30/11/08

Έρχονται ναι ...αλλά δεν βλέπω να προλαβαίνω..


Λοιπόν δύσκολο πράγμα το στήσιμο του δέντρου. Αν και κάθε χρόνο εγώ το κάνω, πάντα με φέρνει στο αμήν και μου ρχεται να το πετάξω από το παράθυρο. Φέτος 3 ολόκληρες ώρες προσπαθούσα να σταθεροποιήσω τη βάση του. Δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να μείνει ίσια. Αφού είπια δύο καφέδες και έκανα και μερικές εισπνοές, εκπνοές, ξανασυνέχισα. Mετά από πολλά βάσανα τα κατάφερα. Επιτέλους στήθηκε... ουφ...


Όμως τα δύσκολα τώρα αρχίζουν! Συνειδητοποίησα, πως είναι μεγάλο κατόρθωμα να ξεμπερδέψεις τα χιλιάδες λαμπάκια. Γιατί για χιλιάδες πρόκειται. Θα μπορούσαμε να φωτίσουμε την πόλη ολόκληρη. Και σαν άκουσα ότι θα έρθουν και άλλα, κόντεψα να πάθω σοκ. Είναι και τα ηλεκτρολογικά που δεν τα πάω καλά. Γιατί μερικές σειρές λαμπάκια στη μια μεριά τους έχουν φις...; Χμ... χμ... χμ... Άλλες τρεις ώρες για να ελέγξω ποιες σειρές είναι εντάξει και ποιες καμένες. Θέλει γερά νεύρα το ξεδιάλεγμα στα λαμπάκια... και αν δεν ανάψουν τα δικά μου λαμπάκια θα είναι θαύμα!


Και άντε τώρα αφού ξεχώρισες τις καλές σειρές, να πηγαίνεις γύρω γύρω από το δέντρο για να τα περάσεις. Και μετά να ελέγχεις κλείνοντας το φως αν φαίνονται όμορφα. Και να πατάς κατά λάθος και καμμιά σειρά που ξέχασες κάτω στο πάτωμα. Και ο Μήτσος να στέκει να κοιτά... Θα σκέφτεται σίγουρα ότι δεν πάμε καλά απόψε, κλείσε άνοιξε τα φώτα. Αλλά τι να κάνω Μήτσο μου; Αλλιώς δεν γίνεται. Υπομονή...


Και φυσικά δεν είναι μόνο το στήσιμο του δέντρου και τα λαμπάκια τα δύσκολα. Είναι και το να βγάλεις φωτογραφίες... Δε μπορώ να καταλάβω γιατί βγήκαν έτσι καλλιτεχνικές... χμ... λαμπάκια φωτογραφίζω, πεταλουδίτσες βλέπω! Τι να πω τώρα... Μάλλον η μέρα θα φταίει. Κι επειδή με πήρε το βράδυ καλύτερα να συνεχίσω αύριο. Ελπίζω μόνο να είμαι έτοιμη για τα Χριστούγεννα, γιατί θέλει πολύ δουλειά το πράγμα. Όσο για το στόλισμα του κήπου... μπα ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω. Εκεί θα με βρουν τα επόμενα Χριστούγεννα μάλλον να στολίζω ακόμη....

Υγ. Πάλι γέρνει το δέντρο ή στραβά πήρα τις φώτος... ;

Συνεφιασμένη Κυριακή ... ομιχλώδες τοπίο


O ουρανός σε γκρίζους τόνους σαν εξωπραγματικός τούτη την Κυριακή... χειμώνας στη γειτονιά μας...


Άδειοι δρόμοι... δίχως ανθρώπους, δίχως αυτοκίνητα... απόλυτη ησυχία αυτό το πρωινό του Νοέμβρη...


Θολό τοπίο... Ορατότης μηδέν. Πίσω όμως από τούτη την αντάρα ένα φως διακρίνεται αμυδρά... μια αχτίδα ελπίδας...


Kυριακή πρωί. Με κρύο και ομίχλη που απλώνεται στην πόλη από χτες το βράδυ. Αν και κοιμήθηκα νωρίς, ο Μήτσος δεν είχε ησυχία όλο το βράδυ. Ξυπνήσαμε πολλές φορές για να βγει έξω. Λες και σεληνιάζεται με τέτοιο καιρό. Τριγυρνά στον κήπο σαν το φάντασμα. Μέσα στην ομίχλη χωρίς να φαίνεται καλά καλά.
Κυριακή πρωί. Άδειοι οι δρόμοι. Ο κόσμος κοιμάται ακόμη. Είναι η μέρα που σηκώνει παρεκτροπές. Που μπορείς να κάνεις ότι θέλεις μιας και δεν πιέζουν οι υποχρεώσεις των άλλων ημερών. Ποτέ δεν μου άρεσε η Κυριακή. Ήταν πάντα βαρετή. Κοιτάζω τις κούτες με τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Παρατημένα από χτες. Δεν έχω καθόλου διάθεση να τα πιάσω στα χέρια μου. Μετά τα νέα τα χτεσινά δεν είχα καμιά όρεξη να ασχοληθώ με μπαλάκια και φωτάκια. Σκεφτόμουν... τι νόημα έχει να τα έχεις τα λαμπάκια στο σπίτι και να μην υπάρχουν στη ζωή σου; Γιατί ζωή χωρίς φωτάκια είναι άχαρη. Με έπιασε η απαισιοδοξία μου πάλι. Μα είναι που όλα πάνε στραβά. Εκεί που χαίρεσαι, τσουπ κάτι άσχημο να σου χαλάσει τη διάθεση και να σε κάνει να σκέφτεσαι. Δε θέλω να με παίρνει από κάτω. Και το παλεύω εδώ και καιρό. Με όλα αυτά που έχουν συμβεί. Προσπαθώ να είμαι ήρεμη και να φέρομαι λογικά.
Λογικά... Τι σημαίνει λογικά; Φέρνω στο νου μου τον εαυτό μου πριν λίγα χρόνια. Πως γινόμουν σε κάθε δυσκολία. Και τον παρατηρώ και τώρα, που παραμένει ήρεμος, δίχως κρίσεις πανικού. Πως άλλαξε αυτό; Τι έγινε; Άμυνες ίσως. Ο εαυτός μας θέτει άμυνες σε ότι μας κάνει κακό, αρκεί να θέλουμε εμείς να τις δούμε. Όπως και να έχει προτιμώ αυτή τη στάση από τις καταστάσεις που ξεφεύγουν από τα όρια.
Κυριακή πρωί. Σκέφτομαι επίσης πως καλό θα είναι να αρχίζω να επεξεργάζομαι στον εγκέφαλο μου ότι ίσως χρειαστεί για πολύ καιρό να μείνω μόνη. Τι σημαίνει πολύς καιρός; Πως το προσδιορίζουμε αυτό αριθμητικά. Είναι 3 μήνες, 6 μήνες, 1 χρόνος... ; Για μένα είναι η κάθε μέρα, όταν πηγαίνει πίσω αντί για μπροστά. Αυτό είναι ο δικός μου, πολύς καιρός... Πρέπει ακόμη να αρχίσω να συνηθίζω σε κάποια πράγματα. Που δεν μπορούν να αλλάξουν. Που δεν μπορώ να τα διορθώσω... Πάντα με έκανε να νιώθω πολύ άσχημα αυτό. Όταν δικοί μου άνθρωποι βρισκόταν σε δύσκολες ώρες κι εγώ δεν μπορούσα να βοηθήσω, ένιωθα τόσο μικρή... τόσο ανίκανη... Για τα δικά μου προβλήματα ποτέ δεν ένιωσα έτσι, μόνο για τους δικούς μου ανθρώπους. Εκείνους θέλω να βλέπω καλά. Εκείνοι να είναι όρθιοι, κι αυτό να μου δίνει χαρά.
Κυριακή πρωί. Η ομίχλη εξακολουθεί να απλώνεται, πέπλο πάνω από την πόλη. Και παρόλο που όλες αυτές οι σκέψεις γυροφέρνουν στο μυαλό μου είμαι καλά. Είμαι ήρεμη. Και θα στολίσω σήμερα. Δεν πειράζει ας έχει μόνο το σπίτι λαμπάκια. Που ξέρεις; Μπορεί να ζηλέψει και η ζωή και να ανάψει κι εκείνη τα δικά της...

