27/12/08

Γέρο Όλυμπε βάστα γερά...



Η θεσσαλονίκη σήμερα ίδια νυφούλα. Ντυμένη στα άσπρα. Χιονίζει από χτες ασταμάτητα. Και τούτη την ώρα ρίχνει ένα πυκνό και όμορφο χιόνι. Έτσι όπως κάθομαι στον υπολογιστή κοιτώντας από το παράθυρο σκέφτομαι διάφορα. Δε θα μπορέσουμε να πάμε στο νοσοκομείο. Ο καιρός δεν μας το επιτρέπει. Κανείς δεν νιώθει καλά με αυτή την προοπτική, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς. Την μέρα των Χριστουγέννων είδαμε το μπαμπά. «Γέρο Όλυμπε...» του είπε η μαμά, «βάστα γερά! Σε χρειαζόμαστε...». Άκουσε, κι ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του. Μέσα σε μια εντατική όλη η αλήθεια της ζωής...

Σκέφτομαι πατέρα ότι είμαι πολύ τυχερή που πήρα πράγματα από σένα. Που σου μοιάζω τόσο. Που είμαι τόσο απόλυτη με τις θέσεις μου. Που είμαι τόσο κάθετη στη ζωή μου. Τα πισωγυρίσματα δεν έχουν νόημα. Οι εγκλωβισμοί σου βάζουν χειροπέδες και σε δένουν. Δεν τα χρειαζόμαστε εμείς αυτά... μάθαμε να ζούμε μόνοι μας. Και για να είσαι μόνος πρέπει να είσαι δυνατός. Φέτος είναι τα πρώτα χριστούγεννα που δεν είσαι μαζί μας. Και τίποτα δεν είναι όμορφο. Τίποτα δεν λάμπει. Όλα είναι μουντά και γκρίζα. Τα χαμόγελα βγαίνουν μουδιασμένα. Με προσπάθεια.

Χιονίζει γερό Όλυμπε... κι εύχομαι μέσα από την ψυχή μου να σε ζεσταίνουν οι νιφάδες που απαλά πέφτουν πάνω σου...

26/12/08

Κόκκινα Χριστούγεννα


Πέρασαν σχεδόν και τα Χριστούγεννα. Μέρες γιορτής για κάποιους, ξεκούρασης ή λήθης για άλλους.Και ποιος δεν τα περίμενε τα Xριστούγεννα; Κυρίως οι μικροί, αλλά και εμείς οι μεγάλοι.
Τα μαγαζιά στολισμένα και παντού βλέπεις φωτάκια, στολίδια, Αϊ-Βασίλιδες να χορεύουν και να τραγουδούν. Τάρανδους μπαλόνια, δέντρα γεμάτα πολύχρωμες και γυαλιστερές μπάλες, που και να μην θες να τις κοιτάξεις δεν γίνεται.
Ιστορίες με τάρανδους, νεράιδες και καλικαντζαράκια τριγυρίζουν σε κάθε παιδική φαντασία. Ο Αϊ-Βασίλης είναι τώρα ο πρωταγωνιστής και το πρόσωπο που δίνει ζωντάνια και χαρά στις μέρες που ακολουθούν. Ολοι οι μικροί ήρωες ανυπομονούν τον ερχομό του... μπαίνουν στο κρεβάτι τους και ανυπομονούν να ξυπνήσουν, να τρέξουν στο σαλόνι και να ανοίξουν τα δώρα τους.

Τα ζαχαροπλαστεία και οι φούρνοι γεμάτα με λιχουδιές που χορταίνεις και να τα κοιτάς μόνο... χιονισμένα βουνά στολίζουν τους πάγκους (κοινώς κουραμπιέδες), μελομακάρονα, γλυκά, σοκολατένιες λιχουδιές και πολλά άλλα που σου ανέβαζουν την διάθεση!
Τα ΜΜΕ βομβαρδίζουν με διαφημίσεις για δώρα, ταξίδια κ.α που κάνουν τη ζωή μας βασανιστική! Τι να πρωτοαγοράσεις; Μακάρι να υπήρχε και αυτός ο Αϊ-βασίλης...
Όπως και να έχει τα χριστούγεννα είναι μια ευχάριστη νότα στη ζωή των ανθρώπων. Όλοι αφήνουν στο συρτάρι τις υποχρεώσεις, έστω και για λίγο, και μπαίνουν στο πνεύμα του. Χαρά και προσδοκία για το καινούργιο έτος, αναζογόωνηση... λύπη όμως και λησμονιά για τη χρονιά που φεύγει...

Χτες σε μια προσπάθεια να μαζευτεί όλη η οικογένεια και να μπορέσει ήρεμα να μιλήσει και να βουτήξει την ψυχή της στο ποτήρι της γαλήνης, το ποτήρι έσπασε. Λυπάμαι που το προκάλεσα εγώ αυτό το σπάσιμο. Λυπάμαι που χάλασα ότι προσπαθήσαμε να κάνουμε. Ξέρουν όμως καλά, ότι πόνεσα πολύ και ότι ζόρισα πολύ τον εαυτό μου για να μην φτάσει στα άκρα. Γνωρίζω ότι μπόρεσαν να καταλάβουν... είδαν...

Το κόκκινο χρώμα κυριαρχεί παντού αυτές τις μέρες. Απο την χοντρή κάλτσα του Αϊ-Βασίλη, μέχρι και στο αίμα που μας ανεβαίνει στο κεφάλι καμιά φορά...

24/12/08

The nightmare before Christmas

Λίγες ώρες πριν τα Χριστούγεννα...


Xαρούμενες φωνές παιδιών από νωρίς το πρωί γέμισαν τον αέρα με τα κάλαντα. Μουσική στους δρόμους από μπάντες του Δήμου που παιανίζουν χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Παραμονή χριστουγέννων και μάλλον είναι δύσκολο να μην σε αγγίξει το πνεύμα. Το έχει ανάγκη η καρδιά να ξαλαφρώσει και να νιώσει για λίγο χαλαρή. Δίχως έννοιες και σκέψεις. Παραμονή χριστουγέννων και δεν μπορείς να μην νιώθεις αγάπη, ακόμη και για όσους ή ότι σε πλήγωσε. Στην άκρη τα μαύρα. Οι επόμενες ώρες είναι ώρες ζεστές. Ώρες αγάπης. Ώρες μοιράσματος συναισθημάτων.

Το σπίτι μυρίζει από τη γαλοπούλα που ψήνεται. Οι μυρωδιές μπερδεύονται. Κανέλα, βούτυρο, βανίλια. Μέλι και μανταρίνι. Συνθέτουν ένα άρωμα άκρως χριστουγεννιάτικο. Το απόγευμα περιμένουμε το βαπτιστήρι μας -είναι πολλών αυτό, δεν ανήκει μόνο στη νονά του- να του δώσουμε τα δώρα του. Το βράδυ ένα τσούρμο τρελές, με την καλή την έννοια θα κάνουμε μαζί χριστούγεννα. Όπως κάθε χρόνο. Σκέφτομαι πως τελικά κάποια άτομα γίνονται σαν μέλη της οικογένειας με τα χρόνια. Και είναι όμορφο να έχεις φίλους κοντά σου.

Παρότι είμαι χάλια, από μια δηλητηρίαση που με τσάκισε εδώ και 4 μέρες, ελπίζω να νιώθω καλά το βράδυ. Αλλά ακόμη και να μην αλλάξει τίποτα, δεν έχει σημασία. Θα είναι ένα βράδυ όμορφο, αυτό είναι σίγουρο.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους εύχομαι! Ακόμη κι αν δεν είναι όπως θα θέλαμε, ας σκεφτούμε ότι έρχονται πολλά ακόμη στα χρόνια που ακολουθούν...



H μπάντα του Δήμου στους δρόμους της Τούμπας που παίζει τα κάλαντα και εύχεται καλά Χριστούγεννα...

23/12/08

Κάνε μια ευχή


Μια φορά κι έναν καιρό ένα σπουδαίο παιδί μπήκε στον κόσμο του «Κάνε μια Ευχή». Το παιδί αυτό μας διηγείται...

Σήμερα ήρθαν στο σχολείο μας εθαλοντές του «Κάνε μια Ευχή». Φαινόντουσαν κανονικοί άνθρωποι, αλλά μετά κατάλαβα πως ήταν μαγικοί! Και η μαγεία τους ήταν η αγάπη τους για τους άλλους και η θέληση τους να την κάνουν πράξη. Και μας μίλησαν για τον κόσμο του «Κάνε μια Ευχή»... έναν κόσμο όπου άρρωστα παιδιά ξαφνικά δεν νιώθουν άρρωστα. Ζούνε απίστευτες εμπειρίες με τις οικογένειες τους και νιώθουν ότι η ζωή είναι όμορφη. Μέσα από αυτές τις φανταστικές εμπειρίες τους παίρνουν δύναμη για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες τους.

Και πως γίνεται αυτό; Mέσα από μια ευχή!


Όταν ξέρουν οι εθελόντες της ομάδας του «Κάνε μια Ευχή», ότι ένα παιδί είναι άρρωστο, το επισκέπτονται και το ρωτάνε: Aν θα μπορούσες να έχεις οτιδήποτε στον κόσμο, να ταξιδέψεις οπουδήποτε, να γνωρίσεις οποιονδήποτε, να γίνεις οτιδήποτε... τι θα ήθελες;

Ποια είναι αυτή η κρυφή ευχή που λαχταράς πάνω από οτιδήποτε στον κόσμο;


Στη συνέχεια η ομάδα του «Κάνε μια Ευχή» δουλεύει για να γίνει η ευχή πραγματικά μαγική.Να νιώσει το παιδί το πιο τυχερό του κόσμου! Στην προσπάθεια αυτή βοηθάνε πάρα πολλοί άνθρωποι με διαφορετικές ιδιότητες και επαγγέλματα. Και το παιδί μέχρι τη μέρα που θα πραγματοποιηθεί η ευχή του σκέφτεται και περιμένει. Με αγωνία και λαχτάρα για το τι θα συμβεί. Μέχρι τη μέρα της ευχής!

Έτσι ο Αντώνης που αγαπάει τα διαστημόπλοια, πήγε στη ΝΑΣΑ σαν επίσημος αστροναύτης. Φόρεσε τη στολή και εκτοξεύτηκε. Και η Σταυρούλα απέκτησε έναν αληθινό παπάγαλο που μιλάει, τραγούδαει και της κάνει παρέα. Και που έχει μάθει και το όνομα της, πριν ακόμη τη γνωρίσει. Και ο Σταύρος έγινε καπετάνιος σε ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο... με όλο το πλήρωμα στις διαταγές του.

Και τα παιδιά μετά τις ευχές τους γίνονται αστέρια... έτσι λένε οι γιατροί και οι γονείς τους...γιατί πετάνε από τη χαρά τους και θέλουν να γίνουν καλά!


Κι εγώ γίνομαι Μαγικό Παιδί, σαν τους εθελοντές του «Κάνε μια Ευχή», και βοηθάω να γίνουν αυτές οι ευχές πραγματικότητα. Κάθε φορά που αγοράζω ένα «αστέρι ευχής» στο σχολείο και γράφω πίσω την ευχή μου για τα άρρωστα παιδιά. Κάποιοι εθελοντές ξεκίνησαν έτσι όταν ήταν μικροί. Κι εγώ όταν μεγαλώσω μπορώ να γίνω εθελοντής, και από τώρα, που είμαι μικρό παιδί ξέρω ότι...

Υπάρχουν αρρώστειες που είναι πολύ πιο βαριές από μια γρίπη, αλλά δεν είναι κολλητικές ή κληρονομικές. Κι εσείς οι γονείς, δεν θα πρέπει να φοβάστε όταν παίζω με ένα παιδί του «Κάνε μια Ευχή».

Υπάρχουν παιδιά που χάνουν τα μαλλιά τους. Δε νιώθουν όμορφα και ντρέπονται. Γι αυτό δεν θα τα κοιτάξω περίεργα, και θα τα πλησιάσω πρώτα εγώ για να παίξουμε.


Τα παιδιά προσβάλλονται πολύ σπάνια από αυτές τις αρρώστειες, σαν τον καρκίνο. Εκατό φορές σπανιότερα από τους μεγάλους. Γι αυτό δε φοβάμαι για τον εαυτό μου, δε φοβάμαι να βοηθήσω όπως μπορώ.

Η υγεία είναι ένας θησαυρός και όλοι μαζί για να τη διατηρήσουμε πρέπει να τηρούμε κάποιους κανόνες. Έχετε αρρωστήσει ποτέ βαριά ώστε να μπείτε στο νοσοκομείο; Εύχομαι όχι, υπάρχουν όμως παιδιά που πρέπει να περάσουν πολλές μέρες στο νοσοκομείο, μέχρι να γιατρευτούν. Όσο κουράγιο και δύναμη κι αν έχουν, όσοι φίλοι, γνωστοί κι αν έρχονται με λουλούδια, σοκολατάκια και ευχές υπάρχουν ώρες που τα παιδιά αυτά χάνουν το κουράγιο τους. Οι γιατροί λένε ότι πιο θαυματουργό φάρμακο στις περιπτώσεις αυτές είναι το κέφι!

Κι εδώ ακριβώς έρχεται το «Κάνε μια Ευχή»! Κάπου στη Γλυφάδα, πίσω από το παλιό αεροδρόμιο του Ελληννικού, κρύβεται το μυστικό εργαστήρι. Το εργαστήρι των ευχών. Ελάτε μαζί μου να σας ξεναγήσω...

Να μαστε εδώ. Εδώ είναι η είσοδος. Εδώ έρχονται οι ευχές των παιδιών. Η Σταυρούλα τις παίρνει, τις γράφει σε μέγαλα χαρτιά και τις κρεμά με μανταλάκια για να τις βλέπει. Ύστερα σηκώνει το τεράστιο ακουστικό του τηλεφώνου και καλεί τα μέλη της ομάδας των Ευχών. Στο τεράστιο υπόγειο του Εργαστηρίου θα βρείτε το Σωτήρη. Τον οδηγό της ομάδας. Στο γκαράζ με την τεράστια πισίνα - σωστό λιμάνι - θα δείτε όλων των ειδών τα οχήματα. Αεροπλάνα και ελικόπτερα για όσα παιδιά εύχονται να γίνουν πιλότοι. Πλοία για όσα θέλουν να γίνουν καπετάνιοι. Γαλέρες για πειρατές και φόρμουλα 1 για όσα εύχονται μια μέρα να γίνουν Sumacher! Kαι ο Σωτήρης μπορεί να τα οδηγήσει όλα!

