29/3/08

Oι Γρίφοι



Αυτοί οι γρίφοι είναι προβλήματα που λύνονται μόνο με διαίσθηση και όχι με λογική. Είναι από εκείνα τα προβλήματα που κανείς δεν μπορεί να λύσει όσες μεθόδους και αν προσπαθήσει. Η λύση μπορεί να «έρθει» στο μυαλό κάποιου μόνο σαν αποτέλεσμα διαίσθησης (συναισθηματικής λογικής) όπως την αποκαλούν κάποιοι.

Και να ξέρετε, είπα αυτούς τους γρίφους σε πολλά άτομα και μόνο λίγα τους έλυσαν. Και για να πω την αλήθεια ούτε εγώ το έλυσα όταν μου τους είπαν. Είναι τόσο δύσκολο και ταυτόχρονα τόσο εύκολο...


Δείτε πώς περιστρέφεται η κοπέλα; Δεξιόστροφα ή Αριστερόστροφα;






















Αν βλέπετε να περιστρέφεται δεξιόστροφα ανήκετε στο μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού. Αν βλέπετε να περιστρέφεται αριστερόστροφα ή και τα δύο (δεξιά και αριστερά) τότε, φαίνεται ότι έχετε μια διαφορά από τον περισσότερο πληθυσμό στο πώς λειτουργεί ο εγκέφαλός σας.

Μερικοί βλέπουν μόνο τη δεξιόστροφη κίνηση. Μερικοί απ' αυτούς, αν τους πεις ότι θα μπορούσε κάποιος να δει και την αριστερόστροφη κίνηση δεν σε πιστεύουν...
«Άλλοι πιστεύουν ότι βλέπουν, και άλλοι βλέπουν ότι πιστεύουν». Αλλά ακόμα και αν πιστεύεις αυτό που βλέπεις, είναι τελικά αυτό που (πραγματικά) είναι;


Και τώρα κάτι που φαίνεται παράδοξο. Δείτε τη φωτογραφία παρακάτω. Ποιό από τα δύο τμήματα είναι πιο ανοιχτόχρωμο;











Το δεξιό απαντήσατε; Λάθος.

Και τα δύο τμήματα της φωτογραφίας είναι πανομοιότυπα μεταξύ τους. Το ξέρω πολύ καλά γιατί τα έφτιαξα αντιγράφοντας το αριστερό στο δεξιό τμήμα. Το κάθε ένα κομμάτι αποτελείται από μια μεταβίβαση από ένα ανοιχτόχρωμο γκρίζο σε ένα λίγο σκουρότερο. Έτσι στο μέσον της εικόνας το σκουρότερο δεξιό μέρος του αριστερού κομματιού συναντά το ανοιχτότερο αριστερό μέρος του δεξιού κομματιού. Αυτό μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι το δεξιό κομμάτι έχει ανοιχτότερο χρώμα από το αριστερό. Αν κάναμε ένα διάγραμμα της φωτεινότητας της φωτογραφίας θα έμοιαζε με αυτό:






Και αν ακόμα δεν πειστήκατε και νομίζετε ότι σας λέω ψέματα... δείτε την παρακάτω εικόνα. Το ίδιο αρχικό σχέδιο με δυο λωρίδες γκρίζου χρώμτατος πάνω και κάτω. Το πάνω γκρίζο είναι το σκουρότερο και το κάτω το ανοιχτότερο από τα δύο που συνθέτουν την χρωματική μεταβίβαση σε κάθε κομμάτι.

Το σκουρότερο μέρος κάθε κομματιού (το δεξιό) έχει ίδιο χρώμα με την πάνω γκρίζα λωρίδα. Και η κάτω γκρίζα λουρίδα είναι ίδια με το ανοιχτότερο γκρίζο κάθε κομματιού (το αριστερό).












Στο παράδοξο αυτό παίζει ρόλο ο τρόπος που η αντίληψή μας ξεχωρίζει το όριο μεταξύ των δύο κομματιών. Η αντίληψή μας συγκεντρώνεται στο κέντρο της εικόνας στο όριο και βλέπει ότι δεξιότερα είναι ανοιχτότερο χρώμα. Έτσι «υποθέτει» ότι και ολόκληρο το δεξιό κομμάτι είναι ανοιχτόχρωμο. Αυτή η «υπόθεση» είναι που παραπλανεί.


Μήπως και ο τρόπος που κρίνουμε και ξεχωρίζουμε πολιτισμούς και ανθρώπους παραπλανάται από παρόμοιες «υποθέσεις». Μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο: Βλέποντας τις επιφανειακές διαφορές παραπλανούμαστε και κρίνουμε το σύνολο (του ανθρώπου ή του πολιτισμού) σαν «διαφορετικό». Ενώ στην ουσία δεν είναι. Αλλά το χειρότερο είναι ότι όταν εξαπατούμαστε δεν γνωρίζουμε την εξαπάτηση. Γιατί δεν βρίσκουμε "λωρίδες" σύγκρισης για να βεβαιωθούμε για το αντίθετο;

Δείτε το παραπάνω σήμα πριν να διαβάσετε παρακάτω.
Δείτε το ακόμα λίγο.








Μην συνεχίσετε παρακάτω, ξαναδιαβάστε το σήμα.


Και τώρα ξαναδείτε το και ψάξτε να βρείτε το λάθος! Ναι έχει ένα λάθος που όμως δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Ίσως, και τώρα ακόμα να μην το έχετε βρει. Το ΣΕ είναι γραμμένο δύο φορές. Τι είναι αυτό που κάνει την αντίληψή μας να μην παρατηρεί μερικά πράγματα τόσο εύκολα;

Ο εγκέφαλός μας έχει την τάση να βλέπει το γενικό σύνολο. Για παράδειγμα όταν διαβάζουμε ένα κείμενο το μάτι δεν παρατηρεί κάθε γράμμα μιας λέξης, αλλά ολόκληρη τη λέξη στο σύνολό της. Γενικά το μάτι κατά το διάβασμα προχωρά με «πηδηματάκια». Προχωρά λέξη - λέξη και ίσως αρκετές φορές, κομμάτι - κομμάτι κειμένου. Για παράδειγμα, μπορεί το μάτι, διαβάζοντας μια ολόκληρη γραμμή κειμένου που αποτελείται από 12 λέξεις να κάνει 12 «εντοπισμούς» αλλά μπορεί και 8 ή ακόμα και 4 μόνο. Δηλαδή ο εγκέφαλος διαβάζει μια ολόκληρη γραμμή κειμένου εστιάζοντας την προσοχή του 4 φορές σε 4 διαφορετικά σημεία της γραμμής.

Έτσι με αυτήν την διαδικασία η λειτουργία της ανάγνωσης γίνεται πολύ γρηγορότερα απ' ότι αν προσέχαμε γράμμα-γράμμα και λέξη-λέξη. Η διαδικασία αυτή είναι γρήγορη, αλλά έχει και το «μειονέκτημα» να μην παρατηρούμε εύκολα ένα μικρό λάθος, όπως έναν αναγραμματισμό για παράδιεγμα. Και για να το αποδείξω επέστρεψε πίσω και ξαναδιάβασε τη λέξη «παράδειγμα» της προηγούμενης πρότασης. Το ιε το είχατε προσέξει; Μην φοβάστε, από έδώ και πέρα δεν θα ξανακάνω ορθογραφικό λάθος με σκοπό. Κάθε λάθος από εδώ και πέρα θα οφείλεται σε απροσεξία ίδιου τύπου με αυτήν που συζητάμε εδώ.


Μπορείτε να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο; Το αυθεντικό στα Αγγλικά υπάρχει παρακάτω.

Σύφμωνα με μια έυρνεα Αγγικλού πανεπισμίτηου, δεν έχει σμηασία με πιοά σειρά είναι γραμμένα τα γράμμτατα σε μια λέξη, αλλά το μόνο σημνατκιό είναι το πρώτο και το τελτευαίο γράμμα της λέξης να είναι στη σωτσή θέση. Τα υπόπλοια γράμματα μπροεί να βρίκσοτναι σε εντλεώς διαφετορικές θέεισς και παλόρα αυτά, να μποείρτε να διαβάεστε το κείνεμο χωίρς πρόβηλμα. Δεν διαζάβυομε μια λέξη βλέοποντας ένα ένα τα γράμματα, αλλά τη λέξη σαν σύλονο.


Aoccdrnig to a rscheearch at an Elingsh uinervtisy, it deosn't mttaer in waht oredr the ltteers in a wrod are, the olny iprmoetnt tihng is taht frist and lsat ltteer is at the rghit pclae. The rset can be a toatl mses and you can sitll raed it wouthit porbelm. Tihs is bcuseae we do not raed ervey lteter by it slef but the wrod as a wlohe.