29/11/08

Απόψε θα έρθω στο όνειρο σου γιατί μου λείπεις...


Απόψε οι λέξεις είναι πολύ μικρές για να πούνε πως νιώθω... για να πούνε πόσο μου λείπεις... για να πούνε, πόσο θα ήθελα να είμαι στην αγκαλιά σου... Η ψυχή φτερουγίζει. Πετάει, έρχεται κοντά σου. Το μυαλό τρέχει. Σε στιγμές που ζήσαμε. Στιγμές με πάθος και ένταση. Στιγμές που ο κόσμος γινόταν μικρός κι εμείς νιώθαμε να μεθάμε. Μένει το σώμα πίσω... να βασανίζεται από το μυαλό... που τρέχει και το αφήνει πίσω... μου λείπεις τόσο πολύ απόψε...

Λουκουμάδες με μέλι


Ένα όμορφο τραγουδάκι παρέα μου τούτο το πρωινό. Προφανώς το είχα ακούσει όταν είδα την ομώνυμη ταινία, η οποία δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, αλλά δε το θυμόμουν. Αυτή η τέχνη τι τραβάει τελικά... τα πάνδεινα! Τέλος πάντων, δε θα μιλήσω για τέχνη πρωί πρωί. Προτιμώ να σκαρφαλώσω σε πιο ευχάριστα πράγματα στις κορυφές του μυαλού μου. Σάββατο άλλωστε σήμερα και όπως χρόνια τώρα τη μέρα αυτή θέλω να τη νιώθω χαλαρή. Να κάνω ότι εγώ θέλω. Να είναι η δική μου μέρα....

Και σήμερα αυτό που θέλω είναι να κάνω ένα πρόγραμμα. Εδώ, τούτη την ώρα με τον καφέ μου, αγναντεύοντας από το παραθύρι μου. Ταξιδεύοντας με το μυαλό μακρυά... Χαρτί, μολύβι και γράφω τι πρέπει να κάνω.

Θα πρέπει να κατεβάσω από το πατάρι τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Παρεπιπτόντως... αυτό το χούι να στολίζω τόσο νωρίς κάθε χρόνο δεν ανήκει στην σφαίρα των ελληνικών συνηθειών που από τα τέλη του Νοέμβρη κάνουν διαγωνισμό ποιος θα βάλει τα ποιο πολλά φωτάκια και ποιος θα κρεμάσει τα πιο πολλά στολίδια στο μπαλκόνι του. Τη συνήθεια αυτή την απέκτησα στη Γερμανία. Εκεί 4 βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα στολίζουν τα σπίτια. Ένα κηροπήγιο φτιαγμένο από γκι με τέσσερα κεριά, που καίνε ένα για κάθε βδομάδα που περνάει και ένα ημερολόγιο με 28 παραθυράκια για να ανοίγουν κάθε μέρα και από ένα. Τα πιο παραδοσιακά έχουν κρεμασμένο κάτω από κάθε παραθυράκι κι ένα μικρό δωράκι. Πιο πολύ για τα παιδιά γίνεται αυτό, αλλά πιστέψε με είδα και πολλούς ενήλικες να το κάνουν. Κι εγώ μέσα σε αυτούς.Αυτός είναι ο λόγος που πάντα λοιπόν στολίζω πολύ νωρίς. Η συνήθεια. Πέρα όμως από τη συνήθεια, οι γιορτές αυτές είναι οι αγαπημένες μου. Μου αρέσει αυτό το κλίμα το ζεστό που εκπέμπουν. Νιώθω πολύ όμορφα. Μέσα μου. Η αδερφή μου με πειράζει κάθε χρόνο. Γιατί βρε παιδάκι μου λέει να το ξεστολίζεις το δέντρο; Κράτα το και βάζε αποκριάτικα, πασχαλινά, καλοκαιρινά στολίδια μέχρι να ξαναέρθουν τα επόμενα Χριστούγεννα.

Εκείνο που με προβληματίζει φέτος είναι το πως θα βάλω τα φωτάκια. Άσχετη με τα ηλεκτρολογικά... όμως θα το παλέψω. Για έξω δεν μπορώ να είμαι και σίγουρη, κρατώ τις επιφυλάξεις μου. Αλλά στο δέντρο πιστεύω θα τα καταφέρω. Η διαδικασία λοιπόν του στολίσματος έχει δουλειά. Κι έτσι θα περάσει και όμορφα η μέρα μου. Με την παραγγελία μου τελείωσα χτες βράδυ. Σήμερα μένει να στρώσω το κερί. Να γίνει λείο και να περάσω φυτίλια. Να φύγουν κι αυτά και να μην έχω καμιά υποχρέωση στο κεφάλι μου. Ελπίζω το βράδυ να μπορώ να έχω εικόνες από το στόλισμα του σπίτιου. Για την ώρα πρέπει να φύγω.

΄Ωρα να ξεκινήσει η δουλειά... άντε και του χρόνου!

Πεπρωμένο... η μαγεία του άγνωστου


Tι θα φέρει το αύριο... τι ταξιδεύει με βαλίτσες και προορισμό εμάς.... τι είναι σχεδόν δίπλα μας και δεν το ξέρουμε ακόμη... ; Πεπρωμένο... Μια περγαμηνή γραμμένη για τη ζωή μας. Τη ζωή του καθένα από μας. Μια περγαμηνή που τη διαβάζουν και την εκτελούν πότε άγγελοι και πότε διάβολοι. Κι εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Μα, όταν φτάνουν τα κομμάτια του πεπρωμένου σε μας, ας τα ζούμε.Γιατί στην περγαμηνή έχει και όμορφα κείμενα. Κείμενα που μιλούν για αγάπη, για έρωτα. Για πάθος.

Ας τα χαρούμε. Ας τα νιώσουμε. Με όλη τη δύναμη των αισθήσεών μας. Με όλη τη δύναμη της καρδιάς μας. Ας αγαπήσουμε, ας γελάσουμε, ας πονέσουμε... είναι όλα μέσα στη Ζωή. Είναι το δικό μας πεπρωμένο.

28/11/08

Mαιντανός και «κολοκύθια με τη ρίγανη» ...


Μετά το τελευταίο χιόνι ήμουν βέβαιη ότι ο μαιντανός στον κήπο θα είχε γίνει κατεψυγμένος. Παρόλα αυτά με αιφνιδίασε. Κατέβηκα το μεσημεράκι να δω τα χρυσάνθεμα και όταν είδα το μαιντανό καταπράσινο έμεινα άφωνη. Πήρα το ψαλίδι και πήγα να τον μαζέψω. Καλύτερα να μην το ανέβαλλα κι άλλο, μιας και ο καιρός από αύριο θα χαλάσει πάλι.


