10/6/12

Να θυμάσαι....












Το παράδοξο της εποχής μας στο διάβα της ιστορίας είναι ότι έχουμε
ψηλότερα κτήρια, αλλά με χαμηλότερες προδιαγραφές, πλατύτερους δρόμους
αλλά στενότερες αντιλήψεις.

Ξοδεύουμε περισσότερα αλλά έχουμε
λιγότερα. Αγοράζουμε περισσότερα αλλά απολαμβάνουμε λιγότερα

Έχουμε
μεγαλύτερα σπίτια, αλλά μικρότερες οικογένειες, περισσότερες ανέσεις
αλλά λιγότερο χρόνο.

Έχουμε περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερο
νόημα, περισσότερη γνώση αλλά λιγότερη κρίση, περισσότερους
ειδικούς
και ακόμη περισσότερα προβλήματα.

Περισσότερα φάρμακα και
λιγότερη ευφορία.

Πίνουμε πολύ, καπνίζουμε πολύ, ξοδεύουμε πολύ
απερίσκεπτα, γελούμε πολύ λίγο, οδηγούμε πολύ γρήγορα,
θυμώνουμε πολύ
γρήγορα, ξενυχτούμε πολύ, ξυπνούμε πολύ κουρασμένοι, διαβάζουμε πολύ
λίγο,
παρακολουθούμε πολύ τηλεόραση και προσευχόμαστε πολύ σπάνια.

Έχουμε
πολλαπλασιάσει τα υπάρχοντά μας, αλλά έχουμε μειώσει τις αξίες μας.

Μιλούμε
πολύ, αγαπούμε πολύ σπάνια και μισούμε πολύ συχνά.

Μάθαμε πώς να
εξασφαλίζουμε τα προς το ζην, αλλά όχι τη ζωή.

Προσθέσαμε χρόνια
στη ζωή μας αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.

Φτάσαμε στο Φεγγάρι,
αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε τον δρόμο που πάει για τον γείτονά
μας.

Κατακτήσαμε το έξω διάστημα, αλλά όχι τον εσωτερικό μας
κόσμο.

Κάναμε μεγαλύτερα πράγματα αλλά όχι καλύτερα πράγματα.

Καθαρίζουμε
τον αέρα αλλά μολύνουμε την ψυχή. Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι την
προκατάληψη.

Γράφουμε περισσότερα αλλά μαθαίνουμε λιγότερα.
Σχεδιάζουμε περισσότερα αλλά πραγματοποιούμε λιγότερα.

Μάθαμε να
βιαζόμαστε αλλά όχι να περιμένουμε.

Φτιάξαμε περισσότερους Η/Υ να
κρατούν περισσότερες πληροφορίες, να παράγουν περισσότερα αντίγραφα από
ποτέ αλλά εμείς επικοινωνούμε όλο και λιγότερο.

Αυτές είναι οι
μέρες του γρήγορου φαγητού και της αργής χώνεψης, μεγάλοι άντρες αλλά
μικροί χαρακτήρες,
υπερβολικά κέρδη αλλά ρηχές σχέσεις.

Αυτές
είναι οι μέρες των δύο εισοδημάτων αλλά των περισσότερων διαζυγίων, των
πιο εντυπωσιακών σπιτιών
αλλά των διαλυμένων σπιτικών.

Αυτές
είναι οι μέρες των γρήγορων ταξιδιών, των πανών μιας χρήσης, της
πεταμένης ηθικής,
των υπέρβαρων σωμάτων και των χαπιών που κάνουν τα
πάντα, από ευθυμία, ηρεμία μέχρι θάνατο.

Ζούμε σε ένα καιρό που η
βιτρίνα της ζωής μας φαίνεται ότι είναι πλούσια και γεμάτη,
αλλά η
αποθήκη της είναι άδεια.

Είναι ο καιρός που η τεχνολογία μπορεί
να φέρει αυτό το γράμμα σε σένα και ο καιρός που μπορείς να διαλέξεις ή
να
μοιραστείς αυτή την ενόραση ή απλώς να πατήσεις σβήσιμο.

Να
θυμάσαι, πέρνα χρόνο με αυτούς που αγαπάς, γιατί δε θα ναι κοντά σου
πάντα.

Να θυμάσαι να λες μια ευγενική κουβέντα σε κάποιον που
αποβλέπει σε σένα με θαυμασμό,
γιατί αυτό το μικρό άτομο σύντομα θα
μεγαλώσει και θα φύγει από το πλευρό σου.

Να θυμάσαι, να δίνεις μια ζεστή αγκαλιά σε αυτόν που βρίσκεται δίπλα σου γιατί αυτό είναι ο μόνος θησαυρός που μπορείς να δώσεις με την καρδιά σου και δεν κοστίζει
τίποτα.

Να θυμάσαι να λες «σε αγαπώ» στο σύντροφό σου και στους αγαπημένους σου αλλά κυρίως να το εννοείς.

Ένα φιλί και μια
αγκαλιά μπορεί να επουλώσει τραύματα όταν ξεκινά από βαθιά μέσα σου.