Στον πρώτο όροφο θα βρείτε την Ελεάνα και την ομάδα της να μιλούν στα τηλέφωνα και να συμβουλεύονται τεράστιους χάρτες. Η Ελεάνα ξέρει απ έξω και ανακατωτά όλες τις χώρες, τις πρωτεύουσες και τα αξιοθέατα του κόσμου. Αν ένα παιδί ευχηθεί να ταξιδέψει στην Disneyland της Αμερικής, στους καταρράκτες του Νιαγάρα, στον πύργο του Άιφελ, στην Αλάσκα ή στο Σινικό Τείχος, η Ελεάνα μπορεί να βρει πλοία, τρένα και αεροπλάνα να κινήσει γη και ουρανό και να κανονίσει ακόμη και το πιο δύσκολο ταξίδι.


Και όπως η Ελεάνα ξέρει όλα τα μέρη του κόσμου, έτσι και η Φαίδρα, που θα τη βρείτε στο δεύτερο όροφο, γνωρίζει όλους τους διάσημους του κόσμου. Οι πιο πολλοί ηθοποιοί, καλλιτέχνες, επιστήμονες, αθλητές από όλον τον κόσμο την γνωρίζουν και μάλιστα της μιλάνε στον ενικό!

Βέβαια υπάρχουν και παιδιά που εύχονται να γίνουν κάτι. Τραγουδιστές, ηθοποιοί, αθλητές, μοντέλα, αστροναύτες κ.α. Εκεί αναλαμβάνει δράση ο Σαράντης. Ο εκπαιδευτής του Εργαστηρίου Ευχών. Το γραφείο του στον τρίτο όροφο, σωστό πανεπιστήμιο! Θέλεις να γίνεις τραγουδιστής; Θα μάθεις ορθοφωνία. Θέλεις να γίνεις αστροναύτης; Θα σου μάθει αστρονομία και θα σε πάει στη ΝΑΣΑ για μετεκπαίδευση. Θέλεις να γίνεις ηθοποιός; Θα βρει σκηνοθέτη να αναδείξει το ταλέντο σου και θα γυρίσετε μαζί και ταινία. Ξέρει τα πάντα και μπορεί να σε διδάξει!

Κι αν ένα παιδί ζητήσει ένα ποδήλατο με πέντε ρόδες, ή ένα κρεβάτι που πετάει, ή ένα εκκλησάκι στην αυλή του; E, τότε θα αναλάβει δράση η Ασπασία. Η πιο έμπειρη σχεδιάστρια, κατασκευαστής και εφευρέτης των πιο τρελών αντικειμένων που έχετε δει! Εκείνη και η ομάδα της μπορούν να φτιάξουν ότι ευχηθείτε σε χρόνο ρεκόρ στο υπερσύγχρονο εργαστήρι τους, δίπλα στο γκαράζ του Σωτήρη.


Ακούσατε μουγκρητά, γαυγίσματα και τιτιβίσματα; Mην τρομάζεται! Έρχονται από τον ζωολογικό κήπο του Τόνι που βρίσκεται στον κήπο του Εργαστηρίου. Ε βέβαια! Γιατί μπορεί κάποιο παιδί να ευχηθεί να είχε ένα ζωάκι. Ένα σκύλο, μια γάτα... έναν ελέφαντα! Και ο Τόνι έχει από όλα τα ζώα.Τα ταίζει, τα προσέχει και τα πηγαίνει βόλτα.

Σας σύστησα λοιπόν σε όλη την ομάδα. Εκτός από μένα... Ξέρετε ποιος είμαι; o Πρόδρομος. Ναι, ναι ο Πρόδρομοςπου ήταν κάποτε ένα μικρό άρρωστο παιδί που ευχήθηκε να γίνει πειρατής στο Εργαστήρι των Ευχών. Και πήρε τόσο κουράγιο όταν η ευχή του πραγματοποιήθηκε που έγινε καλά. Μεγάλωσε και ζήτησε να δουλέψει στο Εργαστήριο των Ευχών. Για να μπορεί να βοηθά κι αυτός άλλα άρρωστα παιδιά να γίνουν γρήγορα καλά.

«Και ποια είναι η δουλειά σου Πρόδρομε;» ίσως αναρωτηθείτε. «Η πιο δύσκολη». Εγώ και η ομάδα μου γυρίζουμε τα νοσοκομεία της Ελλάδας και μαθαίνουμε τι εύχονται τα παιδιά που παλεύουν να νικήσουν μια μεγάλη αρρώστεια. Ξέρετε πως; Χρησιμοποιούμαι ένα μικρό χάρτινο αστέρι. Καθόμαστε το βράδυ γύρω από το κρεβάτι του μικρού μας άρρωστου φίλου και ένας από εμάς ανεβαίνει κρυφά στον πάνω όροφο και πετάει το αστέρι απο το παραθύρο. Το αστέρι πέφτει αργά και περνάει από το παράθυρο του δωματίου...


«Ωχ... πέφτει ένα αστέρι», λέμε στο φίλο μας, «κάνε γρήγορα μια ευχή»...Κι εκείνος κάνε την πιο τρελή ευχή που υπάρχει. Του λέμε «καληνύχτα» και «περαστικά» και φεύγουμε για το εργαστήρι. Δίνουμε την ευχή μας στην Σταυρούλα κι εκείνη τη γράφει σε χαρτί, την κρεμάει σε ένα μανταλάκι κι αρχίζει τα τηλέφωνα. Λίγες μέρες μετά, το άρρωστο παιδάκι θα ζήσει την ευχή του.


«Τώρα όμως πρέπει να σας άφησω». Έχω να φέρω σε πέρας μια ακόμη ευχή ενός αρρωστου παιδιού. Εσείς όμως μην ξεχάσετε το αστέρι μας. Αν το δείτε κάπου, να ξέρετε ότι είναι το Αστέρι του «Κάνε μια Ευχή». Που με τη βοήθεια τους καθώς και τη δική σας μπορεί να κάνει τα παιδιά να πιστέψουν στον εαυτό τους και να γίνουν καλά. Γιατί μπορεί να είναι ένα αστέρι χάρτινο, αλλά η ευχή του βγαίνει πάντα αληθινή!

21/12/08

Οδηγός επιβίωσης στην κρίση


Πριν από δύο βδομάδες ήμουν με τη γυναίκα μου καλεσμένος κάποιου φίλου, αρκετά πιο ευκατάστατου από μένα, για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά του. Μας κάλεσε για τραπέζι σε κάποιο από τα γνωστά κοσμικά εστιατόρια της Κηφισιάς. ΄Ενα από τα θεωρούμενα καλά εστιατόρια, με καλό φαγητό , καλή διακόσμηση και «καλή» πελατεία, δηλαδή γνωστούς, αυτό που λανθασμένα λέμε «επώνυμους» πελάτες, με εξ ίσου καλό πορτοφόλι. Εδώ και δυο τρία χρόνια, έχω βαρεθεί τα κοσμικά στέκια και τις κοσμικές παρέες. Και ο λόγος είναι το ότι αυτά που κάποτε που έμοιαζαν διασκεδαστικά, είχαν γίνει απλώς πληκτικά. ΄Ετσι είχα από καιρό αλλάξει τις συνήθειές μου. Δεν επρόκειτο για θέμα κάποιας «άποψης». Ήταν απλώς θέμα πλήξης. Αυτή τη φορά όμως μια και επρόκειτο για κάλεσμα φίλου, δεν είχα πρόβλημα. Έτσι λοιπόν εκείνο το βράδυ βρεθήκαμε σ' εκείνο το κοσμικό εστιατόριο. Η διακόσμηση που δεν είχε αλλάξει, ήταν προσεγμένη όπως την θυμόμουν και η ατμόσφαιρα ευχάριστη. Περιέργως δεν υπήρχε καμιά γνωστή κοσμική φάτσα. Θα είχαν πάει κάπου αλλού. Το φαγητό ήταν κι αυτό καλό όπως πάντα, με κάποιες γνωστές «ευρεσιτεχνικές» συνταγές, ένα καθιερωμένο «κόλπο» που κάνει συνηθισμένα πιάτα να μοιάζουν κάπως εξωτικά και «ψαγμένα». Φάγαμε μια σαλάτα στην αρχή και το κυρίως γεύμα μετά, φάγαμε και γλυκά, ήπιαμε δυο μπουκάλια κρασί και στο τέλος και καφέ. Τον λογαριασμό θα τον πλήρωνε ο φίλος που μας είχε καλέσει, αλλά όταν ήρθε τον είδα πως κάπως ξίνισε τα μούτρα του. Ξέρω πως δεν έχει κανένα οικονομικό πρόβλημα, τα λεφτά του, που είναι εξασφαλισμένα ότι και να γίνει, θα έφταναν και για δέκα γενιές. Το μάτι μου έπεσε κατά λάθος στο νούμερο. 412 ευρώ για τέσσερα άτομα. Δεν θα τα πλήρωνα ούτε με σφαίρες που λένε. Δεν μου αρέσει να με ληστεύουν.

Τα περισσότερα κοσμικά εστιατόρια, τον τελευταίο καιρό, βλέποντας την πελατεία να μειώνεται, έχουν ρίξει νερό στο κρασί τους. Οι τιμές στα περισσότερα είναι για ένα πλήρες γεύμα γύρω στα 50-60 ευρώ το άτομο. Δεν ξέρω πόσοι πια έχουν διάθεση να πληρώνουν τη σάλτσα από βύσσινο στο χοιρινό, για 100 ευρώ το άτομο. Εγώ πάντως δεν θα τα πλήρωνα. Τον τελευταίο καιρός εξ άλλου, που οι συνήθειές μου έχουν αλλάξει, έχω βρει ένα σωρό τελείως αξιοπρεπή, σχετικά άγνωστα εστιατόρια, μαγειρεία και ταβέρνες, που τρώω υπέροχα φαγητά, συνήθως με λιγότερο από 20 ευρώ το άτομο. Και έχω την εντύπωση πως δεν είμαι ο μόνος. Για να πω την αλήθεια ποτέ δεν ήμουν ο ιδανικός καταναλωτής. Αν με λίγα λόγια το εμπόριο στηριζόταν σε καταναλωτές σαν κι εμένα, η ύφεση θα ήταν συνεχής. Από τότε ιδίως, πριν κάμποσα χρόνια που κατέληξα στο ότι τα πολλά χρώματα δεν ταιριάζουν στο ντύσιμό μου για να κολλήσω στο μαύρο, τα πράγματα απλουστεύτηκαν ακόμη περισσότερο. Πέντε μαύρα κουστούμια κι ένα γκρίζο, δώδεκα άσπρα πουκάμισα και μερικές σκούρες γραβάτες, τρία τζην, τρεις φόρμες γυμναστικής και κλείσαμε. Και δέκα χρόνια να περάσουν, η μόνη μου ανάγκη για καινούργια ρούχα, θα είναι αν ψηλώσω. Εν πάση περιπτώσει, αυτό που θέλω να πω είναι πως ήμουν έτσι κι αλλιώς έτοιμος για την κρίση. Τα νέα όμως για τα παγκόσμια οικονομικά προβλήματα μου δημιούργησαν μια ενδιαφέρουσα ψυχολογία που δεν την είχα ποτέ. Να κοιτάω τις τιμές. Οι άντρες έχουν μια περίεργη σχέση με τα ψώνια γενικά. Συνήθως δεν κοιτάνε τις τιμές , τουλάχιστον όσο τις κοιτάνε οι γυναίκες, εκτός κι αν έχουν οικονομικά προβλήματα οπότε το να κοιτάς τις τιμές είναι αναγκαστικό. Επίσης ανακάλυψα ότι υπάρχουν και τα παζάρια. Σε λίγο θα αρχίσω να κάνω παζάρια και στα τσιγάρα. Αν αλλάξω αυτοκίνητο, θα πάρω μεταχειρισμένο. ΄Εχω κάνει μερικές βόλτες αυτό τον καιρό και όσο πάει βρίσκω και καλύτερες ευκαιρίες. Το ίδιο και ακόμη πάρα πάνω θα έκανα και αν επρόκειτο να αγοράσω σπίτι. Σ' αυτό τον τομέα όσο ψάχνεις βρίσκεις και καλύτερες ευκαιρίες. Εκείνο που μου είχε κάνει εντύπωση πριν λίγο καιρό, είναι το ότι δυο νιόπαντρες φίλες, άργησαν πολύ να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία. Είναι και ζήτημα τύχης , αλλά αν ψάξεις βρίσκεις.

Το τελευταίο καιρό, έτυχε να επισκεφτώ για λόγους επαγγελματικούς, μερικούς από τους, γνωστούς μεγάλους επιχειρηματίες της χώρας. Αυτό που αποκόμισα, ήταν μεγάλη επιφυλακτικότητα για το μέλλον και μεγάλη αλλαγή ακόμη και στον τρόπο συμπεριφοράς. Ήταν και το ότι δεν ήξερα πόσα είχαν χάσει ή πόσα φοβόντουσαν ότι ήταν πιθανόν να χάσουν, οι άνθρωποι που συνομιλούσα. Τα σχέδια για το μέλλον είχαν αλλάξει, όπως και τα επενδυτικά σχέδια, από τα οποία τα περισσότερα είχαν αναβληθεί επ΄ αόριστο. Το μόνο που τραβάει το ενδιαφέρον είναι οι σίγουρες ευκαιρίες.Καθώς οι μέρες, οι βδομάδες και οι μήνες περνάνε, κανείς δεν ξέρει ποια ακριβώς χαρακτηριστικά θα έχει η κρίση στο επόμενο διάστημα, πως θα εξελιχθεί και πως θα διαρκέσει. Η αρχή έγινε με τα στεγαστικά δάνεια και τα σπίτια , ακολούθησαν οι Τράπεζες, τώρα ήρθε η σειρά για την αυτοκινητοβιομηχανία και τη ναυτιλία. Κανείς δεν μπορεί να πει όμως τι ακριβώς γκελ θα κάνει η κρίση χτυπώντας από κλάδο σε κλάδο και θυμίζοντας τρελή μπίλια σε φλιπεράκι. Εκείνο που φαίνεται λοιπόν σίγουρο , καθώς για πάρα πολλούς για την ώρα το ταμείον είναι - ή θα είναι- μείον, είναι το ότι αναγκαστικά θα αλλάξουν οι καταναλωτικές μας συνήθειες. Οι οποίες και θα μειωθούν ποσοτικά, αλλά και θα αλλάξουν ποιοτικά. ΄Ετσι με αυτό τον τρόπο εξ αιτίας του διαφορετικού τρόπου κατανάλωσης πολλοί κλάδοι θα χτυπηθούν άγρια και πιθανόν θα εξαφανιστούν, κάποιοι άλλοι όμως θα ανθίσουν.