Έκοβα.. έκοβα, και τελειωμό δεν είχε. Δε λογάριασα το πόσο θα μου πάρει να τον ξεδιαλέξω, και να τον ετοιμάσω, αλλά ούτε στους πάγκους στα μανάβικα δεν έχουν τόσο μαιντανό.Τέλος πάντων, την είχα αρχίσει τη δουλειά και έπρεπε να την τελειώσω. Κάτω στην κουζίνα της μητέρας μου θα έκανα την προετοιμασία. Να μείνω και λίγο παρέα με το καημένο το καναρίνι. Τόσο καιρό είναι συνέχεια μόνο του και παρόλο που το ράδιο παίζει μουσική σχεδόν όλη μέρα, θεωρώ ότι η ανθρώπινη παρουσία είναι διαφορετική.


Εκεί λοιπόν, στην κουζινά της κ. Μαίρης, άρχισα να ξεδιαλέγω τα κλωναράκια του μαιντανού. Βίτσιο τώρα κι αυτό! Να βάζεις τα πιο χοντρά κλαδάκια μαζί, τα ψιλότερα αλλού και αλλού τα πιο μικρά. Εκεί με τις σκέψεις μου και το Μήτσο παρέα. Όταν άκουσα μια φωνή από τον κήπο. Βγήκα έξω, ήταν η γειτόνισσα. Είδε τα φώτα στο κάτω σπίτι και πίστεψε ότι η μαμά είχε έρθει.


Της είπα να έρθει να κάνουμε ένα τσιγάρο. Βιαζόταν. Βλέπεις οι παντρεμένες έχουν πάντα υποχρεώσεις. Παιδιά, άντρα. Παρόλα αυτά ήρθε για λίγο. Με βοήθησε μάλιστα και με το ξεδιάλεγμα του μαιντανού. Τρελάθηκε η γυναίκα που τον είδε βουνό πάνω στον μπάγκο. Και φυσικά πιάσαμε την κουβέντα. Και πάντα μαζί της δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, το θέμα καταλήγει στο λεβέντη το Δήμαρχο μας....


Μιλήσαμε για τις σκάλες στο παρκάκι έξω από τα σπίτια μας. Τις σκάλες αυτές που κάθε χειμώνα, επειδή δεν τις έχουν καλά στρωμένες είναι μια παγίδα που μπορεί να προκαλέσει και δυστυχήματα. Πρόπερσι ήταν που έπεσε η γιαγιά και έκανε εγχειρήση και της βάλαν λάμα στο πόδι; Περνούν παιδιά, φοιτητές, και κόσμος πολύς μιας και ο δρόμος οδηγεί στο Πνευματικό κέντρο.


Ό Δήμος όμως δεν φαίνεται διατεθιμένος να φτιάξει τις σκάλες. Παρά τα παράπονα μας δεν συγκινήθηκε. Όπως δεν συγκινήθηκε για το θέμα του ποτισμάτος των δέντρων και των λουλουδιών κάθε καλοκαίρι, αλλά και της καθαριότητας του πάρκου. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Δε δέχτηκε και μεγάλη πίεση.


Συζητώντας λοιπόν αυτά, αναρωτήθηκα τι γνώμη θα είχε για ένα κίνημα γειτονιάς. Και της το είπα... Οι αντιδράσεις της αυτές που περίμενα. Αν θα τη δει ο Δήμαρχος σε τέτοια επιτροπή τι θα πει.... Δε θα έρθει κανένας από την γειτονιά... Ο κόσμος έχει άλλα πιο σοβαρά προβλήματα... και τέτοια...


Εδώ κολλάνε τα «κολοκύθια με τη ρίγανη»! Γιατί τελικά όλοι έχουν παράπονα και μιλάνε. Άλλά όταν τους πει κάποιος ελάτε να λύσουμε τα προβλήματα σας, απουσιάζουν εγκεφαλικά. Κι αυτή η απουσία είναι άξια απορίας. Ποτέ μου δεν την κατάλαβα. Που το στέλνεις άνθρωπε μου τότε το μυαλό σου; Γιατί το στέλνεις Μπαχάμες; Δεν είναι εκεί οι σκάλες οι προβληματικές. Δεν είναι εκεί ο κήπος που γεμίζει σκουπίδια και δεν τον καθαρίζει κανένας.


Εδώ είναι τα προβλήματα. Κι εμείς είμαστε αυτοί που τα βρίσκουμε μπρόστα μας. Και πρέπει να τα λύνουμε. Όχι να βγάζουμε τις ουρές μας απ έξω όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις. Γιατί αυτό δείχνει δειλία. Και μικρότητα. θεωρώ πως ο κόσμος στην επαρχία βρίσκεται πολύ πίσω. Σε όλα τα επίπεδα. Φοβάται ακόμη, δίνει βάση στα λόγια των άλλων, σ αυτά δίχως ουσία. Και το μόνο που κάνει είναι να γαυγίζει. Χωρίς όμως να βγάζει δόντια. Το κεφάλι σκυμμένο και πρέπει πάντα άλλοι να τρέχουν, άλλοι να τσακίζονται, άλλοι να φωνάζουν και να γίνονται οι κακοί. Το κακό είναι ότι οφελούνται όλοι από τους αγώνες κάποιων. Έτσι δεν γινόταν πάντα σε τούτο τον τόπο; Ετσι δυστυχώς...
Παρασύρθηκα όμως και πρέπει να κόψω τον μαιντανό...

Φυσάει αγέρας .... κράτα γερά τις λέξεις....


Λένε πως ο άνθρωπος μπορεί και αισθάνεται τις λέξεις... το πιστεύω. Κυλάνε μέσα στο μυαλό του. Στη σκέψη του. Φτάνουν στην καρδιά. Οι λέξεις φτιάχνονται από γράμματα. Μου αρέσουν τα γράμματα. Είναι οι νότες της ομιλίας. Τις ακουμπάς δίπλα δίπλα και φτιάχνεις λέξεις. Λέξεις που ταξιδεύουν μέσα σου. Που σε κάνουν να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι. Να είσαι ζωντανός.


Λένε πως οι λέξεις έχουν ρίζες. Ανθίζουν. Καρποφορούν. Μου αρέσει να σκαλίζω το χώμα και να βλέπω τις ρίζες τους. Μου αρέσει να αλλάζω το χώμα τους και να τις ποτίζω. Να χαίρομαι το χρώμα τους. Το άρωμα τους. Να τις βλέπω την ώρα που τις φωτίζει ο ήλιος. Γιατί στις λέξεις δεν αρέσει το σκοτάδι. Θέλουν άπλετο φως. Να ξεχυθούν, να λιαστούν, να γυμνωθούν.

Λένε πως κάθε λέξη περιέχει μια φιλοσοφία. Πως αν την ψάξεις θα βρεθείς σε δρόμους με πολλές κατευθύνσεις.Θα σε πάρουν από το χέρι και θα πάνε σε μέρη που δεν είδες ποτέ.


