έναν βιογράφο ολκής, τον Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ. Ο Γερμανός συγγραφέας στο «Σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» περιγράφει με τον δικό του τρόπο τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και το ενδιαφέρον του περιστρέφεται κυρίως γύρω από τον θάνατο του χαρισματικού αυτού αναρχικού ηγέτη, θάνατο που σηματοδοτεί καλύτερα από οτιδήποτε τις συγκρούσεις κομουνιστών-αναρχικών, τον εμφύλιο μέσα στον εμφύλιο. Τελικά, λέει ο Εντσενσμπέργκερ, ο Ντουρούτι μάλλον σκοτώθηκε από τυχαία εκπυρσοκρότηση του όπλου του (το 1936) και όχι από σφαίρα μελών του σταλινικού τότε ΙΚΚ. Όχι, δηλαδή, πως δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς...

Ο Ισαάκ Εμανουίλοβιτς Μπάμπελ γεννήθηκε την 1η Ιουλίου του 1894. Κατάφερε να επιζήσει από τα τσαρικά πογκρόμ κατά των Εβραίων, ύστερα βρέθηκε με τον φίλο του Γκόρκι στην πλευρά της επανάστασης, έγινε διάσημος με το μυθιστόρημά του «Το κόκκινο ιππικό» και μετά βρέθηκε να υπερασπίζεται τον εαυτό του από την κατηγορία του «εστετισμού». Μάταιος κόπος, ο Στάλιν τον δολοφόνησε το 1940.



Άλλος ιουλιανός συγγραφέας, ο Φραντς Κάφκα. Γεννήθηκε το 1883, μέσα σ' ένα τοπικο-γλωσσικό μπέρδεμα, αφού ήταν Τσέχος, αλλά έγραφε στα γερμανικά. Σήμερα τον διεκδικούν οι πάντες (λίγος καφκισμός θεωρείται πάντα προσόν για έναν συγγραφέα) και το μυστήριο που κάλυψε τη ζωή του και τους έρωτές του βοήθησε στο να γίνει ακόμα πιο δημοφιλής. Κανένας πάντως δεν τραγούδησε την απόγνωση του σύγχρονου ανθρώπου μπροστά στα πλοκάμια της απρόσωπης εξουσίας, όπως αυτός στη «Δίκη».



Ιουλιανοί ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος (υπολογίζουν ότι γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 323), ο Σιμόν Μπολιβάρ (1783), ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι (1807), τρεις προσωπικότητες που άλλαξαν πραγματικά τη μορφή του κόσμου. Ιουλιανός ήταν και ο Έλιο Βιττορίνι (1908), Ιταλός κομμουνιστής συγγραφέας που έμεινε περισσότερο γνωστός για τις μάχες που έδινε ως διανοούμενος (αυτό που λείπει, δηλαδή, σήμερα από την Ελλάδα) ακόμα και με τον Τολιάτι, παρά για τα μυθιστορήματά του. Εγκατέλειψε το κόμμα μετά τα γεγονότα της Ουγγαρίας.

Ιουλιανός και ο Ούγκο Τσάβες (γεννημένος το 1954). Για τους μισούς λατινοαμερικάνους αριστερούς μέγας ηγέτης, για τους άλλους μισούς μέγας απατεώνας. Η κουβανική τηλεόραση, όταν ήμουν στην Αβάνα, αφιέρωνε κάθε απόγευμα τουλάχιστον τρεις ώρες στον Τσάβες. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχει θεατρικό τάλαντο και ότι ο λαϊκισμός του πάει σύννεφο. Τώρα τελευταία λένε ότι δεν τα πάει καθόλου καλά στη διαχείριση των οικονομικών της χώρας του.

Τελευταίος ένας μεγάλος του 20ού αιώνα, που βρίσκεται πάντα ανάμεσά μας, με έντονη ακόμα την παρουσία του. Ο Νέλσον Μαντέλα (γεννήθηκε το 1918) ίσως είναι μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις πολιτικού ηγέτη που θα πεθάνει σε πλήρη δόξα και τιμή. Ως πολιτικός τα κατάφερε το ίδιο καλά ενώ βρισκόταν στις φυλακές και έξω από αυτές, ελευθερώνοντας ένα κράτος και ταυτόχρονα εγκαθιδρύοντας μια σωστή δημοκρατία. Ο Μαντέλα απέδειξε ότι τίποτα δεν είναι απίθανο και ότι η δύναμη δεν βρίσκεται στους λεονταρισμούς, αλλά στον πεισματικό, συνεχή αγώνα που προχωράει βήμα-βήμα. Ο μόνος από τους μεγάλους ήρωες που δεν απογοήτευσε τον κόσμο του, ο μόνος που ήξερε πότε να εγκαταλείψει την εξουσία

Κάστρο, το ακούς;

23/7/10

Ποια θάλασσα...





















Κατεβασμένο το κεφάλι, η ματιά να προπορεύεται λίγα εκατοστά από το επόμενο βήμα. Σκεφτικός, πάντα σκεφτικός, αναπολείς. Τι;

Αν κάνεις στο τέλος της ημέρας έναν απολογισμό, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα θυμάσαι τι είχες μες στο μυαλό σου όλη την ημέρα. Κι όμως εσύ συνεχίζεις να βαδίζεις με τα μάτια χαμηλά, σκεφτικός, σκεφτικός με την δουλειά σου, για το αν θα προλάβεις το τρένο, βλέπεις τους άλλους γύρω σου και προσπαθείς να βάλεις με το μυαλό σου ποιος μπορεί να είναι αυτός απέναντι σου, καμία φορά τον κοιτάς και με αποστροφή ίσως το ίδια να σκέφτεται κι αυτός για σένα, δεν έχει σημασία, στην επόμενη στάση θα μπει κάποιος άλλος να σας ενοχλήσει.

Χάνεσαι ξανά στο επόμενο βήμα που θα κάνεις, μηχανικά κατευθύνεσαι, που;

Παντού, παντού, πάντως όχι εκεί που θα ήθελες να βρίσκεσαι, τις περισσότερες φορές θέλουμε να είμαστε κάπου αλλού από εκεί που βρισκόμαστε, δεν είναι περίεργο, είναι η ανθρώπινη φύση τέτοια.

Σηκώνεις λίγο το κεφάλι, προσπαθείς να συναντήσεις μια ματιά, ένα άλλο βλέμμα που να κρύβει όνειρα σαν τα δικά σου, ίσως φιλικό, συγκαταβατικό που να μπορεί να καταλάβει το μαρτύριο σου, τίποτα, περνάν όλοι αδιάφοροι, φωνάζεις γιατί; Κανείς δεν σε ακούει, φωνάζει η ψυχή σου, θέλει να κάνεις την υπέρβαση, να τους ταρακουνήσεις.

