31/7/09

Μικρό καραβάκι πλέει στα ανοιχτά...



Ένα μικρό καραβάκι να πλέει στα σύννεφα αναζητώντας τα όνειρά μας. Να μας θυμίζει ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι. Στη θάλασσα, στα σύννεφα, στις σκέψεις, στις αισθήσεις…

Νιώσε το ταξίδι…

Ζωής πετάγματα...



Πόσο ζει μια πεταλούδα;
Δεν γνωρίζει τη λύπη...
Ζει μια ευτυχισμένη μέρα και μετά πεθαίνει...


Από τον Πινόκιο

Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί 65 χρόνια από το θάνατο του «πρίγκιπα» της παγκόσμιας λογοτεχνίας



Στις 31 Ιουλίου του 1944 κατέπεσε στην περιφέρεια της Μασσαλίας ένα αεροπλάνο τύπου Lightning P-38. Πιλότος του δεν ήταν άλλος από τον «πρίγκιπα» της παγκόσμιας λογοτεχνίας, τον Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί. Σήμερα, 65 χρόνια μετά το θάνατό του, ο συγγραφέας του «Μικρού Πρίγκιπα», βιβλίου που συντρόφεψε τα παιδικά χρόνια πολλών- και εξακολουθεί να μαγεύει τους μεγάλους που παρέμειναν μικροί- μοιάζει πιο ζωντανός από ποτέ. Εκδηλώσεις για τη συμπλήρωση 65 ετών από το θάνατό του διοργανώθηκαν στη Γαλλία, με επίκεντρο τη Μασσαλία.
Δημοσιογράφος, συγγραφέας, πιλότος και λάτρης της περιπέτειας, ο γεννημένος το 1900 στη Λιόν της Γαλλίας, Σεντ Εξιπερί, έγινε γνωστός κυρίως από το «Μικρό Πρίγκιπα», βιβλίο το οποίο πρωτοεκδόθηκε το 1943 και έχει μεταφραστεί σήμερα σε περισσότερες από 200 γλώσσες- σημειώνοντας εκδοτικό ρεκόρ. Αλλα βιβλία του όπως η «Νυχτερινή Πτήση», «Γη των Ανθρώπων» και το «Κάστρο» άφησαν επίσης το στίγμα τους στην παγκόσμια λογοτεχνία.
Ο τραγικός- όσο και μυστηριώδης- θάνατός του στις 31 Ιουλίου του 1944, ήταν εκείνος που έδωσε μυθικές διαστάσεις στη φήμη του συγγραφέα. Εκείνη την ημέρα, στις 8.45 το πρωί ο Σεντ Εξιπερί απογειωνόταν με το Lightning P-38 του από το αεροδρόμιο Μπαστία της Κορσικής για επιχείρηση στα νότια της Γαλλία. Ηταν το τελευταίο του ταξίδι.




Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1998 ένας ψαράς βρίσκει κατά τύχη το βραχιόλι του συγγραφέα. Το 2000 ο αρχαιολόγος Λυκ Βαρνέλ θα ταυτοποιήσει επισήμως τμήμα της μηχανής και της ουράς του αεροπλάνου του Εξιπερί, το οποίο εντόπισε στην περιοχή της Μασσαλίας. Τα αίτια της πτώσης παρέμειναν άγνωστα. Εως το Μάρτιο του 2008 όταν ο πρώην πιλότος της Λουφτβάφε Χορστ Ρίπερτ επιβεβαιώνει ότι στις 31 Ιουλίου του 1944 είχε καταρρίψει ένα αεροπλάνο τύπου Lightning P-38 στη ζώνη όπου βρισκόταν ο Εξιπερί.
Η «λύση» του μυστηρίου δεν αφαίρεσε τίποτα από τη δόξα που συνοδεύει, 65 χρόνια μετά το θάνατό του, το συγγραφέα: μόνο στην Ιαπωνία το μουσείο που είναι αφιερωμένο σ’ αυτόν, κοντά στο Τόκιο, εξακολουθεί να προσελκύει 400.00 επισκέπτες ετησίως.
Την Παρασκευή 31 Ιουλίου η Μασσαλία οργάνωσε ειδική τελετή μνήμης με τη συμμετοχή τριών αεροπλάνων Mirage 2000-N και ενός Lightning P-38, ίδιου με αυτού που πιλοτάριζε ο συγγραφέας.
Εκθεση με τίτλο “Invitation au Voyage” (πρόσκληση στο ταξίδι) η οποία περιλαμβάνει φωτογραφίες, προσωπικά αντικείμενα (όπως το βραχιόλι) κλπ του Εξιπερί, λειτουργεί έως τις 30 Αυγούστου στο δημαρχείο της πόλης.


30/7/09

Στo σταυροδρόμι του ουρανού...



Άλμπατρος

Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

Σαρλ Μπωντλαίρ
μτφρ. Αλέξανδρος Μπάρας
(1906-1990)


29/7/09

Άγγελοι στη γη...



Ας γυρίσουμε στο χρόνο πίσω... Ας πάμε σε εκείνες τις αιματοβαμένες ημέρες του 1945. Στο τελείωμα του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου. Εκατοντάδες πόλεις έχουν καταστραφεί. Άλλες έχουν εξαφανιστεί από προσωπού γης. Πενήντα εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές έχουν χαθεί...
Ο Θεός στέκεται στον ουρανό και κοιτάζει από εκεί ψηλά το πως οι άνθρωποι ξανασηκώνονται μέσα από τα συντρίμια και τις στάχτες. Παρατηρεί πως βασιλεύει η απομόνωση. Παρατηρεί επίσης το χτίσιμο νέων πόλεων, που προχωρεί με τον ίδιο ρυθμό που αξάνονται και οι ανθρώπινες ζωές. Το 1965, είμασταν ήδη 3 δισεκατομμύρια...
Τα χρόνια κυλούν και φτάνουμε στο 2009. Ο πληθυσμός της γης διπλάσιος, έχει φτάσει στα 6 δισεκατομμύρια ψυχές. Ίσως και να τις ξεπέρασε.



