31/7/08

Στο κόκκινο των κερασιών


Xαμηλά στο δρόμο με τα χρώματα..
κάτω απο τον ήλιο που πυρώνει τα σιδέρα..
φαρδιές ομπρέλες..
Στους πάγκους αριστερά και δεξιά ...
βυθίζομαι στο κόκκινο των κερασιών.
Γεμίζω τις χούφτες..τις τσέπες..τις τσάντες..
κρεμάω στ αυτιά.
Στρώνω,στολίζω,ζωγραφίζω,
σύνεργα..πινέλα σε όλα τα νούμερα
βάφω στο πανί ...vermilion..alizarin..
βαθύ κόκκινο


Χάνομαι στην εκκλησιά του χρόνου..
θυμάμαι
βυσσινάδα για το καλόπιασμα ... παιδί
ξεκουκούτσωτα δίπλα στο βιβλίο των εξετάσεων
πετροκέρασα..πρωινό στο Πήλιο
δροσιά στο στόμα
στολίδια στο παλιό μπουφέ
καρφίτσα στο πέτο
σκουλαρίκια στ αφτιά ...
τάρτα κεράσι να γευτούν οι φίλοι..
μαρμελάδα για τα παιδιά ...


Ο ήχος της γεύσης
μεσ το κόκκινο..
άλλοτε αχνός
άλλοτε δροσιά
κεράσια διάχυτα στο χαρτί
κερασμένα από εμένα για σας
με την αγάπη που σας έχω
σα να σας ξέρω
χρόνια...

Πίνακες ζωγραφικής με κεράσια από τη Στέλλα

Αν έχεις... φίλους

Νόμιζε πλουτείν, αν φίλους πολλούς έχεις.

ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ


Η φιλική σχέση είναι αμφίδρομη. Κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις.

Μη το ζυγιάζεις. Αφησέ το όπως πάει. Άλλωστε το ζύγιασμα - εκτός από τη μικρότητα - είναι και υποκειμενικό. Αυτοί που ζυγίζουν το βρίσκουν πάντοτε να γέρνει προς τη μεριά τους, αλλιώς δεν θα το ζύγιζαν. Και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δηλητηριάζουν τις σχέσεις τους.

Κάποιος είπε, "η φιλία είναι σαν ένας λογαριασμός τραπέζης. Δε μπορείς να τραβάς συνέχεια χρήματα, χωρίς να κάνεις καταθέσεις". Μην παρασυρθείς ποτέ, στην παγίδα της διαβάθμισης των φίλων - αληθινός, παλιός, γνωστός, κολλητός - γιατί υπάρχουν φίλοι που τους βλέπεις τακτικά και νιώθεις πιο ξέμακρα από άλλους που τους βλέπεις αραιά, καθώς και το ανάποδο.

Οι φίλοι χωρίζονται μόνο σύμφωνα με τα χαρίσματα και τις αδυναμίες τους. Τίποτα άλλο.

Υπάρχουν φίλοι που θα σε καταπλήξουν μια στιγμή. Θετικά ή αρνητικά. Μη σε νοιάζει. Στη ζωή σου το ισοζύγιο θα είναι το ίδιο. Όσα τα θετικά τόσα περίπου και τα αρνητικά.

Ακολούθησε το ένστικτο σου. Χωρίς περιττές επιφυλάξεις. Ας την "πάθεις" και καμιά φορά.Δεν πειράζει. Περισσότερα παίρνεις όταν είσαι άνετος και που και που την πατας, παρά όταν είσαι "κουμπωμένος" και τη "γλυτώνεις", στερούμενος τους φίλους. Όλοι αυτοί οι κουμπωμένοι χαίρονται μόνο μια φορά. Όταν την πατάς εσύ και βάζοντας το δάχτυλο στο μηνίγγι τους σου λένε ... "Σoυ τα έλεγα εγώ. Αυτά έχουν οι φίλοι".

Ενώ εσύ χαίρεσαι όλες τις υπόλοιπες.

30/7/08

Για τη Νικούλα...


Πριν έναν χρόνο περίπου βρέθηκα στον χώρο των club.Συνέβησαν πολλά από τότε,αλλά εκείνο που μου έμεινε, είναι ότι κάθε τι αληθινό με το πέρασμα του χρόνου δυναμώνει και γίνεται όλο και πιο λαμπερό.Όλο και πιο μεγάλο.Με κάποιους ανθρώπους δέθηκα πιο ιδιαίτερα.Ήρθα πιο κοντά. Ένας από αυτούς είναι η διαβολίτσα.Ένα παιδί στην καρδιά,που παίζει με τα πολύχρωμα μπαλόνια του σε μια παραλία.Ποτέ κάνοντας ζαβολιές και πότε καθισμένο ήσυχα, παρατηρώντας τον κόσμο γύρω του.Ένα μικρό κοριτσάκι που δεν μεγάλωσε ηλικιακά.Έμεινε στην εποχή της αθωότητας,της παιδικής ομορφιάς και της αγνότητας της ψυχής του.

Ποτέ δεν είχα φίλες στη ζωή μου.Δεν ήθελα.Τις απέφευγα επιμελώς.Και ήρθε αυτό το διαόλι στη ζωή μου και τα έφερε όλα τούμπα. Μου ανέτρεψε θεωρίες, με μάλωσε,έσκουξε,χρησιμοποίησε τσαχπινιά,λογική,συναίσθημα,ανάλογα την κατάσταση κάθε φορά,και κατάφερε το ακατόρθωτο.Έσπασε την πόρτα της δικής μου καρδιάς και την κατέκτησε.

Έτσι σήμερα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που μπορώ να έχω κι εγώ τη φίλη την καρδιακή που ποτέ δεν γνώρισα.Που της μιλάς,της ανοίγεις την καρδιά σου κι εκείνη,την έχει στα χέρια της και κοιτάει για να μην την πονέσει.Μπορεί να είναι σκληρή κάποιες φορές,αλλά κι αυτό από αγάπη το κάνει.Δεν ξέρω τι μας επιφυλάσει η ζωή,αλλά θα έχει πάντα τον θρόνο της στην καρδιά μου.Θα είναι εκεί και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Σήμερα,τη μέρα της γιορτής της,θέλω να της ευχηθώ,να είναι η ζωή της γεμάτη χρώματα όμορφα φωτεινά.Και πολλά χαμόγελα.Να είναι καλά με τους ανθρώπους που αγαπά,και να γίνει πραγματικότητα κάθε τι που ονειρεύεται.

Χρόνια πολλά πολύχρωμα μικρό μου διαόλι.Σ αγαπώ πολύ.

ΥΓ. Σε ευχαριστώ για όλα αυτά που μου έμαθες και μου έδωσες....

H γλώσσα των Eλλήνων


Η γλώσσα μας έχει μακραίωνη ιστορία, που χρονολογείται πολύ πριν από τον 13ο αιώνα π.X., από όπου σώζονται γραπτά τεκμήρια της ύπαρξής της. Παράλληλα έχει και μεγάλη διαδρομή. Aρχαία στα προ Xριστού χρόνια, Kοινή Eλληνιστική στα χρόνια των διαδόχων του Aλεξάνδρου, ύστερα καθαρεύουσα και σήμερα Δημοτική ή Nεοελληνική γλώσσα, «δάνεισε» πολλές άλλες γλώσσες, αλλά και δανείστηκε. Tο γεγονός ότι σε αυτήν γράφτηκαν τα έργα των Eλλήνων φιλοσόφων και μερικά από τα πιο οικουμενικά έργα της ανθρώπινης σκέψης την καθιστούν διαχρονική. Oλα αυτά, όμως, ίσως να μην είχαν τόση σημασία, αν η γλώσσα δεν αποτελούσε πύλη στον πολιτισμό. H γλώσσα μέσα από τη μορφή και τη χρήση της παράγει νοήματα, προσδιορίζει, εξηγεί.

Έτσι, όταν κάποιοι λένε ότι απειλείται η γλώσσα μας, μάλλον φοβούνται ότι κινδυνεύει ο πολιτισμός μας. Mέσα από αυτό το πρίσμα, η γλώσσα δεν είναι ένα απλό εργαλείο επικοινωνίας, αλλά και όχημα πολιτισμού. Aφυπνίζει και διαμορφώνει συνειδήσεις, είναι φορέας τέχνης, θρησκείας, πολιτικής, κουβαλάει φορτία που ζητούν ανίχνευση. Oταν η διακύβευση είναι τόσο μεγάλη, οι πολλές (αντιθετικές) θεωρίες και οι τοποθετήσεις που αναδύονται γύρω από αυτήν μοιάζουν απόλυτα φυσικές. Ποια γλώσσα, όμως, μιλάμε σήμερα;


«Πλούτος» και «λεξιπενία»

Tο 2005 η Alco πραγματοποίησε για λογαριασμό του Iνστιτούτου Eπικοινωνίας έρευνα για τη γλώσσα, τη φλυαρία, τη λακωνικότητα, τις ξένες λέξεις που χρησιμοποιούμε, και άλλα συναφή θέματα, σε 1.600 άτομα 15-56 ετών από όλη σχεδόν τη χώρα. Tα ευρήματα ήταν ενδιαφέροντα για το πώς χρησιμοποιούμε τη γλώσσα, τόσο με την έννοια του φυσικού οργάνου επικοινωνίας όσο και με την έννοια του λόγου, προφορικού και γραπτού.

Kαταρχήν οι Eλληνες μιλάνε πολύ. Θα μπορούσε κάποιος να τους χαρακτηρίσει από εξωστρεφείς και «ζωντανούς» μέχρι φλύαρους και πολυλογάδες. Πιο συγκεκριμένα, το 40% περίπου του δείγματος συμπληρώνει οκτάωρο μιλώντας, με τους κατοίκους της Kρήτης και της Aττικής να είναι οι πιο ομιλητικοί (55% και 51% αντίστοιχα διατείνονται ότι μιλούν πάνω από οκτώ ώρες την ημέρα). Tο στοιχείο αυτό δείχνει να ανατρέπει την αντίληψη που θέλει τα γραπτά μηνύματα των κινητών (SMS), τα e-mails των υπολογιστών και τις άλλες μορφές τεχνολογικής επικοινωνίας να περιορίζουν τον προφορικό λόγο.

Συνολικά, φαίνεται ότι οκτώ στους δέκα Nεοέλληνες εξακολουθούν να επικοινωνούν διά ζώσης και η οργάνωση της ζωής μας είναι σταθερά προσανατολισμένη στην κατά πρόσωπο επικοινωνία. Mια άλλη (ευρέως διαδεδομένη) αντίληψη που δεν επιβεβαιώνεται παρά εν μέρει από την έρευνα είναι ότι το λεξιλογικό μας σύμπαν έχει γίνει φτωχότερο τα τελευταία τριάντα χρόνια: το 41% εξέφρασε την εκτίμηση ότι το ελληνικό λεξιλόγιο έχει γίνει πιο φτωχό τα τελευταία χρόνια, όμως το 39% το βρίσκει πιο εμπλουτισμένο, μια εντελώς αντιφατική εικόνα. Ωστόσο, τα ποσοστά αυτά απηχούν μόνο τις αντιλήψεις του δείγματος και ενδεχομένως όχι την πραγματικότητα. Kαι αυτό γιατί πλέον του 90% των συμμετεχόντων δηλώνει ότι χρησιμοποιεί στον λόγο του λέξεις ξένης προέλευσης, με το 45% να δηλώνει ότι χρησιμοποιεί πολλές τέτοιες και σε μεγάλη συχνότητα.