Μια άλλη εκδοχή του παραπάνω μεταφρασμένου κειμένου με μεγαλύτερο «ανακάτεμα» γραμμάτων:


Σνφμύωα με μια έυρενα στο Πμανιπσητετο του Κμτρπιαιζ, δεν πεαιζι ρλόο με τι σριεά ενίαι τοθοπεμετενα τα γταμαμρά μσέα σε μια λξηέ, αεκρί το πώτρο και το ταελείτυο γάμρμα να ενιαί στη στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς και να μροπετίε να τις δαβαιάεστε χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο απρώνθονις εκέγλφοας δεν δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθάε λξηέ αλλά τη λξηέ σαν σύνολο.


1.. Εστιάστε την προσοχή σας στις 4 κουκκίδες για 30 δευτερόλεπτα,
2.. Μετά κοιτάξτε προς ένα τοίχο. Θα δείτε ένα φωτεινό κύκλο.
3.. Ανοιγοκλείστε τα μάτια σας,
4.. Βλέπετε το πρόσωπο;



cλopy apo ti thalassa tou diadiktiou

Θέλω να φύγω


Θέλω να φύγω...
να ξεχαστώ μες τη σιωπή
να βρω δυο φίλους μες τους ξένους
τους πιο μονάχους και πιο ξένους
που έχουν για πατρίδα τη σιωπή

Τα ρούχα μου θα μοιραστούνε
το μέλλον θα μ' εκδικηθεί
και όλα ενάντια θα 'ρθουνε
μαζί μου για να συγκρουστούνε
σε μια επικίνδυνη στροφή

Θα 'ναι μια σύγκρουση όμως τέλεια
τ' αστέρια θα 'ναι ιδανικά
και στης ζωής μας την ευτέλεια
εγώ θα ζήσω τη συντέλεια
με φώτα και βεγγαλικά

Τις γέφυρες θ' ανατινάξω
σε μέλλον και σε παρελθόν
και κάτι νέο θα ταιριάξω
στην επαρχία που θα φτάσω
δίχως τον άρρωστο τον ουρανό

Τα ρούχα μου θα μοιραστούνε
το μέλλον θα μ' εκδικηθεί
και όλα ενάντια θα 'ρθουνε
μαζί μου για να συγκρουστούνε
σε μια επικίνδυνη στροφή

Θα 'ναι μια σύγκρουση όμως τέλεια
τ' αστέρια θα 'ναι ιδανικά
και στης ζωής μας την ευτέλεια
εγώ θα ζήσω τη συντέλεια
με φώτα και βεγγαλικά

Μάνος Ελευθερίου

Το πεφταστέρι...


«Μη με διώχνεις», είπε το αστέρι στον ουρανό.
«Μη φοβάσαι, θα έχεις ένα όμορφο ταξίδι», του απάντησε εκείνος.
«Βοήθεια αδέρφια δεν θέλω να πάω πουθενά», φώναξε τρομαγμένο το αστέρι καθώς άρχισε να πέφτει προς τη γη.

Όσοι είδαν το πεφταστέρι ευχήθηκαν κάτι. Αλλος ήθελε υγεία, άλλος αγάπη, άλλος ένα καινούριο αυτοκίνητο, μα το αγόρι που αγνάντευε τη θάλασσα, έκανε μια διαφορετική ευχή:
«Αυτό το πεφταστέρι να γίνει δικό μου» είπε. Και μετά ξάπλωσε στο κρεβάτι του και αποκοιμήθηκε ...;

Το πεφταστέρι, που είχε πέσει πάνω στα βράχια, αποφάσισε να περάσει τη νύχτα του εκεί, κοιτάζοντας τους φίλους του στον ουρανό. Στην αρχή, ένιωθε ζήλια και πίκρα, μα σιγά-σιγά, αφέθηκε στη γλύκα της βραδιάς, χάζεψε τα φώτα των καραβιών που χόρευαν στη θάλασσα και μαγεύτηκε από τη μελωδία των κυμάτων.

Το άλλο πρωί ο ήλιος βρήκε το λιμάνι σε μεγάλες φούριες. Αυτοκίνητα έφερναν και έπαιρναν κόσμο στα καράβια, μεγάλα φορτηγά κουβαλούσαν εμπορεύματα. Ένας χαμός! Το πεφταστέρι, πανικοβλήθηκε και κούρνιασε στα βράχια.
«Απαπα δεν πάω πουθενά πια, θα κάτσω εδώ, που δε θα με πειράξει κανείς», σκέφτηκε.

Σε λίγο στάθηκε δίπλα του ένας σκύλος, εκείνο τρόμαξε κι άρχισε να προσεύχεται να μην το πάρει χαμπάρι το κοπρόσκυλο και το καταβροχθίσει. Ευτυχώς, ο σκύλος δεν είδε το πεφταστέρι και έφυγε για να βρει το αφεντικό του.

Το μεσημέρι ο ήλιος τσουρούφλιζε και το πεφταστέρι σκλήρυνε και πήρε ένα όμορφο χρυσαφί χρώμα. Αυτό ήταν, έγινε ένας αστερίας!

Όταν το αγόρι που αγνάντευε τη θάλασσα, κατέβηκε στα βράχια να ψάξει το αστέρι του και μόλις το βρήκε το κράτησε με αγάπη στα δυο του χέρια και το πήρε μαζί του.

Το πεφταστέρι ένιωσε ασφάλεια. Μα επειδή ήταν φοβητσιάρικο, ρώτησε το αγόρι:
«θα με προσέχεις, έτσι;»
«φυσικά θα σε προσέχω», του απάντησε εκείνο χαϊδεύοντάς το.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν και τόσο εύκολα. Μόλις η μαμά του αγοριού είδε τον αστερία είπε στο γιο της:
«πάλι μάζεψες βρωμιές; Αμέσως στο σκουπιδοτενεκέ αυτή η βλακεία που κρατάς και πλύνε καλά τα χέρια σου, για να φάμε».

Το αγόρι στεναχωρήθηκε. Δεν μπορούσε να πετάξει το θησαυρό του. Έκρυψε το πεφταστέρι κάτω από τα βιβλία του, μα ήξερε πως δεν θα μπορούσε να το κρατήσει για πολύ εκεί μιας κι η μαμά του τα έβρισκε όλα. Έσπαγε το κεφάλι του για να βρει μια λύση και την άλλη μέρα πήρε μαζί του το πεφταστέρι του στο σχολείο. Λίγο πριν μπει στην τάξη, το ρώτησε:
«Αστεράκι μου, αν δεν μπορώ να σε κρατήσω εγώ, που θα ήθελες να πας;»
«Α, μα να γυρίσω στον ουρανό, πουθενά αλλού», του απάντησε εκείνο.

Σε λίγες ώρες, η δασκάλα ζήτησε από τα παιδιά να μπουν ήσυχα στη σειρά γιατί θα πήγαιναν να επισκεφτούν στο νοσοκομείο, ένα συμμαθητή τους, που από όσο ήξεραν ήταν τόσο άρρωστος, που για να του περάσει ο πόνος θα πήγαινε στον ουρανό. Όλοι του είχαν πάρει από ένα δωράκι. Κι επειδή το άρρωστο παιδί δεν είχε πια μαλλιά, για να μην του κόψουν τη φόρα προς τον ουρανό, το αγόρι, του είχε αγοράσει ένα όμορφο σκουφάκι για να μην κρυώνει. Τότε του ήρθε μια ιδέα. Πήρε το αστέρι του και το έβαλε πάνω στο σκουφάκι. Το τύλιξε καλά με το κορδόνι από το παπούτσι του και όταν έφτασε στο νοσοκομείο, το χάρισε στο φιλαράκο του, που ξετρελάθηκε από τη χαρά του.

Σε μερικές μέρες το άρρωστο αγόρι αφού μάζεψε την αγάπη όλου του κόσμου, έφυγε τελικά για τον ουρανό φορώντας το σκουφάκι του. Έτσι έφυγε μαζί του και το πεφταστέρι. Που όταν έφτασε επάνω πήρε πάλι την παλιά του θέση, ανάμεσα στους φίλους του και τους είπε όσα έγινα κάτω στη γη.

Το αγόρι που αγνάντευε τη θάλασσα, μεγάλωνε ευτυχισμένο, γιατί τα βράδια έβλεπε πάντα το αστέρι του, που του έστελνε λαμπερά φιλιά και ήξερε πως παρόλο που δεν το είχε κοντά του, ήταν για πάντα δικό του, ήταν χαρούμενο και το αγαπούσε, όπως όταν το κράταγε στα χέρια του.

Κι από τότε, έλεγε πως όταν έχεις αγαπήσει κάτι, θες μόνο το καλό του, και όπου κι αν βρίσκεται στην πραγματικότητα για σένα, δεν μπορεί να πάει πιο μακριά από την καρδιά σου...

c
λopy από τη θάλασσα του διαδικτύου

28/3/08

Η ιστορία της μαριονέτας



Ο Ντάριο Φο είχε πει: «Ένα από τα πιο ελκυστικά χαρακτηριστικά του κουκλοθέατρου είναι το κωμικό στοιχείο, που παίρνει την έκφρασή του όχι μόνο από τις χειρονομίες, αλλά και από το λεξιλόγιο, τα θεατρικά σκηνικά και το τοπίο. Μετατρέπεται συχνά σε σκληρή και αμείλικτη κοινωνική κριτική, παρά το γεγονός ότι αυτό δεν παρουσιάζεται ποτέ ως αυτοσκοπός».