Να θυμάσαι να κρατάς τα χέρια και να χαίρεσαι τη στιγμή γιατί μια μέρα αυτό το άτομο κάποια μέρα δε θα ναι πια εκεί.

Δώσε χρόνο για αγάπη, δώσε χρόνο για συνομιλία!

Και δώσε χρόνο για να μοιραστείς πολύτιμες σκέψεις του μυαλού σου.


Και πάντα να θυμάσαι:

Η ζωή δε μετριέται με το πόσες ανάσες παίρνουμε αλλά με τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα.

George Carlin

Άγριοι καιροί...



«Τον κόσμο, μάνα, τον κόσμο πήρα σβάρνα,
σε μια ζωή ζητιάνα να βρω ευθύνη
και τη δικαιοσύνη να μάθω ποιος τη δίνει».

Άγριοι καιροί!

Ιδιωτικοποιήσεις, ελαστικά ωράρια, ωρομισθίες, ευέλικτες σχέσεις εργασίας, ασυδοσία των εργοδοτών και ανεργία. Άγριοι καιροί, μα τω Θεώ, για τους εργαζομένους. Διαβάζω στις εφημερίδες:

«Τέσσερα χρόνια περιμένω την αποζημίωση», «Δε μας πληρώνουν τις υπερωρίες», «Οι εργοδότες θα απασχολούν υπαλλήλους μόνο τις ώρες που υπάρχει κίνηση», «Μας θέλουν για δουλειά χωρίς ασφάλιση». Υπάρχουν οι σχετικοί νόμοι και παραβιάζονται όλοι. Πρόκειται για ασυδοσία της εργοδοσίας. Και τα πράγματα χειροτερεύουν. Στις προθέσεις της κυβέρνησης είναι και το Δημόσιο να λειτουργεί με καθαρά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια (π.χ. περίπτωση Ο.Τ.Ε.).

Και η αξιωματική αντιπολίτευση εκφέρει με μισόλογα τον αντιφατικό της αντιπολιτευτικό λόγο και όλοι ξέρουμε πως αν ήταν στην κυβέρνηση τα ίδια θα έπραττε.«30.000 άνεργοι στην Κεντρική Μακεδονία τα τρία τελευταία χρόνια», «60.000 στην ανεργία μετά τους Ολυμπιακούς», «Μπήκαν λουκέτα σε επιχειρήσεις», «Χάθηκαν εκατοντάδες θέσεις εργασίας στη Μαγνησία». Και οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται από το φόβο μη χάσουν τη δουλειά να δέχονται παθητικά την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους.

Και η υπεύθυνη κυβέρνηση να μιλά για τα «ρετιρέ» των εργαζομένων-αυτών που κατάφεραν να έχουν αξιοπρεπή ασφαλιστικά δικαιώματα- και αντί να αναβαθμίσει τους πολλούς να θέλει να μας «μπουζουριάσει» όλους στο «υπόγειο» του Ι.Κ.Α και να τηρεί «σιγή ιχθύος» για τα κλαμπ των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών και για τα υπερ-κέρδη τους.

Μια ζωή «σφίξτε το ζωνάρι», και πάντα η χλίδα στην Εκάλη και ο ΧΥΤΑ στα Λιόσια. Και σπουδάζουμε τα παιδιά μας ξοδεύοντας εκατομμύρια. Παίρνουν πτυχία, κάνουν μεταπτυχιακά, για να βρουν δουλειά, αν βρουν, με 600 ευρώ το μήνα.Και η ζωή σου, μες στην ελαστικότητα της εργασιακής σου σχέσης, λάστιχο τσιτωμένο έτοιμο να σπάσει. Και ο φόβος της ανεργίας να σου παγώνει την ψυχή και να σκύβεις το κεφάλι και να μη μιλάς.

Πώς το είπε ο Ν. Καρούζος:

«Περπατά αργά, σκυφτός στο δρόμο
είναι άνεργος, τα χέρια του γροθιές
στις τσέπες
σα δυο χειροβομβίδες».

Πρωί πρωί στο τρένο για τη Λάρισα για το καθημερινό μεροκάματο. Πιάνω κουβέντα με ένα μεσήλικα που τρεις μήνες τώρα χτυπά πόρτες για δουλειά και τις βρίσκει κλειστές. Μου ‘ρχονται στο νου τα πικρά δάκρυα του άνεργου απ’ το Μαντούδι με τα εφτά παιδιά.

Κυριακή πρωί μπρος στην κάμερα της τηλεόρασης. Και οργίζεται η θάλασσα μέσα μου. Το ραδιόφωνο παίζει Μητροπάνο. Η λαϊκή, όλο παράπονο φωνή του, τραγουδάει στίχους Μ. Ελευθερίου:

«Τον κόσμο, μάνα, τον κόσμο πήρα σβάρνα
σε μια ζωή ζητιάνα να βρω ευθύνη
και τη δικαιοσύνη να μάθω ποιος τη δίνει».

Αλήθεια ποιος τη δίνει;

Άγριοι καιροί!


Γιάννης Π. Τζήκας