Τι ζήτημα λοιπόν είναι αφ ενός για ποιους θα χτυπήσει η καμπάνα, αλλά και το ποιοι θα αλλάξουν αναγκαστικά τον τρόπο που καταναλώνουν. Η καταναλωτικοί τρόποι δεν θα αλλάξουν ούτε για τους πολύ πλούσιους, ούτε γι' αυτούς που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Κάποιος πολύ πλούσιος φερ ειπέιν που έχασε μεγάλο μέρος της περιουσίας του, είχε ας πούμε πέντε δισεκατομμύρια ευρώ και έμεινε με ένα δεν θα αλλάξει και πολύ τις συνήθειές του. Πιθανόν από τα τέσσερα κότερα να πουλήσει τα δύο και από τα δυο ιδιωτικά αεροπλάνα να πουλήσει το ένα, αλλά δεν θα αλλάξει τις καταναλωτικές του συνήθειες. Θα αλλάξει όμως τις επιχειρηματικές του συνήθειες και αυτό πιθανόν θα έχει επιπτώσεις σε πάρα πολύ κόσμο. Αυτοί που ζουν πάλι κάτω από τα όρια της φτώχειας, δεν θα αλλάξουν τίποτα γιατί οι συνήθειές τους είναι ήδη τόσο «συμπιεσμένες» οικονομικά, που δεν μπορούν να τις συμπιέσουν άλλο. Εκείνοι λοιπόν που θα αλλάξουν καταναλωτικές συνήθειες είναι η μεγάλη μάζα που βρίσκεται στη μέση, οι μισθοσυντήρητοι, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, αλλά και οι κάπως εύρωστοι οικονομικά, που είχαν όμως συνηθίσει να κινούνται με τραπεζικά κεφάλαια, οι αστοί δηλαδή σε γενικές γραμμές.

Καθώς πλησιάζουν Χριστούγεννα, όπου θα φανεί τι άφησε πίσω του το πρώτο κύμα αυτής της κρίσης, θα μπορέσουμε να πάρουμε και μια πρώτη ιδέα για το τι πρόκειται να συμβεί στη διάρκεια του 2009. Για την ώρα όμως είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσουμε τι είδους διακοπές θα κάνουμε το επόμενο καλοκαίρι. Έτσι και ως που να δούμε που πάνε τα πράγματα ο οδηγός επιβίωσης που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε, είναι η επιλεγμένη κατανάλωση, χωρίς υπερβολές. Με άλλα λόγια, λιγότερο lifestyle.

Kυριακή πριν τα Χριστούγεννα...


Από τις αγαπημένες μου μέρες του χρόνου η αυριανή Κυριακή. Επειδή τα μαγαζιά είναι ανοιχτά. Οχι ότι θα πάω σε κανένα. Η έφοδος των μυρίων που γίνεται στα χριστουγεννιάτικα καταστήματα (όσα ακόμα απέμειναν στην Αθήνα, ειδικά στο κέντρο της) είναι ένα άθλημα ακατάλληλο για τα ήδη κουρελιασμένα νεύρα μου.

ίναι απλώς, θέμα αντίληψης: Είμαι μια από τις «κακές μάγισσες» που τάσσονται υπέρ της κυριακάτικης λειτουργίας (των μαγαζιών, βεβαίως βεβαίως). Πριν με πιάσετε από τον λαιμό και με σύρετε για πίσσα και αντεργατικά πούπουλα, δώστε μου μόνο μια μικρή ευκαιρία:

Τι θα πείραζε, δηλαδή, να βρίσκουμε καταστήματα ανοιχτά τις Κυριακές, με την απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση, να μην παραβιαστεί ούτε στο ελάχιστο το κατοχυρωμένο ωράριο των εργαζομένων; Τι κοσμοϊστορικό θα γινόταν, αν οι καταστηματάρχες χωρίς προσωπικό που θα επέλεγαν να δουλέψουν Κυριακή κατοχύρωναν μια άλλη μέρα της εβδομάδας ως αργία; Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες Ελληνες που δουλεύουν Κυριακές, όλη τους τη ζωή, γιατί αυτή είναι η φύση της δουλειάς τους -και πιστέψτε με, δεν έχουν ούτε δύο κεφάλια, ούτε είκοσι δάχτυλα, είναι άνθρωποι σαν κι εσάς, σαν κι εμένα.


Κατά τα άλλα, αν υπάρχουν δύο πόλεις στον κόσμο που «φωνάζουν» από μακριά ότι θέλουν ανοιχτά μαγαζιά τις Κυριακές, αυτές είναι η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη. Απαλλαγμένες από τα μιλιούνια των «υποχρεωτικώς» κινουμένων της εργάσιμης εβδομάδας, θα μπορούσαν να προσφέρουν το καλύτερο κυριακάτικο πρόσωπό τους στους καταναλωτές:

Στο πακέτο -φιλί ζωής που δόθηκε στα κατεστραμμένα μαγαζιά, γιατί δεν προσφέρθηκε η ευκαιρία να λειτουργήσουν -προαιρετικά- και Κυριακή; Θα ήταν ένα μέτρο ανέξοδο, ορισμένου χρόνου ίσως, που θα έδινε μια «ιδέα» στους Ελληνες εργαζομένους και καταναλωτές για το πώς δουλεύει ένα τέτοιο μοντέλο. Δεν θα έχανε κανείς και πάνω στα συμπεράσματα μιας σεζόν θα μπορούσαν να ληφθούν και αποφάσεις.

Είπα... αποφάσεις; Μπρρ, κακή λέξη, Πιπέρι στο στόμα!

20/12/08

Μ@λ@κ@ κουραμπιέ, έρχονται Χριστούγεννα...


Κι όσο κι αν εσύ δε θέλεις να το καταλάβεις, αυτά πλησιάζουν απειλητικά και γρήγορα κρατώντας στα χέρια γκι και υπολείμματα άχνης. Απίστευτες μέρες. Βία, σκοτωμοί, διχόνοια. Μίνι Δεκεβμριανά θυμίζουν αυτά που ζούμε. Άνθρωποι μιλάνε. Λένε. Τι λένε...; O παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο. Κι εγώ κάθομαι και παρακολουθώ τούτη την τρέλα γύρω μας. Και όσο κι αν θέλω να νιώσω το πνεύμα των χριστούγεννων που πλησιάζουν, η καρδιά μου έχει παγώσει. Τα λαμπιόνια και οι πολύχρωμες λάμπες δεν είναι σε θέση να την ζεστάνουν. Οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα δεν μπορούν να την γλυκάνουν. Όπου και να γυρίσεις τα μάτια σου βλέπεις καλικάντζαρους. Σε κοιτάζουν και σου βγάζουν τη γλώσσα κοροιδευτικά. Και για πρώτη φορά ακόμη και οι τοίχοι έχουν μιλιά. Σου φωνάζουν. Αναπαράγουν τα συνθήματα που έγραψαν τα παιδιά στους τοίχους...

Συνθήματα παντού. Στα πανό, στους τοίχους, στα στόματα των μαθητών. Εδώ και μέρες χιλιάδες «πιτσιρικάδες» με μαθητικές σάκες στην πλάτη βγαίνουν στους δρόμους με διάθεση αγωνιστική κι εφηβική φαντασία στον λόγο. Η συνθηματολογία τους αποδεικνύεται ανεξάντλητη, όπως απεριόριστη είναι και η φρεσκάδα των ιδεών που χαρακτηρίζει, έτσι κι αλλιώς, τους νέους ανθρώπους. «Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες», φώναζαν σε κάποια πορεία τα παιδιά, ξεφεύγοντας από την πεπατημένη των... γνωστών-άγνωστων συνθημάτων.

Και ποιος, άλλωστε, μπορεί να αμφισβητήσει πως τούτες εδώ οι μέρες ανήκουν στους μαθητές; Στους εφήβους που φοβούνται για το μέλλον τους και δεν αγαπούν το παρόν τους. Στους ανήλικους πολίτες αυτής της χώρας, που «κρατούσαν πολλή οργή μέσα τους», όπως λένε, για ένα σχολείο που δεν τους εμπνέει και για μια πολιτεία που δεν ακούει τις ανησυχίες τους.

Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν η θρυαλλίδα που έβαλε τη φωτιά, ώστε να βγαίνουν οι μαθητές, οι φοιτητές, οι νέοι στον δρόμο ζητώντας «σχολεία δημοκρατικά κι όχι μαθητές με σφαίρα στην καρδιά», «λεφτά για την παιδεία κι όχι περιπολικά για την αστυνομία».

Αυτές τις μέρες, που «είναι του Αλέξη» όπως λένε δεκάδες πανό και χιλιάδες στόματα, τα συνθήματα έχουν χιούμορ και παλμό -«φοράτε μπλε στολές και άσπρα καπελάκια, εσείς δεν είστε μπάτσοι είστε τα στρουμφάκια»- πολλά σκαρώνονται αυτοστιγμεί στους δρόμους, ενώ η φαντασία δεν έχει φραγμό: «και οι πέτρες εξοστρακίζονται», έλεγε ένα από τα πανό αυτών των ημερών...

Τα παιδιά επιλέγουν τον δικό τους τρόπο για να απαξιώσουν την πολιτική των απανωτών σκανδάλων και τον διαρκή στρουθοκαμηλισμό της συγκάλυψης -«παιδιά καθίστε κάτω, είναι καθαρά, μέσα στη Βουλή είναι τα σκατά», ενώ από τα αθώα «πυρά» τους δεν γλίτωσε ούτε ο δικηγόρος Αλέξης Κούγιας, συνήγορος του ειδικού φρουρού που πυροβόλησε τον Αλέξη. Το παιδί που ήταν «αθώος, μάγκας και πιτσιρικάς» και «θα μπορούσε να ήταν ένας από εμάς»...

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

«Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες»

«Παιδιά καθίστε κάτω, είναι καθαρά, μέσα στη Βουλή είναι τα σκατά»

Νάτοι, νάτοι οι εκσυγχρονιστές, φωνάξανε τα ΜΑΤ να δείρουν μαθητές»

«Εν ψυχρώ εκτέλεση και τρομοκρατία και μετά μας λένε για δημοκρατία»

«Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, η χούντα δεν τελείωσε το 73»

«Δολοφόνοι είναι οι αστυνομικοί, το χέρι τους οπλίζει αυτή η πολιτική»

«Τα υπουργεία λένε τους μαθητές αλήτες, αλήτες είναι τα ΜΑΤ και οι ασφαλίτες»

«Χαμός, χαμός, θα γίνει πανικός, δεν θα περάσει ο αυταρχισμός»

ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ

Η κάννη του όπλου θα γυρίσει, ο κόσμος θα επαναστατήσει

Καραμανλής ή χάος; ΧΑΟΣ!!!!

Νεκρός από τις σφαίρες της αστυνομίας, αυτό είναι το πρόσωπο της δημοκρατίας

Σκούπα στα ΜΑΤ, φωτιά στη Βουλή

O καναπές σου, η συνενοχή σου

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

«Φοράτε μπλε στολές και άσπρα καπελάκια, εσείς δεν είστε μπάτσοι είστε τα στρουμφάκια»

«Κάθε μια ώρα θα κάνουμε πορεία, οι μπάτσοι θα πεθάνουνε απ την ορθοστασία»

Το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό, ρίχνει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό»

Ελλάς, ελλήνων αστυνομικών, ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών»

Αυτοί δολοφόνησαν τον συμμαθητή μας, τους δρόμους πλημμυρίζει τώρα η οργή μας»

Πράσινα παπούτσια και ζαρντινιέρες, η καταστολή ήρθε και με σφαίρες»

Αυτή η σφαίρα δεν ήτανε τυχαία, κάτω τα χέρια από τη νεολαία»

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

«Με σφαίρες και βία δεν γίνεται παιδεία»

«Δώστε λεφτά για την παιδεία κι όχι περιπολικά για την αστυνομία»

«Θέλουμε σχολεία δημοκρατικά κι όχι μαθητές με σφαίρα στην καρδιά»

«Θέλουμε σχολεία αληθινά κι όχι θερμοκήπια για μαθητές φυτά»

«Ούτε με τα χιόνια, ούτε με βροχές, δεν θα σταματήσουνε ποτέ οι μαθητές»

«Εις τον αφρό της θάλασσας ο υπουργός κοιμάται, παρακαλώ σας κύματα στον πάτο να τον πάτε»

Παλιοί... γνώριμοι

«Κάτω από τις στολές σας, φοράτε ροζ ζαρτιέρες, μπάτσοι, γουρούνια, ζαρντινιέρες»

«Ενας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα»

«Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει»

Για τον Αλέξη

«Αλέξη ζούμε το δίκιο σου να βρούμε»

«Οι μαθητές θα πούνε την τελευταία λέξη, αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη»

«Αθώος, αθώος, μάγκας και πιτσιρικάς, θα μπορούσε να ήταν ένας από εμάς»

Ξεχωριστά πανό

«Και οι πέτρες εξοστρακίζονται...»

«Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη... γκρεμίζω ουρανούς»

«Σχολείο να μορφώνει και όχι να εξοντώνει»

«Θέλουμε να μάθουμε, θέλουμε να ζήσουμε, θέλουμε να μπορούμε να ονειρευόμαστε»

«Λιτότητα, ανεργία, αυταρχισμός, αυτός είναι ο καπιταλισμός»

«Δεν έχουμε κουράγιο να πούμε ούτε λέξη, ένα μονάχα, ένα θερμό αντίο στον Αλέξη»

19/12/08

Το παπουτσωμένο κράτος


Κατμαντού, όπως λέμε Αθήνα... Η εικόνα θα μπορούσε να είναι τραβηγμένη από τα γεγονότα της Αθήνας. Φαίνεται, ότι η βία έχει το ίδιο πρόσωπο παντού...