Στην Αρχαία Ελλάδα η κούκλα έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στην καθημερινή ζωή. Οι κούκλες-ειδώλια, εικόνες των θεών, αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος των λατρευτικών τελετών. Η μαριονέτα λεγόταν από τους αρχαίους Ελληνες «νευρόσπαστον» (αυτό που κινούνταν με κλωστές) και ο μαριονετίστας ονομαζόταν «νευροσπάστης». Η τέχνη του ταυτίστηκε με εκείνη του μίμου, του ζογκλέρ, του ισορροπιστή κ.λπ., περιθωριακή καλλιτεχνική πρακτική με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και συμβολισμούς (όπως η εξάρτηση της μαριονέτας από το μαριονετίστα), τα οποία χρησιμοποιούσαν ήδη η αρχαία ελληνική φιλολογία και φιλοσοφία. Τη Βυζαντινή Περίοδο οι παραστάσεις μαριονέτας δίνονταν σε λαϊκά πανηγύρια και στους δρόμους.



Από την Αίγυπτο και τον αραβικό κόσμο το δισδιάστατο Θέατρο Σκιών ήρθε στην Ελλάδα την περίοδο της κατοχής της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και διαδόθηκε ταχύτατα στις αυλές των πασάδων και αργότερα στα καφενεία.
Το όνομα «Καραγκιόζης» προέρχεται είτε από την τουρκική λέξη «Karagoz» -που σημαίνει «μαυρομάτης»- είτε από την ιρανική αντίστοιχη λέξη γι' αυτόν που έχει «μαύρη καμπούρα» και η παράδοσή του είναι η μόνη θεατρική φόρμα που υιοθετήθηκε στον ελληνικό χώρο από την Ανατολή.














Μετά το 1880 δημιουργήθηκε μια νέα παράδοση με ιστορικές παραστάσεις και πρωταγωνιστές πραγματικούς ή φανταστικούς ήρωες, που πολεμούσαν κατά του Τούρκου κατακτητή. Οι χαρακτήρες παρέμειναν οι ίδιοι, με μικρές παραλλαγές.















Ετσι, ο Karagoz έγινε Καραγκιόζης, ο Hacivat έγινε Χατζιαβάτης, ο Δανδής έγινε ο δυτικότροπος Σιόρ Διονύσιος, ο Νάνος Μορφονιός. Επειτα από το κίνημα το Νεότουρκων και τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το Θέατρο Σκιών εξαφανίστηκε απ' όλες τις πρώην επαρχίες της, καθώς δεν εξυπηρετούσε πλέον καμιά κοινωνική αναγκαιότητα.



















Στην Ελλάδα όμως εμφανίστηκαν νέοι χαρακτήρες, όπως ο μπάρμπα-Γιώργος, ο Νιόνιος, ο Σταύρακας κ.λπ., που αντικατόπτριζαν τη γλωσσική και κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα του 19ου αιώνα. Το ελληνικό Θέατρο Σκιών γνώρισε πραγματικά μέρες δόξας την περίοδο 1890-1930 και ο Καραγκιόζης κυριαρχούσε στην ψυχαγωγία των ενηλίκων περισσότερο από κάθε άλλη μορφή διασκέδασης.















Ο «δυτικός» Φασουλής


Την ίδια περίπου περίοδο (1900-1930) το Θέατρο Σκιών βρέθηκε αντιμέτωπο με ανταγωνιστή στην ψυχαγωγία του Ελληνα. Ο Φασουλής είναι η κεντρική φιγούρα του νεοελληνικού θεάτρου κούκλας, με γαντόκουκλες πάνω σε ένα ξύλινο, ελαφρά φωτισμένο «πάλκο» και το μαριονετίστα ακριβώς από κάτω να δίνει φωνή και κίνηση στους ήρωές του. Η νέα τεχνική εμφανίστηκε αρχικά τη δεκαετία 1860-70 και πιθανότητα ήρθε στην Ελλάδα από την Ιταλία μέσω των Ιόνιων Νησιών.


















Το όνομα «Φασουλής» ίσως να προέρχεται από τον «Fagiolino» της Μπολόνια. Ο Φασουλής «ελληνοποιήθηκε» και η θεματολογία των παραστάσεων προερχόταν από τη λαϊκή φιλολογία, ρομαντικές νουβέλες, περιπέτειες ή δράματα. Στα τέλη το 19ου αιώνα αυτή η μορφή κουκλοθέατρου (του δρόμου κυρίως) που παιζόταν τους καλοκαιρινούς μήνες και στα πανηγύρια των πόλεων άνθησε και επεκτάθηκε.


Κλούβιος και Σουβλίτσα

Το «Θέατρο Κούκλας Αθηνών» ιδρύθηκε το 1939 από την Ελένη Θεοχάρη-Περάκη. Ο βασικός του χαρακτήρας, ο μπαρμπα-Μυτούσης, «έζησε» 46 χρόνια μαζί με τον ανιψιό του, Κλούβιο, και την ανιψιά του, Σουβλίτσα, αποκτώντας τη φήμη του ποιοτικού παιδικού θεάτρου κούκλας.

Το 1975 η Ευγενία Φακίνου δημιουργεί την «Ντενεκεδούπολη», επηρεασμένη από τις τεχνικές που χρησιμοποιούνταν σε Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία. Το 1978 οι ηθοποιοί Τάκης και Μίνα Σαρρή ιδρύουν το Ελληνικό Θεάτρο Κούκλας, με παραστάσεις που ξεφεύγουν από τις κλασικές τεχνικές του θεάτρου κούκλας. Οι κουκλοπαίκτες είναι ορατοί στο κοινό και οι παραστάσεις εμπλουτίζονται με διάφορες τεχνικές (σκίαση, «μαύρο φως», μάσκες κ.λπ.).




















Το Θέατρο Κούκλας Τιριτόμπα, οι τηλεοπτικές παραγωγές μαριονέτας των Μάνθου και Αννας Σαντοριναίου, η Ομάδα «Γκρι Κουτί», η Ομάδα «Πράσσειν Αλογα» και η Χρυσούλα Αλεξίου είναι μερικοί μόνο από τους επαγγελματίες που ασχολούνται με το θέατρο κούκλας στην Ελλάδα. Οσον αφορά στον Καραγκιόζη, υπάρχει μια πολύ δραστήρια γενιά νέων κουκλοπαικτών (Κώστας, Γιάννης και Αργύρης Αθανασίου, Γιάννης Νταγιάκος, Αθως Ντανέλης, Τάσος Κώνστας κ.ά.), που συνεχίζουν την τέχνη των «δασκάλων» τους, δίνοντας παραστάσεις κυρίως σε σχολεία, αλλά και θέατρα και φεστιβάλ.



«Ας κάνουμε τις κούκλες μας να χορεύουν»

Μήνυμα του Γερμανού προέδρου της UNIMA, Michael Meschke, για την Παγκόσμια Ημέρα Κουκλοθέατρου

«Αυτήν τη χρονιά, το 2006, η ανθρωπότητα παρασύρεται σε έναν αγώνα δρόμου προς μια ακόμα μεγαλύτερη πόλωση μεταξύ των διάφορων φονταμενταλισμών τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά. Πώς; Κηλιδώνοντας αυτό που ο άλλος κρατά σαν πιο ιερό κι αγαπημένο, είτε αυτό λέγεται Ισλάμ είτε ελευθερία έκφρασης, ανθρώπινη αξιοπρέπεια ή άλλες σημαντικές αξίες.

Το να φέρεις μια κούκλα στη μέση όλων αυτών μοιάζει καταγέλαστο. Κάνει τους ανθρώπους να γελάσουν, όχι με την παραδοσιακή έννοια της απόλαυσης του κοινού, αλλά κυρίως γιατί η κούκλα είναι τόσο αδύναμη. Και παντού τριγύρω μας, αυτή η αδυναμία είναι η πραγματική δύναμη της κούκλας. Γιατί αποτελεί μέρος αυτού του 'σε πείσμα όλων', που χωρίς αυτό οι άνθρωποι θα είχαν εξαφανιστεί προ πολλού.















Οι καιροί αλλάζουν. Ο κουκλο-μάστορας, που τον παλιό καλό καιρό ήθελε να σώσει τον κόσμο, σήμερα είναι ευτυχής αν μπορεί να ζήσει από τη δουλειά του. Ας είμαστε, λοιπόν, ταπεινοί, αλλά χωρίς ηττοπάθεια: Ας κάνουμε τις κούκλες μας να χορεύουν, γιατί αυτό ξέρουμε να κάνουμε, γιατί έχουμε το προνόμιο να κάνουμε αυτό που αγαπούμε περισσότερο -και γιατί η ανταμοιβή μας είναι και θα είναι το συναίσθημα που ανάβουμε σε τόσες καρδιές».