Ο θεός διακρίνει ότι η θεική δύναμη της αγάπης έχει χαθεί, ενώ η απομόνωση γίνεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο μεγάλη. Παρατηρεί ότι ακόμη πολλοί άνθρωποι πολεμάνε κι ότι το αίμα συνεχίζει να βάφει την ιστορία της γης και του ανθρώπινου γένους. Οι πλούσιοι, χώρια από τους φτωχούς. Οι υγιείς, μακρυά από τους ασθενείς. Οι ελεύθεροι, χώρια από τους σκλάβους. Σύζυγοι, άντρες και γυναίκες που δεν καλύπτουν τον σκοπό του πνεύματος τους.
Έτσι αποφασίζει να καλέσει μια στρατιά αγγέλων και τους λέει... "Mπορείτε να δείτε τα ανθρώπινα όντα; Xρειάζονται βοήθεια! Θα πρέπει να κατεβείτε στη γη...".

- Εμείς;;; ρώτησαν οι άγγελοι με δέος και φόβο, γεμάτοι όμως πίστη.

- Ναι, εσείς είστε οι εντεταλμένοι. Κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να κάνει αυτή τη δουλειά... Δημιούργησα τον άνθρωπο καθ΄ εικόνα και ομοίωσή μου, αλλά με ιδιαίτερες ικανότητες τον καθένα. Επέτρεψα διαφορές ανάμμεσα τους, για να φτιάξουν όλοι μαζί το βασίλειο. Κάποιοι θα έφτιαχναν πλούτη για να τα μοιραστούν με τους φτωχούς. Άλλοι, θα είχαν καλή υγεία για να φροντίζουν τους άρρωστους. Κάποιοι, θα ήταν σοφοί, και, άλλοι, πολύ απλοί, για να μπορέσουν να μοιραστούν αισθήματα αγάπης, θαυμασμού και σεβασμού.
Οι καλοί θα έπρεπε να προσεύχονται για κείνους που ενεργούν σαν να είναι κακοί, ο υπομονετικός να ανέχεται τον νευρωτικό... Τελικά...

- Για τι ακριβώς πρόκειται; ρώτησαν ανήσυχοι οι άγγελοι.

- Μιας και οι άνθρωποι ξέχασαν, ότι τους έκανα διαφορετικούς για να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, θα κατεβείτε εσείς στον κόσμο τους με εμφανείς διαφορές και ειδικές αποστολές...



Εσύ, θα έχεις μια τέλεια μνήμη και αυτοσυγκέντρωση... θα είσαι τυφλός.



Εσύ, θα είσαι πολύ ξεχωριστός με το σώμα σου και πολύ δημιουργικός για να εκφράζεσαι... θα είσαι κωφάλαλος.

Εσύ, θα έχεις βαθιές σκέψεις, θα γράψεις βιβλία, θα είσαι ποιητής... θα έχεις εγκεφαλική παράλυση.




Εσένα, θα σου δώσω το δώρο της αγάπης και θα είσαι εκφραστής της, θα υπάρχουν κι άλλλοι σαν κι εσένα στη γη, και δεν θα υπάρχει καμιά φυλετική διάκριση ανάμμεσα σας, γιατί το πρόσωπο, τα μάτια σας, τα χέρια και το σώμα σας θα είναι ίδια. Σα να είστε αδέρφια εξ αίματος... Θα έχεις Σύνδρομο Down.



Eσύ, θα είσαι κοντούλης, και το χιούμορ και η γλυκύτητα σου θα φτάνουν μέχρι τον ουρανό... θα είσαι νάνος.


Εσύ, θα ζήσεις στη γη, αλλά το μυαλό σου θα παραμείνει στον ουρανό, θα προτιμάς να ακούς τη δική μου φωνή από αυτή των ανθρώπων... Θα είσαι αυτιστικός.



Εσένα, τα οστά σου θα είναι πολύ ευάλωτα, και αν και θα σπάνε συνέχεια, η εξυπνάδα και η χαρά σου δεν θα συγκρίνονται με κανενός άλλου... θα έχεις ατελή οστεογένηση.



Εσύ, θα γεννηθείς με δυσμορφίες εσωτερικά και εξωτερικά, αλλά θα είσαι ένα άτομο πολύ θετικό και πρόσχαρο... θα έχεις Σύνδρομο Morquio.



Στο τελευταίο αγγελάκι είπε... Θα είσαι εργατικός όπως κανείς άλλος, θα σου λείπουν τα χέρια μα θα τα κάνεις όλα με τα πόδια και το στόμα.

Οι άγγελοι ένιωσαν ικανοποιημένοι με την αποστολή που έδωσε στον καθένα ο Θεός, αν και ήταν θλιμένοι που έπρεπε να αφήσουν τον ουρανό και να κατεβούν στη γη.

- Πόσο θα ζήσουμε χωρίς να σε βλέπουμε; Πόσο θα είμαστε μακρυά σου;

- Mην ανησυχείτε, θα είμαι πάντα μαζί σας. Εξάλλου αυτό, θα κρατήσει μερικά χρόνια. Θα είναι μόνο για μια στιγμή στο αιώνιο ρολόι.



Οι άγγελοι κατέβηκαν στη γη. Καθένας, ήρθε στην μήτρα μιας μητέρας, και πήρε μορφή σε λίγους μήνες. Με τη γέννηση τους, τους δέχτηκαν με πολύ πόνο, προξένησαν φόβο και ταραχή. Κάποιοι γονείς αρνήθηκαν την αποστολή, άλλοι ενοχλήθηκαν, άλλοι επέρριψαν ευθύνες διαλύοντας τις οικογένειες τους.
Μα υπήρξαν και κάποιοι, που έκλαψαν από αγάπη, και αποδέχτηκαν την Ευθύνη. Την Ευθύνη να τα θρέψουν, να τα εκπαιδεύσουν. Την Ευθύνη να τα καθοδηγήσουν στη Ζωή.

Κι ο άνθρωπος συνεχίζει να μαθαίνει από αυτό το δύσκολο μάθημα που του έστειλε ο Θεός. Άγγελοι συνεχίζουν να κατεβαίνουν στη γη, με ανώτερα πνεύματα σε κορμιά. Και θα συνεχίσουν να έρχονται μέχρι να δείξουμε ανθρωπιά. Μέχρι να τελειώσουν οι πόλεμοι και να ξεμπερδέψουμε με τις διαφόρες μας. Μέχρι να αποδείξουμε, ότι οι αξίες μας είναι πάνω από τη δυσαρέσκεια, το μίσος και τη ζήλεια.
Οι άγγελοι γνωρίζουν ότι το έργο τους είναι η Ένωση. Η Πίστη, η Ελπίδα, και η φιλανθρωπία που θα ορίζονται από την αγάπη. Αυτοί έχουν μάθει να συγχωρούν, και με μεγάλη υπομονή ζούνε τη ζωή τους φωτίζοντας όλους όσους έμαθαν να αγαπούν.

