Είναι αδιανόητο το πόσο η ζωή μας κυβερνάται από την τύχη. Στρίβεις μια γωνία και όλα όσα θεωρούσες σωστά είναι λάθος. Όσα ήταν οι σταθερές σου δεν ισχύουν πια. Όσα έχεις, όσα αγαπάς, όλα καπνός. Όσο κι αν προσπαθείς να ακινητοποιήσεις την ασφάλεια και τις μικρές σου ευτυχίες, αυτές γλιστρούν. Συχνά, ανατρέπονται βιαίως.
Το μόνο που μπορείς να θέλεις είναι λίγες στιγμές χαράς, όταν υπάρχουν. Να τις αναγνωρίζεις όταν έρχονται, ως κάτι όχι αυτονόητο, και να τις χαίρεσαι. Μόνος σου, αλλά κυρίως μαζί με κάποιον άλλον. Χαρά που τη μοιράζεσαι είναι διπλή.
Μα τι στα αλήθεια είναι ευτυχία; Τι θα πει χαρά;
Για τον καθένα είναι κάτι άλλο. Η υγιής καρδιά που σπρώχνει το αίμα νυχθημερόν, αριστερά δεξιά… Η πλάτη της αγάπης σου που ανεβοκατεβαίνει πλάι σου, μια νύχτα αυπνίας… Ένα ταξίδι, ένα χαμόγελο, μια ζεστή ματιά, ένας καλός λόγος, το χάσιμο μέσα στην τέχνη, τα γέλια των ανθρώπων που αγαπάς, δυο ουίσκι μονοκοπανιά, ο ίλλιγος μιας επαφής.
Ένα βράδυ στο σπίτι με βιβλία κι ανοιχτά παράθυρα και να μοσχοβολάν τα λουλούδια από τον κήπο, χειρονομίες αγάπης που μόνο εσύ ξέρεις… Ο αέρας που έρχεται τα ξημερώματα, οι μυστικές σκέψεις για ότι αγαπάς πολύ και θέλεις να το αγκαλιάσεις.
Κάθε άνθρωπος άλλη αντζέντα, καθένας άλλο ευαγγέλιο. Όλα μαζί και χώρια. Υπό μια προυπόθεση.
Σημασία έχει να αγαπάς.
Αυτή είναι η ουσία. Οι στιγμές που ισορροπούν μεταξύ χάους και θανάτου. Σε ένα λεπτό σκοινί. Όσο αντέξει. Όσο αντέξουμε.
Να αγαπάς.
Το τελευταίο που αντέχει πριν χαθεί είναι η αγάπη.
ΥΓ1. Το τζίνι ξαναμπήκε στο μπουκάλι, μα εγώ σου κρατώ σφιχτά το χέρι...