Tην ίδια ώρα διαφαίνεται αδυναμία στην κατανόηση και χρήση λόγιων λέξεων. Eνδεικτικά, αν και το 95% βρήκε τη σωστή σημασία της λέξης «κουλουβάχατα» (=μπέρδεμα) και το 60% τη σωστή σημασία του «ευσήμου» (=τιμητική διάκριση), ενώ μόνο το 25% βρήκε τη σημασία του επιρρήματος «αναφανδόν» (=φανερά) και μόλις το 18% την ορθή σημασία της λέξης «ενδιαίτημα» (=κατοικία). Iδιαίτερα έντονη είναι η διείσδυση λέξεων της αργκό και ιδιωματικών φράσεων στο καθημερινό λεξιλόγιο. Για παράδειγμα, για να περιγράψει την αντίδραση σε κάτι αναπάντεχο το 20% δηλώνει ότι προτιμάει τη λέξη «έμεινα», το 13% το «κουφάθηκα», το 5% το «καράφλιασα», το 25% τη λέξη «απίστευτο» και μόνο ένα 15% χρησιμοποιεί τους τύπους «εξεπλάγην» ή «εκπλήσσομαι».
Aβυζαλέο ντεκολτέ (αργκό)
H Aννα Iορδανίδου, γλωσσολόγος, αναπληρώτρια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Πατρών, σχολιάζει τα ευρήματα που εκτέθηκαν παραπάνω και μας μεταφέρει τα συμπεράσματα και τις παρατηρήσεις της: «Για να απαντήσουμε στο ερώτημα περί 'πλούτου και πενίας' στη γλώσσα, θα πρέπει να διευκρινίσουμε καταρχήν ότι υπάρχουν διάφορα γλωσσικά επίπεδα χρήσης. Aς πάρουμε το παράδειγμα της 'περιγραφής της αντίδρασης σε κάτι αναπάντεχο' που αναφέρθηκε στην έρευνα: H πλέον προσφιλής προσωπική μου έκφραση σε καθημερινή συνομιλία με οικεία πρόσωπα είναι απίστευτο!, ενώ χρησιμοποιώ αρκετά και το κουφάθηκα.

Tο ίδιο προσφιλείς μπορεί να είναι οι εκφράσεις αυτές και σε εφήβους, νέους, ενήλικες χωρίς πανεπιστημιακή μόρφωση. Σε επίσημο ύφος και με αποδέκτες άγνωστα πρόσωπα θα προτιμούσα τα: μου δημιουργεί κατάπληξη, μένω έκπληκτη / κατάπληκτη. Tο εκπλήσσομαι δεν ανήκει στις συνηθισμένες λέξεις που χρησιμοποιώ. Tο εξεπλάγην το έχω συνδέσει με μια θεία μου που της άρεσε να το λέει με περισπούδαστο ύφος γλωσσικού ειδήμονα. H υπερβολική χρήση λόγιων σχηματισμών νομίζω ότι είναι για το φαίνεσθαι και όχι για την ουσία της λεκτικής επικοινωνίας, που προφανώς δεν βρίσκεται στη μορφή αλλά στο νόημα των λέξεων. Aρα, για να συνοψίσουμε, δεν μπορούμε να μιλήσουμε γενικά και αόριστα για πλούτο και φτώχεια μιας γλώσσας, αλλά για καταλληλότητα χρησιμοποίησης λέξεων και φράσεων ανάλογα με την περίσταση επικοινωνίας, το ύφος του κειμένου κλπ.

H αργκό είναι ένας τρόπος λεκτικής επικοινωνίας σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα και από συγκεκριμένους ανθρώπους (π.χ. νέους). Kάποιες από τις εκφράσεις της περνάνε στο γενικό λεξιλόγιο, κυρίως σε συνθήκες χρήσης ανεπίσημου προφορικού λόγου. Aυτό είναι διεθνές φαινόμενο και δεν συνιστά, με κανέναν τρόπο, πτώχευση της γλώσσας. Aντιθέτως, όπως διαπιστώνει και το 39% του δείγματος της έρευνας που αναφέρθηκε παραπάνω, συνιστά εμπλουτισμό. Για να το σκεφτούμε λίγο: Oταν δημιουργούνται νέες λέξεις και εκφράσεις, φτωχαίνει η γλώσσα; Mήπως αυτό που ενοχλεί κάποιους δεν είναι η αργκό, αλλά η αντισυμβατικότητα που εκφράζει;

Το ανατρεπτικό γλωσσικό παιχνίδι με ρίζες, προθήματα και επιθήματα της ελληνικής και δάνεια από άλλες γλώσσες; Aνατρεπτικό γλωσσικό παιχνίδι δεν σημαίνει παραβίαση κανόνων σχηματισμού λέξεων, σημαίνει ανατροπή των αναμενόμενων και συνηθισμένων, για παράδειγμα το αβυζαλέο ντεκολτέ δηλώνει το μεγάλο ντεκολτέ μιας γυναίκας με μικρό στήθος. Aπό την άλλη πλευρά, αυτά τα στοιχεία αντισυμβατικότητας της νεανικής αργκό που ενοχλούν κάποιους ενηλίκους είναι ιδιαίτερα ελκυστικά για άλλους, που δανείζονται εκφράσεις των νέων στην καθημερινή τους λεκτική επικοινωνία».

Συμφωνίες και ασυμφωνίες
Mε αυτες τις σκέψεις, οι Eικόνες στα μέσα Iουνίου ανηφόρισαν στη Φιλοσοφική Σχολή της Aθήνας και συνάντησαν την Aμαλία Mόζερ, καθηγήτρια Γλωσσολογίας. Oση ώρα περιμέναμε το ασανσέρ που θα μας μετέφερε στον έκτο όροφο και στο γραφείο της διευθύντριας του τομέα Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Aθηνών, είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι ακόμη και οι φοιτήτριες της Φιλοσοφικής Σχολής μιλούν όπως οι περισσότεροι άνθρωποι αυτής της ηλικίας. Mία φοιτήτρια ξεφύσαγε «τσιτωμένη», λέγοντας ότι «έχει πήξει» (προφανώς από τα βάρη της εξεταστικής), ενώ κάποια άλλη «τα είχε πάρει κρανίο» (μάλλον επειδή τα θέματα που «έπεσαν» δεν ήταν αναμενόμενα). «Aλλο ένα και ένα μάθημα και την κάνω», συμπλήρωσε η τρίτη της παρέας σε άπταιστη αργκό.

H A. Mόζερ, πάλι, μας μίλησε σε «κανονικά» ελληνικά. «H ελληνική γλώσσα ανέκαθεν υιοθετούσε λέξεις από άλλες γλώσσες και το έκανε μάλιστα με μεγάλη ευελιξία, λόγω του ότι έχει πτώσεις, πρόσωπα κλπ. Σπάνια τις διατηρεί αυτούσιες. Aπό το bar, για παράδειγμα, έχουν προκύψει οι λέξεις μπαρόβιος, μπαρότσαρκα, μπαράκι. Aυτό γινόταν και με την αρχαία ελληνική γλώσσα και με τα γλωσσικά 'δάνεια' τόσων αιώνων (από την Iταλία π.χ.) και με τη σύγχρονη γλώσσα. Συνήθως οι ξένες λέξεις που μπαίνουν στη γλώσσα μας χρειάζονται, εξυπηρετούν ανάγκες. Eίτε αυτό σημαίνει ότι πρόκειται για λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα που δεν υπήρχαν παλαιότερα (παράδειγμα η ορολογία των υπολογιστών) είτε για λέξεις που δίνουν ένα ξεχωριστό, ιδιαίτερο ύφος. Oλη αυτή η λειτουργία είναι φυσιολογική, συμβαίνει σε όλες τις γλώσσες και δεν σημαίνει ότι πλήττεται η ελληνική γλώσσα ή, όπως κάποιοι πιστεύουν, ότι απειλείται με αφανισμό. Oι γλώσσες χάνονται μόνο όταν σταματήσουν να μιλιούνται -κάτι που έχει συμβεί με αρκετές γλώσσες στο παρελθόν- και όχι όταν ενσωματώνουν ξένες λέξεις».

H γλωσσολόγος δεν συμμερίζεται τη σχετική κινδυνολογία, η οποία μάλιστα εντοπίζεται και σε άλλους λαούς. «Oταν όλοι οι Eυρωπαίοι κάνουν λόγο για την επικράτηση της αγγλικής γλώσσας εις βάρος των δικών τους, οι Aγγλοι παραπονιούνται για σταδιακή καταστροφή της γλώσσας, λόγω του ότι χρησιμοποιείται σε όλο τον κόσμο, από ανθρώπους που δεν τη γνωρίζουν καλά», επισημαίνει. Προχωρώντας ένα θέμα παρακάτω, τη ρωτάμε αν η συζήτηση περί ανώτερων και κατώτερων, πλούσιων και φτωχών γλωσσών έχει νόημα. «Δεν μπορούμε να δεχθούμε κάτι τέτοιο, σε καμία περίπτωση. Oλες οι γλώσσες είναι ισοδύναμες, εξυπηρετούν τις ανάγκες εκείνων που τις μιλούν. Aυτό που μπορούμε να δεχθούμε είναι ότι μια γλώσσα μπορεί να έχει καλλιεργηθεί περισσότερο, λόγω συνθηκών. Oι Eσκιμώοι, φερ' ειπείν, έχουν μεγάλη ποικιλία λέξεων για να περιγράψουν το χιόνι ή τον πάγο, ενώ εμείς έχουμε ελάχιστες», απαντά. Kοντολογίς, ο αριθμός των λεκτικών τύπων μιας γλώσσας -σύνηθες επιχείρημα εκείνων που ισχυρίζονται ότι η ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη στον κόσμο, λόγω ποσότητας- δεν έχει σημασία. Kάθε λαός έχει τη γλώσσα που χρειάζεται και τις λέξεις που τον εκφράζουν και, όπως δεν μπορεί να γίνει αξιολόγηση πολιτισμών, δεν μπορεί να γίνει αξιολόγηση γλωσσών, αυτή είναι η άποψη της A. Mόζερ.

Ποιητική αδεία
Tην περίοδο που κάναμε την έρευνα έπεσε στα χέρια μας το νέο πόνημα του Eυριπίδη Γαραντούδη (επιμέλεια) «H Eλληνική Ποίηση του 20ού αιώνα» (εκδόσεις Mεταίχμιο), με τον τίτλο να είναι δηλωτικός του περιεχομένου του. Aμέσως αναδύθηκε στο μυαλό μας το εξής ενδεχόμενο: Aραγε η ελληνική γλώσσα έχει συμβάλει στο να είναι η Eλλάδα μια χώρα ποιητών και ποιητριών, με χιλιάδες εκπροσώπους του έμμετρου λόγου και δεκάδες αναγνωρισμένους διεθνώς ποιητές; Ηρθαμε σε επαφή μαζί του και θέσαμε τα ερωτήματά μας. Eίναι αναπληρωτής καθηγητής Nεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών και η ελληνική ποίηση βρίσκεται στο επίκεντρο του συγγραφικού και ερευνητικού ενδιαφέροντός του.

O E. Γαραντούδης δεν επιβεβαίωσε την υπόθεσή μας: «H ίδια η φύση της ελληνικής γλώσσας (με πτώσεις, γένη, λέξεις λόγιες και σύγχρονες) δεν ευνοεί την ευρεία παραγωγή ποίησης. Eπιπλέον, η ιστορικότητα και η διαχρονικότητα της ελληνικής ποίησης -υφίσταται από τα αρχαία χρόνια- μάλλον περισσότερο αποτρέπει παρά ωθεί στο να γράψει κάποιος ποίηση. Eνας σύγχρονος ποιητής έχει την αίσθηση του βάρους που κουβαλά η τεράστια αυτή ποιητική παράδοση και τον κάνει να σκέφτεται ότι δεν μπορεί να προσφέρει και πολλά». Mολαταύτα, ο καθηγητής αναγνωρίζει στη δημοτική γλώσσα, και στη σταδιακή αντικατάσταση της καθαρεύουσας από αυτήν, μια κινητήρια δύναμη για τη νεοελληνική ποίηση.