Μαύρο Θέατρο



















Το μαύρο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε ως θεατρική άποψη στις αυτοκρατορικές αυλές της Ασίας. Η πρώτη του δομή αποτελούνταν από το «μαύρο δωμάτιο» ή«μαύρο κουτί» το οποίο εμφάνιζε μια μικρή σκηνή επενδυμένη με μαύρο ύφασμα, η οποία φιλοξενούσε μέσα της, ηθοποιούς - μαριονετίστες, ντυμένους στα μαύρα. Η μαύρη ενδυμασία, τους επέτρεπε να κινούν διάφορα αντικείμενα κάτω από φωτισμό κεριών, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι αιωρούνται.

Η τεχνική αυτή εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και το '61 ο Jiri Srnec τελειόφοιτος της Ακαδημίας Θεάτρου της Πράγας άρχισε να πειραματίζεται με την ιωδίζουσα λάμπα φθορισμού (black light) και τη συμπεριφορά της στη θεατρική σκηνή. Έτσι αναβίωσε η εξέλιξη του μαύρου θεάτρου.
Η ευφυής καινοτομία και θαυματοποιός τεχνική του μαύρου θεάτρου ξεκινώντας από το εγχείρημα του σκηνοθέτη Jiri Srnec βασίζεται στο μαύρο σκηνογραφικό χώρο και στην ενδυματολογική άποψη του μαύρου βελούδου. Οι ηθοποιοί-χορευτές εμφανίζονται επί σκηνής επιμελώς καλυπτόμενοι από αυτό το ύφασμα. Το μαύρο σε συνδυασμό με το βελούδο δίνει ένα αποτέλεσμα πλήρης απορροφητικότητας του φωτός. Αυτήν τη φυσική παρατήρηση «του μαύρου πάνω στο μαύρο» και στο συμπερασματικό αποτέλεσμα του αόρατου έκαναν ο Jiri Srnec και οι συνεργάτες του και προχώρησαν στην τέχνη που λέγεται μαύρο θέατρο.
Η μαγεία έρχεται να συμπληρώσει και να τελειοποιήσει αυτό το επί σκηνής θαύμα, καθώς οι θεατές δεν μπορούν να αντιληφθούν και να εξηγήσουν την κίνηση διαφόρων αντικειμένων που χειρίζονται οι ηθοποιοί - χορευτές.
Στο μάτι του θεατή γίνεται αντιληπτό μόνο ως ένα τυχαίο παιχνίδι εναλλαγής του ορατού με το αόρατο, (μια και βλέπουν ανθρώπους και αντικείμενα να αιωρούνται στις τρεις διαστάσεις, αυτόνομα).
Το μαύρο θέατρο εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός διεθνούς θεάματος και απευθύνεται σε όλους τους πολιτισμούς, μια και παρακάμπτεται ο λόγος και η επικοινωνιακή του γλώσσα βασίζεται στην κίνηση, στην ακουστική και στην παντομίμα.
Είναι μοναδικά τα συναισθήματα που σου βγάζει το μαύρο θέατρο μια και ξεφεύγει από την επιμελημένη προσπάθεια του συμβατικού θεάτρου να απεικονίσει επί σκηνής την καθημερινή πραγματικότητα. Αυτή είναι και η διαφορά του από το χιλιοειπωμένο μέσα από διάφορα θεατρικά ρεύματα και σκηνοθετικές προτάσεις, συμβατικό θέατρο, εδώ στοχεύεται και επιτυγχάνεται η κατάρρευση του πραγματικού, η αναβίωση της μεγαλόπρεπης ψευδαίσθησης.

Είναι ένα θέαμα πλημμυρισμένο από κίνηση, χρώμα και μουσική. Είναι μία ανάσα γέλιου και εφορίας στην ψυχρή και απρόσωπη τεχνοκρατική εποχή που ζούμε.

Μικρός Ναυτίλος


Τ' ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο σχολείο της θάλασσας. Ιδού και μερικές πράξεις για παράδειγμα:

1. Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένει μια ελιά, ένα αμπέλι, κι ένα καράβι. Που σημαίνει με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

2. Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Χριστού.

3. Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα). Η ζωή μας κόβεται, και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse.

4. Όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προεξέχει το βουνό από τη λέξη του υπάρχει ποιητής. Η ηδονή δεν είναι αφαιρετέα.

5. Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσες ίσες δόσεις που δε μένει στο τέλος του παρά η αλήθεια.

6. Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δυνάμη κι ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας.

7. Ένας «Αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς ένας «Ερχόμενος».

Οδυσσέας Ελύτης - Μικρός Ναυτίλος

Μια βροχερή μέρα


Κοιτάζω από το παράθυρο μου. Ο καιρός έξω μουντός, βροχερός. Μου αρέσει. Παρέα με ελληνικό καφέ, σπιτικά μπισκοτάκια και πολλές σκέψεις...

27/3/08

Υπάρχω... Υπάρχεις


Αν υπήρχα θα 'μουν πέρα απ'τα αστέρια
Αν υπάρχω θα 'μια κάτω προσγειωμένη στην γη
Υπάρχω και είμαι μόνη με τον εαυτό μου
Αν υπήρχες θα 'σουν η ίδια η καρδιά μου
Αν υπάρχεις θα είσαι πάντοτε μέσα στην αγκαλιά μου
Υπάρχεις και είσαι χαμένος από καιρό.

Νικολέττα Καραστογιάννη
Απο την συλλογή "Η ύπαρξη μιας αμαρτίας"

Η καταραμένη γενιά


Μεγάλωσες με Χάιντι και Πόκεμον; Έπαιζες νιντέντο και έτρωγες δρακουλίνια; Έμαθες αυτολεξί την Ιστορία ή τη Βιολογία Γ' Λυκείου για να δώσεις Πανελλήνιες, αλλά πλέον δεν θυμάσαι ούτε ποιος διάολος ήταν ο Κάνιγκ, ούτε τι σόι πράμα είναι το Πλασμώδιο του Λαβεράνου; Ε το δίχως άλλο είσαι παιδί της μεταπολίτευσης, περαστικά σου!

Στα ώπα-ώπα μεγάλωσες, αχάριστος μην είσαι. Δόξα το Θεό να λές, οι γονείς σου μπόρεσαν να εξασφαλίσουν τα adidas παπουτσάκια σου, να χαρτζιλικόσουν τις μεταφροντιστηριακές εξορμήσεις σου στα Goody's και να χρηματοδοτήσουν εκείνο το μεταπτυχιακό σου στο αγγλικό λασποχώρι που ανάθεμα κι αν κατάλαβες γιατί ταλαιπωριόσουν να τελειώσεις. Το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80 μοίραζε αυξήσεις και το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '90, μερίσματα. Ε δεν μπορεί, όλο και κάτι θα τσέπωσε κι εσένα ο μπαμπάς σου. Και δεξιός να 'ταν, νομίζω πρόκαμε. Ας είναι καλά η νέα διακυβέρνηση. Έλα μην το αρνηθείς, ένα αποκούμπι το 'χεις. Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου.

Αλλά εκείνη η τσαπερδονοκωλοσφυρίχτρα η Χάιντι δεν σε είχε προετοιμάσει για τα όσα θα σου ξημέρωνε η επαύριο. Δυσκολεύθηκες να βρεις δουλειά το ξεύρω! Αλλά τώρα που τη βρήκες, έκπληξη σύνταξη, για εσένα θα είναι απλώς μία vintage αναφορά που θα σου φέρνει μία γλυκιά νοσταλγία, όπως ας πούμε ο Τέρι Χρυσός και οι αδελφές Μπρόγιερ. Πώς είναι το κογιότ που μπαίνει στη σύραγγα και βλέπει την αμαξοστοιχία να του'ρχεται; Έτσι κι εσύ! Το βλέπεις να σου 'ρχεται κι έχεις μαρμαρώσει από το φόβο σου. Αλλά και τι να κάμεις; Τρόμαξες να τα εξασφαλίσεις αυτά τα 800 ευρώπουλα, είσαι τώρα για να κουνάς την καρέκλα σου; βρε κουτό: θα την κρατήσεις μέχρι τα βαθιά γηρατειά σου, μη σου πω ότι θα συνεχίσεις να εργάζεσαι και για μερικά χρόνια ως μακαρίτης προκειμένου να συμπληρώσεις μερικά ένσημα. Διότι αυτό που η σημερινή γενιά λέει «

Είναι κι ακριβή η ζωή. Μια που σου ανεβάζουν τα πετρέλαια, μία που σου τα αλλάζουν. Σου λέει εδώ κοτζαμάν διεθνείς αγορές και έχουν μία νευρικότητα, πως θα βγεις εσύ με μία χούφτα κέρματα; Ε και αναγκάζεσαι να μένεις με τους γονείς ή να στηρίζεσαι στους γονείς ή να σου πληρώνουν οι γονείς το δάνειο για το αμάξι. Που εκείνοι στην ηλικία σου -;αν θες να ξέρεις- έπιαναν την πέτρα και την έστιβαν. Τώρα και πες τη βρίσκεις την πέτρα, το πιο πιθανό είναι να την κλικάρεις. Ή να τη βρει κάποιος άλλος και να σου την πετάξει. Άλλαξε ο κόσμος, αγρίεψαν τα πράγματα, είδα προχθές και τη Χάιντι σε ένα παγκάκι έξω από το Μουσείο με γλαρό μάτι, χάλια ήταν.