Λένε πως οι λέξεις γεννιούνται και πεθαίνουν. Όπως και οι άνθρωποι. Και για να μείνουν ζωντανές, πρέπει να σμιλεύονται. Από καλούς τεχνίτες. Δίχως να χάνουν την ουσία και τη σημασία τους. Χρειάζονται και οι λέξεις αγάπη. Σαν τους ανθρώπους. Να τις χρησιμοποιείς με σεβασμό, με τρυφερότητα. Γιατί αλλιώς γίνονται σκληρές, σαν ακατέργαστες πέτρες. Οι λέξεις αν δεν τις χρησιμοποιείς μαραζώνουν. Χάνουν τα φύλλα, τα άνθη τους. Σαπίζουν οι ρίζες τους. Και κάποια μέρα χάνονται...


Μαζί σου νιώθω ότι οι λέξεις αποκτούν νέο νόημα. Βλέπω πέρα από αυτές. Με οδηγούν σε καινούργιους δρόμους που ούτε είχα φανταστεί. Τις βλέπω να μεγαλώνουν. Να κάνουν ρίζες δυνατές. Ανθίζουν και καρποφορούν. Μαζί σου οι λέξεις γεννιούνται. Γιατί νιώθουν πως τις αγαπάς. Πως τις χρησιμοποιείς με σύνεση και σοφία. Γίνονται μελωδία. Πλανούνται στον αέρα και φτάνουν μέχρι σε μένα....

Μου αρέσει να σε ακούω να μου μιλάς. Με κάνεις να σκέφτομαι. Ανοίγεις το μυαλό μου. Την καρδιά μου. Μου αρέσει να μπορούμε να αφήνουμε χωρίς φόβο τις λέξεις να στροβιλίζονται ανάμμεσα μας. Να χορεύουν. Κι εμείς να κρατάμε το τέμπο της μελωδίας... της ουσίας... της επαφής. Να μας τυλίγουν και να νιώθουμε ζεστασιά.

Μου αρέσει να σε ακούω να μιλάς. Ακόμη και ο ήχος της φωνής σου υπάρχει μέσα μου πάντα... μεγαλώνει, ανθίζει, καρποφορεί. Κάνει ρίζες. Και είναι όμορφο ότι γεννιέται με αγάπη.




27/11/08

Χειμωνιάτικα μπουκέτα στο παράθυρο μου


Σήμερα η μέρα, αν και ένας λαμπερός ήλιος έχει βγει, είναι και πάλι κρύα. Έπεσε το μάτι μου την ώρα που συμμάζευα το δωμάτιο μου, στα χρυσάνθεμα που βρίσκονται στο περβάζι του παραθύρου μου.Πίστευα ότι δεν θα είχαν αντέξει στην παγωνιά και το χιόνι των προηγούμενων ημέρων. Μα έκανα λάθος...


Τα χρυσάνθεμα παρέμεναν αγέρωχα στη θέση τους. Μπουκέτα μεγάλα με υπέροχα χρώματα. Βγήκα παρά το κρύο για να τα ξαναδώ. Κι έμεινα εκεί να τα χαζεύω, μέχρι που τα κόκκαλα μου πόνεσαν από την χαμηλή θερμοκρασία. Πως αντέχουν αυτά τα τόσο εύθραστα λουλούδια.... σκέφτομαι...


Όμορφη και ήρεμη μέρα η σημερινή. Αν και βρήκα ένα σχόλιο που με στεναχώρησε. Το έλαβα από το asteraki. Είναι από το blog Αστερομάσες. Πολύ ευγενικά μου έγραφε ότι θα πρέπει να κάνω αναφορά στην πηγή την επόμενη φορά, και ότι θα πρέπει να βγάλω τις φωτογραφίες με την κατασκευή του γλυκού. Στεναχωρήθηκα, γιατί και αναφορά στις πηγές είχα κάνει και link είχα δώσει για το blog.


Kαι μετά σκεφτόμουν τι είναι αυτό που μας κάνει εμάς τους ανθρώπους να έχουμε τέτοιες εμμονές με την ιδιοκτησία; Γιατί είμαστε με το όπλο στο χέρι έτοιμοι να πυροβολήσουμε αυτόν που θα πάρει ένα μήλο από την δική μας μηλιά; Που θα κόψει ένα λουλούδι από τον κήπο μας; Ξεκίνησα το καραβάκι γράφοντας κείμενα άλλων που μου άρεσαν. Δεν ήξερα καν τότε για όλα αυτά. Θεωρούσα πως ότι υπάρχει στο διαδικτύο, εφόσον το εκθέτουμε δημόσια ανήκει σε όλους. Μα έκανα λάθος. Σήμερα εξακολουθώ να το κάνω γράφοντας πάντα τις πηγές μου. Φαίνεται όμως ότι και πάλι υπάρχει πρόβλημα. Τι να κάνω τώρα... δεν έχω πάντα οίστρο. Δεν μπορώ να γράφω συνέχεια δικά μου κείμενα. Και δεν φταίει το ότι δεν έχω τι να γράψω. Είναι πολύ προσωπικές σκέψεις που προτιμώ να κρατώ για μένα. Δεν μπορώ να είμαι συνέχεια με μια φωτογραφική μηχανή και να αποθανατίζω την κάθε στιγμή της ζωής μου, ούτε και έχω τη διάθεση κάποιες φορές να γράψω για το τι μου συμβαίνει. Τότε βάζω κάτι που άρεσε από κάποιον άλλον. Κάτι που λίγο πολύ όλοι έχετε κάνει. Δεν το βρίσκω ποινικά κολάσιμο. Από ηθικής απόψης, σέβομαι ότι αυτά που αντιγράφω είναι καρποί άλλων ανθρώπων. Σε καμιά όμως περίπτωση δε θέλω να κλέψω τους καρπούς αυτούς. Άλλωστε η πρόθεση δεν είναι αυτή που μετράει πάντα;

26/11/08

Έχω τόσα πολλά να σου πω...


Έχω τόσα μέσα στην καρδιά μου... λέξεις, σκέψεις, αισθήματα, συναισθήματα, ήχους, θροίσματα... εικόνες ολοζώντανες που ώρες ώρες με κάνουν να ριγώ. Όλα, όλα τα φυλάω για σένα. Απόψε όμως καρδούλα μου δεν θα σου πω τίποτα. Θα μείνω σιωπηλή. Καθισμένη στο πάτωμα να ακουμπάω τα χέρια μου στα γόνατα σου. Να σε κοιτώ στα μάτια. Ας μιλήσουν μόνο αυτά απόψε. Ας ταξιδέψουν. Στο καστανό των δασών και στο γαλάζιο της θάλασσας. Ας πετάξουν πάνω από τις στέγες του κόσμου.


Μόνο να σε κοιτάζω. Να μπορώ να ακουμπάω με τα δάχτυλα μου κάθε σπιθαμή του προσώπου σου. Να νιώθω να τα καίει η ανάσα σου. Να κάνεις τους παλμούς της καρδιάς μου να χτυπάνε τρελά. Δίχως όρια. Δίχως φρένα. Βράδυ που θέλω τόσα να σου πω... αλλά που η εικόνα σου με κάνει να μη θέλω να χαλάσω τη μαγεία της σιωπής, της στιγμής μαζί σου.

Μόνο να σε κοιτάω. Και να σου χαιδεύω το πρόσωπο... ακουμπισμένη εκεί... στα γόνατα σου.