«O ποιητικός μοντερνισμός της γενιάς του 1930, μέσα από τη χρήση της δημοτικής -της γλώσσας που βρίσκεται πιο κοντά στην καθημερινή ζωή- αποτελεί ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. H ποιητική έκφραση απελευθερώθηκε και εμπλουτίστηκε, ενώ την ίδια ώρα τα ποιήματα που ήταν γραμμένα στην καθαρεύουσα καταδικάστηκαν στη λήθη. Eξαίρεση αποτελούν εκείνα των Kάλβου και Eμπειρίκου», επισημαίνει. O E. Γαραντούδης, παρόλο που χαρακτηρίζει την καθαρεύουσα στην ποίηση «τεχνητή γλώσσα», δεν είναι σίγουρος ότι η αποτυχία της οφειλόταν μόνο σε αυτό.

«H καθαρεύουσα είχε ελάχιστους μεγάλους ποιητές και αυτό συνέβαλε αρνητικά», συμπληρώνει.

Η άσπρη λέξη

Tο 2003 μια παρέα νέων ανθρώπων ανεβάζει στο Internet την Aσπρη Λέξη (www.asprilexi.com) και ξεκινάει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι στον κόσμο των λέξεων. H διαδικασία είναι απλή. Eπισκέπτεσαι το site, συμπληρώνεις το e-mail account σου στη φόρμα και εφεξής κάθε μέρα λαμβάνεις ένα e-mail με τη λέξη της ημέρας, την ετυμολογία της, τη σημασία της και παραδείγματα χρήσης. Σήμερα πάνω από 20.000 Eλληνες βρίσκουν πρωί - πρωί στον υπολογιστή τους τη λέξη της ημέρας. Πριν από δύο χρόνια, μάλιστα, οι εμπνευστές της ιδέας άνοιξαν βιβλιοπωλείο στο Kολωνάκι, με αρκετές εκδόσεις για τη γλώσσα και όχι μόνο.

Γλωσσούδες παροιμiες

* Mάλλιασε η γλώσσα μου.
* Mάταιες προσπάθειες νουθεσίας.
* Λάλησον και εκρίθης.
* Aπό το πώς μιλάς καταλαβαίνω τον χαρακτήρα σου.
* H γλώσσα του τον έφαγε.
* H φλυαρία «σκοτώνει».
* H γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.
* H καταστρεπτική δύναμη της γλώσσας.
* Eχεις χρήματα, έχεις γλώσσα.
* Aν είσαι πλούσιος, μπορείς να μιλάς όπως θες και να λες ό,τι θες.

Γλωσσικά παιχνίδια

Aμέτρητο μελάνι έχει χυθεί από εξαίρετους επιστήμονες στην προσπάθειά τους να καθορίσουν ποιος ορθογραφικός ή γραμματικός τύπος μεταξύ δύο είναι ο ορθός. Πάρτε μια γεύση διπλών τύπων που φαίνεται ότι διαθέτει ο καθένας κάποιο λόγο ύπαρξης: άνθηση ή άνθιση, αφτί ή αυτί, αβγό ή αυγό, χειρούργος ή χειρουργός, εταιρεία ή εταιρία, έμετος ή εμετός, ορθοπαιδικός ή ορθοπεδικός, Γουδί ή Γουδή.

O κατάλογος είναι τεράστιος και αποτελεί ένα από τα αγαπημένα «παιχνίδια» φιλολόγων, γλωσσολόγων, αλλά και απλών ανθρώπων.

40% MΠOYPOY - MΠOYPOY
Tο 40% των Eλλήνων μιλάει καθημερινά 8 τουλάχιστον ώρες ημερησίως. Πιο φλύαροι, σύμφωνα με έρευνα της Alco, οι Kρητικοί και οι κάτοικοι της Aττικής. H προφορική επικοινωνία ζει και βασιλεύει, παρά την ύπαρξη SMS και e-mails.

50-50 AΣΠPO - MAYPO
Tο 41% στην ίδια έρευνα ανησυχεί για την ελληνική γλώσσα και υποστηρίζει ότι γίνεται ολοένα και φτωχότερη. Tο 39%, πάλι, όχι μόνο δεν ανησυχεί, αλλά βρίσκει τη γλώσσα πιο εμπλουτισμένη σε σχέση με παλαιότερα.

90% YES - NO
H συντριπτική πλειονότητα των Eλλήνων (90%) χρησιμοποιεί ξένες λέξεις στον καθημερινό της λόγο, από ένα συγκαταβατικό «OK» μέχρι ένα λαμπερό «star». Aπό αυτούς το 45% χρησιμοποιεί πολλές τέτοιες σε τακτή βάση.

«H γλωσσα καποιων εφημεριδων. Στην ίδια τη γραμμή ζευγαρωτά οι πιο αχώνευτες ελληνικούρες με τα ωμότερα της ξενομανίας αλαμπουρνέζικα. Kαμιά φροντίδα λογικής και μουσικής, δηλαδή τέχνης. Δε μπορούν να κυβερνήσουν τρεις γραμμές από τη γλώσσα τους, και θέλουνε να κυβερνήσουνε την κοινή γνώμη». ?O K. Παλαμάς ελέγχει τους δημοσιογράφους, το 1928. Eυτυχώς δεν υπήρχε τηλεόραση τότε.

Γλωσσικό επιμύθιο
Για το τέλος, ρωτάμε τον Eυριπίδη Γαραντούδη αν η ποίηση προσφέρεται για τη μάθηση και την καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας. H απάντησή του είναι ότι, αν και δεν προσφέρεται, πρέπει να διδάσκεται. Kαι αυτό γιατί η ποίηση μπορεί να βελτιώσει τη γλωσσική έκφραση εκείνου που τη διαβάζει, φτάνει να έχει κατά νου ότι ο ποιητικός λόγος είναι λόγος αποκλίνων. H επιδίωξή του είναι η διαφορετικότητα και διαφορετικότητα δεν επιτυγχάνεται αν ακολουθείται η νόρμα, ο κανόνας, το γενικό. Oπότε, «ο ποιητικός λόγος δεν ενδείκνυται για τη διδασκαλία ορθής χρήσης της γλώσσας, εντούτοις, η ποίηση οξύνει τη γλωσσική ευαισθησία».

Oμιλείτε ξενικά;

Au revoir: Aγαπημένος χαιρετισμός των Eλλήνων τη δεκαετία του '70. Tο ακούς σπάνια πια.

Embrayage: Eχει περάσει καιρός από τότε που λέγαμε τον συμπλέκτη αμπραγιάζ.

Manteau: Ποια λέει σήμερα το κοντό πανωφόρι «μαντό»; Eλάχιστες.

Baby doll: Mπορεί να έχει μην εκλείψει ακόμη, αλλά η χρήση του, ενδυματολογική και λεκτική, έχει υποχωρήσει.

Abat-jour: Tο καπέλο του επιτραπέζιου φωτιστικού κάποτε λεγόταν αμπαζούρ. Kάποτε.

* Ξένες λέξεις που ενσωματώθηκαν κάποτε στην ελληνική γλώσσα και σήμερα έχουν περιπέσει, σχεδόν, σε αχρηστία. Διότι δεν εξαφανίζονται μόνο ελληνικές λέξεις.

29/7/08

Η γαλήνη μετά τη μάχη...




Στον Αέλιο που απόψε ήταν στην αρένα και αγωνιζόταν.... και που βγήκε νικητής στη μάχη μαζί με τους υπόλοιπους μονομάχους .... εικόνες ελπίδας... όμορφες σαν τα κομμάτια της καρδιάς τους.

Παράλληλοι μονόλογοι


Κολυμπάμε σε έναν ωκεανό πληροφοριών φλυαρόντας. Όλοι ξέρουμε τα πάντα, αλλά δεν γνωρίζουμε τίποτα. Είμαστε γεμάτοι με links, αλλά μας λείπουν οι δεσμοί. Κι ακόμα περισσότερο μας λείπει η δέσμευση σε κάτι πέρα από τον εαυτό μας. Παρακολουθούμε τις ζωές μας μέσα από το youtube και τις ειδήσεις των 8.

Δεν επικοινωνούμε. Συζητάμε με μοναδικό στόχο να πείσουμε τους άλλους πως αυτό που λέμε εμείς είναι σωστό. Δεν εξετάζουμε ποτέ την πιθανότητα να σφάλλουμε εμείς. Συζητάμε παράλληλα -όχι μαζί.

Και ξεχνάμε μόλις πατήσουμε το κόκκινο πλήκτρο στο τηλεχειριστήριο -μόλις στην οθόνη εμφανιστεί η ένδειξη end of the slideshow. Χρυσόψαρα στη γυάλα που τρέφονται με εικόνες και πληροφορίες -αλλά αποφεύγουν την γνώση.

Παραβλέπουμε το αυτονόητο. Ότι η αιτία διαφέρει από τον λόγο. Βουλιάζοντας στα επιχειρήματα, χάνεται η ουσία. Χρησιμοποιούμε τα πτώματα σαν άλλοθι για την πολυθρόνα μας.

"Όταν κλείνεις την εφημερίδα, χαίρεσαι γιατί ο κόσμος είναι πολύ μακριά" , έλεγε η Σουζανίτα στη Μαφάλντα.

Όταν κλείνεις τον υπολογιστή σου, χαίρεσαι επειδή οι φίλοι σου είναι μακριά;




28/7/08

Ώρες ξεγνοιασιάς


Αφιερωμένο στην παρέα... στον αρκουδίτσο και τη μικρή του που βλέπουν παράσταση καραγκιόζη...

Kάτι από σένα...




Ότι πιο όμορφο και γλυκό....

Aγάπης βήματα...

Πεντάγραμμο στον ουρανό


Ένα πεντάγραμμο να το έχεις συντροφιά στο δρόμο σου... και να σου ψιθυρίζει λέξεις από μένα...

27/7/08

Testudo Graeca

Από τα πιο πρωτόγονα ερπετά, η χελώνα θεωρείται απόγονος των δεινοσαύρων και συμβολίζει τη Γη. Εμφανίστηκε στον πλανήτη πριν 200 εκατομμύρια χρόνια. Η κυρία της φωτογραφίας ανήκει στο είδος Testudo Graeca (Ελληνική Χελώνα), που έκανε την εμφάνισή της αργότερα, κατά τη διάρκεια της Ηώκαινου. Ονομάστηκε "Ελληνική" από τα σχέδια του καβουκιού της και όχι από γεωγραφική αναφορά.