Tα κελιά των παιδιών



Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.
Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση: «Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια. Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;». Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απόρία. Ο πατέρας συνέχισε. «Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν στο παιδί αυτό.»
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της.




« Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ. Ο Shay με ρώτησε, «μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;». Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους. Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του. Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους. Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, «χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου. Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο. Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο. Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του. Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα. Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους. Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω από την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές. Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι. Για μεγάλη μου έκπληξη, τον άφησαν! Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα. Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση. Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay. Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε. Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει. Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακριά κι από τους άλλους συμπαίκτες του. Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, «Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε». Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακριά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει.Η εξέδρα συνέχισε τότε, «Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε, τρέξε». Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα. Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του. Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης. Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση. Όλοι φωνάζαμε, «Shay, Shay, Shay!!!».
Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η Τρίτη βάση, λέγοντάς του «από δώ, από δώ Shay». Καθώς ο Shay πέρασε από την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας «Shay, τρέξε στη βάση ένατώρα, τρέξε στη βάση ένα» .
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα. Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.
Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο «ήρωας» που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.
Και τώρα, κυρίες και κύριοι ... ο επίλογος... Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων. Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή. Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο;
Ένας σοφός είπε κάποτε, «κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της».

Δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός.
Να έχετε μια χαρούμενη ημέρα, να έχετε μια «Shay day!»

Και... να χαμογέλατε!!! Mας παρακολουθούν παιδιά!

Το βουητό κι ο λυγμός...



Ο Έλιοτ έγραψε πως «Ο Κόσµος δεν θα τελειώσει µε ένα Βουητό, θα τελειώσει µ' ένα Λυγµό». Ο ποιητής αφουγκράζεται την απελπισµένη δόνηση του τέλους Προσώπων και Πραγµάτων και περιγράφει το τέλος αυτό ως τέλος ανθρωποκεντρικό -ο κόσµος θα λήξει µε έναν ανθρώπινο ήχο κι όχι απλά µε την εκκωφαντική ηχώ «φυσικών» καταστροφικών φαινόµενων.
Ο κόσµος θα λήξει βουλιάζοντας στη σιωπή των σηµείων, θα πεθάνει αφού ένας λυγµός (δυστυχίας, ενοχής, θλίψης, συντριβής, καθυστερηµένης αυτογνωσίας, σπαρακτικής αυτοκριτικής) θα δώσει το τελικό σύνθηµα. Ύστερα τίποτε, ύστερα η αναµονή ενός νέου Big Bang, η ελπίδα µιας εκκίνησης λυτρωτικής, η επόµενη µεγάλη ευκαιρία που επιτέλους δεν πρέπει να χαθεί.

Στον τόπο µας, αυτή την εποχή, παραµερίζοντας το Βουητό των Media σειρήνων και την οχλοβοή των επαγγελµατιών της εξουσίας, ακούω αυτό το Λυγµό, τον ακούω που υψώνεται πάνω από τις άσχηµες, άναρχες πόλεις, πάνω από όλα τα γήπεδα, εκείνα των χούλιγκαν της µπάλας και τα άλλα, των πονηρών πραµατευτών του θανατολάγνου καταναλωτισµού της εικόνας. Ακούω το Λυγµό του τέλους, τη σκοτεινή επικήδεια µουσική, δεν είµαι ο µόνος, γύρω µου πολλοί την αφουγκράζονται σιωπηλά, κοιταζόµαστε µε νόηµα, χαµηλώνουµε το κεφάλι στις δηµόσιες συναθροίσεις, στους σταθµούς του µετρό, στην αγορά, παντού όπου συναντιόµαστε σκυθρωποί, βέβαιοι πως δεν υπάρχει άλλη αυταπάτη να πιαστούµε απ' τα µαλλιά της, πιάσαµε πάτο, πνιγόµαστε.

Γύρω οι Άλλοι, εκείνοι οι αδιόρθωτοι, οι «χαλαροί», οι ευχαριστηµένοι, οι νεόπλουτοι δυνάστες του τόπου µου, ω φρίκη, είναι εξίσου δυσαρεστηµένοι, προβληµατισµένοι, γεµάτοι χολή για τα χάλια της χώρας, για την ακυβερνησία και τη διαφθορά που έχουν οι ίδιοι προκαλέσει στο πάσχον σώµα της.

Οι Άλλοι, οι επικυρίαρχοι, δεν ακούν το λυγµό, αυτοί ακούν το Βουητό. Γι' αυτούς η απειλή έρχεται «από κάπου εκεί έξω», δεν έχει σχέση µε τις δικές τους δράσεις, επιλογές και παραλείψεις. Γι' αυτούς το new money, τα golden boys, τους «γόνους», τους αγράµµατους που µε περισσό θράσος επιτιµούν ...τον καθρέφτη τους, δηλαδή την αφεντιά τους, ο «εχθρός» είναι το ...κακό µάνατζµεντ, η απρόσφορη διαχείριση! Κάνουν πως δεν βλέπουν πως φτάσαµε στο µηδέν, στην κατάλυση όλων των σηµείων αιχµής µιας κοινωνίας, ενός πολιτισµού, των κρίσιµων αντανακλαστικών που υπαγορεύουν τι είναι νόµιµο, παράνοµο, ηθικό, ανήθικο, χυδαίο, κυνικό, ανεπίτρεπτο.

Μέσα στο αφασικό ηθικό τοπίο της σηµερινής Ελλάδας µαίνεται ο ακήρυκτος ακόµα πόλεµος ανάµεσα σε όσους ακούν το Βουητό και σ' όσους αφουγκράζονται το Λυγµό. Και τα κοράκια απειλητικά συνωστίζονται, πληθαίνουν. Φτώχεια, ρατσισµός, στυγνές τροµοκρατικές δράσεις µε στόχο ανθρώπινα θύµατα, γεωπολιτικά παιχνίδια στην αυλή µας, κατάρρευση της Υγείας, της Παιδείας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, περιχαράκωση και διεκδικήσεις συντεχνιακές, το δέντρο κι όχι το δάσος. Εσείς που ακούτε µόνο το Βουητό κι όχι το Λυγµό που πίσω του καραδοκεί, κατεβάστε έστω µια στιγµή τα χέρια από τις µηχανές του πλούτου, της µαταιοδοξίας και της εξουσίας και προσπαθήστε αυτή την ύστατη ώρα, προσπαθήστε πολύ να προσευχηθείτε, να εξοµολογηθείτε, να µετανοήσετε, ν' αναστηθείτε. Το Μαύρο Καράβι έρχεται κι η Τζένη των Πειρατών -ναι, αυτή που της δώσατε να καταπιεί µε το ζόρι βιτριόλι- θα ερωτηθεί «Ποιος να κρεµαστεί» και θ' απαντήσει «Όλοι». Όλοι.