Αλλά εσύ χαμπάρι δεν παίρνεις. Έτσι κλεισμένος που είσαι στην κοσμάρα σου με άγχη και ανασφάλειες, επικοινωνείς μετά βίας με τον εαυτό σου και μόνο μέσω ίντερνετ. Κάνεις cut τις πολύπλοκες επαφές της καθημερινότητάς σου και με paste τις περνάς όλες στην ανώδυνη πραγματικότητα ενός facebook και καθαρίζεις. Εκεί που δεν χρειάζεται να προβληματιστείς για το τι θα πεις, τι θα βάλεις και πώς θα συμπεριφερθείς. Αρκεί που καλείς ένα σκασμό γνωστούς να απαντήσουν στο ίδιο Quiz με σένα για το πόσες φορές ρεύεται το μπαρμπούνι και νιώθεις μια χαρά κοινωνικοποιημένος. Κατάθλιψη το λένε, θα σου το διαγνώσουν σε καμιά πενταετία.

Κι ύστερα πρέπει και να παντρευτείς. Αλλά δεν σε πολυκόβω για γάμους και παιδιά. Είναι μωρέ που η μόνη σοβαρή γνωριμία σου τελευταία ήταν η etimigiaola_69, που αποδείχθηκε ότι τη λέγανε ΣεργκέιΝτένζελ Γουάσινγκτον. Σαρανταέξι βαθμούς χτύπησε πέρσι και πριν καεί το δάσος. Βάλε με το μυαλό σου. και δούλευε υδραυλικός στα Καμίνια. Ε δεν θα είσαι ποτέ έτοιμος για οικογένεια, παραδέξου το. Δεν το'χεις, λέμε. Αδιέξοδες σχέσεις, δήθεν καταστάσεις, εγωισμοί και απύθμενη ανοησία, τρέξιμο δίχως τέλος και αβεβαιότητα, υπογονιμότητα και φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ρε νερό δεν θα έχουμε να πίνουμε του χρόνου κι εσύ μου μιλάς για αισθήματα; Που θα βγαίνεις στην παραλιά να λιαστείς και θα γυρνάς σπίτι

Κάποιος σε έφτυσε γαμώτο, δεν εξηγείται. Μήπως να έκαμες ένα ευχέλαιο, έναν εξορκισμό, ένα φενγκσούι; Διότι έρχεσαι τώρα εσύ με τα 800 ψωροευρώ σου και μία βαλίτσα διαψεύσεις, να διεκδικήσεις ένα αύριο. Το ξέρουμε κι οι δυο ότι το αξίζεις, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: θα πρέπει να χύσεις αίμα για να το'χεις. Και αν.


c
λopy από τη θάλασσα του διαδυκτίου

Αν η ψυχή είχε φωνή....


Μια φυλακή σε προσμένει όταν φοβάσαι...
αυτό ψυχή μου να θυμάσαι.

26/3/08

Η αγάπη είναι τόπι

Κάποιος να μου λύσει την απορία. Η αγάπη είναι τόπι; Δεν περίμενα ποτέ από τον εαυτό μου ότι θα καθόμουν να έγραφα για την αγάπη. Είτε ότι θα χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη. Ή ότι θα κόλλαγα τόσο πολύ σε ερωτήματα που σχετίζονται με αυτή.


































Κι όμως συνέβη. Άλλο ένα από εκείνα τα πράγματα που δεν προγραμματίζεις και γι'αυτό ακριβώς είναι πιο γλυκά αλλά και πιο επώδυνα όταν συμβαίνουν.

Λοιπόν, ερωτώ: η αγάπη είναι τόπι; Όταν το πάρεις πρέπει να το δώσεις πίσω στον ιδιοκτήτη του; Οφείλεις να το πετάξεις κι εσύ με φόρα, για να δείξεις ότι ...; παίζεις; Καλό είναι να το στροβιλίσεις και λίγο, για να δώσεις ένα προσωπικό ύφος στην πάσα; Όσο πιο ψηλά το πετάξεις, τόσο πιο όμορφα θα νιώσεις; Θα δεις να φτάνει η μπάλα στη γη μετά από περισσότερη ώρα, όπως ακριβώς πιο πολύ διαρκεί και μια καλή σχέση;


Και τι γίνεται με αυτούς που μπαίνουν στη μέση και προσπαθούν να κλέψουν τις πάσες; Προσπαθούν να σπάσουν την αλυσίδα, την κίνηση, τη συνοχή; Ή τι γίνεται όταν ένας από τους δύο παίκτες δε βάλει αρκετή δύναμη ή υπερβεί τα όρια και η μπάλα είτε δε φτάσει μέχρι τον παραλήπτη είτε πετάξει πολύ μακριά του;

Έτσι δεν είναι και η αγάπη; Αν κάνεις λιγότερα, η καρδιά της χτυπά πιο αδύναμα, ενώ αν την πνίξεις την αποπροσανατολίζεις κι εκείνη επιταχύνει επικίνδυνα για να προλάβει τους παλμούς.






































Αποχρώσεις του μαύρου και του κόκκινου στην ίδια συσκευασία. Όπως το τόπι είναι κομμένο σε λωρίδες με διαφορετικά χρώματα κι αν το γυρίσεις στον αέρα σαν τη σβούρα, τα ενώνει, έτσι και η αγάπη είναι άλλοτε κόκκινη κι ευτυχισμένη κι άλλοτε μαύρη και γεμάτη θλίψη. Κι αν τη δεις από απόσταση, ίσως μπορέσεις να διακρίνεις πως φορά πάντοτε και τα δυο τούτα χρώματα.
Ένα τόπι στρογγυλό, έτοιμο πάντα να παίξει και να χαρεί. Ένα τόπι μαλακό στα χέρια παιδιών και σκληρό στα χέρια κλεφτών.Ένα τόπι σοφό, που μετρά τον αέρα και την αντίσταση, τη δύναμη και τη δυναμική. Ένα τόπι που πάντα προχωρά, τσουλά ή κατρακυλά. Ένα τόπι ελαφρύ σαν πούπουλο που πάντοτε θα σου δώσει αγκαλιά κι ένα τόπι βαρύ σα νερό που μοιάζει άρρωστο και δυσκίνητο.






































Ποιος θα το σπρώξει αυτό το τόπι; Ή μήπως θα το κλωτσήσει; Θα το πετάξει ή θα το βάλει μες τα χέρια; Αν περάσεις από μπροστά του, μην το αγνοήσεις πάντως. Παραείναι όμορφο. Και ζωογόνο. Και δελεαστικό. Απλώς ζύγισε την πάσα σου και βεβαιώσου ότι θες να παίξεις μέχρι τέλους ...

Πυξίδες


Ζωή,σαν ένας λεκές από υγρασία

διάβασα κάπου.

Μα...φεύγει έτσι η ζωή ;

Kαι σε λεκιάζει ποτέ η υγρασία ;

Δεν ξέρω...

Ζορίζονται οι ώρες μου ξανά, και τέτοιες στιγμές, ποτέ δεν ξέρω.

Δυο οι επιλογές και μια η απόφαση.Που επείγει.Που πρέπει να παρθεί.

Βορράς και Νότος.Δίπλα, μέσα μου, έξω...

Ομιχλώδης, ψυχρός, μουντός, μα σταθερός, προστατευτικός για μένα ο πρώτος.

Φωτεινός, ζεστός, αλλά κάποτε νευρώδης, ξένος κι αλήτης ο δεύτερος.

Δυο τόποι, δυο χρόνοι, δυο μήνες, δυο πόλεις, ένας άνθρωπος, μια ζωή...

Μια ζωή με υγρασία ακριβώς πίσω από το στέρνο, ούτε βόρεια, ούτε νότια.

Και οι πυξίδες κι οι φάροι, διακοσμητικοί...

24/3/08

Οι φίλοι μου ήταν φεγγάρια, νησιά...

Μέχρι πρόσφατα, οι φιλίες μου - ανάλογα με το υλικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εμφανίστηκαν στη ζωή μου - συγκροτούνταν σε δυο κατηγορίες: στο χώμα και τον καπνό....



