Το καβούκι της χελώνας είναι ζωντανός ιστός και μέσα στην κοιλότητά του προστατεύονται τα ζωτικά όργανα του ζώου. Το δέρμα της σκεπάζεται με φολίδες, ιδιαίτερα χοντρές στα μπροστινά πόδια. Η χελώνα έχει οξύτατη όσφρηση και πάρα πολύ καλή όραση: Το οπτικό της πεδίο καλύπτει 360 μοίρες, σε αντίθεση με το οπτικό πεδίο του ανθρώπου που καλύπτει 160 μοίρες. Δεν έχει δόντια, αλλά οι σιαγόνες της έχουν κοφτερές άκρες και σχηματίζουν «ράμφος». Η χελώνα χρησιμοποιεί τη θερμότητα του περιβάλλοντος ως κύρια πηγή θερμότητας του σώματός της, μετακινούμενη από τον ήλιο στη σκιά και αντίστροφα (θερμορύθμιση).
Το χειμώνα οι χελώνες πέφτουν σε χειμέρια νάρκη και ξυπνάνε την άνοιξη, στις αρχές του Μάρτη. Τότε δραστηριοποιούνται με το δυνατό αισθητήριο της όσφρησης προς αναζήτηση όχι μόνο τροφής αλλά και συντρόφου. Είναι ζώα τελείως χορτοφάγα και αρχίζουν να αναπαράγονται σε μεγάλη ηλικία, 8-10 χρονών τα αρσενικά και 12-18 χρονών τα θηλυκά, αλλά είναι και ζώα μακρόβια: Η διάρκεια ζωής τους μπορεί να ξεπεράσει τα 100 χρόνια.


Μετά το ζευγάρωμα, που συνήθως γίνεται τον Απρίλιο, το θηλυκό ωοτοκεί μέχρι και 12 αυγά σε φωλιά σκαμμένη μέσα στη ζεστή γη. Στη συνέχεια εγκαταλείπει τελείως τα αυγά, τα οποία θα εκκολαφθούν με τη θερμότητα του ήλιου. Το Σεπτέμβριο με τις πρώτες βροχές που θα μαλακώσει το έδαφος, το αυγό θα σκάσει και ένα μικρό χελωνάκι που θα ζυγίζει περίπου 10 γραμμάρια θα γεννηθεί. Όταν μεγαλώσει το βάρος του θα είναι 100 φορές περισσότερο από αυτό. Στα πρώτα του 5 χρόνια το κέλυφος του θα είναι ακόμα πολύ μαλακό, πράγμα που το κάνει πολύ ευάλωτο και εύκολη λεία σε ζώα όπως αλεπούδες, σκύλους, αρουραίους, πουλιά, φίδια κ.λπ.
Όταν όμως μεγαλώσει, ο μοναδικός εχθρός του είναι ο άνθρωπος. Οι λόγοι για αυτό είναι αρκετοί και διάφοροι, ο κυριότερος εκ των οποίων το μέχρι πρόσφατα παράνομο εμπόριο του είδους ως κατοικίδιο ζώο.
Υπάρχουν 266 γνωστά είδη χελωνών σε όλο τον κόσμο, από τα οποία το 1/3 κινδυνεύουν άμεσα με αφανισμό.

Photos: Nature - Κείμενο: Serenity

Πηγές για το κείμενο: International Nature Network, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία

26/7/08

Θα περιμένω


Δεν έχει νόημα ζωή χωρίς εσένα
μοιάζει με πρόλογο χωρίς κυρίως θέμα
και ο κόσμος μάταιος φαντάζει στο μυαλό μου
τα πάντα είσαι εσύ
γι' αυτό κι εγώ μωρό μου

Θα περιμένω, θα σε περιμένω
αγάπη μου όσο και να χρειαστεί
εδώ θα μένω θα σε περιμένω
ακόμα κι αν μου πάρει μια ζωή

Θα περιμένω, θα σε περιμένω
χρόνια θα κάνω αν θες υπομονή
Εδώ θα μένω και θα περιμένω
μέχρι την μέρα που θα 'ρθεις εσύ

Σαν διψασμένη γη θα περιμένω
να φέρεις στην ζωή μου τη βροχή
να πιω απ' το στόμα σου το λατρεμένο
ένα γλυκό φιλί

Τα βράδια πάντα μόνη θα πεθαίνω
ώσπου να μ' αναστήσεις το πρωί
γιατί είσαι αυτός που περιμένω
η ίδια μου η ζωή

Λείπεις και τίποτα καλά δε μου πηγαίνει
σαν ένα πάρτυ που δεν ήρθαν καλεσμένοι
μονάχα εσύ μπορείς την άνοιξη να φέρεις
γι' αυτό μωρό μου εγω σ' το λέω να το ξέρεις

Θα περιμένω, θα σε περιμένω
αγάπη μου όσο και να χρειαστεί
εδώ θα μένω θα σε περιμένω
ακόμα κι αν μου πάρει μια ζωή

Θα περιμένω, θα σε περιμένω
χρόνια θα κάνω αν θες υπομονή
Εδώ θα μένω και θα περιμένω
μέχρι την μέρα που θα 'ρθεις εσύ

Σαν διψασμένη γη θα περιμένω
να φέρεις στην ζωή μου τη βροχή
να πιω απ' το στόμα σου το λατρεμένο
ένα γλυκό φιλί

Τα βράδια πάντα μόνη θα πεθαίνω
ώσπου να μ' αναστήσεις το πρωί
γιατί είσαι αυτός που περιμένω
η ίδια μου η ζωή

24/7/08

Το φως των θαλασσών

Η ανακάλυψη των θαλάσσιων δρόμων από τον άνθρωπο (Αιγύπτιοι, Φοίνικες) υπήρξε σημαντικός σταθμός στην ιστορία του. Τα ταξίδια, στην αρχή με το φως της ημέρας, εξελίχθηκαν και σε νυχτερινά με τη βοήθεια των πυρσών, που οι πρώτοι ναυτικοί (Λίβυοι, Φοίνικες και αργότερα Ελληνες) φρόντιζαν να ανάβουν στις κορυφές λόφων και στην είσοδο των πόλεων.


Οι πυρσοί, τα Τιθ (κυλινδρικοί πύργοι) για τους Λίβυους, παίρνοντας διάφορες μορφές, μετασχηματίσθηκαν στους γνωστούς πια φάρους. Η πρωταρχική λειτουργία του φάρου μέσα στους αιώνες ήταν να παρέχει στον ναυτιλλόμενο σταθερή σήμανση μέρα και νύχτα που να πληροφορεί για τη γεωγραφική θέση και να προειδοποιεί για τον κίνδυνο.

Ιστορία των λέξεων

Φάρος στον Όμηρο αναφέρεται ως ένα κομμάτι πανιού που χρησιμοποιείται ως χιτώνιο ή κάλυμμα κεφαλής.

Φαρέζ, αιγυπτιακή λέξη που διασώζεται στην Παλαιά Διαθήκη και μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα ως «σκοπιά».

Φάρος της Αλεξάνδρειας, ένα από τα Επτά Θαύματα του Κόσμου. Εδωσε την ετυμολογία του ονόματός του σε πολλές γλώσσες, για όλα τα παρόμοια κτίσματα στη συνέχεια.

Η πρόσβαση σε μερικούς φάρους αποτελεί μια ξεχωριστή εμπειρία. Η έλλειψη ασφαλούς δεσίματος και προστατευμένου αγκυροβολίου καθιστά την προσέγγιση δύσκολη και μερικές φορές αδύνατη. Σε περίπτωση κακοκαιρίας, η αναχώρηση από τον φάρο μπορεί να καθυστερήσει για μέρες... Οι προμήθειες για τη δεκαήμερη παραμονή στον φάρο πρέπει να μεταφερθούν με τα χέρια. Τρόφιμα, νερό, υλικά και εργαλεία για τις επισκευές μεταφέρονται συχνά από δύσβατα και επικίνδυνα μονοπάτια.

Ο δρόμος είναι δύσκολος

Χωματόδρομοιι σπαρμένοι με πέτρες και κακοτράχαλα μονοπάτια, σημαδεμένα από τις αυλακιές των χειμερινών βροχοπτώσεων, οδηγούν στα ακρωτήρια, τις απόκρημνες πλαγιές ή τις ερημικές παραλίες που φιλοξενούν τους μοναχικούς φάρους.

Κατά την άφιξη στον φάρο

Ένα λιτό εσωτερικό υποδέχεται τον υπεύθυνο φαροφύλακα ή τον ταξιδιώτη που κόπιασε για να φτάσει ώς εκεί. Τα αντικείμενα που συντροφεύουν τον φαροφύλακα κατά την παραμονή του στον φάρο, λιγοστά. Ενα ραδιόφωνο, μια εφημερίδα, ένα περιοδικό και μερικές φορές και τηλεόραση. Η εικόνα της Παναγιάς και του Αϊ Νικόλα πάντα εκεί να συντροφεύουν στα δύσκολα.

Ο χρόνος κυλά αργά

Το κουτί πρώτων βοηθειών και ο ασύρματος έχουν σώσει ανθρώπινες ζωές που κινδύνευσαν στη θάλασσα...

Τα αποθέματα τελειώνουν

Τα εφόδια πρέπει να κρατήσουν αρκετές ημέρες, συχνά περισσότερο απ' όσο είχε υπολογιστεί. Η αναχώρηση από τον φάρο συνδέεται άμεσα με τα καμώματα του καιρού. Τα ξερονήσια που πολλές φορές φιλοξενούν φάρους δεν έχουν να προσφέρουν παρά μόνο μαγκούτες (αυτοφυές, θαμνώδες φυτό, από όπου προήλθε, όπως λέγεται, το κώνειο του Σωκράτη) και θάμνους.

Οι επισκέπτες

Κατά διαστήματα εμφανίζονται στον φάρο επισκέπτες που είτε έφτασαν μέχρι τον φάρο τυχαία, είτε ακολουθώντας τα μονοπάτια για να απολαύσουν τη θέα και το ηλιοβασίλεμα. Ολοι είναι ευπρόσδεκτοι στον φάρο;

Αποχαιρετισμός

Και μετά, παρέα μ' ένα τσιγάρο που κρατάει πολύ, όπως ο χρόνος στον φάρο, θα αφουγκραστεί τον ήχο της σιωπής...

Οι φωτογραφίες και οι πληροφορίες για τους φάρους προέρχονται από το λεύκωμα «Sea and Stone» Lighthouses of Greece, του Γιάννη Σκουλά, Ammos Publications.

23/7/08

Μυστικά και ψέματα


Πριν από λίγα χρόνια, είχε πέσει στα χέρια μου ένα άρθρο από κάποια εφημερίδα (νομίζω την Καθημερινή), στο οποίο γινόταν μια συγκριτική παρουσίαση των σχολικών βιβλίων ιστορίας στην Ελλάδα και στην Τουρκία και συγκεκριμένα πώς παρουσιάζονταν από κάθε πλευρά ιστορικά γεγονότα που αφορούν και στους δύο λαούς. Ομολογώ πως, στα κείμενα των τούρκικων βιβλίων δεν αναγνώριζα κανένα από τα γεγονότα όπως τα γνώριζα. Οι Έλληνες παρουσιάζονταν όπως οι Τούρκοι στα ελληνικά βιβλία. Υπέθεσα και μάλλον ορθώς πως η αλήθεια πρέπει να βρίσκεται κάπου στην μέση.

Αργότερα, με μια φίλη μου από την Βουλγαρία -έναν από τους πιο ανοιχτόμυαλους και διαβασμένους (στα περί ιστορίας) ανθρώπους που έχω γνωρίσει-, κάναμε το ίδιο τεστ. Παρουσιάσαμε η μία στην άλλη πώς είχαμε διδαχθεί στο σχολείο ιστορικά γεγονότα που αφορούν τις πατρίδες μας. Το αποτέλεσμα ήταν εξίσου εκπληκτικό. Καθώς οι Τούρκοι είναι ο "κοινός μας εχθρός", όσα αφορούν στην Τουρκία παρουσιάζονταν με παρεμφερή τρόπο. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με γεγονότα όπου εμπλέκονταν η Ελλάδα και η Βουλγαρία.

Με την ίδια φίλη, ανακαλύψαμε έναν πίνακα που παρουσίαζε σε ποσοστά την σύνθεση του πληθυσμού της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας (σύνολο του ελληνικού τμήματος, των Σκοπίων και της Μακεδονίας του Πύριν) στα 1905. Ο πίνακας έδειχνε τα ποσοστά όπως παρουσιάζονταν από Σέρβους, Βούλγαρους, Έλληνες και Τούρκους. Αθροίζοντας τα ποσοστά που κάθε χώρα έδινε στον δικό της πληθυσμό, για την ίδια χρονική στιγμή, το αποτέλεσμα έβγαινε περίπου 400%!!!

Το μόνο αντικειμενικό πράγμα στηνν ιστορία είναι οι χρονολογίες. Όλα τα υπόλοιπα επαφίενται, κυριολεκτικά στον "πατριωτισμό", (διάβαζε εθνικισμό ή συγκυριακά συμφέροντα) της κάθε πλευράς.

Η γλώσσα συχνά έχει χρησιμοποιηθεί για να εξυπηρετήσει αντίστοιχα συμφέροντα και σκοπιμότητες. Θυμάμαι πως πριν από μερικά χρόνια είχε εξαπολυθεί μια απερίγραπτη προπαγάνδα από ελληνικής πλευράς, με στόχο να καθιερώσει στο εξωτερικό και στους διεθνείς οργανισμούς την ονομασία Hellas αντί του Greece / Grθce / Grecia / Griechenland κ.λπ. Το επιχείρημα ήταν ότι η λέξη Greece κ.λπ. προέρχεται από την λέξη "Γραικοί" που υποτιμητικά χρησιμοποιούσαν οι Οθωμανοί για τον λαό μας.

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που έχει επιστρατεύσει ποτέ η προπαγάνδα. Η ρίζα της λέξης Greece κ.λπ. είναι λατινική. Στα λατινικά οι Έλληνες ονομάζονται Graeci, διότι οι πρώτοι ελληνικής άποικοι στην Ιταλική χερσόνησο προέρχονταν από την πόλη κράτος Γραία (η οποία νομίζω πως βρισκόταν στην Εύβοια), εξού και οι Λατίνοι ονόμασαν συλλήβδην τους Έλληνες έτσι. Το αν αυτό ήταν σωστό ή λάθος είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα δεδομένου πως η "εθνική συνείδηση", των Ελλήνων στην αρχαιότητα είναι ένα αρκετά σύνθετο θέμα. Αυτή η "εθνική συνείδηση", (ο όρος χρησιμοποιείται αναχρονιστικά δεδομένου ότι στην αρχαιότητα δεν υπήρχαν έθνη με την σύγχρονη έννοια. Το "έθνος", με την σύγχρονη έννοια είναι ένα κατασκεύασμα του 19ου αι. που εξυπηρέτησε συγκεκριμένα συμφέροντα της ανερχόμενης αστικής τάξης έναντι της φεουδαρχίας) ήταν ένα χαλαρό πράγμα που χρησιμοποιείτο κατά το δοκούν και ανάλογα με τις συγκυριακές σκοπιμότητες (πρβλ. τους Περσικούς πολέμους, όταν η εθνική αυτή συνείδηση ήταν χρήσιμη και πώς μετά από 40 χρόνια ξεχάστηκε εν μέσω Πελοποννησιακού πολέμου).

Οι Οθωμανοί λοιπόν αποκαλούσαν Γραικούς τους Έλληνες όντως, παραφθείροντας την λατινική λέξη. Η λέξη που χρησιμοποιείτο υποτιμητικά ήταν "γκιαούρ", που σημαίνει "άπιστος", αλλά δεν αναφερόταν μόνο στους Έλληνες, αλλά σε όλους τους υποτελείς (Σλάβους, Εβραίους, Αρμένιους κ.λπ.). Εξάλλου στα τούρκικα, οι Έλληνες λέγονται Γιουνάν και όχι Γραικοί. Προς τι λοιπόν αυτή η μανία κατά του όρου "Greeks". Γιατί στο διαβατήριό μου να γράφεται "Hellenic Republic", και να πρέπει κάθε φορά να εξηγώ τι στο καλό σημαίνει αυτό το πράγμα -ενώ ποτέ δεν έχω συστηθεί ως "Hellene"!

Ένα άλλο ψέμα που είχε ειπωθεί τότε, εν μέσω αυτής της υστερίας, ήταν πως είμαστε ο μόνος λαός που αλλιώς αποκαλείται στην γλώσσα του και αλλιώς στις άλλες γλώσσες. Τι πλάνη! Οι Γερμανοί στην γλώσσα τους λέγονται Deutsch, ενώ οι λατινογενείς γλώσσες χρησιμοποιούν το λατινικό Germans και οι σλάβικες την λέξη Nemets. Οι Ούγγροι στην γλώσσα τους λέγονται Magyar και στις άλλες γλώσσες Ηungarians. Οι Φινλανδοί στην γλώσσα τους λέγονται Suomi, ενώ στις άλλες Finns.

Το αποκορύφωμα είναι το παράδειγμα των Ολλανδών. Ολλανδία είναι μία από τις επαρχίες των Κάτω Χωρών. Το να αποκαλείται λοιπόν όλος ο λαός "Ολλανδοί" είναι σαν να αποκαλούνταν όλοι οι Έλληνες "Πελοποννήσιοι"! Κι όμως, μολονότι μόνο στα γερμανικά χρησιμοποιείται η σωστή λέξη (Niederlanden), ενώ στα γαλλικά και στα αγγλικά χρησιμοποιούνται και οι δύο όροι (Hollande/Pays Bas - Holland / Netherlands), ποτέ δεν παραπονέθηκαν οι Ολλανδοί για την αδικία!

Πόσα τέτοια ψέματα δεν διδασκόμαστε στο σχολείο και δεν διαδίδονται από τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης, εξυπηρετώντας διαφόρους σκοπούς. Πόσες φορές δεν άκουσα στο σχολείο ότι είμαστε το "μοναδικό ανάδελφο έθνος"; (πρόχειρα μετράω τώρα καμιά δεκαριά ακόμα)! Πόσα πράγματα δεν παρουσιάζονται κατά το δοκούν, λέγονται μισές αλήθειες και γενιές ανθρώπων ανατρέφονται μέσα στην πλάνη, και μάλιστα ενίοτε διαδίδουν και αυτοί με την σειρά τους την ίδια πλάνη.

Το καλύτερο είναι να ελέγχονται καλά όλες αυτές οι τοποθετήσεις και πληροφορίες. Μόνο που δεν ξέρω κατά πόσον έχουν όλοι την διάθεση να αφιερώσουν χρόνο για να επιβεβαιώσουν όλες τις πληροφορίες με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά. Είναι πάντως θλιβερό, στην εποχή της άπλετης και απεριόριστης παροχής της πληροφορίας, να υπάρχει τόση άγνοια και να βρίσκει έδαφος να ανθίζει η ανακρίβεια.

cλopy apo Κrotkaya

«Μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου...»


Οι πολιτικοί μας, η συμβολική προέκταση του εαυτού μας, είναι «ο άνθρωπός μας». Αυτός της Βέμπο. Αυτός που «χρόνια και χρόνια με τυραννάει, και μου τα παίρνει, και με βαράει» («γιατί;») «Και ζω κοντά του μες στη μιζέρια, χειμώνες τώρα και καλοκαίρια» («γιατί;»).

Ολοι μαζί τώρα: «Μα τον λατρεύωωωω κι είναι το φως μου, γιατί είναι βλέπεις...»

«Ο άνθρωπός μου». Ο υπουργός μου! Ο αρχηγός μου.

Ο δικός μας άνθρωπος. Τι κι αν μας βασανίζει, αν μας έχει στην απ έξω, αν πού και πού μας ρίχνει και καμιά ξανάστροφη; Τι κι αν του δώσαμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας μόνο και μόνο για να εισπράξουμε περιφρόνηση; Οπως θα σας πουν τόσες και τόσες κακοποιημένες γυναίκες, δεν είναι η λογική που οδηγεί τις πράξεις μας, αλλά ένα μείγμα παράλογων φόβων: κι αν τον αφήσω, τι θ απογίνω; Κι αν πέσω σε κανέναν χειρότερο; Ας κάτσω στ αβγά μου, ακόμα κι αν με απατάει, κι αν με φλομώνει στο ψέμα, αν παίζει στα ζάρια το μέλλον το παιδιών μου. Ασε που δεν φαίνεται και κανένας καλύτερος στον ορίζοντα.

Στις σοβαρές αναλύσεις, αυτό το λένε και «σύνδρομο της Στοκχόλμης»: ταυτίζεσαι με τον βασανιστή σου. Αλλά επειδή τα σοβαρά σύνδρομα ταιριάζουν σε σοβαρούς ανθρώπους (και δεν είμαι σίγουρη ότι εδώ είναι η περίπτωσή μας), προτιμώ να πιστεύω ότι η κρίση που περνάμε με το πολιτικό μας σύστημα είναι, ας το πούμε, γκομενική. Κάποιος έκανε τη βλακεία, κάποιος κρατάει μούτρα, ε, ας μην κλείσουμε τώρα και το σπίτι μας. Διαζύγιο δεν το βλέπω, δεν συμφέρει κανέναν. Θα τα βρούμε στο τέλος με κανένα μπιζουδάκι από τον Καίσαρη ή με τίποτα φοροελαφρύνσεις.

Δεν ξέρω αν αυτό με ηρεμεί ή με μελαγχολεί αφάνταστα... Μέχρι να σιγουρευτώ, η στήλη θα αποχωρήσει και θα επανέλθει -ως εκ θαύματος- τον Δεκαπεντάγουστο.

Καλά μπλουμ!

Ο Ουρανός Και Η Θάλασσα



Μια φορά ήταν ο ουρανός
Κι έναν καιρό η θάλασσα
Μια φορά ήταν
Ο ουρανός
Κι έναν καιρό η θάλασσα.
Ήταν η θάλασσα και ο ουρανός.
Μια φορά κι έναν καιρό.

Μια φορά και έναν καιρό ο ουρανός τύλιξε τη θάλασσα και εκείνη γαλήνεψε και έγινε ο μεγαλύτερος καθρέφτης του κόσμου.

Πάνω της αυτός ανέπνεε αλμύρα.
Κάτω του αυτή έπαιρνε από το χρώμα του.

Κάθε ξημέρωμα θα στάζω πάνω σου μισοδαγκωμένες αλμυρές σταγόνες που χωράνε μέσα τους όλη την άβυσσο του βυθού σου και όλο το χάος του ουρανού μου.

Μια φορά ερωτεύτηκαν κι έναν καιρό, κοντά στο δείλι θα ήταν θαρρώ, ο ουρανός άφησε από τα σπλάχνα του έναν μεγάλο πορτοκαλί δίσκο.

Έμοιαζε με ψυχή που το έσκασε από την μοναξιά του πιο σμαραγδένιου μου γαλαξία και έτρεξε να χωθεί στην καρδιά σου που έμοιαζε με εκείνη την ανατολή που μπροστά μου ξημέρωνε και πίσω μου νύχτωνε. Ας είναι πορτοκαλί η νύχτα μου απόψε.

Γλίστρησε αυτός στο αλμυρό υπογάστριο της θάλασσας και το άλλο πρωί εκείνη του χάρισε έναν άλλο δίσκο που έμοιαζε πολύ στα χρώματα με τον δικό του. Τον φόρεσε τότε, κορώνα από χρυσαφί στο κεφάλι του, ο ουρανός και αποφάσισε πως ήρθε ο καιρός που μια φορά αυτός και εκείνη θα το κάνανε για πάντα αυτό.

Μια φορά και έναν καιρό.