Γεύση χιονιού


To xιόνι που έπεσε μας άφησε μια παγωμένη γεύση. Ένα μούδιασμα. Ας τα πετάξουμε μακρυά και τα δυο και ας προχωρήσουμε... Ο χειμώνας μόλις μπήκε και θα ακολουθήσουν πολλές λευκές μέρες και νύχτες ακόμη. Τις περιμένουμε...

Μπάμιες ζουμερές και κολυμπητές


Δηλαδή τι θέμα τάχα μπορεί να είναι οι μπάμιες; Κι όμως. Μπορεί να είναι θέμα ευχαρίστησης, δυσφορίας, πειραματισμού, διένεξης, επιθυμίας, παρέας, συμφωνίας, διαφωνίας. Οι δικές μου είναι ομιλητικές. Μπουρ... μπουρ... μπουρ... Είναι άνοιξη, καλοκαίρι και λίγο φθινόπωρο. Το χειμώνα είναι αλλιώς, είναι εις μνήμην. Τις τρως, αλλά το θέμα είναι κάτω από τη γη ως να ξανανθίσει, ως να ξανακελαηδήσει. Ξέρεις τους χρόνους, δε στήνεις αυτί. Αυτό που λείπει, ετοιμάζεται. Μετά είναι ο Μάιος. Κάποτε είναι Μάιος. Είναι ο πρώτος βόμβος στις προσθήκες με τα ζαρζαβατικά. Είναι το ραντεβού. Αυτό που λέμε timing. Αν έχει προηγηθεί κανένας αιφνίδιος παγετός, έχεις επιφυλάξεις. Υποπτεύεσαι θερμοκήπια, εκβιασμένα πράγματα, νοθευμένα μηνύματα. Αν δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, είναι όλα εντάξει.

Εισάγεται δειλά. Μια γλύκα, μια προσδοκία, μια επιφύλαξη. Κάτι αγγίζεις, κάτι μυρίζεις, κάτι τρως, κάτι ακούς. Με τυρί, με ψωμί, με ντοματάκια, όχι πολύ βαριές, να μην κολυμπάνε στο λάδι... Θέλω να κολυμπάνε στο λάδι. Μπάμιες κολυμπημένες, κολυμπητές, ζουμερές, γλιστερές, χυμώδεις, τσιγαρισμένες, μαγειρεμένες, αλατισμένες, πιπεράτες, με κρεμμύδια, με σκορδάκι, με λίγο μαιντανό. Με κοτόπουλο. Αυτό είναι το σωστό. Αυτό είναι το απόγειο.

Αλλά προς στιγμήν αφήνεσαι στη δειλή εισαγωγή γεμάτος εμπιστοσύνη. Το απόγειο θα είναι Ιούλιος, Αύγουστος. Τότε θα είναι, μην τα θέλουμε όλα μονομιάς.

Πιάνεις τις πρώτες λεξούλες. Τις πιάνεις και τις αφήνεις. Είναι η μισοσκισμένη σακούλα στο τραπέζι της κουζίνας, το χέρι, το μαχαίρι, ο μικρός σωρός, πράσινα φιτιλάκια δίπλα στο βράστηρα. Αυτός βράζει. Μες στη φούρια αυτός για τον καφέ, ησυχία! Τον κλείνεις. Τον κλείνεις για να ακούς τις λεξούλες που πληθαίνουν, μπερδεύονται, ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, ζουζουνίζουν, σκάνε, φυσάνε, σφυρίζουν, ετοιμάζουν τη φράση, την πάνε στο σουρωτήρι. Ένα λοφάκι μπάμιες μέσα στο σουρωτήρι, αλάτι και ξύδι για τα σάλια τους. Εγώ ξέρω, στη θέση αυτή ετοιμάζουν το μεγάλο μονόλογο. Εκεί μέσα στο ζεμάτισμα, στο τεχνητό και επιβεβλημένο στράγγισμα, εκεί μέσα που δεν τις πιάνει το μάτι σου, σε μια κορυφαία στιγμή της επεμβάσης σου, εκεί μέσα στο νεροχύτη περιστοιχισμένες από τα άπλυτα, με την απειλή της βρύσης για την τελική ψυχρολουσία. Εγώ ξέρω, που τις έφερα καταχαρουμένος ως εδώ μαζί με το κρασί και το πορτοκάλια. Ο χρόνος σας, ο χρόνος μου, ο κοινός μας χρόνος, το αλάτι μας, το ξύδι μας, ο Ιούλιος μας.

Είναι ομιλητικές. Είναι πράσινες. Με ένα ελαφρύ χνούδι. Ξυπνήσανε χαράματα σε άλλη γη, σε άλλα μέρη και ήρθαν με το αεροπλάνο ως εδώ, με την ψυχή στο στόμα, να κατα-αναλωθούν αυθημερόν, φρέσκιες, ζωντανές απ' το χωράφι στο νεροχύτη, απ' τα χέρια της χανούμισας στα δικά μας χέρια. Στο τσιγάρισμα, στο άναυδο κοτόπουλο, στο ενθουσιασμένο πιάτο. «Δος ημίν σήμερον», αυτό είπα εγώ, αυτό εννοούσα. Μπουρ... μπουρ... μπουρ... Θέλουμε και λίγο φθινόπωρο και λίγο εις μνήμην μετά. Ομιλητικές και άπληστες. Πέρασε και η φακή και τις βάζει φυλακή. Αδύνατον. Θα βγουν από τους φεγγίτες, από τις ραγισματιές, θα πάρουν αεροπλανά, θα κάνουν σκευωρίες, θα φτιάξουν μύθο σαν τους Παλαιοκωσταίους, κι αν ακόμη συλληφθούν ποτέ... ε και τι έγινε; Αυτές είναι το θέμα, το θέμα που ήθελα, που θέλω. Το θέμα που προσπαθώ να φυλακίσω έναν παρατεταμένο Νοέμβριο. Όχι στεγνές Βάσω μου. Κολυμπητές τις θέλω κι όχι ανάλατες. Και τις θέλω τσιγαρισμένες και ζουμερές και τσιμπημένες στο πιπέρι. Στο πιπέρι Ινδίας.

O δικός μου δρόμος...





Ο δικός μου ο δρόμος οδηγεί πάντα σε σένα. Γιατί εκεί η καρδιά χαμογελά. Εκεί νιώθει όμορφα. Μαζί σου, θέλει να κάνει σκανταλιές γλυκές. Να νιώσει ζεστά και τρυφερά. Να κουλουριαστεί κοντά στη δική σου και να αποκοιμηθεί. Να δει όνειρα όμορφα. Μαζί με σένα που αγαπά...

25/11/08

Ανάσες χειμώνα


O xειμώνας μπήκε για τα καλά. Το χιόνι σκέπασε τα πάντα, το κρύο είναι εδώ δυνατό και ο κόσμος μαζεύτηκε στα σπίτια του. Αναπόλησα πως ήταν παλιά. Σε χρόνια περασμένα. Που το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα και εμείς τα παιδιά χαιρόμασταν. Ειδικά αυτόν τον καιρό που πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Όλα έμοιαζαν ονειρικά. Μαγικά. Και οι ψυχές μας ήταν γεμάτες από όμορφα συναισθήματα. Δεν ξέρω πως να εξηγήσω αυτό το μείγμα παιδικής αθωότητας, καλικαντζάρων, χειμωνιάτικης μελαγχολίας και χαράς που μου αρέσει τόσο πολύ σε αυτόν τον μήνα.