Φοβάσαι, ντρέπεσαι, πάντως δεν το τολμάς και συνεχίζεις απλά να προσπαθείς να βρεις μια συντροφική ματιά. Ανεβαίνεις τα σκαλιά και βρίσκεσαι ξανά μέσα στην πόλη, δεν την νιώθεις ανθρώπινη, δεν είναι. βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου αμίλητους, όμως όλοι θέλουν το ίδιο με εσένα αλλά δεν μιλάνε, σκέφτεσαι πως αν οι ίδιοι άνθρωποι συναντιόνταν τυχαία σε ένα δάσος, σε ένα μικρό μονοπάτι θα χαμογέλαγαν και θα σου έλεγαν ένα γεια ένα απλό γεια, γιατί δεν το κάνουμε;

Γιατί δεν έχω δει έναν άνθρωπο να ανοίγει τα χέρια στον ουρανό και να στέκεται να τον κοιτάζει; Όταν είμαστε στην πόλη δεν κοιτάμε ποτέ ψηλά, πρέπει να πάμε σε κάποιο ύψωμα για να δούμε ουρανό. Δεν είναι το ίδιο. Πρέπει να κοιτάμε ψηλά να δούμε τα σύννεφα, τον ήλιο το γαλάζιο, να αποδράσει η ματιά, σε ευθεία δεν ξεφεύγει η ματιά μόνο αν κοιτάξουμε ψηλά, στον ουρανό.

Κάντε το θα δείτε πως τόσο καιρό που είμαστε σκυμμένοι αν σηκώσετε το κεφάλι θα σας πονέσει ο αυχένας.

Τελικά νιώθεις μόνος, μια απουσία, ανοίγεις την πόρτα μπαίνεις στο σπίτι και μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους, στα 70 τετραγωνικά που σου αναλογούν απλώνετε η χωρίς όρια ελευθερία σου, μόνο εκεί μέσα μπορείς να είσαι αυτός που θέλεις να είσαι, να πετάξεις την μάσκα που φοράς, να γελάσεις τρανταχτά, χωρίς να ενοχλείς ή να σε κοιτάζουν σαν τρελό, να δακρύσεις, χωρίς να σε κοιτάζουν με οίκτο.

Με λίγα λόγια να έχεις αισθήματα, να είμαστε άνθρωποι, κι όμως κάθε μέρα, κάθε λεπτό προσπαθούμε αυτά τα αισθήματα να τα κρύψουμε, να τα σκοτώσουμε, για να μην είμαστε ευάλωτοι, μην δείξουμε αδυναμία.

Όμως το να δείχνεις αδυναμία σε κάνει δυνατό, ατσάλινο, ήρωα.

Πηγές: lifo. To collage φιλοτέχνησε ο Ginero Fabrice

22/7/10

Να θυμώνεις,να μιλάς, να τραγουδάς...



Η γέννηση του Θανάση Γκαϊφύλλια χαιρετίστηκε με εκατοντάδες κανονιοβολισμούς...

25/10/47 γαρ και το Σουφλί του Έβρου δεχόταν τα δώρα του εμφυλίου.Τη δεύτερη πατρίδα του,την Κομοτηνή,τη γνώρισε έξι χρόνια αργότερα.Τότε ήταν που δέχτηκε το δώρο της ζωής του...μιά κιθάρα.Κι ο έρωτας από τότε δεν λέει να τελειώσει!

Άρχισε να σκαρώνει κάτι πρωτόλεια τραγουδάκια,ανακαλύπτοντας στην πορεία ότι τα τραγούδια είναι ισχυρότερα ακόμα και από τα όπλα.Κι έτσι μέχρι σήμερα υπερασπίζεται με λόγο και μουσική αυτό που κανείς δεν πρέπει να παζαρεύει:το δικαίωμα για μια ζωή με ελευθερία και αξιοπρέπεια.



Ταξίδεψε συντροφιά με την κιθάρα του και με υπέροχους φίλους σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο,την Ευρώπη και την Σοβιετική Ένωση,αλλά πάντα γυρνούσε στην Κομοτηνή,στην πόλη που τόσο καλοπροαίρετα τον κατευδώνει όταν φεύγει και τον καλωσορίζει όταν γυρίζει από αυτή την ατέλειωτη εκδρομή...

Εκεί στην Κομοτηνή λοιπόν ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας δε σταμάτησε να ασχολείται με τη μουσική,παρά τις δυσκολίες που λογικά συνάντησε,αλλά αντίθετα κατάφερε σιγά σιγά να δημιουργήσει γύρω του μια ομάδα μουσικών,χριστιανών και μουσουλμάνων,αξιοποιώντας το δυναμικό της περιοχής.



Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας έζησε και εργάστηκε στην Αθήνα για αρκετά χρόνια και έγινε γνωστός κατα τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 με τραγούδια "κοινωνικού ρομαντισμού" όπως ονομάστηκαν από κάποιους, τραγούδια με ροκ ύφος,που μιλούσαν με άμεσο και σαφή τρόπο για τα προβλήματα των ανθρώπων της γενιάς του,μέσα από μελωδίες και στίχους του ίδιου και με "όργανο" την χαρακτηριστική εκφραστική φωνή του.

Όλα αυτά τα χρόνια ο Θανάσης ασχολείται - και συμβάλλει - στην "κοινή παραγωγή πολιτισμού στη Θράκη" όπως λέει και ο ίδιος.



Μεταλλεία Χρυσού στη Β.Α. Χαλκιδική - Πρωτοβουλία ενάντια στις βλαπτικότητες - Αντιστάσεις και Αντιπροτάσεις στον Παραλογισμό και την Αυθαιρεσία (22-25 Ιουλίου 2010):

Το Σάββατο 24 Ιουλίου 2010 συναυλία του Θανάση Γκαϊφύλλια στο δάσος Σκουριών, για τον αποχαρακτηρισμό και την αποκατάσταση της περιοχής, για γη και ελευθερία, ενάντια στις εξορύξεις χρυσού. Μαζί του, παίζει κιθάρα και φυσαρμόνικα ο Κώστας Γκαϊφύλλιας. Στις μουσικές εκδηλώσεις συμμετέχουν νεανικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες της εναλλακτικής μουσικής σκηνής από την Βόρεια Ελλάδα!

Το αρχέγονο δάσος των Σκουριών, που κάποιοι προορίζουν για χαβούζα τοξικών αποβλήτων, είναι ζωντανό, ζωτικό, αναγκαίο και βρίσκεται σε υψόμετρο 700μ. Αυτό σημαίνει ότι αντικείμενα όπως σκηνή, φακός, υπνόσακος, αδιάβροχο, μακρυμάνικο, ποτήρι, κουτάλι και βαθύ πιάτο είναι απαραίτητα και χρήσιμα για όποιον έρθει να κατασκηνώσει. Θα λειτουργεί οργανωμένη κουζίνα χωρίς αυτό να αναιρεί τη διατροφική αυτοοργάνωση. Ελεύθερη κατασκήνωση λοιπόν, συζητήσεις, προβολές, εισηγήσεις, μουσικές προσεγγίσεις, καλό φαγητό και καθαρό οξυγόνο!



Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας πέρα από τους λίγους και καλούς προσωπικούς δίσκους που έκανε (Ωτοστόπ του 1971, Η Ατέλειωτη Εκδρομή του 1975, Φύλλο Πορείας του 1985, Βραδιάζει του 1991, Επί Πτυχίω του 1996, Το τραγούδι της τιμής του 1997, Stavento του 1999), συμμετείχε και σε εξαιρετικές δισκογραφικές δουλειές συναδέλφων του. Όλα υπάρχουν στο διαδίκτυο για όποιον θέλει να τα ακούσει και να τα "κατεβάσει ελεύθερα".

Συμμετοχές και Σκόρπιες Στιγμές:

http://www.youtube.com/watch?v=nznhL3gKWEo ... Ντιρλαντά
http://www.youtube.com/watch?v=OxJJgRcQbD8 ... Αχ να γινόταν & Δυο φιλιά όλη μας η ζωή
http://www.youtube.com/watch?v=2bpg1n6A17Y ... Ηλεκτρική σάμπα
http://www.youtube.com/watch?v=ateVI5CONCE ... Η Ιστορία του Διομήδη
http://www.youtube.com/watch?v=c_rnTCQSnkc ... Η Φαντασία στην εξουσία
http://www.youtube.com/watch?v=hpr0dMDWY0c ... Τα γεροντάκια
http://www.youtube.com/watch?v=Z7Ab2EWmpVU ... Χάιντε χάιντε
http://www.youtube.com/watch?v=GYD9itWfsX0 ... Αν τα λαβες ποτέ
http://www.youtube.com/watch?v=99Ci2nCvcdo ... Πέφτουν οι τίτλοι
http://www.youtube.com/watch?v=yYvfqihO-uc ... Το θρόισμα του ανέμου
http://www.youtube.com/watch?v=zhrCqnGuJWA ... Ωτοστόπ 2006/2007
http://www.youtube.com/watch?v=gpEts_bLRjQ ... Ωδή στον Διονύση
http://www.youtube.com/watch?v=gLi0BL8gk1I ... Θα βρεθούμε ξανά
http://www.youtube.com/watch?v=bBJAhmGBC60 ... Παλιοκουφάλες

Τα τραγούδια που ερμήνευσε η σύντροφος της ζωής του Λία Τζιαμπάζη (αν και νομικός, τα ερμηνεύει θαυμάσια):

http://www.youtube.com/watch?v=Se0fyomqgl4 ... Έσβησε σαν σπίρτο η χαρά
http://www.youtube.com/watch?v=kx4gKgO0gfU ... Ο κόσμος μας (νέο video της Αναστασίας Επισκοπούλου)
http://www.youtube.com/watch?v=_NHPlBKQtKE ... Μια φορά κι έναν καιρό
http://www.youtube.com/watch?v=kH9JMqvXSD4 ... Όμορφη ζωή
http://www.youtube.com/watch?v=98epWmF83Ck ... Ο κόσμος μας
http://www.youtube.com/watch?v=dnWAV774eSI ... Μικρό Ερωτικό
http://www.youtube.com/watch?v=uPMwa1SPuMA ... Φύλλο Πορείας
http://www.youtube.com/watch?v=iPWRtubzfiU ... Παλιοκατάσταση
http://www.youtube.com/watch?v=R1Ly3bd02ww ... Καρδιά αιχμάλωτη
http://www.youtube.com/watch?v=_rCF24i7D6I ... Ξενιτεμένο μου πουλί (από το Αρχαίο Θέατρο Μαρώνειας)
Από την ίδια "μουσική κατάληψη" του 1993 άλλες τρεις ιδιαίτερες στιγμές με τον Θανάση:
http://www.youtube.com/watch?v=UnukzOBNadc ... Βαθιές οι ρίζες
http://www.youtube.com/watch?v=AANfc8r2k6g ... Αν είχα δυο ανάσες
http://www.youtube.com/watch?v=iAUzOItUm-w ... Ο ύμνος του Μάαστριχτ!

Και άλλα τέσσερα αγαπημένα μου video ... :

http://www.youtube.com/watch?v=bwoYqGZ7fbs
http://www.youtube.com/watch?v=HhcxTu3VzXQ
http://www.youtube.com/watch?v=BnjZWpo1sz4
http://www.youtube.com/watch?v=nsa9G5Tmd0g&NR=1
http://www.youtube.com/watch?v=dqpbPs0ffd4

Καλή συνέχεια στο καλοκαίρι σας.

Πηγή: Η σελίδα του κ. Βαφειάδη

20/7/10

Για ποια Ελλάδα...



«Φτωχιά Ελλάδα όπως γριά λουλουδού της Πλάκας
λουλουδού μπαλονού νταραβεριτζού καλντεριμιτζού»

Θωμάς Γκόρπας, «Στιχομυθία με την πατρίδα»

«…Γιατί πατριώτη αγναντεύεις πέρα
Τι βλέπεις να ‘ρχεται μες στον αέρα;
Βλέπω να ‘ρχεται η ανεργία
Και να με στέλνεις ξανά στη Γερμανία
Γιατί πατριώτη κλαις βαρυγκομίζεις
Γιατί με καταριέσαι και με βρίζεις
Ζωές χαλάς κι αγάπες σπίτια κλείνεις
Πολλά ζητάς και τίποτα δε δίνεις»

Θωμάς Γκόρπας: «Για γέλια και για κλάματα»

«Το παν σ’ αυτό τον τόπο είναι μα λησμονάς
Να βρίσκεις και τον τρόπο μπριζόλες να μασάς.
Μπριζόλες γκόμενες και γιωταχί
Ιδού οι Έλληνες (σκατο)μικροαστοί»

Μ. Γκανάς: «Πατρίδα βουρκωμένη από κισσό»

Βουνά που σου γυρνούν την πλάτη
Να πεις πως ξενιτεύεσαι να ρίξεις πέτρα
Βρίσκει το κεφάλι σου»

…και «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» (Σεφέρης)

Έμπνευση... Γιάννης Τζήκας

Εδώ είμαστε Βαλκάνια...



Βούλιαξε το Μπλάτσι...

Έπεσε το βράδυ της Κυριακής (18/7) η αυλαία των «Γιορτών της Γης» που διοργάνωσαν η κοινότητα Βλάστης και η εταιρεία έρευνας «Οικοτοπία» υπό τους ήχους της ραγδαίας βροχής η οποία ωστόσο δεν στάθηκε ικανή να ματαιώσει τη συναυλία των «Χειμερινών κολυμβητών» που τελικά δόθηκε σε πείσμα του καιρού, αποζημιώνοντας τους πολυπληθείς επισκέπτες.



