Γυναίκες σε καιρό κρίσης...

Κάτι μου συμβαίνει τις τελευταίες μέρες, δεν είμαι στα καλά μου. Σαν να τσατίζομαι πιο εύκολα, να αρπάζομαι πιο συχνά. Τις προάλλες προσπαθούσα να ανοίξω μια κόκα κόλα και έσπασε το τσίγκινο μαραφετάκι που ανοίγει το κουτί και δεν μπορούσα να το ανοίξω. Πέταξα την κόκα κόλα στον τοίχο – βλέπω ακόμα το σημάδι.

Τι έχω πάθει;

Σαν ένας υπόγειος θυμός να σιγοβράζει κάτω από την επιφάνεια όλες τις ώρες της ημέρας. Και δεν είμαι μόνο εγώ.







Το βλέπεις κι έξω, όλοι μοιάζουν πιο ευερέθιστοι απ’ ό,τι συνήθως, σαν τσατισμένοι. Τις προάλλες είδα έναν να βρίζεται με τον περιπτερά επειδή δεν είχε πορτοκαλάδα με ανθρακικό. Είχα χρόνια να δω ανθρώπους να πλακώνονται στο ξύλο στα σοβαρά σε δημόσιο χώρο – μέσα στον τελευταίο μήνα το είδα δύο φορές.

Φοβάμαι δε να κυκλοφορήσω με το αυτοκίνητο. Όλοι οδηγούν με τον ίδιο τρόπο που μιλάνε: πιο κοφτά, πιο απότομα απ’ ότι παλιά.

Γιατί είμαστε θυμωμένοι;





Είναι η κρίση, φυσικά, η αβεβαιότητα. Άλλος επειδή βλέπει να τελειώνει το πάρτι, άλλος επειδή συνειδητοποιεί ότι έχασε για πάντα την ευκαιρία να συμμετάσχει σ’ αυτό, όλοι επειδή βλέπουμε ότι το μέλλον μας θα είναι χειρότερο από το παρόν και πολύ χειρότερο από το παρελθόν.

Είμαστε λοιπόν βουλιαγμένοι στην κατάθλιψη, και αναμενόμενο υποπροϊόν της κατάθλιψης είναι η οργή. Τη νιώθουμε στο πετσί μας, και όσο περνά ο καιρός και τα πράγματα θα σφίγγουνε (γιατί θα σφίξουνε) θα τη νιώθουμε εντονότερα.





Υπάρχουν όμως ευτυχώς κάποια αξιώματα που είναι τόσο παλιά όσο και ο κόσμος.

Όταν οι γυναίκες καλούνται να αντιμετώπισουν την κρίση ξεσπάνε με στυλιστική μανία σε οτιδήποτε μπορεί να καλμάρει την υπερένταση τους. Και είναι πολύ βασικό ο θυμός να μετατρέπεται σε δημιουργία...