Οι φιλίες του χώματος είναι αυτές που συστάθηκαν στην πρώτη φάση της ζωής μου - κατά κανόνα στα μαθητικά χρόνια - και ορίζονται από τη σωματική πραγματικότητα της σχέσης. Αυτές που σχηματοποιήθηκαν σε τραμπάλες και τσουλήθρες με γδαρμένα γόνατα και ματωμένους αγκώνες σκουπισμένους σε ροζ φουστανάκια και τζιν σορτσάκια, - τα οποία απέλπιδες μανάδες μούλιαζαν και έτριβαν τα βράδια με λευκαντικά και μαλακτικά - προσπαθώντας να βγάλουν το πράσινο του γρασιδιού, το καφέ της λάσπης και το κόκκινο των ξεραμένων αιμάτων.

Αυτές που τις οριοθέτησαν ιδρωμένα κυνηγητά σε μακρινούς δρόμους, μουσκεμένα «μπαλαρόνια» σε αλάνες, ξέπνοα «κουτσό», σχοινάκια και γερμανικό σε εξοχικές αυλές γιαγιαδοπαπούδων, που μας έτριβαν μετά κάτω από λάστιχα ποτίσματος με παγωμένο νερό και σαπούνι Μασσαλίας, προσπαθώντας να διώξουν όλο το χώμα απ' τα μαλλιά και τα πετραδάκια από τα νύχια.

Αυτές που χτίστηκαν με μοιρασμένα σε πάρκα λιωμένα παγωτά, με συνεταιρικά αγορασμένα σε κοπάνες χάμπουργκερ - με το κέτσαπ να στάζει σε παπούτσια και τσάντες-, με κρυμμένες κάτω από την ποδιά στην τάξη σοκολάτες - που γίνονταν μια μάζα σε μελανωμένα χέρια-, με γεύματα κουπονιών σε φοιτητικές εστίες - που κατέληγαν ζουληγμένα σε τσάντες για τα γατιά και τα σκυλιά μας-.Αυτές που τελειώθηκαν με βομβαρδισμούς από τραπουλόχαρτα - χαμένων δηλωτών - πιόνια από τρίβιαλ - λανθασμένων απαντήσεων - και γραμματάκια σκράμπλ - ανορθόγραφων διασταυρώσεων -.
Είναι οι φιλίες που συγκροτήθηκαν μέσα από ύπνους - μεθυσμένους, με εμετούς και δάκρυα - σε αμμουδιές της άγονης γραμμής όπου η θάλασσα μας δέχονταν σερνάμενους στις πρώτες ακτίνες του ήλιου - που διαπερνούσαν σαν τρυπάνια κρανία και εγκεφάλους - για να ξεπλύνει από πάνω μας υγρά και αύρες άτυχων ερώτων.... Κι ενώ είναι ασήμαντη η πραγματολογική συνθήκη της σκέψης, είναι αδιάφορη η ιδεολογική συμφωνία ή διαφωνία, και είναι αμελητέο το πόσο συχνά αναζητάμε ο ένας τον άλλο, όταν συναντηθούμε κρεμιόμαστε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και ξαναπιάνουμε μια κουβέντα με χαζόγελα και σκουντιές από ένα ασαφές σημείο, όπου είχε μείνει εκκρεμής την προηγούμενη φορά....



















Οι φιλίες του καπνού - που τις συνάντησα στην ενήλικη φάση της ζωής μου -, με συναδέλφους, συνοδοιπόρους και συν-ιδεαζόμενους προσδιορίζονται από την πραγματικότητα του λόγου. Είναι οι φιλίες που συστάθηκαν σε άπειρες ώρες συνδιαλέξεων (με αλκοόλ φιστίκια και τσιγάρα σε καναπέδες και σκαμπό) για νοηματοδοτημένες ζωές, ιδεατά φαντασιακά, εξουσιαστικές πολιτικές, ψυχαναλυτικές ερμηνείες και παιδοψυχολογικές και γνωσιακές θεωρίες ανατροφής παιδιών.

Είναι αυτές που συγκροτήθηκαν σε θέατρα και σινεμά, ρεμπετάδικα και τζαζ μπαρ με έντονες διαφωνίες για αισθητικές αξίες, οντολογικά υπονοούμενα και φιλοσοφικές υποκειμενικότητες. Δένονται με την ανταλλαγή βιβλίων και
CD, συνταγών και διαίτων. Πληρούνται σε τηλέφωνα που λύνουν ερωτικά, οικογενειακά και επαγγελματικά ερωτήματα, και τα κουτσομπολιά του γραφείου και σε sms που διαβάζονται στο γόνατο σε σεμινάρια και meetings, για ραντεβού σε καφέ και τσιπουράδικα (αφού σίγουρα θα αισθανθείς μια ξαφνική αδιαθεσία και θα πρέπει να φύγεις σε κάνα μισάωρο...).

Οι φιλίες του καπνού είναι με αυτούς που δε θα μοιραστείς ποτέ ένα σάντουιτς αλλά τα έξοδα της βραδινής εξόδου ή της μεσημεριανής οινοποσίας. Δε θα ανοίξετε τα κεφάλια σας με βουτιές σε νυχτερινές θάλασσες ξορκίζοντας φόβους και έρωτες αλλά θα ανοίξετε τις καρδιές σας βουτώντας σε λίμνες αλκοόλ (ξανα)αναλύονταςφόβους και έρωτες. Δεν θα ιδρώσετε σε αλάνες και χωματόδρομους κυνηγώντας μια μπάλα αλλά θα ιδρώσετε σ' ένα πινγκ πονγκ επιχειρημάτων (ισορροπώντας ίιιιισα ίσα, ανάμεσα στο διάλογο και την πολεμική) κυνηγώντας την ορθότερη ιδεολογικοφιλοσοφικοπολιτική προσέγγιση.


Σταδιακά, ανάμεσα σ' αυτές τις φιλίες, οι οποίες ενίοτε αλλάζανε θέση διασχίζοντας η μία τα όρια της άλλης, που τις στήριζα - και με στήριζαν, ή τις παραμελούσα και με παραμελούσαν , αναδύθηκε άλλη μια κατηγορία φιλιών, που δομήθηκαν στο χώρο του διαδικτύου, από άτομα που δεν τα ορίζει ούτε το σώμα ούτε ο - προφορικός σε πρώτη φάση - λόγος τους, αλλά που τα αισθάνομαι οικεία, και τη σχέση μου μαζί τους (εργαλειακά σχεδόν) πολύτιμη.

Αυτές είναι οι φιλίες του μολυβιού - του πληκτρολογίου θα ταίριαζε περισσότερο, αλλά υποπτεύομαι ότι πολλοί γράφουν χειρόγραφα και μετά πληκτρολογούν, οπότε θα διατηρήσω το συμβολισμό -, οι οποίες προσδιορίζονται από την πραγματικότητα του κειμένου. Είναι οι φιλίες που συγκροτούνται με τα ποστ, τα οποία λειτουργούν ως υλική μνήμη (αυτών που έχει διαβάσει, έχει δει, έχει ακούσει, έχει σκεφτεί, έχει βιώσει ο καθένας από εμάς) και με τα σχόλια που λειτουργούν ως ερμηνευτική ανταπόκριση ακριβώς σε αυτή την υλική μνήμη.

Είναι οι ιδιότυπες αυτές φιλίες που δομούνται από κάθε ποστάκι που φωτίζει τις κινήσεις της σκέψης μας και διαλύει το εσωτερικό σκοτάδι με το οποίο μας απειλούν οι εσ(ξ)ωτερικοί εχθροί και από κάθε ανταπόκριση σχολίου που προσφέρει το μάτι του άλλου (του σχολιάζοντα), αναζητώντας να χρησιμέψει - ακούσια ή εκούσια - σαν καθρέφτης του εαυτού.
Είναι οι φιλίες όπου, ψάχνουμε να ατενίσουμε τον εαυτό μας σε μια άλλη ψυχή ώστε να αναγνωρίσουμε εκεί το θεϊκό στοιχείο της, την αλήθεια μας. Αυτή η επαφή μέσω των γραπτών, είναι η ασφαλιστική δικλείδα που επιτρέπει να φτάνουμε ο καθείς/μια στον εαυτό μας - χωρίς να βυθιζόμαστε σ' αυτόν - να ζούμε με τον εαυτό μας - χωρίς να απομονωνόμαστε -, ν' αρκούμαστε στον εαυτό μας - χωρίς να αποξενωνόμαστε - να επωφελούμαστε από τον εαυτό μας, χωρίς να ολισθαίνουμε στην αυταρέσκεια.


