Έρωτας ήταν. Είχε ήχους. Χρώματα είχε. Σχήματα πολλά. Μυρωδιές πρωτόγνωρες και μικρές κραυγές που θύμιζαν κραυγές γλάρων.

Ήχους αθόρυβων εκρήξεων. Χρώματα ουράνια τόξα που μαζεύω από κάθε άκρη μου και πλέκω κασκόλ να το μπερδέψεις στο λαιμό σου. Σχήματα αλλόκοτα, σκαλισμένα στο σχήμα σου που κάθε μέρα βουλιάζω πιο πολύ μέσα του. Μυρωδιές που τις παίρνει ο άνεμος και χώνονται μέσα στα ρουθούνια μου καθώς η νύχτα μου έρχεται και η αφηρημένη σελήνη περπατάει χαμογελαστή στις γειτονιές μου και σέρνει πίσω της το πιο λευκό μου μυστικό. Κραυγές που θύμιζαν κραυγές δικές σου την ώρα που απλωνόμουν πάνω σου και σ έβαφα στις αποχρώσεις μου.

Κάθε δείλι έσταζε μέσα της κομμάτι από την ψυχή του κάθε χάραμα φύσαγε αυτή πνοή από τον μέσα της βυθό. Και όλο γεννιόντουσαν αστέρια πάνω του και αστερίες μέσα της. Και όλο πύκνωναν σαν αποσιωπητικά τα σύννεφα και οι μαύρες συστάδες από τα φύκια.

Ηλιόλουστα ραγισμένα αστέρια που πέφτουν αθόρυβα πάνω σου και βουτάνε στα μαύρα σου νερά ψάχνοντας για τα χρωματιστά κομμάτια σου που δίνουν άλλη όψη στα ηλιοβασιλέματα και στις ανατολές μου.

Και όλο γεννιόντουσαν θαύματα πάνω του μια φορά και μέσα της έναν καιρό.
Κι έτσι και γω αποφάσισα λίγο πριν σε γνωρίσω, γατί πάντα ήξερα πως θα έρθεις να με βρεις,να σε αγαπήσω όπως ο ουρανός την θάλασσα.

Όπως η θάλασσα τα κρυφά της ναυάγια.

22/7/08

H καλοκαιρινή μπόρα...


Σα καλοκαιρινό μπουρίνι που ξεσπά...


Γίναμε καταιγίδα τρικυμία...


Στο διάβα μας τα πήραμε όλα μακριά


Τα κάναμε ατέλειωτη πλημμύρα ...


Μα ο ήλιος στη γωνιά μας καρτερεί


Γλυκά να μας χαμογελάσει


Κι εγώ αγάπη μου με ενα ατέλειωτο καυτό φιλί


θέλω η καρδιά μου μες της να σ' αγκαλιάσει...

Μια φορά και έναν καιρό ο έρωτας ...


Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:
«Τι είναι το κρυφτό;».
Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια-την οποία δεν την ενδιάφερε ποτέ τίποτα-να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολύ που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και ο 'Άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει.
«Ένα, δύο, τρία» άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο οποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη . Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και το Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί. «....1000» μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον «ρυθμό» του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει.

21/7/08

Daddy! Daddy cool!!!


Ένας πατέρας περνώντας από τη κρεβατοκάμαρα του γιου του έμεινε κατάπληκτος όταν είδε το κρεβάτι του ωραία στρωμένο και όλα τακτοποιημένα και καθαρά. Μετά είδε ένα φάκελο τοποθετημένο σε περίβλεπτη θέση στο μαξιλάρι. Όνομα παραλήπτη "Μπαμπάς". Με το χειρότερο προαίσθημα, άνοιξε το φάκελο και διάβασε το γράμμα με τρεμάμενα χέρια:
Αγαπημένε μου πατέρα,

Με μεγάλη μου λύπη και θλίψη σου γράφω, γιατί κλέφτηκα με την καινούργια μου φιλενάδα και ήθελα έτσι να αποφύγω τη σύγκρουση με εσένα και τη μαμά. Έχω βρει το πραγματικό πάθος με την Τζίνα και είναι τόσο συμπαθητική.

Ήξερα ότι δεν θα την εγκρίνατε εξαιτίας των σκουλαρικιών στη μύτη και στη γλώσσα, των τατουάζ, των κολλητών δερμάτινων ρούχων μοτοσικλέτας αλλά και επειδή είναι αρκετά μεγαλύτερη μου.

Αλλά δεν είναι μόνο το πάθος, μπαμπά. Είναι έγκυος. Η Τζίνα λέει ότι θα είμαστε πολύ ευτυχισμένοι μαζί.

Έχει δικό της τροχόσπιτο και μένει στο δάσος. Έχει μαζέψει αρκετά καυσόξυλα για όλο το χειμώνα.

Ονειρευόμαστε να αποκτήσουμε πολλά παιδιά. Η Τζίνα μου άνοιξε τα μάτια, με έκανε να καταλάβω πως η μαριχουάνα δεν βλάπτει στην πραγματικότητα κανένα. Θα την καλλιεργούμε και θα την ανταλλάσσουμε με άλλα άτομα στη κοινότητα για όση κοκαΐνη και Ecstasy θέλουμε. Εντωμεταξύ θα προσευχόμαστε ώστε η επιστήμη να βρει τη θεραπεία για το AIDS και έτσι η Τζίνα να είναι καλύτερα, εξάλλου το αξίζει!

Μην ανησυχείς για εμένα μπαμπά, είμαι 15 χρονών και ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου. Κάποια μέρα, είμαι σίγουρος πως θα έρθουμε πίσω να σας επισκεφτούμε για να γνωρίσεις τα εγγόνια σου.

Ο Γιος σου,

Πιτ


Υ.Γ. Μπαμπά, τίποτα από τα προηγούμενα δεν είναι αλήθεια. Είμαι πέρα στο σπίτι του Νικ. Απλά ήθελα να σου θυμίσω πως υπάρχουν χειρότερα πράγματα στη ζωή από τον έλεγχο που είναι στο συρτάρι του γραφείου μου.

Σ' αγαπώ πολύ!

Πάρε με όταν θα είναι ασφαλές για μένα να γυρίσω σπίτι.

Φτιάχνουμε γλυκό;

Σήμερα λέω να ασχοληθώ με γλυκά πράγματα... θα κάνω γλυκά. Τουρτίτσες...
Τη μία, θα τη γεμίσω με πολλεεεεές πλούσιες ροζέτες σαντιγύ...


Την άλλη θα την κάνω δίχρωμη, λευκή και γαλάζια...


Στην άλλη, θα βάλω ένα παχύ στρώμα λευκό γλάσσο βανίλιας...


Και αν μου μείνει ζάχαρη, θα φτιάξω και μαλλί της γριάς...

Χρώμα Πολιτικί


Μια παρέα ενηλίκων συζητά για πολιτική. Στο διπλανό δωμάτιο παίζουν ανέμελα δυο 6 χρονα .
Ξαφνικά το ένα βαριέται και πάει μια βόλτα προς τη παρέα των ενηλίκων.

Α ενήλιξ: -Βαριέμαι ρε συ Πάνο όλο αυτό το σκηνικό. Όλα θα πρέπει δηλαδή να έχουν ένα χρώμα; Δεν το καταλαβαίνω αυτό.
Β ενήλιξ: -Δυστυχώς έτσι είναι. Διαλέγεις και παίρνεις. Και αφήνεις το λευκό στην άκρη φίλε ...
Γ ενήλιξ:- Ένα συνδυασμό χρωμάτων μπορώ να διαλέξω;
Β ενήλιξ:-Αντε πάλι με τους συνδυασμούς ... Ένα χρώμα πρέπει να παίζει: μπλε, πράσινο, κόκκινο διαλέγεις και παίρνεις λέμε!
Γ ενήλιξ -; Ωραία λοιπόν ... Διαλέγω και παίρνω το πολιτικί ...
Β ενήλιξ- ... ... ...
Α ενήλιξ- Το ποντικί το ξέρω , το πολιτικί πάλι όχι!
Γ ενήλιξ- Πως! Αν βάλεις στο μπλε λίγο πράσινο, στάξεις και λίγο κόκκινο τι σου βγαίνει; Πολιτικί. Εμένα αυτό μου αρέσει!!!!

Ο μπόμπιρας επιστρέφει στο δωμάτιο.
Μετά από λίγο ακούγονται φωνές.
Β: ενήλιξ: Τι συμβαίνει καλέ ; Γιατί φωνάζετε;

Μπόμπιρας: Δεν μου δίνει το κόκκινο ...!
Μπομπιρίνα: Να πάρεις το ροζ!
Μπομπιρας: Όχι δεν θέλω το ροζ!
Β και Γ ενήλιξ μαζί: Γιατιιιιί;
Μπόμπιρας: Δεν θα βγει σωστά το πολιτικί!!!!

Έτσι είναι και στη ζωή. Μερικοί μπερδεύουν τα χρώματα και κάνουν το πολιτικί... πιστεύοντας ότι είναι ένα όμορφο χρώμα. Ενώ δεν είναι τίποτε άλλο, από ένα πασάλειμμα... Γιατί άραγε;

20/7/08

Kαθημερινοί διάλογοι


-Γεια.

-Γεια

-Πως σε λένε ;

-Ιλιάδα , εσένα ;

-Πάτροκλο , σε πειράζω , Θωμά . Θες παγωτό ;

-Θέλω .

-Βανίλια ;

-Σοκολάτα

-Πάω κάπου , θα έρθεις μαζί μου ;

-Που ;

-Να βρω την ευτυχία

-Και ξέρεις που θα βρεις την ευτυχία ;

-Ξέρω

-Που είναι ;

-Στον ουρανό . Θα έλθεις ;

-Μα στον ουρανό πάνε οι πεθαμένοι

-Εμείς θα πάμε ζωντανοί . Θα έλθεις ;

-Και γιατί να έλθω ;

-Γιατί σε αγαπώ

-Μα εγώ δεν σε αγαπώ

-Θα με αγαπήσεις στον δρόμο

-Τον ξέρεις;

-Τον ξέρω

-Είναι μακρύς;

-Είναι

-Και αν βαρεθώ;

-Θα σου λέω αστεία

Και αν δεν μου αρέσουν;

-Θα σου λέω για τον κόσμο

-Ζω τον κόσμο και τον ξέρω , δεν έρχομαι

-Θα σου λέω για τα πουλιά , τα δάση , τον ουρανό , τα άστρα και το φεγγάρι

-Μα δεν είναι ψηλά;

-Είναι

-Και αν δεν βρούμε την ευτυχία;

-Θα επιστρέψουμε

-Και αν ζαλιστώ και πέσω;

-Δεν θα πέσεις

-Που το ξέρεις;

-Θα σε κρατήσω εγώ

-Είσαι σίγουρος;

-Είμαι

-Το ορκίζεσαι

-Το ορκίζομαι

-Που;

-Σε ότι αγαπώ ποιο πολύ

-Μα εσύ αγαπάς εμένα , άσε έχω να καθαρίσω φασολάκια.

19/7/08

Αντρες μόνοι, γυναίκες μόνες... άνθρωποι μόνοι...


Και η ένωση; Το σμίξιμο αρσενικού και θηλυκού; Το συζητώ με φίλους και φίλες ― πιο ανοιχτά με τους ομόφυλους, ομολογώ. Διαπιστώνουμε τις παράλληλες μοναξιές, τις ασύμπτωτες πορείες των μοναχοδαρμένων αστών, τις νιώθουμε να κεντάνε το πετσί μας. Ο ένας φοβάται τον άλλο. Η ένωση λάμπει τα βράδια, στην έξοδο, στο φλερτάρισμα, στο τρόπαιο του κρεβατιού, συχνά και στις πνευματικές αψιμαχίες μεταξύ μορφωμένων εραστών. Ομως τα εργένικα σπιτικά δεν ενώνονται, η καριέρα, το εισόδημα και η μοναξιά του πρωινού after παραμένουν εις διπλούν.

