Κυριακή κοντή γιορτή...

Από τη μέρα που ο μπαμπάς μας έφυγε δεν ψήσαμε, δεν έτυχε. Σήμερα όμως ήρθαν οι φίλοι του από θεσσαλονίκη και δεν υπήρχε περίπτωση να μην το τσικνίσουμε. Ο κ. Χάρης, ο "φαλάκρας" όπως τον φώναζε ο μπαμπάς, νομίζω πως ήταν η συμπάθεια του. Άλλωστε 35 χρόνια φιλίας δεν είναι και μικρό πράγμα.
Έφτασαν το πρωί στο σπίτι και ζωντάνεψε ο τόπος. Μέσα στον ύπνο μου άκουγα παιδικές φωνές κι ήταν αυτό που με έκανε να αφήσω το κρεβάτι μου και να βγω στον ήλιο. Ο κήπος ήταν γεμάτος κόσμο. Θείοι, φίλοι, παιδιά ακόμη και ο μάστορας που έφτιαξε τα κιόσκια ήταν εκεί.
Μου αρέσει όταν έχουμε πολύ κόσμο στο σπίτι. Τότε μόνο το νιώθω ζωντανό. Τότε ακούω τα χτυποκάρδια του.


Φυσικά δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη, θα ψήναμε. Θα εγκαινιάζαμε και το νέο κιόσκι στην ψησταριά να δούμε αν τραβάει. Οι γυναίκες στην κουζίνα, εγώ με τον ψήστη. Όπως τότε με τον πατέρα μου. Δεν αντέχω να είμαι και πολύ με γυναίκες. Καλύτερα με τους άντρες. Συζητάς πιο σοβαρά πράγματα από το πως βάφεται το μαλλί με ανταύγιες ή ποιο χρώμα είναι στη μόδα φέτος το καλοκαίρι.


Είπιαμε τσίπουρο με κρόκο, είπιαμε μπύρα, και μετά από αυτό το φαγοπότι νιώθω την ανάγκη να ξαπλώσω στο γκαζόν και να μην κουνηθώ. Σαν τα χελωνονιντζάκια... μόνο να λιάζομαι.














Παρόλα αυτά δεν είναι για τέτοια η ώρα. Έκανα έναν καφέ για να συνέλθω και να μπορέσω να βγάλω τη μέρα. Μπήκαμε στο απογευματάκι και ο καιρός είναι γλυκός. Δεν σου κάνει καρδιά να κλειστείς μέσα...

Numa Numa yeeeeeeeeeh

Πάρτε το μαγιό σας, το καπέλο σας, κλείστε τον καταραμένο υπολογιστή και φύγετε για τη θάλασσα. Μην δω σχόλια σήμερα. Άντε κουνηθείτε... Ας βγούμε στον ήλιο! Σαν τα σαλιγκάρια...

Numa Numa yeeeeeeeeeh

Νυχτερινό φυλαχτό...

Θα καρφιτσώσω σε μια παραμάνα
την αρμύρα ενός νησιού...
τι γαλάζιο της θάλασσας...
ένα βαρκάκι κόκκινο...
ένα παιχνιδιάρικο κυματάκι...
μια χούφτα φεγγαρόπετρες...
κι ένα φτερό από γλάρο.
Φυλαχτό στο μέρος της καρδιάς σου...

Κοχύλια στο βυθό...

Σταθερές αξίες...

Στην τελευταία σελίδα κάποιου παλιού φύλλου της Καθημερινής, η Μαριλία Παπαθανασίου σχολιάζει την ζωοφιλία των Ιταλών. Αναφέρει ότι στην Ιταλία ζούνε περισσότερα κατοικίδια από μικρά παιδιά και ότι ξοδεύονται γι αυτά δισεκατομμύρια ευρώ. Καταλήγει με μία φράση που μου θύμισε έναν πρόγονο των Ιταλών: "Λατρεία των κατοικιδίων ή απώλεια της αίσθησης του μέτρου; Όπως κι αν είναι, ένα δείγμα δύσκολων καιρών και μιας κοινωνίας με ελλείψεις".

Γράφει ο Πλούταρχος:

Όταν ο Ιούλιος Καίσαρ είδε κάποτε στη Ρώμη, μερικούς ξένους να κρατάνε αγκαλιά σκυλάκια και μαϊμουδάκια δείχνοντας πως τα αγαπάνε (εν κόλποις περιφέροντας και αγαπώντας) ρώτησε: "στη χώρα τους οι γυναίκες δεν κάνουν παιδιά;" Κι έτσι (συνεχίζει ο Πλούταρχος) έδωσε ένα καλό μάθημα σαν ηγέτης, σε κείνους οι οποίοι σπαταλούν σε ζώα, την τρυφερότητα και την αγάπη που υπάρχουν μέσα μας από τη φύση προοριζόμενες για τους ανθρώπους.

"Εις θηρία καταναλίσκοντας ανθρώποις οφειλόμενον". Να ήδη, σαφέστατα διατυπωμένη, η κυριότερη αντίρρηση στην ζωοφιλία. Ξοδεύουν στα ζώα, αυτό που χρωστάνε στους ανθρώπους.

Αυτή λοιπόν ήταν η θέση του Πλούταρχου, και θα εξετάσουμε άλλη φορά τις παραμέτρους της.

Υποκατάστατο λοιπόν ή αναντικατάστατο τα ζώα;


Ο Νίκος Δήμου σε ένα δοκίμιο του γράφει... "Το ζώο στη ζωή μας δεν είναι υποκατάστατο. Η σχέση μαζύ του είναι μια πρότυπη, αυθεντική, πρωταρχική σχέση, υπαγορευμένη από την ίδια την φύση.
Θα προχωρήσω όμως πάρα πέρα. Όχι μόνο το ζώο δεν είναι υποκατάστατο - αλλά για τον άνθρωπο είναι αναντικατάστατο. Η σύνδεση με αυτό προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να το αντλήσουμε από αλλού. Ούτε από την σχέση με άλλον άνθρωπο".

Για τον Μίλαν Κούντερα, στον οποίο χρωστάμε μια από τις βαθύτερες αναλύσεις της ζωοφιλίας (στο μυθιστόρημά του "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι") η αγάπη ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο είναι ανώτερη από την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων.

"... η αγάπη του άντρα και της γυναίκας", γράφει "είναι εξαρχής ενός είδους κατώτερου απ' αυτό που μπορεί να είναι () η αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο και στον σκύλο, αυτή η παραδοξότητα της ιστορίας που ίσως ο Πλάστης να μην την είχε προβλέψει".

Και ο Κούντερα αναλύει τα χαρακτηριστικά αυτής της αγάπης. Άδολη, εκούσια, καθαρή, ελεύθερη. Ειδυλλιακή. Η λέξη ειδύλλιο αναφέρεται στον Παράδεισο.


Γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο;

Αρκετά χρόνια πριν από τον Κούντερα είχα γράψει στο "Βιβλίο των Γάτων":

Τα ζώα είναι αυτά που είναι:
Καθαρή φύση. Τίμια κοιτάνε,
κατάματα. Ο άνθρωπος, έξω από την φύση αναζητά.
Το ζώο είναι. Ο άνθρωπος γίνεται. Αν μπορεί.

Το ζώο είναι αναντικατάστατο διότι παρέχει στον άνθρωπο την επαφή με το καθαρό 'Ον. Μπορείτε να το ονομάσετε φύση ή παράδεισο.

Το ζώο ΕΙΝΑΙ. Απόλυτα, αυθόρμητα, τέλεια. Μια ύπαρξη πλήρης. Ο άνθρωπος, από τότε που γεύτηκε το δέντρο της Γνώσης, δεν είναι πλήρης. Διότι ξέρει πως θα πεθάνει.

Η γνώση του θανάτου και της φθοράς, υπονομεύει το ανθρώπινο ον. Το κάνει αβέβαιο, παροδικό, αμφίβολο.

Δίπλα στον άνθρωπο, το κάθε ζώο είναι ένας βράχος σιγουριάς και τελειότητας.

Ο άνθρωπος, με τη γνώση, αλλοτριώθηκε. Αποξενώθηκε. Δεν βρίσκεται μέσα στη φύση - είναι απέναντι. Δεν κάνει ένα με το παν - είναι άλλος, ξένος.

Το ζώο ανήκει στο παν. Είναι η γέφυρα που μας συνδέει με την ζωή πριν απο τη γνώση. Ίσως και με τη ζωή μετά τη γνώση...

Οι ταπεινοί σκύλοι, οι αθόρυβες γάτες, είναι πρεσβευτές του όντος κοντά μας. Είναι αγγελιαφόροι της άλλης όχθης.


Αν ρωτήσετε τους περισσότερους ζωόφιλους, τι τους ελκύει στα ζώα, θα σας μιλήσουν για την σταθερότητα, την εμπιστοσύνη. Το ζώο, θα σας πουν, δεν σε προδίδει ποτέ.

Γιατί δεν προδίδει ούτε τον εαυτό του. Είναι αυτό που είναι. Ξέρει αυτά που ξέρει, απόλυτα. Δεν ταλαντεύεται. Δεν παλινδρομεί. Δεν αμφιβάλλει ούτε αμφισβητεί. Δεν έχει άγχος θανάτου ούτε ζωής.

Και η αγάπη του είναι σταθερή και διαυγής. Δεν έχει προϋποθέσεις, ούτε διαθέσεις, ούτε διακυμάνσεις.

Το ζώο είναι και η σταθερότητα μέσα στο χρόνο - η υπέρβαση της ιστορίας. Πορεύεται δίπλα μας μέσα στην ιστορία αλλά δεν της ανήκει. Ανήκει στη φύση. Η φύση είναι ανιστορική. Εμείς αλλάζουμε συνέχεια - όμως ένας σκύλος από την Ασσυρία και μια γάτα από την αρχαία Αίγυπτο, είναι ίδιοι με τους σημερινούς.

Το πιο συγκινητικό περιστατικό που έχει ποτέ γραφτεί για συμπεριφορά ζώου, αριθμεί ηλικία τριών χιλιάδων ετών: Ο 'Αργος ο σκύλος του Οδυσσέα περίμενε είκοσι χρόνια να δει τον άνθρωπό του, για να ξεψυχήσει.

"Εκεί και ο 'Αργος κείτουνταν τσιμπούρια φορτωμένος
Και τότε, όπως μυρίστηκε κοντά του τον Οδυσσέα
κούνησε λίγο την ουρά, κατέβασε τ' αυτιά του,
όμως δεν είχε δύναμη να τρέξει πια κοντά του..."

Και ο σκληρός Οδυσσέας, έτοιμος για εκδίκηση, παραλίγο να προδοθεί. Κλαίει για πρώτη φορά (απομόρξατο δάκρυ). Κι ευθύς ως φεύγει, ο 'Αργος πεθαίνει.

" 'Αργον δ'αυ κατά μοίρα λάβεν μέλανος θανάτοιο
αυτίκ'ιδόντα Οδυσύα εεικοστώ ενιαυτώ".

Μοίρα έχει και ο 'Αργος. Σαν τους ανθρώπους. Τον μαύρο θάνατο. Περίμενε είκοσι χρόνια. Πέστε μου μετά πως ο σκύλος έρχεται μόνο για το κόκαλο, κι η γάτα για το ψάρι.

Αυτή την σταθερότητα, αυτή την πίστη, σπάνια - η ποτέ - δεν την βρίσκεις σε άνθρωπο. Στο ζώο πάντα. Εκεί ισχύουν νόμοι ενός άλλου κόσμου.

Το κοντινό μας ζώο είναι ό,τι μας απόμεινε από τον παράδεισο. Από την κατάσταση της σιγουριάς, της αθωότητας και της απλότητας που κάποτε εγκαταλείψαμε.



Ήδη οι ψυχίατροι έχουν αποδείξει πως ένας τετράποδος σύντροφος είναι το καλύτερο αντίδοτο στο άγχος της ύπαρξης. Ο άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να σας δώσει αυτό το αίσθημα του απόλυτα απλού. Ίσως μόνο ένα βρέφος, που κι αυτό στην αρχή, είναι καθαρή φύση.

Ο Κούντερα έγραψε: "κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να κάνει σε ένα άλλο την δωρεά του ειδυλλίου. Μόνο το ζώο μπορεί, επειδή δεν το έδιωξαν από τον Παράδεισο".

Να γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο.

Αποτελεί τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με την αθώα και άδολη ύπαρξη, με τον αρχέγονο εαυτό μας, τις ρίζες μας.

Κι όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο πιο πολύ θα μας χρειάζονται τα ζώα. Για να εξισορροπούν την αμφιβολία. Να μας βοηθάνε να ξεχνούμε την αλλοτρίωση. Να αποκαθιστούν μέσα μας την αρμονία και την ενότητα.

Εφτά σε παίρνει αριστερά...

.. .----. -- / -- .. ... ... .. -. --. / -.-- --- ..- / .-.. .. -.- . / -.-. .-. .- --.. -.--

.. / - .... .. -. -.- / .. .----. -- / --. --- .. -. --. / -- .- -..
.. / ... .. -- .--. .-.. -.-- / -.-. .- -. .----. - / ... - --- .--. / - .... .. -. -.- .. -. --.
--- ..-. / - .... . / ... .--. . -.-. .. .- .-.. / - .. -- . ... / .-- . / .... .- -..

. .- -.-. .... / -- --- -- . -. - / .-.. .- ... - ... / .- -. / .... --- ..- .-.
. .- -.-. .... / .... --- ..- .-. / .-.. .- ... - ... / .- / -.. .- -.--
- .... . / -.-. .-.. --- -.-. -.- / .. ... / - .. -.-. -.- .. -. --. / ... .-.. --- .-- .-.. -.--
.--- ..- ... - / -... . -.-. .- ..- ... . / -.-- --- ..- / .-- . -. - / .- .-- .- -.-- .-.-.-

.. / -. . . -.. / -.-- --- ..- / .... . .-. . / -... . ... .. -.. . / -- .
.. / .--- ..- ... - / .-- .- -. - / - --- / ... . . / -.-- --- ..- .-. / ..-. .- -.-. .
- --- / ..-. . . .-.. / -.-- --- ..- .-. / .--. .-. . -.-. .. --- ..- ... / .... . .- .-. - -... . .- -
.- -. -.. / -... . / .-.. --- ... - / .. -. / -.-- --- ..- .-. / . -- -... .-. .- -.-. .

Γεύσεις ζωής

Μερικοί άνθρωποι, κουβαλάμε μέσα μας ένα μείγμα ιστορίας που έχει ανακατευθεί με τα μπαχάρια. Με τα χρώματα τους και τις βασανιστικές ώρες ώρες μυρουδιές τους. Μας ταξιδεύουν σε στιγμές στο παρελθόν, σε τόπους μακρινούς που μόνο στη φαντασία μας πιστεύαμε ότι υπάρχουν. Πάνω σε μια φούγκα καλά υφασμένη το μαγικό χαλί της γεύσης και της όσφρησης πυροδοτεί τις αισθήσεις μας.


Οι γεύσεις και οι μυρωδιές κάθε τόπου, μας περιγράφουν τους μύθους τους αλλά και τις συνήθειες των κατοίκων τους, μας μεταφέρουν εικόνες της καθημερινότητας των λαών, και εμπλουτίζουν με εξωτικές νότες τα δικά μας καθημερινά δυτικά πιάτα. Τα μπαχαρικά είναι τα «μικρά διαβολάκια» που χώνονται μέσα στα απλά και καθημερινά υλικά μεταμορφώνοντάς τα σε «αμαρτωλά» σκερτσόζικα πιάτα. Ο έρωτας και τα μπαχαρικά στην Ανατολή δεν έχουν όρια. Άλλωστε, τα μπαχαρικά και ο έρωτας για τους Ανατολίτες είναι ταυτόσημα. Λένε πως ό,τι είναι τα μπαχαρικά για το φαγητό είναι και ο έρωτας για τη ζωή. Πώς θα ήταν τα φαγητά δίχως τα μπαχαρικά; Όπως και η ζωή δίχως τον έρωτα, άνοστη.



Συνήθιζα στο μαγείρεμα να χρησιμοποιώ διάφορα περιφρονημένα μπαχαρικά, όπως κανέλα, μοσχοκάρυδο, ακόμη και σκόνη ζαφοράς μερικές φορές. Τα καταχώνιαζα στο πίσω μέρος του ντουλαπιού πάντα σα να μην ήθελα και εγώ η ίδια να παραδεχτώ ότι αυτά τα πράγματα υπήρχαν στο σπίτι μου.
Είχα μάθει από μικρή ότι το φαγητό ποτέ δεν είναι απόλαυση και ότι το να το αντιμετωπίζεις έτσι δεν απείχε πολύ από το χαρακτηριστεί νοσηρό. Οι γιαγιάδες αλλά και η μητέρα μου, έβαζαν σχεδόν σε κάθε φαγητό, ρίγανη, σκόρδο και πολύ ελαιόλαδο, παρόλο που δεν αφθονούσαν στις περιοχές μας. Αυτό ήταν όλο...
Ούτε μοσχοκάρυδα, ούτε περίτεχνες κρέμες, ούτε βούτυρα να λιώνουν ευωδιάζοντας το σπίτι. Εκείνος που μ’ έμαθε να αγαπώ στα κρυφά τα μπαχάρια, τα διάφορα είδη πιπεριού, τη κανέλα σκόνη, τη ζάχαρη στο φαί και ο, τι γλύκαινε ή έκανε το φαγητό πιο καυτερό, ήταν ο πατέρας μου. Είχε μια μεγάλη αγάπη στη μαγειρική και συνήθως εκείνος ήταν που μαγείρευε τις περισσότερες φορές στο σπίτι, αφού σχεδόν καθημερινά η μητέρα μας έλειπε στη δουλειά της για πολλές ώρες, γυρίζοντας αργά το απόγευμα.
Ήταν σπουδαίος μάγειρας και του άρεσε να πειραματίζεται πάνω από την κατσαρόλα ή πάνω από το ταψί. Το δέσιμο του με την κουζίνα ήταν στα αλήθεια παράξενο. Τα φαγητά του μοσχομύριζαν και η γεύση τους ήταν αυτό που λέμε θεσπέσια. Συνήθιζα να κοιτώ δήθεν αδιάφορα τις κινήσεις του καθώς φύτευε σε ένα κοτόπουλο κομμάτια σκόρδου ή καθώς πασάλειβε το εσωτερικό ενός αρνιού με ένα δικό του μίγμα βουτύρου και άλλων κρυφών μπαχαριών. Μου φαίνονταν παράξενα όλα αυτά γιατί είχε με το φαγητό μια σχέση καθαρά πρακτική... Τρώω για να έχω δυνάμεις... Δεν τρώω για να χορτάσω, ούτε τρώω για να απολαύσω. Φροντίζω μόνο να κρατήσω το σώμα μου όρθιο, υγιές και το πνεύμα μου με διαύγεια. Όποιος έτρωγε πολύ, όποιος φούσκωνε το σώμα του με βαριά μπαχαρικά και αρέσκονταν στις μυρωδιές με ηδυπάθεια, τότε στα σίγουρα δε θα είχε καλή συνέχεια... Το παραπανίσιο φαγητό ή το βαρύ φαγητό οδηγούσαν με ακρίβεια σε αρρώστιες του μυαλού ή της ψυχής... Ο πατέρας μου πίστευε πιθανόν, ότι η γλύκα και οι μυρωδιές των μπαχαρικών μπορούσαν αναμφισβήτητα να θολώσουν την κρίση, μπορούσαν οπωσδήποτε να φέρουν ομίχλη στη σκέψη και μπορούσαν μέχρι και σε αποχαύνωση να οδηγήσουν. Πράγματα ανεπίτρεπτα δηλαδή για μια τέτοια ράτσα, έτοιμη ανά πάσα στιγμή για μάχη πόλεμο ακόμη και όταν τα παραπάνω ήταν αχρείαστα...
Γι αυτό και η αγάπη του πατέρα μας για τη μαγειρική και το καλό φαγητό ήταν ακόμη πιο παράξενη καθώς επρόκειτο για έναν αυστηρό άνθρωπο που θεωρούνταν από τους καλύτερους "χαρτογράφους" ... Ίσως η αγάπη του για τους χάρτες και τα όρια που μπαίνουν μέσα σε αυτούς τον έκανε να έχει ως αντίβαρο κάτι που ήταν εντελώς εκτός οποιοδήποτε ορίων, κάτι που ήθελε συνέχεια δοκιμές και που κάθε παρασπονδία σε αυτό μπορούσε να οδηγήσει σε μια καινούρια μαγειρική πανδαισία, σε μία νέα απόλαυση γεύσης.
Από την άλλη, ίσως το ήταν ναυτικός, το ότι ταξίδεψε να έδενε και να μάζευε το μπερδεμένο κουβάρι ανάμμεσα στις απόψεις του για το φαγητό και τη μαγειρική.
Χρησιμοποιούσα λοιπόν τα μπαχαρικά μου πολλές φορές με μια κρυφή αίσθηση τύψεων σα να έκανα κάτι απαγορευμένο ή κάτι ανόητο που δεν επιτρέπονταν από έναν σώφρονα άνθρωπο να κάνει. Τόσο πολύ μας είχαν ποτίσει με αυτή την νοοτροπία που και εγώ αργότερα μεγαλώνοντας περισσότερο και κάνοντας τα δικά μου παιδιά ξαναγύρισα στον αυστηρό τρόπο μαγειρέματος των φαγητών από μια ενδόμυχη φοβία, μήπως αυτοί που φίλευα αναπτύξουν μαλθακό χαρακτήρα αναπνέοντας μπαχάρια, κρέμες, βούτυρα και κανελοζάχαρες...
Απέφευγα το βούτυρο στο μαγείρεμα σα να ήταν διάολος, πέταξα οποιοδήποτε κουτάκι περιείχε κάποια σκόνη εκτός πιπεριού και αλατιού και το μόνο πράγμα που μύριζε πλέον στην κουζίνα μου ήταν η μυρωδιά της βουνίσιας ρίγανης και του ψιλοκομμένου σκόρδου ανακατεμένου με λάδι. Κράτησα όμως την απόλαυση που μου έδινε το καλομαγειρεμένο φαγητό και τη γοητεία που μου ασκούσε το μαγείρεμα, οι κατσαρόλες, τα μπρίκια, τα ταψιά σε διάφορα νούμερα και τα τηγάνια και έβαζα τόση αγάπη στο φαγητό που πάντα ήταν νόστιμο... Αρκεί να είχα τη διάθεση, γιατί αν δεν την είχα η κατσαρόλα μου έβγαζε τερατουργήματα και το ταψί μου άνοστες θλιβερές γεύσεις.
Το φαγητό όμως και ο τρόπος που είχαμε μάθει να το μαγειρεύουμε στάθηκε αφορμή για άλλα πράγματα, πράγματα που χρειάζονταν ώθηση για να συμβούν, πράγματα που ήθελαν ξεκαθάρισμα και πράγματα που λες και χρειάζονταν τη λιτότητα και καθαρότητα της γεύσης μας για να βγουν από την άχλη μέσα στην οποία βρίσκονταν.



Ο δρόμος των μπαχαρικών υπόσχεται να μην ξεχάσεις ποτέ τις μαγικές μυρωδιές του. Σκοντάφτεις πάνω τους και χωρίς να το θέλεις απασφαλίζεις τον κρίκο τους κι αυτές εκρήγνυνται όλες μαζί.
Πιπέρι, κανέλα, μοσχοκάρυδο, μπαχάρι, γαρίφαλο... Ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο. Στο καζάνι της ιστορίας οι γεύσεις μπερδεύονται με απόλυτη αρμονία, δίχως να αλλοιωθούν. Και οι αντιθέσεις είναι έντονες, η ποικιλία μεθυστική.
«Τα τελευταία χρόνια έχουμε μια στροφή του κόσμου προς τα μπαχαρικά, προς το να ξαναμαγειρεύουμε, προς το να βάζουμε την κατσαρολίτσα μας. Έχει αρχίσει ο κόσμος να κουράζεται με τα ετοιματζίδικα», γράφει ο Νίκος Πλατής στο βιβλίο του «Μπαχαρικό Λεξικό».
Κι αυτό είναι μια ακτίδα ελπίδας, συμπληρώνω εγώ...

Με δυο παπούτσια πάνινα...

Aς ξεκινήσω με το τι σημαίνει debate. Επειδή άκουσα κάποιες απαντήσεις σαν αυτές που δίνουν στις εθνικές γιορτές, λέγοντας ότι ο Καραισκάκης είναι στάδιο!
Όταν λέμε λοιπόν debate εννοούμε παράλληλους μονόλογους, διακηρύξεις και λογίδρια, πιστεύω, αντιπαραγωγικά που δεν προσθέτουν απολύτως τίποτα.
Από το χθεσινό debate έλλειπε το αλάτι και το πιπέρι. Ένα άνοστο φαγητό δηλαδή, που όσο κι αν προσπαθείς να καταπιείς δεν θέλει να περάσει τον οισοφάγο σου.
Με τη λογική των αριθμών και τον παραλογισμό των ποσοστών, ένα σημαντικό κομμάτι θα ρίξει ψήφο στη θάλασσα. Α, σου λέει. Όλοι ίδιοι είναι. Επομένως, πλιτς, πλατς!
Μαγική εικόνα η εκλογή. Μαγική εικόνα και η ανάδειξη του νικητή. Εικονική πραγματικότητα η κομματική υπεροχή. Ποιος φταίει γι΄ αυτή την κατάπτωση της δημοκρατικής εκλογής; Όταν πατέρας, μάνα, συγγενείς κλέβουν, εξαπατούν και την ίδια στιγμή ρητορεύουν για τις υποχρεώσεις που πρέπει να τηρεί το παιδί, ε τότε εκείνο κάποια στιγμή θα κλείσει την πόρτα και θα πει «ου να μου χαθείτε»!
Μπορεί να πετούν γύρω μας φλύαροι παπαγάλοι, αλλά για εκείνα που θα έπρεπε να ακούσουμε, τα στόματα μένουν κλειστά και δύσκολα τους παίρνεις λόγια. Απέχουμε δύο εβδομάδες από τις ευρωεκλογές και τα σχέδια για την επόμενη μέρα παραμένουν μυστικό σφραγισμένο. Δεν έχουμε μάθει ούτε καν τα οικονομικά μέτρα που ο κ. Παπαθανασίου μας φυλά για έκπληξη, να μας τα ανακοινώσει μετά την απομάκρυνσή μας από την κάλπη.
Θα ζήσουμε, λοιπόν, τις ευρωεκλογές σαν ραντεβού στα τυφλά. Θα φτερουγίζουν γύρω μας αριστοφανικοί όρνιθες, πλάσματα διαφημιστικής φαντασίας, αλλά κανείς χρησμός για τα μελλούμενα δεν θα ακουστεί. Με τα ευρωπαϊκά εκτός διαλόγου, αλλά και την εθνική ημερήσια διάταξη κλειστή. Θα είναι, δηλαδή, αυτές οι εκλογές κάτι σαν γενική δοκιμή, μια ημιεπίσημη πρόβα, με μοναδικό αντικείμενο την καταγραφή των νέων πολιτικών συσχετισμών.
Γιατί οι πολιτικοί μας δεν απαντάνε (σχεδόν) ποτέ σε αυτά που τους ρωτάνε; Ευθέως και κανονικά, σαν άνθρωποι; Γιατί, ακόμα και στην πιο σαφή και απλή δημοσιογραφική ερώτηση, στρίβουν την απάντηση μέσω Τρικάλων, Μετσόβου και Θεσσαλονίκης... Γιάννινα με δυο παπούτσια πάνινα;
Το μόνιμο παράπονό μου είναι ότι για να καταλάβω ένα ελληνικό εκλογικό ντιμπέιτ, πρέπει να προσλάβω κι έναν πριβέ πολιτικό συντάκτη στο σπίτι, να μου εξηγεί σε παράλληλη μετάφραση τι εννοούν με αυτά που εννοούν. Νόμιζα ότι έτσι ήταν τα πράγματα παντού. Μέχρι που έσπασε ο διάολος το ποδάρι του κι έτυχε να δω πως γίνεται και σε άλλες χώρες κατά την προεκλογική τους περίοδο... Κι εκεί, στα μαύρα τα ξένα τα ντιμπέιτ, μιράκολο, ξε-χάζεψα!
Κατάλαβα πολύ περισσότερα πράγματα για τα προγράμματα, τις προθέσεις και τις βασικές διαφωνίες υποψηφίων που δεν ήξερα ούτε τα ονόματά τους. Μάλιστα, όταν κάποιος πολιτικός δεν κατόρθωνε να δώσει απλές, σύντομες και περιεκτικές απαντήσεις, φαινόταν ότι είχε στριμωχτεί κι έχανε πόντους αξιοπιστίας.
Στα ελληνικά ντιμπέιτ, ουσιαστικές ερωτήσεις γίνονται. Ουσιαστικές απαντήσεις είναι που δεν μας δίνουν! Σερβίρουν περίπλοκες φράσεις, τόσο ατέλειωτες, που ξεχνάς ποια ήταν η αρχική ερώτηση.
Μας ξεγελούν με έτοιμα προεκλογικά κλισέ (αν ξανακούσω άλλη μια φορά τη φράση «για το καλό του τόπου», θα πεθάνω από βαρεμάρα)... Ο απλός ψηφοφόρος-τηλεθεατής νιώθει λίγο σαν χαζός, λίγο έξω από το παιχνίδι, που μοιάζει να είναι φτιαγμένο μόνο για τους «μυημένους» στην εσω-πολιτική ορολογία. Κρίμα να μένουμε με αυτή την αίσθηση, γιατί νομίζω ότι τα ντιμπέιτ θα μπορούσαν να είναι θαυμάσια εργαλεία σύγχρονης δημοκρατίας.
Οι ερωτήσεις τίθενται. Αλλά οι παπαγάλοι σωπαίνουν...
Ισως με τον καιρό να τα καταφέρουν οι πολιτικοί μας καλύτερα - και εμείς να τα απολαμβάνουμε περισσότερο. Τα πρώτα... εκατό χρόνια είναι δύσκολα!

O χορός των άστρων....

Μαζί σου χορεύω,
τη νύχτα που ήρθες λατρεύω...
χορεύω μαζί σου αγκαλιά.
Χορεύουμε πάνω στην πίστα,
χορεύω με μάτια κλειστά.
Κράτα με σφιχτά αγκαλιά...

Εδώ τα καλά ψάριααααααααα....

Στις κρύες από το χειμώνα ακόμη θάλασσες του Μάη και του Ιούνη ξεκινούν οι ανεμότρατες, να αλωνίζουν τα κύματα. Τα γρι γρι όλο το καλοκαίρι θα αφήνουν έρημα τα ψαρολίμανα, για τις νέες ψαριές τους.
Στα ψαράδικα, θα υπάρχουν πια σε αφθονία, κουτσομούρες, μελανούρια, λιθρίνια, σαρδέλες, σάλπες, κολιοί ακόμη και από την ψαριά των μικρών παράκτιων μικροκάικων. Τα ψάρια, που πωλούνται και καταναλώνονται συνήθως επιτόπου από τα ντόπια νοικοκυριά. Ό,τι βγάλει η ανεμότρατα. Έτσι λοιπόν, σε μας τους ανθρώπους των πόλεων που βρίσκονται μακρυά από τη θάλασσα, μένει η "πλούσια" ψαριά της ανεμότρατας, του -καλώς ή κακώς- παραγωγικότερου εργαλείου της θάλασσας.


Η δυνατότερη περιοχή θεωρείται το βόρειο Αιγαίο, με τις ανεμότρατες της Νέας Μηχανιώνας να αποτελούν σχεδόν ολόκληρο στόλο, καθώς από τον Θερμαϊκό εξορμούν τουλάχιστον 70 από αυτές. Στις ψαρομαχίες που ακολουθούν στο Αιγαίο σημαντικοί παράγοντες είναι οι ανεμότρατες της Κύμης, της Καβάλας, της Χίου και της Μυτιλήνης κι εκείνες των Χαλκηδαίων ψαράδων που συνήθως στοχεύουν κάπως πιο νότια, οργώνοντας παρέα με Ναξιώτες, Παριανούς και τους υπόλοιπους νησιώτες τη θάλασσα των Κυκλάδων, μαζί με τους Κρητικούς ψαράδες.


Ψάρια από κάποια μικροκάικα του Βόλου, αλλά και από το Ιόνιο, με έδρα την Πάτρα και την Κυλλήνη, φτάνουν συχνά στις ψαραγορές των πόλεων. Τα πατόψαρα (ή αλλιώς ψάρια του βυθού) είναι το βασικότερο αλίευμα της μηχανότρατας. Ανάμεσά τους, κάποια εξαιρετικής νοστιμιάς, μεγάλα και ακριβά βυθόψαρα είναι το φαγκρί, το γοφάρι, ο ροφός, ο σαργός, το μουγκρί. Συχνότερος επισκέπτης στις ανεμότρατες του βόρειου Αιγαίου είναι οι μπακαλιάροι, κι ακολουθούν οι πρόσφυγες, τα χριστόψαρα, τα μπαρμπούνια, οι νοστιμότερες καραβίδες και γαρίδες, μύδια, καλαμάρια και θράψαλα, ζακέτες (είδος γλώσσας), κουτσομούρες, σαλαβάδες ή σαλούβαρδοι (είδος μπακαλιάρου), πού και πού κάνα φραγκράκι. Την τιμητική τους έχουν τα φτηνά μα πεντανόστιμα βραστόψαρα, δηλαδή σκορπιδάκια, καπονάκια και χανάκια, που απογειώνουν τις σούπες και είναι ιδανικά για την κακαβιά.


Είναι προσωπική μου εκτίμηση, ότι το χειμώνα τα ψάρια και τα θαλασσινά δεν ταιριάζουν τόσο με το καθημερινό μας τραπέζι. Πιστεύω, ότι ο χειμώνας είναι εποχή για λουκάνικα και μπριζόλες, άντε και για σούπες.
Το ψάρι τρώγεται ευχάριστα σε εξωτερικούς χώρους, αυλές, κήπους, χώρους λουσμένους με φως. Τέλος πάντων κάπου που να βλέπεις τουλάχιστον ήλιο, αν όχι θάλασσα.
Συνοδεία λευκού δροσερού κρασιού. Θέλουν καλή παρέα και χαμόγελα. Θέλουν αγκαλιές και φιλιά γεμάτα θαλασσινή αύρα.


Και επειδή ο χειμώνας δεν είναι εποχή που φημίζεται για ήλιο ή για θάλασσα, αλλά για παντόφλες ή …για snowboard, είναι προφανές το πρόβλημα. Ψάρια στο διαμέρισμα ή σε κλειστή αίθουσα στην Αράχοβα είναι σαν να λέμε θράψαλα στην Καρδίτσα, βουτιές στο Σαρωνικό και άλλα σχετικά.


To ιδανικότερο, είναι να ζεις δίπλα στη θάλασσα. Να μπορείς να πιάνεις μόνος τα ψάρια που θα έχεις στο τραπέζι σου. Να αισθάνεσαι την αλμύρα τους, την έντονη μυρωδιά τους, αυτή που ποτέ δε φτάνει μέχρι τις ψαραγορές. Να περπατάς ξυπόλητος στην άμμο, να απολαμβάνεις τον θαλασσινό αγέρα. Και φυσικά, να έχεις θέα τη θάλασσα.
Το ψάρι θέλει φως και ήλιο. Θέλει αρμύρα και γαλάζιο. Και μακρυά από όλα αυτά, "νιώθει" έξω από τα νερά του...



ΥΓ. Αφιερωμένη η εγγραφή σε όλους τους καπετανέους που ξέρουν από ψάρια και σέβονται τη θάλασσα...

Ποιος έχει ταλέντο;

Μόνο οι άνθρωποι που’χουν ταλέντο μπορούν να σώσουν αυτή τη χώρα... δηλαδή όλους εμάς που ζούμε εδώ. Έχουμε βιάσει κάθε λέξη, κάθε έννοια... τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία, την ενημέρωση, την πίστη... και φυσικά το ταλέντο.

Μπορεί να είμαι πολλά χρόνια έξω από το επάγγελμα μου, αλλά δεν έχω συναντήσει ανάλογα (με τον χρόνο μου στα ΜΜΕ) ταλέντα. Αντιθέτως έχω φάει στη μάπα (πολύ πριν τους φάτε εσείς) τύπους και τύπισες που έλεγαν ότι έχουν ταλέντο. Μεγάλη διαφορά. Άλλο να λες εσύ ότι έχεις ταλέντο και άλλο να το λένε άλλοι για σένα.
Τους φάγαμε στη μάπα τα τελευταία 20 χρόνια. Ταλέντο με το ζόρι. Μας το στούμπωσαν και όσοι προσπάθησαν να πουν μια κουβέντα, θεωρήθηκαν από γραφικοί ως επικίνδυνοι.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να λες... μου αρέσει αυτό και στην πραγματικότητα να το μισείς. Κάνει μίζερο τον αποδέκτη και δικτάτορα τον πομπό.
Τι είναι άραγε ταλέντο;
Κατά τη γνώμη μου, είναι αυτό που πάει το πράγμα μισό... ένα βήμα πιο μακρυά, πιο ψηλά... τα υπόλοιπα είναι μιμήσεις κακής ποιότητας.


Έβλεπα χθες βράδυ τον Λάκη Λαζόπουλο στο «Αλ Τσαντίρι». Γέλασα με τις ατάκες του. « Η μαλακία πληρώνεται στο εξωτερικό (έδειξε βίντεο) και κανονικά στην Ελλάδα θα πρέπει να έχει χορηγό». Ο άνθρωπος το’χει... τα υπόλοιπα είναι για αυτούς που δεν μπορούν να ανεχθούν την παραμικρή κριτική. Τους ατάλαντους ντε.... αυτούς εννοώ.
Πρώτη φορά η αλήθεια είναι συστατικό για χιούμορ... συστατικό για σάτιρα... Μας λένε ψέμματα, άρα η αλήθεια προκαλεί γέλιο. Σ’ αυτό ακριβώς βασίστηκε ο Λαζόπουλος. Μεγαλοφυές.
Και ακόμα πιο μεγαλοφυές ότι το κάνει με κανόνες θεάτρου στην τηλεόραση ... χαρακτηριστικότερο το κοινό, που σπαράζει από κάτω... που χειροκροτεί... που γελάει... που φωνάζει.... χωρίς «οδηγούς ορχήστρας»... χωρίς κατά παραγγελία γέλια... και χωρίς πλαστικό ρόλο τάχα μου-τάχα μου συμμετοχής... όπως συμβαίνει στα talk (χαχαχα) shows.
Είναι απίστευτο που καθόμαστε όλοι μαζί Τρίτη βράδυ και βλέπουμε Λάκη να μας λέει την αλήθεια για την εβδομάδα που πέρασε. Aυτό είναι διάγγελμα.... ή μάλλον κάτι σαν το BBC στην Κατοχή ή τη Deutsche Well στη Χούντα... μόνο που τώρα μετράει μέχρι και τηλεθέαση και έχει και breaks… σε γενικές γραμμές όμως είναι το ίδιο....

Αν έχει ταλέντο;

Καλά μη λέμε ότι θέλουμε. Είναι τρομερός. Φλερτάρει τις καρδιές μας.... τις γητεύει...τις καβλώνει.... τις πιπιλάει.... τους μιλάει τρυφερά... και μετά τις πάει βόλτα....
Ντρέπομαι για την γενιά μου.... ντρέπομαι δηλαδή για τον εαυτό μου.... υπήρξαμε και είμαστε μεγάλα καθίκια.... και αν μερικοί φοβούνται για το είδωλο που πιθανότατα να αναγνωρίζουν....δεν πειράζει... είναι σαν να μιλάω στον καθρέφτη μου....
Για όλους εσάς ρε καθίκια «ηθοποιοί» που μόνο τον κώλο σας ξέρετε να κουνάτε και αυτόν όχι για χάρη του ρόλου….

Για σας ρε ανόητοι τραγουδιάρηδες που (ζητώ συγγνώμη από το ρήμα) τραγουδάτε, με τους πλαστικούς κοιλιακούς σας....

Για σας ρε άχρηστοι που στρατεύετε την είδηση.

Για σας ανεγκέφαλοι που κάνετε τους σεναριογράφους....

Για όλους εσάς που γελάτε on camera με πράγματα που δεν είναι αστεία.

Για όλους εσάς που κάνατε ένα τόσο δυνατό και γοητευτικό μέσο, την τηλεόραση, σαν τα μούτρα σας.... που να σας κάτσει το 4Χ4 στον σωλήνα αποχέτευσης, που λέει και ο νέος αστέρας «Άγιος» των τελευταίων τηλε-ημερών...
Χθες (κι όχι μόνο χθες) το Τσαντίρι έδειξε το μεγαλείο της τηλεόρασης. Να λέμε την αλήθεια...αυτό που κάνει η τηλεόραση μας στα σαλόνια μας ....δεν μπορεί να το κάνει το internet.... Κάνει άλλα, αλλά όχι αυτό.

Θυμός ήταν τα δάκρυα, βλάκες μου....

Θυμός επειδή περπατάμε ξυπόλυτοι εκεί που φτύνουμε...


Ήταν τα δάκρυα θυμός για τα πιτσιρίκια που συναντώ στο net και ενώ είναι τίγκα στο ταλέντο, δεν έχουν ιδέα για πράγματα που θα απογείωναν το ταλέντο τους.... Μένω έκπληκτος με ανθρώπους που έχουν συγκροτημένη σκέψη, ενδιαφέρον και όμως κάνουν μια μικρή παύση (απορίας) όταν λέω π.χ. το όνομα Χατζιδάκις.... μένω έκπληκτος εγώ που μισώ τις αναφορές στο παρελθόν σαν μέτρο σύγκρισης....

Δεν έχω βρει ποτέ ούτε ένα ψεγάδι στο Λαζόπουλο. Το 1985 έγραφε ένα ευθυμογράφημα ολοσέλιδο (ήταν στα ντουζένια του πάλι) με μια φωτογραφιάρα να! στο περιοδικό «ΜΙΑ» του Κοσκωτά, που κονταροχτυπιότανε εκείνη την εποχή με το ιστορικό περιοδικό «ΓΥΝΑΙΚΑ». Έπρεπε κάθε Πέμπτη να δίνει το κομμάτι του... είχε δουλειές...δεν πρόκανε...και ζήτησε να σταματήσει....
Ανάμεσα στους friends μου στο Facebook η πιτσιρικότερη όλων είναι μια 18χρονη.... θέλει να πάει στη Σχολή Καλών Τεχνών.... είναι δύσκολα και μάλλον θα πάει έξω ενώ εκείνη δεν θέλει.... λέγε-λέγε μου στέλνει ένα έργο της.... μένω μαλάκας.... πίνακας σε καμβά.... κάτι άνθρωποι παίζουν στην παραλία.... ο ήλιος καίει και αυτοί έχουν το χρώμα της ασφάλτου.... τρομερή κίνηση τα ανθρωπάκια.... μετά ένας πίνακας με έναν surfer.... ένα με τα κύματα... κι άλλος... κι άλλος....
Αμέσως αναρωτήθηκα πόσο ανάγκη έχει η τηλεόραση από τέτοια παιδιά.... Αυτή η μουντή ανόητη τηλεόραση που μιλάει για USB λες και μιλάει για την αποίκηση του Άρη.... Με ποιον θα συνεννοηθούν αυτά τα παιδιά που μιλάνε με smilies, με κώδικες, με τερατάκια... bb… brb...κ.λ.π. ακόμα και σεις που με διαβάζετε έχει μπει όλοι να κάνετε chat με 16χρονο; Αν είστε τυχεροί και ο 16χρονος γενναιόδωρος, μπορεί να πάρετε μια γενική ιδέα αυτών που λέει.... Πο-λύ κα-λά κάνουν...

Οι διαφημιστές και οι εκδότες έχουν στρέψει εδώ και λίγο καιρό το ενδιαφέρον τους στο net. Ενδιαφέρον... έρχεται χρήμα.... ειδικά την πρώτη εποχή πολύ.... όμως τους διαφεύγει κάτι σημαντικό.
Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία των ΜΜΕ, που δεν τους έχουν ανάγκη τα ταλέντα, αλλά εκείνοι τα ταλέντα... Αν με διαβάζουν είμαι σίγουρος ότι γελούν.... αλλά δεν ξέρουν τι τους περιμένει.

-Μπορώ να δείξω τους πίνακες σου κάπου; ρώτησα την πιτσιρίκα.