«Οι γιορτές της γης» που φέτος κλείσαν 10 χρόνια προσφοράς στην υπόθεση του εναλλακτικού τουρισμού έχουν καταστεί θεσμός για την περιοχή προσελκύοντας κόσμο από κάθε γωνιά της χώρας αλλά και του εξωτερικού, που ανακάλυψε σε τέτοιες δραστηριότητες το οικολογικό στοιχείο, την καλή και ποιοτική μουσική, τις πρωτότυπες θεατρικές παραστάσεις, σεμινάρια με ενδιαφέρουσα θεματολογία, κ.α. Μια καλή πρόταση εναλλακτικών διακοπών για το φετινό καλοκαίρι της κρίσης οι Γιορτές της Γης, δίχως εκπτώσεις στην ποιότητα που ο κόσμος τίμησε με το παραπάνω. Από τις 15 Ιουλίου μέχρι και τις 18 Ιουλίου η Βλάστη «βούλιαξε» από κόσμο με αποτέλεσμα οι διοργανωτές να μιλούν για ρεκόρ επισκεψιμότητας.



Σε υψόμετρο 1.240 μέτρων στο πανέμορφο χωριό της Βλάστης σημαντικοί Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες έδωσαν το παρών σε μια πολυπολιτισμική γιορτή της οικολογίας και της αλληλεγγύης.



Κάποια από τα ονόματα που συμμετείχαν στο φετινό φεστιβάλ ήταν η 11μελης μπάντα χάλκινων πνευστών από την Βουλγαρία Karandila Gypsy Brass Orchestra, οι Χειμερινοί Κολυμβητές, ο Χρήστος Θηβαίος, ο ανατρεπτικός και αυτοσαρκαστικός Σπύρος Γραμμένος, ο Μonsieur minimal με γλυκές και ταξιδιάρικες μελωδίες, το μουσικό project του συνθέτη και παραγωγού Σάββα Παυλίδη με την συνεργασία της βερολινέζας τραγουδίστριας Johanna Fassbender, η μπάντα-party με ατόφια μεσογειακή τρέλα Cabaret Balkan, τα συγκρότημα kara deniz και Gevende και τέλος η Λωξάντρα με τραγούδια από την μουσική παράδοση των ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης.



Μια πολυπολιτισμική γιορτή που προτείνει ένα «εναλλακτικό» συναυλιακό πρόγραμμα, που αναδεικνύει την ύπαρξη του διαφορετικού και αποδεικνύει ότι η συνύπαρξη των πολιτισμών μόνο γιορτή μπορεί να είναι. Παράλληλα περιλαμβάνοντας ένα πλήθος δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων καθιερώθηκε ως μια απόπειρα παρέμβασης για την προώθηση μιας άλλης αντίληψης στη σχέση μας με το φυσικό περιβάλλον και επιπλέον ως πρόταση εναλλακτικών διακοπών, ως πρόταση πολιτιστική, ως πρόταση διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου.



Πιστές στο ραντεβού τους αλλά πάντα με καινοτόμα και δημιουργική διάθεση, μακριά από τα στερεότυπα και την πλήξη μιας διοργάνωσης κονσέρβας, οι Γιορτές της Γης συνάντησαν και πάλι τους πολυπληθείς φίλους τους. Οι Γιορτές της Γης καθιερώθηκαν ως ένα πολιτιστικό γεγονός εθνικής εμβέλειας και μάλιστα ως η «άλλη πρόταση» του καλοκαιριού, ως ένα ξεχωριστό event, κατορθώνοντας να "τραβήξουν" τα βλέμματα όλων όσων αναζητούν κάτι διαφορετικό.



ΥΓ. Κάπου στο βίντεο πήρε το μάτι μου τον Κώστα... Οι υπόλοιπες που έχετε κρυφτεί;

19/7/10

Το καλοκαίρι το μυρίζεις...



Το καλοκαίρι το αισθάνεσαι στο σώμα· το μυρίζεις. Αναδίδεται ορμητικά μέσ’ απ’ την αισθαντική μνήμη, υλικό, σωματικό, κυρίαρχο.

Το καλοκαίρι μυρίζει κολόνια, τη μία και μοναδική κολόνια, με το μπουκέτο εσπεριδοειδών, το μπουκέτο μεσογειακού περιβολιού, ανοίγει τα ρουθούνια, εισβάλλει στον οσφρητικό εγκέφαλο και τον ημερώνει, λεμονανθοί, περγαμόντο, κίτρο, φράπα, νεράντζι, πορτοκαλανθοί· η κολόνια που τρίβουν τους ασθενείς και τους υπερήλικους στους καρπούς χέρια και στα στήθια, να τους δροσίσουν· η κολόνια που μοσχοβολούν οι καλοντυμένες κυρίες στους εσπερινούς, ιδρωμένες κυρίες που αερίζονται με βεντάλιες και φορούν στο πέτο του κεντητού πουκάμισου κόσμημα από γιασεμί ή γαρδένια, μείξη δροσιάς και μέθης· η κολόνια καθαρίζει το εικόνισμα του εορτάζοντος αγίου στον Μέγα Εσπερινό, δροσίζει το γυαλί από τα φιλήματα, το άρωμά της ανακατεύεται με το άρωμα ανθόνερου της Μεγάλης Αρτοκλασίας, ανακατεύεται με ήχους, καμπανίσματα, χαιρετούρες, παιδικά παιχνίδια, το φως του δειλινού που γέρνει στα ιώδη, σε αστικούς ναούς λαμπρούς και εξωκλήσια ξασπρισμένα, με σημαιάκια στο προαύλιο και ποδιές κεντητές μέσα, με άρτο γλυκανισάτο στο πάλλευκο μαντίλι· αυτό το φως κι αυτή η μυρωδιά είναι το καλοκαίρι.

Το καλοκαίρι έχει κι άλλες μυρωδιές. Ο γλυκάνισος του άρτου συναντά τον γλυκάνισο του ούζου, εναλλάξ με τη μαστίχα, ηδύποτα κεράσματα σε τραπεζάκια θαλάσσης, το γλυκάνισο του ούζου δεμένο με δριμύ χταπόδι λιαστό, πλάι στο καρνάγιο, με τα βαπόρια νυσταγμένα στο μώλο.

Σε ποτηράκια, σε μπολ και σε πιατάκια με νερό, γαρδένιες υπόλευκες σκορπούν τη μέθη τους· φούλια λεπταίσθητα· γιασεμιά περασμένα σε κλωστή ή καρφωμένα σε πευκοβελόνες, φέγγουν καθώς δροσερό απλώνει το σκοτάδι, και οι έφηβοι τιτιβίζουν ξεπνοϊσμένοι απ’ το φλερτ, κορίτσια τρυγόνες τινάζουν τα αρωματισμένα μέλη τους και τρέχουν κελαρυστά σε μοσχομυριστές πλατείες και αποβάθρες με αβληχρά οσμή πίσσας, το πλησίασμα και το σμίξιμο τελείται υπό τη σκέπη μυρωδιών: Eau de Cologne, γαρδένια, φούλι, γιασεμί...

