Άγριοι καιροί...

«Τον κόσμο, μάνα, τον κόσμο πήρα σβάρνα,
σε μια ζωή ζητιάνα να βρω ευθύνη
και τη δικαιοσύνη να μάθω ποιος τη δίνει».

Άγριοι καιροί!

Ιδιωτικοποιήσεις, ελαστικά ωράρια, ωρομισθίες, ευέλικτες σχέσεις εργασίας, ασυδοσία των εργοδοτών και ανεργία. Άγριοι καιροί, μα τω Θεώ, για τους εργαζομένους. Διαβάζω στις εφημερίδες:

«Τέσσερα χρόνια περιμένω την αποζημίωση», «Δε μας πληρώνουν τις υπερωρίες», «Οι εργοδότες θα απασχολούν υπαλλήλους μόνο τις ώρες που υπάρχει κίνηση», «Μας θέλουν για δουλειά χωρίς ασφάλιση». Υπάρχουν οι σχετικοί νόμοι και παραβιάζονται όλοι. Πρόκειται για ασυδοσία της εργοδοσίας. Και τα πράγματα χειροτερεύουν. Στις προθέσεις της κυβέρνησης είναι και το Δημόσιο να λειτουργεί με καθαρά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια (π.χ. περίπτωση Ο.Τ.Ε.).

Και η αξιωματική αντιπολίτευση εκφέρει με μισόλογα τον αντιφατικό της αντιπολιτευτικό λόγο και όλοι ξέρουμε πως αν ήταν στην κυβέρνηση τα ίδια θα έπραττε.«30.000 άνεργοι στην Κεντρική Μακεδονία τα τρία τελευταία χρόνια», «60.000 στην ανεργία μετά τους Ολυμπιακούς», «Μπήκαν λουκέτα σε επιχειρήσεις», «Χάθηκαν εκατοντάδες θέσεις εργασίας στη Μαγνησία». Και οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται από το φόβο μη χάσουν τη δουλειά να δέχονται παθητικά την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους.

Και η υπεύθυνη κυβέρνηση να μιλά για τα «ρετιρέ» των εργαζομένων-αυτών που κατάφεραν να έχουν αξιοπρεπή ασφαλιστικά δικαιώματα- και αντί να αναβαθμίσει τους πολλούς να θέλει να μας «μπουζουριάσει» όλους στο «υπόγειο» του Ι.Κ.Α και να τηρεί «σιγή ιχθύος» για τα κλαμπ των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών και για τα υπερ-κέρδη τους.

Μια ζωή «σφίξτε το ζωνάρι», και πάντα η χλίδα στην Εκάλη και ο ΧΥΤΑ στα Λιόσια. Και σπουδάζουμε τα παιδιά μας ξοδεύοντας εκατομμύρια. Παίρνουν πτυχία, κάνουν μεταπτυχιακά, για να βρουν δουλειά, αν βρουν, με 600 ευρώ το μήνα.Και η ζωή σου, μες στην ελαστικότητα της εργασιακής σου σχέσης, λάστιχο τσιτωμένο έτοιμο να σπάσει. Και ο φόβος της ανεργίας να σου παγώνει την ψυχή και να σκύβεις το κεφάλι και να μη μιλάς.

Πώς το είπε ο Ν. Καρούζος:

«Περπατά αργά, σκυφτός στο δρόμο
είναι άνεργος, τα χέρια του γροθιές
στις τσέπες
σα δυο χειροβομβίδες».

Πρωί πρωί στο τρένο για τη Λάρισα για το καθημερινό μεροκάματο. Πιάνω κουβέντα με ένα μεσήλικα που τρεις μήνες τώρα χτυπά πόρτες για δουλειά και τις βρίσκει κλειστές. Μου ‘ρχονται στο νου τα πικρά δάκρυα του άνεργου απ’ το Μαντούδι με τα εφτά παιδιά.

Κυριακή πρωί μπρος στην κάμερα της τηλεόρασης. Και οργίζεται η θάλασσα μέσα μου. Το ραδιόφωνο παίζει Μητροπάνο. Η λαϊκή, όλο παράπονο φωνή του, τραγουδάει στίχους Μ. Ελευθερίου:

«Τον κόσμο, μάνα, τον κόσμο πήρα σβάρνα
σε μια ζωή ζητιάνα να βρω ευθύνη
και τη δικαιοσύνη να μάθω ποιος τη δίνει».

Αλήθεια ποιος τη δίνει;

Άγριοι καιροί!


Γιάννης Π. Τζήκας