Η θεσσαλονίκη σήμερα ίδια νυφούλα. Ντυμένη στα άσπρα. Χιονίζει από χτες ασταμάτητα. Και τούτη την ώρα ρίχνει ένα πυκνό και όμορφο χιόνι. Έτσι όπως κάθομαι στον υπολογιστή κοιτώντας από το παράθυρο σκέφτομαι διάφορα. Δε θα μπορέσουμε να πάμε στο νοσοκομείο. Ο καιρός δεν μας το επιτρέπει. Κανείς δεν νιώθει καλά με αυτή την προοπτική, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς. Την μέρα των Χριστουγέννων είδαμε το μπαμπά. «Γέρο Όλυμπε...» του είπε η μαμά, «βάστα γερά! Σε χρειαζόμαστε...». Άκουσε, κι ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του. Μέσα σε μια εντατική όλη η αλήθεια της ζωής...
Σκέφτομαι πατέρα ότι είμαι πολύ τυχερή που πήρα πράγματα από σένα. Που σου μοιάζω τόσο. Που είμαι τόσο απόλυτη με τις θέσεις μου. Που είμαι τόσο κάθετη στη ζωή μου. Τα πισωγυρίσματα δεν έχουν νόημα. Οι εγκλωβισμοί σου βάζουν χειροπέδες και σε δένουν. Δεν τα χρειαζόμαστε εμείς αυτά... μάθαμε να ζούμε μόνοι μας. Και για να είσαι μόνος πρέπει να είσαι δυνατός. Φέτος είναι τα πρώτα χριστούγεννα που δεν είσαι μαζί μας. Και τίποτα δεν είναι όμορφο. Τίποτα δεν λάμπει. Όλα είναι μουντά και γκρίζα. Τα χαμόγελα βγαίνουν μουδιασμένα. Με προσπάθεια.
Χιονίζει γερό Όλυμπε... κι εύχομαι μέσα από την ψυχή μου να σε ζεσταίνουν οι νιφάδες που απαλά πέφτουν πάνω σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου