27/2/08
Περιπλανέτα
«Και τελικά είναι μια γυναίκα, μισή ιπποκάμπη και μισή περιδέραιο» ...
Δεν υπάρχει χειρότερο από έναν καβγά νωρίς το πρωί, όταν ακόμα δεν έχεις πιει καν μια γουλιά καφέ. Ειδικά αν βρίσκεσαι σε ξερονήσι και η παρέα σου αποτελείται από άλλον έναν. Αν κι αυτός ο άλλος ένας, είναι και αυτός που κρατάει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, ζεις για λίγο στα Τάρταρα. Μες στην ερημιά.
Έτσι ήμουν από παιδί. Τη στιγμή που ένιωθα ότι πρέπει να κατέβω, κατέβαινα. Δίχως μεν και δεν. Αλλά είχε ζέστη εκείνο το πρωί. Πηχτή, να την κόψεις με μαχαίρι και να κρατήσεις κομμάτι. Δεν έπαιρνα ανάσα. Πίστευα ότι με μια βουτιά στα παγωμένα νερά θα κατάφερνα να συνέλθω από τον λήθαργο.
Η μικρή παραλία ήσυχη. Μεσάνυχτα κι όμως με τρανταχτό ήλιο.
Κολύμπησα για ώρα πολλή, πέρα δώθε, από τα νεύρα, το ορκίζομαι. Με κάθε βουτιά ένιωθα το παγωμένο νερό να μουδιάζει ολοένα και περισσότερο κάθε χιλιοστό και μιλιγκράμ του σώματος που ένιωθα πριν βαρύ σα μολύβι. Την πρόσεξα μετά από ώρα. Αλλά την αγνόησα. Ξάπλωσα πάνω στην πετσέτα που βρήκα στο σακίδιο. Δικιά του. Τον μύριζα. Με κλειστά μάτια και πάλι εκείνος μπροστά μου, αναιδέστατος, εξαιρετικά διεφθαρμένος.
Και τότε πλησίασε. Βγήκε στα ρηχά και ανακάθισε στη βρεγμένη άμμο, αφήνοντας τα πόδια της να τα βρέχει η θάλασσα.
Τα πόδια της; Αλίμονο, και είχε υπέροχα μαύρα μαλλιά. Πόδια σαν ουρά. Σαν πλοκάμι. Καλυμμένο από βεντούζες μικρές, ροζ. Μήτε άνθρωπος, μήτε τέρας, όλα, τόση ομορφιά.
Όταν γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος μου, είδα βλέμμα ξεπλυμένο, σχεδόν λευκό. Έδειχνε τη χούφτα της. Ένα μεγάλο μαργαριτάρι, ούτε ροζ, ούτε ακριβώς λευκό, ιρίδιζε όπως το ούζο στο ποτήρι. Μετά έδωσε μια και βούτηξε πάλι μέσα. Τόσο γρήγορα όσο εμφανίστηκε. Και χάθηκε. Δεν την ξαναείδα.
Ούτε όταν μετά από χρόνια πήγα πάλι εκεί. Με άλλη γεύση, ακόμα και το νερό γλυκύτερο. κι αν ήταν όνειρο; κι όμως, μαλώνω τη σκέψη μου.
cλopy από τη θάλασσα του διαδυκτίου
26/2/08
Η ψυχή είναι εδώ
Σκεφτήκατε ποτέ ότι ίσως όλα αυτά τα δυσάρεστα που «τυχαίνουν» σε μας και τους γύρω μας, να περιέχουν κάποιο κρυμμένο μήνυμα που θέλει κάτι να μας πει; Ότι ίσως το Σύμπαν με κάθε γεγονός να προσπαθεί να μας μεταδώσει ένα μήνυμα που θέλει να στρέψει την προσοχή μας σε κάτι που μας αφορά; Μήπως κάθε περιστατικό που εκλαμβάνουμε σαν αρνητικό είναι η απάντηση σε κάποιο πρόβλημά μας και εμείς δεν το βλέπουμε;
Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται! Στην πραγματικότητα, πίσω από το κάθε γεγονός κρύβεται μια Ανώτερη Δύναμη που μας συντροφεύει και που θέλει να μας βοηθήσει. Η Ανώτερη Δύναμη, ο Θεός, ο Ανώτερος Εαυτός μας, η Ψυχή -όπως κι αν το ονομάσουμε- βρίσκεται πάντα δίπλα μας και μας καθοδηγεί, μας κατευθύνει προς την κατάλληλη πληροφορία όταν και όποτε την χρειαζόμαστε. Μας στέλνει διαρκώς μηνύματα, μέσα από αυτά που μας συμβαίνουν καθώς και μέσα από αυτά που συμβαίνουν στους γύρω μας και μας δίνει απαντήσεις ακόμα και στα πιο δύσκολα ερωτήματά μας. Είναι τα κρυφά μηνύματα του Κάρμα, έτοιμα να μας καθοδηγήσουν και να μας δώσουν τις λύσεις στα προβλήματά μας.
Πίσω από κάθε γεγονός της ζωής μας, όσο μικρό κι ασήμαντο κι αν φαίνεται κι όσο άσχημο και δυσάρεστο κι αν είναι, κρύβεται κάποια σημαντική πληροφορία, που αν μπορούσαμε να την δούμε και να την καταλάβουμε, θα έκανε τη ζωή μας ευκολότερη και καλύτερη.
Αν όμως είναι όντως έτσι τα πράγματα κι αν πράγματι το Σύμπαν μας στέλνει διαρκώς μηνύματα θέλοντας να μας βοηθήσει, εμείς γιατί δεν το καταλαβαίνουμε; Γιατί δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το μήνυμα.
Πολλές φορές το μήνυμα που προσπαθεί να μας μεταδώσει η ψυχή μας δεν είναι εκείνο που θα ήθελε ν' ακούσει το Εγώ μας! Τις περισσότερες φορές πίσω από το πρόβλημα που ισχυριζόμαστε ότι έχουμε, κρύβεται κάτι άλλο. Η ψυχή μας ξέρει ποιο είναι το καλύτερο για μας την κάθε δεδομένη στιγμή και προσπαθεί να στρέψει την προσοχή μας στο πραγματικό πρόβλημα.
Πίσω από κάθε άσχημο γεγονός ουσιαστικά βρίσκεται μεταμφιεσμένη μια ευλογία. Είναι ο μόνος τρόπος που έχει το Σύμπαν για να μας στρέψει την προσοχή σε αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε. Είναι ο μόνος τρόπος για να μας κάνει να καταλάβουμε σε ποια θέματα έχουμε κάνει λάθος, για να μας δείξει που είμαστε απόλυτοι και άκαμπτοι και ποιες συμπεριφορές θα έπρεπε να αλλάξουμε για να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή. Κανένας κακός εκεί έξω δεν θέλει να μας στερήσει αυτά που θέλει το Εγώ μας. Θα μας δοθούν όλα πλουσιοπάροχα, αφού όμως πρώτα μάθουμε κάτι για μας το οποίο έχουμε επιμελώς αποφύγει να ενσωματώσουμε στη συνείδησή μας.
Κι εμείς τι κάνουμε; Επιμένουμε να λυθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα που μας απασχολεί και μάλιστα επιμένουμε να λυθεί με συγκεκριμένο τρόπο: «αχ να μ' έπαιρναν σε αυτή την δουλειά», «γιατί δεν με παντρεύεται;». Αρνιόμαστε να δούμε τίποτα πέρα από αυτό. Αποφεύγουμε να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις, αποτυγχάνουμε να κάνουμε τη σύνδεση και να συσχετίσουμε τα όσα μας συμβαίνουν με τις πραγματικές μας ανάγκες και την ζωή μας: «τι σχέση έχει αυτό με μένα; Τι θέλει να μου δείξει;», ή «τι έχω να μάθω από αυτό;»
Με άλλα λόγια, αρνιόμαστε ν' ακούσουμε και να καταλάβουμε τα μηνύματα που θέλει να μας μεταδώσει η ψυχή μας. Είναι -κυριολεκτικά- σα να μην θέλουμε να μάθουμε κάποια πράγματα για μας. Ακούμε μόνο εκείνα που θα θέλαμε ν' ακούσουμε και απορρίπτουμε όλα τ' άλλα. Αποτυγχάνουμε να δούμε τη θετική πλευρά σε όσα μας συμβαίνουν. Σαν τα μικρά κακομαθημένα παιδιά που κλαίνε και γκρινιάζουν όταν δεν αποκτήσουν αυτό που θέλουν εδώ και τώρα, εμμένουμε πεισματικά στις απαιτήσεις μας κι αν δεν ικανοποιηθούν με τον τρόπο που θέλουμε, στενοχωριόμαστε, μιλάμε για κακή τύχη, για το βαρύ κάρμα που έχουμε, για το ότι ο Θεός είναι άδικος και τόσα άλλα.
Είναι σαν να κτίζουμε τριγύρω μας μια ασπίδα, ένα κουκούλι και δεν αφήνουμε να περάσει τίποτα άλλο μέσα.
cλopy από τη θάλασσα του διαδυκτίου
25/2/08
Όσο μπορείς...
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις
την ζωή σου όπως τη θέλεις
τούτο
προσπάθησε τουλάχιστον
οσο μπορείς :μην την εξευτελίζεις
μες την πολλή συνάφεια του
κόσμου
μες τις πολλές κινήσεις κι
ομιλίες.
Mην την εξευτελίζεις
πηγαίνοντας την,
γυρίζοντας συχνά κ εκθέτοντάς
την
στων σχέσεων και των
συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία
ως που να γίνει σαν μια ξένη
φορτική.
Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ
την ζωή σου όπως τη θέλεις
τούτο
προσπάθησε τουλάχιστον
οσο μπορείς :μην την εξευτελίζεις
μες την πολλή συνάφεια του
κόσμου
μες τις πολλές κινήσεις κι
ομιλίες.
Mην την εξευτελίζεις
πηγαίνοντας την,
γυρίζοντας συχνά κ εκθέτοντάς
την
στων σχέσεων και των
συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία
ως που να γίνει σαν μια ξένη
φορτική.
Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ
20/2/08
Η μαγική βιβλιοθήκη
Περνώ μπροστά από τα ράφια της βιβλιοθήκης. Τα βιβλία μου έχουν γυρισμένη την πλάτη. Όχι για να με απωθήσουν, όπως οι άνθρωποι, αλλά για να μου συστηθούν και να με προσκαλέσουν. Ατέλειωτα μέτρα βιβλίων που δεν θα μπορέσω να διαβάσω ποτέ. Και το ξέρω: αυτό που μου προσφέρεται εδώ είναι η ζωή, ζωή που προστίθεται στη δική μου και περιμένει να την εκμεταλλευτώ. Αλλά οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα ώστε η δυνατότητα αυτή δεν αξιοποιείται. Ενα από αυτά τα βιβλία θα ήταν αρκετό για να μου αλλάξει τελείως τη ζωή.
Ποιός είμαι τώρα; Ποιος θα ήμουν αν διάβαζα;
(Σίμεν Σκιόνσμπεργκ: Η Φριχτή Απόλαυση Κείμενα για τα Μυστικά της Ανάγνωσης.)
16/2/08
Αυτογνωσία
Και κάποιος άντρας είπε, Μίλησέ μας για την Αυτογνωσία.
Κι εκείνος απάντησε λέγοντας:
Οι καρδιές σας γνωρίζουν σιωπηλά τα μυστικά των ημερών και των νυχτών.
Αλλά τ' αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας.
Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη.
Θέλετε ν' αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας.
Και είναι καλό που το θέλετε.
Το κρυφό πηγάδι της ψυχής σας πρέπει να αναβλύσει και να τρέξει κελαρύζοντας προς τη θάλασσα.
Και ο θησαυρός του άπειρου βάθους σας πρέπει να αποκαλυφθεί στα μάτια σας.
Δεν πρέπει όμως να υπάρχουν ζυγαριές για να ζυγίζουν τον άγνωστο θησαυρό σας. Και μη μετράτε τα βάθη της γνώσης σας με το βυθομετρικό κοντάρι ή το σχοινί.
Γιατί ο εαυτός είναι μια θάλασσα απεριόριστη και άμετρη.
Μη λέτε, «Βρήκα την αλήθεια», αλλά να λέτε, «Βρήκα μιαν αλήθεια».
Μη λέτε, «Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής», αλλά να λέτε, «Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου».
Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.
(από το βιβλίο «ο προφήτης», του Χαλίλ Γκιμπράν)
15/2/08
θα είμαστε φίλοι
Ποιος είμαι: Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουνα ο τάφος για ένα κουνελάκι,
ένα καλάθι του μπάσκετ στο γκαράζ,
ένα λαχανί μπάλωμα,
θάμνοι και δέντρα πασχαλιάς που τα σκαρφάλωναν μυρμήγκια.
ήμουνα βραχόσκαλες και μια μυστήρια στέρνα,
φωτιές από ξερόχορτα,
ήμουν νεροπόλεμος και πινγκ-πονγκ στο υπόγειο.
Ήμουνα ένας μικρούλης άσπρος φράχτης,
ένα κρεβάτι και μια σιφονιέρα σφένδαμνο που μοιραζόμουνα μ' αδέλφια,
μια σκυλίτσα που τη λέγαν Σάντυ και χόρευε.
Φίλους ήτανε εύκολο να βρεις.
Σκαρφαλώναμε δέντρα,
χτίζαμε χορτοκάλυβα,
κυνηγούσαμε φίδια -και ονειρευόμαστε πολύ.
Θα είμαστε φίλοι: Πέρα από χρόνια παιδικά,
Ποιος είμαι: Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουν εύκολος να με προβλέψεις.
ήμουνα μορφωμένος, εκπαιδευμένος,
μ' αγαπούσαν -όχι όπως ήμουνα, μα όπως έδειχνα να είμαι.
Ο ρόλος μου ήταν ο ασφαλής μου τρόπος για να κρύβομαι.
Δεν είχα λόγο ν' αλλάξω.
Με παραδέχονταν. Τους ευχαριστούσα.
Τότε, άξαφνα σχεδόν, άλλαξα.
Τώρα είμαι λιγότερο σίγουρος, πιότερο ο εαυτός μου.
Ο ρόλος μου σχεδόν εξαφανίστηκε.
Οι ρίζες μου δεν είν' στην εκκλησιά μου, τη δουλειά μου, την πόλη μου,
ούτε καν στον κόσμο μου.
Είναι μέσα μου.
Φίλους δεν είναι εύκολο να βρεις -και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ρόλους.
Ποιος είμαι: Δεν το ξέρω.
Είμαι πιο μόνος από πριν. Κομμάτι ζώο,
μα όχι προστατευμένο από ένστικτα ούτε περιορισμένο από την όρασή του μόνο.
Είμαι και κομμάτι πνεύμα, όμως σπάνια ελεύθερο,
περιορισμένο από τη γεύση, την αφή, το χρόνο -με μια λαχτάρα για τη ζωή ολάκερη.
Δεν υπάρχει ασφάλεια. Η ασφάλεια είναι επανάληψη και φόβος,
η αναβολή της ζωής.
Η ασφάλεια είναι προσδοκίες και δεσμεύσεις
και πρώιμος θάνατος.
Με την αβεβαιότητά μου ζω.
Υπάρχουνε μπροστά βουνά να σκαρφαλώσω, σύγνεφα να καβαλήσω,
αστέρια να εξερευνήσω, και φίλοι για να βρω.
Υπάρχω μόνο εγώ -και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι: Πέρα από ασφάλεια.
Ποιος είμαι: Δεν το ξέρω.
Δεν ψάχνω μέσα στην ανάγκη, στο κενό,
μα σ' έναν πόθο που όλο μεγαλώνει.
Το κενό ψάχνει για οποιαδήποτε φωνή για να γεμίσει,
για οποιαδήποτε μορφή να διώξει το σκοτάδι.
Το κενό μας φέρνει πλήθη και σκιές που αναπληρώνονται εύκολα.
Η ολοκλήρωση μας φέρνει έναν φίλο, μοναδικό, α-ναν-τι-κα-τά-στα-το.
Δεν είμαι τόσο άδειος όσο πριν.
Έχω τη θάλασσα, τον άνεμο, τη μουσική και τα βιβλία,
τη δύναμη και τις χαρές του μέσα,
και τη νύχτα.
Δεν είναι ανάγκη η φιλία πια, αλλά πανηγύρι.
Δεν είναι ιεροτελεστία, αλλά πραγματικότητα.
Δεν είναι απαίτηση, αλλά προτίμηση.
Η φιλία είναι εσύ κι εγώ -και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ανάγκη.
Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Ποιος είσαι; Θέλω να μάθω.
Δεν είπαμε τα κάλαντα μαζί, δεν πήγαμε στο ίδιο το σχολείο.
Δεν είμαστε από την ίδια πόλη, τον ίδιο Θεό, ούτε καν τον ίδιο κόσμο.
Δεν υπάρχει ρόλος για να παίξουμε,
ασφάλεια να προσφέρουμε,
δέσμευση να κάνουμε.
Δεν περιμένω απάντηση καμιά
έξω απ' την παρουσία σου,
τα μάτια σου,
εσένα.
Η φιλία είναι λεύτερη,
κυλάει,
είναι σπάνια.
Δεν θέλει ερεθισμούς,
είναι ερεθισμός η ίδια.
Εμπιστεύεται, καταλαβαίνει,
αναπτύσσεται, εξερευνά,
χαμογελάει και κλαίει.
Δεν κρεμιέται ούτε εξουθενώνει,
δεν περιμένει ούτε απαιτεί.
Είναι - και αυτό είναι αρκετό -
και ονειρεύεται πολύ.
Θα είμαστε φίλοι;
cλopy από τη θάλασσα του διαδυκτίου
Κάποτε ήμουνα ο τάφος για ένα κουνελάκι,
ένα καλάθι του μπάσκετ στο γκαράζ,
ένα λαχανί μπάλωμα,
θάμνοι και δέντρα πασχαλιάς που τα σκαρφάλωναν μυρμήγκια.
ήμουνα βραχόσκαλες και μια μυστήρια στέρνα,
φωτιές από ξερόχορτα,
ήμουν νεροπόλεμος και πινγκ-πονγκ στο υπόγειο.
Ήμουνα ένας μικρούλης άσπρος φράχτης,
ένα κρεβάτι και μια σιφονιέρα σφένδαμνο που μοιραζόμουνα μ' αδέλφια,
μια σκυλίτσα που τη λέγαν Σάντυ και χόρευε.
Φίλους ήτανε εύκολο να βρεις.
Σκαρφαλώναμε δέντρα,
χτίζαμε χορτοκάλυβα,
κυνηγούσαμε φίδια -και ονειρευόμαστε πολύ.
Θα είμαστε φίλοι: Πέρα από χρόνια παιδικά,
Ποιος είμαι: Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουν εύκολος να με προβλέψεις.
ήμουνα μορφωμένος, εκπαιδευμένος,
μ' αγαπούσαν -όχι όπως ήμουνα, μα όπως έδειχνα να είμαι.
Ο ρόλος μου ήταν ο ασφαλής μου τρόπος για να κρύβομαι.
Δεν είχα λόγο ν' αλλάξω.
Με παραδέχονταν. Τους ευχαριστούσα.
Τότε, άξαφνα σχεδόν, άλλαξα.
Τώρα είμαι λιγότερο σίγουρος, πιότερο ο εαυτός μου.
Ο ρόλος μου σχεδόν εξαφανίστηκε.
Οι ρίζες μου δεν είν' στην εκκλησιά μου, τη δουλειά μου, την πόλη μου,
ούτε καν στον κόσμο μου.
Είναι μέσα μου.
Φίλους δεν είναι εύκολο να βρεις -και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ρόλους.
Ποιος είμαι: Δεν το ξέρω.
Είμαι πιο μόνος από πριν. Κομμάτι ζώο,
μα όχι προστατευμένο από ένστικτα ούτε περιορισμένο από την όρασή του μόνο.
Είμαι και κομμάτι πνεύμα, όμως σπάνια ελεύθερο,
περιορισμένο από τη γεύση, την αφή, το χρόνο -με μια λαχτάρα για τη ζωή ολάκερη.
Δεν υπάρχει ασφάλεια. Η ασφάλεια είναι επανάληψη και φόβος,
η αναβολή της ζωής.
Η ασφάλεια είναι προσδοκίες και δεσμεύσεις
και πρώιμος θάνατος.
Με την αβεβαιότητά μου ζω.
Υπάρχουνε μπροστά βουνά να σκαρφαλώσω, σύγνεφα να καβαλήσω,
αστέρια να εξερευνήσω, και φίλοι για να βρω.
Υπάρχω μόνο εγώ -και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι: Πέρα από ασφάλεια.
Ποιος είμαι: Δεν το ξέρω.
Δεν ψάχνω μέσα στην ανάγκη, στο κενό,
μα σ' έναν πόθο που όλο μεγαλώνει.