Τα τελευταία χρόνια το κλίμα στην πόλη έχει αλλάξει. Πάνε οι χειμώνες που το χιόνι έπεφτε αδιάκοπα και το χαιρόταν ο κόσμος. Μικροί, μεγάλοι. Τώρα η θερμοκρασία αγγίζει τους -15, αλλά χιόνι σπάνια βλέπει η πόλη. Ξαστεριά και παγωνιά μόνο. Ξεροπαγιά όπως λένε εδώ. Φέτος λοιπόν, που όλα δείχνουν ότι θα δούμε άσπρες μέρες το χαιρόμαστε.


Το τοπίο θυμίζει την εικόνα που έχω στο μυαλό μου, όταν μικρή ξυπνούσα χαράματα να πάω να πω τα κάλαντα και είχε παντού χιόνι, ένα όμορφο μπλε χρώμα στην ατμόσφαιρα και στα πιο σκοτεινά σοκάκια μια ομίχλη που έκανε τα λαμπάκια από τα παράθυρα των σπιτιών να φαίνονται πιο παραμυθένια.


Όλα μοιάζουν να έχουν αλλάξει πια. Τα έθιμα, οι συνήθειες, το κλίμα, εμείς. Και η διακόσμηση έχει αγγίξει τα όρια του κιτς. Διαφωνώ με αυτούς που λένε ότι τα Χριστούγεννα είναι μόνο για τα παιδιά. Είναι οι ίδιοι που βάζουν στα παιδιά τους ένα DVD με καρτούνς του Ντίσνευ και φοβούνται να τα στείλουν να πουν τα κάλαντα μήπως κρυώσουν. Και κανένας δεν λέει πλέον ιστορίες για καλικαντζάρους. Μόνο στο σχολείο κάτι για τον μικρό χριστούλη. Ξέρω, ξέρω αυτά είναι την Πρωτοχρονιά, αλλά οι γιορτές κρατάνε ένα μήνα αλλού, εδώ τα ψώνια μόνο κρατάνε τόσο. Την αγαπώ αυτή την εποχή, γιατί μου θυμίζει παραμύθια, καλικαντζάρους, παιδιά, μπλε, φώτα και όχι τόσο τα Χριστούγεννα αλλά την αναμονή για τα Χριστούγεννα. Το σκοτάδι πριν, τον ενθουσιασμό και την χαρά που έρχονται.


click εδώ...

24/11/08

Στα χρόνια των παγετώνων


Στην επερχόμενη ταινία «Ice age 3 Dawn of the Dinosaurs» ο συμπαθέστατος σκίουρος αποφασίζει να σταματήσει να κουβαλά το βελανίδι του και να κηνυγήσει τον έρωτα...

«Γλυκό Μεθύσι»


Με το Μάκη γνωριστήκαμε στο στέκι του Φιλοπρόοδου γύρω στα 1985. Μαζί με την Ανθή, τον Κώστα Γεροκώστα -η μεγάλη αγάπη μου- τον Μάκη τον Μπουκάλη είμασταν μια δυνατή ομάδα. Ο Μάκης έπαιζε μπουζούκι, σιγοντάριζε εμάς που τραγουδούσαμε. Ήταν η εποχή που στο Κωνάκι γλεντούσαμε αληθινά. Γνωστοί αλλά και ξένοι γινόμασταν μια παρέα. Αξέχαστες εποχές. Αξέχαστες βραδυές. Αξέχαστα τραγούδια. Απίστευτες φωνές. Και συγχρόνως δίναμε τους αγώνες μας στο στέκι που γεννήθηκε από το μεράκι μας στον Φιλοπρόοδο. Εκδηλώσεις, συναυλίες, εκδρομές ή ακόμη και βράδυα χειμωνιάτικα με το χιόνι να πέφτει έξω κι εμείς να τραγουδάμε.

Θυμάμαι την εκδρομή μας στην Λευκάδα. Το πρώτο βράδυ ο ταβερνιάρης μας είπε ότι αν καθήσουμε και συνεχίσουμε το τραγούδι θα μας κερνά κρασί. Ξημέρωσε και φύγαμε από κει. Γλυκό μεθύσι! Αξέχαστες εποχές... Ο Μάκης Μπουκάλης έμαθα ότι είναι στο συγκρότημα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Μάκη ονομάζεται «Γλυκό Μεθύσι» έχει παραγωγό την Χαρούλα Αλεξίου μέσω της προσωπικής ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρίας της, την «Εστία». Μάλιστα αυτή είναι και η πρώτη δουλειά της «Εστίας» πέρα από της Αλεξίου, που στον δίσκο κρατάει έναν αφηγηματικό ρόλο αλλά και συμμετέχει σε ερμηνευτικά ντουέτα με το Μάκη. Ο Δημήτρης Μητροπάνος ερμηνεύει το τραγούδι «Δεν έμεινε καρδιά» και μάλιστα έδωσε και έντονο παρόν στον «Ιανό» όπου και παρουσιάστηκε ο νέος δίσκος του κοζανίτη τραγουδοποιού. Ο δίσκος έχει πολλά παραδοσιακά στοιχεία 13 τραγούδια με ιστορία και ήχους μακεδονίτικους και δίπλα του δυο μεγάλους ερμηνευτές. Τη Χαρούλα και τον Μητροπάνο. Τι άλλο;

Μάκη μου, εγώ σου εύχομαι από καρδιάς να φτάσεις εκεί που ονειρεύτηκες... και είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις. Το αγαπημένο μας τραγούδι από κείνες τις εποχές το ακουμπάω εδώ για να σου φέρει τύχη καλή. Να είσαι καλά. Επίσης το αφιερώνω στον Κώστα. Νομίζω ότι παρά την διαφορά ηλικίας είμασταν ένα υπέροχο ντουέτο.



Tι Κοζάνη τι Λωζάνη..


Το κέντρο της πόλης άδειο. Ο λιγοστός κόσμος που κυκλοφορεί στους δρόμους περπατάει βιαστικά. Το κρύο είναι τσουχτερό. Ακόμη και ντυμένος σαν σαλιγκάρι το νιώθεις να σου τρυπά τα κόκκαλα. Μόνο τα μικρά παιδιά φαίνεται να το διασκεδάζουν. Παίζουν χιονοπόλεμο, τα μάγουλα τους είναι κατακόκκινα και οι φωνές τους δυνατές.


Λες και ερήμωσαν τα πάντα. Ψυχή πουθενά. Στο κέντρο ο κόσμος μέσα στα cafe απολαμβάνει τη θέα της χιονισμένης πλατείας. Στα απόκεντρα της πόλης κλεισμένοι μέσα στα σπίτια. Στη ζεστασιά και την θαλμπωρή. Είναι όμορφη η πόλη χιονισμένη. Μοιάζει ονειρική. Και περιμένουμε να αρχίσει και πάλι να χιονίζει. Γιατί αν και το χαρήκαμε το χτεσινό, δεν ήταν αρκετό...

Στην όχθη του ποταμού


Μια υπέροχη μέρα! Όλα είναι ντυμένα με νιφάδες χιονιού. Το ίδιο και η διάθεση. Απογειώθηκε και πετάει στον ουρανό. Σου στέλνω μια ζεστή καλημέρα... από κει ψηλά που στροβιλίζομαι μαζί με τις νιφάδες...