Και κλωνάρια σγουρού βασιλικού, πράσινο και βαθύ μοβ το άρωμά του, διαπερνά το διαυγές πρωινό της λειτουργίας σε θαλασσινό ξωκλήσι, καλοκαιρινό τάμα νοικοκυραίων της διασποράς, εκεί όπου αναπαύονται οστά κεκοιμημένων 18ου αιώνος: Μαρουσώ, Δομένεγος, Μαργαρώ.

Ο γλυκύς και αψύς βασιλικός σημαίνει την έναρξη του πρωινού μαζί με το τραγούδι του κορυδαλλού· λιβάνι, κερί, ελαιόλαδο, κρασί μοσχάτο Σάμου· καθώς ο ήλιος ανεβαίνει, η θέρμη αρχίζει να θαμπώνει τον ουρανό· μια άλλη μυρωδιά σημαίνει νέα ώρα: ο καφές ψήνεται σε χάλκινο καμινέτο οινοπνεύματος, κερνιέται μαζί με παξιμαδάκια γλυκανισάτα αφράτα, μ’ ένα ποτηράκι μαστίχα από τη Χίο, για συχώρεση εκλιπόντων και παρόντων, κοπιώντων και καμνόντων.

Η τελετουργία συνεχίζεται στα βραχάκια, με αχινούς και πατελίδες και καβούρια, με μυρωδιά από θάλασσα φρέσκια σαν νιόκοπο καρπούζι, με μυρωδιές από ούζο, ξινότυρο κατσικίσιο, αίσθηση αλατιού στεγνωμένου στον βράχο. Η θάλασσα περιλαβαίνει όλες τις μυρωδιές, αυτή είναι το καλοκαίρι.

Βράδιασε. Απ’ την καλαμένια ντισκοτέκ σκορπούν μυρωδιές αντηλιακού και ίμερου και τζιν. Αργά, μόνος ενώπιον των άστρων που μπαίνουν στην ασβεστωμένη κάμαρα με άρωμα νυχτολούλουδου, τσακίζει μια σελίδα:

«Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδιάς
των κίτρων τις μακρινές καμπάνες;
Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου εναποθέτει
τα νεογνά του δειλινός ο αέρας;
Oνειρεύτηκες ποτέ σου ένα καλοκαίρι
απέραντο που να το τρέχεις
μη γνωρίζοντας πια Eρινύες;
Οχι.
Nα γιατί καταρκυθμεύω που οι βαριές
υποχωρούν αμπάρες τρίζοντας
κι οι μεγάλες θύρες ανοίγονται
στο φως του Ηλιου του Kρυπτού μια στιγμούλα,
η φύση μας η τρίτη να φανερωθεί.
Έχει συνέχεια. Δε θα την πω.
Kανείς δεν παίρνει τα δωρεάν.
Στον κακόν αγέρα ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη.
Aυτά στη γλώσσα τη δική μου. Kι άλλοι άλλα σ’ άλλες.
Aλλ’ η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται.»

Tου Nίκου Γ. Ξυδάκη

ΥΓ. Φωτογραφία από τα έργα της κ. Ελπίδας Χατζημανώλη,δασκάλας του Εικαστικού Εργαστηρίου στο τμήμα του κοσμήματος στο Δήμο Κοζάνης.

16/7/10

Αλιεύοντας ελπίδες...



Δύσκολες μέρες. Ψαρεύω ελπίδες. Δίχτυα παντού.

Πολύκεντρο Σητείας, 29-5-2010. Ο σκηνοθέτης Φίλιππος Κουτσαφτής και η αρχαιολόγος Στέλλα Χρυσουλάκη, προβάλλουν την ταινία τους "Μια μέρα με τον Μίνωα". Θέμα της 30λεπτης ταινίας, ένα τριήμερο του 1988 στο Δημοτικό σχολείο της Ζάκρου, στο ανάκτορο της Κάτω Ζάκρου και στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Σητείας. Πρωταγωνιστούν τα παιδικά μάτια των μαθητών, που παίζουν και μαθαίνουν αναλαμβάνοντας ρόλους που τους μοιράζει η Στέλλα. Τα μέλη της βασιλικής οικογένειας ανακαλύπτουν τα βασιλικά διαμερίσματα, οι τεχνίτες τα εργαστήρια, ενώ οι τροβαδούροι, μόνον αυτοί, έχουν το ελεύθερο να σεργιανούν παντού.



Συμπρωταγωνιστούν οι αρχαίες πέτρες που χαμογελούν και τα μοναδικά ευρήματα που αποκαλύπτουν μια άλλη καθημερινότητα και ξεχασμένες διαδρομές στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Από τότε, 22 χρόνια, ο Φίλιππος επιμένει. Παρακολουθεί την ανασκαφή, τους μαθητές που έγιναν γονείς, την τοπική κοινωνία και τη σχέση της με τα αρχαία. Ζητεί ενίσχυση να κάνει την ταινία του μεγάλη. Μεγάλη. Αποσπά ψίχουλα υποσχέσεων. Την ίδια στιγμή, φτωχοί και σπάταλοι, δαπανούμε πακτωλούς δανεικών για τουριστική προβολή. Καλύτερη προβολή της Ελλάδας απ’ αυτή την ταινία δεν μπορώ να φανταστώ.

Ρούσσα Εκκλησιά, ταβέρνα "Πλάτανος", Σαββατόβραδο, 12-6-2010, βραδιά και παρέα εξαιρετική. Ο Μιχάλης Περράκης, νεαρός μαθηματικός και δόκιμος που έχει χρεωθεί την ίδρυση Αστεροσκοπείου στου Μισιριού, λίγο πιο ψηλά, στην εγκαταλελειμμένη βάση ραντάρ, προτείνει το επιδόρπιο. Αποδεκτό. Σε 10 λεπτά είμαστε εκεί. Με το laser μας μυεί στους γαλαξίες. Μικρή, Μεγάλη Άρκτος, Πολικός, Βέγας, ο τεράστιος Σκορπιός, Ανδρομέδα, Βερενίκη, Κασσιόπη... Οποία απόλαυση. Μάθημα οριζόντων, πολλαπλώς χρήσιμο. Κι οι ιδέες να κατεβαίνουν ασταμάτητες. Νά εδώ, στο αστεροσκοπείο, θα έρχονται σχολεία να μαθαίνουν τα αστέρια κι ελληνική μυθολογία ταυτόχρονα. Εναλλακτικός, ουράνιος τουρισμός. Αλλά και τόσο γήινος, αφού τις νύχτες οι θαλασσινοί επί αιώνες αυτά τα αστέρια είχαν για GPS.