Κείμενο του Γιώργου Ανδρέου

Πλανεύτρα νύχτα...



Απολαμβάνω τη νύχτα και τις ηδονές της...

28/7/09

Ιδανική αναγνώστρια...



Όταν θέλω να πω πολλά συνήθως, δεν μπορώ να αρθρώσω τίποτα. Όταν αδυνατώ να βρω ποιο πλήκτρο να πατήσω πρώτο, από ποια λέξη να πιαστώ για ν' αρχίσω, τότε κάνω μια ζαβολιά. Κλέβω... Καταφεύγω σε κείμενα και φράσεις που αγαπώ. Όλα τους έχουν κάτι πολύ σπουδαίο να πουν. Κάτι καθησυχαστικό και ζαλιστικό, όπως είναι πάντα η γνώση. Και η συνομωσία... «Η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ αρκετή, η μαγεία ήταν πάντα αναγκαία» Έρμαν 'Εσε.

«Kι ύστερα υπάρχει αυτό το αρχαίο κλαδευτήρι, η γλώσσα, ακούραστη, βιολετιά. Μήπως πρέπει να κοπεί; Έχει εννιά ουρές, είναι επικίνδυνη. Και ο θόρυβος που αποσπά απ' τον αέρα όταν αρχίσει!» Σίλβια Πλαθ.

«Νothing is over, till it's over» Λένι Κράβιτς.

«Λάμπει μέσα μου αυτό που αγνοώ. Μα, ωστόσο, λάμπει» Οδυσσέας Ελύτης.

«Χαμογέλασε και οι άλλοι θα σου χαμογελάσουν. Το χαμόγελο δείχνει πόσο διαφανής είσαι. Αν δεν έχεις τίποτα να πεις, χαμογέλασε. Πάνω απ' όλα μην κρύψεις ότι δεν έχεις τίποτα να πεις ούτε την πλήρη αδιαφορία σου για τους άλλους. Ασε αυτή την κενότητα, αυτή την προφανή αδιαφορία να λάμψει αυθόρμητα στο χαμόγελό σου» Ζαν Μποντριγιάρ.

«Θα 'θελα να τον έκρυβα / όμως τόσο ξάστερος / δείχνει στην όψη μου / ο έρωτας / που με ρωτούν οι άνθρωποι / μα δεν σκέφτεσαι τον κόσμο;» Ταϊράνο Καμεμόρι, 10ος αιώνας, από την συλλογή ιαπωνικών ποιημάτων του Γιώργου Μπρουνιά για τις εκδόσεις Ροδακιό.

«Για να λάμψει το φως, πρέπει να είναι παρόν το σκοτάδι» Φράνσις Μπέικον.
«...δεν αντέχω όλους αυτούς τους σκεπτόμενους βλάκες» Κωνσταντίνος Τζούμας.

«Να σχεδιάζεις το μέλλον: τι υπεκφυγή!» Στάθης Τσαγκαρουσιάνος.
«Το πνευματικό πλαγιάζει διαρκώς στο κρεβάτι του εγκόσμιου» Σαρλ Πεγκί.

«Δεν υπάρχει χειρότερο από το να είσαι φυσιολογικός, συνηθισμένος» από την ταινία «Αmerican Beauty».


YΓ. Ίσσαλε, ευχαριστώ για το τραγούδι. Η Τσανακλίδου με την μοναδική φωνή της μας ταξιδεύει πάντα σε όμορφα λιμάνια...

27/7/09

Άβυσσος η ψυχή της Σούλας...



Το μόνο στοιχείο που έχεις είναι μια εικόνα από ένα μικροσκοπικό αβατάρ. Η «Σούλα» μπορεί να είναι ξανθιά, μπορεί και να μην είναι. Μπορεί να έχει μακρυά ή κοντά μαλλιά. Μπορεί να φοράει καπέλο, αλλά μπορεί και να το έχει πετάξει για να φαίνονται τα μαλλιά της. Μπορεί να εμφανίζεται άλλοτε γατούλα, άλλοτε σκληρή και εννιότε αδίσταχτη. Η γυναίκα αράχνη, η «κομάντο από το Πουθενά». Μια γυναίκα χωρίς πρόσωπο. Ένα όνομα μόνο... Σούλα.

«Θα κάνω τα πάντα», είναι η φράση που θα μπορούσε, αλλά δεν εκστόμισε ποτέ η ηρωίδα μου. Η Σούλα από το Πουθενά. Ενα κορίτσι μέσα στο πλήθος που γνώρισε έναν τύπο, και κάπως, κάπου, δεν τα βρήκαν. Δεν είναι εύκολο να «τα βρεις» με άντρα τη σήμερον ημέρα. Σπανίζουν τα αρσενικά. Κι η Σούλα με την εξυπνάδα της και την ομορφιά της, αμέτι μουχαμέτι έβαλε να τον βρει και να τον κρατήσει.

Την κατανοώ απολύτως τη Σούλα...

Για να κρατήσεις έναν άντρα κοντά σου πρέπει να κάνεις συμβιβασμούς. Να δεχτείς τις παραξενιές του, τα δύσκολα ωράριά του, τα ισόβιά του, αν χρειαστεί.

Τι κι αν είναι δύσκολος; Κανείς δεν είναι τέλειος. Το ζήτημα είναι να σταθείς δίπλα στον άνθρωπό σου. Να τον ακολουθείς όπου απαιτούν οι υποχρεώσεις του. Να τον περιμένεις στο σπίτι, να έχεις πάντα πρόχειρο ένα σπιτικό φαγητό, ένα ελικόπτερο, μια ανεμόσκαλα, αν του έρθει ξαφνικά να πάει μια βολτούλα. Απλά πράγματα. Τι ζητάει ένας άντρας;

Μια Σούλα να τον... απογειώσει!

Οι άντρες με τους οποίους έχω μιλήσει τις τελευταίες μέρες είναι λίγο μπερδεμένοι. Όλοι, κατά βάθος, θα ήθελαν να έχει η γυναίκα δίπλα τους κάτι από τη «Σούλα». Και όλοι τρέμουν μήπως ξυπνήσει ξαφνικά η «Σούλα» μέσα στη γυναίκα που έχουν δίπλα τους!