23/11/08

Λευκή νύχτα


Από μικρό παιδί θυμάμαι πως μόλις περνούσε ο Αύγουστος και οι διακοπές τέλειωναν και άρχιζαν τα σχολεία, τα βράδυα που μαζευόμασταν στο σπίτι ο μπαμπάς τραγουδούσε τα κάλαντα. Κι εμείς, κάθε χρόνο του λέγαμε... Μα δεν είναι νωρίς μπαμπά; Είναι μια χαρά μας απαντούσε. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι και τα τωρινά χρόνια.
Κοιτάζωντας από το παράθυρο έξω παρατηρώ τις νιφάδες να πέφτουν πυκνές. Όλα ντύνονται στα λευκά. Σκέφτομαι ότι φέτος ο μπαμπάς δεν μπόρεσε να μας τραγουδήσει τα καλάντα. Πετάει η σκέψη, τον βλέπω να μου χαμογελά. Και χωρίς να το καταλάβω αρχίζω να τραγουδώ... Χιόνια στο καμπαναριό.... Εύχομαι οι ολόλευκες νιφάδες να πάρουν τη μελωδία και να την πάνε στο μπαμπά. Να την ακούσει...


Και μετά να στραφούν στο νότο. Να φτάσουν σε ένα μπαλκόνι αγαπημένο. Γεμάτο γραικά άνθια. Κι εκεί να σταθούν... Να σκορπίσουν κι εκεί όμορφες μελωδίες. Να χορεύουν όλη νύχτα στροβιλιζόμενες στον αέρα. Λευκή νύχτα... γεμάτη ζεστασιά. Γεμάτη αγάπη.
Ο κήπος ντύθηκε στα λευκά. Το χιόνι πέφτει όλο και πιο πυκνό και όλα δείχνουν ότι δε θα σταματήσει όλη νύχτα. Η αυριανή μέρα θα είναι όμορφη...
Ο Μήτσος δε το αποφασίζει να κατέβει στον κήπο. Βγαίνει και γρήγορα έρχεται μέσα στη ζεστασιά του σπιτιού. Να χαζεύουμε το χιονάκι από το παράθυρο...



Το ελατάκι που φέτος λέγαμε να στολίσουμε ντύθηκε κι αυτό στα άσπρα. Είναι πολύ όμορφο μέσα στον κήπο. Και ελπίζω ότι θα μπορέσουμε να το στολίσουμε τα Χριστούγεννα...
Έξω ο κόσμος χάθηκε... κανείς δεν κυκλοφορεί τουλάχιστον εδώ στη γειτονιά στους δρόμους. Κι οι μοναδικοί που και που περαστικοί φοιτητές που χαμογελαστοί κοιτάζουν το χιόνι, φαίνεται να το διασκεδάζουν...



Κυριακάτικη βόλτα στο βουνό των μουσών


Σ' αυτό το ήμερο βουνό η φαντασία των αρχαίων προγόνων μας είχε τοποθετήσει την κατοικία των μουσών. Η κορυφογραμμή των Πιερίων είναι το σύνορο των νομών Πιερίας και Κοζάνης. Ένας δασικός δρόμος 45 χιλιομέτρων, χαραγμένος στις κατάφυτες πλαγίες των Πιερίων, ανηφορίζει στην ανατολική πλαγιά του βουνού, περνάει από το αλπικό τοπίο της φτέρης και σε λίγο στρίβει στη Δυτική πλευρά των Πιερίων. Από εκείνο το υψόμετρο των 1600 μέτρων ο ταξιδιώτης απολαμβάνει μια σπάνια εικόνα. Ανάμεσα στα Πιέρια και το Σινιάτσικο απλώνεται το οροπέδιο της Κοζάνης χωρισμένο στα δύο από την κορδέλα του Αλιάκμονα. Μια μεγάλη λίμνη σχηματίζεται από το ποτάμι εκεί που σμίγει το Βέρμιο με τα Πιέρια. Πιο κοντά στα ριζά των Πιερίων, η κωμόπολη του Βελβενδού. Πέρα από τον Αλιάκμονα η Κοζάνη και δεξιά κι αριστερά του ποταμού τα χωριά της. Το Καταφύγι των Πιερίων, σε υψόμετρο 1412 μέτρα, ήταν προπολεμικά ένα κεφαλοχώρι με 550 διώροφα και ημιδιώροφα σπίτια. Ήταν τότε ανεξάρτητη κοινότητα, με σταθμό χωροφυλακής, με δασοκομική υπηρεσία, με πενταθέσιο δημοτικό σχολείο, με ημιγυμνάσιο μέχρι το 1932 και με ταπητουργείο. Κάθε καλοκαίρι συγκέντρωνε πλήθος παραθεριστών και έσφυζε από ζωή.


Ήρθε όμως ο πόλεμος και η κατοχή και έσβησε από το χάρτη. Το χειμώνα του 1943-44 τα στρατεύματα κατοχής ισοπέδωσαν το Καταφύγι, 550 νοικοκυριά με όλες τις χειμωνιάτικες προμήθειες σε τρόφιμα και καύσιμα έγιναν στάχτη. Οι Καταφυγιώτες αφού έζησαν το δράμα της προσφυγιάς, εγκαταστάθηκαν μόνιμα μετά την απελευθέρωση στο Βελβενδό, στην Κοζάνη, στη Θεσσαλονίκη, μα οι πολλοί στην Κατερίνη, όπου έχτισαν τον ομώνυμό τους συνοικισμό. Λίγες οικογένειες έμειναν στο Καταφύγι την πρώτη μετακατοχική δεκαετία και ξαναέκτισαν τα σπίτια τους. Αργότερα όμως το εγκατέλειψαν κι αυτές. Έτσι, τα τελευταία χρόνια το χωριό δεν έχει κατοίκους το χειμώνα. Το καλοκαίρι όμως ζωντανεύει και προσπαθεί να ζήσει τα χαρούμενα προπολεμικά καλοκαίρια.


Στο δρόμο για Καταφύγι βρίσκεται η πηγή των Μουσών, στην οποία ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει το δροσερό νερό και τον ίσκιο των πανύψηλων δέντρων. Λίγο πιο πέρα μπορεί να απολαύσει την υπέροχη θέα της λίμνης του Πολυφύτου. Στο Καταφύγι υπάρχει δυνατότητα για έφιππη περιήγηση στα «λημέρια» του Ζορμπά, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο όμορφο αυτό χωριό.


Το σχολείο του καταφυγίου έχει γίνει μουσείο στις μέρες μας. Μέσα υπάρχουν προσωπικά, αλλά και διάφορα αντικείμενα από το σπίτι που έζησε ο Ζορμπάς. Ειλικρινά δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά. Πάντα πίστευα ότι ο ήρωας του Καζαντζάκη δεν μπορεί παρά να είναι κρητικός. Έτσι έμεινα έκπληκτη όταν άκουσα χτες για το Μουσείο και για τις εκδηλώσεις που γίνονται κάθε καλοκαίρι εκεί πάνω. Επίσης πιο μεγάλη έκπληξη ένιωσα διαβάζοντας μετά ότι ο Ζορμπάς έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στα Σκόπια. Εκεί βρίσκεται και ο τάφος του. Στο νεκροταφείο Μπούτελ.

«Η ζωή είναι ένας αγώνας.Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, αλλά η αξιοπρέπεια με την οποία δίνεις αυτό τον αγώνα....»

Θάλλασες σκέψεις...