Γράφεις για τα αγόρια που δεν λεν να μεγαλώσουν, τα θέσει ή δυνάμει γκέι, τους άντρες χωρίς θήλυ στη ζωή τους, εντάξει. Γράψε όμως και για τις γυναίκες χωρίς άντρα ...; Μου το μήνυσε με SMS μια καλή φίλη, την περασμένη Κυριακή. Μου το 'παν κι άλλες. Γυναίκες αξιέραστες και ξύπνιες. Στα τριάντα κάτι και στα σαράντα. Γυναίκες μες στη ζωή, ωραίες, πετυχημένες επαγγελματίες, γυναίκες μόνες.

Οι άντρες μού μήνυσαν άλλα: Μα δυνάμει γκέι; Ολοι; Δώσε έμφαση στο "δυνάμει", άσε τ' άλλο ― απαντούσα. Κι ηρεμούσαν.

Κατόπιν κουβεντιάζαμε. Πού πήγαν οι άντρες; Κρύβονται σε δουλειές και καριέρες, κρύβονται πίσω από άλλους άντρες, φίλους και αντροπαρέες, κρύβονται από την ενηλικίωση και το ζευγάρωμα, τη σχέση. Κρύβονται από τις συνομήλικες γυναίκες ανάλογης καριέρας, ανάλογης μορφώσεως και ευφυϊας, ανάλογης ή υπέρτερης φιλοδοξίας. Κρύβονται από τη δέσμευση της σχέσης, από την ευθύνη της συμβίωσης, από το βάρος της συνομολόγησης και του μοιράσματος. Αποφεύγουν το μοντέλο του ζευγαριού και της πυρηνικής οικογένεια· η οικογένεια των γονιών τους σήμερα ξεψυχάει ή, εν πάση περιπτώσει, δεν υπόσχεται και πολλά στους παρατεταμένους έφηβους, που μεθάνε με γκάτζετ και αντροπαιχνίδια.

Οι άντρες κρύβονται και αναβάλλουν· οι συνομήλικες τούς τρομάζουν, είναι ώριμες και απαιτητικές. Απ' τα σαράντα στρέφονται στις μικρότερες ― θεωρητικά είναι πιο χειρίσιμες, θεωρητικά ...; Και βασικά στρέφονται στον εαυτό τους: διαστέλλουν την εφηβεία, χρυσώνουν τη μοναχικότητα.

Οι γυναίκες κυνηγάνε και τρομάζουν: τρομάζουν τους ήδη λουφαγμένους συνομηλίκους τους, τρομάζουν και οι ίδιες όταν στο ζενίθ της καριέρας σκιρτήσει μέσα τους η μητρότητα πιο δυνατή και απαιτητική και από τη γενετήσια ορμή και από τη δίψα της συντροφιάς.

Αντρες και γυναίκες στον καιρό μας χτίζουν τη νέα οικογένεια: επάλληλους ιστούς φίλων, μια φυλή αστών που αναγνωρίζεται με τη μυρωδιά. Τους ενώνει το γούστο, η κουλτούρα, η συμπεριφορά, ενίοτε το κοινό παρελθόν, αλλά ορισμένως το κοινό παρόν και το κατά μόνας ταξίδι της ζωής. Οι φίλοι: φυλή και κοινότητα. Σε αυτή τη φυλή βυθίζονται και οι παντρεμένοι, άντρες και γυναίκες, εάν και εφόσον παλιώσει και στερεωθεί ο γάμος τους. Στους φίλους εξομολογείσαι καημούς, απωθήσεις και ελλείψεις· στους φίλους αναγνωρίζεις την κοινοτοπία των αναζητήσεών σου· οι ατομικές περιπέτειες μοιάζουν: η διαπίστωση τούτη σοκάρει τον νάρκισσο αστό, αλλά και τον παρηγορεί, ιδίως σε στιγμές πόνου.

Και η ένωση; Το σμίξιμο αρσενικού και θηλυκού; Το συζητώ με φίλους και φίλες ― πιο ανοιχτά με τους ομόφυλους, ομολογώ. Διαπιστώνουμε τις παράλληλες μοναξιές, τις ασύμπτωτες πορείες των μοναχοδαρμένων αστών, τις νιώθουμε να κεντάνε το πετσί μας. Ο ένας φοβάται τον άλλο. Η ένωση λάμπει τα βράδια, στην έξοδο, στο φλερτάρισμα, στο τρόπαιο του κρεβατιού, συχνά και στις πνευματικές αψιμαχίες μεταξύ μορφωμένων εραστών. Ομως τα εργένικα σπιτικά δεν ενώνονται, η καριέρα, το εισόδημα και η μοναξιά του πρωινού after παραμένουν εις διπλούν.

Γίνομαι παλιοκαιρίσιος. Το θήλυ παραμένει μυστήριο και θαύμα: δεν βλέπω την τρομερή Λίλιθ, την σκοτεινή Σελήνη, την τρομερή Τανίτ της Σαλαμπώ· δεν βλέπω μόνο αυτή, βλέπω την Αφροδίτη και την Αρτεμη, την κόρη Ηγησώ, τη μειδιώσα Μόνα Λίζα, βλέπω την Καταγωγή του Κόσμου, κατά Κουρμπέ. Ακούω το τραγούδισμα του μακαρίτη "νονού" Τζέιμς Μπράουν, το απόλυτο μπλουζ στα πάρτι των '70s και σε όσα θα έλθουν:


Αυτός είναι ο κόσμος του άντρα. Αλλά δεν θα 'ταν τίποτε, τίποτε, χωρίς γυναίκα, χωρίς κορίτσι. Θα χανόταν στην αγριάδα, θ' αφανιζόταν μες στην πίκρα.

Δεν ζούμε πια στον κόσμο της ανδρικής κυριαρχίας. Ο άντρας δεν σέρνει το ματωμένο ζώο στο σπίτι για τροφή. Δεν κατακτά τη γυναίκα, της ζητάει να βρεθούν. Ο αιώνας μας ανήκει στις γυναίκες, αυτό το καταλαβαίνουν και οι macho και οι τεχνο-σπασίκλες και οι καλλιτεχνίζοντες ευαίσθητοι. Αλλά η αξία της παρατήρησης του νονού της σόουλ παραμένει αμφίστομη: Ο άντρας χωρίς γυναίκα, η γυναίκα χωρίς άντρα, χάνονται στην αγριότητα, στην πίκρα της μοναξιάς. Δεν καρπίζουν.

Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31.12.2006

Eίμαι εδώ...


Είμ' εδώ, κοντά σου είμαι, μη φοβάσαι, να μου πεις
Ειμ' εδώ, κοντά σου είμαι, μη φοβάσαι

Δε φοβάσαι, έτσι κι αλλιώς -που και που μόνο τρομάζεις, αφού η ζωή σου τρέχει, και νιώθεις να μην την προλαβαίνεις -τώρα όμως, ξέρεις ότι κι άλλοι το νιώθουν, δεν είσαι μόνος, μπορείς να το μοιραστείς ... Μπορείς να βρεις ανθρώπους να ακούσεις και να σ' ακούσουν, μπορείς να ξέρεις αν αντέχουν αυτά που θα τους πεις ...

18/7/08

Aloha Friday

Του καλοκαιριού…


Στο καλοκαίρι, που συνεχίζει γεμάτο υποσχέσεις, με πεφταστέρια και φεγγάρι καινούριο, - που ήδη περιμένω τη "γέμισή" του - και θάλασσα κι όνειρα πολύχρωμα ... κι αγάπη, και μουσική, και φιλιά, και παρέες, και βόλτες, και μυρωδιές ...
Στο καλοκαίρι, και στο χρώμα του ...



Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου

που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει,
σιγά-σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!

Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί,
έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα,
έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές,
σάστησαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές,
σάστησαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια,
κι όλα μαζί συνάχτηκάν κι όλα μαζί την είδαν,
κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!


Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός, μεθάει ο κόσμος όλος,
όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει.
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια,
τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές,
τη λέει κ' η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:

-Σήκω μικρή, μικρή, μικρή πορτοκαλένια!
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει.
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός θεός,
που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό ανέμους!

Οδυσσέας Ελύτης.

17/7/08

Η Μπαλάντα του Κυρ- Μέντιου



Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι αφέντες, δούλοι,
ούλοι δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι! ... Πεινώ! ...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".


(Ολόκληρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. )






Η Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου, με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη




Σε απαγγελία από το Δάσκαλο ...

Του ήχου και του λόγου


Επειδή, ο άνθρωπος δεν θέλει , ή δεν θα 'πρεπε να θέλει πολλά, για να 'ναι καλά, όπως λέει και ο ποιητής ...


16/7/08

Ήλιος θεός


Φίλο τον ήλιο θεό
με του αγέρα το νέκταρ μεθάω
αγκαλιάζω και γη κι ουρανό

Και χωρίς τα φτερά δε φοβάμαι
το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά
στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι
στο Αιγαίο να δίνω φιλιά

Λευτεριά στους ανέμους ζητάω
έχω πάψει να είμαι θνητός
ανεβαίνω ψηλά κι αγαπάω
δίχως σώμα χρυσός αετός







Γιατί βαρέθηκα το γκρι κι όλα τα χρώματα που «παίζουν» τελευταία κι ας είναι κι απ' τα αγαπημένα μου.

Γιατί κουράστηκα να ασχολούμαι με ανθρώπους που τελικά δεν το αξίζουν.Μπορώ και μόνη μου.

Γιατί ναι, καλός ο χειμώνας, μα πολύ «σκούρος» - θέλω τώρα κάτι πιο φωτεινό. Και είναι καλοκαίρι και δεν θέλω να έρθουν ακόμα τα Χριστούγεννα!

Γιατί τα ηλιοτρόπια είναι από τα αγαπημένα μου λουλούδια και το κίτρινο είναι γεμάτο φως.

Γιατί έτσι νιώθω καλύτερα όταν όλα είναι ξεκάθαρα, ήρεμα και φωτεινά.

Και γιατί μου άρεσε το τραγούδι και ναι, υπάρχουν και τέτοιοι ανθρώποι!



Ένα φωτεινό λιβάδι από ηλιοτρόπια σκάει σαν προβολέας μέσα στο θαμπό μυαλό μου. Σαν διαφήμιση απορρυπαντικού ένας μάγκας Θεός, παίρνει το μαγικό σφουγγάρι του και καθαρίζει τα πάντα. Το φωτεινό λιβάδι από μικρούς ήλιους απλώνεται παντού λαμπερό και αστείρευτο.
Πλησιάζω ένα λουλούδι, το κόβω και εκείνο μεταμορφώνεται σε καφτό ουράνιο ήλιο. Πριν προλάβει να σβήσει, δαγκώνω λίγο από την άκρη του........

- Χμμμ!!! Ωραία όνειρα βλέπεις, θα πει κάποιος.

- Και λοιπόν, δες τα και συ.
- Μα δεν μπορώ.
Τότε φτιάξ' τα. Ούτε 'γω μπορώ πάντα. Αλλά μπορώ να τα φτιάχνω. Όλοι μπορούν λίγο πολύ.
Φτιάξε το λιβάδι σου, διάλεξε το λουλούδι σου και πάρε τον ήλιο σου. Μετά καν΄τον μια χαψιά.