Ιεράπετρα, μπροστά στο παλιό τζαμί, μια βδομάδα μετά, 19-6-2010. Η πλατεία γεμάτη. Ο καλός φιλόλογος Μανόλης Τζάβλας με την παρέα του γράφουν Ιστορία. Μαζί με ξένους που ζουν στην περιοχή, οικονομικούς μετανάστες από Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία, Τουρκία, Ρωσία, Βαλκάνια, αλλά και με άλλους ευκατάστατους απ' την προηγμένη Δύση, μόνιμους κατοίκους της περιοχής. Επιλέγουν ποιητές και ποιήματα των χωρών τους και τα απαγγέλλουν. Μελαψοί δουλεμένοι εργάτες, ξανθές γυναίκες της Ανατολικής Ευρώπης, μια Ρουμάνα μαθήτρια, φοιτήτρια πια σε ελληνικό ΑΕΙ, φινετσάτοι Δυτικοευρωπαίοι. Όλοι μια αγκαλιά με τους στίχους τους. Στην οθόνη, δίπλα, η ελληνική μετάφραση. Με μια σπειροειδή γεωγραφική πορεία καταλήγουν στην ποιητική Ελλάδα, που εκπροσωπείται επάξια. Πέρασαν κι απ' την Ιρλανδία και τον Γέιτς, "πάτα αλαφρά γιατί πατάς απάνω στα όνειρά μου".



Να σημειώσω ότι το γεραπετρίτικο βράδυ της 19-6-2010 θα μπει στην ιστορία, όχι για την ποιητική βραδιά, που ελάχιστοι την έμαθαν, αλλά γιατί την ίδια ώρα λίγο πιο πέρα απ' το τζαμί μια άλλη Ιεράπετρα, πιο επίσημη, πιο γκλαμουράτη και πιο μαζική, μοχθούσε να μπει στο βιβλίο Γκίνες με τη μεγαλύτερη, και ακριβότερη, υποθέτω, σαλάτα του κόσμου. Και τα κατάφερε.



Διορθώνω λοιπόν. Δύσκολες μέρες. Ψαρεύω ελπίδες. Ρίχνω δίχτυα σε γη, σε ουρανό, σε στίχους, αλλ' όχι παντού. Οι καλύτερες μέρες είναι και θέμα επιλογών.

Έγραψε ο Αντώνης Ανηψητάκης
Πηγή: Aνεκτίμητη

15/7/10

Καταψύχοντας τον εγκέφαλό μου




























Η είδηση έπεσε σαν αστραπή...

Με δέκα χιλιάδες δολάρια μπορείτε τώρα να καταψύξετε τον εγκέφαλό σας σε εργαστήριο κρυονικής στη Ρωσία και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή να τον αποψύξετε, επαναφέροντας τη συνείδησή σας στην προηγούμενη κατάστασή της.

Το εργαστήριο προφέρεται να σας καταψύξει και ολόκληρο, αλλά η τιμή είναι τριπλάσια. Σε μια συγκινητική προσπάθεια να αποκτήσουν πρόσβαση στην αθανασία ακόμα και οι τάξεις των μη προνομιούχων, η επιχείρηση παγώνει, στο οικονομικό της πακέτο, μόνο τον εγκέφαλό σας. Όταν θα έρθει η ώρα του ξεπαγώματος, θα έχετε φρέσκια τη διάνοια και την προσωπικότητά σας, χωρίς ένα σώμα για να τη συνοδεύσει.

Μέχρι τότε, ποιος ξέρει; Μπορεί η επιστήμη να έχει κάνει θαύματα, να σας βρουν άλλο σώμα - δότη ή να κατεβάσουν το εγκεφαλικό σας αποτύπωμα σε έναν υπολογιστή και να ζείτε μέσα στον σκληρό του δίσκο.

Τι ψυχή έχουν δέκα χιλιάδες δολάρια; Στην τιμή ενός μικρού καινούργιου αυτοκινήτου μπορώ να αγοράσω την ελπίδα της αιώνιας ζωής. Γιατί όχι;

Μετά σκέφτομαι τον υποψήφιο για κατάψυξη - τον εγκέφαλό μου. Κελεπούρι δεν τον λες. Παλιά ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά τώρα δείχνει τις φθορές του. Εχει κουσούρια και κολλήματα. Αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις εντελώς μουδιασμένα. Τον φτύνουν και νομίζει ότι ψιχαλίζει. Τον βομβαρδίζουν με μπούρδες και τις επεξεργάζεται ως αλήθειες. Καταναλώνει σκουπίδια και είναι ευχαριστημένος. Τον ληστεύουν -υλικά και πνευματικά- και δεν καταγράφει τίποτα πια, ούτε θυμό, ούτε έκπληξη, ούτε καν διάθεση αντίρρησης ακόμα και στο πιο προφανές ψέμα.

Ζώντας στην Ελλάδα του 2010 αποφασίζω ότι το πακέτο μάλλον δεν με συμφέρει. Ο εγκέφαλός μου είναι ήδη -στο μεγαλύτερο μέρος του- κατεψυγμένος. Απλώς συντηρείται, με τα ελάχιστα, μέχρι κάποιος να τον ξυπνήσει ξανά. Ή μέχρι κάποιος να τον λυπηθεί
και να τον βγάλει, έστω, από την πρίζα...

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη

ΥΓ1 Αφιερωμένο στους "μεγάλους" εγκεφάλους της μπλοκόσφαιρας.
ΥΓ2 Κάντε μια βόλτα από τα δύο μπλοκ που σας προτείνω. Σίγουρα θα νιώσετε καλύτερα διαβάζοντας τα.
α. La vie est belle et facile
β. Δυτικός άνεμος

14/7/10

Η κυρά μάνα...



Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται – η μάνα μου τρελάθηκε. Βγήκε στη ζητιανιά.

Όχι ότι μας τρέχουν τα λεφτά απ’ τα μπατζάκια, αλλά απέχουμε αρκετά από τη χρεία να απλώσουμε το χέρι στους πλησίον. Όμως η μάνα μου τρελάθηκε – τη στήνει σε περάσματα, πιάνει τον κόσμο που περνάει απ’ το μανίκι. Άρχισε αθώα στην αρχή, κάπως σαν γκρίνια. Μια κούπα λάδι απ’ τις γειτόνισσες, απ’ τους θεούς μια μέρα τυλιγμένη σ’ ασημόχαρτο, απ’ το νερό να ’ναι καλό, να λεμονίζει.