Αλλά και οι Σούλες είναι τόσο πολλές... πως να αντισταθούν οι καημένοι οι άντρες;

Nύχτες με φεγγάρια...


26/7/09

Το μπλε που δεν ξέχασα



Το ζητούσα διακαώς. Ήξερα τι ζητούσα. Το είχα στα μάτια μου. Αλλά δεν το έβλεπα πουθενά στην παλέτα των χρωμάτων μου. Χρόνια ονειρευόμουν το ταβάνι επάνω από το κρεβάτι μπλε. Σ’ αυτό το μπλε το ανύπαρκτο. Μπλε ονειρευόμουν και τον απέναντι τοίχο.
Το Ατάπαζαρ όχι, αλλά την προγιαγιά Μαρία, την σκέφτομαι πάντα. Για κείνη αποδέχθηκα το ταξίδι. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πoυ θα σε βγάλει ένα ταξίδι.
Το πρώτο που αντίκρισα ήταν εκείνοι οι αλλόκοτοι βράχοι. Νεραϊδοκαμινάδες, μου είπε. Σε ένα τοπίο «ουκ εκ του κόσμου τούτου». Βράχοι σαν τους δερβίσηδες σ’ αυτή την ατέρμονη περιστροφή, υπόμνηση των κύκλων ζωής, της διαρκούς πρόβας θανάτου. Βράχοι που υπήρξαν σπίτια, στάβλοι, μοναστήρια, ναοί. Πόλεις μέσα στους βράχους και κάτω απ’ τη γη. Μνήμες και μουσικές, γεύσεις και άγιες εικόνες που νίκησαν τον χρόνο.
Φτάνουμε πάντα αργά το απόγευμα σε μια Σκοτεινή Εκκλησιά. Τα στοιχειωμένα φουγάρα και οι λαξευμένες εκκλησίες. Το αλλόκοτο εκείνο γλυπτό της φύσης, που αλλάζει σχήμα με τον αέρα. Ποτέ ο τόπος τούτος δεν είναι ο ίδιος, σαν τους ανθρώπους, αλλάζει αναλόγως με την πνοή. Χρόνο τον χρόνο γίνεται άλλος, αλλά τόσο ίδιος!
Παντού οι πρόγονοι, κι ας έφυγαν πια. Κάποιοι ψάλλουν. Πρώτα στην εκκλησιά τη μικρή. Στην εκκλησία του Αι Γιώργη ή του φιδιού, μετά. Και στην Κρυφή εκκλησία. Στην εκκλησία των Στεφάνων.
Εκεί το βρήκα. Αυτό που μάλλον πρωτόδα στα υφαντά, που τόσο καλά ήξερε να βάφει η γιαγιά Μαρία. Το μπλε που γύρευα και που δεν το συνάντησα αλλού πουθενά. Παρά μόνο τώρα στα υφαντά. Και στην εκκλησία των Στεφάνων.
Κι όλα έγιναν Μνήμη, Μήτρα, Κοιτίδα, Θάνατος, Θαύμα, Ζωή, Θεός, προγιαγιά Μαρία. Το μπλε που δεν ξέχασα και που δεν είχα ποτέ ξαναδεί. Γιατί δεν είχα καν γεννηθεί όταν έβαζε αυτό το μπλε η γιαγιά μέσα στο υφάδι της.
Ολα έγιναν Νύσσα, Νεάπολη, Σινασσός, Αβάνισσος, Προκόπι, Μαλακοπή, Αρχελαΐδα, Αραβησσός, Βάνησα, Καρβάλη. Αυτοί οι ηφαιστειογενείς βράχοι και «οι στοιχειωμένες γωνιές» κατέχουν το άδηλο κι αθέατο μυστικό να λύνουν τον γρίφο και να υπερβαίνουν τον χρόνο.
Αφού για κλάσματα χρόνου, κοιτώντας εκείνο το μπλε, σαν να το είδα κι εγώ. Αλλά δεν το θυμάμαι καθόλου...

25/7/09

La Maison en Petits Cubes

Όλα θα πάνε καλά...



Ο Χρόνος και τα χρόνια...



Υπάρχει µία θεωρία που λέει πως η γυναίκα είναι όσο δείχνει και ο άντρας όσο νιώθει. Βέβαια θα µπορούσαµε να πούµε και το αντίθετο και ίσως βολεύει σε κάποιες περιπτώσεις, ωστόσο νοµίζω πως η αρχική πρόταση είναι πιο κοντά στην πραγµατικότητα. Μιας και σιγά σιγά πλησιάζουµε προς τα σαράντα µας, όχι αυτά που µας κάνουν οι άλλοι, αλλά την ηλικία των σαράντα και µιας και όλα γύρω µας µεγαλώνουν και αναγκαστικά και εµείς ή αν δεν σας αρέσει το «εµείς» ας το κάνουµε «εγώ», είπα να γράψω τις σκέψεις µου για τον χρόνο και πως περνάει πάνω µας (µου). Τι αφήνει, τι παίρνει και στην τελική, τι θέλει από εµάς (εµένα); Δεν νοµίζω να µε πιάνει καµιά από αυτές τις κλασικές κρίσεις των δεκαετιών, γιατί προσωπικά χαίροµαι κάθε χρονική περίοδο της ζωής µου και βασικό µου πιστεύω είναι πως, κάθε ηλικία έχει τα µοναδικά καλά της και δεν την αλλάζω µε περασµένες ηλικίες. Έτσι και αλλιώς αυτή είναι και η λογική συνέχεια της ζωής, κατά την γνώµη µου πάντα.

Η λέξη «κρίση» µπορεί να µην είναι και τόσο όµορφη, αν και πολύ της µόδας έγινε τελευταία, γι’ αυτό, ας πούµε πως απλά σε κάποιες φάσεις της πορείας µας σταµατάµε για να σκεφτούµε ή για να κάνουµε έναν γρήγορο απολογισµό. Ας κάνουµε και εµείς έναν, για να δούµε τί γίνεται και αν θεωρήσουµε πως φτάσαµε περίπου στα µισά της καριέρας µας (οι 40άρηδες) ως άνθρωποι, τί πήρε και τί άφησε ο χρόνος, αν έχουµε θετικό ή αρνητικό ισοζύγιο. Τώρα βέβαια για να µπορέσουµε να κάνουµε απολογισµό χρήσης θα πρέπει πρώτα να ανακαλύψουµε τον σκοπό της ζωής.