Μην νομίζεις ότι θα λιγοστέψει. Υπάρχει άπειρος για όλους.
Επίσης, να μην πιστέψεις ποτέ όσους σου πουν ότι δε δικαιούσαι. Λένε ψέμματα. Επίσης ποτέ μην πιστέψεις όσους λένε ότι ο ήλιος είναι για φωτίζει μόνο το έξω. Είναι και για μέσα, μη σου
πω ότι είναι κυρίως για μέσα. Και να ξέρεις ότι ο ήλιος αυτός δεν προκαλεί κακό. Ίσως προκαλεί αμηχανία στους άλλους αλλά δεν ενδιαφέρει καθόλου.

Ξέρεις μια ιδέα είναι όλα. Ένα κλικ ή flash ή φύσημα ή όπως θέλεις πες το. Το ΄χεις.

Μη βιαστείς. Όποτε θελήσεις πάρε λίγο ήλιο μέσα σου.

Προλαβαίνεις.

15/7/08

'Ετσι όπως ταξιδεύουμε στο διάστημα....

Η ιστορία του αλόγου



Ένας άρχοντας κάποτε ήταν καλεσμένος σε μια γιορτή. Καθώς μπήκε στο σπίτι του οικοδεσπότη του, είδε τους καλεσμένους στο σαλόνι να αλληλοσυστήνονται και να συζητούν μεταξύ τους σε πηγαδάκια. Κάποια στιγμή, ο οικοδεσπότης τους, τους διέκοψε για να τους πει πως το δείπνο ήταν σερβιρισμένο και πως μπορούσαν να περάσουν στην τραπεζαρία. Καθώς όλοι μπήκαν στην τραπεζαρία, όπου ένα υπέροχο πλούσιο δείπνο ήταν σερβιρισμένο, είδαν πως στη μέση του τραπεζιού κάθονταν ένα μικρό άλογο. Το άλογο κάθονταν εκεί ήρεμο και ακίνητο. Οι καλεσμένοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους ανήσυχα αλλά καθώς ο οικοδεσπότης κάθισε στο τραπέζι κάθισαν κι αυτοί. Οι καλεσμένοι άρχισαν να τρώνε βιαστικά το φαγητό τους χωρίς να κοιτούν γύρω τους ή να συζητούν μεταξύ τους. Σύντομα ο οικοδεσπότης κατάλαβε πως το άλογο αναστάτωνε τους καλεσμένους του και προσπάθησε να το κάνει να φύγει από το τραπέζι, σπρώχνοντάς το και δελεάζοντάς το με φαγητό αλλά μάταια. Έτσι ζήτησε συγγνώμη από τους καλεσμένους του, κι επέστρεψε στη θέση του. Η κίνησή του αυτή δεν άλλαξε καθόλου τη βαριά κι αμήχανη ατμόσφαιρα του δείπνου για αυτό και ο οικοδεσπότης ανακοίνωσε πως, αν ήθελαν, μπορούσαν να βγουν στη βεράντα για καφέ ή ποτό. Οι καλεσμένοι ανακουφισμένοι έσπευσαν προς τη βεράντα, όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.

Μερικούς μήνες αργότερα ο άρχοντας ξαναεπισκέφτηκε το φίλο του στο σπίτι του και τον ρώτησε σχετικά με το άλογο που του είχε καταστρέψει το δείπνο στην προηγούμενή του επίσκεψη. Ο οικοδεσπότης του απάντησε: «Λοιπόν, ο θάνατος είναι σαν το αλογάκι στη μέση του τραπεζιού. Αν οι άνθρωποι το φοβούνται και το αποφεύγουν με κάθε κόστος, καταστρέφει το δείπνο. Αν το δεχτούν και το δουν όπως ακριβώς είναι τότε καταλαβαίνουν πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να χαλάσει την ευχαρίστηση του φαγητού και τη συντροφιά των καλεσμένων». Ο Γιάννης είπε πως κατάλαβε και ο οικοδεσπότης του τον κάλεσε μέσα για δείπνο. Μπαίνοντας στην τραπεζαρία ένα αλογάκι κάθονταν στο τραπέζι. Ο Γιάννης είπε: «βλέπω το θάνατο στο τραπέζι» _ «είναι πάντα εκεί» ανταπάντησε ο οικοδεσπότης. Κι έπειτα ο Γιάννης είπε: «βλέπω και καταλαβαίνω τώρα» κι ο οικοδεσπότης είπε: «ωραία τώρα μπορούμε να φάμε».

Από τον ψυχολόγο Richard Kalish

14/7/08

Χάθηκα


Χάθηκα ξανά μέσα στον κήπο σου
είδα τα χρώματα μ' ένα φιλί και μόνο
κατέβηκα το δρόμο προς τη θάλασσα
είδα τα κύματα χάθηκα μεσ' το χρόνο


Τη νύχτα που με κοίταξαν οι κούκλες σου
σ' ονειρεύτηκα στη μαγική βεράντα
κοιτάχτηκα για λίγο στον καθρέφτη σου
παγιδεύτηκα
χάθηκα μια για πάντα.

13/7/08

Κόσμος και πραγματικότητα


Αν σας ρωτήσω και σήμερα σε τι πιστεύετε θα μπορέσετε να μου απαντήσετε?
Μην αγχώνεσται... έχετε άπλετο χρόνο. Όσο ακριβώς θα μείνω κοντά σας.
Σσσσς! Ακούτε φωνές?! Όχι...όχι σας λέω δεν είναι ιδέα μου!
Γιατί τελικά να είναι όλα ιδέα μου?
Δική σας ιδέα και δημιούργημα είναι αυτή η ανοησία που ονομάζεται κόσμος και πραγματικότητα.

Κόσμος και πραγματικότητα.

Κόσμος και πραγματικότητα.

Κόσμος και ....

......

Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο αυτό το συναίσθημα μέσα μου,που δε θα φύγει ποτέ φοβάμαι,και το αισθάνομαι τόσο βαθιά ως εγώ μου,που νομίζω πως αν σφιχτώ λίγο θα ματώσει και θα μου αποκλείσει την περίπτωση ίασης.
Πότε θα μάθω να μην λειτουργώ με εικόνες?
Να μην αγαπώ γαλλικές ταινίες ?
Να απεχθάνομαι τις σοκολάτες ,και να αγαπώ λίγο (τόσο δα)κι εμένα?
Δεν καταλαβαίνω πολλά από σας, δηλαδή από μένα, δηλαδή απο εμάς, δηλαδή τίποτα.
Μεθυσμένη ίσως να τα καταφέρνω καλύτερα και με φίλους ίσως να λειτουργώ ελαττωματικά.

Αλλαγές δε γίνονται δεκτές κλπ κλπ κλπ.

Γιατί ψυχή μου όταν μάθεις να απαντάς καλά ,μονάχα όταν δεν πονάς,τότε συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχεις.

Τόσο απλό.

Πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ...


Παπαρούνα χαρωπή
παπαρούνα μυρωμένη
ο διαβάτης που προσμένει
άλλην δε ζητά να βρει....

12/7/08

Μαρτυρικές ημέρες


Επιστολή στον Νομάρχη Κοζάνης

Στέλνω το μήνυμα προς τον κ. Νομάρχη να του πω να πάει να ζήσει μια μέρα στο Νοσοκομείο Κοζάνης.

Κάναμε εισαγωγή τον σύζυγό μου Χαραλαμπίδη Ι. για νοσηλεία από βαριά αρρώστεια στο θάλαμο 319 με 8 ασθενείς και 8 συνοδούς, διότι όλοι ήταν ανήμποροι με ανεμιστήρα δίχως μπρίζες γιατί όλες ήταν μικρές και κανένας ασθενής δεν τον ήθελε κοντά του (με δίχως παλαντέζα) μέσα στο νοσοκομείο, με παράθυρα κλειστά γιατί δίπλα στο παράθυρο προστέθηκε το ένατο κρεβάτι.

Οι νοσηλευτές ανύπαρκτοι, πέντε για 70 ασθενής. Τα υπέροχα αυτά παιδιά κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες. ΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ, που έτρεχαν να απαλύνουν τον πόνο μας. Δυστυχώς κ. Νομάρχη στο νοσοκομείο δυο πράγματα λειτουργούν σωστά. Τα μαγειρεία, με το ικανό προσωπικό και η εταιρία ασφαλείας σας. Προσοχή στην υγεία των ανθρώπων που μοχθούν και αφήστε τα μεγάλα λόγια στα μπαλκόνια. Ευχαριστώ όλες τις νοσοκόμες, τους γιατρούς και όχι το "ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ".

Εγώ τον σύζυγό μου τον κήδεψα χθές, αλλά αν είστε "ΑΝΘΡΩΠΟΣ" προσπαθήστε να βελτιώσετε το σύστημα υγείας, να μην λειτουργείται με τα μέσα "Αφρικής" και λίγο χειρότερα.

"18 ημέρες νοσηλείας μαρτυρικές"...

Ελένη Χαραλαμπίδου


Ο 319 ήταν ο θάλαμος που νοσηλεύτηκε ο πατέρας μου. Τώρα μπορώ να καταλάβω γιατί είχε τόση φρίκη και φόβο στα μάτια του όσο είμασταν εκεί μέσα. Γιατί εκεί,στο διπλανό κρεβάτι ένας ηλικιωμένος πέθαινε και φώναζε μέρα νύχτα... γιατί πιο δίπλα ένας άλλος ασθενής σε κατάσταση καταστολής έδειχνε νεκρός... γιατί κάθε φορά που περπατούσαμε στους διαδρόμους, έβλεπε γυμνές γυναίκες, σε άθλια κατάσταση,τριτοκοσμική... γιατί τελικά ο 319 θύμιζε εκείνα τα κρεματόρια των εβραίων... γιατί ο 319 ήταν γεμάτος θάνατο... παρόλα αυτά δεν κατάφερε να κάνει τον πατέρα μου να δειλιάσει... σώθηκε άσχετα αν η κατάσταση του είναι ακόμη σοβαρή.Και είναι στο σπίτι μας, μαζί μας... και τον παρατηρώ από το παράθυρο να ποτίζει τα λουλούδια του, κι ας του ξεφεύγει το λάστιχο από τα χέρια, εκείνος το παλεύει και δείχνει δυνατός. Είμαι πιο ήσυχη... είναι πια κοντά μας... κι εμείς θα του δώσουμε δύναμη να ζήσει...


ΥΓ. Για το προσωπικό θα πω ότι αν κάποιες στιγμές εκνευρισμού οι φωνές υψώθηκαν, ας μας δικαιολογήσουν. Ο κ Νομάρχης πρέπει να δει το θέμα αυτό. Έμαθα ότι το νοσοκομείο μας έχει το καλύτερο επιστημονικό προοσωπικό. Και νοσηλευτές πρόθυμους να δουλέψουν σκληρά. Μια νέα πτέρυγα είναι άδεια. Με υπερσύγχρονα μηχανήματα και συνθήκες ανθρώπινες. Και αντί να είναι εκεί όλος αυτός ο κόσμος που υποφέρει, αναγκάζεται να περνά ένα δεύτερο ματρύριο αθλιότητας στα παλιά κτήρια.

Και μένει η απορία... άραγε κ Νομάρχα αν αρρωστήσετε, θα νοσηλευτείτε στο νοσοκομείο της πόλης μας ; Κι αν οι συνθήκες, όπως του πατέρα μου δεν επιτρέπουν να μετακινηθείτε... ;

Eύχομαι να μην σας συμβεί τίποτε από όλα αυτά... γιατί αυτό δεν το εύχεσαι ούτε στο χειρότερο εχθρό σου...