Λέει πως δεν πρόλαβε ανοιχτά τα μαγαζιά, ξεβρόμιζε απ’ το πρωί δυο σπίτια, – το δεύτερο, του ανεπρόκοπου του γιου της το αχούρι. Έτσι μιλάει για μένα και το σπίτι μου. Τελεσιδίκως. Πράγματι, έρχεται σπίτι μου νωρίς, σηκώνει τα μανίκια, και με VΕTEX και σαπουνάδες με εκδικείται. Τα απογεύματα πάει και στους νεκρούς και συγυρίζει. Κι είναι πολλοί στο σόι μας οι πεθαμένοι – ίσως και δώδεκα φορές περισσότεροι απ’ τους ακόμα εν ζωή. Πού να προλάβει, η καημενούλα, τον ψωμά; πού τον μπακάλη;

Αλλά δεν έμεινε στα εδώδιμα. Καθώς περνούσανε τα χρόνια κόμπο-κόμπο και κάτι λεπιδόπτερα έπιασαν να φουρφουρίζουν στο κεφάλι της, άρχισε να ζητάει και χρήματα. Από τους πιο στενούς μας συγγενείς κι από τους φίλους τους παλιούς του μακαρίτη. Μιλάμε για ποσά καθ’ όλα αξιοσέβαστα, μα τα επέστρεφε στην ώρα τους. Συχνά, μαζί μ’ ένα κουτί γλυκά, ένα κλαδί ελιάς ολοζώντανο, μια μαύρη χάντρα. Πρόβαλλε λόγους και αιτίες αληθοφανείς που τα ζητούσε. Συνήθως – κάτι καινούργια φάρμακα ακάλυπτα απ’ το ΙΚΑ, κάτι επισκέψεις σε περσινές αρραβωνιαστικιές, που επέμενε ακόμα να εντυπωσιάζει κάτι τριήρεις που έπρεπε ν’ αρματωθούν για τη Σικελία...

Ως άνθρωπος του Λόγου του γραπτού, τιμώ εκ των πραγμάτων την επινοητικότητα της, στη φαντασία της μπροστά αποκαλύπτομαι. Μα τι στο διάολο τα ήθελε τα δάνεια; Αφού της έφτανε η σύνταξη – μαζί με το ΕΚΑΣ. Με χαρτζιλίκωνε κι εμένα κάθε μήνα πλουσιοπάροχα.
Από τούδε και στο εξής, τα πράγματα εξελίχθηκαν ανεπαισθήτως. Με αλλαγές απειροελάχιστες. Αλλά ασταμάτητα, χωρίς καμιά διακοπή, χωρίς λύση της συνεχείας του δέρματος. Σαν τις χελώνες του Δαρβίνου, που, μέχρι να πεις "κύμινο", είχαν αποκτήσει πνευμόνια πέτρινα κι απομυζούσαν το οξυγόνο ακόμα κι απ’ τις λάβες.

Θέλω να πω ότι μου διέφυγε η ακριβής στιγμή που, από δανειολήπτρια μιας άλφα συνεπείας, εξέπεσε στις διακονιάρισσας τη θέση. Τώρα ζητούσε πράγματα ασήμαντα – δυο δεκαρούλες, ένα αυγό, δυο πορτοκάλια να στύψει του παιδιού. Με μια φωνούλα λυγαριά.

Να ’χει λυγμό, και μοιρολόι, και λόξυγκα στο στρίφωμά της. Και τα ζητούσε από πολλούς. Σιγά-σιγά – απ’ όλους. Βέβαια, δε μιλάμε πια για δανεικά. Πώς να επιστρέψεις, άλλωστε, μια χούφτα χρόνου, ένα κελάδημα, μια ανάσα – έστω ανηφορίτισσα; Πώς επιστρέφεται το έλεος;

Μια Πέμπτη έφυγε για πάντα από το σπίτι. Πήρε τους δρόμους τους απέραντους, κι όπου έβρισκε να κοιμηθεί – κοιμόταν, κι όπου έβρισκε πικρό νερό να πιει – το ’πινε με τις χούφτες. Εμένα με θυμάται κάθε δεκαπέντε του μηνός. Μου στέλνει ταχυδρομικές επιταγές και χαιρετίσματα. Συχνά-πυκνά – κι ένα καλάθι με γλυκά, τουρσιά σε γυάλινα βαζάκια ή αποκεφαλισμένα πετεινάρια ετοιμοφάγωτα.

Πάω να βγω στο καφενείο το πρωί, κι όλοι στο δρόμο με κοιτάνε με μισό μάτι. Κανείς δε δέχεται καφέ να τον κεράσω, κι όταν ζητάω κάποιο στάνταρ στο ΠΡΟ-ΠΟ, μου λεν – «άντε γαμήσου». Τους εξηγώ – δεν φταίω εγώ που η μάνα μου... «Τρελάθηκε», προβάλλω ως δικαιολογία άλλοτε, κι άλλοτε ότι το ’χε τάμα.

«Μα τα λεφτά και τα καλούδια που σου στέλνει, τα δέχεσαι, αλήτη», μου ανταπαντούν και με αποστομώνουν.

***

Είναι μια κοντούλα με μαύρα και πρόσωπο πήλινο. Όπου πάει, από πίσω της έρχεται μια θλίψη περίτεχνη. Απλώνει το χέρι και λέει για έναν γιο αχαϊρευτο – ένα παιδάκι δυο χρονών μ’ ανίατη αρρώστια.

Μην τη λυπάστε – είναι βρωμερή.
Μην τη λυπάστε – είναι αχρεία.

Κρύβει στο στρώμα τιμαλφή αμύθητα. Σε αιγιαλούς απόκρημνους έχει ποντίσει τενεκέδες με λίρες. Προσφάτως δε, αγόρασε το ένα τρίτο της Ασίας. Λέει πως το κάνει για μένα, αλλά ψεύδεται. Δε μου ’χει εκχωρήσει τίποτα ακόμα από τις κτήσεις της. Δε λέω – στο όνομά μου όλα, αλλά με κάτι επικαρπίες και κάτι ψιλές κυριότητες, μου ’χει δέσει τα χέρια. Ως να πεθάνει, η κορακοζώητη. Μέχρι τότε, θα ζω μ’ εκείνα που μου στέλνει κάθε δεκαπέντε.

Απόσπασμα του Πάνου Σταθόγιαννη από την ανέκδοτη συλλογή κειμένων υπό τον γενικό τίτλο "Ο Γραφιάς''

13/7/10

Εγώ είμαι ο ένοχος



Στη «Δίκη» του Κάφκα ο ήρωας του έργου, ο φιλήσυχος πολίτης Κέιν, συλλαμβάνεται χωρίς να έχει διαπράξει το παραμικρό αδίκημα. Το δικαστήριο όμως τον καταδίκασε σε θάνατο, και οι δήμιοι τον εκτέλεσαν έξω από την πόλη, σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο λατομείο «σαν ένα σκυλί». Κι όμως, ο πολίτης Κέιν είχε όντως διαπράξει ένα βαρύ έγκλημα. Δεν προάσπισε τα δικαιώματά του ως πολίτη, και επέτρεψε την υποταγή του στην πολιτική-οικονομική-κοινωνική εξουσία.