Εναντίον ποιου θα εκσενδόνιζα τα παπούτσια μου, αν είχα την ευκαιρία και τα κότσια; Η ερώτηση μοιάζει απλή, μπορεί και διασκεδαστική.

Φόρος τιμής στον σύγχρονο ξυπόλητο ήρωα, τον Ιρακινό δημοσιογράφο που παπούτσωσε τον απερχόμενο Αμερικανό πρόεδρο.

Όπότε; Mέσα στο μυαλό μου αρχίζω να αντιγράφω την πράξη του. Έτοιμη, με καθαρές κάλτσες (μη γίνουμε και ρεζίλι), πάνοπλη, με στοκ από Γκούτσι μέχρι Μιγκάτο, για τη φανταστική μου επίθεση. Γεμάτη ορμή, αγωνιστικό θάρρος και ... αμηχανία.

Αμηχανία γιατί, τελικά, δεν ξέρω σε ποιον να πετάξω το παπούτσι. Η, μάλλον, σε ποιον να το πρωτοπετάξω. Στο κράτος, που μοιάζει να έχει σταθεί απέναντί μου σαν εχθρός; Που παίρνει τους φόρους μου για να τους στείλει, ύστερα από πολλές μιζο-περιπέτειες, σε βλαμμένα ομόλογα και προσωπικές offshore; Στους πολιτικούς, που ακούγονται όλο και περισσότερο σαν εκφωνητές τηλεμάρκετινγκ, διαλαλώντας με υστερική χαρά τις αρετές διαφόρων προϊόντων και μαντζουνιών στα οποία ούτε οι ίδιοι δεν έχουν εμπιστοσύνη; Στη Δικαιοσύνη, που αισθάνομαι ότι με αφήνει εντελώς ξεκρέμαστη, όταν εκδίδει αποφάσεις ατιμωρησίας για πράξεις απαράδεκτες, που εξαγριώνουν την κοινή γνώμη;

Αυτό το παπούτσι, ποιος θα το πάρει; Σε ποιο δόξα πατρί θα καταλήξουν τα ορειβατικά μου μποτάκια, οι βραδινές μου σατέν γόβες, τα ιδρωμένα μου αθλητικά, τα πανάκριβα στιλέτα μου; Μεσάζοντες, παπαγαλάκια, φορομπήχτες, γκόλντεν μπόις, ιερομάρτυρες Παχούμιοι, θα μιλήσετε με τα ξώφτερνά μου!

Τόσα πολλά τα μέτωπα, τόσο λίγα παπούτσια... Θα έπρεπε να είμαι η παπουτσομανής Ιμέλντα Μάρκος για να έχω τόσα πολλά ζευγάρια, αρκετά για να καταλήξουν στις κουρούπες όλων των πιθανών αποδεκτών. Εκεί είναι που αρχίζω να ζηλεύω τον Ιρακινό - τον άνθρωπο με το ένα μόνο ζευγάρι, και τον έναν, τον ενσαρκωμένο, τον αληθινό εχθρό. Η μοίρα του είναι φοβερή, αλλά ο στόχος του, τουλάχιστον, ξεκάθαρος.

18/12/08

Mέρες κωμωδίας ή μέρες με κωμωδία...



Στην αρχαία ελληνική γλώσσα η λέξη αγώνας είχε τελείως διαφορετική έννοια από εκείνη που απόκτησε αργότερα ή από αυτή που έχει σήμερα. Στην αρχή, σήμαινε η λέξη τον τόπο συνάθροισης των πολιτών μιας πόλης. Αργότερα, απόκτησε την έννοια του αθλητικού συναγωνισμού. Με την έννοια αυτή είναι και σήμερα γνωστή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει και άλλες έννοιες. Αγώνας ακόμη σημαίνει τη δυναμική σχέση των αμοιβαία εξαρτώμενων, αλληλοσυμπληρούμενων ή αλληλοσυγκρουόμενων κοινωνικών και φυσικών φαινομένων. Με τον ορισμό αυτό, η έννοια αγώνας αποκτάει τελείως διαφορετική σημασία, παύει να είναι απλώς μια περιγραφική έκφραση κάποιου συγκεκριμένου γεγονότος κι εκφράζει πλέον τις βαθύτερες σχέσεις της αλλαγής και της εξέλιξης μέσα στη φύση και στην κοινωνία.

Ο αγώνας δεν έχει ένα πρόσωπο. Τον συναντούμε σε πολλές μορφές. Τις τελευταίες μέρες το είδαμε καθαρά αυτό. Διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις διαφορετικές μεταξύ τους. Άλλοτε βίαιες και φανατισμένες, άλλοτε ειρηνικές και πολιτισμένες.

Χαίρομαι όταν οι άνθρωποι βάζουν τη φαντασία τους να δουλέψει και εφευρίσκουν νέες μορφές δράσης, σε κάθε επίπεδο. Ειρηνικές και με χιούμορ. Που χτυπούν την καθημερινότητα και τα κακώς κείμενα της εύστοχα. Γιατί υπάρχουν όπλα πολύ πιο ισχυρά από τα συμβατικά. Όπλα που χτυπάνε τη σαπίλα και την σκορπίζουν στον αέρα. Όπλα που ανακατεύουν τη χρυσόσκονη, με τις στάχτες και τα αποκαίδια.

Μια τέτοια προσπάθεια κάνει για δεύτερη χρονιά το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης, συνεχίζοντας τις παραστάσεις «Νύχτες κωμωδίας» στα μπαρ της πόλης, μια πρωτοβουλία που αγκαλιάστηκε από τον κόσμο και ειδικά τις νεότερες ηλικίες. Το stand up comedy είναι ένα είδος κωμωδίας στο όρθιο! Ένα είδος σκηνικής τέχνης με παρελθόν σε όλο τον κόσμο. Σατιρίζει, σχολιάζει τα κοινωνικά ήθη, την καθημερινότητα. Πρόκειται για ένα είδος διασκεδαστικής τέχνης που καταπιάνεται με το πρόσκαιρο, με το τώρα και κύριο χαρακτηριστικό του είναι η άμεση επαφή με το κοινό, σε περιβάλλον χαλαρό και άνετο.

«Εξορμούμε στα μπαρ με μια παράσταση διαφορετική, όχι παράσταση θεάτρου αλλά stand up comedy, κάτι διαφορετικό- διαδραστικό. Πυρήνα έμπνευσης αποτελεί για αυτό η καθημερινότητα με τις δυσκολίες της, τις ανατροπές της, με τη φαντασία που αυτή διαθέτει από τη ζωή. Στόχο έχει να σατιρίσει και να ξορκίσει οτιδήποτε μας δυσκολεύει» ανέφερε η κ. Καλογερίδου λέγοντας τέλος πως «πιστεύουμε πως θα μας δοθεί η ευκαιρία να διακόψουμε, να διασκεδάσουμε και να επαναστατήσουμε από την καθημερινότητα μας».
Από την πλευρά του ο εμψυχωτής της παράστασης Γιώργος Κοντορίκος αναφέρθηκε αρχικά στην stand up comedy (ένα είδος κωμωδίας που ξεκίνησε στην Αμερική και στην Ελλάδα πρωτοπόρος ήταν η Λουκία Ρικάκη) ενώ αναφέρθηκε και στα κείμενα της παράστασης λέγοντας πως «είναι ανθρώπινα, φιλικά, ζεστά, καθημερινά. Όλοι θα βρούμε στοιχεία δικά μας μέσα σε αυτά. Βασικό στοιχείο είναι η συμμετοχή του κόσμου. Πέρυσι παρουσιάσαμε για πρώτη φορά κάτι τέτοιο, ο κόσμος συμμετείχε με τις ατάκες του και μας βοήθησε να λυθούμε. Φέτος πιστεύω πως είμαστε λίγο περισσότερο έτοιμοι, καλύτερα προετοιμασμένοι. Πιστεύω πως ο κόσμος θα το χαρεί, θα ξεφύγει από την καθημερινότητα. Η συμμετοχή είναι πάνω από όλα που μετράει, ανοιχτή καρδιά για τα bar, γιατί αυτό είναι τα bar».
Το δικό του κάλεσμα προς τον κόσμο απηύθυνε και ο μουσικός Κωνσταντίνος Κωτούλας λέγοντας μεταξύ άλλων πως «συνεχίζουμε στα περυσινά δεδομένα με ανανεωμένα κείμενα, ανανεωμένες φωνές και ανανεωμένους καλλιτέχνες. Τα τραγούδια είναι γνωστά και αγαπημένα με αλλαγμένους ελαφρά τους στοίχους. Ελπίζουμε να πετύχουμε στον στόχος μας και να σοκάρουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε να προβληματιστεί».


η ζωή έχει ανάγκη τους κωμικούς ...
μπορεί να είναι απάνθρωπη χωρίς τη δική τους ειρωνεία

O Θεός όταν έφτιαξε τον κόσμο στάθηκε όρθιος και χαμογέλασε... Tι είναι αυτό αν δεν ειναι σταντ απ κομεντυ; Tο stand up comedy δεν ειναι τίποτε άλλο από το γνώριμο μας φίλο... το χιούμορ. Mέσα από την απλότητα του απελευθερώνουμε την αξία του καλοπροαίρετου, πηγαίου και ανοιχτόκαρδου γέλιου. Tο γέλιο που βγαίνει μέσα από την παρουσίαση μιας φαιδρής και ποτέ εκχυδαϊσμένης πραγματικότητας. Tο stand up comedy ειναι οικείο, φιλικό, άμεσο. Όπως ακριβώς ο αληθινός Έλληνας. Έχει μια παράξενη γλυκύτητα, μια απίθανη κομψότητα που έχει αρχίσει να συνεπαίρνει το ελληνικό κοινό. Iσως γιατί καταλαβαίνουν σιγά πως η Dolce Vita δεν απέχει πολύ από αυτά που εμείς λέμε νύχτες κωμωδίας.

Tο stand up comedy ξεκίνησε για πρώτη φορά στην Eλλάδα τον Aπρίλιο του 1994 με πρωτοβουλία της Λουκίας Pικάκη. Κωμικές παρλατες, αυτοσχέδια νούμερα, αστείες ατάκες, ανέκδοτα, αυτοσαρκασμός, καυτή σάτιρα με την έντονη συμμετοχή του κοινού ειναι τα χαρακτηριστικά της πρώτης επαφής του Eλληνικού κοινού με την stand up κωμωδία.
To stand up comedy είναι ένα πλαίσιο διάλογου με συνομιλητές τον κωμικό και το κοινό ο κωμικός στροβιλίζεται στο κέντρο του κοινού, στο κέντρο του κόσμου, ο κωμικός τολμά επιχειρεί ορισμένα λυτρωτικά βήματα και ανεβαίνει στη σκηνή, μια ιδιότυπη σκηνή, αρένα.
Eδώ η θεατρική σύμβαση δεν ισχύει. H σκηνή, αρένα δεν υπακούει στη γνώριμη συνθήκη.H διάθεση του κοινού δεν είναι δεδομένη,εδώ δεν έρχεται διατεθειμένο να καταναλώσει την παράσταση,να ακούσει κείμενο προκαθορισμένης διάρκειαςνα αποδεχθεί - έστω πρόσκαιρα όσο θα βρίσκεται στον χώρο - τον τρόπο κρατήσειςς που έχει επιλέξει ο ηθοποιόςτη μέθοδο που προτείνει ο σκηνοθέτης.

Eδώ ο κωμικός εκτίθεται μπροστά σε όλο τον κόσμο βλέπει, αντιλαμβάνεται τα πρόσωπα, συνομιλεί μαζί τους,σε αντίθεση με τη θεατρική σύμβαση,
ο κωμικός δεν χρησιμοποιεί την εξουσία της σκηνής, τον ενδιαφέρει να κατακτήσει, χωρίς να σπρώξει και να εξαφανίσει τους άλλους. Προσκαλεί και προκαλεί το κοινό στη σκηνή.

Aυτή η έκθεση με τον κίνδυνο και την αναμέτρηση που ενέχει, φαίνεται ότι απαιτεί μια ειδική τεχνική μάχης, μια τεχνική επικοινωνίας.
O κωμικός κινείται κάτω από το φως των προβολέων, ορατός από παντού, συνομιλεί με το κοινό, προστατεύεται από την προσοχή του κοινού
ο κωμικός μέσα μας, αφυπνίζεται για την κατάκτηση της επικοινωνίας.


Δεν γελάμε γιατί κάποιος γελοιοποιείται, εμπαίζεται η ταπεινώνεται αλλά γιατί η πραγματικότητα αποκαλύπτεται ξαφνικά μέσα στην ασάφειά της, τα πράγματα χάνουν την φανερή σημασία τους, οι άνθρωποι αποκαλύπτονται διαφορετικοί από ό,τι και οι ίδιοι νομίζουν ότι είναι.
Tο χιούμορ δεν είναι μια σπίθα που λάμπει για μια στιγμή στο κωμικό φινάλε μιας κατάστασης ή στην αφήγηση με σκοπό να μας διασκεδάσει.
Το διακριτικό του φως εξαπλώνεται σε όλο τον τεράστιο χώρο της ζωής..

Mίλαν Kούντερα

Η ρίζα που ζυμώθηκε μέσα στην ύπαρξη


Τούτες τις νύχτες σκέφτομαι τόσα πολλά... προσπαθώ να μπω πιο βαθιά μέσα μου. Να ανέβω σε όλες τις πεζούλες του εαυτού μου. Να περπατήσω σε όλα τα σοκάκια του. Συνήθως κάθομαι κάτω από τη σκάλα της καρδιάς μου. Εκεί που είναι στιβαγμένα τα ξύλα του χειμώνα. Εκεί που κανείς δεν μπορεί να με ενοχλήσει, πέρα από τις σκέψεις μου...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που ήθελε να γίνει καράβι...

Ήθελε να ταξιδέψει σε θάλλασες και πέλαγα. Να γνωρίσει άλλους τόπους, να δει κι άλλα λιμάνια. Ήθελε να κάνει ταξίδια στα βάθυ του μυαλού. Της καρδιάς. Να νιώσει τον ήρεμο κυματισμό του νερού. Να νιώσει το άγριο τσάκισμα των κυμάτων.

Μια φορά κι έναν καιρό οι βραδιές ήταν γεμάτες αρώματα και πυγολαμπίδες. Μύριζαν βασιλικό και δυόσμο. Χαρούμενες φώνες ακούγονταν παντού. Γέλια ανακατεύονταν με τις μυρωδιές και παρέσυραν και τα αστέρια.

Η νύχτα έπαιζε κρυφτό μαζί μας και μας έκλεινε το μάτι πονηρά. Κι εμείς με το παιχνίδι ξεγελούσαμε τους φόβους μας.

16/12/08

Στα απογεύματα τα άδεια...

Έκτακτο δελτίο θυέλλης


Ξύπνησα νωρίς σήμερα. Έκανα καφεδάκι και κάθισα - το ι με γιώτα- να παρακολουθήσω τα πρωινάδικα. Υπέροχος χαραχτηρισμός. Πως λέμε σκυλάδικα... έτσι! Παρακολουθούσα τον Παπαδάκη στο Καλημέρα Ελλάδα. Απερίγραπτο ταπεραμέντο! Έλαβε ένα μήνυμα από μια τηλεθεάτρια που του έλεγε ανώνυμα ότι τον θεωρεί ηθικό αυτουργό για το ότι έκαναν γυαλιά καρφιά το γραφείο του Κούγια. Η αντίδραση του παρουσιαστή απερίγραπτη... «Κυρία μου, είσαστε καλά, συγκοινωνείτε με αφαλό;», ήταν η πρώτη του ατάκα. Στη συνέχεια την αποκάλεσε κουκουλοφόρο, της είπε ότι την φοβάται, της τα έσυρε και αφού ηρέμησε πέρασε στην υπόλοιπη ειδησεογραφία. Eίπε και πρότεινε τόσα χαριτωμένα τούτο το πρωινό... «Από δω και στο εξής, όποιος φοράει κουκούλα να μην γίνεται δεκτός μέσα σε πορείες!!!». Ε δεν μπορώ, θα βάλω 3 θαυμαστικά γιατί τέτοιες σκέψεις δεν τις συναντώ καθημερινά. Γι αυτό ξηλώστε ότι κουκούλα έχετε, διότι από δω και πέρα η κουκούλα θα θεωρείται ένοχη. Θα την ξηλώνουν αμέσως μόλις την εντοπίσουν. Αυτό θα πει ετοιμότητα!

Τελικά η λέξη κουκουλοφόρος να μου το θυμηθείτε, θα γίνει της μόδας. Θα κυκλοφορήσει το φετινό χειμώνα. Θα φορεθεί πολύ. Στη συνέχεια εντόπισε ο κ. Παπαδάκης και άλλους «κουκουλοφόρους τηλεθεατές». Όποιος διαφωνούσε μαζί του, ήταν κουκουλοφόρος.

Παρακάτω άκουσα το νόστιμο πως έκαναν αλκοτέστ σε μια πιτσιρίκα 12 ετών!!! Τη χτύπησε ένα αυτοκίνητο ενώ έκανε ποδήλατο, και όπως ορίζει ο νόμος πέρασαν και οι δύο οδηγοί από έλεγχο. Άκουσον, άκουσον!Αυτός ο νόμος τελικά όπου θέλει εφαρμόζεται σε τούτο το κράτος.

Το άλλο που με εκνευρίζει αφάνταστα, είναι κάτι καραγκιόζηδες, που απελπισμένα προσπαθούν να μας πείσουν ότι κόπτονται για την αλήθεια. Ότι νοιάζονται για τα παιδιά. Άνθρωποι που οι ίδιοι τα έχουν βάλει με τα παιδιά στη ζωή τους έβαλαν τη μασκά τη χαμογελαστή. Άνθρωποι που έχουν κάνει μηχανορραφίες. Που το μυαλό τους δουλεύει πονηρά, τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι καλοί αγωνιστές. Εμ πως γίνεται αυτό; Θαύμα!!! Θαύμα!!! Πως γίνεται καλέ, να είσαι καλός αγωνιστής όταν δεν είσαι καλός άνθρωπος; Θα με τρελάνετε;

Για πάμε παρακάτω στην ειδησεογραφία... έχει πολλά λαυράκια στο καλάθι τούτες τις μέρες. Καταστηματάρχες που τους έκλεψαν τις ταμειακές μηχανές, καλούνται να πληρώσουν στην εφορία πρόστιμο. Ο ΟΑΕΔ ανακοίνωσε ότι από σήμερα θα δίνεται το διπλό δώρο στους άνεργους, αλλά όσοι πήγαν να το πάρουν σήμερα γύρισαν με άδειες τσέπες. Ε, δεν πιστεύω να το πιστέψατε ότι θα δινόταν το δώρο!!! Μα... μπερδεύτηκαν οι άνθρωποι στον ΟΑΕΔ, νόμιζαν έχουμε πρωταπριλιά κι όχι χριστούγεννα.

Αρχίζω και θυμώνω. Με το ψεύτικο κράτος. Με τους ψεύτικους αγωνιστές. Με όλη αυτή τη σαπίλα που υπάρχει γύρω μου. Ρωτήσατε κύριε κράτος κανέναν άνεργο πως θα περάσει τις μέρες που έρχονται; Που φτάσαμε... Να βγαίνουν οι άνεργοι στα παράθυρα και να λένε πως δεν τα θέλουν όλα τα χρήματα τους, μη ζοριστείς κύριε κράτος. Ίσα ίσα να έχω να περάσω σαν άνθρωπος με αξιοπρέπεια.

θα βγει ο υπουργός κ. Παυλόπουλος σε λίγο και θα δεχτεί ερωτήσεις από εκπροσώπους της κοινωνίας. Μαθητές, γονείς, καταστηματάρχες, φοιτητές. Νομίζω ότι αυτό δεν το έχουμε ξαναματαδεί. Νέο κόλπο. Περιμένω με αγωνία να δω. Τι σόι πράγμα είναι αυτός ο κοινωνικός διαλόγος. Το νέο φρούτο. Η νέα μάσκα...Κι ενώ περιμένουμε άλλο νέο απίστευτο.

Ληστεία στο Αττικό Πάρκο!!! Πάμε καλά; Tι διάολο, τα θηρία πήγαν να κλέψουν; Nα τα κάνουν τι;;;; To μόνο που μπορεί να σκεφτεί το δικό μου μυαλό που στερείται και φαντασίας είναι ότι αντί για μολότοφ θα ξαμολάνε τα θηρία στις οδομαχίες από δω και πέρα. Κι αυτοί οι χριστιανοί πια ούτε μια ταμπελίτσα δεν έβαλαν. Βάλε μια ταμπέλα «το λιοντάρι δαγκώνει», να δεις θα πλησιάσει ο κλέφτης; Τι να πω η γυναίκα... έχω μείνει άφωνη.

H συνέχεια είχε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ένας Ιρανός πέταξε το παπούτσι του στον Μπους ενώ μιλούσε σε μια συγκέντρωση. Κρίμα που δεν τον πέτυχε. Βολή στην δημοκρατία! Και ο Ιρανός έγινε ήρωας στη χώρα που ο Μπους κάποτε ποδοπάτησε με τα δικά του παπούτσια. Ο απόλυτος εξευτελισμός... η απόλυτη δικαιοσύνη.

Δυο γυναίκες Ασιάτισες βρέθηκαν νεκρές σήμερα. Δυο γυναίκες που ζητούσαν ένα παράθυρο στον ήλιο. Αυτές σίγουρα θα περάσουν στα αζήτητα και στα ψιλά γράμματα. Ποιος έχει ώρα τώρα να νοιαστεί γι αυτές;

Kαι ξαφνικά φτάνει ένα μήνυμα από έναν τηλεθεατή που γράφει, «μην τους πιστεύεται τους συνταξιούχος κ Παπαδάκη», «κοιτάχτε τι κοιλάρες έχουν!!!». Αυτοί είμαστε!!! Ανόητοι, ανεγκέφαλοι, με πολύ πολύ λίπος στο μυαλό. Κοίτα τι βρήκε να γράψει ο άνθρωπος-είναι άραγε;- για τους συνταξιούχους που είδε να περιμένουν από τις 5 τα χαράματα για να πάρουν 400 και 500 ευρώ. Τι μεζούρα άρπαξε να μετρήσει κοιλιές. Τα μυαλά μας δεν ξέρω πότε θα μετρήσουμε... γιατί αυτά χρειάζονται σίγουρα μέτρημα, ζυγοστάθμηση, λάδια και φλάντζες.

Ρεπόρτερ ρωτώντας αγνώστους στους δρόμους της Αθήνας τι εύχονται για τα χριστούγεννα άκουσαν τα τρελά!!! Ο ήθελε έλεγε ο καθένας. Κανένας συνειρμός στην σκέψη. Λόγια περί ανέμων και υδάτων. Παλιά ευχόταν ο κόσμος ειρήνη, ευτυχία, καλές γιορτές. Τώρα δεν εύχεται. Παραμιλάει. Για την εφορία είπαν, για το πόσο χαζοί είμαστε είπαν, μόνο ευχές δεν έδωσαν. Αλλιώτικοι καιροί. Ας ξεχάσουμε τα παραδοσιακά. Μπήκαμε σε άλλη τροχιά. Αυτή την τύπισσα στην διαφημίση για το αίσθημα ευθύνης περί φορολογίας, πως την έπεισαν να βγει μπροστά σε τόσα εκατομύρια έλληνες και λέει τόσο ναζιάρικα να είμαστε συνεπείς; Aλκοτέστ της κάναν πριν την βγάλουν στο γυαλί; Μάλλον όχι...

Τέλος βγήκε και ο υπουργός. Χάρισε συγγνώμες και σεμνά χαμόγελα σε όλους. Ήπιος σε τόνους, αλλά πάντα υπέρ της αστυνομίας. Στα παιδιά που τον ρώτησαν τι έχει να τους πει για το μέλλον τους είπε πως αν έβλεπαν πως αντέδρασε η αστυνομία στα επεισόδια στη Γαλλία και σε άλλες χώρες, τότε θα έλεγαν δόξα το θεό που βρίσκονται σε αυτόν τον άγιο τόπο!!!

Στον Άλφα ο Χορταρέας. Το μέγα μέντιουμ. Τον θυμάμαι πριν κάμποσα χρόνια στην Τούμπα που δεν είχε να πάρει ένα γάλα. Ήταν όμως έξυπνος. Είδε πόσοι απελπισμένοι υπάρχουν στον κόσμο και είπε να τους δώσει ελπίδες. Και αναρωτιέμαι... υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που τον ακούει αυτόν τον μασκαρά; Που τον πληρώνει για να του πει το μέλλον του;

Μια ηλικιωμένη κυρία δήλωσε ότι για όλα φταίει το Πασόκ και το Κου κου ε... κυρία μου τα γαλάζια παιδιά που στο διάολο είναι; Έπεσαν σε χειμερία νάρκη; Κι εσείς κυρία μου είναι μάλλον αργά για να καταλάβετε πως έχουμε μπερδευτεί τόσα χρόνια με τα χρώματα. Πως πασαλειφτήκαμε και γίναμε σαν μουτζούρες.

Ωραία τα λόγια. Καλά μας τα είπαν και σήμερα. Όμως τι έκαναν οι πολιτικοί τούτες τις ώρες, τούτες τις μέρες; Που η ελλάδα κάηκε απ άκρη σε άκρη; Τι έκαναν, ναι. Όχι τι θα κάνουν. Σαν τις δίαιτες που αρχίζουν από Δευτέρα.

Κι όχι τίποτα άλλο αλλά οι αστρολόγες μελλοντολόγες, έκαναν πρόβλεψη και βλέπουν πάλι Καραμανλή να βγαίνει στις επομένες εκλογές. Σαν τη λερναία ύδρα ένα πράγμα. Ένα κεφάλι του κόβεις, χίλια φυτρώνουν. Ο Αυτιάς παρακολουθεί τις προβλέψεις μαγεμένος! Έλεος...

Μετά από όλη αυτή την βρωμιά θα κλείσω με ένα αισιόδοξο μήνυμα. Με τα παιδιά που μόλις είδα να μοιράζουν μαργαρίτες στους αστυνομικούς στην ειρηνική διαμαρτυρία που κάνουν τώρα στη θεσσαλονίκη. Εκεί είναι ο παλμός. Εκεί χτυπά η καρδιά της ελλάδας που λαβώθηκε. Εκεί ας είμαστε κι εμείς... είναι ότι πιο φωτεινό υπάρχει στις ζωές μας τούτες τις γκρίζες και βαριές μέρες που διανύουμε.

15/12/08

Λίγα κάστανα... όμορφες θυμήσεις...


Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει το μυαλό και δεν τρελαίνεται κάποιες φορές. Νιώθω τον τελευταίο καιρό, πως το δικό μου το πνίγουν οι σκέψεις. Το κάνουν να ασφυκτιά, να μην μπορεί να αναπνεύσει ώρες ώρες. Παρόλα αυτά παραμένει ζωντανό. Σκέφτεται, και μεταδίδει σήματα στην καρδιά. Αρκεί μια εικόνα για να φέρει οργασμό στις αισθήσεις. Να κάνει τους σφιγμούς να χτυπούν τρελά. Αυτό παθαίνω συνέχεια τελευταία. Ότι κι αν δω, θυμάμαι...


Λίγα κάστανα έκαναν το μυαλό και την καρδιά μου να ξεφύγουν. Έδιωξαν την πίεση και με έκαναν να νιώσω ζεστασιά. Έφεραν θυμήσεις όμορφες στο νου μου. Εικόνες που κάνουν τα σώψυχα μου να γίνουν σαν το μέλι. Λίγα κάστανα και όλα ξεσηκώθηκαν μέσα μου. Βγάλαν φωνή. Και σκέπασαν το φόβο, την αγωνία, το άγνωστο. Για λίγο το μυαλό έφυγε μακρυά από αυτά. Περιπλανήθηκε σε άλλες στιγμές. Όμορφες... Αξέχαστες...

Όνειρα,εσύ κι η μουσική...


Aναλογίζομαι τους έρωτες. Που ξεκινούν ρομαντικά και καταλήγουν σε ναυάγια. Που μοιάζουν με Τρωικούς πολέμους. Έτσι άρχισε κι αυτός, από έναν έρωτα. Και εξελίχτηκε σε 2 τόμους γεμάτους περιπετειώδεις πολέμους.

Γιατί να συμβαίνει αυτό; Γιατί οι άνθρωποι ξεχνούν τόσο γρήγορα; Γιατί αλλάζουν;

14/12/08

Η οργισμένη γιορτή των «αγγέλων»


Τη Γιορτή των Αγγέλων, που δηλώνει την έλευση των Χριστουγέννων κάτω από βροχή πυροτεχνημάτων και βεγγαλικών, δεν κατάφερε φέτος να κάνει τη νύχτα μέρα. Η αυλαία της γιορτής άνοιξε, αλλά έκλεισε βιαστικά και πάλι. Τη σκυτάλη πήραν η βία, η οργή, ο θυμός... χάθηκε μονομιάς το πνεύμα των Χριστουγέννων...

Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, κ. Παπαγεωργόπουλος, λίγο πριν ανάψει τα 80.000 λαμπιόνια που στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ύψους 22,5 μέτρων, καλωσόρισε τους πολίτες στην κατάμεστη πλατεία Αριστοτέλους, κυρίως τους νέους που βρέθηκαν από νωρίς στο χώρο. «Είμαστε και φέτος εδώ για όλους εσάς, για τη νεολαία μας, που αγκαλιάζει τις εκδηλώσεις του δήμου Θεσσαλονίκης, για αυτή τη νεολαία, για την οποία ετοιμάζουμε μια νέα πόλη, μια νέα Θεσσαλονίκη», τόνισε ο δήμαρχος και ευχήθηκε χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο. Τι ειρωνεία... λίγες μέρες μετά αυτοί οι νέοι γίνονται οι στόχοι. Αυτοί οι νέοι που ξέσπασαν, που θύμωσαν και βγήκαν στους δρόμους. Όχι για γιορτάσια. Αλλά για να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.
Το σύνθημα «Όλη η πόλη μια παρέα» έδωσε και ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού Βασίλης Γάκης, ο οποίος υπογράμμισε ότι η Γιορτή των Αγγέλων διοργανώνεται φέτος νωρίτερα σε σχέση με όλες τις προηγούμενες χρονιές, με σκοπό το εορταστικό κλίμα που θα διαμορφωθεί να συντελέσει στην τόνωση της αγοραστικής κίνησης στα εμπορικά καταστήματα της πόλης. Κι άλλη ειρωνεία... γιατί φέτος για τους καταστηματάρχες θα είναι μια δύσκολη χρονιά.


Ένα ιδιότυπο χριστουγεννιάτικο δέντρο, χωρίς στολίδια και λαμπιόνια αλλά με οικολογικές μπάλες από χαρτί, όπου αναγράφονταν συνθήματα όπως «Ανεργία», «Ακρίβεια», «Κατασχέσεις», «Νέοι φόροι» κ.ά., έστησαν χθες βράδυ τα μέλη των επιτροπών ενάντια στην ακρίβεια.
Το δέντρο της ακρίβειας, που είναι μικρότερο απ' αυτό που φωταγώγησε στην πλατεία ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης και καθόλου λαμπερό, στήθηκε συμβολικά απέναντι από το κινηματοθέατρο «Ολύμπιον», για να υπενθυμίζει στους πολίτες τη δύσκολη οικονομική συγκυρία, η οποία δεν επιτρέπει σπατάλες για στολίδια και λαμπιόνια που στοιχίζουν ακριβά για την τσέπη των καταναλωτών. Τα μέλη των επιτροπών «Ακρίβεια Stop»δήλωσαν πως το δέντρο της ακρίβειας είναι ένας συμβολισμός ενόψει του δύσκολου φετινού χειμώνα, που τα νοικοκυριά έχουν γονατίσει και τα χρέη πλήττουν τους πολίτες και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. «Ο χειμώνας αυτός είναι ο δυσκολότερος των τελευταίων χρόνων, καθώς η ακρίβεια κυριαρχεί, τα δημοτικά τέλη αυξάνουν και οι κατασχέσεις κυλούν σαν χιονοστιβάδα», επισήμαναν τα μέλη των επιτροπών. Αυτό που χρειάζεται, όπως τόνιζαν στους πολίτες που διέρχονταν από την πλατεία Αριστοτέλους, δεν είναι δώρα, λαμπιόνια και σπατάλες χωρίς λόγο, αλλά πολιτικές ενίσχυσης των λαϊκών στρωμάτων, των πολιτών και των νοικοκυριών με χαμηλά εισοδήματα.


Ένα από τα ψηλότερα χριστουγεννιάτικα δέντρα της Ευρώπης στολίζει φέτος την πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για ένα φυσικό δέντρο, ύψους 22,5 μέτρων, το οποίο φωταγωγήθηκε στην «Γιορτή των Αγγέλων», που διοργάνωσε ο δήμος Θεσσαλονίκης. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο επιλέχτηκε από το Πανεπιστημιακό Δάσος Περτουλίου και εξαιτίας του μεγάλου ύψους του, η μεταφορά έως τη Θεσσαλονίκη ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Το συνολικό ύψος του δέντρου, μαζί με το αστέρι που δεσπόζει στην κορυφή, φτάνει τα 24 μέτρα, ενώ για το στολισμό του χρειάστηκαν χιλιάδες λαμπάκια.

Δεν ξέρω αν πρέπει να χαιρόμαστε με όλα αυτά. Υπάρχει κόσμος που υποφέρει. Και ίσως όλες αυτές οι φιέστες να είναι προκλητικές. Στα χρόνια που πορευόμαστε θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Να μην προκαλούμε. Γιατί η Ελλάδα είναι ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Και η ώρα είναι κοντά. Κι ακόμη δεν είδαμε τίποτα...

Ντο Ρε Μι... και ξανά από την αρχή...


clik...

Χαζεύοντας μια μέρα στο Διαδίκτυο, έπεσα πάνω στο εξής αναπόδοτο ευφυολόγημα: «Τη δεκαετία του 1960, ο κόσμος ήταν φυσιολογικός και οι άνθρωποι έπαιρναν acid για να τον κάνουν παράξενο. Σήμερα, ο κόσμος είναι παράξενος και οι άνθρωποι παίρνουν prozac για να τον κάνουν φυσιολογικό.»






Βρε μπαγάσα...


Άκουσα κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση χτες βράδυ. Ένας 37χρονος άντρας είπε πως είναι παράξενο να σε χτυπάνε άνθρωποι πιο μορφωμένοι. Για τους αστυνομικούς μιλούσε. «Τι τα μαθαίνεται τα γράμματα ρε»... αναρωτήθηκε.
Μια 16χρονη κοπέλα όταν την ρώτησαν αν πιστεύει στους πολιτικούς απάντησε...«γιατί να πιστέψω, πιστεύουν αυτοί σε μας;».Τους αστυνομικούς τους αποκάλεσε «στρουμφάκια»... Τα παιδιά δε φοβούνται να δείξουν το πρόσωπο τους. Δε φοβούνται να μιλήσουν, να πούνε τι νιώθουν. Δεν καθοδηγούνται. Έχουν ώριμη σκέψη.
Ένας κουκουλοφόρος δέχτηκε να μας μιλήσει και είπε ... «Ο κουκουλοφόρος έχει πρόσωπο. Την κουκούλα την φοράει την στιγμή που θα βρεθεί αντιμετώπος με το κράτος. Οι ειρηνικές πορείες είπε, ποτέ δεν είχαν αντίκτυπο σοβαρό στα αυτιά της πολιτείας. Υποστηρίζει πως το να σπάνε ακριβές βιτρίνες είναι λογικό, γιατί αυτές οι βιτρίνες καθρεφτίζουν τον καπιταλισμό, την σήψη της κοινωνίας μας. Το μαγαζί του πατέρα του είπε, δεν θα το έσπαγε, δεν θα το έκαιγε ποτέ. Ο αστυνομικός των 1000 ευρώ δεν είναι εχθρός. Καταδικάζει τα μεμονωμένα δυσάρεστα περιστατικά και ονειρεύεται έναν κόσμο δίχως αστυνομία. Καταλαβαίνει βέβαια ότι αυτό είναι αδύνατο να γίνει στις μέρες που ζούμε. Στα τελευταία γεγονότα είδε πολλά φοβισμένα μάτια. Κυρίως δήλωσε, είναι οι ειρηνικοί διαδηλωτές που έχουν φοβισμένα μάτια. Αυτοί που θέλουν να αντιδράσουν αλλά δεν το τολμούν.
Είναι στο χώρο αυτό γιατί δεν υπάρχουν καθοδηγήσεις. Είναι ένας χώρος ελεύθερος όπου υπάρχει στρατηγική μόνο για το δρόμο. Στον κόσμο θα έλεγε ότι η διαφορά ανάμμεσα τους είναι στο ότι αυτοί μιλούν για ανθρώπινες ζωές, κι οι άλλοι για τσιμέντα και βιτρίνες». Αναφέρεται στον Μιχάλη Καλτεζά και λέει πως όλοι τον ξέχασαν. Ο κόσμος έχει μικρή μνήμη.
Οι σκληρές του απαντήσεις δεν συμβαδίζουν με αυτό που λέμε «καλός» πολίτης. Παρόλα αυτά η άδικη κοινωνία που περιγράφει είναι αληθινή. Και καλό θα ήταν, όσο κι αν διαφωνούμε όλοι με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα να σκεφτούμε τι τον αναγκάζει να αντιδρά τόσο βίαια και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε...

13/12/08

Κατέβασε μου το φεγγάρι...


Κατέβασε μου το φεγγάρι σε παρακαλώ. Κατέβασε το χαμηλά. Να φωτίζει. Να μπορώ να βλέπω...


Πιάστο. Μην το φοβάσαι. Κράτα το γερά στα χέρια σου. Νιώσε τους παλμούς του...


Κι αν σου ξεφεύγει και σου κρύβεται, πάρε την απόχη σου και κυνήγησέ το... σαν μικρό παιδί που παίζει...


Κι όταν το πιάσεις, δέστο με έναν σπάγκο. Για να μείνει χαμηλά. Να φωτίζει. Να βλέπω το πρόσωπο σου...


Άνοιξε τις σκάλες του ουρανού να κατεβεί. Να έρθει κοντά μου. Να μπορώ να διακρίνω το χαμόγελο του...


Κι όταν σιμώσει, άσε με να το εκλωβίσω σε ένα καμβά. Να το βλέπω για πάντα. Να μου θυμίζει όμορφες στιγμές...

Nτόμινο σκέψεων


Πριν από πολλά χρόνια ο πατέρας μου μιλούσε για έναν κόσμο όπου θα κυριαρχεί η βία. Μιλούσε για συμμορίες που θα σκορπίζουν τον τρόμο. Μιλούσε για πολίτες που θα ζούνε με φόβο για την ίδια τους τη ζωή, για το αύριο. Δεν τους χαραχτήριζε αλήτες τους ανθρώπους αυτούς των συμμοριών. Μιλούσε για ανθρώπους που θα αναγκαστούν να βγουν στους δρόμους λόγω πείνας και ανέχειας. Που θα σκοτώνουν για ένα κομμάτι ψωμί. Μου έλεγε, θυμάμαι, ότι η πείνα οδηγεί τον άνθρωπο σε απίστευτα μονοπάτια. Τον κάνει να μην ξεχωρίζει από τα άγρια ζώα της ζούγκλας. Εκεί που δεν υπάρχουν νόμοι. Που η επιβίωση επιτρέπει τα πάντα.

Τον θεωρούσα υπερβολικό. Δε δεχόμουν ότι θα φτάσουμε σε τέτοια σημεία. Δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, σκεφτόμουν. Οχι δεν είναι προφήτης ο πατέρας μου. Ούτε κανένας μάγος να μπορεί να διαβάσει το μέλλον. Άνθρωπος με ανοιχτό μυαλό και μάτια είναι. Μπορεί να δει πέρα από τα γεγονότα. Μπορεί να διαισθανθεί τι έρχεται.

Τις μέρες τούτες, στριφογυρίζουν στο μυαλό μου κουβέντες του. Λόγια, λέξεις που είχα ξεχασμένες σε γωνιές του μυαλού μου. Θυμάμαι επίσης πως κάποια μέρα μου είχε πει... «να κρατάς αυτά που σου λέω καλά φυλαγμένα». Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή λυπάμαι που δεν μπορεί να δει τι γίνεται τις μέρες τούτες στον έξω κόσμο. Που δεν μπορεί να δει τη βία που ξέσπασε. Τι βία που πλανάται στον αέρα και μυρίζει μπαρούτι ...



«Χρειάζομαι αλλαγή προσώπου
όχι αλλαγή ψυχής», επαναλάμβανε
μέχρι τελικά να πεισθεί
να επισκεφθεί τον ψυχίατρο.
Θ. Διαμαντόπουλος, «Εστεμμένο πάθος»



Μεντόζα: Είμαι ληστής.
Ζω κλέβοντας τους πλούσιους
Τάνερ: Είμαι τζέντλεμαν.
Ζω κλέβοντας τους φτωχούς
δύο ανθρωπότητες
Μπέρναρντ Σόου, «Ανθρωπος και υπεράνθρωπος»

12/12/08

Για όλα τα τραγούδια, χωρίς ομοιοκαταληξίες ούτε αιτίες, που γυρίζουν μέσα στα κεφάλια μας



Για όλα τα τραγούδια που θα θελα να τραγουδήσω. Για όλα τα χαμογέλα που θα θελα να χαρίσω. Για όλα τα βράδυα που η μοναξιά φίλη πιστή κάθεται δίπλα μου και μου πιάνει το χέρι... νύχτες γεμάτες μελαγχολία. Νύχτες άγιες, σαν αυτές που έρχονται...

Ποιοι μας κλέβουν τα Χριστούγεννα...





...και την παιδικότητα μας...
αφιερωμένο στην arman και σε όσους... ακούνε και βλέπουν ακόμη, το παιδί μέσα τους.

Άγρια καιρικά φαινόμενα στις ψυχές μας


Ο καιρός ξαφνικά αγρίεψε. Μοιάζει με τους νέους που με ή χωρίς κουκούλες ξεχύθηκαν στους δρόμους τις τελευταίες μέρες. Χαμηλό βαρομετρικό στις καρδιές μας. Εν όψει γιορτών αλλά κανείς δεν μπορεί να χαρεί. Κανείς δεν μπορεί να χαμογελάσει. Όλοι είμαστε προβληματισμένοι και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Περίεργος καιρός...

Δε θα κάνω διαχωρισμό καλών ή κακών παιδιών. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Υπάρχουν κακοί γονείς, κακοί δάσκαλοι, κακοί πολιτικοί. Κακά παιδιά όμως, όχι.

Μακάρι να μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να μπούμε μπροστά στη σφαίρα για να σώσουμε το παιδί. Όμως δεν είχαμε τέτοια δύναμη. Η δολοφονία έγινε και τώρα μέσα σε αίθουσες δικαστηρίων δικάζεται ο ένοχος. Φωνές, θυμός, οργή. Ο κόσμος ζητά να τιμωρηθεί ο ένοχος. Είναι ο ίδιος κόσμος που μετά από λίγο καιρό θα έχει ξεχάσει το συμβάν και θα έχει προχωρήσει σε κάτι πιο επίκαιρο. Έχουμε μικρή μνήμη ως λαός.

Η σφαίρα που χτύπησε τον πιτσιρικά έκανε μεγάλη διαδρομή μέσα στα χρόνια για να τον πετύχει στο στήθος. Ξέκανε κι άλλους αθώους, εξοστρακίστηκε σε τοίχους δικαστηρίων βρώμικους από την πολυκαιρία, χτύπησε πάνω σε τσιμεντένιες ζαρτινιέρες, λοξοδρόμησε στη Θεσσαλονίκη θερίζοντας έναν δεκαεφτάχρονο Σέρβο στην μέση της Τσιμισκή. Ενδιάμεσα, πήρε μαζί της και μερικούς ακόμη. Κι όλα αυτά τα χρόνια, αυτή η σφαίρα δυνάμωνε από τη δική μας αδιαφορία. Αυτή η σφαίρα έτρεχε επί είκοσι τέσσερα χρόνια, με στόχο την καρδιά του πιτσιρικά. Κανείς δεν μπήκε στο δρόμο της να τη σταματήσει. Είμαστε πολύ ανήμποροι, πολύ ανίκανοι, πολύ χορτάτοι. Κι είμαστε όλοι ένοχοι.

Το κακό είναι ότι αν δεν σταματήσει τώρα την πορεία της θα εξακολουθεί να σφυρίζει αδέσποτη, ανεξέλεγκτη, και το ίδιο θανάσιμη, πάνω από τα κεφάλια μας. Και η τάξη του 2008, οι ενήλικες του μεθαύριο, με δικές τους πια οικογένειες, θα συντρίβονται από την ίδια σφαίρα, όταν θα χτυπήσει, ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ, κάποιο από τα δικά τους παιδιά, που δεν έχει γεννηθεί ακόμα.

Και μετά θα στήνουμε πλιάτσικα πάνω στα νεκρά παιδιά. Πολιτικά πλιάτσικα που μέσα στην αναμπουμπούλα θα ζητάνε ψήφους, συσπείρωση, αγώνες, και μερικοί θα τρέχουν με το κόκκαλο στο χέρι γλύφωντας ότι προλάβουν.

Τηλεοπτικά πλιάτσικα με κάμερες παντού που θα δείχνουν το κλαμμένο πρόσωπο της μάνας και θα προβάλλουν στοιχεία για το τι παιδί ήταν ο νεκρός. Πόσο καλό, και από τι καλή οικόγενεια.Χρήσιμες πληροφορίες για να κατασπαράξει η κοινή γνώμη.

Επικοινωνιακά πλιάτσικα. Τι ωραία πλάνα, τι ωραίες φωτιές, τι μαζική διαδήλωση, τι κακοί κουκουλοφόροι, τι απελπισμένα παιδιά, τι γουρούνια οι μπάτσοι, επιτέλους, πού είναι η αστυνομία; Ολα αυτά, τα εντελώς αντίθετα, χωρίς το παραμικρό συμπέρασμα που θα μπορούσε να φωτίσει τα γεγονότα στις πραγματικές τους διαστάσεις - αυτό, προς Θεού, δεν θα συνέφερε κανέναν.

Ρατσιστικά πλιάτσικα. Μην ξεχάσουμε, βέβαια, και τους «αλλοδαπούς» που έκλεβαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Γιατί να χάσουμε την ευκαιρία να κάνουμε μαύρους στο ξύλο και καμιά εκατοστή πεινασμένους φουκαράδες; Αυτοί, έτσι κι αλλιώς, δεν μετράνε για ζωές κανονικές, αλλιώς έπρεπε να έχουμε τέτοιες εκρήξεις διαμαρτυρίας, σε όλη την Ελλάδα, τρεις φορές την ημέρα.

Ηταν υπέροχα. Και τώρα πάμε για σουβλάκια. Τι θα βάλεις στο ρεβεγιόν, Αλέκα μου;

Και η ζωή συνεχίζεται...

11/12/08

Σκέψεις μαζεμένες από το δίχτυ...


Διαβάζοντας το άρθρο για το νέο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά, στον Ελεύθερο Τύπο, αναλογίστηκα πόσο κακό μπορούμε να κάνουμε άθελα μας, στα παιδιά μας. Πόσο ανεύθυνοι μπορούμε να φανούμε από υπερβολική αγάπη. Γιατί η υπερβολική αγάπη πάντα κρύβει κυνδίνους και γι αυτόν που τη δέχεται αλλά και γι αυτόν που τη δίνει. Όχι δεν έχω δικά μου παιδιά, αλλά μην βιαστείτε να με πυροβολήσετε. Ζω κι εγώ μέσα σε τούτη την κοινωνία, και σίγουρα παρατηρώ, βλέπω, ακούω, και έχω κάποιες σκέψεις και αρχές. Αγαπώ τα παιδιά και θα ήθελα να έχω δικά μου.Θα μου πείτε τώρα, απ έξω από το χορό πολλά τραγούδια λές... ίσως να έχεται και δίκαιο, μα δεν μπορεί κανείς να μου στερήσει το δικαίωμα να σκέφτομαι για κάτι που δεν έχω.

Χτες το βράδυ παρακολούθησα στην κρατική τηλέοραση μια συζήτηση ακαδημαικών. Προσπαθούσαν να αιτιολογήσουν γιατί έφτασε η κοινωνία μας σε τέτοια σημεία σήψης και βρωμιάς. Πόσο διαφορετική ήταν από τις συζητήσεις στα ιδιωτικά κανάλια... άνθρωποι συγκροτημένοι, με λόγο μεστό, που σεβόταν τον συνομιλητή τους. Άνθρωποι που με λίγα λόγια επικεντρώθηκαν στο πρόβλημα. Μίλησαν για την παιδεία, η οποία είναι ανύπαρκτη. Μίλησαν για το πόσο σπουδαίο πράγμα είναι να έχει ο άνθρωπος βάσεις, αρχές. Έννοιες που στην εποχή μας αιμορραγούν. Μίλησαν και για τα παιδιά μας. Τα παιδιά όλου του κόσμου. Που τα βομβαρδίζουμε με βία σε όλα τα επιπέδα. Που τα πετάμε μέσα σε μια ζούγκλα και αντί να τα κατασπαράξουν τα άλλα θηρία, τα κατασπαράζουμε εμείς οι ίδιοι.

Μα ας μείνουμε στο σπίτι, στην οικογένεια ... ας προσπαθήσουμε να δούμε καθαρά τι γίνεται εκεί. Θεωρώ ότι το καλύτερο σχολειό είναι η οικόγενεια. Εκεί ζυμώνεται το παιδί. Εκεί παίρνει τις βάσεις. Εκεί ετοιμάζεται για να βγει αργότερα και να παλέψει μόνο του.


Πάντα άκουγα τον πατέρα μου να λέει ότι η ελληνίδες μάνες είναι για τον Καιάδα. Θα σοκαριστούν ίσως... αλλά ακόμη κι αν ο χαραχτηρισμός του ήταν ακραίος για να δώσει έμφαση στο πόσο κακές μάνες είναι οι ελληνίδες, εγώ θα συμφωνώ μαζί του. Άλλωστε η αλήθειες πάντα σοκάρουν. Υπερπροστατευτικές, πεσμένες πάνω στα παιδιά τους, να τα πλακώνουν και να μην τα αφήνουν να αναπνέουν. Δίνοντας τους τα πάντα, δίχως να σκέφτοναι ότι κάποια μέρα αυτά τα παιδιά που έμαθαν να παίρνουν ότι ζητήσουν θα χρειαστεί να ζήσουν μόνα τους. Και τότε, αν για κάποιους λόγους δεν θα μπορούν να έχουν τα πάντα, ίσως στραφούν σε δρόμους όχι καλούς. Αυτό το «ίσως» διαφεύγει μονίμως από το μυαλό των ελληνίδων μανάδων. Και φυσικά όχι μόνο δεν το σκέφτονται αλλά το αποκλείουν κι όλας να συμβεί στο δικό τους παιδί. Έτσι τα παιδιά μεγαλώνουν μαθαίνοντας να ζητούν, να απαιτούν. Ακόμη κι αν δεν είναι συνεπή στις υποχρεώσεις τους.

Μέρες που έρχονται, θυμήθηκα ότι πάντα ο ΟΤΕ έκανε μια γιορτή τα χριστούγεννα και μας έδινε δώρα. Κούκλες, βιβλία, και παζλ ήταν συνήθως ο μποναμάς μας. Και κάναμε μεγάλη χαρά γιατί η δική μας γενιά δεν έπαιρνε τόσα πολλά. Όλα ήταν με μέτρο και ίσως και γι αυτό να τα ευχαριστιόμασταν και τόσο πολύ. Σήμερα θεωρούνται πολύ μπανάλ αυτά τα δώρα. Η τηλεόραση και η διάφημιση έχουν καταφέρει να κυριαρχεί η βία σε όλα. Τα παιχνίδια είναι πολεμικά, με βίαιες σκηνές. Έως ότου το παιδί πάθει ανοσία και μετά χρειαστεί να περάσει σε κάτι πιο σκληρό. Έθεσα ένα ερώτημα στον εαυτό μου. Αν θα έπαιρνα τέτοιου είδους παιχνίδια στο παιδί μου, αν είχα... Η απάντηση ήταν αρνητική. Όχι, δεν θα έπαιρνα κι ας έσκουζε όσο ήθελε. Πως να χειριστεί ένα παιδί τόση βία, όταν εμείς οι μεγάλοι δεν μπορούμε; Που υποτίθεται έχουμε μυαλό, και σκεφτόμαστε πιο ώριμα. Πιστεύω ότι πάντα υπάρχει τρόπος να πείσεις ένα παιδί για κάτι, αρκεί να μιλήσεις με τη γλώσσα της αλήθειας. Αρκεί να μπορέσεις να του δώσεις να καταλάβει τι σκέφτεσαι και γιατί. Τα παιδιά δεν είναι ανόητα, νιώθουν πότε κάποιος θέλει το καλό τους και πότε όχι. Και μπορεί ίσως να μουτρώσουν, να κλάψουν αλλά στο τέλος θα καταλάβουν. Θα έρθει μια μέρα που θα μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν ότι τα όχι μας δεν ήταν από κακία ή αντίδραση αλλά από αγάπη. Αληθινή και μεγάλη. Θα έχουν γίνει δυνατά όμως, και θα μπορούν να αντισταθούν στις προκλήσεις της ζωής. Θα νιώθουν να πατούν γερά στη γη και θα πιστεύουν όπως γράφει και ο Τριβιζάς, ότι όλα είναι δυνατά, ότι πάντα υπάρχει ελπίδα...


Ο Ευγένιος Τριβιζάς είναι εξερευνητής, εφευρέτης και ταχυδακτυλουργός. Αγαπημένο του στέκι είναι «το δάσος με τις πασχαλιές και τις πασχαλίτσες στο Νησί των Πυροτεχνημάτων». Αν δεν ήταν ο Ευγένιος Τριβιζάς, θα ήθελε να είναι χρυσόχαρτο τυλιγμένο γύρω από ένα σοκολατάκι. Τους πολιτικούς τους βλέπει σαν «ζογκλέρ μελάτων αβγών με κρίση λόξυγκα» και την παγκόσμια οικονομική κρίση «σαν ορδές αερικών σε αέρα κοπανιστό». Εγκληματολόγος και συγγραφέας, ένα πρόσωπο με δύο διαφορετικές ταυτότητες.

Είναι καθηγητής της Συγκριτικής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Reading της Αγγλίας και ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ελληνες συγγραφείς. Το βιβλίο του «Τα τρία μικρά λυκάκια» αναδεικνύεται σε διεθνές μπεστ σέλερ, μεταφράζεται σε 17 γλώσσες και περιλαμβάνεται στη συλλογή Heinemann των δέκα καλύτερων κλασικών εικονογραφημένων βιβλίων όλων των εποχών. Εχει ανακαλύψει τη Φουρφουμβέργη, το Πιπερού, το Αβγατηγανιστάν, τη Φρουτοπία, το Κουφέιτ, το Χασμουριστάν, το Ξεκουρδιστάν, το μαλμελαδίρ, τη χώρα των χαμένων χαρταετών, το Γαλαξία των λεγεώνων.

Οι σπαρταριστές περιπέτειες του Τριβιζά φέρνουν συχνά τον αναγνώστη σε επαφή με τις σκοτεινότερες πλευρές της ζωής. Στους «Σαράντα εφιάλτες» τα τρομακτικά όνειρα και οι πρωτόγονοι φόβοι της νύχτας μετουσιώνονται σε ένα ανεμοστρόβιλο έμμετρου λόγου. Η σάτιρα κατά της βίας του πολέμου βρίσκεται στο επίκεντρο πολλών παραμυθιών του. «Ο πόλεμος είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορεί κανείς να διαλογιστεί. Ολα τα άλλα ακόμα και τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα ωχριούν μπροστά στα εγκλήματα των πολεμοκάπηλων». Με έμμεσο τρόπο προσπαθεί να περάσει στα παιδιά αντιπολεμικά μηνύματα. Επειδή ο κραυγαλέος διδακτισμός απωθεί το παιδί, στο βιβλίο του «Η φάλαινα που τρώει τον πόλεμο» για παράδειγμα ο αναγνώστης διασκεδάζει με τη φάλαινα που τρώει με φόρα αεροπλανοφόρα, γελάει με τους σαλπιγκτές που παίζουν τελίτσες στις καταπακτές, διασκεδάζει με τους στρατηγούς που μασκαρεύονται σε μπαλαρίνες και έμμεσα προσλαμβάνει το αντιπολεμικό μήνυμα.

Στον «Πόλεμο της ωμεγαβήτας» πάλι, το ωμέγα, ένας ωμεγαλομανής ηγέτης, παρασύρει τα υπόλοιπα γράμματα σε μια σειρά κατακτητικών πολέμων, με στόχο να αφήσει τις υπόλοιπες αλφαβήτες του κόσμου αγράμματες. Τα παιδιά, όμως, αγαπούν να παίζουν πόλεμο. «Για τα περισσότερα παιδιά τα οποία δεν έχουν βιώσει τη φριχτή πραγματικότητα, ο πόλεμος είναι κάτι μεταξύ συναρπαστικού παιχνιδιού και ηρωικής περιπέτειας. Θα τολμούσα να πω ότι για πολλά μικρής ηλικίας παιδιά ο πόλεμος είναι χαρτοπόλεμος με άλλα μέσα. Αυτό οφείλεται στο ότι μεγαλώνουν με διάφορα φανταχτερά παιχνίδια, ηλεκτρονικά και μη, που τους προσφέρουν μια αντισηπτική εκδοχή του αποτρόπαιου αυτού μακελειού».

Τα σημερινά πιτσιρίκια δεν παίζουν πια τόσο, αλλά κάθονται με τις ώρες μπροστά από τον υπολογιστή ή την τηλεόραση. «Πιστεύω ότι αποτελούν υποκατάστατα ποιοτικής επικοινωνίας των παιδιών με τους γονείς τους, με τοξικά ενδεχομένως αποτελέσματα. Η τηλεόραση μπορεί να γίνει τηλεβόραση και να καταβροχθίσει τα παιδιά και το Διαδίκτυο δίχτυ σκοτεινών αλιέων». Ο Ευγένιος ζει στο Νησί των Πυροτεχνημάτων με τον παπαγάλο του τη Σίνθια, τον άσπρο ελέφαντα τον Πουκιπόν, τον Οράτιο το αόρατο πράσινο καγκουρό, τον Πελέ τον ταχυδρομικό πελεκάνο, τον Παντελή τον απότομο ιπποπόταμο και τη Λιλή την παρδαλή λεοπάρδαλη. Κάθε τόσο μαζί με τους φίλους του τον καπετάνιο Βαρθολομαίο Μπορφίν και τον Αλέξη Πτωτιστή ταξιδεύουν στα πέρατα του κόσμου, σώζουνε πριγκίπισσες από δράκους και δράκους από πρίγκιπες και προσπαθούν να βρούνε το χαμένο όγδοο χρώμα του ουράνιου τόξου. Ποιος είναι ο στόχος του συγγραφέα, τι θέλει να προσφέρει στα παιδιά με τα παραμύθια του; «Το κουράγιο να πολεμάνε τους δράκους που θα τα απειλήσουν αργότερα στη ζωή τους και τη δύναμη να αντιστέκονται στα τέρατα που θα προσπαθήσουν να τα καταδυναστεύσουν. Την πίστη ότι όλα είναι δυνατά, την πεποίθηση ότι πάντα υπάρχει ελπίδα».

Το παραμύθι: Ο λαγός και η σούπερ χελώνα


Μια φορά κι έναν καιρό
Λέει η χελώνα στο λαγό:
- Αισθάνομαι ψηλά
το ηθικό μου
Σε προκαλώ σε αγώνα δρόμου!
Από σένα πιο γρήγορα
θα τρέξω
Θα σε νικήσω μια κι έξω!
Ξεραίνεται στα γέλια ο λαγός
- Τι 'ναι αυτά που τσαμπουνάς
Μου φαίνεται ότι ξεχνάς
Οτι από τα ζώα τα άλλα
Εγώ υπερέχω στην πιλάλα!
Χωρίς καθόλου να ιδρώσω
Ανετα, χελώνα μου, Θα σε κατατροπώσω!
- Αυτό, φίλε, θα το δούμε.
Τα αποτελέσματα Ποτέ δεν πρέπει Να προεξοφλούμε!
Το επόμενο πρωί
Περήφανα δηλώνει
Η χελώνα στην αφετηρία
-Σήμερα θα γράψω ιστορία!
Ο διαιτητής σφυρίζει!
Ο αγώνας τρεξίματος αρχίζει!
Τρέχει, τρέχει ο λαγός
Φουριόζος και γοργός,
Αλλά πιο γρήγορα Τρέχει η χελώνα
Και κερδίζει τον αγώνα!
Φασαρία, σαματάς
Αναβοσβήνουνε τα φλας
Της περνάνε στο λαιμό
Ενα μετάλλιο χρυσό
Ο κόσμος τη χειροκροτάει
Τη φιλάνε όλοι χιαστί
Είναι η χελώνα ευτυχισμένη Είναι η χελώνα γελαστή!


Οι άλλες οι χελώνες Της στήνουν ανδριάντα
Κι όπου πηγαίνει Τη συνοδεύει μια μπάντα
Που παίζει εμβατήρια
Και τα πλήθη της φωνάζουν
- Μπράβο! Ζήτω! Εύγε και συγχαρητήρια!
Και σα να μην έφτανε αυτό,
Την άλλη μέρα νικάει η χελώνα
Σε αγώνα άλματος Ενα καγκουρό
Και για τα ψάρια - Τι όνειδος και καταισχύνη-
Νικάει σε αγώνα κολύμβησης Ενα αστραφτερό δελφίνι!
Οι επιτυχίες της δεν έχουν τέλος
Στην τοξοβολία Πετυχαίνει διάνα Με το πρώτο βέλος
Στην ξιφασκία νικάει ένα ξιφία Και εν μέσω ιαχών
Νικάει ένα ρινόκερο Στο άθλημα άρσεων βαρέων
Συμμετέχει σε κάθε σπορ
Σπάει όλα τα ρεκόρ
Από νίκη σε νίκη πάει
Νικάει από δω, από κει νικάει
Μαζεύει μετάλλια Χρυσά και ασημένια,
Και σπάνια διάκριση Σαράντα διαμαντένια!
Αλλά σε ένα μήνα
Πέφτει η χελώνα Αρρωστη βαριά
Με συμπτώματα φριχτά!
Βογκάει και αγκομαχά Στενάζει και μουγκρίζει
Το καβούκι της ραγίζει
Οτι θα ζήσει για πολύ Παύει να ελπίζει.


Τις χελώνες τις άλλες Γύρω της καλεί
Και με δυσκολία ψιθυρίζει - Δεν θα ζήσω για πολύ
Προτού αφήσω όμως Την τελευταία μου πνοή
Ναι, προτού την τελευταία μου Πνοή, συντρόφισσες, αφήσω
Εχω κάτι να ομολογήσω
-Ηθελα τόσο, μα τόσο να νικήσω Και όλες τις χελώνες να δοξάσω
Που τις συνέπειες Χωρίς να λογαριάσω.
Θεώρησα σωστό Να πάρω ένα ισχυρό Σούπερ αναβολικό
Και μετά -γκλουπ, γκλουπ, γκλουπ Αλλα δώδεκα να καταπιώ!
- Ναι, τα αναβολικά Είναι χρήσιμα και βολικά,
Αλλά τα πληρώνεις ακριβά! Για αυτό, φίλες μου, σας συνιστώ
Να τρώτε μόνο γρασιδάκι Νόστιμο και δροσερό!
Οσο για τα δάφνινα στεφάνια Είναι φρούδες εμπειρίες,
Γίνονται μια μέρα Στεφάνια για κηδείες
Αυτά είπε η χελώνα, Αφησε την τελευταία της πνοή
Κι οι άλλες οι χελώνες Πέσανε σε μεγάλη συλλογή
Οσο για την μπάντα
Εκανε στην πάντα.

10/12/08

Η απίστευτη ελαφρότητα του ανθρώπου


Τις τελευταίες μέρες η χώρα περνά μια κρίση. Πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της. Η σπίθα που άναψε το μακελειό, ο άδικος θάνατος ενός παιδιού. Η Ελλάδα έγινε ηφαίστειο που φλέγεται και ξερνά από τα σωθικά της φωτιά και στάχτες. Ξερνά αγανάκτηση, οργή, θυμό, μίσος, βία... Δε θα αναλύσω τα γεγονότα. Το κάναν τόσοι πολλοί. Κι εγώ δεν είμαι ειδική. Σαφώς έχω άποψη για το ότι συμβαίνει. Αλλά αυτή ας την κρατήσω για μένα την ώρα τούτη. Ίσως στη χώρα αυτή, που λέμε ότι ακόμη υπάρχουν το συναίσθημα και το φιλότιμο, να πρέπει κάποιες φορές να μην μιλάμε. Όχι από φόβο. Αλλά από σεβασμό στα γεγονότα. Να μένουμε σιωπηλοί για να μπορούμε να ακούμε τι λένε και οι άλλοι. Να μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας.

Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω απόψε γιατί το νιώθω να μου πλακώνει την καρδιά, είναι οι συμπεριφορές των ανθρώπων. Έχει μεγάλο ενδιάφερον σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές να στέκεσαι παρατηρητής. Να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά. Να ακούς τους πάντες. Να βλέπεις... Συνειδητοποιείς λοιπόν πως άνθρωποι όχι «καθαροί», όχι τίμιοι με άλλους ανθρώπους βγαίνουν και φωνάζουν. Μιλούν για καλύτερους κόσμους, πιο φωτεινούς, πιο αληθινούς. Νιώθουν αγωνιστές. Νιώθουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, τις καταστάσεις. Κι αναρωτιέμαι... μπορείς να αγωνίζεσαι για το κοινό καλό, να φωνάζεις, να διαμαρτύρεσαι για ότι συμβαίνει, όταν δεν είσαι εσύ καθαρός; Όταν μέσα σου υπάρχει κακία, φθόνος, υποκρισία; Πως γίνεται να κοροιδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό; Πως γίνεται να μην σε ενοχλεί η συνείδηση σου; Πως...;

Bέβαια θα μου πείτε ότι δηλώσεις είσαι στη χώρα τούτη. Δηλώνεις «καλός» και αυτόματα γίνεσαι. Παίρνεις και το συγχωροχάρτι. Και μπορείς να κοιμάσαι τα βράδυα ήσυχος. Είναι σαν να σε χτυπούν νεράιδες με το μαγικό τους ραβδί και να σε μεταμορφώνουν. Μόνο που, πρέπει να μπορούμε να ξεχωρίσουμε το παραμύθι από την αληθινή ζωή. Το ψέμα από την αλήθεια. Το μαύρο από το άσπρο. Πρέπει να μπορούμε να δούμε τι λογής άνθρωποι είμαστε. Η αλήθεια ευτυχώς, μπορεί να αργεί να έρθει, αλλά κάποια μέρα φτάνει στο τέρμα και μας επισκέφτεται. Μας χτυπά την πόρτα και μας αντικρύζει κατάφατσα.

Θα αναρωτιέσται ίσως, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα γεγονότα. Θα απαντήσω, έχουν και μάλιστα μεγάλη. Η κοινωνία, είμαστε εμείς. Κι αν δεν αλλάξουμε εμείς, η εικόνα στον καθρέφτη θα είναι πάντα άσχημη. Γιατί εμείς είμαστε άσχημοι. Εσωτερικά... Σοκαριστήκαμε με τα γεγονότα. Που υπήρχε τόση βία κρυμμένη; Από που ξεφύτρωσε; Και ξεχάσαμε ότι τη βία την αναπαράγουμε και την μαθαίνουμε εμείς στα παιδιά μας. Στα σπίτια μας. Στα σχολεία τους. Στην κοινωνία μας. Γιατί λοιπόν τώρα κοιτάμε άναυδοι και ψάχνουμε για το τι φταίει; Ποιος φταίει;

Είμαστε μια σάπια κοινωνία. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Αυτό δείχνει η εικόνα. Και η εικόνα δεν είναι πλαστή. Είναι η αληθινή. Καλό θα ήταν λοιπόν, αντί να μιλάμε να προβληματιστούμε. Να ψάξουμε τους ευατούς μας πιο βαθιά. Να δούμε που είμαστε λάθος. Που μπορούμε να τους διορθώσουμε. Να προσπαθήσουμε να είμαστε τίμιοι πρώτα με μας τους ίδιους. Γιατί μόνο αν είμαστε τίμιοι με τους εαυτούς μας θα είμαστε και με τους άλλους. Να αλλάξουμε το εσωτερικό μας οικοδόμημα και να το βελτιώσουμε αν χρειάζεται επιδιόρθωση. Να μην αφεθούμε.

Δε κάνω κήρυγμα ηθικής. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κηρύγματα. Και ότι λέω το πιστεύω ακράδαντα. Θυμώνω με τους ανθρώπους που μπορούν και είναι καλοί θεατρίνοι. Θυμώνω και οργίζομαι. Φοβάμαι επίσης. Φοβάμαι γιατί βλέπω ότι έχουν πάντα έναν τρόπο να πείθουν τους άλλους για το δίκιο τους. Ο θυμός κρατά λίγο όμως, γιατί μετά σκέφτομαι και λέω ότι ο καθένας είναι άξιος των επιλογών του. Το ποιοι άνθρωποι διαλέγουμε να είναι κοντά μας δείχνει και το ποιοι είμαστε τελικά. Το πως συμπεριφερόμαστε με τους ανθρώπους, δείχνει την ποιότητα του χαραχτήρα μας. Αν έχουμε φυσικά...Νιώθω ντροπή όχι για το μπάτσο που χτύπησε αυτό το αθώο παιδί, αλλά για όλους εμάς. Γιατί όλοι εμείς τραβήξαμε την σκανδάλη στον Αλέξη. Και όποιος διαφωνεί, ας κοιτάξει πρώτα βαθιά μέσα του...