Ο σκοπός της ζωής λοιπόν, σύµφωνα µε εξακριβωµένες πληροφορίες, είναι ΝΑ ΖΟΥΜΕ, γιατί µόλις αφήσουµε τον µάταιο τούτο κόσµο, αυτόµατα δεν υπάρχει κανένας σκοπός.

Αφού λοιπόν βρήκαµε, εύκολα νοµίζω, τον σκοπό της ζωής που τόσα χρόνια ψάχνουν οι άλλοι και δεν βρίσκουν, περνάµε στην δεύτερη φάση του απολογισµού µας.

Πρέπει λοιπόν να ζήσουµε όσο περισσότερο γίνεται και φυσικά µε όσο το δυνατόν καλύτερη ποιότητα, γιατί αλλιώς δεν θα είναι και τόσο όµορφα τα πράγµατα. Μέχρι τα 40 µας, νοµίζω πως το θέµα της ποιότητας της ζωής δεν µας νοιάζει ιδιαιτέρως, γιατί σε γενικές γραµµές -εκ των πραγµάτων και στατιστικά- είµαστε καλά και περνάµε καλά, και δεν έχουµε αφήσει εντελώς το παιδί που κρύβουµε µέσα µας. Ίσως κάπου γύρω µας, έχουµε µαµάδες και µπαµπάδες και δεν τα παίρνουµε όλα τόσο βαριά για να χαλάσουν την ποιότητα της ζωής µας. Ίσως να είναι και το µεταβατικό στάδιο κάπου εκεί για να περάσουµε στα πιο ουσιώδη της ζωής µας. Ίσως όµως και να χαλάει από εκεί και πέρα. Ένας άντρας, λογικά, σ’ αυτή την ηλικία έχει ήδη κάνει τουλάχιστον ένα γάµο και λογικά, πάντα µε βάση την στατιστική, θα έχει κάνει και κάποιον απόγονο. Το κλασσικό αυτό είναι.

Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκίνησα να γράφω ένιωθα πως πέρασαν πολλά χρόνια από την φοβερή εκείνη µέρα -για την µάνα µου τουλάχιστον- που ήρθα σ’ αυτόν τον κόσµο και ίσως πέρασαν χωρίς κάτι ενδιαφέρον. Αλλά όσο περνάει η ώρα, µάλλον το αντίθετο συµβαίνει.

Τα πρώτα 20-25 µας χρόνια µε τα σχολεία, τις σπουδές, πέρασαν πολύ γρήγορα. Άρα 15 χρόνια µε το ζόρι ζούµε και αν θεωρήσουµε πως ο µέσος όρος ζωής είναι στα 80 περίπου -και αυξάνεται συνέχεια- έχουµε τελικά πολύ χρόνο ακόµα για να κάνουµε όλα όσα «πρέπει» ή όλα όσα θέλουµε.

Μπέρδεµα µάλλον είναι όλο αυτό και ίσως δεν βγαίνει και άκρη γιατί µπερδεύεται το «πρέπει» µε το «έτυχε» και ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι καλοί συνοδοιπόροι στη ζωή. Καµιά φορά περνάς 10 χρόνια στην ίδια ρουτίνα και δεν καταλαβαίνεις πώς πέρασαν και το µόνο που σε κάνει να αντιλαµβάνεσαι τον χρόνο, είναι τα παιδιά γύρω σου που µεγαλώνουν κάθε µέρα ενώ εσύ µένεις στάσιµος, χωρίς να µπορείς να αντιληφθείς τί πήρες και τί έδωσες και φτάνεις να το δέχεσαι σχεδόν µοιρολατρικά.

Από την άλλη µπορεί σε ένα - δυο µήνες ή και λιγότερο, να ζήσεις και να καταλάβεις τόσα όσα θα ήθελες δύο ζωές για να πάρεις χαµπάρι τι γίνεται. Και έτσι έρχονται σε αντιπαράθεση τα δέκα χρόνια µε τους δύο µήνες.

Φυσικά αυτός που για δέκα χρόνια ρουτινιάζει έχει σίγουρα κουραστεί και αρχίζει να σκέφτεται όλα τα κλασσικά, πως πέρασε ο καιρός, πως µεγάλωσαν τα παιδιά, πως έπεσαν τα µαλλιά, πως άσπρισαν, θυµάται παροιµίες για τα άσπρα µαλλιά στην κεφαλή… κλπ. κλπ.

Στην άλλη περίπτωση, η ροή δεν σε αφήνει να τα σκέφτεσαι όλα αυτά και αυτό που κάνεις είναι να παίρνεις όσα περισσότερα µπορείς από γύρω σου και να ευχαριστιέσαι τον χρόνο σου ακόµα και όταν κάθεσαι στον καναπέ σου και κοιτάς το ταβάνι.

Επανέρχοµαι όµως στο «πρέπει» και στο «έτυχε» γιατί για σας τους άντρες τουλάχιστον, κάπου εκεί είναι η αλήθεια. Αυτές οι δύο λέξεις καθορίζουν σε µεγάλο βαθµό το µέλλον µας και πρέπει να διαλέξουµε αν θα ζήσουµε µ’ αυτές αρκετά νωρίτερα. Τώρα το «έτυχε» πως µπορείς να το διαλέξεις δεν ξέρω.

Οι µελέτες λένε πως ο ρουτινάκιας ζει περισσότερα χρόνια, όµως απλά ζει. Δεν νιώθει, δεν αντιλαµβάνεται και όλα περνάνε κινηµατογραφικά από µπροστά του. Μπορεί και το σωστό να είναι κάπου στη µέση, µπορεί και πουθενά. Έτσι και αλλιώς όλα έχουν να κάνουν µε την αντίληψη του καθενός για τα πράγµατα.

Σύµφωνα µε τους γονείς µας, το σωστό είναι να ρουτινιάσουµε, γιατί αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξής µας. Και τί άλλο να κάνεις άλλωστε; Σύµφωνα µε µένα όµως οι στίχοι του τραγουδιού του Χρ. Θηβαίου που λένε «και οι στιγµές που µου ‘δώσες αξίζουν µια ζωή», έχουν µεγαλύτερη βαρύτητα από την κλασσική καθηµερινότητα και είναι στιγµές που µπορούµε να τις πάρουµε από παντού, γύρω µας βρίσκονται και µας περιµένουν, ευτυχώς.