Kάθομαι δίπλα στο τζάκι και γράφω. Πάνω σε ένα χαρτί πρώτα... κοιτάζω τις φλόγες που χορεύουν και η σκέψη μου φεύγει πίσω. Σε μέρες φωτεινές, όμορφες. Αναπολώ στο καλοκαίρι που πέρασε. Σε όσα ζήσαμε από κοντά ή από μακρυά. Και μετά περπατά η σκέψη μου λίγο πιο κάτω. Στις αρχές του φθινοπώρου. Όμορφες εικόνες. Ζεσταίνουν κι αυτές παρέα με τις φλόγες στο τζάκι. Έξω ο καιρός είναι κρύος. Εδώ θα ήθελα να κουλουριαστώ και με τις σκέψεις μου να αποκοιμηθώ. Να μην κουνηθώ, να μην χαλάσω τίποτα. Να τα έχω όλα έτσι στη σειρά στο μυαλό μου. Να περνάνε σαν slide από τις οθόνες της καρδιάς.

Να κλείσω τα μάτια και να χαθώ μέσα στις εικόνες. Μέσα στις γαλάζιες θάλασσες. Μέσα στα μάτια σου που πάντα έχω πάντα μπροστά μου. Κι έτσι όπως θα αρμενίζω μέσα τους να με νανουρίζει ο ήχος της φωνής σου. Να αποκοιμηθώ...

22/11/08

Mαδώντας τη μαργαρίτα...


Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν βρίσκονται σε μια σχέση, θεωρούν τον άλλον κτήμα τους. Λες και τους ανήκει προσπαθούν να περάσουν το δικό τους αδιαφόρωντας για το πως νιώθει ο άλλος. Συζητώντας ακούω θεωρίες που με κάνουν να αναρωτιέμαι... Μοιάζει να μιλάνε για πόλεμο κι όχι για αγάπη. Κάνουν σχέδια για το πως θα φέρουν τον άλλον σε αδιέξοδο. Σήμερα μετά από ένα γεγονός που συνέβη χτες, όλη μέρα σκεφτόμουν γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις έρχονται στα σημεία αυτά. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως φταίνε δυο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι έπαψαν να συζητούν μεταξύ τους οι άνθρωποι. Φοβούνται τις αλήθειες των άλλων αλλά πολύ περισσότερο τις δικές τους αλήθειες. Το δεύτερο είναι ότι έπαψαν να είναι ειλικρινείς. Δε λένε πια αυτό που νιώθουν αλλά αυτό που θέλει ο άλλος να ακούει. Ζητάνε και απαιτούνε να πάρουν ο ένας από τον άλλον. Δε χαρίζονται. Δε δίνουν τίποτα αν δεν υπάρχει αντίκρυσμα. Αυτό μου θυμίζει λίγο τραπεζική επιταγή ..

Ο σημερινός άνθρωπος μπαίνει σε σχέσεις εύκολα. Λίγοι όμως παλεύουν. Λίγοι ενδιαφέρονται να τις κρατήσουν. Μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια που αφού έπαιξαν τα βαρέθηκαν και τα πέταξαν σε μια γωνιά. Σε μια σκοτεινή γωνιά για να μην τα βλέπουν καθόλου. Λόγια, σχέδια, τα παίρνει όλα ο άνεμος. Κούφια και χωρίς να εννοούνται. Τα λένε απλά για έχουν κάτι να πούνε. Πάνω στον ενθουσιασμό τους. Μετά από λίγο καιρό η φούσκα ξεφουσκώνει. Κι μένει ο ένας να παλεύει. Ο άλλος βρίσκεται αλλού, σε άλλο επίπεδο. Έχει αλλάξει παιχνίδι και ασχολείται με το καινούργιο που είναι πιο ενδιαφέρον. Το παλιό χάνει την αίγλη του και κανείς δεν σκέφτεται πως να νιώθει άραγε κι αυτό.Θα μου πείτε όλα τα παιχνίδια δεν είναι το ίδιο. Και θα συμφωνήσω απόλυτα. Μιλάω όμως γι εκείνα που έδωσαν ψυχή, χαρά και αλήθεια. Εκείνα που δεν ζητούσαν τίποτα παρά μόνο τη χαρά και το χαμόγελο να δώσουν. Για κείνα που όταν τα άφηναν στο σκοτάδι τα βράδυα έκλαιγαν βουβά από φόβο... για εκείνα τα αθόρυβα παιχνίδια που μένουν στις αποθήκες μας πεταμένα και κανείς δε τα θυμάται ποτέ...

αφιερωμένο σε δυο ψυχές που αγαπώ με την ελπίδα να πάνε όλα καλά....

Από το παράθυρο μου...


Από νωρίς το πρωί η μέρα έδειχνε πως θα ήταν βροχερή. Με αέρα και κρύο. Ξαφνικά όμως χάθηκε το γκρίζο, η βροχή ταξίδεψε γι αλλού κι ένας λαμπερός ήλιος πήρε θέση στον ουρανό.
Οι άνθρωποι σαν τα σαλιγκάρια ξεχύθηκαν στους δρόμους. Σάββατο σήμερα... μέρα αγαπημένη, μέρα χαλαρή. Σκέφτομαι να ξεκινήσω να δουλεύω. Τα υλικά και οι πρώτες ύλες όλα εδώ. Η διάθεση στο φόρτε της.

Κι όλα τα αγαπημένα στο μυαλό και την καρδιά. Να μου κρατούν συντροφιά τούτη την όμορφη μέρα....

21/11/08

Είχα και υστερήθηκα, θυμούμαι και στενάζω


Mια από τις καλύτερες ερμηνείες στο διαδίκτυο για το συγκεκριμένο τραγούδι. Από τους Rembetika Hipsters στο Κάλγκαρι του Καναδά (έχει λιγότερα απο 450 views και 5 links άρα το έχουν δει λιγότεροι από 200 άνθρωποι. Ο χανιώτης αυτός είναι ένα από τα καλύτερα και πιο γνωστά κρητικά τραγούδια.

20/11/08

Τυπο....γραφήματα


Γράμματα, λέξεις, αριθμοί... Σελίδες ηλεκτρονικές που γεμίζω. Αφήνοντας τα αποτυπώματά μου. Τα χνάρια μου. Για μένα, για όσους υπάρχουν στη σκέψη μου. Είχα ξεχάσει να γράφω. Το είχα θάψει και πίστευα πως είχε χαθεί. Κι όμως... τίποτα από όσα αγαπάς δεν χάνεται. Υπάρχει πάντα σε ένα συρταράκι που περιμένει υπομονετικά να το ανοίξεις. Να ξαναβγεί στο φως, να αρχίσει να ζωντανεύει και πάλι.

Σε ευχαριστώ που μου το θύμισες. Που με έκανες να νιώσω και πάλι δυνατή, έτοιμη. Μπορεί να φαίνονται ασήμαντα τα αποτυπώματα, αλλά δεν έχει σημασία. Σιγά σιγά θα ξαναγίνουν θάλασσα. Θα βρούν τη δύναμη, τον ειρμό, τον ρυθμό τους. Οι σκέψεις πολλές... ασφυκτιούν μέσα στο μυαλό. Τα συναισθήματα πολλά και δυνατά. Πολεμάνε μέσα στην καρδιά. Θέλουν να λευθερωθούν, να γίνουν γράμματα, λέξεις, προτάσεις. Aποτυπώματα καρδιάς...


Get this widget | Track details | eSnips Social DNA