-Μμμμμμ που;

-Δεν μπορώ να σου πω, αλλά είναι για δουλειά....

-ΟΚ... Κι εγώ τι θα κερδίσω;

Έμεινα για ένα δευτερόλεπτο αμίλητη.

Και μετά σκέφτηκα: Μπράβο κορίτσι μου! Ίσως αυτή η γενιά να δει επιτέλους το συμφέρον της ... εδώ είναι το δικό της γήπεδο και αν φάει γκολ θα φταίει μόνο η ίδια...

Ο Λαζόπουλος είναι μεγάλος γιατί είδε αυτά τα παιδιά από την εποχή των Μήτσων και τους μίλησε τη γλώσσα τους.... θα μου πεις βέβαια και η Καλομοίρα νέο παιδί είναι και θα φας τη μούντζα σου που ώρα γαργαλά την παλάμη μου....

Μερικοί άνθρωποι...μερικές σκέψεις...

Συλλογίζομαι κάποιους ανθρώπους μέσα σε τούτη τη διαδυκτιακή θάλασσα. Που πορευόμαστε μαζί, με μερικούς χρόνια τώρα. Που με αγάπησαν και τους αγάπησα. Που περάσαμε μαζί στιγμές όμορφες μα και δύσκολες.
Συλλογίζομαι αυτά που δημιούργησα... όσα έγραψα στα παλιά μου τα παπούτσια, καταστάσεις που πάντα με πίκραιναν.... Κι από την άλλη άνθρωποι που μου στάθηκαν... Γνώρισα έναν ολόκληρο κόσμο που ελάχιστοι (έλληνες) συνομήλικοί μου γνωρίζουν ότι υπάρχει...ότι ζει και βασιλεύει...
Εδώ είμαι... νομίζω καλύτερα από ποτέ... αλλά ακόμα κι αν δεν είναι έτσι τα πράγματα, έζησα όλα αυτά τα τελευταία χρόνια χωρίς να στερηθώ τίποτα... και αγάπη... και μίσος... και δημιουργία... και αποτυχία... και απογοήτευση... ... και ταξίδια... και χαζομάρες....και καμάρωσα ... και νέους ανθρώπους με πολύπλευρα και συχνά κρυμμένα ταλέντα. Γνώρισα...
Το μόνο που έμαθα είναι ότι η ζωή είναι ένα τικ... Αν είσαι τυχερός έχει και τακ... με λίγη περισσότερη τύχη τικ-τακ...τικ-τακ-τικ-τακ... Αξία όμως έχει μόνο το τικ... το τώρα δηλαδή.
Κάποιες φορές άνθρωποι πιο κοντά μου με ρωτάνε...
-Πως νιώθεις;
-Τέλεια! Τους απαντώ....
-Αυτό έχει σημασία... απαντούν σοβαρά και μετά περνάμε στις εξετάσεις. Να πιστοποιήσουν ότι στα αλήθεια είμαι καλά.
Απολαύστε το «τώρα» και εκμεταλλευθείτε το, όσο γίνεται.
Συγχωρείστε, χαρίστε, φιληθείτε, κάντε έρωτα, ταξιδέψτε, μάθετε, δώστε τόπο στην οργή, κάντε χώρο, ξοδέψτε, απολαύστε, μοιραστείτε, πείτε τα μυστικά που σας βαραίνουν...κάντε την τρέλα που κάτι (απροσδιόριστο και άχρηστο) τόσα χρόνια σας σταματά να την κάνετε.... Αδειάστε με μια γουλιά το μισό-ΓΕΜΑΤΟ ποτήρι σας και ξαναγεμίστε το αμέσως.
Η ζωή έδωσε σε όλους μας μαζί με το δώρο της και το βιογραφικό της:
Είμαι απλή, είμαι μία και σ αγαπώ...θέλω να με αγαπάς και σύ!
Εμπιστέψου με! Κάντο!
Η ζωή δε φοράει μπούρκα... χαμογελάει στα ίσα.

Παιχνιδίσματα με το φως...

Θαλασσινά φεγγάρια...

Μερικές φορές στη ζωή μας εμφανίζονται κάτι φεγγάρια θαλασσινά, μας αρπάζουν αυθάδικα από το χέρι και δίχως να καταλάβουμε καλά καλά τι έγινε μας ταξιδεύουν σε μέρη που ούτε είχαμε φανταστεί ότι θα μπορούσαμε να αγγίξουμε.
Είναι άλλοτε σιωπηλά και άλλοτε μουρμούρικα. Άλλοτε γεμάτα διαθέση για ζωή και άλλοτε κλεισμένα στον δικό τους κόσμο.
Μα όπως και να ναι κρατούν πάντα το χέρι μας και μας δείχνουν άλλες πλευρές της ζωής. Πλευρές συναρπαστικές και πρωτόγνωρες.
Εμείς μαγεμένοι τα ακολουθούμε. Δίχως να φοβόμαστε. Δίχως πως και γιατί. Περιμένουμε υπομονετικά την ώρα που θα μας εμπιστευτούν και θα μας αγκαλιάσουν με την πιο δυνατή τους αγκαλιά. Θα μας τυλίξουν στο φως τους και θα μας χαμογελάσουν με ολόκληρο το γέλιο τους. Με όλη την δύναμη της αστρικής τους υπόστασης.
Φεγγάρι μου θαλασσινό... θέλω να είσαι καλά....

Μικροί παράδεισοι

Είναι ένα πρωινό Τρίτης. Μιας ακόμη Τρίτης, όπου οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν, ερωτεύονται και σφάζουν, κάνουν έρωτα και πόλεμο, παίζουνε play station ή μπάλα σε χωμάτινες αλάνες κλοτσώντας τόπια ή και ανθρώπινα κεφάλια, πετάνε βόμβες ή τραγουδάνε για την αγάπη, προσεύχονται, υμνούνε νταβατζήδες και μαρμάρινα κεφάλια, κάνουν σκοποβολή και ιππασία, πεινάνε, εργάζονται, περιμένουν ανυπόμονα το αύριο, ονειρεύονται.
Ας φύγουμε μακρυά από όλα αυτά. Ας ταξιδέψουμε τούτο το πρωινό σε έναν τόπο πολύ ξεχωριστό. Έναν μικρό παράδεισο που γεμίζει τις ψυχές και το μυαλό μας με χρώματα όμορφα και εικόνες μιας άλλης εποχής. Ενός τόπου που μοιάζει ανέγγιχτος και παρθενικός. Ακόμη...