Σίγουρα πολλές φορές, αναγκαζόµαστε να ακολουθήσουµε τους ίδιους ρυθµούς κάθε µέρα, να κάνουµε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, όµως ο χρόνος που ουσιαστικά χρειαζόµαστε για να ζήσουµε, ίσως είναι µόνο µικρές στιγµές πολύ έντονες, που µπορούν να κλείσουν το βάθος του χρόνου που δηµιουργείται γύρω µας και µέσα µας.

Δεν ξέρω αν µπορούµε να πούµε κάτι περισσότερο, δεν ξέρω αν θέλω να πω περισσότερα, ας το αφήσουµε κάπου εδώ αυτό το θέµα και ας ψάξουµε τις στιγµές µας µέσα στο χρόνο και τα χρόνια. Όποιος θέλει! Όποιος πάλι δε θέλει, χάνει… αλλά είναι τυχερός γιατί δεν το ξέρει.



ΥΓ. Ευρύνοε σε ευχαριστώ. Ήταν ταμάμ το τραγούδι αυτή την ώρα...

Ότι, δεν είναι πια εδώ...




24/7/09

Παρανοήστε, είναι μεταδοτικό...



Γιατί, δηλαδή, το φθινόπωρο να κλείσουν μόνο τα σχολεία; Να βάλουν λουκέτο όλοι οι παιδότοποι, οι παχνιδότοποι και τα λούνα παρκ. Να απαγορευτούν οι παιδικές παραστάσεις. Να κηρυχθεί εκτός νόμου το παραμύθι «Χιονάτη» και να επικηρυχθεί αυτό το σίχαμα, ο Νάνος Συναχωμένος. Παιδικά πάρτι και άλλοι τόποι συναθροίσεως κλόουν και μικροβίων να παταχθούν από την πολιτεία. Κάθε παιδάκι να γιορτάζει μόνο του τα γενέθλιά του, με μια τούρτα σε σχήμα ταμιφλού, φυσώντας τα κεράκια μέσα από χειρουργική μάσκα.

Να κλείσουν όλα τα γραφεία, όλες οι υπηρεσίες, οι τράπεζες και οι εφορίες. Να κλειδαμπαρωθούμε όλοι μέσα. Οι προμήθειες σε τρόφιμα να γίνονται σε στυλ «κατάκοιτη γιαγιά», ή «ασκητής στα Μετέωρα»: καλάθι, σκοινί και τροχαλία.

Στα γήπεδα οι αγώνες θα γίνονται χωρίς θεατές, αλλά και χωρίς παίκτες. Θα σφυρίζει μόνος του ο διαιτητής τη λήξη και θα δίνει -ως συνήθως- το αποτέλεσμα. Τι είχαμε, τι χάσαμε.

Τέρμα τα «πάνελ» και η πολυκοσμία στα πρωινο-μεσημεριανάδικα. Η τηλε-φίρμα θα μονολογεί, θα αυτο-κουτσομπολεύεται και θα μαλλιοτραβιέται μόνη της. Μη στερηθούμε και το χαβαλέ μας.

Να αντικατασταθεί το αλκοτέστ με θερμικές κάμερες, για τους ασυνείδητους που κυκλοφορούν με τη γρίπη τους αδέσποτη. Κινητά συνεργεία ουροληψίας θα διενεργούν αιφνιδιαστικούς ελέγχους σε πολυσύχναστα μέρη, όπως το «Ντα Κάπο». Προσοχή, μην μπερδέψεις τα φλιτζανάκια.

Για την τρίτη ηλικία: τα ΚΑΠΗ κλειστά. Ολοι οι γέροι στο Facebook υποχρεωτικά. Δεν ξέρουν; Να μάθουν. Η κυριακάτικη λειτουργία θα γίνεται κανονικά, αλλά θα απαγορεύεται η προσέλευση των πιστών. Κάθε ενορία θα μεταδίδει τη δική της στην ιστοσελίδα της. Δεν έχει; Να φτιάξει!

Και μετά;

Μετά θα έρθουν οι καλοί κύριοι με τις άσπρες μπλούζες στο αυτοκίνητο που θα κάνει ίου ίου και θα μας πάνε όλους στο νοσοκομείο.

Οχι στον Ευαγγελισμό, ούτε στο Σισμανόγλειο.

Στο Δρομοκαϊτειο, αδελφές μου. Στο Δρομοκαϊτειο!

23/7/09

Halt Mich...



Πήρα χρώματα... πινέλα... μουσαμάδες... λάδια... πανιά... το ψαθάκι για τον ήλιο... και κρύφτηκα στην σκιά του βράχου..
Ίσα που έβλεπα... τα μπλε, τα μωβ, τα λιλά, τα πράσινα... τα κρυστάλλινα καθρεφτίσματα από τα σύννεφα.
Άγγιξα με το πινέλο... τις σκιές ανάμεσα στα βράχια... το φως που αγκάλιαζε τα γλαροπούλια... άφησα το βαρκάκι... να πλέει στο μουσαμά... δίπλα στην πολύχρωμη παλέτα μου.
Ένοιωσα τη μυρωδιά του... ήρθε πίσω μου... μου έκλεισε τα μάτια... άφησα το γέλιο μου να τον τυλίξει... άφησα το γέλιο μου να κυλήσει επάνω του... τον έκλεισα στα χέρια μου.. του χάρισα...
Τη θάλασσα, τις σκιές, το φως, τα κύματα, τις χάντρες πάνω στο πανί..
Τις μωβ, τις λιλά, τις πράσινες...
Τον κόσμο όλο...

22/7/09

Στην αυλή των θαυμάτων...


Άλλο ένα ζεστό βράδυ απλώνεται σαν τεράστιο σεντόνι πάνω από την πόλη. Οι ανάσες βαραίνουν. Γίνονται αργές, σχεδόν ανύπαρκτες. Το σώμα μουδιάζει και το μυαλό θέλει να πετάξει.


Ξεφεύγω για λίγο από τον μικρόκοσμο μου, για να βρεθώ στην αυλή των θαυμάτων. Στην αυλή των παιδικών μου χρόνων.






Το ένιωσα σχεδόν μόλις μπήκα. Μόλις πέρασα το κατώφλι της βαριάς ξύλινης πόρτας που απόψε ήταν ανοιχτή σε μένα, μα και στα θαύματα...


Μια αυλή γεμάτη μαστιχιές, γιασεμιά, κι έναν γέρο πλάτανο που στέκει επιβλητικά στο κέντρο της. Μια αυλή, που στον αέρα της πλανιούνται ψίθυροι, μαζί με χιλιάδες μικρές εκρήξεις φωτός.