Το κενό ψάχνει για οποιαδήποτε φωνή για να γεμίσει,
για οποιαδήποτε μορφή να διώξει το σκοτάδι.
Το κενό μας φέρνει πλήθη και σκιές που αναπληρώνονται εύκολα.
Η ολοκλήρωση μας φέρνει έναν φίλο, μοναδικό, α-ναν-τι-κα-τά-στα-το.
Δεν είμαι τόσο άδειος όσο πριν.
Έχω τη θάλασσα, τον άνεμο, τη μουσική και τα βιβλία,
τη δύναμη και τις χαρές του μέσα,
και τη νύχτα.
Δεν είναι ανάγκη η φιλία πια, αλλά πανηγύρι.
Δεν είναι ιεροτελεστία, αλλά πραγματικότητα.
Δεν είναι απαίτηση, αλλά προτίμηση.
Η φιλία είναι εσύ κι εγώ -και ονειρεύομαι πολύ.
Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ανάγκη.
Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Ποιος είσαι; Θέλω να μάθω.
Δεν είπαμε τα κάλαντα μαζί, δεν πήγαμε στο ίδιο το σχολείο.
Δεν είμαστε από την ίδια πόλη, τον ίδιο Θεό, ούτε καν τον ίδιο κόσμο.
Δεν υπάρχει ρόλος για να παίξουμε,
ασφάλεια να προσφέρουμε,
δέσμευση να κάνουμε.
Δεν περιμένω απάντηση καμιά
έξω απ' την παρουσία σου,
τα μάτια σου,
εσένα.
Η φιλία είναι λεύτερη,
κυλάει,
είναι σπάνια.
Δεν θέλει ερεθισμούς,
είναι ερεθισμός η ίδια.
Εμπιστεύεται, καταλαβαίνει,
αναπτύσσεται, εξερευνά,
χαμογελάει και κλαίει.
Δεν κρεμιέται ούτε εξουθενώνει,
δεν περιμένει ούτε απαιτεί.
Είναι - και αυτό είναι αρκετό -
και ονειρεύεται πολύ.
Θα είμαστε φίλοι;
cλopy από τη θάλασσα του διαδυκτίου
12/2/08
Έναστρος ουρανός
Πάρτε τον... και κόψτε τον σε μικρά αστράκια, και θα ομορφύνει τόσο το πρόσωπο του ουρανού που όλος ο κόσμος θα ερωτευτεί τη νύχτα γυρίζοντας την πλάτη στον ήλιο το φανταχτερό....
Romeo and Juliet-v... |
Ετικετες
ανασες και ψιθυροι
10/2/08
Tα ταξίδια μου...
7/2/08
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω...
Και να που τα ταξίδια
μείναν μόνο όνειρα
Και να που οι φωνές
και τα τραγούδια σώπασαν
Και να που η ζωή
τώρα κυλάει πιο γρήγορα
Και να που τα παιδιά
και τα παιχνίδια χάθηκαν
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που είναι μικρή
Ραγίσαν τα φεγγάρια
που 'χε φέρει η άνοιξη
Μαρμάρωσε το φως
στο τελευταίο νύχτωμα
Φτιασίδι ερωτικό
που θα φοραέι το αύριο
Στις πιάτσες της βροχής
όταν πουλιέται Σάββατο
2/2/08
Στο νιο φεγγάρι
Στις νιογέννητες φεγγαράδες πίνω απόψε. Σ' ό,τι χρόνια παραμονεύει και, φοβισμένο απ' τη ζωή,
πισωπατεί και βουβαίνεται.
Μα να δεις που φέτος θα'ρθει.
Ίδιο φεγγάρι, ναι.
Δίχως σχήμα και μορφή θα πέσει στα χέρια μας μέσα.
Και θα στάζει κείνα που χρόνια μας αρνείται τ΄όνειρο, κείνα που με τα δάχτυλα, θα κάνουμε Αρχή.
Μπαγιάτικα ευχολόγια όλα τούτα λες; Μα πως αλλιώς... Δίχως αχτίδα, χωρίς άστρι, μ' αποφέγγαρο λειψό;
Ζωντανή εντός η πίστη. Το βαθύ χρώμα της ελπίδας που αποζητάμε για ν' ακουμπάμε, ν' ανασαίνουμε.