Ζω σ' έναν κόσμο που αλλάζει μορφές και πλαίσια λειτουργίας με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και έχω την αίσθηση ότι καταβάλω εργώδεις προσπάθειες για να προσαρμοστώ στα καινούργια συμβολικά και πραγματολογικά πεδία στα οποία πρέπει να προσδιοριστεί ακόμη και η καθημερινότητα των σχέσεών μου.Κι ενώ, έχω πια αντιληφθεί ότι κάθε φιλίαπου διατηρώ είναι πολύτιμη, όσο περνά ο καιρός - και ο χρόνος μου γίνεται είδος εν ανεπαρκεία - η προστασία τους γίνεται όλο και δυσκολότερη.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως αυτές οι πρόσφατες άυλες φιλίες του μολυβιού είναι οι πολυτιμότερες, καθώς - στο υποχρεωτικά μοναχικό πεδίο όπου διαχειρίζομαι το εγώ -μου επιτρέπουν να διατηρώ μια ισορροπία στη σχέση με τον εαυτό μου...

23/3/08

Σε θυμάμαι...


Απόψε βγήκε η σελήνη
στους δρόμους σαν τρελή κι εκείνη
και με δυο μάτια δακρυσμένα
μου είπε πως δεν τη ρωτάς ποτέ για μένα
Θα΄θελα να΄ξερα πού να΄σαι
κι αν έχεις κάτι να θυμάσαι
και ψιθυρίζω μεσ΄το κρύο
τόση αγάπη δεν τελειώνει μ΄ένα αντίο

Σε θυμάμαι πάντα σε θυμάμαι
πλάι σου δε θα΄μαι
όμως στο μυαλό μου θα γυρνάς
Σε θυμάμαι πάντα σε θυμάμαι
Θεέ μου πώς φοβάμαι
μήπως με τα χρόνια με ξεχνάς

Δε λέει η νύχτα να χαράξει
μα η καρδιά μου θα σε ψάξει
μεσ΄του μυαλού μου τις κρυψώνες
εκεί που ζούνε οι αγάπες στους αιώνες

Σε θυμάμαι πάντα σε θυμάμαι
πλάι σου δε θα΄μαι
όμως στο μυαλό μου θα γυρνάς
Σε θυμάμαι πάντα σε θυμάμαι
Θεέ μου πώς φοβάμαι
μήπως με τα χρόνια με ξεχνάς

Θα΄θελα να΄ξερα πού να΄σαι
κι αν έχεις κάτι να θυμάσαι
και ψιθυρίζω μεσ΄το κρύο
τόση αγάπη δεν τελειώνει μ΄ένα αντίο.

22/3/08

Μου λείπεις...


Στα συναισθήματα μπορείς να επιβάλλεις σιγή, δε μπορείς όμως να βάλεις όρια...
Δεν πειράζει που δε σ' έχω δίπλα μου. Μου φτάνει η σκέψη πως κάπου υπάρχεις!

Tαξιδοφόροι...

Είναι απίστευτο τι βρίσκει κανείς μέσα στα βιβλία των ποιητών. Όλα όσα θα ήθελε να πει, να δει, να ακούσει... Δεν είναι μόνο η ικανότητά τους να σε ταξιδεύουν, αλλά και η άλλη, η πιο παράξενη. Αυτή που τους επιτρέπει να παίρνουν τα δικά σου ταξίδια στα στιβαρά τους μπράτσα, σα να 'ταν αποσκευές, να τα φορτώνουν πάνω στα καράβια τους και να τα ξαναγυρίζουν στις ίδιες αγαπημένες συντεταγμένες...


Καπετάν Γιάννης (Ρίτσος)

Δε στοιχίζει τίποτα λίγο ακόμα ψέμα

Όλα συγχ
ωρνιούνται όταν ανασαίνεις

δίχως να το θέλεις τ' αδειανό καλάθι

το γυαλένιο στέμμα.


Χάρτινα


Το μ
ακρινό και τ΄ άπιαστο

καλά το μοιραζόμαστε.

Να 'τανε και το κοντινό μας έτσι.


3 Χ 1
11 Τρίστιχα

Ανακοίνωση....


Δεν θα διεξαχθούν μαθήματα την Δευτέρα 18/2/2008 λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών.
(Επιβάλλεται όμως να φέρετε φωτογραφίες από τον χιονοπόλεμο)

Από την Γραμματεία


(το βρήκα,μου άρεσε και το πέρασα....από την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης)

21/3/08

Ευγένιος Τριβιζάς


Το ποιος ακριβώς είναι ο Ευγένιος Τριβιζάς αμφισβητείται. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι ένας εγκληματολόγος χωρίς δακτυλικά αποτυπώματα που ζει μόνιμα στο Λονδίνο. 'Αλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ο μόνος ταχυδακτυλουργός που μπορεί να βγάζει από το καπέλο του χίλια χρυσά χελιδόνια, ένα κομοδίνο, δώδεκα μπουκέτα τριαντάφυλλα και ένα ιπτάμενο κρουασάν. Μερικοί, επιμένουν ότι είναι χρυσοθήρας ονείρων στη Χώρα του Χασμουρητού. 'Εχει υποστηρικτεί, επίσης, η άποψη ότι ο Ευγένιος Τριβιζάς, αφού ανακάλυψε τη Φρουτοπία, την Κουμπαραδουάη και το Νησί των Πυροτεχνημάτων, εξαφανίστηκε αναζητώντας τα ίχνη ενός χαμένου πεταλουδόσαυρου.


Για να τον γνωρίσουμε καλύτερα...

Δώστε μας μια φωτογραφία σας

Δεν έχω δική μου φωτογραφία.Σας δίνω μια του δίδυμου αδερφού μου τη στιγμή που κάνει κατακόρυφο.

Πού ζείτε;

Στο νησί των πυροτεχνημάτων.

Με ποιους άλλους ζείτε;

Με έναν άσπρο ελέφαντα, τον παπακάλο μου, ένα αόρατο πράσινο καγκουρώ και μια πασχαλίτσα με τρεις κουκίδες.

Πού γεννηθήκατε;

Στον πλανήτη των χαμένων παιχνιδιών που βρίσκεται εφτά έτη φωτός δυτικά από τον πλανήτη με τους λυπημένους κλόουν.

Πού μεγαλώσατε;

Στο αμπάρι ενός πειρατικού καραβιού,το οποίο ήταν γεμάτο με κλεμμένο χαρτοπόλεμο.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σας ασχολίες;

Να πίνω βυσινάδα με παγάκια από δροσοσταλίδες,να μαθαίνω τον παπαγάλο μου την Σύνθια να μιλάει σοκολατίνικα και μαζεύω θρύψαλλα από πυροτεχνήματα στο δάσος των ερωτευμένων τρυποκάρυδων.

Τι απεχθάνεστε;

Τη νυχτεριδόσουπα και το σπαγγέτι από ροζ ουρές αρουραίων.Κάθε φορά που η φίλη μου η Φρικαντέλα η μάγισσα με καλεί σε τραπέζι και μου προσφέρει αυτά τα φαγητά,βρίσκω κάποια δικαιολογία για να μην τα φάω.

Ποια ήταν η αγαπημένη σας ιστορία ή το αγαπημένο σας βιβλίο όταν ήσασταν παιδί;

Ήταν μια πολύ σπάνια έκδοση ενός μικροσκοπικού βιβλίου με χάρτες χαμένων θησαυρών.Να φανταστείτε ότι είχε κυκλοφορήσει μόνο ένα αντίτυπο.Δυστυχώς μια μέρα το ξέχασα στην τσέπη της πυζάμας μου που την έπλυνε η μαμά μου στο πλυντήριο.Από τότε προσπαθώ να θυμηθώ πως ακριβώς ήταν ένας από αυτούς τους χάρτες.

Τι θέλατε να γίνετε;

Ζογκλέρ μελάτων αυγών.

Πείτε μας για τα βιβλία σας...

Δεν έγραψα ποτέ το πρώτο μου βιβλίο.Έγραψα απ' ευθείας το δεύτερο.Μετά έγραψα το εικοστό τέταρτο.

Πώς ακριβώς γράφετε;

Γράφω σε φλούδα από λευκά με φτερό παγωνιού βουτηγμένο σε χυμό βατόμουρου.

Πώς άρχισαν όλα αυτά;

Άρχισαν όταν δυο πειρατές πήδηξαν από το παράθυρο στην κρεβατοκάμαρα μου και άρπαξαν την γιαγιά μου και την γυάλα με το χρυσόψαρο.Δεν ξέρω τι θα κάνατε εσείς στην θέση μου,αλλά εγώ τους ακολούθησα με τις γνωστές συνέπειες.

Γιατί γράφετε;

Γιατί άμα δεν γράφω παραπονιέται ο παπαγάλος μου η Σύνθια και δεν μου μιλάει.

Τι κάνετε όταν στερεύουν οι ιδέες;

Άλλοτε φυτεύω ονειρόδεντρα και άλλοτε ταξιδεύω με ένα ιπτάμενο κρουασάν στον Κρόνο.

Υπάρχει κάποιο απόφθεγμα που σας εκφράζει;

Όλες οι ιστορίες είναι αλθινές,αν υπάρχει κάποιος που να τις πιστεύει.