Η περίπτωση του πολίτη Κέιν, είναι και δική μας. Είμαστε ένοχοι, επειδή επιτρέψαμε στους κάθε είδους εξουσιαστές να ορίζουν τις μοίρες μας, τους αφήσαμε να κλέψουν τη ζωή μας, και να μας παρασύρουν στην καταστροφή. Οι νόμοι υπήρχαν και υπάρχουν, αλλά όταν ο πολίτης δεν κάνει χρήση του νόμου και δεν μάχεται για το δίκαιο, τότε επιτρέπει στους καταχραστές του νόμου και τους σφετεριστές της εξουσίας να τον χρησιμοποιούν ως σκλάβο και να εξαφανίζουν την προσωπικότητά του. Πολύ περισσότερο, αντί να αντιστέκεται, συνεργάζεται μαζί τους. Οι νόμοι και οι θεσμοί είναι δίκαιοι, όχι όμως και τα πρόσωπα, τα οποία, αναλαμβάνοντας την εξουσία στο όνομα του λαού και της ευημερίας του, αποσκοπούν στο δικό τους συμφέρον. Παλαιότερα οι παντοδαποί εξουσιαστές ασκούσαν την ολοκληρωτική τους εξουσία φανερά. Στις σύγχρονες αστικές κοινωνίες την εξουσία κατέχουν πλέον οι πλούσιοι αστοί, οι οποίοι φροντίζουν να δίνουν και κανένα κόκκαλο στους παρατρεχάμενους, ώστε η εξουσία τους να εδράζει σε μια στέρεη ιεραρχία και να μην φαντάζει καταπιεστική. Θυμηθείτε και τη «Φάρμα των ζώων» του Όργουελ.

Το έγκλημά μας; Αφήσαμε ανίκανους, δημαγωγούς, κομματάρχες, εθνοσωτήρες, αγράμματους, τενεκέδες, κλέφτες, πολιτικούς γκάγκστερ, αεριτζήδες, τρωκτικά, φρόκαλα και τσόκαρα, κουνιστούς, σκυλάδες, και ένα ολόκληρο συρφετό από διαβόλια να κυβερνούν τη χώρα, την τσέπη αλλά και την ψυχή μας. Το σύστημα λειτουργούσε μαφιόζικα. Το ιδιωτικό κεφάλαιο στήριζε τους εκλεκτούς, οι πολιτικοί έδιναν τα δημόσια έργα στους προστάτες τους, βολεύονταν και οι κουμπάροι και τα κομματόσκυλά τους. Τέλος, οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι ανελάμβαναν να εξωραΐσουν το μαφιόζικο κόλπο. Έτσι, καθένας έπαιρνε ανάλογα με το κόλλημά του είτε πολιτική, είτε οικονομική ή κοινωνική εξουσία, και όλοι μαζί απομυζούσαν τις σάρκες μας. Παιχνίδια εξουσίας υπήρχαν και σε τοπικό επίπεδο, και δεν επρόκειτο πάντα για χρήμα. Είναι γνωστό ότι οι κάθε είδους διευκολύνσεις στον δημόσιο τομέα γίνονταν με ποσόστωση, ανάλογα με τη δύναμη κάθε κόμματος. Εννοείται ότι οι επωφελούμενοι έπρεπε να δηλώσουν υποταγή σε κάποιο κόμμα. Οι ανένταχτοι ας πρόσεχαν. Κι εγώ δεν μιλούσα. Άλλες φορές φοβόμουνα, άλλες φορές βολευόμουνα. Άλλες φορές ένιωθα οπαδός κάποιου κόμματος ή κομματάρχη, και έλεγα «Ας…!». Αυτό πληρώνω.

Και τώρα, αυτοί οι ίδιοι οι ψεύτες και κλέφτες, αυτοπροβάλλονται ως εθνοσωτήρες, καθώς «νοιάζονται» για την κάθαρση από την κόπρο του συστήματος, για την οποία φέρουν αυτοί την ευθύνη. Έτσι, ξεδιάντροπα. Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Πρέπει να κατασκευαστεί ο ένοχος. Έτσι, τα παπαγαλάκια του Τύπου οργιάζουν. Έγκριτοι δημοσιογράφοι, καταδότες με κουκούλα, συκοφάντες πληρωμένοι, μέσα από τον αθηναϊκό Τύπο στοχοποιούν διάφορες επαγγελματικές ομάδες. Όχι, το πρόβλημα δεν είναι αυτοί, οι πολιτικοί, οι κεφαλαιοκράτες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Το πρόβλημα είναι ο απλός υπάλληλος και ο ψιλικατζής, που δεν δίνει απόδειξη για ένα πακέτο τσιγάρα. Ας ξεκινήσουν πρώτα από τους ίδιους.

Η σκέψη της κυβέρνησης είναι απλή. Προσπαθεί να βρει από πού θα κόψει. Έτσι, βάζει τους συκοφάντες δημιοσιογράφους να ρίξουν τον λίθο του αναθέματος σε όλους τους «κακούς» δημοσίους υπαλλήλους και μικροεπιχειρηματίες. Εκεί αναλώνεται σήμερα η πολική. Το σύνθημα είναι: «Οι άλλοι φταίνε, όχι εμείς»! Θα φάμε τις σάρκες μας, θα κατασπαράξει ο ένας τον άλλον. Ποσώς ενδιαφέρει αυτό τους κρατούντες. Λεφτά να βρούμε μόνο… Ας τα πάρουν από τις τράπεζες. Ας στείλουν τη Siemens στα ελληνικά δικαστήρια, όπως έκαναν οι Αμερικάνοι με την Daimler, που της επέβαλαν βαρύ πρόστιμο. Ας τα πάρουν από τους δικούς τους ανθρώπους αλλά και από αυτούς τους ιδίους. Αυτοί έκλεψαν, όχι εγώ. Αυτοί όμως δεν είναι ένοχοι, καθώς τους προστατεύει η βουλευτική ασυλία, ακόμη κι αν κλέψουν ή σκοτώσουν. Αυτοί όμως έκλεψαν τη ζωή από τα νιάτα της Ελλάδος και σκότωσαν τα όνειρά τους. Πού θα κρυφτούν;

Παραλογισμός: Αυτοί που κατέστρεψαν τη χώρα κατηγορούν εμένα τον αθώο και ευσυνείδητο πολίτη ότι εγώ είμαι ο ένοχος, και πρέπει να πληρώσω τη νύφη, ενώ οι πραγματικοί ένοχοι παραμένουν στν εξουσία.

Υπάρχει και καλύτερο ανέκδοτο. Όταν κάποιος κλέφτης και απατεώνας πέθανε, ο άγγελος τον έβαλε στον παράδεισο, γιατί ο Θεός συγχωρεί τους αμαρτωλούς. Όταν όμως πέθανε κάποιος ευσυνείδητος υπάλληλος, ο άγγελος τον έστειλε στην κόλαση, λέγοντας ότι ο Θεός συγχωρεί την αμαρτία όχι όμως τη βλακεία. Αν οι πολιτικάντηδες και οι κατέχοντες δεν θέλουν να το ρίξουμε όλοι στη «λευκή απεργία» ή να ξεσπάσει κοινωνικός εμφύλιος, ας ζητήσουν συγγνώμη, ας στείλουν τους ενόχους στη φυλακή, και άντε στο καλό. Τους σιχαθήκαμε.

Του Χαρίτων Καρανάσιου