Υπάρχουν κάτι ξεχασμένες γειτονιές μέσα στις πόλεις. Γειτονιές, που η καθημερινότητα κρύβει καλά. Κομμάτια μιας άλλης εποχής.


Με τα πλακόστρωτα σοκάκια τους, τα ασπρισμένα πεζούλια, και με πολλές, πάρα πολλές κρεμασμένες γλάστρες στα κάγκελα τους.






Όταν περπατάς μέσα σε αυτές τις ξεχασμένες γειτονιές, το άρωμα τους σε μεθά. Νιώθεις μια ζάλη γλυκιά, που δεν σε τρομάζει αλλά αντίθετα σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις.






Ας περάσουμε το κατώφλι τούτης της αυλής. Ας μπούμε μέσα κι ας αφήσουμε ελεύθερη την ψυχή αυτό το βράδυ να την οδηγήσουν τα μικρά θαύματα που θα συμβούν...


O κήπος αρχίζει να βάφεται σε χρώματα μαβιά. Η νύχτα πλησιάζει, μα αυτό είναι το ζητούμενο. Τα θαύματα συμβαίνουν μόνο τα βράδια


Για να μπορείς να ξεχωρίζεις τα χρώματα που είναι βαμμένα. Για να μπορείς να ακούς όσα σου ψιθυρίζουν μέσα στη σιγαλιά. Για να μπορείς να δεις, όλα όσα θέλουν να σου δείξουν.


Μια φωνή γλυκιά αντηχεί μέσα στον κήπο. Σχεδόν απόκοσμη. Μοναδική. Την έχει πάρει ο αγέρας και την ανεμίζει πάνω στα δέντρα, στα λουλούδια, στα περβάζια. Να τρυπώσει παντού. Να γεμίσει κάθε ζωντανό πόρο τούτης της αυλής.


Όλα είναι fado... κι είναι νύχτα...


Μια φεγγαρόφωτη νύχτα, κλαδί γιασεμιού. Μια κιθάρα χαμηλόφωνα παίζει. Όλα είναι fados. Όλα είναι έρωτας. Όλα είναι ζωή. Αλλά και οδύνη.


Ο έρωτας είναι φωτιά. Ο έρωτας είναι φλόγα. Οργή και ζήλια που προδίδει την καρδιά. Ο έρωτας είναι φωτιά και μυρίζει σαν άγριο γαρύφαλλο..

Σε τούτον τον όμορφο κήπο που μισοκοιμάται,το αηδόνι μέσα στις φυλλωσιές ερωτοτροπεί με τη σελήνη τραγουδώντας Την ώρα που η Αλίκη σιγοτραγουδά μέσα στον κήπο των θαυμάτων, η φωνή της σιγοτραγουδά τον καημό της.


Όταν η Αλίκη τραγουδά, μαγεύει όλον τον κόσμο. Γιατί αυτό που τραγουδά είναι το fado...


Μέσα μου κάτι σκιρτάει. Το κόκκινο νύχτωσε. Δροσιά πάνω στην έξαψη μου. Ξαφνικά, όλα μου έρχονται στο νου. Σαν πριν πέσει στη θάλασσα η νύχτα.


Το φεγγάρι ανεβαίνει στον ορίζοντα και αναμνήσεις ξυπνούν. Σαν δάκρυ μέσα μου...


Το παρελθόν μου αναδύεται. Σαν άρωμα, σαν φωνή. Ο αντίλαλος από το παρελθόν μου που καλεί ένα fado.


Στην αυλή των θαυμάτων ήχοι και χρώματα στροβιλίζονται στον αέρα. Σε έναν χορό ονειρικό. Σε έναν χορό που γεμίζει την ψυχή.


Μια ανεξήγητη τρυφερότητα πάνω μου. Συγκίνηση, συγκίνηση συγκεχυμένη Σαν τζάμι θολό. Γαλαζωπή.


Τραγουδάει παλιά τραγούδια μέσα στην ψυχούλα μου. Κι ότι γλυκό και παιδικό ξυπνάει την ώρα αυτή, η νυχτερινή. Ένα θρόισμα ακούγεται και μεγαλώνει η τρυφεράδα μου. Θυμάμαι. Και τα τραγούδια πέφτουν πάνω στην καρδιά μου και την ξεπλένουν απ τη ζωή.


Ένα θαλασσινό αγέρι φουσκώνει μέσα μου. Θυμάμαι, και μια φωνή ξυπνάει μέσα μου. Και θυμάμαι πως δεν την έφερνα συχνά στη θύμηση μου...


KΛείνω τα μάτια. Νιώθω τον αέρα να με χαιδεύει. Η γλυκειά Αλίκη συνεχίζει το τραγούδι της. Μέσα στον μαγικό κήπο. Οι σκέψεις είναι πια μακρυά. Μόνο ότι έμεινε κοντά μου πλένει τώρα την ψυχή.


Το τιμόνι μέσα μου επιβραδύνει την περιστροφή του. Ένα καράβι θα είναι ωραίο πάντα. Μόνο και μόνο γιατί είναι καράβι. Το ταξίδι είναι πάντα ταξίδι. Και το μακρυνό... είναι πάντα στη θέση του. Στο πουθενά...


Τίποτα δεν έχει αλλάξει από παλιά. Μόνο που απόψε η μαγική αυλή δίνει απλόχερα τα θαύματα της. Τα μοιράζει σε όποιον έχει χέρια. Σε όποιον έχει ψυχή. Σε όποιον μπορεί να αισθανθεί και να νιώσει.


Το ανακάτεμα των ανθρώπων μέσα σε τούτη τη βραδυά με τις μελωδίες και τα χρώματα είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι.Κι όλα αυτά δεν είναι μόνο ανθρώπινα και καθαρά, μα και ωραία. Ο χρόνος στην αυλή των θαυμάτων περνάει τρέχοντας. Τόσο γρήγορα που κάθε ώρα είναι σαν ένα λεπτό μονάχα.


Η νύχτα στην αυλή των θαυμάτων συντροφιά με τη μοναδική φωνή της Αλίκης ήταν μαγική. Μας ταξίδεψε, θας θύμισε, μας συγκίνησε. Έκανε τις καρδιές μας για λίγο να αλαφρύνουν. Να πετάξουν κι αυτές σε μέρη όμορφα. Κι όταν όλα τελείωσαν μου έμεινε μια γλυκειά γεύση, πασπαλισμένη από μαστίχα και αγιόκλημα...
Καλό σας βράδυ.

Κλικάρετε στα πυθάρια για να ελευθερώσετε τις μελωδίες...