Φρουτοπία είναι
μια χώρα μακρινή. Συνορεύει με τις παρακάτω χώρες:



Βόρεια με το Νησί των Πυροτεχνημάτων
Ανατολικά με το Πιπερού
Δυτικά με το Αυγατηγανιστάν
Βορειοδυτικά με τη Χώρα του Χασμουρητού
Στα μέσα της δεκαετίας του 80 υπήρξαν κάποιες αναταραχές, σχετιζόμενες με την μυστηριώδη

εξαφάνιση του Μανώλη του μανάβη. Τότε είχε σταλεί ο Πίκος Απίκος, ο δαιμόνιος

δημοσιογράφος της εφημερίδας Τρέχα Γύρευε, προς δημοσιογραφική κάλυψη των γεγονότων,

από τον αρχισυντάκτη της εν λόγω εφημερίδας, Αριστομένη Σφιχτοχέρη. Με την βοήθεια του

Πίκου Απίκου απεκαλύφθη

και απετράπη μια συνωμοσία, που είχε σαν σκοπό την παράδοση

της εξουσίας στους αδίστακτους μανάβηδες.

Η Φρουτοπία έχει 2 ποδοσφαιρικές ομάδες, τον Πανκιτρινιακό και την Κόκκινη Θύελλα.

Παίκτες του Πανκιτρινιακού είναι τα λεμόνια, τα πεπόνια, οι μπανάνες.

Παίκτες της Κόκκινης Θύελλας είναι το κεράσια, τα παντζάρια.


Σημαντικοί κάτοικοι της Φρουτοπίας

Ο Αιμίλιος το μήλο, δήμαρχος της Φρουτοπίας.
Ο Θάνος το κολοκυθάκι, πρωταθλητής πυγμαχίας της Φρουτοπίας.
Η Μαρουλίτα το μαρούλι, αγαπημένη του Θάνου.
Ο Φραγκίσκος το φραγκόσυκο, μέγας επιστήμονας και εφευρέτης, που η τρομερή του εφεύρεση, το τρομερό Φρουκτήνος, έβγαζε τη μάνα από τους μανάβηδες και άφηνε μόνο τις βίδες. Ήταν ένας από τους βασικούς υπόπτους για την εξαφάνιση του Μανόλη του μανάβη.
Η Πιπεριά η φαρμακόγλωσσα, γνωστή κουτσομπόλα της γειτονιάς, που δεν αφήνει κανέναν σε χλωρό κλαρί (φρούτα και μη).
Ο Βλάσης το βλήτο, που δεν είναι και τόσο βλήτο όσο νομίζει.
Ο Ανανίας το πεπόνι, που είχε χάσει την βούλα του και την βρήκε με την βοήθεια του Πίκου Απίκου.
Ο Βρασίδας το κρεμμύδι, με τα πολλά πουκάμισα, ερωτευμένος με την Μαρουλίτα.
Η Μάτα η ντομάτα, η οποία χρησιμοποίησε τη βούλα του Ανανία για να αρέσει στον Βρασίδα.

Χάφιζ: ένας Πέρσης ποιητής του 14ου αιώνα


Τον λένε λυρικό ποιητή -δεν ξέρω γιατί, δε με νοιάζει-. Είναι κορυφαίος. Τα νοήματά του έχουν νόημα πολιτικό, αφού δεν εντάσσονται στην τακτική μιας θεοκρατίας των ουλεμάδων, αγαπά τη φύση με τρόπο σαρκώδη, άρα τι να σημαίνει λυρικός, δεν ξέρω. Ανήκει σ' αυτούς που ανήκουν στη θεία μέθη, στο φως της ανατολής που λάμπει παντού, στην καρδιά, στο ποτήρι, στο νερό της κάθαρσης και στο κρασί το αθάνατο (μήπως το θυμόμαστε κι εμείς δικό μας; -θα έπρεπε), σ' αυτούς δηλαδή που ανήκουν στην Υπέρβαση. Αυτοί κατέχουν το χώμα που γίνεται ουρανός, το βλέμμα που γίνεται ορίζοντας, κι ορίζουν με την ύβρι τους τη δημιουργία της ουτοπίας.

Αυτός είναι ο Χάφιζ: ένας μύστης-ποιητής.

O Χάφιζ γεννήθηκε στο
Shiraz της Περσίας - σημερινό Ιράν - γύρω στα 1325 και πέθανε στα 1389. Το κανονικό του όνομα ήταν Mohammed Shams Od Din αλλά επειδή είχε βαθιά γνώση του Κορανίου επονομάστηκε Hafiz, που σημαίνει 'αυτός που έχει απομνημονεύσει το Κοράνι'.

Τα ποιήματα του Χάφιζ υμνούν τις χαρές της ζωής, τις απολαύσεις, το φαΐ, το κρασί, τον έρωτα. Πολλοί όμως μελετητές διακρίνουν πίσω από την εξύμνηση του εφήμερου την ανάγκη του ποιητή να επικαλεστεί το θείο και την ανάγκη του ανθρώπου για πνευματική γαλήνη και ολοκλήρωση.


Έλα-θυμήσου. Κάθε ελπίδα, παλάτι είναι που τρέμει ...
Έλα. Βάλε να πιούμε. Κρασί η ζωή, στη λάσπη και κυλάει.

Σαν άνθρωπο μοναδικό προσβλέπω, μα τ' ουρανού το απέραντο γαλάζιο!
Αυτόν που κάθε τι αφήνει πίσω και ξωπίσω, κι ελευθερία ζυγώνει.

Άκου του αγγέλου αυτά τα λόγια τα ιερά που χτες μου είπε
Όταν το νου μου η μέθη οδήγησε στην ομορφιά του:

Βασιλικό γεράκι με το οξύ σου βλέμμα! Να γίνεις Λωτοφάγος, στου παραδείσου τα λημέρια.
Τη γη που κλαίει ν' αφήσεις, τη γη, που λάσπη κάνει τη ζωή μας ...

Κοίτα ψηλά στο θρόνο τον Ύψιστο, που σε καλεί
Μακριά από τις θλιβερές παγίδες του ντουνιά σου.

Άκου και μπόλιασε τη μνήμη σου μ' αυτό
Που γέροντας σε κέρασε σα μερτικό της γνώσης:

Αδύνατον να σταματήσεις της τύχης τις στροφές,
Με τα πολλά της τα παιδιά που γηρατειά κι ανέχεια τους ορίζει.

Άσε λοιπόν να φύγει, κάθε στεναχώρια. Άκου με κυνικά. Και να θυμάσαι
Ένα πως είν' το μυστικό του μύστη: μόνο έρωτα ν' αφήνει να τον καίει!

Απλώσου! Ποτέ να μην ξανάρθεις με τη σκέψη σε αμαρτία παλιά.
Τους κύκλους και την κρίση τους εμείς δεν κυβερνάμε.

Κοίτα: όταν τριαντάφυλλο για μια στιγμή μονάχα, ανοίγει και γελάει,
εσύ απιστία σκέπτεσαι; Βέβαια όχι. Αηδόνι μου μην κλαις, που η γη αλλάζει.

Κι εσύ ποιητή, αδύναμε, σαν την Ελένη, τι τον ζηλεύεις τον μεγάλο Χάφιζ;
Ειν' ο Θεός που τού 'δωσε το χάρισμα στα ποιήματα με λόγια του να λάμπει!

20/3/08

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι...


- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.


Ανθή Δοξιάδη
Εκδόσεις Άγρα

Ξέρεις....


Ξέρεις τι είναι να μην σ' έχω...
Ξέρεις τι είναι να σε χάνω
Ξέρεις τι είναι να γυρεύω τρόπους να πεθάνω...

~*~

19/3/08

Mια ιστορία που αξίζει όσο 1000 πίνακες ζωγραφικής


Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες.
Το κρεβάτι του βρισκότανε ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο.
Οι άντρες κατέληξαν να μιλάν ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους ,τις δουλειές τους ,την θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικο του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.
Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι' αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η άποψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.
Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.
Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περίγραφε μια παρέλαση που περνούσε. Παρόλο που ο άντρας στο δίπλα κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας ,μπορούσε και μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.
Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας να αναπτύσσονται μέσα του. Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, εύχονταν μέσα το να ήταν αυτός ο οποίος θα μπορούσε να δει την θέα από το παράθυρο . Άρχισε να αποστρέφεται στον συγκάτοικο του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση.
Ένα πρωινό σε μια επίσκεψη της νοσοκόμας στο δωμάτιο βρήκε τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα του.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα για να μην θεωρηθεί και απρέπεια ο άντρας ζήτησε να μετακινηθεί στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο .Εκείνη με πολύ προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος . Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του να σηκωθεί να ρίξει μια ματιά στον έξω κόσμο. Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.
Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος !
Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε: πως μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περίγραψε; Πως μπορούσε να μου μιλάει για τόσο ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος;
Και η νοσοκόμα του απάντησε : Ω θεέ μου........δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός ; Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνε

Από το
club Op Art