Γι αυτό συνεχίζουμε να ευχόμαστε.
Για να τ' ακούμε πρώτα εμείς, οι ίδιοι.
Να θεριεύει μέσα μας το φως. Κι η ψυχή ολόλευκη, παιδούλα που ξαναζεί τη ζωή απ' την πρωταρχή της.
Μακάρι να κατορθώσουμε, τούτη τη χρονιά, να συγκεντρώσουμε ακοή και όραση εντός μας. Να 'χουμε τη ικανότητα -πιά-, ν' ακούμε τις πραγματικές αναζητήσεις της ψυχής και τον κόσμο που απλώνεται εκεί μέσα.
Και να 'ναι η αγάπη μας γυμνή, εντελώς.
Ξεσκέπαστη να τη δίνουμε, δίχως προϋποθέσεις, χωρίς κρατούμενα κι αναφορές.
Όλα τα Ωραία, μέσα ατην νέα χρονιά.
Κι η αγάπη, το'παμε, πρωτομαστόρισσα.
Κι οι αστροευχές του Νότου να πέφτουν σα φιλιά από τα χείλη:
Για την καινούργια τη χρονιά
Ό,τι ποθείς ν' αδράξεις
Σαν καραβάκι σε γιαλό
Απάνεμο ν΄ αράξεις
Μες στο χειμώνα να φορείς
Λουλούδι στα μαλλιά σου
Για να κλουθούν νεράιδες
Σιμά στα βήματά σου
Ω, μα δε χορταίνεται η ζωή!
Ούτε οι άνθρωποι... Ευτυχώς, μήτε οι μουσικές τους.
Δώρο γλυκομιλημένο, οι Μαντινάδες της Γιορτής!
Cλopy από τη θάλασσα του διαδυκτίου
πισωπατεί και βουβαίνεται.
Μα να δεις που φέτος θα'ρθει.
Ίδιο φεγγάρι, ναι.
Δίχως σχήμα και μορφή θα πέσει στα χέρια μας μέσα.
Και θα στάζει κείνα που χρόνια μας αρνείται τ΄όνειρο, κείνα που με τα δάχτυλα, θα κάνουμε Αρχή.
Μπαγιάτικα ευχολόγια όλα τούτα λες; Μα πως αλλιώς... Δίχως αχτίδα, χωρίς άστρι, μ' αποφέγγαρο λειψό;
Ζωντανή εντός η πίστη. Το βαθύ χρώμα της ελπίδας που αποζητάμε για ν' ακουμπάμε, ν' ανασαίνουμε.
Γι αυτό συνεχίζουμε να ευχόμαστε.
Για να τ' ακούμε πρώτα εμείς, οι ίδιοι.
Να θεριεύει μέσα μας το φως. Κι η ψυχή ολόλευκη, παιδούλα που ξαναζεί τη ζωή απ' την πρωταρχή της.
Μακάρι να κατορθώσουμε, τούτη τη χρονιά, να συγκεντρώσουμε ακοή και όραση εντός μας. Να 'χουμε τη ικανότητα -πιά-, ν' ακούμε τις πραγματικές αναζητήσεις της ψυχής και τον κόσμο που απλώνεται εκεί μέσα.
Και να 'ναι η αγάπη μας γυμνή, εντελώς.
Ξεσκέπαστη να τη δίνουμε, δίχως προϋποθέσεις, χωρίς κρατούμενα κι αναφορές.
Όλα τα Ωραία, μέσα ατην νέα χρονιά.
Κι η αγάπη, το'παμε, πρωτομαστόρισσα.
Κι οι αστροευχές του Νότου να πέφτουν σα φιλιά από τα χείλη:
Για την καινούργια τη χρονιά
Ό,τι ποθείς ν' αδράξεις
Σαν καραβάκι σε γιαλό
Απάνεμο ν΄ αράξεις
Μες στο χειμώνα να φορείς
Λουλούδι στα μαλλιά σου
Για να κλουθούν νεράιδες
Σιμά στα βήματά σου
Ω, μα δε χορταίνεται η ζωή!
Ούτε οι άνθρωποι... Ευτυχώς, μήτε οι μουσικές τους.
Δώρο γλυκομιλημένο, οι Μαντινάδες της Γιορτής!
Cλopy από τη θάλασσα του διαδυκτίου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)